Naar beeld, nog steeds boos (of eigenlijk heel verdrietig)

ginny twijfelvuur en Triva

Oke. Eens. Mijn reactie was ook primair. Ik word altijd een beetje verdrietig als ik zoiets wat Levina is overkomen lees. Mijn verontschuldiging als het een beetje l*llig is overgekomen.

levina............

where are you...............

Ik ben benieuwd hoe het gaat, wat je van de reacties vindt. Of heb je het echt alleen van je afgeschreven en ben je nu vergeten dat wij ons druk lopen te maken over jou?

Niet altijd

'Door de tijd heen wordt het minder heftig maar je zal het altijd mee blijven dragen.' Ja, dat is meestal zo, maar niet altijd. Soms blijft een dramatische gebeurtenis vastzitten, als in beton gegoten, als een langspeelplaats die blijft hangen in dezelfde groef. Er komt geen beweging in de herinnering, geen verandering, het blijft dezelfde repeterende breuk. Dan is er wel degelijk ene probleem, want er is dan een betonblok in je leven, waardoor je met sommige dingen niet verder kunt (niet met alles, gelukkig, veel kan wel doorgaan). EMDR is daarvoor een goede therapie, zeg ik uit ervaring (en blij dat er zoiets was).
Een tweede probleem kan zijn dat verdriet zich vastzet in boosheid, om de simpele reden dat het verdriet eigenlijk te groot is en de emotie 'boosheid' makkelijker te dragen is. Bij boosheid kun je je afreageren op andere mensen: zij sturen niet de goede kaartjes, zeggen niet de goede dingen, doen niet genoeg om te laten zien dat zij mijn grote verdriet begrijpen, zij walsen over mij heen.
Als het kan, neem dan afscheid van je boosheid, het is zinloos en belemmert je om verder te gaan. Maak ruimte voor het immense verdriet om wat er gebeurt is in die ene week in je leven, waarin alles anders werd, waarin je je gezonde kindje ziek zag worden, waarin je waarschijnlijk wanhopig naar dokters bent gerend, die waarschijnlijk van alles hebben gezegd, maar uiteindelijk niets konden doen om je kindje te redden. De wanhoop en machteloosheid moet enorm geweest zijn. En dan de meest onmogelijke en ondraaglijke uitkomst van alles, je kindje verliezen, zomaar, plotseling, zonder voorbereiding. Laat de kaartjes en het ongelukkige bezoek, het zijn maar kleine onvolkomenheden in vergelijking met het grote drama in je leven. Misschien moet je in gedachten nog eens teruggaan naar die ene week. Wat is er gebeurd, wat heb je gevoeld. En dan jezelf de vraag stellen: hoe ben ik dat/zijn wij dat te boven gekomen, hoe zijn we verder gegaan? Zoek dan naar je eigen kracht, waarmee je het verlies een plaats kunt geven in jullie verdere leven.
Het zal altijd een wond blijven, er zullen altijd onverwachts dingen kunnen gebeuren die je precies op de pijnlijke plek raken. Er is niets en niemand die je daartegen kan beschermen. Maar je kunt wel zelf zorgen dat je die pijnlijke plek in je leven accepteert als een pijnlijke plek, zonder dat je daarover boos hoeft te worden tegenover andere mensen.
Als ik een zeer been heb en ik stoot me aan de rand van de tafel, dan weet ik dat die pijn komt door mijn zere been. En niet door de tafel. Dat probeer ik je te vertellen.
En ja, ik heb ook een kind verloren, maar bij mij was zijn dood al gegeven met zijn geboorte. Het wonder was dat hij leefde, niet dat hij dood zou gaan. Dat maakt mijn ervaring volstrekt anders dan jouw ervaring. Maar die pijnlijke plek in mijn ziel, die heb ik nog steeds.

Tsjor

Tante Sidonia en alle anderen

Nee, zeker niet vergeten. Sterker, kan vandaag bijna nergens anders aan denken ;-)
Heb gisterenavond in bed en vanmorgen opnieuw gelezen met een mix van tranen, opluchting, soms schrik, herkenning en waardering voor alle reacties, ook de 'tough love', want daar leer je nu juist van. Ik vind het ongelofelijk en heel erg fijn en bijzonder dat er zoveel mensen nadenken over deze kwestie, de moeite nemen zo uitgebreid te reageren.

Ik kan mij heel erg goed voorstellen dat sommigen op het forum ook de behoefte voelen het op te nemen voor nabestaanden die het goed bedoelen maar toch per ongeluk iets doen wat niet goed valt. Best bedreigend, het idee dat je iets goed bedoelt en dat het dan toch zo verkeerd voelt. Die mensen die zo'n gedichtje sturen als troost, met de strekking dat ons kind 'te mooi was voor het aardse leven' (dat stoort me trouwens niet echt, ik zeg alleen dat ik ervan geleerd heb en zelf niet zou zoeken naar 'redenen' waarom een kind overlijdt en manieren om iets wat heel erg naar is mooier te verpakken, maar dat is persoonlijk), hebben dat ook gewoon goed bedoeld.
En weet je, als er iemand overlijdt is het enige dat je echt heel erg fout kunt doen er helemaal niets over zeggen, het negeren. Dus zo'n kaartje is niet fout. Ik identificeer mijzelf absoluut niet met dat gezin waar iemand over schrijft, die vrouw die al boos wordt als een ander zegt: we gaan iets leuks doen met het hele gezin. Want haar gezin is niet meer compleet. Ja, als je er zo in staat, krijg je een heel moeilijk leven en zul je anderen snel van je vervreemden. Maar zoiets is hier niet aan de hand. Ik worstel veel meer privé, het zijn zielenroerselen waar eigenlijk niemand iets van weet.
En waar ik mijzelf ook nogal voor schaam, dat niet in de minste plaats.

Eigenlijk iedereen op het forum schrijft dat mijn kennissen dit niet kwetsend bedoeld hebben en daar ben ook ik het mee eens. Het is alleen heel erg hard aangekomen. Als je een kind verliest, ben je 100% gewond. En dus superkwetsbaar. Ik weet ook wel dat zij absoluut niet gekomen zijn met het idee van 'we zullen Levina eens lekker kwetsen'. Het gebeurde gewoon dat het babietje daar ineens in onze box lag en ik denk dat de meesten zich hier ook wel kunnen indenken dat dat beeld shockerend geweest is. Voor mij, althans. Ik ga op de verkeerde manier met die emotie om - mijn verdriet is wel vaker gemaskeerd als boosheid. In feite is het wanhoop en radeloosheid die ook na 7 jaar regelmatig opvlamt.
Ik vind die boosheid ook niet leuk aan mijzelf, maar probeer daarin ook een beetje mild te zijn voor mezelf. En geloof me: mijn man en ik hebben juist allebei heel veel aandacht besteed aan niet zuur worden. Waren altijd blij voor anderen die een kindje kregen, ook als dat dochtertjes waren, ook al was (en is) dat soms moeilijk voor ons.

De discussie op het forum breekt ook de discussie tussen mij en mijn man open en dat is alleen maar heel goed. We kunnen elkaar er nu beter in vinden (hij heeft mijn verhaal op het forum gelezen). Hij heeft me uitgelegd dat ook hij vindt dat ik na 7 jaar verdrietig mag zijn of er zelfs van mag balen dat die baby opeens in onze box lag, maar de boosheid: daar kan hij niks mee. Erger nog: dat vertekent ook zijn herinnering, en dat laatste trek ik mij heel erg aan. Het is alleen oh zo moeilijk om die boosheid los te laten en daarom doet de erkenning die sommigen geven (dat die boosheid normaal is, dat het niet om die box gaat maar om het feit dat mijn kind niet bleef leven) mij zeker goed. Ik heb zelf het gevoel dat ik wat zachtheid en acceptatie nodig heb voor mijn gevoelens die voor niemand welkom zijn, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen schop onder mijn kont mag zijn.

Daarom wil ik een paar kritische vragen beantwoorden: waarom stond die box er nog? Waarom kaartjes die moeilijk zijn bewaren? Die box stond er nog omdat het overlijden pas een paar maanden geleden was. Dat was een soort monument voor ons. Niet iets dat je oppakt en opruimt. Het laatste wat je wil in zo'n situatie is de herinneringen aan een overleden kind dat er nog zo heel erg bijhoort, wegpoetsen.
De kaartjes idem dito. Die zal ik altijd bewaren. Iedere kaart en blijk van aandacht en erkenning voor het leven van ons meisje betekent veel. Ik zeg alleen dat sommige 'verklarende' teksten (uw kind was te mooi voor het leven op aarde, alles gebeurt met een reden) kwetsend kunnen zijn. Voor mij althans, en dus misschien voor anderen ook. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar soms denk dat we misschien al beter op de basisschool kunnen beginnen met leren hoe om te gaan met mensen die iets traumatisch meemaken. Ik vergelijk het wel eens met kankerpatiënten die horendol worden van opmerkingen dat ze moeten vechten en dapper de strijd aan moeten gaan. Of je kanker 'overwint' (ook zo'n woord) of niet, dat is een kwestie van immense pech of geluk. Je hebt daar zelf niet al te veel invloed op. Zo is het met een ander akelig lot ook. Ons kind ging dood, dikke, dikke pech, maar er was geen andere reden voor dan dat haar organen niet naar behoren functioneerden.

Wat EMDR betreft: been there. Werkt niet voor mij. Helaas. Ik durf het niet goed genoeg aan te gaan. Ben ook heel hard gaan werken na het overlijden. Ik ga liever eromheen dan erdoorheen, vrees ik.

En wat betreft al dan niet die kennissen hier alsnog op aanspreken: dat lijkt mij echt geen goed idee, ik zou het hart niet hebben in ieder geval. Niemand koopt er iets voor, als ik er al iets van gezegd zou hebben zou het meteen moeten zijn toen ik het babietje daar aantrof. Niet later. Waarschijnlijk zouden ze zich een hoedje schrikken en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Toch had ik wel iets aan die specifieke reactie van iemand die schreef: spreek ze aan. Wellicht kan ik inderdaad ooit eens een brief schrijven en die daarna verscheuren.

Half november is het zeven jaar geleden. Elk jaar heb ik het in aanloop daarnaartoe moeilijker dan normaal. Voor mij is de les van dit schrijven, de discussie met mijn man en hier op het forum dat ik inderdaad moet proberen meer te kijken naar alle aandacht en liefde die toen wel heel fijn voelden. Die ervaringen overschrijden ruim die specifieke nare ervaring waar ik over schreef.
Toch is het soms 'verleidelijk' jezelf te martelen met de allernaarste beelden. Dat beeld van die andere mooie baby in haar box. Beelden van het eindeloos prikken van infusen, haar laatste uurtjes en de reanimatie.
Het is, vrees ik, een proces waar ik nog lang niet klaar mee ben. Die boosheid en wanhoop kan je zo overspoelen, een heel naar gevoel.

Een oprechte dank je wel voor jullie allemaal.

Levina

Tsjor

'Als ik een zeer been heb en ik stoot me aan de rand van de tafel, dan weet ik dat die pijn komt door mijn zere been. En niet door de tafel. Dat probeer ik je te vertellen.'

Dat bedoel ik. Perfect. Als het me weer eens overspoelt, is dit een gedachte ga ik meenemen in de aanloop naar november.

Wat ik nog vergeet te zeggen: mijn medeleven voor iedereen hier die ook een kind verloor, of andere geliefden.

Veel sterkte

in november. Fijn dat het gesprek met je man weer op gang is gekomen.

Kijk, dit raakt mij nu weer: 'Beelden van het eindeloos prikken van infusen, haar laatste uurtjes en de reanimatie.' Ja. Dan zit ik met tranen in mijn ogen. Het blijven open wonden.

Tsjor

Lieve Levina

Je verhaal raakt me.

Ik heb het gevoel dat je je in de verdediging gedrukt voelt en dat was niet de bedoeling. Je hoeft je niet te verantwoorden over waarom je moeilijke kaartjes bewaart of de box als een monument zag.

Je had het over een brief schrijven en die verscheuren. Ik vroeg me af, zou het je sowieso niet helpen om het hele verhaal op papier te zetten? Ikzelf ben een kind verloren tijdens de zwangerschap en ik ben er doorheen gekomen met uren wandelen, een uitgebreid dagboek bijhouden en een boek met ervaringsverhalen van anderen. Het dagboek en het boek liggen in een doosje diep weggestopt op zolder. Ik kijk er nooit meer in, de wetenschap,dat het er ligt is genoeg.

omdat je zo kwetsbaar bent

Wat een gevoelloos stel zeg. Om alleen al met een baby op de stoep te staan, dat zou ik zelf niet hebben gedaan. Daar hebben zij niet stil bij gestaan, lijkt. Dit soort dingen gebeuren helaas vaak als je op je kwetsbaarst bent. Ik kan mij jouw gevoelens heel goed voorstellen, ondanks dat ik niet precies dezelfde verdrietige uitkomst ken, als jij. En dit soort voor sommige anderen ogenschijnlijke kleine dingen, die voor mij belangrijk en veelbetekenend zijn(geweest), ken ik ook. Die box was natuurlijk niet zomaar een box, die box daar zat alleen haar geur, haar herinnering in die je zo lang mogelijk wilde vasthouden. En misschien was de symboliek ook heel pijnlijk (opeens ligt daar een gezonde baby in, alsof er sprake is van een vervanging).

Lijkt jouw verdriet voornamelijk te gaan om de botheid het stel of om de boosheid dat er zoveel met je is gebeurd in een heel kwetsbare (emotioneel en fysiek) periode? Iemand in jouw (of jullie) omgeving had jou (jullie) wat moeten beschermen. En dat is niet gebeurd. En nog steeds niet. Misschien waren jouw gevoelens anders geweest als jouw man zijn armen om je heen had geslagen en je had verteld dat hij hetzelfde gevoel heeft maar dat het hèm ook overviel? In dat geval zou een relatietherapie misschien ook de eenzaamheid rondom deze wond war kunnen oplossen. Of in elk geval tot wat meer begrip over en weer kunnen leiden.

Ik heb mijn man ooit moeten uitleggen dat ook zonder de baby fysiek in mijn armen of in de kinderwagen, ik nog steeds wel een moeder ben en dat daar niets aan kan veranderen. Je blijft zorgen voor en denken aan je kind, als moeder, waar je kind ook is. En zo wilde ik ook gezien en gehandeld worden, als zorgende moeder. Zijn insteek hielp daar niet bij, op dat moment. Het heeft even geduurd voordat mijn man dat echt goed begreep. Misschien weet jouw man dat wel ten aanzien van jullie zoons maar beseft hij dat (nog) niet ten aanzien van jullie dochter? Dat heeft natuurlijk ook te maken met zijn manier van omgaan met dit verdriet.

triest

vreselijk triest als mensen zoiets door moeten maken, het spijt me dat jullie hier doorheen moesten gaan.
Mijn vriendin verloor haar kindje terwijl ik zwanger was, zij was 6 mnd, ik was 4 mnd. Die nacht kreeg ik krampen en was bang ook mijn kindje te verliezen. Door haar ervaring was ook de mijne niet meer onbezorgd.
Dat verliezen bleek in mijn situatie niet het geval, maar ik heb de hele zwangerschap in haar omgeving wijde kleding gedragen om haar niet te pijnigen, ze zijn apart op kraamvisite geweest, ze heeft de baby wel de fles gegeven.
Maar je kunt het niet goed doen, ik kon haar pijn niet wegnemen.
Wat ik ook zei klonk goedkoop en te gemakkelijk.
Elke poging die iemand doet is eigenlijk tevergeefs, pijnlijk en soms zelfs kwetsend.
Neem het ze niet kwalijk, soms gaat iets automatisch, per ongeluk, kan iemand zich niet goed uitdrukken, is het kaartje net je smaak niet.
Maar het is zo goed bedoeld.
Niemand kan je kindje terugbrengen, ook niet als ze het juiste zeggen.
Ik had zelf mijn kindje niet in de box gelegd, maar ik begrijp het wel en vind die persoon niet harteloos, onbegrijpelijk of gevoelloos.
Als ze gevoelloos waren geweest, dan hadden ze niet langs gekomen.
Ik vind het ook niet kies om mensen dat stempel te geven.

Je mag verdrietig zijn, ik begrijp het. Vertel het, uit het, voordat het je benauwd. Sterkte.

levina

Je hebt gelijk: EMDR is een hele zware therapie, in die zin dat je echt terug moet naar alle pijnlijke details van de gebeurtenissen.
Je kunt dan dus toch niet zeggen dat het niet werkt voor jou, het is te zwaar voor jou. En dat snap ik best, het is vreselijk om door dat hele verdriet heen te moeten.
Maar toch denk ik, dat dat een waardevolle manier is om de emotie eromheen te dimmen. Misschien kom je ooit op een punt dat je er wel doorheen wil en kan.

Sterkte met alles en fijn dat je weer beter met je man op een lijn zit. Dat lijkt me zo moeilijk, met zo'n groot verdriet ook nog je maatje voor een klein stukje kwijt raken.

Ik zei letterlijk dit: Als de box zo gevoelig lag, had je hem dan niet beter óf in kunnen klappen óf in het babykamertje kunnen zetten. ===

Ik zei niet ópruimen. Om te voorkomen dat de box gebruikt zou worden voor de visite-baby, had ze de box even in kunnen klappen en uit het zicht kunnen zetten. Na de visite zou de box dan weer gewoon op zijn plek gezet kunnen worden als die behoefte er nog was. Een andere oplossing zou hebben kunnen zijn dat ze de box op het babykamertje had kunnen zetten, zodat er geen gevaar meer was geweest voor misverstanden.

Kaaskopje

Je hebt gelijk als je vanuit rationeel oogpunt redeneert. Alleen, zo denk je helemaal niet in zo'n periode. En al helemaal niet bij spontaan bezoek. Bovendien is er niets aan te veranderen, het is nu eenmaal gebeurd

Even zo

Zoals je hebt kunnen lezen weet ik vrij goed hoe "zo'n periode" is.

Ik weet uit het verhaal van Levina niet of de baby onaangekondigd mee kwam. Als het spontaan was, had Levina geen tijd om de box weg te halen, dat is zo. Ik kan me dan ook best voorstellen dat het haar overviel dat er een vreemde baby in de box lag. Een half jaar is nog erg vers. Was de andere baby aangekondigd dan had ze misschien beter de box (tijdelijk) kunnen wegzetten. Maar dat zeg ik nu "makkelijk" achteraf.

Wat schrijf je mooi levina.

Je schrijft mooi Levina, je verhaal ontroert.

Ik zit nog wat na te denken over de teksten op kaartjes die jou hebben gekwetst. Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond? Christenen geloven in een "andere wereld", een betere wereld.
Ook omdat de tekst begon met "Uw kindje". En zij geloven ook dat alles in het leven gebeurt met een reden. Een reden die je pas later, in de andere wereld, duidelijk wordt.

Als je niet gelovig bent kunnen dit soort teksten inderdaad hard en kwetsend overkomen. Maar zo zijn ze zeker niet bedoeld. Integendeel zelfs.
Als je de bedoeling van de teksten beter begrijpt, de achterliggende, troostende gedachte, komen ze misschien minder kwetsend over?

Jemig Wil40

Waarom haal je nu het Christendom erbij? In de moderne, niet-christelijke wereld leven er heel wat 'verklaringen' waarom iets naars jou moet overkomen. De bekendste is wel: 'zodat je er sterker uit komt'. De vrienden van Job zijn nog springlevend en zeer actueel. En daarmee mag Job ook nog springlevend zijn: weigeren om elke zinnige verklaring te accepteren, alleen de pijn en het verdriet en van daaruit een klacht.
Dat neemt niet weg dat omstanders hun best zullen doen om de pijn te verzachten, met woorden of gebaren, door op bezoek te komen of iets te schrijven. Iedereen weet dat het lastig is om de juiste woorden te vinden of de juiste gebaren. Je loopt altijd het risico dat iets niet goed overkomt of dat je onbedoeld iemand pijn doet. Een normale vraag: 'Hoeveel kinderen heb je' kan al pijn doen en als die op het verkeerde moment in de verkeerde setting gesteld wordt kan het al een emotionele reactie geven, waarvan de vragensteller zich afvraagt hoe het mogelijk is.
Het zijn niet de kaartjes die pijn doen. Het is de wond, het verdriet, de gebeurtenis zelf die pijn doet.
Het kan zijn dat de grootste pijn van Levina zit in de week die vooraf ging aan het overlijden. Alle gebeurtenissen van toen, de schrik, de onmacht. Dit zeg ik op basis van mijn eigen ervaring, dus ik kan ernaast zitten. Rond het overlijden van mijn eerste kindje merkte ik, dat er van alles was aan rituelen, bezoek, kaartjes, gesprekken om daarover te praten. Iedereen snapte dat het erg was om een kind te verliezen. Toen ik vervolgens weer zwanger was en opnieuw in dezelfde week (24 ste) van de zwangerschap voortijdige weeën kreeg brak voor mij een periode aan, die ik eigenlijk -het klinkt vreemd om te zeggen- nog veel erger vond, een hel. Zelf moeten aangeven dat het niet goed gaat, wetend dat de medicijnen bijwerkingen geven, wetend wat er kan gebeuren als het mis gaat, dag voor dag tellen, in de hoop dat je de cruciale periode van 28 weken gaat halen, verschrikkelijk. Natuurlijk was er daarna vooral vreugde om een gezond kind, maar ik kreeg het later nog spaansbenauwd als ik een ctg-apparaat hoorde. Soms zit het grootste onverwerkte probleem in andere dingen dan wat zichtbaar en herkenbaar is voor mensen en ook wat je zelf benoemt. Want natuurlijk is het overlijden van een kind het allerergste wat je kan overkomen.
Ik heb zelf EMDR gevolgd voor iets anders en ik vond het pittig, maar wel helpend. Maar het vraagt wel dat je de vingers op de zere plek legt. Het kan zijn dat je (voor Levina) de verkeerde bomen om hebt willen zagen (dat beeld gebruikte mijn behandelaar altijd).

Tsjor

Tsjor

Misschien kunnen we dan concluderen dat het heel erg persoonlijk is hoe je een boodschap op een kaartje of waar dan ook op ervaart. Het gaat om de kunst van er de goede bedoeling in te zien. Soms lukt dat pas nadat je er over nagedacht hebt, soms meteen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een negatieve gevoeligheid heb bij christelijke troostwoorden of oppeppers. Ik kan me soms ook ergeren. Maar goed... het gaat erom dat iemand de intentie heeft om je te troosten of kracht toe te wensen. Dat vind ik, als puntje bij paaltje komt, belangrijker dan de letterlijke inhoud van de tekst.

Ik vind de ergste wat dit onderwerp betreft trouwens "Je bent nog jong, je zult daar nu nog niet aan toe zijn, maar je kunt nog meer kinderen krijgen".

Tsjor

Ik vind het niet zo vreemd dat Wil dat er bij haalt. Als je gelovig bent heb je toch vaak een ander wereldbeeld. Wat voor gelovige mensen een troostende opmerking kan zijn door je perspectief is dat voor niet gelovige mensen vaak helemaal niet. Op overlijdensadvertenties van gelovige mensen staan vaak teksten 'veilig in Jezus armen' of iets dergelijks. Niet-gelovige mensen kunnen vaak veel minder met dat beeld.
En voor gelovige mensen is er de hoop op wederzien, het geloven dat je geliefde nu volmaakt gelukkig is, bevrijd is en eindelijk is thuis gekomen. Als je dat uitdraagt kan dat voor niet gelovige mensen kwetsend zijn.

Ik ben zelf gelovig en ben me er zeer van bewust dat in bijvoorbeeld het overlijden van mijn man dat wel degelijk een zeer troostende rol heeft gehad. Maar tegelijk probeer ik dat niet over te dragen aan niet gelovige mensen omdat ze vaak minder kunnen met dat kader. Iets als ik bid voor je vinden de meeste mensen wel fijn. Maar als je het hebt over dat de overledene nu thuis is gekomen en bij God is dan kan dat heel vervreemdend werken bij mensen die niet dat perspectief hebben. En dat kan zelfs kwetsend zijn.

Overigens vind ik de betreffende tekst die Levina aanhaalt ook als gelovige niet echt een fijne tekst. Maar wel veel minder erg. Het perspectief dat het kaartje aanhaalt is ook mijn perspectief.

Tsjor.

Ik haal het Christendom erbij omdat de teksten wel degelijk van gelovige aard zijn. Zie ook andere reacties (Kaaskopje en Kyana).
Ook geef ik al duidelijk in mijn posting aan waarom ik dat erbij haal. Dus jou reactie:"Jemig Wil, waarom haal je nu het Christendom erbij?" begrijp ik niet.

"Het zijn niet de kaartjes die pijn doen."

Bij Levina waren het wel degelijk de teksten op de kaartjes die haar kwetsten.

"Het kan zijn dat de grootste pijn van Levina zit in de week die vooraf ging aan het overlijden. Alle gebeurtenissen van toen, de schrik, de onmacht. Dit zeg ik op basis van mijn eigen ervaring, dus ik kan ernaast zitten."

Dat kan, ze beschrijft hier hoofdzakelijk de pijn van na het overlijden. De bezoekjes, troostende woorden die soms wat ongepast leken en nare teksten op kaartjes.
Daar reageerde ik op. Dat jij jou pijn anders ervaarde en meest heftig op andere momenten is inderdaad persoonlijk.

Mijn pijn was voornamelijk na de uitvaart. De week na het overlijden bestond in regelen en veel bezoek. Pas daarna kwam het besef dat mijn dierbare echt van deze aardbodem was verdwenen. Vele weken/maanden van slapeloze nachten en onmacht. Ook heimwee naar iets wat er was en nooit meer terugkomt.
Het Spaansbenauwde kreeg en krijg ik nog steeds bij het geluid van een ambulance.Maar Levina heeft daar allemaal niets aan, daarom beschrijf ik dat allemaal liever niet.Ik praat er in het dagelijkse leven ook niet over met iemand die recent een vreselijk verlies heeft geleden. Het gaat namelijk dan niet over mij.

Wil40

Je maakte het algemeen en dat stoorde me. Iedereen reageert vanuit de eigen achtergrond en hoe dat ontvangen wordt is inderdaad persoonlijk. Neemt niet weg dat niet de kaartjes pijn doen, maar de wond. Zoals we niet hoeven te praten over de vraag of een ctg-apparaat of een ambulance nu wel of geen geluid mogen maken. Voor sommige mensen kan een dergelijk geluid pijnlijke herinneringen oproepen, maar dat kun je het ctg-apparaat en de ambulance niet verwijten. Zoals je de mensen niet kunt verwijten dat ze vanuit hun eigen achtergrond reageren, of dat ze onhandig zijn geweest met hun gebaren ('wat een gevoelloos stel zeg', 'Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond?, dat soort opmerkingen bedoel ik dan).

Tsjor

inderdaad

Wil je scheert alle christenen over 1 kam en praat over ze alsof ze allemaal hetzelfde denken. Katholieken zijn overigens ook christenen en iedereen snapt al dat die anders denken dat gereformeerden en baptisten etc. Het gaat dus vooral om deze tekst:

'Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond? Christenen geloven in een "andere wereld", een betere wereld. Ook omdat de tekst begon met "Uw kindje". En zij geloven ook dat alles in het leven gebeurt met een reden. Een reden die je pas later, in de andere wereld, duidelijk wordt.'

Als je het toch algemeen wil houden denken christenen niet in termen als 'te mooi voor op aarde', zeker niet in Nederland. Dit klinkt voor mij heel Amerikaans in de oren.

inderdaad Triva

helemaal eens met je woorden. Er zijn zoveel variaties binnen het christelijk geloof.

Het voelt een beetje lastig als iemand gaat verklaren hoe iemand met een andere geloofsovertuiging iets bedoelt. In het bijzonder als het gaat om zulke intense kwesties rond leven en dood.

Correctie.

'Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond? Christenen geloven in een "andere wereld", een betere wereld. Ook omdat de tekst begon met "Uw kindje". En zij geloven ook dat alles in het leven gebeurt met een reden. Een reden die je pas later, in de andere wereld, duidelijk wordt.'

Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond? Christenen geloven vaak in in een "andere wereld", een betere wereld. En veel christenen geloven ook dat alles in het leven gebeurt met een reden. Een reden die je pas later, in de andere wereld duidelijk wordt."

De teksten zijn dus troostend bedoeld, dat was de strekking, ik dacht dat dat wel duidelijk was. Maar goed, ik zit hier verantwoording af te leggen voor iets wat goed bedoeld was.

En mijn vraag aan Levina was een vraag, geen "opmerking". ( Tsjor)

Levina, ik wens je sterkte en laat de discussie verder los. Het doet mij mij nu meer verdriet als dat verdere uitleg over "verdriet, rouw en herinneringen" voor mij nu iets toevoegen.

Nu wel

'De teksten zijn dus troostend bedoeld, dat was de strekking, ik dacht dat dat wel duidelijk was.' Dat was me eerst niet duidelijk, maar nu wel. De behoefte om te troosten is vrij algemeen menselijk.

Tsjor

Kyana

Ik wist het niet van je, maar wat erg dat je je man zo jong moest missen.

Kyana over het onderwerp

Ik zeg er meteen wel bij dat ik alle goedbedoelde woorden in die context probeer te plaatsen, maar tegen een ongelovige zeggen 'ik bid voor je', heeft voor die ongelovige natuurlijk ook geen betekenis en kan het zelfs irriteren. Ik zou eventuele irritatie overigens nooit laten blijken.