Moeders zonder moeder

Nikus

Geen wonder dat je moe bent, je hebt heel wat meegemaakt. Wees lief voor jezelf!!!!! Dat heb je nu nodig...

Nikus

Heel veel sterkte, ik weet hoe zwaar je het nu hebt.

ja ook mijn moeder was dol op haar kleinkind, een hele lieve oma, ik vind het heel fijn dat ze mijn tweede kindje ook nog vast heeft kunnen houden.
Ik vind het moeilijk dat ik dat niet meer met haar kan delen. Wat jammer dat je je moeder van vroeger niet meer kan herinneren. Bij mij komt er steeds meer boven van die tijd, waardoor ik haar eigenlijk steeds meer mis.

Oh ja, die vermoeidheid....

Volop herkenning Nikus... De dagen doorkomen zonder al te veel afwezigheid in je hoofd, er kunnen zijn voor je kind(eren); 't kost allemaal bergen energie.... 's Avonds ben ik ook helemaal afgedraaid....

Ik ken je eigenlijk ook niet van het forum; begrijp ik nu uit jouw berichtje goed dat je je vader ook niet meer hebt en wellicht ook dat je een kindje hebt verloren? Wat moet het dan helemaal zwaar zijn zeg...

Mijn ouders zijn in mei (tijdens ziekbed van mijn moeder...) nog verhuist en er is toen een heleboel overbodige ballast weggedaan. Haar knutselspullen, naaimachien ed. is toen allemaal al opgeruimd. Ik moet nu alleen nog een keer met mijn vader de kleren van mijn moeder uitzoeken en haar sieraden bekijken... Ik merk dat ik dat een beetje voor me uit schuif...
Kun je nagaan wat jij nu aan het doen bent; met een lijst door het huis van je moeder...
Heb je veel aan je broer? Als dat zo is, maak er dan waardevolle momenten van; je kunt veel aan elkaar hebben....

Heel veel sterkte meid en een dikke virtuele knuffel...

Superpeet

herkenbaar, die spullen.. Mijn vader wilde graag dat we al een paar dagen na de crematie haar spullen uitzochten. Hij wilde bepaalde dingen graag houden, maar niet steeds tegenkomen in huis. En haar kleren en sieraden moesten weg. Ik vond het snel, maar hij was vastberaden... Samen met mijn broers en zussen hebben we de spullen uitgezocht en naar de kledingbank gebracht. Een aantal dingen die ik zelf mooi vond heb ik gehouden. Ik merk dat ik het fijn vind om in een shirtje ofzo van haar te lopen. Dan is het net of ze er nog een beetje is. En haar sieraden heb ik voor het grootste deel ook. Mijn zussen wilden allebei maar een ding. Ik vond het zonde om de rest te laten liggen en heb dus veel meegenomen.... Ik heb een mooie doos gekocht en daar heb ik een trui van haar ingedaan en veel van haar sieraden. Ik heb er de rouwkaart bijgedaan en binnenkort komen er ook de condoleancekaarten bij die ik zelf gekregen heb. Dat voelt goed...

Idd herkenbaar....

Die spullen MOETEN uitzoeken omdat het huis leeg MOET :o( Mijn broer en ik voelden ons er niet lekker bij :o( Ik mocht mijn moeders ringen hebben..... maar moest ze wel zelf van haar vingers halen na haar overlijden :o| Voelde me een dief en had ze bijna laten zitten. Ook heb ik met moeite (maar ben blij dat ik het gedaan heb) een plukje haar afgeknipt bij haar.
Tis (alweer...) iets meer dan 5 jaar geleden nu.... Mensekinderen wat mis ik haar :o(
Sterkte dames!
Christa.

Lieve lieve nikus

Verdrietig, meer dan dat...verloren, de vaste grond nder je voeten weg... Het is zwaar, jij weet het, ik weet het en jij en de tijd moeten hun werk doen... we kunnen naar je luisteren, een virutele arm om je heen slaan, er voor je zijn!

Jeetje nikus,

je hebt het aardig voor je kiezen gehad in de afgelopen jaren. Eigenlijk is je hele gezin er niet meer... KAn me niet eens bedenken wat het moet zijn een kind te verliezen... En dan je man ziek... Hoeveel kan een mens hebben dan he?
Ik ben erg blij dat ik mijn vader en broer tenminste nog heb... Mijn vader heeft mijn moeder belooft dat hij goed voor ons zou zorgen en verdikke, dat doet hij ook... Krijg elke ochtend een telefoontje om te vragen hoe het gaat.....
Gisteren hebben we met zijn 3-en een steen voor het graf uitgezocht. Daar waren we het eigenlijk zo over eens. We houden niet van poespas en opsmuk, dus het wordt een eenvoudig monument. Maar wel heel stijlvol... Is ook wel weer een stap dan hoor!

Ben blij dat de afgelopen dagen het zonnetje zo lekker geschenen heeft... Ik functioneer dan toch beter...

Nikus

gewoon een dikke knuffel, omdat je het zo hard kan gebruiken!

Superpeet

ja dat zijn stappen die je maakt, hele zware stappen, maar wel fijn dat jullie het samen hebben kunnen doen!

Hoe kom ik de dagen door?

Op zich wel goed eigenlijk... Het valt me allemaal niets tegen. Nog steeds heb ik ('t is ook nog geen twee weken geleden) huilbuien die me overvallen, maar ik kom de dagen aardig door. Merk wel dat dat me heel veel energie kost; 's avonds ben ik echt bekaf!
Maar ik ga zaterdag weer beginnen met werken (verst. gehandicapten) en op de een of andere manier heb ik daar ook wel weer zin in...
Het voelt evengoed wel raar dat alles zonder mijn moeder is. Als ik een oppas nodig heb, kan ik dat niet meer aan mijn moeder vragen. De afgelopen maanden heeft mijn hele leven in het teken van mijn moeder gestaan en ik moet er erg aan wennen dat dat niet meer zo is...
Ik mis mijn moeder van voor haar ziekte, aan de afgelopen 10 maanden denk ik niet zo veel meer! Ik wil nu met haar winkelen en de pre-pubertijd van mijn dochter bespreken...

Zelfde klus

hier ook, over twee maanden een veegschoon huis. Sowieso, vreemd om nu in het huis van mijn schoonmoeder te komen. 'Het leven is er uit', zei een vriend van haar en zo is het. Het voelt koud en kaal en vreemd om al haar spullen door je handen te laten gaan.
Sterkte Nikus morgen.

Knuffel van Purk

Nikus

ik weet het nog zo goed.... het verdriet is zo hard. Keihard en niet te vermijden.... Dikke knuffel voor jou!

Nikus en purk

Het leeg halen van het huis. Pffff een opgave. Ineens krijgen heel veel spulletjes waarde. Ik zat uren met van alles in mijn handen. Overal zit een verhaal aan vast. Een verhaal over jouw moeder. Het lijkt vooral iets wat moet nu...en zo is het nu ook wel. Toch zijn die spulletjes het laatste. Ik zit nu met een shirt aan die eigenlijk niet van mij is, me ook absoluut niet staat, maar die zo goed voelt. Ik drink mijn koffie uit die ene kop en de meest bijzondere beeldjes uit zijn verzameling staan in mijn huis. De laatste dagen dat het zijn huis was....ik wilde er zijn, ik kon er niet zijn. Heel moeilijk, maar zo belangrijk. Snuif de geur op, voel al die mooie momenten en neem je moeder met je mee als je de deur voor de aller laatste keer achter je dicht trekt. Ik wens jullie veel sterkte,

veel liefs Dropke

Sterkte met het lege huis

pfffoei, wat voelt dat akelig, een leeg huis, al die spullen en al die verhalen die ermee verbonden zijn; mooie verhalen, pijnlijke geschiedenissen, irritaties, vertedering.

Ik hoop dat jullie allebei mensen hebben met wie je deze zware taak kunt delen. Veel moed en geduld gewenst!

tonny

Nikus

Ik kom mijn dagen redelijk door, doe mijn dingen. Maar soms, op de raarste momenten, zijn daar toch weer de tranen. Ben wel erg onrustig merk ik...

Soms

heb ik van die momenten dat ik opeens mijn mama zo mis, uit het niets is er dan die grote leegte...

Die leegte

Die herken ik ook zo goed. Het doet dan gewoon bijna fysiek pijn. Ik probeer de pijn wel heel bewust te voelen en niet weg te stoppen... Zondag is dochter jarig. De eerste verjaardag zonder oma. Ze wil van iedereen geld voor een DS. Gisteren zei ze 'zou oma ook wat gooien vanuit de hemel'. Dat vond ik mooi, dan is het net alsof ze nog bij ons is.. En nou maar hopen dat we op haar verjaardag ergens een muntje ofzo vinden. heel raar, maar ik merk dat ik om me heen spied of ik een teken van haar zie. Ik moest altijd lachen om mensen die naar Char gingen, maar nu zou ik zo willen gaan...

Kijk may,

dat begrijp ik nu zo goed... Ook ik zit de hele dag om me heen te kijken of ik een teken kan vinden... Zomaar, dan weet ik dat ik tenminste nog in beeld ben...

Sterkte nikus,

kan me niet voorstellen wat het moet zijn om de spullen van je moeder op te moeten ruimen...
Zal aan je denken!

Ik hoop

dat langzaam de rust weer terugkomt in jullie lichaam en ziel. De pijn, het gemis het zoeken naar een teken...zo herkenbaar,

liefs Dropke

Superpeet., ook drie weken vandaag..

Ik lees hieronder dat jouw moeder ook vandaag precies drie weken geleden overleden is, gelijk met mijn moeder. Ik vind het al drie maanden lijken. We wisten dat mijn moeder kanker had, maar ze had nog helemaal geen verschijnselen. Wel had ze heel erg last van hyperventilatie en meer psychische klachten. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis, en daar meteen naar de psychiatrische afdeling gebracht. En dat terwijl ze klaagde over benauwdheid en pijn. Ze zou pas later onderzocht worden. Eerst moest ze weer rustig worden. Maar een paar uur later overleed ze heel plotseling. We weten niet waaraan. En zijn nu aan de ene kant dankbaar dat haar heel veel lijden bespaard is gebleven. Maar het is zo snel.... We waren er nog niet klaar voor.... Ik zou zo graag weten of ze nu rust heeft.....Want daar was ze zo verschrikkelijk aan toe....

Soms

zie je iemand lopen of ergens zitten en denk je: "M`n moeder!". En zelfs na vele jaren doet het besef dat dat echt niet zo is, niet kan, nog steeds pijn. En dat je zoon op een leeftijd komt en vragen gaat stellen over zijn oma en opa. Een oma en opa die hij nooit heeft gekend. En zegt: "Mama, hield jij net zo veel van jou moeder als ik van jou? Dan begrijp ik dat je haar mist."
Allemaal veel sterkte met het verlies, kort of langer geleden.....

Voor alle mama's

die zo gemist worden!

Kaaskopje

Ik heb jouw verhaal wel vaker gelezen en ik wil je nu eens zeggen dat me bij dat verhaal realiseer hoeveel geluk ik heb met zoveel warme herinneringen aan mijn moeder. Verdriet is niet te vergelijken, maar ik zou nooit met jouw situatie willen ruilen. Mijn moeder is 14 jaar geleden overleden. Herinneringen vervagen, ik ben zelf anders dan toen, mijn man en kinderen heeft ze nooit gezien, maar ik hoef maar een tel aan haar te denken en ik voel haar liefde. Dat draag ik de rest van m'n leven met me mee.
Zoals het bij jou is, dat moet kil zijn. Nu en ook straks wanneer het contact definitief verbroken wordt. Ik wil je daar sterkte mee wensen. Heb jij gerouwd?
Groeten, Maw.