Naar beeld, nog steeds boos (of eigenlijk heel verdrietig)

Aanstaande november is het zeven jaar geleden dat onze (lieve!! mooie!! geweldige!!) babydochter volkomen onverwacht is overleden aan orgaanfalen. Ze was toen 2.5 maand oud en op de laatste week na leek zij kerngezond.

In de periode na het overlijden hebben veel mensen ons blij verrast met liefde en steun en warme aanwezigheid. Er zijn echter ook veel dingen die ik moeilijk vond en vind. Dingen die lief bedoeld zijn maar bij mij toch verkeerd voelen. We hebben nog een enorme doos met kaartjes en misschien zijn er wel 20 bij met een versje waarvan ik mij stug heb voorgenomen het NOOIT naar een ander te sturen: An angel with a the book of life wrote down a baby's birth, and whispered as she closed the book: too beautiful for earth.
Ach, het is maar een kleinigheid en zo goed bedoeld, maar het voelt voor mij zo misplaatst dat mensen aankomen met termen als 'alles gebeurt met een reden' (???) of onzin als 'zij was te mooi voor het leven op aarde.' Niet!!! Ze had bij ons moeten blijven, daar was ze perfect voor.
Mijn eigen ervaring heeft me heel voorzichtig gemaakt met het reageren op andermans verdriet. Iets wat troostend bedoeld is, kan oh zo steken. Als iemand in mijn omgeving iets ergs meemaakt, probeer ik sindsdien te luisteren en ook mee te leven, maar dan alleen met: wat vreselijk voor je, wat moet dat pijn doen. En geen 'troost', want dat bestaat niet in die situatie, zeker niet op die manier. Sommige situaties zijn nou eenmaal gewoon k*&^, en mooier kan je het niet maken.

Maar goed, dat is allemaal terzijde, hoewel het me verdrietig maakt (en nu november dichterbij komt, heb ik het er nog veel moeilijker mee, door het jaar heen gaat het een stuk beter).
Wat me echt zo dwars zit, is een ander beeld waar ik soms niet van kan slapen. Lieve vrienden kwamen langs, een paar maanden na het overlijden, met een hele club. Een van die stellen - het zijn vooral kennissen van mijn man, ik kende ze wel maar nou ook weer niet zo heel goed - kwam langs met hun baby. En wat gebeurt er? Ze leggen hun baby in de box van onze dochter. De box waar haar kleedje nog in lag, haar muziekmobile met nijntjes, knuffeltjes en speelgoed. Mijn man vond dit prima en stond er verder niet bij stil dat je zoiets op z'n minst even moet vragen. Zij deden het gewoon.
Ikzelf ging op slot. Ik ben opgevoed met het idee dat je je eigen noden en wensen niet uitspreekt, dat je beleefd moet zijn. Ik heb me verbeten en het verdragen en het geprobeerd goed te praten voor mijzelf (ze moeten die baby toch ergens laten en dit is de meest voor de hand liggende plek...). En ik heb de koffie geserveerd en de taart en ik denk dat we gelachen hebben die middag en dat het verder fijn was.

Wat heb ik een ontzettende spijt dat ik zo meegaand geweest ben. Wat er op dat moment in mijn hart zat: eigenlijk had ik het liefst hard gegild, ze gezegd dat ze hun kind NU! uit de box moesten halen. Het liefst was ik weggerend, had de voordeur dichtgeslagen en een eind gaan fietsen. Had ik dat maar gedaan, dan was ik in ieder geval eerlijk naar mijn eigen verdriet en gevoel geweest.
Het is nu bijna zeven jaar geleden en in de aanloop naar haar sterfdatum dringt dat beeld zich op en maakt me wanhopig van verdriet. Die andere baby, ongevraagd op haar plekje. De totale schok van een levend, warm, trappelend kindje dat daar ineens lag, maar niet mijn baby.

Thuis hoef ik niet op begrip te rekenen van mijn man. Die vindt vooral dat ik moeilijk doe (toegegeven: dit is een patroon bij mij. Ik spreek me niet uit en pas na heel lang komt eruit dat ik ergens vreselijk mee zit en dat is niet makkelijk voor hem) en neemt zijn vrienden in bescherming. Die hebben er niet bij stilgestaan, het was absoluut niet slecht bedoeld. Dat denk ik ook, maar ik vind het toch, excuseer, afschuwelijk lomp om zoiets te doen. Ik denk dat onze andere vrienden fijngevoeliger waren maar destijds niet ingrepen omdat ze naar aanleiding van mijn pokerface dachten dat ik er wel oké mee was. Nee dus.

Mijn man vindt dat als ik echt was gaan gillen en was weggelopen dat iedereen zou denken dat ik een of andere geschifte psychiatrische patiënt was. Ik ben het daar niet mee eens, als een ander me dit verhaal zou vertellen zou ik daar echt begrip voor hebben (hoewel het natuurlijk beter was geweest om rustig te vertellen dat ik dit niet wilde). Hij vindt ook dat als ik er zo mee zit, ik maar 'de ballen moet hebben' om alsnog iets te zeggen tegen deze mensen. Ik vind dat ik dat niet kan maken na 7 jaar, wat moeten zij er nou nog mee? We hebben nauwelijks contact. En wat moet ik er nog mee? Nou ja, niets eigenlijk. Dit zijn trekjes die bij PTSS horen en therapie heeft mij nooit echt geholpen en ik wil dat ook niet meer. Maar bij het intreden van de herfst is het net alsof ik die laatste weken van haar leven weer helemaal opnieuw meemaak.

Ik ben al met al blij dat deze specifieke kennissen niet meer bij ons in de buurt wonen. En dat kwetst mijn man dan weer.

Mijn man heeft er overigens niet minder verdriet van dan ik. Hij wil alleen per se leven met het beeld 'iedereen was zo geweldig voor ons en heeft ons zo goed gesteund', en ruimte voor een onzuivere noot is er niet bij hem. Ook een manier van ermee omgaan, maar wel eenzaam voor mij. In het begin dacht ik dat de dood van onze dochter ons zou verbinden, maar dat was wat naïef - het scheidt eerder door die verschillende manieren van beleven. Extra zuur.
We hebben goddank twee heerlijke zoons gekregen in de jaren erna.

Ik geloof dat ik dit even van me af moest schrijven.