moederverdriet (kleinkind in de couveuse)

fijn

Fijn en verwarrend, snel en af moeten wachten, al die gevoelens bij- en door elkaar.

Sterkte weer met jullie allemaal en lief aanbod Ginny!

lief van je Ginny!

zelf heb je unieke herinneringen aan zulke meubeltjes!

Ik denk dat vader en moeder van minimeisje toch zelf iets willen gaan kopen, al is het zoeken naar een goed moment, het hoort bij de voorbereidingen al zijn die nu zo anders dan verwacht.

Eigen bedje!

Ik heb steeds meegelezen, maar nog niet gereageerd. Maar deze mijlpaal vraagt om een reactie. Gefeliciteerd (ini-)minimeisje, ga zo door! Wat een rollercoaster aan emoties gaan jullie door. Ik heb zelf iets vergelijkbaars meegemaakt, al weer 23 jaar geleden, dus ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Fijn, dat het zo goed gaat en er steeds meer vertrouwen in de toekomst is. Is er al een prognose over naar huis gaan (omdat je zegt dat dit nog lang niet aan de orde is)?

Dat gaat goed!

Zo kan dat gaan met prematuurtjes, dan ben je als ouder net gewend aan (vul maar wat in) en hop, ineens naar de volgende fase. En net als je denkt dat er geen einde aan komt en het allemaal niet opschiet, hopla, dan mogen ze ineens (vul maar wat in). En elke stap vooruit is zo fijn, maar ook best eng. Want zo'n couveuse is wel een veilig hokje. Volgens mij mogen kinderen als het goed gaat met 35 van de monitor af. Echt een bevrijding, niet meer vast aan al die draadjes, maar ook wel eng, want niet elke onregelmatigheid wordt meer geregistreerd. Maar die artsen nemen echt geen risico, als zij vinden dat het kindje het met minder hulp of beveiliging af kan, dan kan het dat ook. De ouders mogen wel opschieten met het in gereedheid brengen van de babykamer, als minimeisje zo doorgaat komt ze vast eerder thuis dan de uitgerekende datum.

skik
(P.S. ik las gisteren ergens dat havermout borstvoedingproductieverhogend is, bak maar lekker een blik havermoutkoekjes voor je dochter)
(P.S.2: mocht de nood aan de man zijn, ik woon wel bij je in de buurt en heb nog een lief wiegje staan)

Jeeej

wat een mijlpaal! Ienieminimeisje is een minimeisje in een bedje! Wat een fijne ontwikkeling, maar kan me ook wel voorstellen dat het voor haar ouders onwezenlijk snel gaat. Ik hoop dat ze langzamerhand echt vertrouwen kunnen hebben in de toekomst van hun meiske.

Aagje

vertrouwen

ja, het gaat momenteel snel, het is voor de ouders best lastig te geloven dat het allemaal goed zou kunnen aflopen, dit avontuur waar ze zo plotseling in gestort zijn.
Komende week komt de oogarts, weer een belangrijk moment want kleine oogjes kunnen sterk te lijden hebben onder vroeggeboorte.

Verder - ze vinden het nu vooral lastig worden dat ze zo weinig thuis zijn en dat het dagelijks leven zo volgepland is en volgens schema loopt, mede door het kolven. Hebben het gevoel dat dat anders zal zijn als het kleine meisje op een dag thuis zal zijn.

Nou, tja, dat zullen we zien

Dat komt er natuurlijk ook nog. Het enorme verschil (voor de meesten) dat een baby in huis maakt op je leven. Ik snap zo goed dat ieniminiemeisje thuis nu het punt is waar ze zich op richten, bijna een boei om naartoe te zwemmen en zich vast te klampen. En dat jij als moeder van prille moeder denkt aan alles wat er dan nog komt. Stap voor stap natuurlijk. Maar het lijkt me een hele heftige intense bubbel waar jullie -en vooral zij- inzitten.
Een kaarsje met hoop en vertrouwen in moederliefde, en vaderliefde natuurlijk :)

Het wordt dan net zo vol met een schema als nu, alleen minder officieel en zonder uiteindelijk de angst.
Dat gaan ze zelf ervaren, ik begrijp dat al de tijd in het ziekenhuis je bijna vervreemd van je eigen thuis en dat dan rustig thuiskomen zo ontspannen moet lijken en iets waar je naartoe werkt.

volgroeide baby

Ik vond het. al zo spannend, een netjes op tijd pasgeboren baby helemaal zelf in het wiegje en bij langer stil dan normaal, de schrik, is alles nog goed? Dus heel veel sterkte met deze geweldig spannende mijlpaal.

FIjn om na de vakantie zulke positieve berichten te lezen

Lieve Tonny, wat fijn voor jullie dat het zo goed gaat en dat ienieminikleindochter zo sterk en wilskrachtig is. Ik hoop voor jullie dat ze dat voort mag zetten en dat er een dag komt dat jij haar als trotse oma in haar eigen bedje thuis kan leggen.

niet alleen in verre oorden

Ook "gewoon" hier in Nederland brandt af en toe een kaarsje voor het minimeisje.

Zeven weken

Als ik het goed heb is mupje vandaag zeven weken oud, en dus ook 31/32 weken. Die 32 weken wordt wel als grens beschouwd tussen zorgelijk prematuur en 'gewoon' prematuur, ook weer een mijlpaal toch?
skik

vandaag is minimeisje zeven weken

En de zwangerschapsduur staat op 31/2 weken. Het ziet ernaar uit dat ze eind deze week voor het eerst van haar leventje op reis gaat en wel naar een ander ziekenhuis. Objectief gezien een belangrijke stap in de goede richting!!

De ouders zien er tegenop 'hun' vertrouwde afdeling achter zich te laten, met alles wat ze daar hebben beleefd. Voor hen voelt het toekomstige verblijf 'amateuristisch' aan. Oeioei, laten ze het niet horen daar (al vind ik het wel wat knullig dat in de folder van de nieuwe afdeling enkele boeken staan die niet meer in herdruk gaan; er zijn inmiddels actuelere uitgaven)

Het blijft bijzonder Tonny

Zeven weken geleden leek er geen toekomst voor het nog ongeboren Ienieminimeisje. Ik herinner me je eerste berichten nog goed. Toen kwam de eerste verwondering dat ze er levend en wel was, de zorg omdat ze zo klein, kwetsbaar was, en van zover moest komen. En nu ligt ze in een bedje en mag ze naar een regionaal ziekenhuis.

Dat het kan hė, dat een kindje na zo'n zwangerschapsduur dan toch echt levensvatbaar kan zijn. Toen onze oudste geboren werd (ruim 16 jaar geleden) was 28 weken volgens mij een redelijk harde grens voor levensreddend handelen. Bij de zwangerschap van onze derde, ruim acht jaar geleden, werd in de USA het eerste kindje gered na volgens mij iets van 24 weken zwangerschap. Werd bijgezegd dat dat bijzonder was, maar dat het feit dat het een AfroAmerikaans meisje was in haar voordeel was: meisjes zijn sterker dan jongens en donkere mensen sterker dan blanke. Maar ik kon me er niets bij voorstellen in de realiteit. En zie nu dan jullie Ienieminimeisje, dat al een stuk minder ienieminie is dan in het begin: een Miniemeisje met een reeële toekomstverwachting in dit leven.

Lijkt me trouwens heel begrijpen dat het voor haar ouders wennen zal zijn. Ze hebben met de mensen daar zoveel meegemaakt en de zorg is daar natuurlijk van heel hoog niveau. En heel intensief. Dat geeft van een vertrouwd gevoel en dat moeten ze op de nieuwe plek nog waarmaken. Ik hoop dat de nieuwe plek gauw vertrouwen bij hen oproept.

Liefs,

Aagje

het is haast niet voor te stellen

dat zo'n heel heel klein ukkepukkie nu begint te groeien. In het begin voelde het voyeuristisch om in de couveuse te kijken, je zag een mensje-in-ontwikkeling dat nog niet voor mensenogen bestemd leek. Zo voelde het voor mij.
Ik zie haar niet elke week, de ouders vragen zo'n driemaal per week iemand mee, het is heel fijn dat naaste familie/vrienden meekrijgen wat ze beleven, want het is zo onvoorstelbaar allemaal.

Ik denk dat het scheelt dat het kindje tot moment van geboorte geen achterstand had opgelopen, de start was naar omstandigheden goed al besef ik dat 24 weken een heel wankel startmoment is - vijftien jaar geleden nog ondenkbaar.
We zijn heel blij en dankbaar dat sindsdien weinig incidenten op haar pad kwamen. Ze is er nog lang niet (ha, dat klinkt raar!) en er kan nog van alles gebeuren, dat besef ik sterk, maar de eerste onwezenlijkheid is eraf.

Ook voor de buitenwereld, die de eerste week geschokt reageerde en dag in dag uit vroeg hoe het ging. Zo gaat dat met 'wereldnieuws' - er gebeuren weer volop andere dingen. Maar voor de ouders van minimeisje is het leven voorgoed veranderd en ze hebben nog maar een schaduw van een idee hoe dat zal zijn. Zo gaat dat, bij de komst van een kindje. Je kunt veel horen, lezen, zien - maar je Eigen ondervinding is onvervangbaar.

Oooh ja,

niets zo ingrijpend in een mensenleven aks het krijgen van een kind volgens mij. En als dat met zo veel zorgen en angst gepaard gaat als bij jouw dochter en schoonzoon, lijkt me dat ingrijpend in het kwadraat en onwezenlijk. Niet te bevatten. Ik hoop dat ze ondanks alles ook wat kunnen genieten van hun kleine meisje.

Het feit dat je zegt 'ze is er nog niet', betekent dat dat ze nog niet uit de gevarenzone is? Of is het meer dat ze nog een lange weg te gaan heeft om op een 'normaal' (excusez le mot, ik weet even geen betere uitdrukking) ontwikkelingsniveau is?

Trouwens, wat verwoordt je dat toch weer mooi als je zegt dat je het gevoel had dat zo'n klein mensje in ontwikkeling nog niet voor mensenogen bestemd was. Heel treffend.

Aagje

Steeds aan minimensje gedacht

al die weken steeds even gekeken hoe het met minimensje ging. Vorige week was het voor mij 16 jaar geleden dat ik na 26 weken zwangerschap moeder werd. ik herken ook steeds wat je schrijft. Ik ben enorm blij dat minimensje zo goed vooruit gaat. Ze is vast net zo'n sterk meisje als haar moeder en oma !

Moemie

16 jaar geleden, 26 weken. Dus ik zat fout met mijn 28 weken. Dat was toch de grens van levensvatbaarheid in mijn herinnering. Maar blijkbaar werd er wel actief behandeld als een kindje eerder kwam.... En met resultaat dus... Fijn dat het met jouw kind zo goed gekomen is.

Aagje

nog even geen verhuizing

dat vinden de ouders wel prima zo!

De oogarts kon zijn onderzoek nog niet naar behoren doen, kindje is nog te klein. Hij wil minimeisje gezien haar zeer vroege start nog even in de buurt houden.
Ambulance is afgebeld, ze blijft nog een week in elk geval.

Fijn

dat het voor de ouders van minimeisje geruststellend is!

Aagje

Filmpje

Dit jongetje werd 3,5 maanden te vroeg geboren. Wat is dat allemaal ontzettend klein. Mijn kleinste kind was 39,5 weken, 50 cm en 3950 gram dus ik kon me bij 24 weken niks voorstellen tot ik dit zag. Wat een zorg en wat een geluk dat het ieniemienie meisje het zo goed doet. Ik duim dat het zo goed blijft gaan :)
http://ongelooflijk.co/ze-mocht-haar-baby-voor-de-eerste-keer-vasthouden-maar-wat-er-dan-gebeurt-gaf-ons-tranen-in-de-ogen/

Wat een bijzonder filmpje. Daar heb ik ff bij zitten huilen hoor. Het gezicht van de moeder als ze hem voor het eerst vast heeft.... Poe

prachtig filmpje

wij zouden ook graag weten waar we over een jaar zijn....

Ons minimeisje was nog kleiner dan dit jochie, op haar lichtst slechts 555 gram. En haar vader was de eerste die haar op zijn borst kreeg, op dag twee na de geboorte.
Ouders van minimeisje waren minder gekleed/opgemaakt voor de filmset dan deze jonge moeder maar ja dit is Nederland he. In tijden van crisis heb je op dag twee andere dingen aan je hoofd dan je eyeliner en oogschaduw.

sorry beetje knorrig

excuus.

Geen excuses hoor Tonny

Ik begrijp precies wat je bedoelt......je leeft in deze periode als moeder op de automatische piloot. niets anders telt dan je kind, toch. Je cijfert jezelf gewoon tijdelijk weg. Ik hoop dat het goed gaat met ienieminimensje !