Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Plezier maken in de vakantie

Is het wel goed om serieuze gesprekken te gaan voeren tijdens de vakantie?
Ga fijn vakantie houden, ga samen met man en de kinderen genieten van al het moois dat er op aarde is. Lekker licht en luchtig, juist dan kunnen jullie samen als gezin de verbondenheid voelen. Laat het los tijdens de vakantie! Laat jouw geloof geen splijtzwam zijn, in ieder geval niet tijdens de vakantie.

Asha

"Ik wil hem echt wel de ruimte geven om zelf alles te onderzoeken maar ik wil niet dat hij hierbij ons gezinsleven betrekt."
Het is ook zijn gezin. Ik denk dat je niet van hem kan eisen dat het gezin er niets van merkt. Daarmee doe je hem - en zijn zoektocht, of hoe je het ook wilt noemen - tekort.
Maar waarom ben je er zo bang voor dat de kinderen hier iets van mee krijgen? Het valt mij op dat je aan de ene kant zegt dat jullie kinderen 'natuurlijk zelf mogen kiezen', maar aan de andere kant aangeeft dat de kinderen alleen maar jouw waarheid mogen horen. Waarom niet wat meer vertrouwen?
In jouw berichten lees ik een aantal keren dat de families aan jouw kant staan. Hoewel ik mij daar zeker iets bij kan voorstellen, vind ik het erg bijzonder dat je dit noemt. Hoezo 'staan ze aan jouw kant'? Wat hebben zij hiermee te maken? En bovendien: hoezo partij kiezen? Jouw man is een volwassen vent, die geen toestemming van zijn familie nodig heeft om al dan niet te geloven. Hij heeft wel met jou te maken, jullie zijn nu eenmaal getrouwd. Nu jullie inmiddels verschillend in het leven staan, komt jullie relatie onder druk te staan. Daar moeten jullie samen uit zien te komen. Dat is geen kwestie van 'de familie vindt dat ik gelijk heb'. Er is geen gelijk. Jullie hebben beiden gelijk. Ja echt Asha, je man heeft ook gelijk. Zijn gelijk namelijk. Aan jullie de uitdaging om met respect en liefde toch een gezin in stand te houden, waarin jullie je beiden prettig voelen.
Als jouw insteek is dat alles moet blijven zoals het was, dat hij best mag twijfelen, maar dat anderen daar niets van mogen merken, dan denk ik dat je net zo goed direct de echtscheiding kunt gaan aanvragen. Dat gaat niet gebeuren.
Je gaat je man niet veranderen. Het enige dat je kunt veranderen is de manier waarop jij hier mee omgaat.

Verandering

Met oprechte verbazing het hele draadje gelezen. Wat ik me afvraag Asha, je schrijft dat jij en je man beiden zijn veranderd ten opzichte van het geloof. Waarom is jouw verandering beter? Ik snap hier echt helemaal niets van.

Rosa van der Zanden

Tonny ot

Ik wil het sociale leven binnen de kerk echt niet vooral negatief betitelen. Maar de eneorme sociale cohesie heeft echt keerzijdes soms, weet ik van mijn buurvrouw,want doe maar eens iets wat not done is, dan merk je de gevolgen wel degelijk.

Crisis

Naast alle goede dingen die er al gezegd zijn, denk ik dat er in een huwelijk nooit één van de huwelijkspartners een crisis kan beleven, zonder dat het een flinke impact op het gezin heeft. Dit is voor een geloofscrisis niet anders. Je man worstelt al een tijdje met zijn geloof en ik heb de indruk dat hij jou daarin niet heeft meegenomen. En nu "ineens" in jouw beleving wordt je met grote veranderingen geconfronteerd. Door zijn crisis wordt er ook flink aan jouw overtuigingen gemorreld. Scheiden is voor jou geen optie en je hebt er ook een heel realistische kijk op; het lost het probleem niet op, maar zal het alleen maar ingewikkelder maken.
De beste tip is om hulp te zoeken bij een pastoraal werker in wie jullie beiden vertrouwen hebben. Maar het zal ook enorm helpen als jij voor jezelf kunt accepteren dat de situatie is veranderd en dat jij ook zal moeten veranderen. En dat is niet makkelijk omdat er nu wordt gemorreld aan je diepste overtuigingen. Dit is eng en bedreigend, maar voor jullie allemaal (ook voor de kinderen) een enorme kans om te groeien als mens en in je geloof. Voor je kinderen (ook als ze niet alle details meekrijgen) kan dit een mooie levensles zijn hoe je met elkaar een crisis tot een goed einde kan brengen en zelfs naar elkaar toe kunt groeien. Maar daar ben je nog lang niet en op dit moment lijkt je leven met haar zekerheden op zijn kop te staan.
Ik weet niet tot welke kerk je behoort en als heiden heb ik daar ook niet veel verstand van, maar ik kan mij voorstellen dat je als gelovige ook groeit in je geloof en dat dit rijper wordt. Ik kan mij voorstellen dat je je geloof anders beleeft als een 25 jarige (als je ongeveer een partner kiest) als een 45 jarige (met puber-kinderen) of 75 jarige. Bij de één zal dit een proces van gestage verandering zijn en bij de ander zal er "ineens" een geloofscrisis zijn. Of zeg ik nu iets heel geks? Er zijn binnen de kerk (niet perse binnen jouw eigen kerk) vast mensen die dergelijke processen kunnen begeleiden. Zoek contact met een dergelijk persoon en probeer dit als een episode in jullie huwelijk te zien, vertrouw op een goede uitkomst (ook al zie je nu niet hoe). Stel je open voor het proces waar je man nu inzit, dat is moeilijk voor jou, maar vraag hem ook jou te betrekken in zijn veranderingen en onzekerheden (misschien ook eng voor hem). En ga hiermee samen (met hulp) aan de slag, voordat de buitenwereld betrokken wordt met hun overtuigingen en oordelen.

Er liep hier laatst een draadje met de vraag of je als politiek correct persoon een relatie zou aangaan met een overtuigd PVV'er. De meeste reacties kwamen erop neer dat bij groot verschil in politiek inzicht er ook een verschil in moreel kompas komt kijken, en dat die verschillen een relatie moeilijk zouden maken.
Jij hebt iets dergelijks nu in de praktijk aan de hand. Je man deelt niet (meer) wat in jouw kijk op het leven en de wereld essentieel is. Zoals jij het beschrijft doe je vrijwel niets zonder God, kerk en familie in je achterhoofd, en hij wil weten hoe de wereld er zonder die bril uitziet. Dan moet jullie liefde van goeden huize komen willen jullie daarbij niet in conflict komen.
Ik begrijp jouw man wel. Als je zoals jullie in zo'n hechte gemeenschap van gelijkdenkenden bent opgegroeid, kun je je een keer gaan afvragen wat je zelf denkt en wilt en wat een geconditioneerde reflex is. Ik vind het moedig van hem dat hij die geborgenheid en vanzelfsprekendheid wil achterlaten om te zien waar hij zelf staat. Je weet het niet, misschien besluit hij ooit om uit zichzelf weer terug te komen.
Jouw angst begrijp ik ook, zij het andersom. Als mijn man in een jaar tijd zou uitgroeien tot devoot christen, met alle overtuigingen, regels en gewoontes die daar bijhoren, zou ik ook niet weten waar ik het zoeken moest. Ik zou zeker op hem inpraten, denk ik, ik zou willen weten waar het vandaan komt, hoe hij mij in dat nieuwe wereldbeeld wil passen. En dan moet ik bepalen of ik dat wil.
Uiteindelijk zijn jullie met elkaar getrouwd als mensen, niet als christenen. Jij zal nu wel zeggen dat je eerst een christen bent, maar voor hem ben je echt in de eerste plaats een mens. Behandel hem ook zo, als de man op wie je verliefd werd in plaats van als afvallige christen. Daar kunnen jullie elkaar nog werkelijk 'ontmoeten'.
Dat draadje vind je hier: http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/FRshowpost.cgi?actueel=0&archief=1&thread=174076&forum=28&post=2863603

Krin, ander verhaal

Een relatie beginnen met iemand met een andere politieke overtuiging is van een heel andere orde dan het probleem van Asha. Asha is al getrouwd en heeft kinderen en haar man groeit een andere kant uit. Een scheiding lost haar probleem maar niet op, want nog steeds zal haar man de vader van haar kinderen blijven. Haar droom van samen de kinderen opvoeden in de geloofsovertuiging van haar jeugd is aan stukken.
Daarnaast is een politieke voorkeur voor mij van een geheel andere orde dan een levensovertuiging waarin je bent op gegroeid en die vergroeit is met iedere stap die je in je leven hebt gezet.

Compliment (beetje ot)

Hallo Asha,

Ik wil je even complimenteren op de wijze waarop je op iedereen reageert. Je neemt echt de tijd om op iedereen te reageren. Petje af voor jou.

Ondanks dat ik zelf niet gelovig ben en mijn man ook niet kan ik me heel goed voorstellen dat jij grote moeite hebt met het proces wat je man nu doormaakt. Het is ook wel een verschil als je vanaf het begin al weet waar een ieder staat dan dat je zoals jou bent getrouwd met allebei dezelfde geloofsovertuiging. Het klinkt in de theorie allemaal heel mooi om wat ruimdenkender te zijn etc. maar in de praktijk lijkt me dit toch een stuk anders. Vooral als je in de situatie zoals jou nu zit. Daat komt ook een hoop emoties bij te kijken. Op zich is er niks mis mee om in een gemeenschap te leven waarin jij nu zit. En als je je er goed bij voelt waarom dit dan doorbreken. Ook voor je kinderen. Het is heel makkelijk om de keuze aan je kinderen over te laten wat geloven betreft maar zo werkt het vaak niet in de praktijk. Iedereen maakt keuze voor zijn kinderen. Jij ook. Ik hoop i.i.g. dat het je lukt om je man de ruimte te geven die hij nodig heeft zonder jezelf te verlochenen. Want jij bent er natuurlijk ook en je man kan niet van jou verwachten dat jij dit alles niet zo voelt. Begrip over en weer is heel belangrijk maar ook hier geldt dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid en ik zou idd. ook de vakantie gebruiken om alles even los te laten en lekker te genieten van elkaar en de kinderen. Wie weet wat dat jullie brengt. Serieuze gesprekken komen er vast nog genoeg.

Sorry

voor al mijn typfouten

Natuurlijk, marieke

Het is van een andere orde. Ik dacht eraan omdat daar de meeste mensen vonden dat het niet samen kon gaan. Als dat al voor politiek geldt, geldt het hier nog meer.
Uit Asha's berichten klinkt voor mijn gevoel door dat ze haar man moeilijk kan respecteren zonder zijn geloof.
En een scheiding lost dit probleem niet op, nee.

Mooie draad!

Dit even tussendoor

Asha, het lijkt me goed om nu eerst relaxed vakantie te gaan houden. Zoals ik eerder al aangaf is het wijs heel voorzichtig om te gaan met verschillen in geloofsovertuiging, het komt soms makkelijk tot hete woorden en koude harten en daarmee maak je veel kapot, in het onderlinge vertrouwen en in het vertrouwen van je kinderen. (ik herinner me de hoogoplopende theologische gesprekken tussen ooms, vroeger. Vreselijk vond ik dat als kind!)

Zoek na de vakantie een pastoraal geschoold persoon en ga daar samen mee praten. Oprecht en openhartig.

Dan nog wat. Het zou best kunnen dat er in jullie kerk meer mensen zoals jouw man zijn, die bij nader inzien anders zijn gaan denken, anders gaan geloven. Maar omdat ze weten hoe moeilijk het ligt, houden ze die gevoelens voor zich.

Eerder heb ik al genoemd ' het gaat bij geloven niet om gelijk hebben'. Om de ' ware leer'. Dan verlies je uit het oog dat wij allemaal kleine mensen zijn, kinderen van hun tijd. Omderweg onder Gods hemel en aan elkaar gegeven als reisgenoten, alles is voorlopig.

We zijn kostbaar voor elkaar. Kwetsbaar ook.

Een goeie vakantie!

Pastorale hulp

Het beste advies hier vind ik het zoeken van pastorale hulp. Dat kan eenvoudig zijn maar ook een zoektocht. Zoek iemand die jullie allebei vertrouwen en die voor jullie beider situatie oog heeft en die in staat is om je man te steunen in de verwarring die hij voelt maar die ook jou kan steunen in de verwarring die jij voelt.
En dan zou ik inderdaad ruimte geven aan de mogelijkheid dat er allerlei zaken aan de orde kunnen zijn die nu zorgen dat je man zich niet meer thuis voelt in zijn gemeenschap en de manier waarop jullie je geloof belijden.
Dat kan eenvoudig zijn. Iemand groeit eruit, ontwikkelt zich en heeft behoefte aan een grotere vrijheid om zelf vorm te geven aan zijn/haar geloof. Een geloof dat minder letterlijk wordt maar meer aan diepgang kan winnen als dat de ruimte krijgt. De regeltjes in een gemeenschap kunnen dan een hindernis gaan betekenen voor het geloof van jezelf.
Maar er kunnen ook andere zaken aan de orde zijn.
Iemand kan een geaardheid hebben die niet geaccepteerd wordt in een orthodoxe gemeenschap. En aanvankelijk lukt dat nog wel, sommigen blijven altijd in de kast, maar soms wordt het onhoudbaar en daar kan iemand nogal levensmoe van worden en onder lijden, wat de andere geaardheid ook is, want homosexualiteit is niet de enige reden om uit zo'n orthodoxe gemeenschap te vallen.
Er kan ook sprake zijn van misbruik binnen de gemeenschap op jongere leeftijd wat verdrongen is omdat het nooit naar boven is gekomen of erkend is. Dat kan ook onhoudbaar zijn en veel wrok opleveren als het niet meer weg te stoppen is.
Dan is het zaak om dat vertrouwen en die veiligheid te bieden dat dit aan de orde kan komen in een gesprek met een veilige begeleider.
En dan kun je kiezen, wil je je man die veiligheid bieden en daarin biddend met hem mee gaan of laat je hem los in levenssituaties die voor jouzelf misschien ondenkbaar of onleefbaar zijn.
En dan kan het ook nog zijn dat je man mogelijk verliefd is geworden op iemand anders, binnen of buiten de gemeenschap en dat hij niet meer ziet hoe hij zijn plaats in de gemeenschap en in jullie gezamenlijke geloofsrelatie om die reden kan behouden.
Mogelijk dat je eens om je heen kan vragen, en je man vragen te zoeken naar iemand die jullie hierin beiden zou kunnen steunen.

Mindset

Allereerst sluit ik me aan bij Tonny; mooi draadje. En ik vind ook mooi hoe jij, Asha open en respectvol schrijft in je reacties op iedereen.

Iemand anders schreef al iets vergelijkbaars en ik heb het gevoel het nog even te willen uitlichten: je kunt je man niet veranderen. Hoe hij denkt is voor jou een gegeven. Het enige wat jij in de hand hebt is jouw gedrag en reacties.
Ik lees dat jij bang bent dat hij vertrekt. Maar ik vraag me af of je je realiseert wat dat voor invloed heeft op de kinderen en hun geloofsbeleving. Als jij en hij apart wonen heb je helemaal geen idee meer. Als hij daarvoor kiest is dat waarschijnlijk omdat hij zich daartoe gedreven voelt. Drijf hem niet van je weg. Geef hem lucht, ruimte, respect. Ik denk dat hij veel minder snel wegvliegt als je het kooitje openzet. (sorry ik bedoel het absoluut niet denigrerend). Probeer te accepteren dat hij deze reis maken moet, dat kun jij niet terugdraaien. Je kunt wel de ruimte geven om te onderzoeken en om (en dat hoop ik voor jou) terug te komen en het gevoel geven dat dat altijd kan.
Je kinderen krijgen een andere opvoeding dan jij. Hoe dan ook. Maar dat kan toch ook heel mooi zijn?

Verandering is de enige constante.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hier

Asha, laat ik nadrukkelijk beginnen met te zeggen dat ik nu niet weet of het geloof van mijn man (of mijn ongeloof) ons nooit voor het blok zal zetten. De kinderen zijn nu nog heel jong. Ongetwijfeld komen er momenten waarop we het fundamenteel oneens zijn over de opvoeding. Vooralsnog echter loopt het hier goed. Ten eerste hebben we bepaalde dingen afgesproken voor we kinderen kregen. Zo is onze zoon besneden omdat dat heel belangrijk is voor mijn man. En de kinderen zullen te zijner tijd op Arabische les gaan, dat hoort er ook echt bij. Ik heb dan weer bedongen dat ik de kinderen vertel hoe ik erover denk. We waren het erover eens dat we de kinderen de ruimte zullen geven om hun eigen weg te zoeken. Dat was voor mij de belangrijkste voorwaarde.
Ik ben zelf trouwens orthodox opgevoed en heb er geen nadelen van ondervonden. Maar ook mijn ouders lieten ons vrij om te denken en te lezen wat we wilden. Dat wil niet zeggen dat ze blij waren toen meer dan de helft van de kinderen het geloof de rug toekeerden, maar ze hebben ons altijd die vrijheid gegeven. Daarvoor ben ik ze eeuwig dankbaar - dat ze ons grote, hechte gezin niet uit elkaar lieten vallen om het geloof. Blood proved thicker than the water of baptism, om even wat metaforen door elkaar te smijten.
Ik hoop vooral dat jullie elkaar kunnen blijven horen, dat jullie in gesprek blijven, dat jullie allebei veel tijd besteden aan de liefde tussen jullie en binnen het gezin. Dan kom je er wel uit.

Tonny

"Eerder heb ik al genoemd \' het gaat bij geloven niet om gelijk hebben\'. Om de \' ware leer\'. Dan verlies je uit het oog dat wij allemaal kleine mensen zijn, kinderen van hun tijd. Omderweg onder Gods hemel en aan elkaar gegeven als reisgenoten, alles is voorlopig."

Wat zeg je dat mooi. Bij mij kwam een soort van dezelfde gedachte op, alleen als afvallige katholiek kan ik dat natuurlijk nooit zo mooit verwoorden.

Ik denk dat als je onder ogen houdt wat jij net zegt, discussies over of Jesus zich nu wel of niet heeft opgeofferd om de mensheid te redden niet meer van belang zijn. Juist door over dit soort zaken te discussieren zoek je de verschillen op en niet de overeenkomsten. En dat heeft verder geen nut.

Grappig genoeg herken ik de hoog oplopende theoretische discussies ook. En dat heeft bepaald niet bijgedragen aan mijn geloofsbeleving.

@ AshaEn verder krijg ik ook het idee dat je man gebukt gaat onder een midlifecrisis. Dat wordt ook ingegeven doordat hij nogal drastische maatregelen (verhuizen etc.) overweegt. Ik denk dat je elkaar de ruimte moet geven, maar ik vind ook dat je voor de kinderen alles hetzelfde moet laten. Dat zijn de afspraken die jullie vroeger gemaakt hebben en dat is wat ze tot nu toe gewend zijn. Het is niet fair van je man om te verwachten dat dit nu allemaal zomaar gaat veranderen omdat hij verandert.
En verder denk ik dus dat je opzoek moet gaan naar een manier van samenleven waar jullie beiden tot je recht kunnen komen. Gesprekken over het verschil in beleving gaan je daar m.i. niet bij helpen. Jullie gezin en jullie kinderen bindt jullie. En daar zou je tijdens de vakantie tijd in moeten steken. Niet in discussies over geloofsbeleving. Dat lijkt mij nu namelijk een dood spoor.

Tijdens het spel de regels veranderen

Toen mijn lief en ik elkaar 24 jaar geleden leerden kennen waren we beiden niet religieus. 16 jaar en 4 kinderen later is dit voor mij plotseling en radicaal veranderd. Religie ging een grote en bepalende rol in mijn leven spelen, in mijn levensvisie, maar ook mijn vriendenkring veranderde en het ging ook een belangrijk deel van mijn vrije tijdsbesteding uitmaken. Na van de eerste verbazing bekomen te zijn heeft mijn man mij steeds vertrouwen en ruimte gegeven om hierin mijn weg te vinden. Achteraf zie ik ook dat dit voor hem vaak best heel vreemd en bedreigend moet zijn geweest.
Enige tijd geleden toen wij in een rustig gesprek de stand van zaken in ons leven zaten te bespreken heb ik hem eens gevraagd wat hij ervan vond dat ik zo'n verandering doormaakte. Hij zei toen dat hij niet het idee had dat ik wezenlijk veranderd was, maar dat ik meer mezelf was geworden. Ik zie dit als een groot compliment.
Maar het vereist van beide kanten flexibiliteit en inlevingsvermogen om zo'n verandering door te komen. Ik kan goed begrijpen dat je man de eerste tijd alleen nodig had om uit te zoeken waar hij stond, maar nu is het punt gekomen om elkaar weer op te zoeken en samen hierin op te trekken.
Volgens mij was het Tonny die schreef dat er binnen de kerk waarschijnlijk meer mensen zijn in een vergelijkbaar proces, maar iedereen denk voor zichzelf hier helemaal alleen in te staan. Voor mij is de kern van religie verbinden (dit is ook waar het woord religie vandaan komt), jezelf verbinden met het goddelijke en met de mensen om je heen. Laat het jullie niet uit elkaar drijven. Het is niet makkelijk, maar je hebt er veel bij te winnen.

Asha

Dit is iets waar jullie niet op hadden gerekend toen je trouwde. Allebei niet. Maar... jullie zijn allebei mensen, en een mensenleven is lang.

Je hebt al heel veel goede adviezen gekregen.

Zelf heb ik ook een huwelijk waarin de religieuze overtuigingen niet overeen komen. Ik denk dat dat goed kan. Sterker nog, kwa overtuiging zijn we zelfs verder uit elkaar komen te staan dan toen we elkaar leerden kennen, nu bijna 25 jaar geleden. Ik ben kerkelijk weer veel actiever geworden.

Ik zal er geen doekjes om winden, het is anders dan als je allebei op dezelfde pagina bent, figuurlijk gezegd.

Maar met wat vaste afspraken gaat het prima. Voor de kinderen vallen we elkaar niet af. Leggen uit dat de overeenkomsten groter zijn dan de verschillen. Zoals Tonny het zo mooi zei. Verder geven we elkaar de ruimte. En heel belangrijk, en hier ook al gezegd, blijf in gesprek en zie en zoek het gezamenlijke. Want dat is er ook.

Echt, vind die weg. Bid samen. Hij ligt voor je open.

Uiteindelijk verrijkt dit ook je eigen geloofsbeleving, omdat je er zoveel bewuster in komt te staan. Dat toelaten, dus dat naar jezelf kijken, het tot op zekere hoogte betrekkelijk maken van je overtuigingen, kan moeilijk zijn binnen de orthodoxie. Maar de weg ligt er.

He(i)l (beetje lang)

Hoi Asha en anderen.
Mooi draadje ja, wat veel oproept. Mijn man en ik zijn rond ons 25e getrouwd, in de kerk. Niet lang erna, vlak voor ons eerste kind eraan kwam, besloot hij niet meer te geloven. Ik heb daar eerst erg over ingezeten - hoe moest dat nu, nu zouden we het slechter doen als stel, zou ons kind elly en rikkert niet beluisteren zoals ik.. En niet met de warnte van de blijde boodschap opgroeien..
Tot ik me door (en oiv) het proces van mijn man ging realiseren, dat ik bar weinig vreugde en vervulling aan het geloof overhield en ik mezelf kwalijk nam dat ik mijn eigen verwachtingen tov een goed geloofsleven niet kon waarmaken en bovendien de felbegeerde 'vrede van' en persoonlijke relatie met God / Jezus totaal uitbleef. En toen was ik dat slechte gevoel zat en heb ik er ook een punt achter gezet. Een grote opluchting bleek dat en die duurt nog voort!
Nu zijn we denk ik een soort agnosten. En ons kind denkt en praat en zegt wat hij vindt en bedenkt- en daarin komt alles terug wat wij hem vertellen. Pure conditionering. Voor mij wel een eye opener.

Dus ik ben braaf mijn man gevolgd.. Ik vraag me wel af wat er zou zijn gebeurd als hij totaal evangelisch was geworden - of ik dan ook had meegedaan.

Ik weet wel dat niemand van mijn naasten die nog wel overtuigd christen is, gelooft dat wij - en/ of de kindertjes - nu naar de hel gaan. Of ze zeggen het niet.

Het is lastig om beide kanten van de medaille te hebben ervaren. Asha, voor jouw man geldt ook: hij kan niet zomaar besluiten 'terug' te gaan. Ik wil niet zeggen dat jij je geloof ook maar overboord moet gooien. Maar je man mag aan zijn kinderen vrij vertellen wat hij ervan denkt. Je kunt wel bang zijn dat ze een andere weg gaan dan jij bent gegaan maar je zult ze toch een keer moeten loslaten en hun vader mag daarin zichzelf zijn. Vind ik..

Als loslaten betekent je kinderen misscjhien aan de hel te verliezen, dan kan ik me goed voorstellen dat je ervan wakker ligt...

Succes in ieder geval..

Exodus

Bij alles wat ik gelezen heb in dit draadje moet ik steeds denken aan exodus: het volk moet het vertrouwde, bekende(maar knechtende) gaan verlaten, op weg. En er is op dat moment niets, geen enkel houvast, alleen en grote groep mensen die met elkaar gaan trekken. Er komen wel leiders, en er komen wetten, maar op vele momenten is er vooral onzekerheid, niet-weten. En sms, op cruciale momenten, dan grijpt Go in. Als vuur, als brood, als water, net genoeg om weer verder te gaan.
Het is een prachtig verhaal.
In de schitterende vertaling van de Naardense Bijbel wordt de Naam altijd aangeduid met ik-zal-er-zijn of die-er-zal zijn.
Ik zou je toewensen, Asha, al is het geen gemakkelijke wens, om samen met je man op weg te gaan. Weg uit het land van je zekerheden, op weg naar een land dat je nog niet kent. Nieuwe regels zullen er komen, nieuwe wetten, naar ook duistere dagen, onzekerheid, angst. Als je dat kunt doen met het vertrouwen dat die-er-zal-zijn er ook altijd zal zijn, wat er ook gebeurt, wat je man en kinderen ook beslissen, waar ze ook naartoe gaan, hoe donker het voor jou soms ook zal zijn, dan maak je de weg vrij om Gods wegen te begaan en nieuwe wegen te vinden.
Als het kon zou ik je adviseren om samen met je man een andere vertaling te gaan lezen, bijvoorbeeld die van de Naardense bijbelvertaling. Maar ik ben bang dat je alles leest alsof het wetten zijn, met de angst dat het niet goed gaat als je je niet aan die wetten houdt. Ik ben bang dat je het niet kunt lezen als het verhaal van de Levende die een relatie aangaat met het volk, een levende relatie, waarin dingen gebeuren, waarin verwijdering komt en God en mensen elkaar opnieuw vinden.
Het is goed om met je man te praten. Wellicht kun je ook samen andere gemeenschappen en kerken bezoeken. Misschien kun je in de vakantie Taizé bezoeken. Als jij het besef hebt dat er heel veel meer 'waarheden' zijn, dat God groter is dan wat één mens ook maar kan vermoeden. Dat elk mens, en elke gemeenschap een klein puntje van de sluier op kan lichten. En, om het in nieuw-testamentische termen te zeggen, dat de grootste verschoppeling, de zondaar, degene die we aan de kant hebben gezet, dat zij de grootste dragers zijn van het Rijk van God dat naar ons toekomt.
Het zal voor jou een lange en moeizame weg zijn, omdat je veel van je vastigheden achter je lijkt te moeten laten. Maar wat je echt dierbaar is kun je voor jezelf houden. Als jij naar die ene kerk wil gaan en dat werk wil blijven doen, doe dat dan. Alleen wel met het besef, dat het slechts één van de vele mogelijkheden is om God te dienen. Ik-zal-er-zijn geeft je de vrijheid om heel veel andere mogelijkheden te verkennen en om mensen te accepteren die andere wegen bewandelen.
Wee niet bang, dat je niet meer weet wat je moet zeggen tegen je kinderen. Je zult zelf de woorden vinden, Of je zult opnieuw gaan nadenken en je denken zal dieper zijn dan het ooit was. Heb geen angst voor die diepte. Ik-zal-er-zijn is er dan ook voor jou.
Als de wijze waarop mensen hun geloof belijden een gevangenis wordt (zoals je man nu ervaart) dan moet je gaan. Ik zou zeggen: ga mee, dat wil zeggen dat je open staat tegenover zijn vragen en zijn zoektocht; terwijl je blij kunt zijn met wat jou nog houvast geeft. Als de basis is het wederzijdse respect en besef dat niemand de Levende ooit gezien heeft en hooguit een tipje van de sluier kan oplichten, of de wind kan horen die voorbij gegaan is, als je dat besef zelf ten diepte hebt, dan kun je vol vertrouwen vele manieren van geloven met elkaar delen. In vreugde.

Tsjor

Wat prachtig verwoord tsjor

Bemoedigend!

Ik denk dat asha inmiddels met vakantie is, hopelijk vindt ze na die tijd deze dan waarschijnlijk verplaatste draad terug.

Onder de indruk

Al dagen zit ik te broeden op een post.
Wij hebben een gemengd huwelijk. Mijn man gelooft niet, ik wel.
Ik vind de post van tjsor adembenemend mooi. Beter kan ik het niet zeggen.
Het is soms best lastig, om alleen met de kinderen naar de kerk te gaan. Maar mijn man ondersteunt mij wel. Hij leest ook wel voor uit de kinderbijbel. Hij zou nooit iets zeggen wat respectloos is, over mijn geloof.
En ik, ik vertrouw op de Heer. 'Hij die niet loslaat wat zijn hand begon.'. Daar vertrouw ik op. Ik probeer geen angst te hebben, maar respect en vertrouwen.

Tsjor

Ik ben het helemaal met je eens. En ik deel je liefde voor de Naardense vertaling. Adembenemend.

Wat ik zo moeilijk vond (en vind) is, als je uit de vrijzinnige hoek komt, om dan de woorden te vinden voor mensen die meer uit de orthodoxe hoek komen.
Ik voel me daarin geremd. Soms lijkt het alsof het niet meer op elkaar lijkt.

Annej geheel o.t.

Ik haak even in op de titel van jouw reactie. Ik heb op de Vaste Burchtschool gezeten in Buitenveldert. Totaal oninteressant eigenlijk in dit draadje, maar ik vond het een mooi toeval.

Eh... kaaskopje

Als je gaandeweg merkt dat het basisprincipe dat al je hele leven alles bepaalt - hoe je wordt opgevoed, hoe je wordt geschoold, hoe je in je huwelijk staat, hoe je je leven indeelt - niet meer voldoet, niet meer bij je past, dan is dat niet zomaar een feit, maar een aardverschuiving. Een geloofscrisis, zeg maar.
Alsof jij binnen nu en een half jaar onder ogen moet zien dat de wereld plat, de mens onsterfelijk, Roefel een marsmannetje en de tijd een illusie is.

Kaaskopje ot

Die Vaste Burchtschool is, of was, vast een christelijke school.:-)