Opvoeden of relatieding

Introvert

meen je nu dat je overweegt om je dochter erop aan te spreken dat ze niet liegt en net doet alsof ze enthousiast is?

Als ik jou was, zou ik tegen mijn ouders zeggen: 'tja, zo is Marietje, die wordt niet zo snel enthousiast en is daar gelukkig eerlijk in. Wel anders dan wij gewend zijn, maar gelukkig is niet iedereen het zelfde.'

Mijn puberkinderen zouden zo'n weekeinde zonde van hun tijd vinden, trouwens. Ze zouden meegaan uit beleefdheid. Een heel weekeinde verloren. Ze zouden ervan balen. Het gaat dan niet om de activiteit, de bestemming, maar om de lengte, een heel weekeinde, het verplichte karakter (je moet het leuk vinden) en het gezelschap (opa en oma worden lief gevonden, maar met mate).

Ik hou trouwens zelf ook helemaal niet van dit soort dingen. Dus ik snap mijn kinderen wel.

Liegen

"meen je nu dat je overweegt om je dochter erop aan te spreken dat ze niet liegt en net doet alsof ze enthousiast is?"

Goed punt.

Nee, ik wil niet dat ze liegt. En ik gaf al aan, ik wil niet dat ze zichzelf geweld aandoet.

Ik vind het wel een opvoedkundig dingetje, dat ik wel wil dat ze op een eerlijke en positieve manier haar waardering laat blijken als ze weet of kan bedenken dat anderen dat op prijs stellen. En als daar ook reden voor is.

Ze kan ook zeggen: "ik vind het heel lief dat jullie ons dit weekend hebben uitgenodigd en ik vind het leuk dat we dit en dat gezien/gedaan hebben. Ook al uit ik het niet enthousiast, want zo ben ik nou eenmaal, ik waardeer het wel, hoor".

Of iets in die trant.

Dan blijft ze zichzelf, maar ze is wel beleefd, attent en laat ze op een positieve manier zien wat ze wel waardeert. En dat ze rekening houdt met mijn ouders en hun gevoelens. NB. Dan houdt ze ook rekening met het feit dat mijn ouders van een andere generatie zijn (voor zover dat trouwens meespeelt), die bepaalde aspecten als beleefdheid, waardering uiten zeer kunnen waarderen.

Pimpelpaars

Vorig posting #3 was van mij, gericht aan Pimpelpaars.

Doet ze er toe?

Volgens mij zie je iets belangrijks over het hoofd.

Kinderen worden tot aan de puberjaren overal heen gesleept en naar believe gecommandeerd om te lachen, vrolijk te zijn, nu eens eindelijk stil te zitten of juist eens een keer wat te gaan doen.
Daarnaast worden ze in hun emoties dwingend gestuurd door wat anderen leuk vinden: iets is leuk omdat oma het leuk vindt, omdat je het voor mama doet of omdat alle mensen lachen.

Pubers zijn van zichzelf en van al die verwarrende berichten bijzonder onzeker.
Iets wat ze bovendien niet weten is dat ze er langzaam maar zeker toe zijn gaan doen. Dat ineens van belang is wat ze er zelf van vinden. Iets wordt extra leuk als zij het leuk vindt. Iets wordt extra stom als zij er niks aan vindt.

Maak duidelijk dat ze er toe doet. Dat ze gemist wordt als ze niet komt. Dat ze geliefd wordt als ze lacht. Dat op haar oordeel en instemming gewacht wordt in de familie, alsof oma's en opa's, vaders en moeders ineens haar fans zijn geworden en zij een pop idool.

We zaten in de tuin aan de grote tafel te praten met mijn vader. We hadden het over alles. Familie, werk, we tapten moppen en voerden ingewikkelde gesprekken. Dochter was iets onbeduidends aan het doen met een pop in het zand. Zoon liep zo nu en dan langs, duidelijk onderweg van het een naar het ander.

Terwijl ik nog dacht dat mijn kinderen toch echt grote kinderen aan het worden waren, ze zeurden niet meer elk moment om aandacht, was vooral mijn zoon in de ogen van mijn vader een stuk ouder en zijn gedrag daarbij niet passend. Hij vond het toch wel belachelijk dat zoon niet even bij ons aan tafel kwam zitten. Dat hij niet even kwam praten.

Ik bedacht me dat dit de leeftijd geweest moet zijn waarop jongens van mannen leerden sigaren te roken. Initiatie. Erbij horen. Mee praten. Wat zeggen. Je mening geven.
Ertoe doen.

Het is ook de leeftijd waarop kinderen in de rij van het buffet niet meer voor mogen. Waar volwassen omstanders altijd toeschietelijk hun plaatsje inleverden aan hongerige kinderen, slaat ineens keihard de voedselnijd toe. Dan moeten ze in de rij. Het komt zo plotseling dat ik vermoed dat het iets met feromonen te doen moet hebben. Ze ruiken volwassen.

Heb het erover.
Maak haar kenbaar dat ze ertoe doet.
Doe dat niet alleen bij dit soort gebeurtenissen of na klachten van oma's, maar doe het vaker. Nodig haar vaker uit om haar. Vraag haar mening. Leer haar dat ze er toe doet en geef haar de kans om een houding daarbij te oefenen.

Best lastig.

Ik kom ook wel eens dat soort zaken tegen met mijn zoon. Je behoort je kind te accepteren zoals hij/zij is, maar stiekem zou je toch wat willen veranderen, vormen.
Tact is daarbij het sleutelwoord, gaat mij niet altijd goed af, dan ben ik te rechtstreeks.

Ik vermoed, mezelf kennende, dat ik er toch één op één, een gesprekje over zou voeren. Dat ze niet hoeft te liegen als ze een uitje minder geslaagd vindt, maar dat lichaamstaal erg veel doet met anderen. Dat het lief is om daar bijvoorbeeld voor opa en oma wat rekening mee te houden.

Mijn zoon kon ook vreselijk ongeïnteresseerd kijken bijvoorbeeld als een tante hem iets vroeg op een verjaardag, wat onderuitgezakt gaf hij amper antwoord.
Het irriteerde mij, vond het onbeleefd. Hij gaf aan dat de vragen hem ook werkelijk niet boeiden en dat hij geen zin had om toneel te spelen.
Intussen, wat ouder, ziet hij in, dat het niet zo moeilijk is om even iets opener te kijken en een normaal eenvoudig antwoord te geven.
Is het een fase die hoorde bij de leeftijd of hebben mijn gesprekjes invloed gehad? Geen idee.

flauw

Ik vind het flauw van je ouders. Zij kennen je dochter toch ook al langer?

Ik vind ook, zelfs al check je vooraf of het wel leuk gevonden gaat worden, er kan nog van alles gebeuren (je dochter had ook ziek kunnen zijn of zo).

Ging het wel om je dochters? of was het meer een egoding van je ouders? Zo van, nu doen wij dit voor ze voor veel geld, en dan zijn ze reuze dankbaar? Tja, zoiets valt vaak tegen.... Ook raar dat het enthousiasme van je andere dochter niet genoeg was.

Goed gezegd M. Lavelle

Ik zou er nog aan willen toevoegen dat je ook, zonder oordeel, kunt uitleggen hoe het werkt. En hoe mensen elkaar ervaren en daar weer op reageren. Dat vind ik wel een opvoeddingetje. En bedanken voor dingen die je krijgt vind ik ook belangrijk. Ook als je het misschien niet zo leuk vindt. En als je het wel leuk vindt maar je uit het niet enthousiast hoef je dat wat mij betreft niet te benoemen. Je mag zijn wie je bent.
En, niet onbelangrijk: ik zou heel hard werken om daar zelf ook wat meer mee te kunnen zodat jij je ergernis daarover kwijt raakt en begrip krijgt voor hoe het zit.

M Lavell

Wat een mooi verhaal en zo herkenbaar. Een puber, tussen tafellaken en servet. Soms hoor je bij de kleintjes en steeds meer wordt er verwacht dat je je volwassen gedraagt.
Dat sociaal onhandige is zeker ook een stuk onzekerheid.

Grenzen en eerlijkheid

Mooi beschreven van Miriam.

Maar ik zit er toch nog mee.
Ik heb als kind altijd geleerd om me te voegen naar een ander. Ook ten koste van mezelf. Beleefd zijn, niet voor mijn mening uitkomen, me voegen naar de ander. Nu ben ik nog steeds aan het worstelen met mijn assertiviteit. Met opkomen voor mezelf, mijn grenzen bewaken. Ik wil mijn kinderen meegeven dat ze zichzelf mogen zijn. Dat ze eerlijk mogen zijn. Dat ze zich terug mogen trekken. Niet iedereen vindt sociale dingen leuk. Dat hoeft toch ook niet?

En dat betekent dat als een opa of oma ongevraagd met een of ander 'leuk' plan komt, ze niet net hoeven te don of zij het ook leuk vinden. Als je bij opa en oma en in je gezin niet eerlijk mag zijn, bij wie dan wel?

Ik heb medelijden met de dochter van Lana. Het klinkt alsof zij het buitenbeentje in de familie is. En dan gaat ze mee, en dan is het nog niet goed. Ze moet ook nog enthousiasme veinzen.

ik begrijp

dat ze het best een aardig weekend vond, maar dat het uiten van enthousiasme er niet uitkomt. Dat niet gaat over het veinzen van onecht enthousiasme maar het niet tonen van het wel aanwezige. Het is wel handig om advies te krijgen hoe dat wel te tonen, al denk ik dat ze daar nu nog niet aan toe is (net niet volwassen genoeg). Je ouders zouden inmiddels kunnen weten hoe zij in elkaar zit en haar gebrek aan tonen van enthousiasme herkennen. Toch zelf nog maar een keer uitleggen aan je ouders

Schipperen tussen aanpassen en jezelf zijn

Ik kan me goed voorstellen dat je als puber niet blij bent met het goedbedoelde uitje waar je zelf niets mee hebt. Of als volwassene

En dan krijg je van zowel oma en opa als je eigen ouders nog eens achteraf kritiek.

Jammer.

Ik herinner me nog al te goed de eeuwige commentaren op de puber-Sally die destijds niet lekker in haar vel stak: "Jij kunt nooit eens leuk, gezellig doen." Het gevoel dat je nooit goed genoeg was. Ik ben er overheen inmiddels maar wat had het een boel voor me betekend als iemand me positief had benaderd in plaats van het eeuwig geïrriteerde "jij kan nooit eens..."

Het had namelijk anders opgepakt kunnen worden. De ouders hadden de weerbarstige puber kunnen vertellen dat ze het wel begrijpen dat puber niet blij was, maar dat je soms in je leven een beetje moet toneelspelen. Zo'n weekendje moet wel op te brengen zijn, toch?

Dus niet: de puber afkeuren, maar begrip tonen en in één adem vriendelijk vertellen dat het misschien slimmer is om even net te doen alsof het wél leuk is. Zo val je haar niet af.

En wat je ouders betreft: vriendelijk glimlachen en zeggen dat je het met dochter zult bespreken, eventueel erbij zeggen dat dochter momenteel wat slecht in haar vel steekt. Bedenk maar wat: druk op school, problemen met een vriendje, naderende ongesteldheid. Erken de teleurstelling van je ouders, en benadruk dat de rest van het gezelschap het wél heerlijk naar de zin heeft gehad en erg dankbaar zijn.

Ga je zelf in geen geval ongemakkelijk voelen. Dat helpt niemand.

Miriam!

Wat schrijf je dat mooi.

Ik herken er veel in. Het is soms zo wennen, hoe een opgroeiende puber het ene moment zeer volwassen reageert en het andere moment juist 'kinderlijk'- dat kan verwarrend werken. Helemaal voor mensen die hem/haar niet dagelijks meemaken.

Pimpelpaars

"Ik heb medelijden met de dochter van Lana. Het klinkt alsof zij het buitenbeentje in de familie is. "

Nee, dat is ze niet. Ik heb ook nog een man, die vergelijkbaar gedrag vertoont.:-)

Maar er zijn meer mensen die hem soms een hork vinden.

Ik gun mijn dochter echt dat ze zichzelf mag zijn (echt waar!), maar zou het voor haarzelf jammer vinden als mensen haar een hork vinden.

En mijn echte vraag is dus: kan iemand zichzelf zijn en toch rekening houden met anderen?

Ik zeg eerlijk, ik vind het heel goed als iemand zichzelf kan zijn en niet *aldoor* zich aanpast aan anderen. Maar ik vind ook dat we in Nederland in het algemeen, en dus ook mijn dochter, best wel vaker wat aardiger naar anderen toe mogen zijn. Ik vind dat mensen soms teveel vinden "dat je maar jezelf moet kunnen zijn", zonder dat er rekening gehouden wordt met anders.

Als ze weet dat ze mijn ouders een beetje geuite vriendelijkheid, positiviteit en aardigheid op prijs stellen (echt, ze hoeft echt niet wildenthousiast te doen als ze dat niet voelt), is het dan niet juist heel volwassen als ze daar rekening mee houdt?

Of is het anders nu ze bijna 16 is, dan als ze een volwassene is? Wanneer moet ze het dan leren?

Miriam

"Maak duidelijk dat ze er toe doet."

Mooi beschreven.

Ja, zal ik proberen.

Fijn, jouw post. Herkenning doet goed .

"Ik vind het flauw van je ouders. Zij kennen je dochter toch ook al langer?"

Yep, ik ga het er met hen ook over hebben.

"Ik vind ook, zelfs al check je vooraf of het wel leuk gevonden gaat worden, er kan nog van alles gebeuren (je dochter had ook ziek kunnen zijn of zo)."

Goed punt! Ook voor mij. Ze vond het van tevoren misschien leuker dan toen ze er was. En dat kan.

"Ging het wel om je dochters? of was het meer een egoding van je ouders? Zo van, nu doen wij dit voor ze voor veel geld, en dan zijn ze reuze dankbaar? Tja, zoiets valt vaak tegen.... "

Ik denk dat ze het echt leuk vinden tijd met de kinderen door te brengen en hen te zien genieten, maar dat egoding speelt denk ik ook wel een beetje mee. Wel iets om met hen te bespreken. Zeg maar: ook hun verwachtingen bespreken. Die waren misschien te hoog.
Weet niet of ze ervoor open staan .

Wel over praten

Miriam, Wat heb je dat mooi beschreven!

Ik vind het wel een opvoedkundig dingetje. Ik ben zelf niet zo attent, ik zie bijv nooit dat iemand naar de kapper is geweest ofzo. of dat iemand leuke slippers aan heeft. Gewoon omdat mijn interesse daar helemaal niet ligt.
Ik heb mezelf aangeleerd om toch te proberen iemand over dit soort dingen een compliment te geven. Sommige mensen vinden dit fijn.

Dus ik zou er met dochter wel een gesprekje over hebben. Niet beschuldigend ofzo, maar proberen uit te leggen dat enthousiasme voor een ander fijn is. Hoort bij het sociale verkeer. Beetje beleefd zijn helpt altijd.

neutraal

Kun je het niet heel neutraal houden.
Zeer zeker niet beoordelend naar haar, daar maak je het alleen maar erger mee. (ik was een zeer norse puber)
Gewoon het goede voorbeeld geven, het uitje overdreven nabespreken, bedoelingen etc van grootouders benadrukken, en voorstellen om een of ander bedankje te tonen, lief kaartje oid. Maar dan vanuit iedereen en niet alleen van haar.

Ook kun je los van deze situatie mooi je man inzetten. Hij kan zelf misschien eens zijn horkerige gedrag bespreken. Gewoon voors en tegens etc aan bod laten komen. Zodat ze zelf steeds meer ook gedrag kan gaan kiezen. Gedrag kiezen vind ik persoonlijk volwassen, niet zomaar doen wat de ander wil. Geef haar meer inzicht, langsaamaan.
(en 15 is nog laaang niet volwassen!)

praten

' Ik heb ook nog een man, die vergelijkbaar gedrag vertoont.:-)

Maar er zijn meer mensen die hem soms een hork vinden.

Ik gun mijn dochter echt dat ze zichzelf mag zijn (echt waar!), maar zou het voor haarzelf jammer vinden als mensen haar een hork vinden.'

Ik lees hier eigenlijk: 'Ze is niet alleen hierin, mijn man is ook zo raar en onaangepast.'

Misschien bedoel je het niet zo, maar gesloten, eerlijk gedrag, 'horkerig' noemen, vind ik nogal veroordelend overkomen. Net alsof je je man niet goed vindt.

Misschien is het wel goed om erover te praten met haar, maar ik zou dat wel voorzichtig doen. Niet veroordelend. Dat stukje van 'horkerig is niet goed', dat moet je dan wel achter je laten. Want anders kom je er denk ik niet.

Misschien een vooral informerend gesprek? Vragen stellend?

Wat vond je van het weekeinde? Vond je het leuk? Wat vond je ervan dat opa en oma zoiets bedacht hebben? Vond je het mee of tegen vallen? Je zusje was erg enthousiast, wat vond je daarvan?

Misschien is het het beste om dit stukje van de opvoeding aan je man over te laten. Hij herkent misschien haar gedrag meer, heeft een vergelijkbaar karakter (?). Dan kan hij misschien beter aan haar vertellen hoe hij ermee omgaat. Wat zijn gedachten erover zijn.

Pimpelpaars / Sarah

Dank voor je reactie en meedenken.

"Misschien bedoel je het niet zo, maar gesloten, eerlijk gedrag, 'horkerig' noemen, vind ik nogal veroordelend overkomen. Net alsof je je man niet goed vindt."

Ik realiseer me dat iedereen anders is, en dat is ook goed. Maar inderdaad, ik heb vaak genoeg moeite met dat deel van hem . Dat is ook de reden dat ik opgeschreven heb "Maar er zijn meer mensen die hem soms een hork vinden." En inderdaad, die bedoelen dat ook niet positief. Maar dat is dus ook mijn zorg m.b.t. dochter.

"Misschien is het wel goed om erover te praten met haar, maar ik zou dat wel voorzichtig doen. Niet veroordelend. Dat stukje van 'horkerig is niet goed', dat moet je dan wel achter je laten. Want anders kom je er denk ik niet.

Misschien een vooral informerend gesprek? Vragen stellend?

Wat vond je van het weekeinde? Vond je het leuk? Wat vond je ervan dat opa en oma zoiets bedacht hebben? Vond je het mee of tegen vallen? Je zusje was erg enthousiast, wat vond je daarvan?"

Ja, goed idee om het zo in te steken.
Ik merk wel dat ik wel de behoefte heb om na deze vragen van jou, toch ook echt iets mee te geven aan dochter, het zeg maar 'educatieve deel'. Inderdaad, het je bewust worden van je gedrag en effect op anderen en het bewuster kiezen van gedrag, zoals Sarah schrijft. Het is niet mijn bedoeling mijn dochter te veroordelen, maar om haar iets mee te geven. Zij beslist uiteindelijk of ze er wat mee doet, of in elk geval probeert er wat mee te doen .

Pimpelpaars:
"Misschien is het het beste om dit stukje van de opvoeding aan je man over te laten. Hij herkent misschien haar gedrag meer, heeft een vergelijkbaar karakter (?). Dan kan hij misschien beter aan haar vertellen hoe hij ermee omgaat. Wat zijn gedachten erover zijn."

Sarah:
"Ook kun je los van deze situatie mooi je man inzetten. Hij kan zelf misschien eens zijn horkerige gedrag bespreken."

Inderdaad, vergelijkbaar karakter.
Ik vind het al moeilijk een dergelijk gesprek over zijn "horkerige" gedrag met hem te voeren, want hij voelt zich snel veroordeeld, zelfs als ik echt gewoon informatief een vraag aan hem stel (ook als het andere dingen betreft, niets met zijn horkerige gedrag te maken heeft). En hij zal niet snel zeggen dat zijn eigen gedrag niet handig is. Het ligt bij hem al snel aan een ander. En zeker als het over mijn ouders gaat. Dus het gesprek aan hem overlaten, lijkt me in dit geval niet handig.

Ik was ook zo

Ik was ook zo'n gesloten puber. En ik had moeite om enthousiasme te laten zien, omdat ik het gevoel had dat het niet "echt" was. Ik vond dingen heus wel leuk, maar om dat zo nadrukkelijk te laten zien voelde voor mij overdreven.

Het was een enorme eye-opener, en dan bedoel ik dat het mijn wereldbeeld behoorlijk kantelde, toen ik erachter kwam dat mensen het daadwerkelijk belangrijk vonden of ik het naar mijn zin had. Dat het geen egodingetje was dat ik ze moest vleien met complimenten, maar dat ze zich daadwerkelijk iets aantrokken van of ik het leuk vond of niet.

Ik heb moeten leren om mijn enthousiasme te uiten, om te zeggen dat ik iets leuk vond, of gezellig, of aardig, of lief, of attent. Dat mensen het fijn vinden als ik ze iets positiefs teruggeef. Dat mijn mening of waardering belangrijk was voor mensen.

Het had mijn leven heel wat makkelijker gemaakt als ik dat eerder had kunnen inzien. Dus als je de kans hebt om je dochter dat duidelijk te maken, pak die kans dan.
Niet omdat ze moet slijmen, maar omdat ze ertoe doet, zoals Miriam zegt.

jeetje

'Ze kan ook zeggen: "ik vind het heel lief dat jullie ons dit weekend hebben uitgenodigd en ik vind het leuk dat we dit en dat gezien/gedaan hebben. Ook al uit ik het niet enthousiast, want zo ben ik nou eenmaal, ik waardeer het wel, hoor'

Ik ken zat volwassenen die dat niet eens uit hun mond zouden krijgen, laat staan een puber!

ik ook

"Ik heb moeten leren om mijn enthousiasme te uiten, om te zeggen dat ik iets leuk vond, of gezellig, of aardig, of lief, of attent. Dat mensen het fijn vinden als ik ze iets positiefs teruggeef. Dat mijn mening of waardering belangrijk was voor mensen. "

Heel herkenbaar, niet alleen bij mij zelf, maar ook bij mijn kind (Vast niet toevallig). Het is geen onwil, maar het zit er spontaan niet in om zulke dingen te melden. Ik heb mezelf dat echt aan moeten leren.

In het begin voelt dat heel onnatuurlijk, maar later gaat dat beter. Ik leer mijn kind dat zulke dingen 'cadeautjes' zijn die we aan anderen kunnen geven. Een cadeautje hoef je zelf niet heel leuk te vinden, maar je geeft het om de ander een plezier te doen. Het wil ook wel eens helpen om te denken hoe zou ik het vinden als een ander zo zou reageren? En dan te doen wat je zelf fijn zou vinden.

Inaya / Hanne

"Ik ken zat volwassenen die dat niet eens uit hun mond zouden krijgen, laat staan een puber!"

Ja, en dus hoe je zoiets een puber niet te leren?

En het hoeft niet precies zo, maar het gaat om de gedachte.

Eigenlijk wat Hanne beschrijft, heel mooi, dat cadeautje!

Dat is precies hoe ik het zie. "Kleine moeite, groot plezier", dat idee! Misschien in het begin niet kleine moeite, maar door het vaker toe doen wordt het makkelijker. En het is bij mijn ouders, maar vast ook bij anderen vaak wel een groot plezier.

Dank Hanne, misschien dat dit haar kan helpen het te begrijpen en te doen/oefenen.

Maar wat als je het gewoon niet leuk vindt?

Er wordt gesteld dat mensen oprecht willen weten wat je ergens van vindt. Dat je mening belangrijk is voor mensen. Ik sta daar een stuk cynischer in. Volgens mij interesseert het de meeste mensen geen barst wat een ander vindt. Maar stel dat het klopt, dan moet dat dan toch echt je mening zijn? Niet een sociaal wenselijke ongemeende enthousiaste reactie dus.

Het is nog steeds niet duidelijk in deze draad wat de dochter van Lana er nu zelf van vond.
Tussen de regels door lees ik, dat ze het weekeinde 'meh' vond. Pubers vinden heel veel dingen 'meh'. Mijn pubers wel ten minste.
En van mij hoeven ze dan geen toneelstukjes op te voeren.
Ik moest dat vroeger wel altijd en ik vind het nog steeds lastig om eerlijk voor mijn mening uit te komen.
Hierdoor kom ik regelmatig in situaties waarbij ik denk: 'wat doe ik hier, mag ik weg?' Mijn man is wel eerlijk en die heeft dat nooit. We lachen er regelmatig om.