Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Tsjor

Prachtig gesproken en geïllustreerd met een Bijbels randje.

Asha, je houdt vast aan 1 waarheid. Ik ben ervan overtuigd dat er vele waarheden zijn. Tsjor heeft dat prachtig beschreven. Daarom heet het ook 'geloof'. En die hele grote kracht (God, Allah, oerkracht etc) kunnen wij simpele mensen niet bevatten, niet in een hokje stoppen. Dat proberen religies wel, het ene hokje is dan beter dan het andere hokje, etc.

Ik geloof dat geloof in een grote kracht veel voor mensen kan betekenen. Maar dat hokjesdenken, religieuze regels, religieuze leiders leiden, etc leiden alleen maar af van het geloof in die grote kracht. Dat hokje, regels, religieuze leiders zijn jouw wereld. Jouw man wil verder kijken dan dat hokje, juist misschien wel op zoek naar die oerkracht. En ik voel met hem mee... ik kan het me zo goed voorstellen.

Asha

Ik heb bij je probleem meer herkenning bij en begrip voor de ontwikkeling van je man dan voor die van jou. Wat niet wil zeggen dat ik me niet in kan leven in jouw kant van het verhaal. Ik ben opgegroeid in een gezin waar het geloof wel telde, maar niet heel erg aanwezig was. Mijn ouders gingen vroeger wel naar de kerk, maar zijn daar weggeraakt door meningsverschillen met hun kerk. Ik weet nog dat er wel uit de bijbel gelezen is, maar ook dat viel weg. Maar omdat het geloof heel normaal was, ben ik daar wel in meegegaan. Wat in de bijbel stond was waar. Maar toen ik er echt goed over na ging denken, is mijn mening hierover drastisch veranderd. Dan heb ik het over een periode van zo'n beetje 15 jaar. Voor mij betekent dit dat ik niet meer mee kan gaan in welk geloof dan ook. Ik heb ook nog even een fase gehad waarin ik dan maar even aannam dat er toch iets moest zijn en betitelde mezelf als agnost, maar dat was van korte duur. Ik begrijp wel de behoefte aan een geloof, omdat ik begrijp dat mensen antwoorden zoeken voor alles waar zij mee te maken hebben, zoals de zin van het leven, de wereld waar wij in leven en het ontstaan van leven.
Mijn man en ik zijn ook in de kerk getrouwd. Voor mij had dat meer traditionele waarde dan dat ik er echt heel erg religieuze gedachten over had. Het hoorde er gewoon bij. Omdat ik niet heel erg aan de geloofsrichting van mijn ouders hing, vrijgemaakt gereformeerd, vond ik het geen punt om in de katholieke kerk te trouwen, de kerk van mijn man. Ik zou dat nu niet meer doen. Ik sta inmiddels te ver af van het geloof zoals Christenen dat ervaren om de liedjes te zingen en teksten te moeten aanhoren die ik wel mooi vind, maar niet meer op mijzelf kan betrekken. Meezingen zou voor mij als liegen voelen. (Misschien ook voor je man?)
Wat voor mij positief is, is dat mijn man zo goed als dezelfde denkwijze over het geloof heeft als ik. Wij kunnen ons samen niet meer voorstellen dat iemand alles uit de bijbel voor waar aanneemt. Ik begrijp heel goed hoe moeilijk het moet zijn als je niet samen naar zo'n punt toegroeit, maar juist uit elkaar groeit door andere opvattingen. Het is voor beide kanten moeilijk. Jij betrekt het (begrijpelijk) van jouw kant heel erg op jouw opvattingen, terwijl je man dat proces naar minder gelovig heeft doorgemaakt en volgens mij uit zijn voegen moet barsten omdat hij zijn leven daar niet mee mag voortzetten als het aan jou ligt. Jij hoopt tenslotte dat het overwaait, of dat je man tenminste bij de oude normen en waarden blijft zoals je gewend was.
Een opmerking tussendoor: je geeft min of meer aan dat beide families zich ermee bemoeien. Net als jij, hebben ze geen begrip voor het feit dat je man anders over het geloof is gaan denken. Ik kom hierover in het draadje het woord afdwalen tegen, dat is een woord dat graag door gelovigen gebezigd wordt als iemand niet meer zo gelovig is als men zou willen. Om eerlijk te zijn, dat zal niet zo aardig klinken, vind ik dat beide families geen klap in te brengen hebben in hoe jullie dit op hopen te lossen. Jullie gezin is júllie eilandje in deze wereld, waarop júllie opvattingen en regels tellen en niet die van 'de familie'. Als jij er met je man uit denkt te komen door bepaalde afspraken te maken, dan is dat alleen maar iets wat aangemoedigd moet worden en niet óntmoedigd door onbegrip van de familie. Ik hoop dat je dat zelf ook zo ziet.
Om eerlijk te zijn weet ik niet goed hoe ik dit zou oplossen. Ik zou het denk ik best moeilijk vinden om de opvoeding te moeten delen met een strenggelovige partner, als ik zou merken dat bewezen feiten worden ontkend 'omdat dat nu eenmaal niet zo in de bijbel staat'. Onze kinderen weten dat wij de evolutie als waarheid zien, maar hoe doe je dat met ouders waarvan de een de evolutie (waarschijnlijk) ontkent en de ander het juist als waar ziet? Ik denk dat je dan niet anders kunt doen, dan telkens de kanttekening te maken dat 'pappa dit gelooft en mamma dat'. En dat je dan zo sterk moet zijn om elkaars standpunt niet belachelijk te maken of uit te maken voor 'onzin', of verdrietig, of gevaarlijk. Ben je daartoe bereid en kún je dat? Het kan verwarrend zijn voor je kinderen, maar het kan ze ook meegeven dat beide keuzes gerespecteerd moeten worden en dat je met beide opvattingen gelukkig kunt worden. Niemand kan de enige echte waarheid claimen. Iedereen heeft wel recht op zijn waarheid. Dat is een mooi gegeven voor je kinderen.
Hoewel ik ook niet op een scheiding aan zou willen sturen, vraag ik mij daarnaast net als jij af of een scheiding jullie probleem zou verlichten. Ik vraag me zelfs af of dat het probleem kan verergeren. Waarom is het in die situatie logisch dat jij de kinderen met jouw standpunten zou mogen opvoeden. Je man heeft daar net zo'n grote stem in. Als je het tijdens het huwelijk niet eens kunt worden over zo'n belangrijk punt, dan kan dat na een scheiding nog meer problemen opleveren. Hoever wil jij gaan om de invloed van je man op de kinderen in te perken? Zou je man jouw invloed dan willen verkleinen?
Wat ik mij afvraag is hoe het kan dat jij juist orthodoxer met het geloof omgaat. Is dat een reactie op hoe je man het is gaan beleven? Wil je steeds meer bewijzen dat je man ongelijk heeft? Heb je steeds meer behoefte aan houvast, omdat je dat bij je man niet meer vindt? En: heb je je wel eens serieus verdiept in of wat je man denkt écht zo verkeerd is?

Annej o.t.

Ja absoluut.:-) Ik weet niet wat ervan over is, ik kan er niet zoveel over vinden.

Kaaskopje- geloofscrisis

'Ik zie het als een proces waarbij je op een gegeven moment tot de conclusie móet komen dat het geloof niet meer bij je past. Dat is geen crisis, dat is een gegeven'

Zoals je al zegt: dat zie jij zo, dat is jouw geloof. Blijkbaar nog geen crisis in gehad ;)

Ik geloof dat een van de mooie dingen van het/een geloof is dat het op verschillende manieren een plaats in je leven kan innemen en jij ook een verschillende manieren het een plaats kan geven. Soms is daar een herverdeling in, wordt eea door elkaar geschud om een nieuw evenwicht te vinden. Dat hoeft toch niet dan gelijk 'klaar' te zijn? Het geloof neemt een nieuwe vorm aan. Maar dat is wel een pittige reis voor de meesten (voor zover ik weet), vandaar crisis...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Krin

Ik was terwijl jij dit schreef met een weldoordachte reactie aan Asha bezig:-)
Ik heb deze wijziging van denken niet als crisis ervaren. Hooguit als een beetje verwarrend en misschien ook een beetje eng om het bekende los te laten. Voor de rest eigenlijk alleen maar als ontdekkingstocht naar waar ik mij goed bij kon voelen. Een positief proces wat mij betreft.

Ik heb er echt een flinke tijd over gedaan om mijn houding te bepalen. Ik ben er nu uit en dat gaat zeer waarschijnlijk niet meer veranderen.
Een crisis is een acute noodsituatie. Ik denk niet dat de man van Asha van het ene op het andere moment van mening is veranderd. Volgens mij verkeerd hij niet in een crisis, maar heeft hij zijn standpunt langzaam maar zeker bepaald.

Asha

Hoe de toekomst er uit gaat zien voor jullie weet ik niet. Maar hou in gedachten dat je man eenzaam is in zijn weg. Niet alleen de relatie met jou en jullie kinderen verandert. Maar ook die met zijn familie en de sociale contacten die hij nu toe had. Maar bovenal, hij is zijn basiszekerheid kwijt. Compassie is hier op z'n plaats. Vraag hem hoe het met hem gaat.

Eerste reactie

Bedankt voor alle reacties. Ik zal alles nu zorgvuldig door gaan lezen en op iedereen proberen te reageren. De kinderen zijn nu naar dagkamp van de kerk dus ik heb nu de tijd.

Ik kon het onderwerp eerst niet terug vinden maar ik zie dat het is verplaatst. Ik vond dat eigenlijk niet zo logisch omdat het niet echt een inhoudelijke geloofskwestie is maar meer over relaties gaat.

Mieke

Misschien moeten we inderdaad tijdens de vakantie niet al te veel gaan spreken over alles. Misschien is het inderdaad beter om er dan juist minder mee bezig te zijn. Het is alleen altijd zo lastig om de tijd te vinden om echt samen te spreken. Nu het vakantie is gaan de kinderen ook laat naar bed dus er is sowieso minder tijd maar dat laatste zal tijdens de vakantie ook zo zijn. Misschien is het inderdaad beter om een paar weken rust te hebben.

Ijsvogeltje

De reden dat ik 'bang' ben dat de kinderen er wat van meekrijgen is ze dat ze dan moeilijke vragen gaan stellen waarop ik geen eerlijk antwoord kan geven zonder mijn man te kwetsen. Onze oudste is wel op een leeftijd dat hij dingen al goed begrijpt en hij zal dan zijn eigen conclusies trekken. Misschien zal dan bang zijn dat papa verloren is of zo. Kinderen denken vaak nog veel zwart/witter dan volwassenen. Ik denk niet dat de kinderen gelijk van hun geloof zullen vallen hoor. Misschien kan ik de oudste ook wel uitleggen dat papa nu een moeilijke tijd doormaakt. Wat ik alleen niet wil is dat mijn man nu keihard tegen de kinderen gaat zeggen dat alles onzin is. Dat lijkt me heel verwarrend voor ze.

Ze zullen er trouwens wel achter komen want mijn man is van plan om na de zomer niet meer mee naar de kerk te gaan zegt hij nu al een paar weken.

Dat de familie aan mijn kant staat haal ik aan omdat de familie ook uiteraard hier zich mee bemoeit. Dat had van mij niet gehoeven maar mijn man is zelf naar zijn ouders gegaan met allerlei verhalen over zijn jeugd. Zijn ouders waren daardoor erg gekwetst en hebben toen contact met mij gezocht. Samen willen we proberen hem te helpen. Mijn familie houdt zich er buiten verder. Ze geven mij uiteraard morele steun maar ze praten hierover niet met mijn man.

Mijn man heeft uiteraard geen toestemming van zijn ouders nodig om niet naar de kerk te gaan of zo maar zijn ouders en broers en zussen spelen wel een grote rol in ons leven dus zij bemoeien zich er uiteraard ook mee.

Mijn insteek is inderdaad dat ik alles wil houden zoals het is. Misschien inderdaad onrealistisch. Ik hoop dat het meevalt. Ik wil mijn man wel die vrijheid gunnen maar niet ten koste van onze kineren.

Rosa

Mijn geloof is niet zo radicaal veranderd. Ik ben wat strenger geworden. Vroeger zag ik nooit het belang in van veel leefregels en dat belang zie ik nu veel beter. Ik zeg niet dat die regels nodig zijn om een goed Christen te zijn maar ik ben er van overtuigd dat door het volgen van veel regels je een prettiger bestaan hebt.
Ik had er ook niet zoveel moeite mee gehad als mijn man wat liberaler was geworden dan ik zolang de kern maar hetzelfde was gebleven. Zijn verandering is veel radicaler dan die van mij.
Ik vind het normaal dat mensen soms anders over bepaalde zaken gaan denken maar als het zo enorm radicaal anders is dan wordt het voor mij (te?) moeilijk om me daar aan aan te passen. Misschien voor hem trouwens ook wel.

Marieke

Ik ben inderdaad bang dat het niet mogelijk zal zijn om dit langdurig tussen ons te houden. Dat is het natuurlijk al niet omdat de wederzijdse ouders en broers en zussen wel op de hoogte zijn. De kinderen zullen er vast wat van meekrijgen uiteindelijk.

Het advies om contact op te nemen met een buitenstaander die pastorale begeleiding kan bieden is misschien wel een goed idee. Het moet dan inderdaad niet iemand van onze kerk zijn want dat zal mijn man niet willen. Misschien zou hij een min of meer neutrale buitenstaander wel accepteren. Ik zal dat zeker met hem gaan bespreken.

Met hem spreken hierover is vaak moeilijk omdat ik vaak de neiging heb om in de verdediging te schieten. Ik zie wat hij zegt misschien iets te vlug als aanval op mijn geloof. Aan de andere kant zou hij ook zijn best kunnen doen om dingen wat meer respectvol te zeggen. Misschien doet hij dat niet expres. Het is misschien ook een manier voor hem om zich te onderscheiden van zijn omgeving. Hij heeft nu ook echt niet iemand om hierover mee te spreken.

Hier:ongelijk span

ik ben gelovig en mijn man niet. Ook dan kun je respectvol met elkaar omgaan, ook in de opvoeding! Maar dat valt of staat denk ik, met het gegeven of je van elkaar houdt?! Uit liefde heb ik respect voor zijn mening, en hij voor mij. Hij steunt mij in de opvoeding naar de kinderen, die we beide kanten willen laten zien. Sommige mensne geloven wel anderen niet, sommigen gaan geloven en anderen verliezen hun geloof. Dat zien we ook wel om ons heen. Daar kun je over praten.Je kan toch de mening van hun vader aan hun ader over laten? Hij kan het het beste verwoorden, zonder termen als ''belachelijke onzin'' enzo te gebruiken? Jij kan toch de bijbel erbij pakken en laten lezen wat er over staat, je man gelooft niet méér, maar je houdt hoop voor de toekomst?Geef hem nooit op, dat doet God ook niet. Geef hem de ruimte die hij nodig heeft.Benoem de twijfel van hun vader, maak hem niet belachelijk, niemand weet overal n antwoord op toch?! Als je van hem houdt, en hij van jou, dan is scheiden geen optie, ook niet als hij ongelovig is geworden! Dat staat toch in de Bijbel ook!
Liefde, ik denk dat het daar om draait....maar wat zal je verdrietig zijn, je zal het moeilijk hebben, als je niet meer sámen in het geloof bent. Je zal momenten eenzaam zijn. Ik herken dat wel,alleen wist ik waar ik aan begon, mijn man heeft nooit geloofd. Maar God draagt je, je weet niet hoe het verder gaat.
Praktisch gezien kun je afspraken maken: bij ons bidden ik en de kinderen, papa niet. Ik ga altijd naar de kerk, de kinderen soms wel/soms niet. Als ik het wil, en dit ook zeg, dan steunt papa mij hierin. Papa gaat ook mee, met kerst enzo, niet uit geloof,maar uit respect en om mij een plezier te doen. Ik geniet, al weet ik dat het niet uit geloof is, ik bid natuurlijk of hij ook tot geloof mag komen! De kinderen weten ervan, we gaan er in álle openheid mee om. Je kan je kinderen toch niet tot geloof opvoeden, dat doet alleen onze God. Geloof krijg je. Je kan de kinderen t vast in bedekte termen wel uitleggen, sámen met je man?! Dat papa het niet meer zo voelt, ervaart, gelooft of twijfelt. Zoekende is. Zekerheid wil. Mss boos ismop God? Geen zin in de regels heeft, weet ik wat? Jij kan toch eerlijk zijn en ook je kant vertellen? Dat je er verdriet van hebt, maar bidt en hoopt dat papa toch weer bij God wil komen? Kinderen mogen zélf kiezen wat ze daarbij voelen, bij ons. Ze kiezen met hun mening niet voor/tegen papa of mama. Er is geen absoluut gelijk. Niemand praat onzin en niemand mag de ander belachelijk maken.Ik zeg idd eerlijk dat in de Bijbel staat dat als je niet gelooft je verloren gaat, maar zover is het helemaal nog niet, en alleen God kan in zijn hart kijken, tot op het láátste miment van zn leven! Mss dat de laatste sec. hij toch weer bij God uitkomt? En als hij idd verloren gaat, zou je dat veel verdriet geven. Ook dat mogen kinderen weten, maar nogmaals: zover is het helemaal nog niet! Wees hoopvol, geef nooit op!Ik kan me niet voorstellen dat scheiden hier de oplossing is! Wel zal je veel moeten overleggen en ook je verdriet met hém moeten kunnen delen, net als dat hij zijn twijfels gewoon op tafel moeten kunnen leggen. Wat ik al zei, liefde zal de sleutel moeten zijn of dat een succes kan worden, daarbij zal God jullei (jou) hierbij dragen.
Natuurlijk ''bemoeit'' familie zich ermee, iedereen is begaan als iemand gaat twijfelen, of van God afgaat, iedereen wil graag dat hij een kind van God wil blijven. Dat is terecht, maar scheiden, dwingen etc. is iemand de ándere kant op kunnen jagen, liefde en geduld, luisteren waarom hij twijfelt, anders is gaan denken, dát geeft ruimte aan hem. En aan jou.
Ik wens je wijsheid, kracht en zegen toe. Ik zal voor jullie bidden, sterkte!
(sorrie dat ik zo doorratel, maar ik weet dat een huwelijk tussen een ongelovige en gelovige toch heel GOED kan werken, en ik gun je dat zo! ls er maar liefde is!)

Krin

Ik zal dat draadje zeker gaan lezen als ik tijd heb. Ik kan me voorstellen dat dit ook een dillemma is inderdaad.

Ik heb altijd geleefd vanuit de gedachte dat mijn geloof op de eerste plaats staat en dat was voor mijn man ook altijd zo. We wilden samen een leven opbouwen met God daarvan als de basis. Het klinkt heel hard maar als hij toen geen Christen was geweest dan was ik nooit met hem getrouwd. Ik was me er juist best bewust van dat met iemand trouwen van een ander geloof problemen op kon leveren. Natuurlijk ben ik verliefd geworden op hem als persoon maar ik ben alleen met hem getrouwd omdat hij Christen was en omdat ik het idee had dat hij dezelfde wensen had voor zijn leven als ik.

Natuurlijk hoop ik dat hij terug zal keren. Zijn moeder heeft ook tegen me gezegd dat ik bij hem moet blijven zodat ik hem in elk geval zijdelings bij de kerk betrokken kan houden en een weg terug kan zijn. Dat hoop ik ook.

Mooi bellefleur idd liefde

wat mooi gezegd Bellefleur! Ik denk dat hij idd heel eenzaam zal zijn. Hij dreigt alles te verliezen, en kan niet meer bij God terecht in zijn beleving. Het kan zijn dat hij juist meer dan ooit de behoefte heeft om serieus genomen te worden en niet moet worden afgedaan met dat zijn mening fout is...en niet telt.
Dus wederom: liefde is wat jullie allebei nodig hebben/moeten geven om er samen uit te komen?!

Lowie

Dank je wel voor het compliment!

Tonny

Het zou inderdaad goed kunnen dat er mensen zijn binnen de kerk die ook twijfelen. Ik denk alleen dat mijn man al te ver weg is op dit moment om nog op deze manier in gesprek te gaan. Hij wil op dit moment helemaal niks meer met de kerk te maken hebben. Hij gaat nu nog wel mee om mij maar hij wil straks dus helemaal niet meer gaan.

Het gaat misschien inderdaad niet om gelijk hebben. Ik kan hem natuurlijk ook niet overtuigen. Dat kan alleen God. Ik wil alleen wel mijn kinderen binnen de kerk houden. Dat is toch wel mijn uitgangspunt. Dat kan ik niet loslaten. Misschien inderdaad wel omdat ik denk dat ik gelijk heb. Je laatste zinnen vind ik erg mooi. Daar zal ik eens goed over gaan nadenken.

Ik vind jouw uitspraken zo beklemmend. Jij lijkt jezelf samen met je kerk op een voetstuk te plaatsen, je man zou zogezegd 'hulp' nodig hebben, want hij kiest de 'foute' weg, zucht,Hij is helemaal niet verloren. In mijn ogen heeft je man de juiste weg gevonden, laat jij je met sektische regeltjes binnen hun normen lopen. Geloof jij maar in Adam en Eva, maar laat je man de evolutietheorie van Darwin bestuderen, dat zou heel verstandig zijn, waarom niet ? Ik vind het zo respectloos naar je man toe als je zegt dat je naar je kinderen toe je man haast moet kwetsen. Je mag je kind niet het gevoel geven dat zijn vader 'verloren' is, want dat is hij niet !! Hij beredeneert juist op een verstandige manier het leven op aarde, hij laat zich niets meer opdringen en je kinderen hebben het volste recht ook zijn (meer wetenschappelijke) visie te kennen
Je zegt dat je je man die vrijheid wilt gunnen, maar daar geloof ik niets van, je kijkt erop neer, je geeft geen duimbreed toe, je kiest je woorden lieftallig, maar toch klemt er enkel onwil uit
Mijn man gaat iedere week naar de kerk, dat respecteer ik, hij laat mij vrij, de 5 kinderen heb ik in hun kleuterjaren de kinderbijbel voorgelezen, hun ook altijd naar de kerk laten gaan, zodat ze vrij een keuze konden maken, en er zit ook verschil in hoe de kinderen ermee omgaan
Zelf zie ik het een beetje als je man denk ik. Ik ben door de nonnekes opgevoed. Er waren echte krengen bij, ze zaten steeds in de kerk op de eerste rij, waren de grootste mouwvergers van de pastoor ed. Maar eigenlijk deugden ze voor niets, hun sociale omgang leek een grote frustratie, ik mag ze niet allemaal over 1 kam scheren, er waren ook lieve, goede zustertjes bij. Maar zij die zich het vroomste voordeden ....
Ik denk niet dat God liever de mouwvegers ziet welke geen respect hebben voor hun andersdenkende naasten, maar liever een schavuit met een goede kern...

Annej

Misschien is er inderdaad wel veel meer aan de hand. Dat zal hij dan niet tegen mij zeggen of tegen zijn familie of vrienden. Ik denk inderdaad dat we er samen op deze manier niet uit gaan komen en dat het belangrijk is dat we met een buitenstaander gaan praten. Dat is ook wat ik voor zal stellen. Ik hoop dat hij daarvoor openstaat.

Ik kan me ook wel voorstellen dat een gemeenschap ook knellend kan zijn. Ik heb daar zelf geen last van. Ik voel me juist gezegend dat ik in zo'n fijne warme omgeving mag zijn. Er is zoveel eenzaamheid in de wereld en dan is het toch heerlijk als je zoiets vast hebt waar je op kan bouwen en deel van kan zijn. Mijn man ervaart dat blijkbaar niet meer zo of misschien heeft hij daar altijd moeite mee gehad maar het nooit laten blijken. In elk geval is met iemand praten inderdaad een waardevol idee.

Ik ben inderdaad bang dat hij misschien zou vertrekken. Als hij zou gaan zou dat niet alleen om mij zijn maar ook om de familie zoals ik het kan inschatten. Ik ben inderdaad bang dat hij dit als enige oplossing gaat zien. Daarom wil ik hem ook zeker wat meer ruimte geven. Ik ben sowieso geen voorstander van scheiden. Ik vind scheiden eigenlijk geen oplossing behalve als er sprake is van geweld. Ik wil dat ook zeker niet.

Een andere opvoeding kan natuurlijk ook goed zijn maar het is niet wat ik voor ogen had en dat is heel pijnlijk. Als ik alles van te voren had geweten dan had ik een andere keuze gemaakt.

V, dat is nou precies zoals ik het niet bedoel

ik ben bang dat als je over je partner praat in termen als: jij met je ''sektische regeltjes'' het huwelijk moeilijker wordt dan nodig?!
Al zou je zo denken, het zijn niet de liefdevolle woorden die je in een huwelijk verwacht?
En vlg de Bijbel ben je als ongelovige wel zeker verloren, maar dat is juist het zwáre eraan! Dat is niet wat de mens bedacht heeft, maar wat God zegt.
En ja als gelovige zie de leer van Christus als de Waarheid. Ik begrijp dat dat soms heel arrogant kan overkomen en daarom moet je idd oppassen om zulke termen te gebruiken in een gesprek tussen een ongelijk span. Ben ik met je eens.

Dat lijkt me heel zwaar voor je ouders dan meer dan de helft van de kinderen het geloof de rug toe heeft gekeerd. Dat zal inderdaad heel verdrietig voor ze zijn. Gelukkig kunnen jullie inderdaad toch steeds samen een gezin zijn. Ik hoop dat dit ons ook zal lukken.

Mooi om te lezen hoe jij en je man hiermee omgaan. Het scheelt natuurlijk inderdaad dat je hier van te voren samen over kon praten. Jullie wisten allebei waar je aan begon zeg maar. In zoverre je dat ooit kan weten natuurlijk.

Het lijkt me wel moeilijk om beslissingen te nemen die helemaal ingaan tegen je (on)geloof maar blijkbaar kunnen jij en je man daar wel samen uitkomen. Terwijl het natuurlijk best heftige beslissingen zijn, wel of niet besnijden bijvoorbeeld. Daar kan je niet echt een compromis over sluiten en dan zal een van de partijen toch moeten toegeven. Het is heel mooi dat jullie dat kunnen naar elkaar toe. Ik weet niet in hoeverre mijn man en ik daartoe in staat zijn. Ik ben het niet echt maar ik ben bang dat mijn man ook niet erg flexibel is. Misschien zijn ex-gelovigen een beetje als ex-rokers. Het meest fanatiek anti. Mooi trouwens dat dit voor jou dan weer niet geldt.

Ginny

Voor een midlife crisis is hij misschien nog wel te jong (34). Hoewel misschien zit daar ook geen leeftijd aan verbonden. Het klopt inderdaad wel van de drastische ideeen. Ik zal hem inderdaad hierin meer vrijheid moeten geven. Niet meer zeuren of hij meekomt naar de kerk en dergelijke.

Ik wil inderdaad ook niet de afspraken met betrekking tot de opvoeding veranderen. Dat laatste is voor mij heel belangrijk. Ik ben alleen zo bang dat steeds verder raakt en dat dus wel zou willen.

Afvallige

Het begin van jullie huwelijk klinkt inderdaad als het begin van ons huwelijk. Behalve dus dat het de eerste jaren wel gewoon goed ging en we beiden ongeveer hetzelfde dachten. Natuurlijk niet over elk detail maar dat hoeft ook helemaal niet. Het is in jullie geval natuurlijk wel bijzonder dat jij ook een soortgelijke ontwikkeling hebt doorgemaakt. Daardoor kwamen jullie dus wel weer op een gezamelijke levensvisie uit.

Dat laatste geldt dus niet voor mij. Ik denk ook wel eens na over mijn band met God en over het geloof. Ik kom elke keer tot de conclusie dat ik de weg die ik volg beschouw als de juiste weg. Ik heb ook wel eens getwijfeld. Ik vind twijfelen ook niet vreemd maar juist zeer menselijk. Mijn man is dat stadium al voorbij als ik hem zo hoor. Hij gelooft nu wel in een soort Goddelijke kracht maar niet meer in de God van de bijbel met alles wat daarbij komt kijken.

Kinderen praten inderdaad na wat ze horen. Dat is ook de reden waarom ik het belangrijk vindt dat ze in een omgeving opgroeien waar ze het geloof vanzelfsprekend mee krijgen van alle kanten. Ik kan mijn man inderdaad niet verbieden om tegen de kinderen te zeggen wat hij gelooft. Ik zou het wel willen maar dat recht heb ik inderdaad niet.

Rugby

Ja, rugby, dat klopt, maar ik zeg het zo zonder blad voor m'n mond omdat ze door haar geloof ook geen millimeter in zijn voetsporen zich wilt verplaatsen, er moet een toegeving van beide kanten komen, niet alleen van zijn kant. En nu is het idd zo dat volgens die bijbel God gezegd heeft dat je verloren zou zijn als je een omweggetje zou maken en het andere pad juister lijkt. Dat vind ik juist zo brainwash aan dat geloof, zo'n indoctrinatie.
Ik heb een heel fijne liefdevolle relatie met mijn gelovige man. Hij laat mij de wetenschappelijke benadering van het leven, hij ziet ook wel waarheden in de evolutietheorie, hij respecteert mij. En juist daarom waardeer ik hem ook in zijn geloof. Vind ik het wel iets sympathiek hebben, we respecteren het van elkaar, hij mijn wetenschappelijke benadaring, ik zijn geloof, deelname aan het kerkkoor, Op uitstapjes bezoeken we bvb kerken (ik de architectuur, de uitstraling, sfeer...hij voor een gebedje enz) Onze kinderen zijn goede studenten, enkele hebben het geloof van mijn man overgenomen, enkele zien net als mij het op een wetenschappelijke manier
Ik heb het er dus moeilijk mee dat de kerk zo bestraffend op de gelovige zijn gevoel inspeelt en reageert als ze het met teksten niet eens zijn en het willen zelf bestuderen en uitzoeken (zoals Asha haar kinderen niets anders mogen horen, dat vind ik een gevangenschap, een onvrijheid, een mes op de keel. Je moet en zal geloven...)