U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Moeders zonder moeder
De laatse tijd zijn er hier veel mama's hun moeder verloren.
Voor al die lieve mensen start ik een draadje, om zo je gevoel kwijt te kunnen, even te luchten, te huilen, weg te kruipen, te schreeuwen of gewoon stilletjes in een hoekje even terug denken aan de tijd dat ze er nog was.
Jawel nikus
dat kun je wel! Ik heb het ook gedaan en ook al kennen we elkaar niet; ik weet zeker dat als jij de moed bezit om zelfs maar er aan te denken iets tijdens de plechtigheid te zeggen, dat je dat dan ook kan! Het lukte mij ook; zag er erg tegenop, de laatste regel ging in mijn tranen verloren, maar ik heb het gedaan!
Ik hoop te horen hoe het gegaan is!
Dikke knuffel voor je meid!
Sterkte, en je kan het hoor!
Het maakt niet uit als je even niets meer kunt zeggen. Natuurlijk kijk je er enorm tegen op, verdorie... natuurlijk... Maar je kunt het wel, heus!
Heel veel kracht voor jou, en voor ieder om je heen! Hoop dat het een mooi afscheid wordt.
Liefs, Beertje(s)
Nikus en petra
Heel veel sterkte vandaag! Ik weet zeker dat je het kunt ook al zal het niet makkelijk zijn. Geef je tranen de ruimte...
Mijn moeder is twee jaar geleden overleden aan darm kanker na een periode van 8 maanden ziek zijn. Op 19 mei 2006 is bij haar euthanasie toegepast, een wens die zij al haar hele leven met zich meedroeg en nu dus vervuld werd. Ze kon ook niet meer, haar leven de laatste weken was niet het leven zoals zij dat wilde. Ze kon niets meer eten, drinken, liet alles lopen, kon zelf helemaal niets meer, had met alles hulp nodig, was bedlegerig, praten ging nog wel maar een minuut later wist ze al niet meer waar we het over hadden. Ze was op! Tot de laatste minuut hebben we nog wel met haar kunnen lachen. Toen het slaapmiddel werd ingespoten stak ze haar hand nog op, zwaaide naar ons, zei "doeg"
gaapte en viel in slaap. 20 minuten later was ze overleden. Het was mooi, het was goed, het was haar wens. Hoe verdrietig ook, dit was haar wens. Verder lijden is haar bespaard gebleven. Ze heeft zelf alles wat haar crematie betreft geregeld. De kaart, de tekst welke kleur rozen van pa, welke van haar kinderen, en wist dat wij namens de kleinkinderen (4)een bloemstuk met gekleurde roosjes in de vorm van hart zouden laten maken. Zelfs wat mijn zus zou gaan zeggen heeeft zij samen met haar opgesteld.Ze had tot het laatst toe de regie in handen. Met zijn allen hebben wij de kist gesloten, haar kleinkinderen waar zij zo trots op was hebben haar het rouwcentrum uitgedragen. Haar afscheid was mooi, precies zoals zij dat gewild had, alleen de kist hebben wij gesloten, die wilde zij openhouden maar dat vonden wij geen goed plan. Onze moeder was onze moeder niet meer. Een foto voor de kist kwam er voor in de plaats. Tijdens de plechtigheid heb ik het niet droog kunnen houden, pas toen kwamen al mijn tranen er uit. Vooral toen wij als familie voor de laatste keer om haar heen stonden en mijn oudste dochter (haar oudste kleinkind) een roos op haar kist legde, toen brak mijn hart!!
Nu zijn we 2,5 jaar verder, en mis ik haar nig iedere dag. Ik zou haar zoveel willen zeggen, nog zoveel met haar willen doen. Wat zou ze trots geweest zijn op haar kleinkinderen.
Ik huil nog wekelijks om haar. Vooral bij het horen van haar favoriete muziek (Peer Gynt). Een deel van haar as hebben we hier in huis in een speciaal voor haar ontworpen mini urn staan. Haar kettinkje en armbandje doe ik nooit meer af. Mijn meiden hebben van haar een gouden kettinkje met een hartje als hangertje gekregen, nog geen dag hebben ze die afgedaan. Zo is Oma alle dagen van ons leven dicht bij ons. Vergeten doen wij haar nooit, het leven gaat verder ook zonder haar, maar missen doen wij haar ieder dag.
Petra, ik ben blij dat je dit draadje hebt opgestart. het is zo fijn om even van je af te kunnen schrijven. Weten dat je je niet hoeft te schamen dat meerder met hetzelfde verdriet kamepn. Het voelt goed. Ik ben blij Petra!!
Liefs, Lea
Op het moment
denk ik even speciaal aan Nikus... veel sterkte als je weer thuis bent en dit leest! Op deze zware dag.
Nikus
Ik lees hier en besef dat je een andere nicknaam hebt,
net zo als ik gister dacht een kaart te gaan sturen en alleen je oude adres heb.
Ik denk aan je en aan je mams, vandaag een moeilijke rotdag voor jou en je gezin, heel veel sterkte en heel veel liefs van mij!!
((((((((((((((((((((( ))))))))))))))))))
gr roompie
Leestip
Ik heb voor mijn kinderen het boekje 'waar is oma nu' besteld. En ik merk dat het prettig is om stukjes uit voor te lezen en zo samen over oma te praten... (www.waarisomanu.nl). Dochter van acht vond het leuk, zoon van vier ook...
Lieve nikus
Ik hoop met heel mijn hart dat jullie op een voor jullie 'fijne' manier afscheid hebben kunnen nemen...
Dikke knuffel!
Nikus
een kaarsje voor jou, de day after..... brrrrr krijg het helemaal koud als ik er aan terug denk. Dat iedereen maar gewoon doorgaat terwijl jij net je moeder hebt weg gebracht.
Heb je kunnen praten gisteren, zijn er nog 'mooie'dinegen over Daaan gezegd?
Liefs, dikke knuffel!
Nikus
De dag na de begrafenis kon ik helemaal niks. Mijn man had oxazepam voor me gehaald bij de dokter en ik heb er een genomen; was gelijk de hele dag "out"! Mijn vader kwam 's middags even en die zag me met mijn dochter op de bank liggen en is gelijk weer gegaan. Hij vond dat ik maar moest blijven liggen; hij wilde zelfs geen kopje thee...
Ik wil daar maar mee zeggen dat je vandaag gewoon die tijd moet pakken; het is zo'n enorme kater! Eerst al die maanden van zorg en verdriet om haar ziekte, dan haar overlijden, het schuldgevoel dat je "opgelucht" bent, het regelen van de uitvaart, de condoleance, de uitvaart zelf en dan..... NIKS!
En dat voelt leeg, zo enorm leeg... Het heeft mij geholpen daar een dag echt aan toe te geven...
Is de uitvaart naar tevredenheid verlopen? Heb je kunnen zeggen wat je wilde?
Groetjes, Petra
Oh nikus toch
Ik ben een paar dagen niet op het forum geweest. Wat is het snel gegaan. Ik weet niet wat ik moet schrijven, wat erg om haar te moeten missen!
Roanne
meiske toch, wat moeilijk om je moeder te missen. Ik moet er niet aan denken. Mijn vader heb ik al verloren, het moment waarop je weg 'moet' van de begraafplaats vond ik het ergst. Het liefst was ik bovenop het graf gaan liggen en daar mijn winterslaap gaan houden.
Ik wens je toe dat je alle mooie herinneringen mag bewaren en koesteren. Ze leeft in jullie voort.
Liefs, Roanne
Prachtig
Nikus, heb je dat zelf geschreven? Fijn dat het gelukt is; dat geeft je vast een goed gevoel.
Laat het verdriet over je heen komen; veel huilen is goed; 't heeft mij erg geholpen in ieder geval...Zo langzaam aan pak ik het leven weer op; vanmorgen koffie gedronken met een goede vriendin; zelfs nog gelachen ook...
Dat blijft raar, dat de wereld doorgaat, dat moet ook, maar dat je moeder er niet meer is om dat mee te delen... Soms voel ik me schuldig dat ik doorga, maar ik weet ook dat mijn moeder niet anders zou willen...
Ik mis haar vreselijk...
Mijn moeder is verongelukt toen ze 56 was.Het ergste vind ik nog dat ik niet nog even met haar heb kunnen praten, al was het maar 5 minuten geweest.
Damajo
Ooch nikus
Wat moet ik nou zeggen? Ik weet dat niets helpt... Ik geef je een grote knuffel en hou je even stevig vast!
Nikus
Wat een rotgevoel is dat he? Ik herken het wel, dat je ondanks allerlei lieve mensen om je heen je je echt Remi kunt voelen. Bah.
Sterkte lieverd !
Lieve nikus
De arde draait door en jou wereld staat (weer) stil.... een grote kniffel voor jou, omdat het gevoel van je alleen voelen zo verdrietig is....
Ja nikus,
dat Remi-gevoel ken ik...
Wat vooral zo raar voelt de afgelopen dagen is dat er mensen zijn (gelukkig maar hoor...) die het niet steeds over mijn moeder hebben... Daar moet ik dus een gesprek mee voeren dat niet over mijn moeder gaat... Ik weet bijna niet meer hoe dat moet! Daaruit blijkt dus wel dat het leven doorgaat en dat je omgeving (ook man en vrienden maar vooral de kinderen) veel sneller gaat dan jij eigenlijk mee kan...
Ik laat me maar meevoeren, ga braaf mee naar Marco Borsato maandagavond, lach als dat van me verwacht wordt, corrigeer de kinderen als dat nodig is en doe een beetje huishoudelijk werk... Daarnaast pak ik echt mijn momenten; even ongeneerd janken onder de douche, lekker met de dikke Linda op de bank, uitzending gemist kijken en een boodschap doen als ik zin heb...
Dit werkt voor mij; ik weet dat ik met mijn verdriet bij veel mensen terecht kan, maar soms moet je ook eens alleen kunnen en willen zijn...
Hoe voel je je vandaag Nikus?
Superpeet
Je berichtje snijdt door mijn ziel. Tuurlijk ga je door, doe je best nog veel dingen die je "moet" doen en lach je wanneer dat aan de orde is. Maar weet je, ineens komt er een moment dat dat lachen écht lachen is, niet breeduit met geluid, maar eerst een milde glimlach. Maar een geméénde glimlach waar je even warm van binnen van wordt, je eigen glimlach. Héél even maar. Misschien voel je je dan zelfs even schuldig, maar ook dát hoort erbij.
Meis, heel veel sterkte en hoe je 't ook doet, je doet 't goed !
Groetjes, Wilma
Remi
Lieve Nikus, midden tussen de mensen, in het echt, hier op 't forum, op andere fora waar je ongetwijfeld ook nog actief bent, en dan nog Remi. Dat allesoverheersende remi-gevoel, dwars door alle goedbedoelde aandacht en medeleven heen.
Sterkte, ook voor jou.
Groetjes, Wilma
En voor alle volwassenen zonder moeder
die zich misschien zo graag weer even kind willen voelen en dat kan bij een moeder doorgaans altijd. (Bij een vader ook wel, maar vaak toch weer op een andere manier).
Voor jullie allemaal heel veel sterkte. Ook voor diegenen waar het alweer wat langer geleden is, maar die door al deze trieste berichtjes weer zo heel erg aan hun eigen gemis en verdriet herinnerd worden. Die ook zo heel graag hun eigen mama, mam, mams of mem zouden willen bellen om even wat te zeggen of even koffie met ze zouden willen drinken.
Sterkte ...
Groetjes, Wilma
Och meiden toch
zit hier met tranen over mn wangen jullie berichtjes allemaal te lezen...
ik hoor hier ook niet thuis maar pfff de titel trok me. Mijn vader heb ik al niet meer (hij was nog maar 48) en ik moet er niet aan denken dat mijn mama er niet meer zou zijn..
jullie hebben er niks van maar ik wil jullie een dikke knuffel geven((((((((((((((((((((moeders zonder moeder))))))))))))))))))
En lieve Nikus, lees net ook pas dat jouw moeder vorige week is overleden..enorm veel sterkte gewenst.
Wilma
Bedankt; je verwoordt precies mijn gevoel.
Fijn zo'n "on-line-praatgroep", het doet me echt goed!
Moeder met een moeder maar ook weer niet
Laat ik eerst beginnen met zeggen dat ik nog niet te maken heb gehad met het wérkelijke verlies van mijn moeder. Iedereen voor wie dat wel opgaat heel veel sterkte.
Mijn moeder leeft nog. Ik hier en zij met mijn vader in een ander land. We hebben geen contact meer met elkaar. Ik vrees de dag dat ze doodgaat. Wat zal ik dan voelen? Ze is bijna 79, het kan zomaar gebeuren.
Geen titel
Mijn moeder is bijna 2 jaar geleden overleden op 62 jarige leeftijd. Ze had al jaren kanker maar was daarnaast ook psychisch ziek. Langzaam veranderde ze van de allerliefste mam die ze was toen ik tiener was in iemand met wie het steeds moeilijker was om om te gaan. Ze overleed 10 dagen na de geboorte van mijn tweede kind. Ik mis haar vreselijk, maar niet wie ze op het laatst was en daar voel ik me dan weer schuldig om. Ook heb ik op het laatst regelmatig ruzie met haar gehad, nu denk ik hoe kon ik! Heel dubbel allemaal.
Tessa: herken het..
Mijn moeder was de laatste jaren ook psychisch helemaal niet in orde. Ze is een paar keer opgenomen geweest en dan was het echt een bang vogeltje. Die moeder mis ik niet. Ik ben alleen maar heel blij voor haar dat ze rust heeft. En ik kan me slecht herinneren hoe het was toen zij nog echt 'de oude' was. Dat is onderhand een jaar of tien geleden... Daar voel ik me schuldig over.. En hoe ze zich ook voelde, ze was een geweldige oma! Dat mis ik voor de kinderen...