U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Nog geen diagnose, wel veel problemen
Hallo,
Ik ben nieuw hier op dit forum, en ik weet niet zo goed hoe het hier werkt.
Ik zal mezelf eerst even voorstellen.
Ik ben 7 jaar geleden na een zeer zware, traumatische bevalling, trotse mama geworden van een zoon.
De eerste 4 jaar ben ik, door mijn zwakke gezondheid overgehouden aan de bevalling, thuis gebleven. Dat was naast verdrietig ook fijn, omdat ik zelf voor ons zoontje heb kunnen zorgen.
In de tweede klas van de basisschool begon op te vallen dat zoonlief niet helemaal mee kwam met de andere kinderen, qua sociaal gedrag. Qua leren dan weer wel. En dat is nog steeds zo, nu hij in groep 4 zit. In groep 2 werkte school niet bepaald mee, in groep 3 hebben we aan de bel getrokken en heeft het MD-team op school hem een tijdje geobserveerd. Ook hebben we zoon aangemeld via de huisarts bij het GZ. We lopen sinds die tijd bij Lucertis (Schiedam).
Daar draait de molen helaas niet zo snel, maar inmiddels zijn er wel een aantal belangrijke stappen gezet. Op school heeft zoon inmiddels een meester die wel goed meedenkt, maar nog zo onervaren is als leerkracht dat hij veel volgens de regeltjes doet. Zoon valt daar dus niet onder... De meester houdt nu een logboek bij, dat ik kan gebruiken voor de gesprekken bij Lucertis. Lucertis heeft zoon geobserveert in de klas, en afgelopen dinsdag is een ADOS onderzoek bij zoon gedaan.
Zoals gezegd, qua leren zit zoon op niveau, en met sommige vakken zelfs boven zijn niveau, maar qua sociaal loopt hij achter, maar ook weer niet met alles. En dat maakt het ingewikkeld. Er gaat zoveel in dat koppie om, zelf begrijpt hij het ook niet allemaal en dat maakt ons zo verdrietig en vooral machteloos.
Ik loop vooral op school tegen veel onbegrip op van andere ouders, omdat die niet met "anders" om kunnen gaan en geen uitleg van mij willen aanhoren. Dit resulteert in scheldpartijen naar mij en bedreigingen tegen zoon.
Ik heb het hier erg moeilijk mee. Begrijp me niet verkeerd: absoluut niet met het feit dat mijn zoon anders is, maar wel met hoe de buitenwereld doet.
Ik hoop dat we snel een diagnose of op zijn minst handreikingen krijgen hoe wij en vooral hoe zoon hier mee om moeten gaan.
Op dit forum hoop ik eigenlijk vooral begrip te vinden, en misschien wat vriendelijke woorden. Want ik zit er op dit moment aardig doorheen.
Zo. een heel verhaal voor de eerste keer.. Zoals gezegd, ik weet niet of dit forum daar de plek voor is, maar dan hoor ik het graag en anders mag dit bericht verwijderd worden.
Liefs,
Jo
stel vooral vragen
Tip voor gesprekken op school: stel vooral vragen. Je hoeft niet te verdedigen, je hoeft niet te verklaren, je hoeft de oplossingen niet te bedenken. Het gaat erom dat de leerkracht de gebruiksaanwijzing van je kind gaat ontdekken. Natuurlijk kun je daarbij aangeven wat je thuis probeert en wat daar wel/niet werkt, maar school is gewoon een heel andere situatie dan thuis. En jij bent niet op school om jouw kind te begeleiden, dat ligt bij de leerkracht.
Stel verduidelijkende vragen. Wat bedoel je precies? Wat gebeurt er dan? Hoe reageert hij dan?
En stel steeds weer de vraag: wat doen jullie om hem daarbij te helpen?
Het is een jong kind. Kinderen willen graag goed doen. Ongewenst gedrag is geen keuze van een 7-jarige, dat is onmacht. Hij moet geen straf krijgen, hij moet hulp krijgen. Een kind dat niet goed kan rekenen, krijgt ook geen straf, maar krijgt extra begeleiding.
Daar zou ik op echt inzetten. Hij vindt bepaalde dingen moeilijk. Hoe helpt de leerkracht hem daarbij?
@bicyclette
"wat doen jullie om hem daarbij te helpen?"
Dat is inderdaad de rode draad die wij door het gesprek willen gaan laten lopen.
Ik wil wel eens inzichtelijk hebben wat school/leerkracht nou precies doet aan begeleiding.
Ben erg benieuwd naar het antwoord...
"Het is een jong kind. Kinderen willen graag goed doen. Ongewenst gedrag is geen keuze van een 7-jarige, dat is onmacht. Hij moet geen straf krijgen, hij moet hulp krijgen. Een kind dat niet goed kan rekenen, krijgt ook geen straf, maar krijgt extra begeleiding."
Mooi gezegd.. Ik ga dat ook zo tegen de directrice zeggen
En begrip.
Als de leerkracht het ook lastig vindt dan is het lastig.
Ik heb gemerkt in het verleden dat als ik niet in de verdediging ging maar soms wat begripvol knikte dat de leerkracht plotseling wel een andere aanpak wilde proberen. Meer geduld had voor mijn kind.
Dus bijvoorbeeld niet:
"Ja zeg, hij kruipt onder de tafel omdat de meester vaak boos doet".
Maar:
"Ooo, dat herken ik niet van hem, waarom zou hij dat doen? Is hij soms wat bang als hij dat doet?"
"
Een leerkracht die de oplossingen heeft bedacht, het doet wonderen.
Laat de stoom los gaan uit je oren, blijf kalm en probeer niet in de verdediging te gaan.
Het valt ook niet mee, zoveel kinderen in de klas en dan lopen sommigen ook niet recht mee in de stroom. Natuurlijk begrijp jij dat!
Gesprek met school
Geef school vooral het gevoel dat je samen met hen achter je zoon wil staan. Het is ook goed als je zoon dat gevoel heeft trouwens.
Ik las trouwens ook dat de directrice graag wil dat jouw zoon zich ook veilig voelt op school. Het is goed als je ook met die insteek het gesprek aangaat.
Inmiddels zijn we al weer een aardige tijd verder en is er ook één en ander gebeurd.
Het gesprek op school is alles meegevallen. Er is afgesproken dat er geen negatieve feedback op zoon meer gegeven gaat worden richting de ouders als hij erbij staat, aangezien het issue al tussen hem en de leerkracht is besproken en daarmee dus afgehandeld.
School gaat proactiever de leerkracht begeleiden en hem ook laten observeren. Dus dat is positief.
Inmiddels heeft zoon ook een aantal aanvullende onderzoeken gehad bij Lucertis.
Vanmiddag hebben papa en ik een evaluatie gesprek daar, met daarbij ook een voorlopige conclusie, voor zover die nu al te trekken is. Misschien komt daar al iets uit, misschien krijgen we nog meer onderzoeken. We hebben nu in ieder geval een behandelaar daar waarvan we het vertrouwen hebben dat ze echt haar best voor ons en zoon doet.
Ik ben enorm benieuwd naar vanmiddag...
Hoe is het gegaan MamaJo?
Wat fijn dat jullie het gevoel hebben dat er goede stappen zijn gezet. Ik hoop dat het gesprek zinvolle informatie en aanknopingspunten voor positieve ontwikkeling heeft opgeleverd!
Groet,
Jo Hanna
Hoi Jo Hanna,
Lief dat je ernaar vraagt.
Het gesprek is heel goed gegaan. We hebben eindelijk een diagnose en handreikingen gekregen waar we wat mee kunnen. Het is nogal veel informatie die we echt nog even moeten laten inzinken. Ik zal proberen het hier beknopt neer te zetten.
De diagnose is ADHD.
Tests laten zien dat zijn concentratieproblemen voortkomen uit zijn voortdurende behoefte aan prikkels. Zijn deze prikkels niet van nature aanwezig in een activiteit, dan voegt hij ze zelf toe, door praten, bewegingen maken en het hebben van tics.
Door de ADHD heeft Zoon veel problemen met de regulatie van voornamelijk aandacht en emotie, wat erop neerkomt dat hij zich niet lang kan concentreren en door de drukte in zijn hoofd geen rust heeft om emoties van anderen te doorgronden of zelfs maar op te merken.
Ook kan hij zijn eigen emoties niet goed reguleren, wat kan resulteren in heel boze buien of diep verdriet.
Het inzicht over vraagstukken bij Zoon is groot, maar hij heeft moeite om dit met taal te verwoorden. Meestal komt dit andersom voor.
Doordat Zoon de dingen snel begrijpt, vindt hij het al snel saai en is hij snel afgeleid.
Hierdoor gaat hij andere dingen doen, zoals andere kinderen afleiden, wiebelen, geluiden maken. Er moeten voor school dus voorzieningen geregeld gaan worden, zoals een wiebelkussen, koptelefoon, schotten...
Doordat wij er als ouders op tijd bij zijn is dit alles nog goed te sturen.
De verwachting is, dat als de ADHD vermindert door bijvoorbeeld medicatie, of psycho-educatie, er meer rust in hem komt, waardoor hij meer inzicht en begrip zal gaan krijgen voor (het herkennen van) emoties bij anderen.
Voor nu is het belangrijk dat we weten waarom Zoon is en doet zoals hij is en doet. Dat hij niet gek is, zoals hij zelf denkt. We krijgen nu vanuit meerdere kanten begeleiding wat alleen maar fijn is in deze periode waarin we alles een plekje moeten geven en een modus moeten gaan vinden om met Zoon en de situaties om hem heen om te gaan. En om de mensen om ons heen, voor zover noodzakelijk, op de hoogte te stellen van de diagnose, zodat er op een andere, positievere manier met Zoon omgegaan wordt. Zodat hij weer de lieve jongen wordt, die lekker in zijn velletje zit, zoals wij hem als ouders kennen.
Klinkt goed
Fijn dat de diagnose inzicht heeft gegeven in de oorzaken van zijn gedrag. Dan heb je tenminste een aanwijzing waar je kunt ingrijpen om het leven wat gemakkelijker te maken voor hem. En ik hoop ook dat je zoon met de nieuwe aanpak het idee dat hij gek is kwijtraakt. Succes!
Groet,
Jo Hanna