Trouw supporter van je eigen kind?

precies

Nicolette snapt het.

Regenboog heeft een kind wat twee keer kampioen is geworden in zes jaar. Ik heb in totaal 20 jaar naar een sportend kind staan kijken en twee keer meegemaakt dat ze een dagtoernooitje wonnen.

Wel meegemaakt wat Nicolette beschrijft als de tegenstander kampioen kan worden en die toeters en bellen zijn echt niet goed voor de kindertegenstanders!

Nicolette

Dat te laag indelen herken ik wel. Jongste heeft een paar jaar ingedeeld gezeten met een paar teams die te hoog zaten. Inderdaad wiste hij dan al vantevoren dat winnen er vandaag niet inzat. Een van die clubs maakte het helemaal bont, die hadden ook nog scheidsrechters die als thuisfluiter het voordeel te vaak aan de eigen club gaven. Kwam jongste thuis met de smoor in 22-5 verloren.
Verliezen hoort erbij, je kunt niet altijd winnen dat weten de meeste kinderen.

Mijn duit

Met 3 kinderen, een baan en een huishouden dat continu last van achterstallig onderhoud heeft was ik heel blij dat oudste zelfstandig naar zijn sport kon.
Als ik een verplichte rijbeurt had ging ik graag kijken. Maar dat was 1x keer per 3 maanden of zo, en dan bleef het leuk.
Moet zeggen dat ik niet echt warme herinneringen heb aan dat week-in week-uit blauwbekken op het voetbalveld.

Verdienen

Ik zat vroeger dus op volleybal, we trainden 2 tot 3 keer in de week en waren erg fanatiek met de wedstrijden. Soms speelden we tegen tegenstanders die dachten dat volleybal inhield in het veld staan en wachten tot de bal in je handen gespeeld wordt, die teams maakten we dik in.

Echt wel dat we dan trots waren als we 1e op een toernooi of in de competitie werden, we werkten hard en zagen ook wel aan veel tegenstanders dat daar echt niet zo hard werd gewerkt. Dus onze wisselbekers, medailles, vaantjes etc hebben we dik verdiend.

belangstelling tonen

Twee kinderen, kind 1 speelt muziek en zingt, elk optreden komen we met plezier kijken , is prachtig om te zien hoe kind en andere kinderen bezig zijn. Kind 2 doet aan een teamsport , hebben we wat minder mee, team verliest ook vaak. Toch komen we altijd kijken als ze thuis spelen en rijden we vaak als ze uit spelen, gewoon omdat we beide kinderen even veel aandacht willen geven en aanmoedigen in wat ze leuk vinden.

Dees

dat is idd een verschil. Vorige week moest team van dochter tegen een team dat 1 uur per week traint het hele jaar door. Buiten de competitie trainen ze bij ons 4 uur (2*2) en in de competitie 2 uur. De selectie traint daar bovenop nog 1,5 tot 3 uur extra per week. 7 uur vs 1 uur maakt veel verschil. Net als het niveau van de trainer: de welwillende ook spelende ouder of de geschoolde en op europees niveau meedraaiende trainer gespecialiseerd in junioren.

verliezen

Regenboog, verliezen hoort er zeker bij. Maar wel graag van een tegenstander die ongeveer jouw niveau heeft en niet een die eigenlijk een stuk hoger in de competitie ingedeeld had moeten worden. Mijn dochter is overigens nooit kampioen geweest in die 9 jaar, wel vaak best of the rest en dan toch met flinke cijfers verliezen van de kampioen. Dat voelt niet altijd even goed.

iets te snel op verzenden gedrukt toen de telefoon ging

Verliezen hoort erbij dat weten de meeste kinderen. Maar met 22 -5 verliezen geeft een naarder gevoel dan verliezen met 5-4. Bij 5-4 was het nog een echte wedstrijd waar om de punten gestreden is en 22-5 is een walk-over. Of door een te sterk team in de poule of een partijdige scheids.

Regenboog en Dees

Hebben we het eigenlijk over voetbal of over iets anders? 22-5 is een zeldzame uitslag bij voetbal, meer een handbaluitslag.

Dees: 'Echt wel dat we dan trots waren als we 1e op een toernooi of in de competitie werden, we werkten hard en zagen ook wel aan veel tegenstanders dat daar echt niet zo hard werd gewerkt. Dus onze wisselbekers, medailles, vaantjes etc hebben we dik verdiend.'

TROTS? Hoezo? Je speelde gewoon tegen de verkeerde tegenstanders. Het kan zijn dat er geen tegenstanders waren op jullie niveau maar om dan TROTS te zij begrijp ik echt niet. Dik verdiend? Mijn hemel zeg wat een raar beeld heb jij van amateursport.

vesta

Dan lijkt mij de indeling van de competitie ook niet goed. Als een, zeg maar, recreatieteam in dezelfde competitie zit als een team dat op (bijna) professioneel niveau traint, inclusief op europees niveau meedraaiende trainer gespecialiseerd in junioren, als ik jou goed begrijp?

Nicolette

Het probleem zit inderdaad vaak bij de clubs, die willen kampioenen en dus liever laag spelen, ook willen ouders (of dus clubs) dicht in de buurt spelen. Met de sport van mijn oudste lag de gemiddelde rij-afstand ruim boven het half uur. De max was 5 kwartier afstand of nog iets langer. Dat willen voetballers niet, hoeft vaak ook niet bij die sport maar wel als ze wat beter zijn dan de rest.

Triva

We hadden de juiste competitie, wij begonnen hetzelfde seizoen met dezelfde leeftijdsgroep van de andere kinderen zonder enige ervaring in de sport, alleen we trainden veel. Eerste wedstrijden waren deze tegenstanders nog zelfs wat beter als ons, we wilden alleen graag en trainden fanatiek, en nee geen trainer uit de topsport maar gewoon een groepje kinderen wat graag goed wilden spelen. De andere teams waren gewoon minder fanatiek, dus terecht dat wij uiteindelijk van ze wonnen.

mijn ouders kwamen ook nooit

Andere ouders kwamen ook niet, was heel gewoon. En het was heerlijk om bij thuiskomst uitgebreid verslag te doen van de wedstrijd zoals die in mijn beleving dan gelopen was. Ik kreeg dan alle aandacht.
Ik ben wel eens gaan kijken bij de sport van mijn kinderen maar ik vond veel ouders te fanatiek, niet leuk. Mijn kinderen vonden het allemaal prima of we nou wel of niet kwamen. Ze hadden het te druk met hun sport en teamgenoten.

@Kenfan

'En dan mag ik over een jaar of wat op voor de volgende ronde want anders ben ik ook nog dadelijk een waardeloze oma.'

Volop herkenning!
Ook met deze oma-constatering, want van grootouders wordt anno nu veel meer verwacht dan toen wij zelf kinderen waren. Kan leuk zijn hoor, maar ook wel eens wat veel van het goede. Vrije tijd is fijn! Als je die voornamelijk moet besteden aan de hobby's van anderen (lees in dit geval kinderen/kleinkinderen) dan kom je er als moeder bekaaid af.

jawel, alleen

Hadden mijn kinderen een P-hekel aan sport, dus het is me de eerste jaren voorbij gegaan.
Later wel present bij de danslessen, al was dat deels ook een logistiek iets ivm tijd/afstand, maar zeker ook omdat ik het erg leuk vond om te zien. Zo ook bij tennisles, zwemles, paardrijden, kunstrijden.

Als ik kleinkinderen een plezier kan doen en ik heb er geen 18 stuks, dan ga ik zeker langs de lijn staan.

Ik vind het gezellig, ken de spelregels van de meeste sporten en om je kleinkind te zien spelen is me niet teveel, integendeel. Ik zie dat ook niet als mijn vrije tijd besteden aan iets dat mij geen winst oplevert en er bekaaid van afkomen, meer als gezellig meedraaien en op de hoogte blijven met meer dan een verhaal. Je moet alleen dan niet ik weet niet hoeveel kleinkinderen hebben. Dan zou ik meer de hoogtepunten pakken zodat iedereen aan de beurt komt.

Wilgenkatje

Is dat niet juist iets wat veroorzaakt wordt door het feit dat van ouders vroeger veel minder werd verwacht en dat dat door de ouders van nu terugverdiend moet worden? Is overigens een retorische vraag hoor.

Triva

Ik denk dat jij een ander idee van sport hebt dan Dees. En zeker een ander idee dan ik. Ik heb altijd gesport met de wil om te winnen, mijn man ook. We hebben hard getraind, afgezien en een hoop leuke dingen gelaten om wat te bereiken. Mooi als je dan voor al je harde werken beloond wordt met een overwinning. Tja, en die mentaliteit hebben onze kinderen ook wel. Dat heeft ze een hoop gebracht: doorzettingsvermogen, vastbijten en ook omgaan met verlies. Juist dat laatste is in mijn ogen een meerwaarde van sport. Als dat jou allemaal niet zint, dan onderwerp je jouw kinderen toch niet aan een pittige competitie? Ik ga toch ook geen commentaar leveren op teams of individuele sporters die winnen niet zo belangrijk vinden? Moeten ze zelf weten en ze moeten vooral op hun eigen manier van sport genieten. Dat doen wij namelijk ook, met volle teugen, inzet en wat offers hier en daar.

Oma-schap

Voor mij is het oma-schap nog niet aan de orde, maar als ik erover nadenk, merk ik dat ik een wat dubbele moraal heb . Ik denk dat het voor een deel door de situatie in mijn eigen familie komt, dat ik eigenlijk nooit zo'n zin had om familie bij bijzondere gebeurtenissen te betrekken. Oma's en opa's die opeens bij afzwemmen moeten zitten, of naar de groep 9 musical... Ik deed het omdat het aardig was, maar niet omdat ik er zelf behoefte aan had. De kinderen vonden het wel aardig natuurlijk. Maar oma was bij de musical ook echt weer haar eigen zelf, dus pfff... maar goed, het voelde wel juist dat we ze erbij betrokken hadden.

Als ik over mijn éigen rol als oma nadenk, dan hoop ik toch echt dat mijn dochters diezelfde weerstand niet voelen. Ik hoop een oma met alle toeters en bellen te mogen worden, zelfs als ik wel eens geen zin heb om ergens voor op te 'moeten' draven.

Nicolette

Qua trainen zitten wij op het gemiddelde voor deze sport, alleen het geluk van 1 hele goede trainer die het ook weet over te brengen op de andere trainers. Alleen onze selectie traint meer, want ze trainen ook nog bij een trainingsschool en sommigen daarvan trainen dan ook nog op Papendal. Maar dat zijn de uitzonderingen.
Binnen een straal van 10 km hebben we ook 2 eredivisie clubs die om het landskampioenschap speelden dit jaar. Daar gaat het binnen de jeugd heel anders als bij ons.

Het merendeel traint 2x2 uur.
Maar het indelen als je 64 kinderen in je jeugd hebt of 16 omdat je maar 4 banen hebt is natuurlijk totaal anders. Wij kunnen op sterkte en leeftijd wat schuiven, met 16 jeugd spelers ben je al blij als je 2 teams kunt maken. (minimaal 4 spelers).

Maar ook als je je tegenstander overklast kun je er een leuke wedstrijd van maken, dat moet je ook kunnen als topper. Dat wordt de kinderen bij ons echt aangeleerd. Het gebeurt ook wel dat onze kinderen de tegenstanders gaan coachen. Niet om te laten zien dat ze beter zijn, maar echt om te helpen. Dat horen we ook regelmatig terug van andere verenigingen dat wij zo leuk zijn om tegen te spelen omdat het altijd gezellig is.

En bij ons kan 8-0 een vertekend beeld zijn dat de onderlinge wedstrijden steeds nipt gewonnen zijn door de tegenstander in 3 sets, dan zijn ze gewoon aan elkaar gewaagd.

#68 zo waar

=Ik denk dat jij een ander idee van sport hebt dan Dees. En zeker een ander idee dan ik. Ik heb altijd gesport met de wil om te winnen, mijn man ook. We hebben hard getraind, afgezien en een hoop leuke dingen gelaten om wat te bereiken. Mooi als je dan voor al je harde werken beloond wordt met een overwinning. Tja, en die mentaliteit hebben onze kinderen ook wel. Dat heeft ze een hoop gebracht: doorzettingsvermogen, vastbijten en ook omgaan met verlies.=

Dit stukje van jouw Donna, is zo waar. Een hoop inzet, veel en fanatiek trainen, afzien en dingen laten om iets te bereiken dat is hoe wij er als gezin ook inzitten.
Oudste heeft gedanst en was niet goed genoeg om mee te doen in het demo-team, dat zag ze zelf ook en wat ze best jammer vond. Maar toch goed blijven trainen, inzet tonen, haar best doen om iets te bereiken. Gelukkig met resultaat, ze hoorde uiteindelijk wel bij de beste van de rest, dus toen er veel blessures waren in het demo team en er een optreden stond gepland op een plaatselijk festival heeft ze wel mogen invallen. Was toch een beloning voor haar harde werken.

ik kijk 50%

Een van ons kijkt/rijdt bijna altijd. Vaak gaan we allebei mee.

Alleen de oudste doet al wedstrijden. Het is een individuele sport, dus winnen of verliezen speelt niet zo'n rol. Als hij zijn tijd heeft verbeterd heeft hij het goed gedaan. En anders de volgende keer beter. Hij traint zo'n 4 uur per week.

Grootouders zijn er nooit bij. Bij niemand eigenlijk.

Het zijn wel altijd dezelfde kinderen die vaak afzeggen en dezelfde kinderen die nooit afzeggen, maar daar heeft alleen het kind zelf (n)iets aan. Wij carpoolen wel eens met een ander gezin en die dag kijkt er van een kind geen ouder. Bijvoorbeeld als er zowel op zaterdag als zondag een wedstrijd is.

nee Donna

Ik zeg namelijk nergens dat winnen niet goed is, ik zeg dat alleen maar winnen niet goed is. Mijn oudste speelde een teamsport met maar weinig clubs in Nederland. Binnen twee jaar ken je iedereen in jouw leeftijdscategorie in jouw deel van Nederland en die kom je dan tegen tot je 18 jaar bent. Ja het is dan lastig om op sterkte in te delen maar probeer dan minstens de allerbeste een leeftijdscategorie hoger in te delen.

Clubs die niet (semi)professioneel bezig zijn hebben geen belang bij eerlijke competities en willen gewoon dat hun kinderen kampioen worden, dat trekt zelfs nieuwe leden aan. Ze hebben er dus geen belang bij om op sterkte in te delen.

Wat je verder allemaal denkt te zeggen over mij klopt voor geen meter.

winnen

Ik ben absoluut niet tegen winnen. Integendeel, iedereen wil graag winnen. Maar ik ben wel voor eerlijk winnen. Dus een eerlijke indeling van de competitie. En niet dat je als vereniging wilt dat 3/4 van de jeugdteams kampioen wordt door ze lager in te laten schalen. En dus eerlijke verenigingen met hard trainende en enthousiaste spelers ook niet altijd best of the rest zijn maar ook eens kampioen worden. Maar ja, liever nog eerlijk best of the rest zijn dan oneerlijk kampioen. En ik vind een wedstrijd die verloren wordt met 7-6 leuker om te zien dan 1 die verloren wordt met 7-0 en die zich maar voor een goal afspeelt. Ja, het spel dus. En dat zijn ook de wedstrijden die men dochter een heel stuk leuker vond.

men?

mijn natuurlijk!

Wat een rare wending van dit draadje

Ik dacht dat het ging over het wel of niet aanmoedigen van je kind bij zijn of haar sport of andere hobby. In het algemeen en specifiek op belangrijke momenten. Nu gaat het er ineens vooral over of de indeling in de competities bij verschillende sporten wel eerlijk is.

Wat betreft de vraag van ts: ik ben geen ouder die bij alle thuiswedstrijden van kind komt kijken. Als er gereden moet worden doet mijn man dat. En als hij tijd en zin heeft gaat hij tussendoor nog wel eens. Ik kom alleen kijken bij belangrijke wedstrijden.
Ander kind wil geen wedstrijdsport doen en meestal rijd ik als ze naar de trainingen moet. Derde doet nog geen wedstrijden maar dat zit er mss aan te komen. Vind ik niet zozeer leuk want het vraagt extra inspanning van ons en moet in een al overvol schema gepropt worden.

Toch vind ik het belangrijk om kinderen te laten zien dat ik als ouder belangstelling heb voor waar ze mee bezig zijn. Dus op belangrijke momenten ben ik erbij. Of dat nu iets belangrijks is op de sportclub, de muziekvereniging of op school. In dat licht snap ik de vraag (en zelfs het onderliggende oordeel) wel: als er zelfs bij een belangrijk moment niemand is voor een kind vind ik het wel sneu aandoen dat zo'n kind dan alleen staat. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat het betreffende kind dat heel anders ervaart. Dat is niet uit te sluiten.

Aagje