Hoe en is het verstandig om je zoon te laten testen op adhd

Wat wil zoon?

"omdat alcoholisme (blowen, antidepressiva, veeeel paracetamol en diazepam) en ziekte van lyme van vader (die thuis deelneemt aan het gezin) veel invloed hebben."
Je kind is ook een KOPP, begrijp ik?
"Voor mijn zoon ben ik bang om aan te vragen om hem te laten testen voor ADHD, omdat het kind dan z\'on stempel krijgt en waarschijnlijk in een circuit van pschychiatrische hulpverlening terecht komt waar hij nooit meer uit komt."
Wat wil hij zelf? Met alle respect, maar hij is 17. Op die leeftijd kun je dit soort beslissingen niet meer voor hem nemen, hooguit met hem.
"Toch zie ik en voel ik onnodig lijden bij hem, vooral momdat z\'n vader hem zo vreselijk gaat uitschelden en tegen hem schreeuwen als iets niet is gelukt en daar heb ik het moeilijk mee omdat hij z\'on lieve goeie jongen is."
Dat kan ook een oorzaak zijn van onhandigheid, slecht concentreren en wat je allemaal verder opnoemt. Helpt het eigenlijk, de hulp die er voor het gezin maar eigenlijk voor vader is?
Groet,
Miriam Lavell

Vraagje

Heb even geen tips, alleen een vraag: Wat is een KOPP?

Bezorgde moeder

Het idee dat jij hebt bij het testen van adhd en de gevolgen daarvan zijn absoluut niet correct. Je hoeft geen stempel te krijgen. Je hoeft niet in een circuit van psychiatrische hulpverlening te komen, en je hoeft vanwege adhd al helemaal niet uit huis worden geplaatst.
Ik werk met kinderen met adhd en de dingen die jij noemt zijn vaak helemaal niet aan de orde. Alleen als er ernstige problemen zijn bij het kind (dit hoeft helemaal niet met adhd) of als er andere problemen zijn binnen het gezin.
Mijn partner heeft ook adhd. Hij heeft zich op latere leeftijd bij een vrijgevestigd psychiater laten testen. deze heeft medicatie voorgeschreven (in zijn geval alleen voor studie) en verder niks. Hij functioneert prima, heeft een goede baan, zit niet in het psychiatrisch circuit en omdat hij prima functioneert krijgt hij ook door niemand een negatief stempel opgeplakt vanwege zijn adhd.
Bij jullie gezin spelen echter veel meer problemen die grotendeels niets met jullie zoon te maken hebben. Gelukkig hebben jullie hiervoor hulp. Willen jullie zoon laten testen maar wil je dit niet via jeugdzorg doen omdat je bang bent voor de gevolgen dan zou ik je aanraden naar een vrijgevestigd psychiater te gaan. Realiseer je wel dat ook jeugdzorg er als het goed is is om jullie te helpen en het beste voor heeft met zoon en de rest van het gezin. En wat het uit huis plaatsen betreft. Bij jullie spelen zoveel ernstige problemen dat als zoon uit huis word geplaatst dit echt niet door zijn adhd komt maar omdat jullie daar niet mee om kunnen gaan en door bijvoorbeeld het feit dat vader zijn zoon vreselijk uitscheld en er problemen zijn met alcohol en drugs.

Alex

Eigenlijk zou ik helemaal niet moeten reageren.
Maar met die opmerking van jou maak je me echt pis- en pisnijdig. Ga eens iets zinvols lezen hierover en verdiep je er eens serieus in dan kom je vast tot ontdekking dat je kinderen ernstig tekort doet om zó negatief (en simpel) tegen adhd aan te kijken.

Tjemig!

Normaal gesproken laat ik de opmerkingen van Alex naast me liggen, maar ik vind dit zo'n enorm idiote opmerking dat ik het niet kan laten er boos om te worden. Bizar bizar ! Waarom maak je zo'n domme en vooral kwetsende opmerking ? En ja, ik voel me aangevallen.
Christientje (mama van een zoontje met asperger, en ik zou wensen dat zijn autisme over zou gaan wanneer IK ritalin zou slikken. Geloof me, ik ging het slikken !!!!!!)

Bezorgde moeder

Bezorgde moeder, ik begrijp je angst volkomen. Maar geloof me, wanneer je zoon de diagnose adhd zou krijgen, wordt hij niet uit huis geplaatst. Ik begrijp je angst, ik had hem ook, maar het is absoluut geen reden om je kind bij je weg te halen !
Je zoon is echter op een leeftijd, dat hij het zelf mag beslissen, of hij al dan niet getest gaat worden.
Ik wens je sterkte,
Christientje

Hier nog een moeder

met een 17-jarige AD(H)D-zoon.

Gezien zijn leeftijd lijkt het me verstandig je zoon mee te laten denken. Wat wil hij?

Enne.... bij mijn zoon is zo'n jaar of 3 geleden de diagnose gesteld (hoewel ook ik al veeeeel langer het vermoeden had). Hij zit niet in het circuit van de psychiatrische hulpverlening en woont gewoon thuis. Hij krijgt geen medicatie. Het is wel een kind met een gebruiksaanwijzing, maar als je die eenmaal "gelezen" hebt, weet je hoe je ermee om moet gaan.

Je maakt je echt zorgen om niks.

Ik snap niet wat ADHD met uithuisplaatsing te maken heeft. Je moet het wel erg bont maken wil je daar voor in aanmerking komen. En dan echt extreem gedrag vertonen. Volgens mij maak je je bang om iets wat totaal niet gaat gebeuren.

Hier zoon met autisme die vaak extreem agressief is thuis. Zusjes die totall los geslagen worden, zoon die alles kort en klein slaat. Momenteel is hij overigens vrij rustig. Wij lopen al jaren bij jeugdzorg en zoon woont nog gewoon thuis en blijft ook thuis. Ik ben alleen maar positief over jeugdzorg. Vindt ze erg meedenkend. Kind 2 loopt er ondertussen ook.

Ontstaan van de problemen

De ouders hebben grote problemen. Vader gaat vreselijk schelden en schreeuwen als iets niet gelukt is. Dus pa is gewoon een vreselijke vader? Daar moet iets aan gebeuren. Je zoon hoeft geen diagnose, hij moet in bescherming worden genomen.
Waarom zou de jongen hulp nodig hebben voor eventuele ADHD? Met zo`n vader in de buurt zou ik ook zeer zenuwachtig en onhandig worden. En misschien wil je zoon wel hulp, maar dat zou je op zijn leeftijd prima met hem moeten kunnen bespreken.
"Toch zie ik en voel ik onnodig lijden bij hem,vooral omdat zijn vader hem vreselijk gaat uitschelden en tegen hem schreeuwen..." Dit geeft de grootste stempel op je zoons welbevinden. Zijn omgang met zijn vader. Zijn er ook positieve momenten tussen vader en zoon? Gaat je man wel eens iets gezelligs ondernemen met zijn zoon? Krijgt je zoon ook wel eens een compliment van je man? Neem jij je zoon in bescherming als je man zo tekeer gaat? Is hij tegen het hele gezin zo agressief?

Raak!

Wat mij overigens geraakt heeft is de zin:
Toch zie ik en voel ik onnodig lijden bij hem, vooral momdat z'n vader hem zo vreselijk gaat uitschelden en tegen hem schreeuwen als iets niet is gelukt en daar heb ik het moeilijk mee omdat hij z'on lieve goeie jongen is.

Mijn zoon heeft geen adhd maar ass, en ik zou het ook verschrikkelijk vinden, wanneer hij zo zijn best doet en zijn vader gaat dan tegen hem tekeer. Het is volkomen onterecht en juist voor de jongen zo ontzettend moeilijk. Ik zou er zelf stikzenuwachtig van worden, laat staan een kind met adhd ! Ik vind het zo sneu voor je zoon...

Eens met wil,

heb tijden zitten denken hoe ik het moet schrijven, maar Wil schrijft wat ik dacht.

Je zoon moet beschermt worden tegen zijn vader.

Ook geschrokken van de posting van astrid

"Hier zoon die vaak extreem agressief is thuis. Zusjes die totall los geslagen worden, zoon die alles kort en klein slaat."
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand dat neertikt en dan nog beweerd dat uithuisplaatsing niets met deze problemen te maken heeft. Ik dacht juist dat huiselijk geweld èèn van de grootste redenen was voor uithuisplaatsing.De zoon van Astrid woont nog thuis, er is op het ogenblik meer rust. Het is maar te hopen dat haar straks volwassen dochters ook geen problemen overhouden aan hun jeugd met een broer "die ze totall los heeft geslagen."
Ik heb deze posting gisterenavond gelezen en lag er vannacht nog over na te denken. Ieder huisje heeft zijn kruisje, maar sommige dingen gaan ver een grens over. Ik kan me bij de posting ook geen normaal beeld vormen van de moeder. "Totall los slaan", ik ben werkelijk van mijn leg. Diagnose of niet, niemand in mijn gezin wordt totall los geslagen. Uithuisplaatsing lijkt me een goed idee.Sorry, voor mijn harde woorden, maar zo voel ik het werkelijk.
Als mijn zoon agressief zou zijn, mag het nooit tegen mijn andere gezinsleden gericht zijn. Zelf kan ik het misschien onder controle krijgen, dan is het een ander verhaal. Maar van zijn niet bestaande zusjes blijft hij af. Of de hond. Of de buurjongen. Wie dan ook.

Ik overdrijf helaas niet

Met totall los slaan bedoel ik zoals in een film: iemand tegen een muur drukken en met veel geweld schoppen en slaan en ook doorgaan als iemand z'n hand voor z'n hoofd doet en op de grond zakt. Echt dus flink geweld. Ik overdrijf helaas niet. Was dat maar waar....

Dit gebeurt in periode's dat zoon stress van buitenshuis, maar ook een stukje van binnenshuis niet aan kan. Op dit moment is zoon vrij rustig en met vrij rustig bedoel ik dat dat totall los slaan er niet meer is, maar geslagen en geschopt wordt er nog steeds. Ik moet zeggen dat onze grenzen waarschijnlijk heel anders zijn geworden dan bij andere mensen. Bij een keer schoppen en slaan reageer ik al niet meer. Zusjes hebben gedrag overgenomen en slaan en schoppen elkaar zo nu en dan ook. Hun referentie kader is ook niet meer zoals het hoort. Wij als ouders slaan gelukkig niet.

Bij jeugdzorg en de GGZ waar we lopen weten ze exact wat hij doet. Ik vertel dat ook heel openlijk. Mijn woorden staan bv. ook letterlijk opgeschreven in het archief daar. Heb ze zelf ook bij de toekenning voor een PGB. Best hard en rot omdat dan terug te lezen. Bij jeugdzorg zelf schrokken ze ook enorm. Omdat wij hem thuis willen houden (want daarnaast is hij ook heel lief en hij kan er niks aan doen dat hij zo is) helpt Jeugdzorg 'm en ons juist daar bij. Zij en wij doen er alles aan om de oorzaak weg te nemen. Er is ons weleens gevraagd of we hem uit huis willen hebben. Toen wij nee zeiden hadden ze daar begrip voor. Dat kan ik dat jong niet aan doen.

Nikus

Ja, dat zou kunnen. Dat het alleen een schrijfstijl is. Ik hoop dat Astrid zelf de grens trekt waarbij haar dochters zich nog veilig voelen. Haar posting begon ook met : "Je maakt je echt zorgen om niks."
Nou, ik zou me wel degelijk zorgen maken als er geweld in mijn gezin zou voorkomen.
Maar het zal wel minder zwart/wit bedoeld zijn....

Langs elkaar

Astrid heeft intussen ook gepost en ik moet haar verhaal eerst laten bezinken. Ik ben werkelijk met stomheid geslagen. Dochters worden tegen de muur klem gezet en afgetuigd....Ik probeer het voor me te zien en een moeder die zegt: "Het jong kan er ook niks aan doen." Ik probeer me even in de dochters te verplaatsen. Wat zullen zij voor moeders worden? Ze nemen nu het gedrag al over en doen elkaar geweld aan.

Ik schrik van jullie reakties

Natuurlijk haal ik ze bij zoveel geweld meteen uit elkaar en ben ook erg boos op zoon. Na afloop praten we altijd met hem. Ik sta er heus niet bij te kijken en niks te doen. Met de zin " dat jong kan er ook niks aan doen", bedoel ik dat die agressie bij hem veroorzaakt wordt door dingen waar hij niet tegen kan. En dat kan thuis zijn, maar dat komt vooral door school e.d. Het kunnen hele kleine dingen zijn die hij opkropt. Hij zegt wel dat hij snapt dat je geen geweld mag gebruiken, maar ergens snapt hij het ook niet, want hij veranderd niet echt.

Ik hoop maar dat mijn dochters ondanks hun broer een leuke jeugd hebben. We proberen daar alles aan te doen. Ze zijn desondanks heel gek op hem. Ze nemen hem zoals hij is. Inderdaad met ook dat stukje geweld. We hebben het met de oudste weleens gehad over uithuisplaatsing. Bij het idee alleen al ging ze heel hard huilen. Het is toch geen hond die je naar het asiel brengt...

Astrid

Het is inderdaad een heel ander referentie kader. Vaak als jezelf in een bepaalde situatie zit dan verleg je grenzen steeds en is het voor jezelf veel minder heftig. Terwijl het voor de buitenwereld wel heel heftig eruit kan zien.

In mijn familie is hier een paar jaar geleden ook zo'n situatie geweest. Verstandelijk gehandicapte zoon die ook bijhoorlijk agressief kon zijn. Toen hij klein was ging het wel omdat hij gewoon nog niet zo sterk was. Later is het steeds erger geworrden. Als relatieve buitenstaander had ik het eerst helemaal niet zo door want meestal gedroeg die jongen zich helemaal niet zo.

Ik ben er een keer bij geweest toen hij door het lint ging en toen schrok ik wel heel erg want hij was zo agressief en ook sterk. Zijn ouders konden hem toen nog wel fysiek aan maar het zag er erg eng uit. De ouders waren helemaal niet geschrokken want voor hun was dit eigenlijk normaal. Gebeurde dagelijks. Ik vond het zo erg om te zien. Niet alleen voor de ouders maar ook voor die jongen. Je zag aan hem hoe machteloos hij zich voelde, hoe graag hij zich wilde uiten maar hoe het hem gewoon niet lukte. Zo moeilijk voor iedereen.

Uiteindelijk hebben ze helaas hun zoon uit huis moeten plaatsen omdat hij te sterk was geworden en het gevaarlijk was voor het kleine broertje. Hij heeft toen zijn kleine broertje een keer het ziekenhuis in geslagen (hersenschudding, gebroken ribben, gebroken pols) dus dat kon echt niet meer want wie weet hoe ver hij de volgende keer zou gaan? Nu was de schade nog herstelbaar maar wat als dat de volgende keer niet zo zou zijn?

Nu zit hij in een tehuis en komt de weekenden thuis regelmatig. De ouders vinden het zo moeilijk. Ze missen hun zoon maar ze kunnen hem niet meer thuis hebben. En als dit nou de beste oplossing was voor hun zoon zouden ze er wel vrede mee kunnen hebben maar dat is het ook niet want voor de zoon zou het beter en fijner zijn om thuis te wonen want daar is meer rust. Hij geeft ook altijd aan dat hij weer terug wil naar huis. Heel moeilijk voor alle partijen.

Ik weet verder niet wat ik met dit hele verhaal wou zeggen maar ik dacht er gelijk aan toen ik je verhaal las. Ik hoop dat jullie een weg vinden om te zorgen dat het voor iedereen in jullie gezin veilig is.

Maylise

Naar het asiel

Ik begrijp niet wat uithuisplaatsing te maken heeft met een hond die je naar het asiel brengt.
Mijn schoonzus heeft een jongen in huis gehad met het probleemgedrag van jou zoon.Als pleegouder. Zijn ouders konden het niet aan en hun andere kinderen waren de dupe.
Ik kan je verzekeren dat het bij schoonzus niet op een asiel leek. De knul ging gewoon naar school en alle therapieën gingen ook gewoon door. Ook was er contact met zijn ouders.
Het bracht veel rust in het gezin en mijn schoonzus heeft veel met hem bereikt. Niet iedere ouder is geschikt om het zelf op te lossen of de situatie te verbeteren. Dat is geen schande en heeft niets met dumpen te maken in een asiel. Integendeel. Zo`n beslissing wordt niet zomaar genomen. Soms kunnen buitenstaanders je gezin in rustiger vaarwater krijgen en de problemen van je overnemen. Soms is er geen andere oplossing, omdat anders andere mensen in je gezin de dupe zijn. Dit jongetje werd zeker niet gezien als hond.

Ja nikus

Ik begrijp het gevoel van falen als moeder heel goed. Ook in het geval van jouw zoon had ik hem thuis zo lang mogelijk alle zorg geboden die maar mogelijk zou zijn. Zelfs als andere kinderen erbij inschieten. Ik denk dat kinderen dat ook heel goed begrijpen. Later terugkijken op een jeugd waarin je ouders een periode minder aandacht/tijd voor je hadden, maar waar je met begrip op terug kijkt.
Maar bij Astrid is echt fysiek geweld. En niet eenmalig. Je kan je kinderen niet een uurtje alleen thuis laten. Er is geen veiligheid. Een kind kan agressief zijn, maar je moet het als ouder wel aankunnen en je andere kinderen een veilig thuis kunnen bieden. En dat je je grens verlegd, dat begrijp ik ook. Het wordt bijna "gewoon". Maar een scheldende, tierende vader in het geval van bezorgde moeder is niet normaal en het fysieke geweld van de zoon van Astrid ook niet.
Ook de uitleg van Astrid begrijp ik best. Je groeit erin, het hoort in je gezin. Maar moet je de situatie dan laten bestaan?

Uit huis....

Mijn oudste dochter (met ass) is een tijd 'uit huis' geweest. Ze woonde vanaf haar 17e in een behandelcentrum. Terugkijkend kan ik alleen maar zeggen, dat dit een goede beslissing van mij is geweest.
Er was heel lang niet gevonden dat de oorzaak van haar gedrag 'Asperger' was. Vanaf haar 5e jaar is er heel wat onderzoek geweest, en therapie, en vanalles. In het begin ging 'therapie' via mij (alleenstaande moeder) dus ik volgde cursussen, had gesprekken bij RIAGG etc. En ik maakte me alleenmaar zorgen want er wás iets - en dat werd er niet beter op. Ik zag mijn dochter ook ongelukkiger en bozer worden. Toen ik die zorg eens uitte bij de psychologe - 'Hoe lang zou dochter het volhouden?' - was haar antwoord dat meer de vraag was hoe lang ík het vol zou houden. Om dochter te begeleiden, op te voeden, te verzorgen etc.
Goed, dat moment kwam net voor haar 17e verjaardag. Ze was aan alle kanten klem komen te zitten, vooral school. Had paniekaanvallen, woedeuitbarstingen en sloot zich af voor iedereen en alles. Hele dagen in bed, niet willen eten. Ja, en ook agressief. Niet alleen verbaal, als ze 'flipte', dan wist ze echt niet meer wat ze deed. Als een dolle olifant: niets ontziend en vreselijk sterk.
Al die tijd was ik er ook voor haar jongere zusje. Nooit konden die twee samen zijn zonder dat ik toezicht hield. Dat vertrouwde ik gewoon niet. Dus zo kon ik vervelende situaties voorkomen. Tot het punt was gekomen dat ik niet meer op de wc kon zitten of het liep mis tussen die twee. Tot het moment dat dochter me achterover de trap af duwde. Tot het moment dat ze bestek (ja een mes) naar me gooide. Mij begon te trappen, te bijten, te slaan. Door bleef gaan.
Toen was er over alle grenzen heen gegaan. En ik heb gebeld: de huisarts (die kwam), de politie (kwam ook), de crisisdienst (want dochter wilde dood, maar ze kwamen pas 2 dagen later).... Huisarts en jeugdzorg waren al langer op de hoogte. Dus dochter ging uit huis.
Grote verbazing bij derden. Dit lieve, aardige, schuchtere, wel opgevoede meisje? Ja, dat is ze ook, maar dat is wat de buitenwereld ziet. En natuurlijk kan ze er niets aan doen dat haar gedrag sóms (thuis dan) grenzeloos is. Ja, doei! Ze heeft een hoog IQ en snapt heus wel dat dit soort gedrag niet door de beugel kan.
Ja, ik voelde me toen falen en lamlendig. Maar toch was dit het beste wat ik voor mijn dochter toen kon doen. Er een batterij professionele hulpverleners opzetten die haar 24 uur per dag gingen begeleiden, bij toerbeurt. En dat was iets wat ik haar niet kon bieden: ik ben maar in mijn eentje en niet opgeleid in de psychiatrie.
Dus nu is het weer 'goed'. Zij en ik hebben gewoon weer een normale moeder-dochter relatie. Ze lacht weer, is vrolijk. Heeft heel veel geleerd door de behandeling. 't Gaat gesmeerd op d'r opleiding en nu net 'op kamers'. Ik ben trots op wat ze presteert.
Ze blijft mijn zorgenkind maar wel een die ondertussen volwassen is geworden. Ze functioneert gemiddeld beter dan veel leeftijdgenoten. Ja, ze heeft nog steeds die ass, dat merkt ze elke dag. Maar ze kan er mee omgaan, ze begrijpt wat ze dan moet doen. 'Flippen' doet ze dus niet meer.
Voor haar zusje heb ik indertijd ook hulp ingeroepen, die is ook 'onderzocht'. Er bleek niets nodig. Maar toch staat ze op de (heel lange) wachtlijst van een brusjesgroep.

Als zus van....

een broer met adhd en 2 stiefbroers met autisme kan ik zeggen dat het echt niet leuk is en ik soms echt ongelukkig was door de situatie.
Bij ons in het gezin kwam weinig fysiek geweld voor maar die ene keer dat stiefbroer mij naar de nek vloog vergeet ik nooit meer. Daarnaast was er wel veel verbaal geweld,veel ruzie, nooit gezellig een spelletje of iets anders kunnen doen, nooit leuke feestdagen of vakantie. Ook al hebben mijn ouders echt hun uiterste best gedaan om het voor mij zo leuk en gezellig mogelijk te maken, het was gewoon vaak niet leuk. Ik kijk niet negatief terug op mijn gehele jeugd maar zie wel veel negatieve momenten.
Als ik lees wat er bij Astrid gebeurd vind ik dat echt verschrikkelijk, voor de jongen zelf, voor de ouders maar vanuit mijn perspectief gezien vooral voor de zussen. Natuurlijk houden ze van hun broer en zullen ze niet zeggen dat ze hem uit huis willen maar ik vind dat als er naast alles wat toch al niet leuk is er ook veel fysiek geweld is je je andere kinderen in bescherming moet nemen. Dat ze in elkaar geslagen worden door hun eigen broer moet zo verschrikkelijk veel met ze doen, ik vind dat dat echt niet kan. Een keer een accident kan je misschien niet voorkomen maar stelselmatig geweld moet je denk ik niet accepteren. In het belang van de anderen.
De vergelijking met een hond die je naar het asiel brengt slaat echt nergens op. Er zijn hele goede pleeggezinnen en instellingen voor kinderen met dergelijke problemen. Natuurlijk is thuis de beste optie als je er als ouder op een goede manier mee kan omgaan maar er zijn hier nog 2 kinderen waar je aan moet denken.

Ahaaa...

Ahaaa,de telegraaf?? I rest my case....
Bastet

Alex, nogmaals

Ik zei het al eerder, ga eens iets GOEDS lezen over adhd en aanverwanten, en dan doel ik niet op een artikel in de Telegraaf.
Voor de duidelijkheid, adhd is meer dan alléén maar druk zijn. Ik zou bijna zeggen "wás het alleen maar druk" dan waren er al veel problemen opgelost voor het kind namelijk.

Nikus...

Ook mijn dochter was eerst nog maar 11 jaar. Een prachtig kind, net een 'feetje'... Toch, als je haar ogen zag kon je daar vaak veel pijn en verdriet in zien. Eenzaamheid. Ja, aan emoties schoot ze niet te kort maar de manier waarop ze die uitte, ook als de bekende druppel die overloopt, raakte kant noch wal.
En dat doet zo'n pijn. Als moeder wil je graag helpen en vaak lukt het ook vrij behoorlijk. En toch is het niet afdoende. Kan je praten als Brugman om te proberen allerlei hulp te krijgen. Soms wordt je niet eens geloofd. Ben je machteloos, krijg je geen hulp...
En toch ben je als moeder (ouder) de enige die daadwerkelijk wél iets voor je kind kan betekenen. Want je hebt wel degelijk het vermogen om hulp te zoeken voor thuis, op school. En als het nodig is weer verder te gaan, op de barricades te staan voor je kind.
Kortom, als jij als moeder (vader) niets doet en het erbij laat zitten, dán pas is je kind echt alleen.
Ik hoop ook dat je troost en hoop kan vinden in mijn bericht. Natuurlijk geneest een ass niet, maar het kan wel 'handelbaar' worden. En dan voelt het heerlijk aan als er steeds meer momenten voorkomen dat je wel op een prettige manier samen kunt zijn of samen iets kunt doen.

Marmar

Ook ik ben stil door je verhaal. En wat fijn om te lezen dat je weer een goede relatie hebt met je dochter. Niets falen als moeder, ik vind je zeer liefhebbend schrijven. Ik denk dat je op een gegeven moment zo vast loopt dat het eigenlijk geen keuze meer is. Fijn dat de hulpverlening er voor je was en zo goed heeft uitgepakt voor jullie allemaal.