Opvoeden of relatieding

Horkerig vs enthousiast

Ieder heeft zijn aard, en pubers gaan bijna allemaal door een fase waarin ze niet op hun gezelligst zijn, maar ondanks dat vind ik dat bij 'opvoeden' ook hoort dat je je je kinderen een beetje leert dat hoe je jezelf opstelt nogal wat invloed heeft op hoe anderen je zien. En dat ' je horkerige zelf zijn' soms een hele andere indruk achterlaat bij mensen dan je denkt. Dat jij msch niet zo geïnteresseerd bent in wat anderen vinden betekent niet automatisch dat het omgekeerd hetzelfde is ( zie mooie posting van Miriam) en net zo goed als het voor een overenthousiaste flapuit goed is om zich te realiseren dat hij/zij af en toe misschien even moet dimmen, is het voor een introverte stille genieter ook goed om zich te realiseren dat andere mensen vsn buiten iets heel anders meekrijgen dan hij/zij vsn binnen voelt.

Daar een beetje 'gevoel' voor krijgen en het 'spectrum' van gedrag dat je vertoont een beetje leren verbreden is een vaardigheid waar je in het leven heel veel aan kunt hebben. En dat betekent echt niet dat je om de klip klap toneel loopt te spelen of jezelf niet bent. Ik word sowieso altijd een beetje kriegel van mensen die onder het mom van ' altijd zichzelf te zijn' allerlei minder aardig, bot, nurks, dominant of weet ik veel wat voor gedrag te rechtvaardigen.

Dus ik zou zeker als de gelegenheid zich voordoet daar af en toe eens met je dochter over praten. Op een niet veroordelende, maar puur informatieve manier. Of dit weekendje daarvoor de aanleiding moet zijn...geen idee. Ik vind eerlijk gezegd dat er in dit draadje ook nogal wat mensen zijn die allerlei aannames doen over of en waarom zo'n weekendje ueberhaupt leuk is voor pubers. En hoe verplicht of vrijblijvend hun aanwezigheid was. . Maar daar hebben wij met zijn allen toch geen idee van? Net zoals we geen idee hebben of je dochter 'gewoon' wat stilletjes was of zich echt buitenproportioneel nukkig heeft opgesteld...en hoe reëel de verwachtingen van opa/oma mbt het enthousiasme van de kleinkinderen waren...

Ingrid

Ingrid

Ingrid

"Ik word sowieso altijd een beetje kriegel van mensen die onder het mom van ' altijd zichzelf te zijn' allerlei minder aardig, bot, nurks, dominant of weet ik veel wat voor gedrag te rechtvaardigen."

Ja, dat is wat ik bedoel.

En "en net zo goed als het voor een overenthousiaste flapuit goed is om zich te realiseren dat hij/zij af en toe misschien even moet dimmen, is het voor een introverte stille genieter ook goed om zich te realiseren dat andere mensen vsn buiten iets heel anders meekrijgen dan hij/zij vsn binnen voelt."

Precies .
En als flapuit lukt dat niet altijd, en als introverte ook vast niet altijd

En als het je niet goed afgaat op het moment, kan je soms ook later laten merken dat je het probeert maar dat het je niet altijd lukt . Als het goed is, weten mensen het te waarderen als je aangeeft dat je je wel rekening met ze wilt houden (je goede bedoelingen), ook al lukt het niet altijd.

Verschil

Er is wel verschil tussen een rustig iemand die misschien niet staat te gillen van enthousiasme maar haar waardering wel laat blijken en iemand die gewoon onbeleefd en horkerig is.
Als opa en oma (of wie dan ook) moeite hebben gedaan om een fijn weekend te organiseren en daarbij zelfs een activiteit hebben bedacht speciaal voor de kinderen dan is het gewoon onbeleefd om daar niet je waardering voor te uiten. Natuurlijk hoef je niet om de 5 minuten te roepen dit is echt fantastisch (als dat niet in je karakter zit) maar opa en oma bedanken, gewoon even naast ze gaan zitten en met ze kletsen, je waardering uiten is allemaal heel normaal.
Dat zou ik al van een 8 jarige verwachten dus laat staan van een 16 jarige.

Je bent altijd jezelf. Je bent nooit een ander. Je kan iets best niet leuk vinden maar je kan dat best niet laten blijken. Dan ben je ook nog steeds jezelf. Je kan best verlegen, rustig en stil zijn maar dan kun je ook best je waardering uiten op een manier die past. Helemaal geen waardering uitten en je nukkig opstellen heeft niks te maken met jezelf zijn. Als nukkigheid een karaktertrek is die je hebt dan is dat geen trek die je moet voeden maar juist iets wat je niet moet aanmoedigen van jezelf. Van een 16 jarige kan je dat best verwachten.

Een van mijn zoons heeft ook een hele nukkige periode gehad waarin ik weinig meer uit hem kreeg dan 1 lettergreep antwoorden. Dat was echt heel vervelend. Ik weet nog dat we een keer ergens heen zouden gaan en hij wilde ook mee (pretpark of zo) en hij was weer zo ondankbaar en horkerig die ochtend dat ik hem niet heb meegenomen. Achteraf heb ik daar ook weer wat spijt van. Misschien als hij wel was meegegaan hadden we er nog wat positiefs van kunnen maken. Maar ik was toen echt kwaad en ik vond het belangrijk om hem te leren dat er een einde zit aan de goede wil van je medemens.

Sociale smeermiddelen zijn heel belangrijk in het dagelijks leven. Als je een beetje meedoet dan is het leven een stuk aangenamer voor iedereen. Dus ja, persoonlijk moedig ik sociaal gewenst gedrag zeker aan.

Toneel spelen.

Ik vind normaal beleefd gedrag ook niets te maken hebben met toneelspelen. Altijd jezelf en eerlijk zijn kan erg onaardig, horkerig zijn.

Als iemand mij heeft uitnodigd voor een etentje, alles wordt betaald zelfs, zal ik het niet in mijn hoofd halen om "eerlijk" te zeggen dat de biefstuk tegenviel.
Ik bedank hartelijk voor de gezellige avond en het eten was prima. Ik vind dat ook geen momenten waarop ik moet laten zien hoe assertief en eerlijk ik ben.

Over dat soort momenten heb ik ook zeker met mijn zoon gepraat en soms nog. Dat het niet nodig is om altijd ongezouten, je eerlijke mening eruit te gooien of onnodig te kwetsen met je houding.

En ja, anders speelt hij maar toneel, zijn ongezouten mening bespreken we in de auto of thuis.

Vrij mat

Ik lees echt nergens dat ze onbeleefd was, of nukkig.
Ik lees alleen maar dat ze 'vrij mat' was. Er wordt haar verweten dat ze niet enthousiast reageerde. het zou kunnen dat ze zich van binnen wel enthousiast voelt, maar dit niet durfde te uiten. Het zou ook kunnen dat ze zich niet enthousiast voelde. Dat wordt niet duidelijk in deze draad.

Schoonouders

Mijn schoonouders zijn ook nogal van het expliciet bedanken en iedereen groeten enzo. Ik heb dat ook niet zo mee gekregen, deels ook een cultuurdingetje denk ik. Schoonouders komen uit Nederlands Indie en mijn ouders uit het noorden van het land. Mijn ouders vinden het prima als de kinderen niet meteen uitbundig groeten met dikke kussen enzo, maar dat ze eerst ff de kat uit de boom kijken (toen ze klein waren dus). Opa en oma en ook hun broers en zussen vinden dat iedereen uitgebreid gegroet moet worden liefst nog met kussen erbij ook. Zelfde voor uitgebreid bedanken, dat hoeft van mijn ouders niet, mijn schoonouders vinden dat heel belangrijk. Mijn kinderen weten dat gewoon bij de ene opa en oma doe je zo en bij de andere zus, zien het gewoon als een soort toneelstukje, gaat ze prima af.

Normaal beleefd gedrag

Ik vind normaal beleefd gedrag ook de norm. En dat is dus niet overdreven enthousiast doen, terwijl je dat niet zo voelt.
Ik vind het nogal beledigend, als mensen sociaal enthousiast gedrag vertonen, waar ze niets van menen.

Dan krijg je van die mensen die heel blij tegen je doen, ze vragen quasi geïnteresseerd naar je leven. En terwijl je eerlijk antwoord probeert te geven, luisteren ze niet naar je. Erg onbeleefd vind ik dat.

Maakt dat uit?

Maakt het uit of ze alleen mat was of dat ze het niet leuk vond?

In beide gevallen heeft ze opa en oma een onprettig gevoel gegeven. Opa en oma hebben hun best gedaan en daar kan ze voor bedanken/laten zien dat ze het fijn vindt dat opa en oma dat doen. Zelfs als ze het uiteindelijk helemaal niet leuk vond.

Als je een verjaardagscadeautje krijgt bedank je toch ook altijd, en laat je zien dat je het leuk vindt dat iemand aan je gedacht heeft en je iets gekregen hebt. Dat het daarna boven op zolder/in de prullenbak belandt is iets anders.

Maar je kan altijd bedanken/enthousiasme tonen voor het feit dat iemand zijn best voor je heeft gedaan.

Pimpelpaars e.a.

"Er wordt haar verweten dat ze niet enthousiast reageerde. het zou kunnen dat ze zich van binnen wel enthousiast voelt, maar dit niet durfde te uiten. Het zou ook kunnen dat ze zich niet enthousiast voelde. "

Ik heb het niet gevraagd, maar ik denk dat ze zich ook niet enthousiast voelde.

Nergens schrijf ik dat ik vind dat ze enthousiast moet doen als ze zich niet enthousiast voelt. Zeker niet als ze van nature geen enthousiast type is.

Mij gaat het om beleefdheid, zoals Jaina, Wil en Hanne schrijven.

Het gaat erom dat zelfs als je niet enthousiast bent, je wel je waardering kunt uiten. Inderdaad zoals Hanne ook aangeeft:

"Maar je kan altijd bedanken/enthousiasme tonen voor het feit dat iemand zijn best voor je heeft gedaan." Zelfs als ze het uiteindelijk niet zo heel erg leuk vond.

En zoals ik eerder schreef: er zijn als je wilt, ALTIJD positieve dingen te vinden die je kunt benoemen en daarmee je waardering kunt uiten.

En wat Yura ook schrijft: zeker als je weet dat opa en oma het waarderen om bedankt te worden (meer dan misschien andere oma of andere mensen), dan getuigt het juist van volwassenheid, inlevingsvermogen en manieren als je daar dan rekening mee houdt.

Wel moeilijk omdat ik het zo voel (ook zo ben opgevoed natuurlijk) en dat zo probeer mee te geven, terwijl mijn man dan zelf heel anders in staat en wat dat betreft ook niet zo het goede voorbeeld geeft.

Neemt niet weg, dat ik graag mijn dochter goed wil opvoeden en goede dingen mee wil geven ter overweging. Jullie reacties helpen me daar echt bij.

Nou, pfff

Heel draadje, met een hoop mooie nuances.
Conclusie van Lana, ik heb gelijk, mijn ouders hebben gelijk. Mijn opvoeding is goed. Extravert is goed en beleefd, introvert is fout en onbeleefd.

Tja, ik begrijp dat je man er moeilijk met je over kan praten. Je komt behoorlijk veroordelend over.Hij geeft zelfs het slechte voorbeeld! Wow, ik zou zo beledigd zijn in zijn geval!

Ik heb mijn best gedaan om mijn mening te geven, omdat ik je dochter een beetje meen te snappen. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het niet zo goed is om een introvert iemand nep extravert gedrag op te dringen, omdat je dan moeite krijgt met assertiviteit.

Maar.. graag of heel niet hoor!

bijzondere samenvatting

Wat een bijzondere samenvatting geef je. Dat haal ik er nou helemaal niet uit.

Er wordt volgens mij nergens gesproken over 'extravert gedrag opleggen'. Alleen dat je mensen er op kan wijzen dat je dankbaarheid tonen een vorm van beleefdheid is. En Lana concludeert dat ze haar dochter goed wil opvoeden en goede dingen ter overweging mee wil geven.

Dan kan dochter dus zelf bepalen of en hoe ze dat wil doen. En dankbaarheid kan je op een extraverte manier tonen, maar ook op een introverte manier.

Pimpelpaars

Wij waren er natuurlijk niet bij. Lana schat het gedrag van haar dochter in als onbeleefd en heel mat (ongeïnteresseerd?). Dat is dus gewoon niet netjes.
Dat is heel wat anders dan een introvert iemand.

Mijn jongste dochter is een stil en verlegen meisje. Zij zal inderdaad niet op en neer springen van enthousiasme bij wat dan ook maar ze zal wel netjes bedanken en haar waardering uiten op een rustig moment. En ze is beleefd dus ook als ze het niet zo leuk vond zal ze heus wel gewoon bedanken.

Een van mijn zoons had een horkerige, nukkige periode. Dat was echt anders. In die periode was hij gewoon onbeleefd soms, kon onaardig reageren of helemaal niet reageren en dergelijke. Dat was gewoon onbeschoft van hem. Dat heeft niks te maken met introvert of extravert zijn. Hij is er gelukkig voor hem ook overheen gegroeid want in die periode zag ik al dat mensen hem hierdoor gingen vermijden of hem minder betrokken bij dingen.

introvert/extravert

dat is beide even waardevol; beide eigenschappen hebben hun sterke en minder sterke punten.

Blij glanzende ogen kunnen evenveel betekenen als een luidlachend en uitbundig 'Wat fantastisch, superbedankt!'
Het gaat erom dat aan de gever duidelijk wordt dat de ontvanger de geste op prijs stelt.

Maar 'mat' - tja. Wij weten niet wat de dochter van TS bedoelde. Ze vond het bij nader inzien niet zo leuk als toen het plan werd opgevat misschien? Wat zit erachter?
Het is nooit leuk als iets waarvan je als gever veel ontvangt maar flauwtjes wordt ontvangen. Dat zal iemand van 16 kunnen begrijpen.

Pimpelpaars

Volgens mij heb ik jou in een van mijn postings nog gelijk gegeven .

Jouw laatste reactie doet met wel vermoeden dat jij eerder het negatieve in iets ziet/leest/hoort, dan het positieve. Dat is eigenlijk precies wat ik zo graag bij mijn dochter zou zien: dat ze het positieve ziet en dat benoemt. Zonder fake enthousiast te doen.

Ik zeg nergens dat ik het goed doe, ik ben juist deze draad gestart om het richting dochter niet fout te doen! Te checken of ik er überhaupt met haar over zou moeten praten.

En ja ik (ja ik) heb moeite met mijn man, ik (ja ik) vind dat hij op dat punt niet het goede voorbeeld geef. En ik (ja ik) weet dat ik op andere vlakken zelf ook niet het goede voorbeeld aan de kinderen geef. En daar probeer ik wat aan te doen, en dat lukt soms wel en soms ook niet.

Pimpelpaars; belediging

En dat jij beledigd zou zijn door zo'n opmerking. Dat zegt overigens meer over jou dan over mij (niet om je een verwijt te geven, maar als feitelijke constatering). Dat geldt nl. in zijn algemeenheid. Als ik boos of verdrietig word van iets, zegt dat iets over mij, niet over degene die iets zei of de situatie. Dat boos of verdrietig worden zit nl. in mij. Een ander zou in dezelfde situatie nl. niet boos of verdrietig worden. Waarmee duidelijk is dat het boze/verdrietige in mij zit en niet in het gedrag van de ander of de betreffende situatie.

Best interessante materie, vind ik zelf.

Belediging

Als ik een karaktertrek heb, die mijn man niet begrijpt, is dat helemaal oké. Dan kunnen we erover praten. Leuk.

Als mijn man stelt dat ik met die karaktertrek mijn kinderen het verkeerde voorbeeld geef, slaat dat het gesprek behoorlijk dood. Ik denk dat een gesprek beter verloopt als je er waardevrij ingaat. Daarnaast zal ik dan beledigd zijn. Voor het resultaat maakt het niet veel uit of dat dan mijn eigen rotschuld is. Het resultaat is een doodgeslagen communicatie.

Introvert gedrag, (wat jij horkerig noemt) heeft een schoonheid, een waarde. Als je je daar niet in verdiept zal je je man en dochter niet begrijpen.

Ik heb een karakter waarbij ik altijd de andere kant zie. Als iemand zwart ziet, zie ik het wit. En andersom. Misschien is dat bij je dochter ook wel zo. Hoe harder je gaat roepen dat iets leuk is, hoe sterker ik de neiging krijg om de negatieve kant te benadrukken.

Ik ken je natuurlijk niet. Maar het klinkt alsof jij, je ouders en je jongste dochter een enclave van enthousiasme, vrolijkheid, dankbaarheid en blijheid vormen. Bij mij roept dat een verzet op? (Ik speculeer maar even door). Misschien werkt dat bij je dochter ook zo? Ik heb een Amerikaanse vriendin die met droge ogen tegen haar kinderen zei :'Where is your happy face?' Gruwel. Dat effect.

Als je het patroon wilt doorbreken, (dochter 1 steeds blijer en dankbaarder, dochter 2 steeds meer teruggetrokken,) helpt het misschien wel, om een stuk mee te veren in het negatieve. Waarschijnlijk gaat zij dan de nuance weer zoeken en wordt ze positiever. Verdiep je eens in het negatieve. Er waren vast een heleboel dingen helemaal niet leuk, dat weekeinde, dat kan niet anders. Niets is helemaal leuk. Het is zo heerlijk om grieven te zoeken. Om te mopperen. Ik vind Oscar de leukste Sesamstraat bewoner. En ik houd ook van Ieoor. En van Sneep. En van Donald Duck.

Snap je me nog? :)

Herken het wel

Hier ook kinderen die over het algemeen niet super enthousiast zijn. Dochter van 15 nog net iets meer dan zoon. Die kan nog weleens spontaan uit de hoek komen en bijv. mijn moeder voor iets bedanken, zonder dat ik het haar heb ingefluisterd. Maar vaak genoeg moet ik dit ook wel doen. Of zet ze net even de boel op stelten als mijn ouders er zijn, omdat zij perse een vriendin te eten wil hebben.
Zoon uit eigenlijk nog minder zijn gevoelens. Die moet ik ook als hij ergens gaat spelen en ik hem ophaal nog steeds vragen: wat zeg je dan? Soms vergeet ik het of bedank ik zelf de ouders. Beide kinderen geven vaak ook niet uit zichzelf oma een kus. Vindt oma (mijn moeder) dan vaak ook weer jammer. Ik schipper een beetje mee met allebei. Als ze echt iets moois krijgen van oma of bijv. een flink geldbedrag moeten ze echt bedanken. Hetzelfde zou gelden voor een dagje of weekendje weg dat mijn ouders betalen. Laatst hadden we een feest bij schoonvader en zijn tweede vrouw. Was voor de kinderen niet echt een bijzonder leuk feest (lees: saai). Het was al heel wat dat ze zich netjes hebben gedragen en niet steeds hebben gevraagd of we al naar huis gingen. Dan hoeven ze van mij ook niet te bedanken. Wij zelf doen dat uiteraard dan wel.

Het wordt saai, maar

Wat vind ik dit een geweldig stukje:

Het is ook de leeftijd waarop kinderen in de rij van het buffet niet meer voor mogen. Waar volwassen omstanders altijd toeschietelijk hun plaatsje inleverden aan hongerige kinderen, slaat ineens keihard de voedselnijd toe. Dan moeten ze in de rij. Het komt zo plotseling dat ik vermoed dat het iets met feromonen te doen moet hebben.

dankbaarheid = enthousiasme?

"Het gaat erom dat zelfs als je niet enthousiast bent, je wel je waardering kunt uiten."

toch geef je hiermee aan dat je dankbaarheid gelijkschakelt aan een enthousiaste reactie. In je openingsposting zeg je dat je dochter bijna nooit enthousiast reageert. Dat past wel bij introvert zijn: niet vaak 'uitbundig', niet vaak 'spontaan'. Het genieten gebeurt van binnen, aan de buitenkant is dat moeilijk af te lezen. Wat jij enthousiasme noemt, en anderen vaak spontaniteit of uitbundigheid of 'jezelf laten zien', dat kun je niet forceren; hoe vaker je tegen een introvert zegt: doe nou eens enthousiast, hoe ongemakkelijker die zich voelt. Geloof me, als introvert heb ik dat heel vaak moeten horen en nee, dat helpt helemaal niets. (Erger nog zijn reacties als: "waarom doe je nou nooit zo leuk/enthousiast/spontaan als je zus." euhmmm, nou, omdat die super extravert is en alle emoties aan de buitenkant toont en ik diezelfde emoties van binnen voel). Als ik voor mijn gevoel heel uitbundig reageer, dan zeggen mensen nog tegen mij: nou, je mag wel eens wat enthousiaster reageren zeg. Maar ik merk dat ik pas wat zeg als ik denk dat ik echt iets te zeggen heb, en soms betekent dat dat er lange stiltes vallen.

Dat heeft allemaal niets met dankbaarheid te maken. Ja, het is heel legitiem om je dochter aan te spreken om opa en oma te bedanken voor het weekend - gewoon kwestie van beleefdheid en haar te laten realiseren dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. En inderdaad, om haar te laten realiseren dat ook zij er toe doet. Maar laat haar dat dan op haar eigen manier doen, je kunt niet opleggen hoe ze het moet uiten. Want dan ondermijn je onmiddellijk het gevoel dat zij er, als introvert, toe doet. In plaats van tientallen woorden te gebruiken, zal zij er misschien maar een paar gebruiken, maar die komen dan wel helemaal uit haar tenen. Of ze geeft in plaats van woorden een extra dikke knuffel. Of ze schrijft een briefje achteraf. En ja, leer haar ook dat andere mensen teleurgesteld raken als ze denken dat ze het niet leuk heeft gevonden. Maar laat haar haar eigen manier van uiten vinden

"Ik heb het niet gevraagd, maar ik denk dat ze zich ook niet enthousiast voelde."
Euhmmm, misschien gewoon een keer vragen? Je niet ergeren dat ze er zelf niet mee komt, maar belangstelling tonen voor haar binnenwereld. Wie weet wat je te weten komt.

Nog een laatste puntje ter overweging: een kenmerk van introverten is dat ze energie verliezen in gezelschap en dat ze stilte nodig hebben om weer op te laden. Het is best mogelijk dat ze aan het eind van een weekend vol(?) activiteiten helemaal leeg was en zich nog meer terugtrok dan normaal. Extraverten krijgen juist energie van mensen om zich heen en blijven dus tot het laatst 'enthousiast', introverten zijn op een gegeven moment gewoon 'op'. Dat is geen excuus voor onbeleefdheid, maar misschien een verklaring waarom ze aan het eind mat reageerde.

Hera

PImpelpaars

"Als mijn man stelt dat ik met die karaktertrek mijn kinderen het verkeerde voorbeeld geef, slaat dat het gesprek behoorlijk dood."
Ja, dat snap ik. Zeg ik ook niet zo tegen hem. Zoals ik eerder schreef, is praten over dat soort dingen met hem niet zo makkelijk. Hij praat liever niet te veel en bij voorkeur dan alleen over dingen waar hij wel enthousiast over is. Niet over hemzelf .
Maar op sommige punten vind ik wel dat hij niet het goede voorbeeld geeft (net als ik op andere aspecten niet het goede voorbeeld geef). Dat is toch niet erg dat te vinden?

"Introvert gedrag, (wat jij horkerig noemt) heeft een schoonheid, een waarde. Als je je daar niet in verdiept zal je je man en dochter niet begrijpen."
Jazeker, het heeft zeker goede kanten. Ik kan er wel eens jaloers op zijn (geen grap). Maar het heeft ook minder goede kanten. Dat je niet uit wat je denkt, vindt en dat andere mensen dan dus niet of minder makkelijk met jouw wensen rekening kunnen houden.
NB Extrovertheid heeft ook goede en minder goede kanten. Elk voordeel hep zijn nadeel .

Een beetje off topic, maar stel de vraag toch maar wel even:
Wat ik wel vind, maar misschien kan jij me dat uitleggen is: als iemand een vraag stelt aan iemand die introvert is, dan vind ik het niet aardig/oke als iemand gewoon geen antwoord geeft. Dat vind ik onbeleefd.
Jij niet?

Als iemand dan niet meteen een enthousiast antwoord weet, kan zo'n introvert persoon toch wel reageren maar zeggen "tja, daar moet ik even over nadenken" of zoiets?

Deze alinea van jou intrigeert mij echt:
"Als je het patroon wilt doorbreken, (dochter 1 steeds blijer en dankbaarder, dochter 2 steeds meer teruggetrokken,) helpt het misschien wel, om een stuk mee te veren in het negatieve."
Allereerst: ik heb helemaal niet steeds naar oudste gedaan "oh, wat is het leuk he, geweldig he?" Ik was wel enthousiast (over wat ik wel leuk vond) richting jongste. Enthousiast zijn naar iemand die daar niet op reageert is nl. niet zo leuk.
En jongste is niet steeds blijer en dankbaarder, die is ook wel eens negatief of kritisch, maar in elk geval regelmatig wel (heel) blij.

Maar wat bedoel je nou met meeveren in het negatieve?
Ze zei nl. niet zoveel, dus uitte ook niet echt negatieve dingen waarop ik kon meeveren.
Toen ze ergens eerder weg wilden dan jongste en ik, veerde ik mee. Geen punt. Splitsen we op. Bedoel je dat? Kan zij rust nemen, gun ik haar echt van harte!

Toen ze naar iets niet meewilde, pas later wilde komen: oké, gun ik haar haar rust. Ik weet dat zij die behoefte heeft en houd daar ook rekening mee.

"Waarschijnlijk gaat zij dan de nuance weer zoeken en wordt ze positiever. Verdiep je eens in het negatieve. Er waren vast een heleboel dingen helemaal niet leuk, dat weekeinde, dat kan niet anders. Niets is helemaal leuk. Het is zo heerlijk om grieven te zoeken. Om te mopperen. Ik vind Oscar de leukste Sesamstraat bewoner. En ik houd ook van Ieoor. En van Sneep. En van Donald Duck.

Snap je me nog? :)"

Nee, ik snap dus niet precies wat je bedoelt. Wil je het toelichten. Heel leerzaam voor mij .
Ik snap wel dat er ook negatieve dingen waren. Die zag ik zelfs ).
Maar hoezo moet ik me verdiepen in het negatieve?
"Heerlijk om grieven te zoeken. Om te mopperen." Ja, dat kan ik ook, daarvoor hoef je niet introvert te zijn, toch?
Ik weet ook niet of ze dat veel heeft gedaan, niet duidelijk dan, dan meer van binnen.

Maar in zijn algemeenheid vind ik toch dat het van beleefdheid getuigt om je waardering te uiten als je iets cadeau krijgt van je opa en oma. Dan vind ik het niet zo leuk als ze naar grieven zou zoeken, zou mopperen. En zeker niet als er dan niet veel positieve reacties van haar tegenover zouden staan.

Misschien heeft ze wel haar waardering geuit, maar niet genoeg naar de zin van mijn ouders. Ik was er niet altijd bij, kan dat niet beoordelen. Maar vind zelf wel vaker dat mijn dochter erg kortaf kan zijn. Dus ik kan me er wel iets bij voorstellen. En ik weet alleen dat mijn ouders teleurgesteld waren omdat er weinig positiefs uit kwam. En dat naar hen toe ondankbaar overkwam.

Hera Nova

"Het gaat erom dat zelfs als je niet enthousiast bent, je wel je waardering kunt uiten."

toch geef je hiermee aan dat je dankbaarheid gelijkschakelt aan een enthousiaste reactie. "

Nee, met jouw laatste zin ben ik het echt niet eens.
Dankbaarheid hoef je niet d.m.v. een enthousiaste reactie te tonen. Zie de tekst die ze wat mij betreft had kunnen uiten in post #3. Niet enthousiast, wel waardering uiten.

Verder snap ik jouw post wel hoor. En heb je natuurlijk gelijk dat sommige reacties echt contraproducties werken en zeer frustrerend zijn.

Maar dat geldt voor veel reacties. Als extraverte krijg ik soms ook reacties dat ik denk "duhh, als ik het kon deed ik het wel". Maar het lukt dan gewoon niet altijd . Dus omgekeerd snap ik dat ook heel erg goed!

Uiteindelijk gaat het mij erom: hoe kan zij haar waardering wel (en zeker als je weet dat mensen dat op prijs stellen), maar wel op een manier die bij haar past? Dat zal ik maar eens met haar bespreken.

Poging tot uitleg

Ik vind het echt leuk om hier over door te denken. Wat ik in dit stuk schrijf over jouw en je dochter, is 80% speculatie, misschien klopt er wel helemaal niets van.

Ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel: Als je in een gezin zit en je voelt je anders dan de norm, is dat heel moeilijk. Ik denk dat jij extravert bent en je jongste dochter ook. Jullie zullen dus de norm bepalen. Vooral omdat je man stiller is, meen ik te begrijpen. Extraverte mensen vallen nu eenmaal meer op.

In jouw posts meen ik te merken dat jij dat extravert, blij en positief, leuker en beter vindt dan introvert en kritisch (negatief). Dat staat je natuurlijk vrij, maar voor een introvert, gesloten, niet zo blij (want puberteit?) kind, is dat niet zo makkelijk om je heen te hebben.

Maar ik denk dat je op moet passen, dat jij en je jongste dochter, je oudste dochter niet overschaduwen. Je schrijft dat je dit het weekeinde echt niet de hele tijd hebt gedaan. Maar kinderen zijn meestal erg gevoelig voor de normen van de ouders. Ik vermoed dat jouw oudste dochter heel goed weet dat jij moeite hebt met haar gereserveerde, gesloten houding. Dat jij je best wel doet, maar dat je ook teleurgesteld bent in haar. En dat opa en oma ook teleurgesteld zijn in haar.

Hierdoor komt er een bepaalde druk te liggen op je oudste dochter. Ze voelt zich afgekeurd, minder. Ook al doe je je best om haar erbij te betrekken, om voor haar op te komen. Ook al doe je enthousiast tegen je jongste en niet tegen je oudste. Toch zal ze voelen dat ze niet goed mee komt met jouw norm.

En het gevolg zal zijn dat zij verder in haar schulp kruipt, zich niet goed genoeg voelt.

Dus zij gaat op een weekeinde met opa en oma. Dat vindt ze meer of minder leuk. (de meeste 15-jarige vinden een weekeinde met opa en oma niet echt een traktatie, die van mij niet in ieder geval) En dan voelt ze zich op dit weekeinde de enige die niet enthousiast is. Een beetje overdreven: alsof je als Metal fan bij de Toppers zit. Dat kan heel eenzaam voelen.

Ik snap wel dat ze dan niet overloopt in dankbetuiging richting opa en oma. Mijn kinderen zouden daar ook niet van overlopen. Natuurlijk is het beleefd om netjes te bedanken. Maar bij ons is de relatie met opa en oma juist zo accepterend en onvoorwaardelijk, dat opa en oma dat niet nodig vinden. Bij mij in de familie is, teruggetrokken en social awkward gedrag redelijk veel voorkomend. Mijn vader en moeder zouden nooit teleurgesteld zijn in dit geval. Die zouden het kind even in de ogen kijken en zeggen: 'Fijn dat je mee was lieverd, dat waardeer ik erg.' En dan zou het goed zijn. Maar dat is natuurlijk net hoe die opa en oma in elkaar zitten. Wij gaan in de familie sowieso niet formeel met elkaar om.

(tegen mij waren ze vroeger trouwens heel anders, heel streng en normatief op dit gebied, maar ze zijn al 32 jaar opa en oma en hebben een hele ontwikkeling doorgemaakt)

Maar goed. Nu over het meeveren met het negatieve. Jij klinkt een beetje als een blije dodo. Alles van de zonnige kant bekijken? Positieve dingen benadrukken? Glas halfvol?

Als je zo'n instelling hebt en je kind heeft dat niet, dan is het moeilijk voor het kind, om zichzelf te blijven. Ik heb een zoon met een dysthyme stoornis. Voor hem is het glas altijd halfleeg. En als ik bij hem dus positivo ga spelen, stuur ik hem de depressie in. Het is voor hem juist belangrijk dat zijn negatieve emoties, zijn ergernissen, zijn frustraties, zijn zorgen en zijn angsten er mogen zijn. Want als hij het onderdrukt, groeit het. Dus de negatieve dingen worden niet door ons ontkend, of om gepraat naar positief. Het wordt juist benoemd als negatief. 'Rot voor je' En dan gaat hij het nuanceren. 'Nou ja, zo erg is het ook weer niet want....' Als wij positief tegen hem doen. Dus een opgewekte halfvol houding, dan kan hij zijn negatieve gevoelens niet benoemen en loopt hij vast. Hij sluit zichzelf af en onze toch al gesloten jongen gaat helemaal op slot. Ik veer dus een stukje mee in zijn negativiteit, waardoor hij gaat terug veren.

Omdat negatieve gevoelens er mogen zijn, helpt het ook om ze te benoemen. Om ze op te zoeken, om er grapjes over te maken. over leraren, over irritant gedrag van oma, over verdrietige familieomstandigheden, over zijn stoornissen. Zwarte humor helpt. Wij maken echt foute grapjes over volwassenen soms. Ook over onszelf.
Vandaar dat stukje over Iejoor.

oh en

Geen antwoord geven als iemand je wat vraagt, is in principe onbeleefd. Maar het kan allerlei oorzaken hebben.

De vraag overvalt je, dus je schrikt ervan en bevriest
Je vindt de vraag zo overduidelijk dat je denkt dat het een retorische vraag is.
Je weet niet wat je moet zeggen.
Je weet het antwoord niet.
Je voelt je bedreigt omdat je een juist antwoord wilt geven, omdat je weet dat er wat achter zit, maar dat juiste antwoord ontgaat je.
Je krijgt de neiging om te vluchten of te vechten, bij deze vraag en kiest voor vluchten.
Je denkt dat antwoord geven op de vraag tegen je kan worden gebruikt, dus vind het verstandiger om te zwijgen.

Lana

Ze kan ook zeggen: "ik vind het heel lief dat jullie ons dit weekend hebben uitgenodigd en ik vind het leuk dat we dit en dat gezien/gedaan hebben. Ook al uit ik het niet enthousiast, want zo ben ik nou eenmaal, ik waardeer het wel, hoor".

hmm, zou je dat laatste nou wel toevoegen? dan zou ze zich bijna moeten verontschuldigen voor haar manier van reageren. Bovendien, die eerste zin is voor een introvert al een hele volzin; ik zou hem pas zeggen als ik loop te stuiteren van enthousiasme! Dus dan zou ik zeggen dat ik niet enthousiast ben terwijl ik me wel enthousiast voel.

Maar ik ben het dus met je eens dat ze kan leren haar waardering te uiten. Enthousiasme heeft alleen vele verschijningsvormen.

Hera

woorden

Waarom zou 'bedankt opa en oma' niet genoeg zijn om opa en oma beleefd te bedanken? Dat snap ik eigenlijk niet zo goed.

Als ik iemand trakteer op een dagje uit of wat dan ook, verwacht ik trouwens helemaal geen bedankje. Daar doe ik het niet om. Ik vind het altijd zo overdreven als kinderen zeggen 'bedankt voor het spelen' of 'bedankt voor het feestje'. Ik zeg dan altijd tegen ze: 'Nee, jij bedankt, ik vond het leuk dat je er was.' Tenzij ze heel erg vervelend waren. Dan zeg ik niets.

Maar als ik een ander uitnodig, verwacht ik geen dankbaarheid. Ik nodig ze toch uit? Als een ander aan mij vraagt of ik iets voor hen wil doen, dan vind ik het normaler als ze me bedanken, maar dat hoeft ook niet eens voor mij.

Maar dat zal wel een gewoonte/cultuur/familie dingetje zijn?