dochter wil niet naar school (lang verhaal)

Niet naar school

Wees vooral beslist dat hij niet meer naar deze school gaat. Dat is het advies van de jeugdarts (dacht ik) maar vooral ook kan zoon dat niet aan.

"Conclusie van de schoolarts was dat zoon overspannen was en op basis van zijn reactie wanneer hij alleen maar dacht aan zijn huidige school, vermoedde ze een trauma tov die school. Zoon zou in staat zijn om zijn schoolgang weer op te bouwen, maar het zou een averecht effect hebben als dat op de huidige school gebeurde. "

Je kunt het puntsgewijs doen, historisch

bijvoorbeeld:
Eerst een rijtje met al je afspraken, in dit traject, ook de toekomstige, met data in en betrokkenen met naam, functie. En een korte conclusie.

Dan je plan

* Inzetten op nieuwe school, graag steun daarvoor vanuit het samenwerkingsverband en vanuit dit overleg. Dan kan zoon daar beginnen met rustig aan integreren tijdens zijn herstel. Huidige school is mogelijk traumatisch volgens jeugdarts. Zoon kan dat niet aan.
*

Overspannen

Vergeet nog het woord 'overspannen . Dat is het mooie van dit soort dossiervorming. Je kunt wat je wilt zeggen near perfect neerzetten, waar er in een overleg informatie verloren gaat in de ruimte.

Maar houdt het goed en snel leesbaar, kort en concreet, maar ook volledig.

pitchen

Je kunt ook nog de businesscase pitchen. Zoek een korte formulering wat er fout ging op school en hoe je zoon thuis kwam te zitten. Wat hij nu nodig heeft en welke route je volgt om dat te bereiken.

Als eerste stukje

Bijstand

@Anoniem, de schoolarts en de consulent kunnen je die dag niet bij staan in het gesprek. Maar kan die collega je die dag wel ondersteunen? Twee horen meer dan één. Zij kan je ook waarschuwen wanneer afspraken tegen de regels in, gemaakt worden.
Haar aanwezigheid kan jou rust geven, zekere daar zij bekend is met de materie.

Misschien ook wijs om je huisarts op de hoogte te brengen, zeker nu de schoolarts al heeft aangegeven dat je zoon overspannen is.

De school heeft notabene de schoolarts in geschakeld. Maar ze lijken de constatering van de schoolarts naast zich neer te leggen nu deze hen niet goed uitkomst. Je kan aangeven verbaasd te zijn dat school haar conclusie niet meeneem. Dan zijn zij weer aan zet. (Tijd winnen)

Verder is het toch oppassen met wat je op papier zet; eenmaal zwart op wit gedeeld, kan niet meer teruggedraaid worden. Je weet ook niet wat er intern besproken is. Het is een oriënterend gesprek en ze weten dat je zoon door de schoolarts gezien is. Eerst maar kat uit de boom kijken en aangeven dat je het gesprek van die donderdag met de consulent gaat bespreken.
Sterkte

Bedankt

Echt bedankt voor alle adviezen!

Inmiddels word ik zelf helemaal gek van al het gedoe. Ik ben heel blij met de kennis die ik inmiddels weer heb opgedaan en met het feit dat de onderwijsconsulent betrokken is, maar het voelt inmiddels als drijfzand waar je niet aan kunt ontsnappen. Technisch weet ik nu misschien wel uit dat drijfzand te komen, maar je blijft er maar in belanden. Gisteravond laat nog mailtjes van betrokken partijen, vanmorgen vroeg al weer. Zolang ik wakker ben, is er dit gedoe en dat vermoeit. Ik hoop dus echt dat die consulent wat kan betekenen.

Daar lijkt het voor nu in ieder geval wel op. Vanmorgen vroeg namelijk al een mail van hem dat hij het opmerkelijk vond dat school die afspraak niet wil verzetten en de vraag of hij daar achter aan mocht gaan. Uiteraard. Weet niet of dat inmiddels al gebeurd is, maar later vanmorgen alweer een mail van het samenwerkingsverband dat die wilden dat het overleg door ging.

Volgens mij is het doel van dat overleg het belang van C en volgens mij begint een en ander inmiddels het doel voorbij te schieten. Waarom weet ik niet. School geeft aan haast te hebben omdat zoon inmiddels 5 weken thuis zit. Maar als het echt om het belang van zoon gaat, waarom heb ik dan de voorgaande 4 weken niets van school gehoord? Maakt het dan zoveel uit of het 5 weken zijn of 6 weken? Zou het niet meer in zijn belang zijn om dat overleg juist te voeren op het moment dat de onderwijsconsulent er bij kan zijn, zou dat niet veel efficiënter zijn? Wat willen we nu bereiken donderdag als ik toch nog nergens mee in kan stemmen?

Enige wat ik me voor kan stellen is dat instanties op deze manier gemakkelijker druk kunnen zetten, maar misschien bekijk ik het nu te negatief.

Collega heeft donderdag zelf al afspraken staan, dus heeft gene nut om haar te vragen. Wel heb ik echt heel veel aan de informatie die ik van haar heb gekregen. Documenten over een actuele aanpassing in de wet, over hoe je bepaalde artikel uit de leerplichtwet zou moeten interpreteren, voorbeelden van casussen, procedures. Het geeft me wel moed al hoop ik dat de consulent wat bereikt.

Vanmorgen nog een mail gekregen van de collega om me er op te attenderen dat symbiose-overeenkomsten tegenwoordig ook binnen het reguliere onderwijs mogen worden gesloten. Op die manier zou zoon mee kunnen draaien/kunnen wennen op een andere school, zonder dat die andere school al ergens aan vast zit. Juist in ons geval erg handig en dus fijn om te weten.

Maar ben er toch ook wel een beetje klaar mee. Vraag me echt af in wiens belang men nu bezig is.

Belang

Zeker als ik jouw verhaal lees ben ik zo ontzettend blij en opgelucht dat mijn kinderen van school af zijn. Die jarenlange strijd en dat gedoe allemaal heeft me zoveel energie gekost.
Jij vraagt je af om wie zijn belang het gaat. School kijkt alleen naar hun eigen belang. Het belang van het kind is daar ten allen tijde aan ondergeschikt.
Een oplossing is alleen de juiste als de school er met zo min mogelijk inspanning, kosten en zonder gezichtsverlies er af komt.
En school is breed. Dat zijn alle min of meer betrokkenen. Zelfs als iets overduidelijk niet goed is voor een kind maar wel voordeliger voor bijvoorbeeld een leerkracht, zul je daar nooit van winnen.
Ga er maar vanuit dat jij de enige bent die pal staat voor je kind. Hulp is dan ook heel fijn maar blijf kritisch.
Heel veel kracht en wijsheid gewenst.

Overleg

Aan de ene kant is zo'n overleg gewoon protocol en om aan iedereen te laten zien dat men zich ingezet heeft voor de leerling.
Maar omdat de sleutelfiguren er niet bij kunnen zijn, zie je wel vaker, is het ook geen overleg maar wil men 'zenden'. De boodschap ligt waarschijnlijk al klaar.
Gelukkig ben je goed geinformeerd en je laat je niet intimideren. En inderdaad, geef tijdens het 'overleg' geen uitsluitsel maar laat het eerst op je inwerken.
En blijf je herstelplan met je zoon volgen.

Wacht even af

De mail van de samenwerking zegt niets. De consulent kan nog niet in de gelegenheid zijn geweest hen te spreken en er zijn nog twee dagen...
Geen overhaaste conclusies.

Maar zelfs als de afspraak van donderdag blijft staan, wees dan bewust van het feit dat ze je op die dag niet kunnen verplichten tot iets of bv tot het tekenen van zorgplannen.

De 5-6 weken is meer toe te schrijven aan het feit dat ze dit moeten melden bij de lpa. Een actie waar ze jullie blijkbaar voor willen behoeden.

Toch ook een ander vraagje..
Waarom denk je dat je zoon op de andere school wel zijn draai kan vinden? Dat is een vraag die de school zich ook zal afvragen. Wat zouden ze kunnen doen? Hebben ze alles gedaan of is het alleen de massaliteit van het gebouw, wat vaak gewenning vergt.
Op zich geen rare vragen. Vragen die een inspecteur ook kan stellen om de kwaliteit van school te beoordelen.
Meeste leerlingen veranderen van school vanwege slechte prestaties, pestgedrag, conflicten met docenten. Dat lees ik hier niet. Op een andere school ondergaat je kind ook prikkels, oa door wisselingen van klas tijdens de vakken of bijgebouwen, huiswerk, leeftijdsverschillen etc. Je kan de vraag verwachten waarom je denkt dat de andere school wel een succes gaat worden. En wat is dan je antwoord..is hij daar wel eens binnen geweest?
Een lastige vraag die je beter nu voorgeschoteld krijgt via een forum, dan tijdens het overleg.

Tekst

Hele goeie van Flanagan.
Als je het op papier zet dwingt het je ook om tekst te maken en in te printen dat je makkelijker over het voetlicht brengt. Inderdaad formuleer zorgvuldig, waar met bronnen, wat je denkt dat de nieuwe school gaat opleveren.
Al is het alleen maar een nieuwe kans, meer rust, kleinere klasjes, meer kans om je terug te trekken als het teveel wordt, een systeem van begeleiding dat beter bij je zoon past.
Goed om daar alle argumenten alvast voor te formuleren.
En al is er geen heel groot verschil de huidige school heeft hem geen goed gedaan daar kan hij zich niet overheen zetten. Hoe zouden ze zich dat voorstellen? De worsteling om naar school te dwingen heb je al gehad, hetzelfde blijven doen en dan een ander resultaat verwachten?

Geen lastige vraag hoor :-)

Je vraag is duidelijk en het antwoord hierop heb ik al helemaal paraat.

Wil op dit forum niet nog veel meer in detail treden, maar het is nu helaas toch al herkenbaar genoeg. Komt er heel in het kort op neer dat het de afgelopen anderhalf jaar iedere vorm van zorg en ondersteuning heeft ontbroken. Hierover heb ik een paar maanden geleden een klacht ingediend. Over deze klacht heb ik een goed gesprek met de directeur gehad. In het gesprek gaf de directeur bijvoorbeeld aan dat het dyslexie protocol pas eind vorig jaar is opgesteld en dat hij het een week voor ons gesprek had geëvalueerd en zijn conclusie was dat het protocol nog niet had gewerkt en dat een en ander vooral docent en kind afhankelijk was geweest. Dit had veel onzekerheid bij kinderen opgeleverd. Ook andere zorg is in feite niet geboden.

Van dit gesprek heb ik een verslag ontvangen en uiteraard nuanceert men op papier de boel wat, maar ook op papier staat dat de conclusie was dat de zorg niet altijd had plaats gevonden. Wat dat betreft ben ik dus op zoek gegaan naar scholen waar een en ander al wel loopt.

Daarnaast is mijn zoon een kind dat behoefte heeft aan structuur. Zijn huidige school biedt deze structuur niet. De school maakt vrijwel geen gebruik van methodes (ook niet de digitale variant van de methodes) en tot deze kerstvakantie waren er geen planners te vinden van de meeste vakken. Ook dit heb ik destijds bij de mentor aangekaart. Mijn zoon heeft behoefte aan duidelijkheid over wat er van hem verwacht wordt en als ouder vind ik het prettig om te weten wat er van hem verwacht wordt, zodat ik kan ondersteunen.

Mentor erkende ook dat de structuur er niet was en dat was intern ook een van de verbeterpunten. Ik moest echter ook beseffen dat de school vooral projectmatig werkte (was niet bekend op het moment van aanmelding) en dat dat gewoon minder gestructureerd was. Ook toen heb ik al aangegeven dat er toch ook binnen projectonderwijs enige vorm van structuur moet zijn.

Voor de nieuwe school heb ik daarom een sterke voor een school met een goed zorgsysteem en het liefst ook structuur.

Als ouder is dit pas mijn tweede kind op het vo en vanuit dat opzicht is mijn beeld niet heel breed, maar ik werk bij de inspectie en heb van daaruit wel een wat breder beeld over wat ik kan en mag verwachten, al blijft het als ouder lastig.

Tot slot geeft ook de schoolarts aan geen problemen te verwachten bij een schoolwissel. Zoon klapte volledig dicht als zij over de huidige school begon, maar over de basisschool vertelde hij heel vrolijk. Ook over zijn bezoek aan een mogelijke nieuwe school was hij heel enthousiast en ook haar verklaring onderbouwt daardoor mijn verhaal.

Natuurlijk kan ik niet uitsluiten dat dit weer gebeurt, hij zal echt wel beschadigd blijven. Ik wil echter koste wat het kost voorkomen dat ik hem nog verder beschadig door hem terug te laten gaan naar de oude school. Ook wil ik hoe dan ook dat hij doubleert, ongeacht het niveau. Zijn basis moet eerst goed zijn, voor hij verder kan. Die rust wil ik inbouwen en ook daarom denk ik dat het straks beter gaat.

Je zoon

En neem vooral ook je zoon mee in dit verhaal. Blijf op hem gericht, pik zijn vragen goed op en zijn zorgen en angsten. Want daar gaat het om. Als zo'n groep mensen zich, buiten hem om, met hem, gaat bezighouden is dat ook voor hem een onzekerheid.
Stel hem gerust dat er meer kinderen in het onderwijs stranden met een onderwijsbelemmering als dyslexie, zelfs zonder, en dat het jou en zijn opgave is om kalm te blijven, goed voor jezelf te zorgen, en steeds opnieuw te zien waar de opties liggen, er zijn er altijd meer dan je denkt, daar informeer jij je over, samen met de school.
Je wil, de overheid wil, dat kinderen onbelemmerd doorstromen. Daarom wordt scholen gevraagd om de belemmeringen voor kinderen zo goed mogelijk op te heffen. Dat lukt niet altijd, zie de huidige school. Dat is ook lastig. Net zo goed als het voor je zoon lastig is om te leven met deze onzekerheid en het lukt hem zelf ook niet altijd om positief te blijven en kalm te blijven en niet in de put te raken bij gebrek aan overzicht.
En mochten er excuses komen van de school, ik zie dat je die verantwoording ook al gehad hebt, geef die dan ook vooral door aan je zoon.
Op de school van mijn dochter kreeg mijn vader een keer excuses over een faux pas tegenover mijn dochter. Dochter meldde later terecht dat ze haar zelf excuses hadden moeten aanbieden.
Uiteindelijk is het zijn leerlijn ook al ben je zijn zaakwaarnemer als ouder.

en ondertussen hier

Een gesprek gehad met de orthopedagoog van school, die echt wel met mijn dochter in gesprek wilde, heel veel vragen stelde, maar op alles een "ik weet het niet" of een "ik weet niet hoe ik het moet uitleggen" kreeg, dochter maakte ook helemaal geen oogcontact met haar. Zelfs vragen waarvan ik weet dat ze het antwoord wist kon ze ineens niet meer beantwoorden.

Ik heb formulieren meegekregen om in te vullen, zodat ze kunnen kijken wat de oorzaak is van de problemen met prikkelverwerking en hoe ernstig het is.

Vlak nadat ik daar weg was kreeg ik telefoon van de orthopedagoog, of ik het goed vond dat ze het met de ambulant begeleider over de mogelijkheid ging hebben om naar de mytylschool te gaan. Deze ab is ook verbonden aan de mytylschool. Het ging echt alleen maar om navraag doen of de mogelijkheid bestond. Hier heb ik toestemming voor gegeven.
Ik zou de mytylschool prima vinden, een stuk kleinschaliger, makkelijk met therapie en hoewel ze haar beperking echt wel geaccepteerd heeft, is het misschien toch wel lekker om niet altijd het enige gehandicapte kind in de klas te zijn. Misschien is het tijd om, in ieder geval voor nu, het idee los te laten dat regulier beter is voor haar omdat ze ook gewoon in de maatschappij moet mee kunnen draaien. Maar eerst maar eens zien of ze hier überhaupt voor in aanmerking komt.

Klinkt goed Mudkip

Mijn kinderen, met autisme, knapten er ook van op dat ze met lotgenoten naar het voortgezet onderwijs gingen en elkaar vaak begrepen zonder uitleg of elkaars ervaringen met tips konden delen of gewoon zien hoe een ander kind met dezelfde beperking het wel lukt.
Dus in die hoek heb je gelukkig ook al medewerking van de ortopedagoog en de ambulant begeleider. En misschien is het voor de ambulant begeleider wel mogelijk om met je dochter en school een plan te maken hoe ze voorlopig toch door kan leren en hoe en hoe vaak ze mogelijk wel even naar school kan tot ze van school gewisseld is.
Wat vind je dochter ervan?

Wat is het probleem?

Naast alle adviezen die je krijgt en alle stappen je al gezet hebt toch nog een opmerking.
Ik val over dit zinnetje: 'School schrijft doodleuk dat zoon deze periode in zijn eigen klas en bij zijn eigen mentor kan blijven en dat dat erg fijn voor hem is.'
Er is een gouden regel: je kunt pas samen praten over oplossingen als je het eens bent over wat het probleem is. Dat lijkt nu niet het geval te zijn.
Mocht het gesprek plaatsvinden, dan zou ik vooral eerst tijd besteden aan de vraag: wat is nu het probleem? Volgens school en volgens jou? Zoon is overspannen, zeg jij met de schoolarts samen; zoon zal het prettig vinden in zijn klas, zegt de school. Wellicht kunnen ze uitleggen waar ze dat op baseren en wat volgens hen dan het probleem van de afgelopen periode is. Jij kunt in elk geval uitleggen hoe jij tot je probleemstelling bent gekomen.
Er zit wel altijd een venijnige vraag onder: aan wie ligt het dan, wie is de oorzaak van het probleem? Maar eigenlijk hoef je daar niet samen uit te komen. Ieder kan voor zichzelf kijken wat een mogelijke oorzaak is; de school kan dat voor zichzelf en jij kunt dat voor je kind. Interessanter is natuurlijk: hoe gaan we verder? Het uitspreken van het gegeven, dat het zoeken naar de oorzaak nu niet belangrijk is kan al helpen om de sfeer wat te verbeteren.
Als het gaat om de vraag of jullie samen nog tot een oplossing kunnen komen zou ik een tweede gesprek voorstellen, waarmee ieder tijd heeft om erover na te denken. Jij bent daar al druk mee bezig, hopelijk nemen zij ook de tijd voor enige reflectie.
Ondertussen ligt er al een uitweg, die kan doorgaan. In die zin hoef je niet zo heel veel meer samen te werken.

Tsjor

Update van hier

Mudkip, wat klinkt dat bij jullie fijn, dat mensen meedenken is zo prettig. Hebben jullie inmiddels al iets gehoord van die mytylschool? En je dochter ziet dat eventueel ook zitten?

Hier zijn we inmiddels ook weer een paar dagen verder. De aan ons toegewezen onderwijsconsulent heeft het niet voor elkaar gekregen om het gesprek te verzetten en uiteindelijk zat ik daar dus toch alleen bij al die partijen. Schoolarts was er op het allerlaatste moment toch bij, dus dat scheelde in ieder geval voor mijn gevoel.

Ik denk dat het gesprek uiteindelijk toch best ok is verlopen al weet ik niet of de anderen daar hetzelfde over denken. Het begin van het gesprek was heel erg stroef. School opende met de mededeling dat ze bericht van schoolarts hadden gekregen dat zoon weer kon gaan opbouwen en dat dit overleg bedoeld was hoe we dat konden gaan doen. Ik vulde dat aan met ‘en waar we dat kunnen gaan doen’ waarop school reageerde met de opmerking dat er geen alternatieven waren dus dat dat wel op hun school moest. Ik liet weten dat dat wat mij betreft geen optie was, waarop leerplicht constateerde dat we in een impasse zaten

School bleef vervolgens erg pushen richting mij over waarom ik het niet wilde (zie conclusie schoolarts), waarom dat dan zo moeilijk was voor zoon (ik ben geen psycholoog, die heb ik inmiddels wel ingeschakeld, maar als moeder heb ik wel wat vermoedens). Eigenlijk veel gepush om zoon toch vooral naar hen te laten doen, waarbij het eigen straatje flink werd schoon geveegd met daarbij de nodige onwaarheden.

Veel van de onwaarheden waren naar mijn idee niet relevant, omdat ik liever naar de toekomst wilde kijken en geen welles nietes over het verleden wilde, maar op een gegeven moment maakte ik me toch kwaad en wilde ik de mail erbij pakken om te bewijzen dat iets niet klopte. Voor mijn gevoel was dat de ommekeer in het gesprek. Ik wilde gewoon graag naar een oplossing zoeken en dat heb ik duidelijk gemaakt, terwijl school er bij bleef dat er geen oplossing was.

Ik heb aangegeven dat er genoeg mogelijke oplossingen zijn, maar dat je er wel naar moet zoeken. Dat deuren pas open gaan als je er aan rammelt en dat er inderdaad geen oplossingen zijn als je er niet naar zoekt. Dat ik zelf best wat alternatieven in mijn hoofd had, die ik bij voorkeur eerst met de onderwijsconsulent wilde bespreken. Ook heb ik benoemd dat ik ervan uit ga dat ik volgende week nog geen school heb en dat ik het op prijs zou stellen als school voor nu wat huiswerk voor hem zou hebben. Dat is dus wat we uiteindelijk af hebben gesproken. Ik zou met die onderwijsconsulent gaan praten over alternatieven, mentor zou mij wat huiswerk sturen en er werd een vervolgafspraak gepland.

Merkte wel dat het in dit soort overleggen goed is om voorkennis te hebben en zeker niet alles te geloven wat nogal stellig wordt gebracht over wat wel en niet mogelijk zou zijn. Zo werd hier steeds benadrukt dat tussentijds overstappen in deze regio geen optie is. Scholen zijn echter formeel verplicht om binnen 10 weken te beslissen of ze een leerling aannemen. In het overleg beweerden ze echter zo stellig dat dat niet zo was, dat je dat als onwetende ouder zeker zou geloven.

Gisteren overleg met de onderwijsconsulent en dat voelde heel prettig. Alsof er een last van me afviel. Waar school constant in onmogelijkheden dacht en waar ik zoveel mogelijk probeerde aan te sluiten bij de beperkingen die vanuit school werden gegeven, veegde de consulent zelfs die beperkingen van tafel, waardoor de mogelijkheden nog veel groter werden. Erg prettig.

Onderwijsconsulent gaf aan dat ik een helder verhaal had en al erg veel gedaan had. De volgende acties neemt hij en ik hoef even niets te doen. Ik twijfelde door de druk vanuit school en ook wel een beetje door ervaringen op dit forum best wel en was bang dat men mij zou verwijten dat ik de tegenwerkende ouder was, maar ik had al zoveel gedaan, dat ik nu wel even af kon wachten :-)

Opstelling bij een gesprek

Ondertussen blijft het lastig als je een gesprek hebt waarbij de andere partijen in de meerderheid zijn en jij daar in je uppie zit. Ik ga me dan altijd een beetje als voorzitter opstellen en keer het proces om: jij als ouder wil informatie van alle partijen over hoe zij tegen het probleem aankijken, dus als iemand het woord heeft gehad vraag je aan een andere partij aan tafel hoe die tegen het probleem aankijkt. Jij hebt de regie in handen, jij moet uiteindelijk bepalen wat voor je kind het beste is, dus jij moet alle informatie en visies op tafel krijgen die jij daarvoor nodig hebt. Als het onduidelijk is waarom iemand erbij zit, vraag dat dan rustig: vanuit welke invalshoek zit jij hierbij, is dat voor mij of voor de school, is er een mogelijke positieve bijdrage van je te verwachten voor een oplossing etc. Zo beschaafd mogelijk natuurlijk, maar je mag wel beslist en duidelijk zijn: je kind valt niet zomaar in handen van welke goede-bedoelingen-instantie dan ook. Hoe kom je hier, wie heeft het gevraagd, vanuit welk protocol etc. als het te vaag blijft maak je daar een probleem van: je wil niet zomaar met iemand over de problemen van je zoon praten. Eventueel kan die persoon de zaal verlaten en kan het gesprek verder doorgaan.

Groot papier voor je met daarop de vragen: 1. wat is het probleem 2. waar baseer je dat op (heb je met mijn kind gesproken, iets gelezen, mondelinge informatie?).
Korte aantekeningen maken en bij elke spreker goed noteren van waaruit iemand dat zegt (welke organisatie).
Vervolgens concluderen dat niemand het rapport van de schoolarts noemt. Navragen: waarom niet? Bespreken wat de relevantie is van zo'n rapport (als algemene vraag, niet persoonlijk jouw mening geven).
Daarna kun je pas aangeven dat het rapport van de schoolarts voor jou uitgangspunt is als het gaat om je kind.
En dan de vraag: wat doen we hiermee? Iedereen heeft aan andere insteek en andere probleemstelling, maar de probleemstelling van de schoolarts wordt niet meegenomen, terwijl dat wel de probleemstelling is waarmee jij als ouder verder wil gaan.
Hopelijk trekken ze dan de conclusie dat het toch wel verstandig is om zich daarin te verdiepen. Als ze aangeven dat ze dat niet willen, om wat voor 'formele' reden dan ook, dan moet je concluderen dat er geen gemeenschappelijk beeld is van wat nu het probleem is. Je kunt duidelijk blijven: als ouder ga ik verder op basis van het rapport van de schoolarts.
Een formeel probleem zou kunnen zijn dat het om medische gegevens gaat, die niet gedeeld mogen worden. Dat probleem wordt opgelost met toestemming, die jij kunt geven, en je kind als je kind ouders is dan 12; of die je kind moet geven als hij ouder is dan 16.

Om het gesprek naar je toe te trekken kun je, na de introductie van de voorzitter, de vraag stellen: ik zou graag eerst willen weten met wie ik om de tafel zit en hoe ieder aankijkt tegen het probleem? Dan schuif je naar voren, pen in de aanslag, en je kijkt iemand aan, uitnodigend om te gaan praten. U bent? Vanuit welke instantie? Wat is uw betrokkenheid hierbij? Wat is volgens u het probleem van mijn zoon? Vat samen, maak korte aantekeningen, reageer vooral niet als er iets gezegd wordt waarmee je het niet eens bent: het is hun visie.
Als iedereen geweest is kun je aangeven welke problemen je herkent (ja, je zoon gaat niet naar school en dat is ook voor jou een probleem) en hoe je daarmee omgegaan bent (eventueel opsomming van alle acties -niet verwijtend, niet te gedetailleerd-, maar vooral uitmondend in rapport van de schoolarts). Dan concluderen dat zij dat rapport niet noemen.
Pas veel later kun je eventueel het advies van de schoolarts naar voren schuiven. Dat is namelijk een oplossing. Als zij de problemen niet op dezelfde manier zien zullen ze ook de oplossing niet delen.

Je praat met professionals. Stel je dan ook op als professional. Zij verwachten een onprofessionele, amateuristische, emotionele ouder tegenover zich, die zij moeten overtuigen van iets, waarvan die ouder geen weet heeft. Laat hen maar hun 'professionaliteit' op tafel leggen en reageer daar zelf ook als professional op. De emoties, verontwaardiging en wanhoop bewaar je voor later, thuis.

Tsjor

Oh jee,

Het gesprek is al geweest. sorry voor mijn te late reactie. Fijn dat de schoolarts erbij was.

Tsjor

Toch bedankt :-)

Toch bedankt voor je adviezen. Het zijn zeker nuttige tips en ze zijn niet alleen voor mij bruikbaar.

Hier vandaag opeens post van een andere school die onder hetzelfde bestuur valt als de huidige waarin ik word bedankt voor de aanmelding van mijn zoon op die school. Ik weet nergens van. Enige wat ik zeker weet is dat zoon ook niet naar die school gaat.

Zelf actief blijven

'Dat is dus wat we uiteindelijk af hebben gesproken. Ik zou met die onderwijsconsulent gaan praten over alternatieven, mentor zou mij wat huiswerk sturen en er werd een vervolgafspraak gepland.'
Dat strookt niet met 'aanmelding op een andere school onder hetzelfde bestuur'. Ik zou echt zelf gaan bellen en uitzoeken: wie heeft dat gedaan, op basis waarvan etc.

Tsjor

Overigens

Uit jouw verslag komt wat mij betreft wel naar voren waar het verkeerd ging: school neemt de oplossing voor zich (schoolarts zegt dat kind weer kan opbouwen), maar praat niet over het probleem (kind is overspannen door school). Zolang daar geen overeenstemming over is zullen de wegen uit elkaar lijven lopen: jullie pakken niet hetzelfde probleem aan. Neemt niet weg dat je ondertussen gewoon je eigen weg moet bewandelen.

Tsjor

Ik verwacht

Ik verwacht dat die aanmelding op die andere school voor dat gesprek is gedaan. Gesprek was immers donderdag pas eind van de middag en die brief van die andere school zaterdag al hier bezorgd.

En dat misverstand met school is de wereld wel uit. Schoolarts had zwart op wit gegeven dat ze een mogelijk trauma vermoedde en dat opbouw op de huidige school niet verstandig was. Leek ook geen misverstand maar meer onwil om verder te zoeken. Dat gaat nu dus wel gebeuren en ben ook echt blij met de steun van de onderwijsconsulent daar in.

Zo werkt het..

Het is triest maar zo werkt het vaker..
Wil je dat je kind naar een andere school gaat, steekt de oude school er een stokje voor omdat een overschrijving naar een school binnen de gelederen minder stof doet opwaaien dan een uitschrijving; een vorm van de inspectie zoet houden.
De lpa werkt er aan mee want die wilt dat een kind ergens staat ingeschreven.

Je aanmelding bij de school die je op het oog hebt, is nog niet rond. De oude school kan een heel negatief beeld over je kind schetsen zodat je verzoek zelfs afgeketst wordt. Het is triest want er wordt niet in belang van een leerling gedacht.

We hebben dit ook mogen meemaken. Kind ging zodoende naar school binnen de gelederen. Tegen alle verwachtingen in, was dit een superoplossing; dit hadden we veel eerder moeten doen. Kind bloeide op.

We hadden veel steun aan de consulent. Maar zij kunnen ook niet alles naar hun hand zetten.

Daarmee de vraag of het alternatief van de oude school echt zo slecht is..

weer een gesprek gehad

Vandaag hebben we een gesprek gehad met de ambulant begeleider, deze is verbonden aan de mytylschool. Het gesprek was heel erg fijn, ze gaat alles in het werk stellen om dochter op de mytylschool te krijgen, maar alles is natuurlijk afhankelijk van of men vindt dat dochter in aanmerking komt voor speciaal onderwijs.

Mijn dochter was opener dan ze in tijden is geweest tegen iemand, niet dat ze nu haar hele ziel heeft blootgelegd, maar er kwam meer uit dan in eerdere gesprekken met andere mensen.

De ab gaat nu contact opnemen met de zorgcoördinator van school, met de mentor, met de ergotherapeut en met iemand van de mytylschool.
Ze gaat met deze mensen de papierwinkel in orde proberen te maken, ze gaat zorgen dat mijn dochter schoolwerk krijgt om thuis te doen (ze is inmiddels helemaal het spoor bijster van waar ze op school gebleven zijn), niet om dit jaar te halen, de begeleider adviseert om dit jaar gewoon maar te laten gaan, omdat het teveel druk op haar legt om het nu allemaal in te halen en mogelijk alsnog met hiaten in haar kennis naar de 2e te gaan, maar wel schoolwerk te doen thuis zodat haar hersenen niet wennen aan niks doen.
Ze gaat een gesprek regelen op de mytylschool en mogelijk kan mijn dochter er een keer een dagje meedraaien.
We slaan kennelijk wel wat stappen over, volgens de ab komt een eventuele overstap naar het speciaal onderwijs pas echt ter sprake na een paar gesprekken omdat ouders aan het idee moeten wennen, maar die fase zijn deze ouders inmiddels wel voorbij.

Ze heeft niet één keer gezegd dat mijn dochter toch écht weer naar school moet, niet gevraagd hoe mijn dochter dacht dat haar problemen opgelost konden worden.
Wel een leuk gesprekje met haar gevoerd waar ze stiekem een heleboel info mee los heeft weten te krijgen.
Het was ook al gewoon heel fijn dat er iemand tegenover me zat die ik niet hoefde uit te leggen wat de beperking van mijn dochter inhoudt, ze zei gewoon "ik zie dat je deze beperking hebt, hoe heb je daar precies last van?" en daar wilde mijn dochter best antwoord op geven. Terwijl de orthopedagoog vroeg "wat heb je?" en daarop kwam alleen een "ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen, ik weet nu even niet hoe het heet"
De ab leek mijn dochter zo goed te snappen.

Ik ben heel erg benieuwd wat hier uit gaat komen.

Mooi,

Zo fijn als iemand met je meedenkt.

Gefeliciteerd

Het zal heus nog wel eens onverwacht gedoe geven maar met dit steunpunt op de Mytylschool heb je een prachtige korte route, iemand die jou bijstaat en die het snapt. Waar je aan een half woord genoeg hebt. Die je kan helpen om de bureaucratische hobbels te nemen. Heerlijk. In plaats van het relatieve onbegrip op een reguliere school echt wel een verademing.