Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Praktijk bij ons

Voor mij is het belangrijkste in het leven respect te hebben voor elkaar en elkaars denkbeelden.

Wij bidden thuis niet maar lezen wel regelmatig uit de bijbel. Mijn man vaker, maar ik lees weleens met ze uit de nederlandse bijbel. Ik zie het probleem niet om bijbelverhalen te leren. Mijn oudste zoon gaat naar een christelijke school, waar ook gebeden wordt. Ik vind het in de praktijk helemaal niet zo lastig eigenlijk. En als een van mijn kinderen vraagt of jezus na 3 dagen echt uit de dood is opgestaan bijvoorbeeld, dan zeg ik dat ik dat niet zeker weet, maar veel mensen geloven van wel. Kinderen zijn echt flexibel genoeg om met verschillende meningen om te gaan hoor.

Vaste burcht

Het is denk ik goed om ook naar jezelf te kijken. Zelf had je een leven in een vertrouwde gemeenschap met vertrouwde gewoonten, een veilig leven, dat je je kinderen ook zo graag gunt en dat je toch samen met je man bent aangegaan.
Ik kan me voorstellen dat je het als een vorm van ontrouw ervaart dat je man daar nu niet meer achter kan staan.
Het is ook het verlies van een droom die je voor jezelf en je gezin had en dat is heel verdrietig. Een soort rouw eigenlijk. Dat zou je jezelf moeten gunnen. Dat doet niets af aan het feit dat dit jou unieke gezin is met hun unieke vader die een geloofscrisis maar vooral ook een crisis meemaakt hoe hij in het leven wil staan. Het leven dat zich nu voordoet en eenmalig is.
Inderdaad misschien is je man in sommige opzichten devoter als jij. Hij wil die relatie met God op de proef stellen en uitvinden, en daar zijn veel bijbelse voorbeelden van. Het zou fijn zijn als je je man die ruimte zou willen geven en op dit onzeker pad gaan met je man en je kinderen. Opnieuw vorm geven aan jou unieke gezin met een uniek pad. Ik zou er op vertrouwen dat dit iets is tussen jou man en God zelf en dat dat niet jou verantwoordelijkheid is. Wel dat je je man hierin kunt steunen en er voor hem kunt zijn. Hoe je leven samen en met je kinderen ook gaat veranderen want dat lijkt me onvermijdelijk. En jou taak kan zijn een bruggenbouwer te worden tussen jou gezin en de gemeenschap waar je in leeft, te zorgen dat die weg altijd open blijft. Zelf betrouwbaar en biddend te zijn voor je man en je kinderen. En erop te vertrouwen dat je gezin in Gods hand is. Misschien gaat er voor jou ook wel een wereld open waar je in mee kunt groeien.
En waarin je geloof een grote verdieping kan krijgen.

Ariola

Ons hele leven is inderdaad opgebouwd rondom de kerk. Zo ben ik ook opgegroeid. Het is geen bewuste isolatie. Ik heb ook wel niet Christelijke kennissen maar inderdaad niet zo heel veel. Niet bewust maar dat gaat meer vanzelf omdat ik nu eenmaal meer Christelijke mensen tegenkom. Ik weet niet of ik het probleem ben. Ik vind zelf van niet. Mijn man is degene die dingen wil veranderen en dat zie ik dus meer als een probleem. Tijdens onze huwelijksvoorbereiding hebben we over veel zaken gesproken en natuurlijk waren we het niet overal over eens maar dat hoeft ook niet. We hadden echter wel een zekere basis waar we op wilden bouwen en het is aan die basis die mijn man nu wil veranderen. Dat is moeilijk. Ik wil mijn kinderen dezelfde jeugd geven als ik heb gehad.

Voor de kinderen vind ik een eenduidige omgeving inderdaad fijn. Misschien ook omdat ik dat gewend ben van jongsafaan. Ik heb er geen bezwaar tegen als ze met andersdenkenden in aanraking komen maar buitenshuis is natuurlijk anders dan binnen ons gezin. We zullen er inderdaad een weg in moeten vinden.

Sekte?

Brr, ik ben ook wel christelijk opgevoed. Minder met zonde en hel als verdoemende straf... waarom is het bij jullie zo 'verplicht' allemaal. Ik sta volledig achter het eens wat meer vanop een afstand bekijken zoals je man doet. Waarom geven jullie je kinderen niet wat meer de ruimte om vrijer en zonder schuldgevoelens zelf te kunnen beslissen en overdenken wat volgens hen het beste is ? Aub geen brainwash en indoctrinatie maar verstandig uitzoeken... (Nu zal ik wel een monster zijn zeker ?)

Fiorucci

Ik denk ook dat mijn man eenzaam is hierin. Zijn problemen die hij nu heeft met zijn jeugd kan bij niemand echt kwijt. Ik luister wel naar hem maar ik kan er niet zoveel mee. Hij heeft ook geprobeerd hierover met een van zijn broers te praten en met zijn ouders maar dat was ook geen succes. Het is ook lastig voor hem. Dat zal ik ook niet ontkennen.

Op zoek gaan naar wat ons bindt... ja, dat is er natuurlijk wel. Onze kinderen als eerste. Natuurlijk nog wel meer.

Het is vooral dat hij zo radicaal anders is gaan denken wat lastig is. Nuance verschillen zouden geen probleem zijn maar dit is wel een heel radicaal verschil

Miekemieke

Ik heb niet zoveel met het quoten van bijbelteksten zonder enige context. Veel christenen binnen mijn kerk doen het ook maar ik vind dat je de bijbel alleen kan begrijpen als je de context ook meeneemt. De historische context en de theologische context alsmede de grondteksten. Ik kan in elk geval niet zoveel met een losse bijbeltekst.

Kerkgang gaat niet om uiterlijkheden. Als het mijn man alleen daarom zou gaan dan zou ik er minder moeite mee hebben. ik vind gezamelijk naar de kerk gaan en als gemeenschap bijeenkomen heel belangrijk. Soms heb ik geen zin maar elke keer als ik uit de kerk kom dan voel ik me weer helemaal herniewd van energie. Het is zeker niet alleen omdat het zou 'moeten' . Als mij man nu zou zeggen dat hij niet meer naar de kerk zou willen omdat hij daar het geloof niet ervaart zou ik dat wel moeilijk vinden maar veel minder moeilijk dan wat hij nu zegt. Hij zegt namelijk dat hij niet meer in het Christelijke geloof gelooft. Als het alleen maar ging om niet meer meer naar de kerk gaan zou het echt een andere kwestie zijn. Naar de kerk gaan is wel een deel van mijn geloofsbeleving maar het is niet de basis.

Mijn eerste plicht zie ik nog altijd aan God maar ik wil ook zeker ons huwelijk redden. ik hoop dat het samen kan. In elk geval kan ik niet voor mezelf allemaal dingen gaan veranderen alleen maar om mijn man een plezier te doen.

Moeder

Hoewel de kerk vrouwen discrimineert vind ik toch dat je God mag zien als een 'moederfiguur'. Een moederfiguur gaat toch liefdevol om met haar kroost, laat toch vragen toe bij haar kinderen. God zou toch nog liefdevoller omgaan met 'zijn' kroost als een gewone doorsnee ouderfiguur !

Annie

Of de meeste conflicten voortvloeien uit het geloof zou ik betwijfelen. Conflict zit in de mens helaas. Oorlogen kunnen door geloofsverschillen ontstaan maar net zo goed door andere ideologieen, ethnische verschillen of ordinair geld. Binnen ons gezin zorgt het nu dus wel voor een conflict. Dat is heel jammer want inderdaad geloof zou moeten verbinden en niet moeten scheiden. Het is alleen lastig als het geloof nu zo anders is dat de verschillen tussen ons groter worden en dus voor een conflict zorgen.

Ik ben het niet met je eens dat door krampachtig je vast te houden aan het geloof je eerder de kans hebt dat je kinderen voor een andere weg kiezen. Ik zie juist dat in de wat strengere kerken en geloofsgemeenschappen mensen veel trouwer aan het geloof zijn dan in meer liberale kerken en gezinnen. Kinderen een eenduidige opvoeding geven lijkt meer success te hebben dan kinderen het zelf uit te laten zoeken.

Natuurlijk wil ik niet dat mijn huwelijk mislukt. Ik ben eerder bang dat mijn man weggaat dan andersom. Ik merk dat hij zich nu ook vaak aan mij kan ergeren als ik bijvoorbeeld begin over het geloof. Daarnaast ben ik bang dat juist omdat onze omgeving christelijk is hij eerder zal weggaan omdat hij zich verstikt voelt door de omgeving. Hij zegt op dit moment dat hij het niet weet. We gaan straks op vakantie dus ik hoop dat dit een moment zal zijn dat we meer samen komen.

Ik kan alleen niet ontkennen dat alles in mijn leven gebouwd is op het geloof en dat ik eigenlijk in alles wat ik doe geloof een rol speelt. Dat maakt het heel moeilijk. Natuurlijk wil ik niet dat de kinderen in een gebroken gezin opgroeien. Dat zou ook de kern niet oplossen. Ik zou dan de kinderen naar hem moeten laten gaan en wie weet wat hij ze dan allemaal bij zal brengen.

Mooi om te lezen hoe jullie daarmee omgaan.

Jij staat dus wel redelijk neutraal in het geloof als je zelf ook voorleest uit de bijbel? Het is natuurlijk wel fijn dat je niet erg anti bent zodat jullie dit compromis hebben kunnen bereiken.

Ik hoop dat wij ook kunnen bereiken dat we ons beiden gehoord voelen. Ik denk dat het voor ons zo lastig is omdat we allebei vrij heftig er in staan. Misschien zoals een roker die nu erg anti is. Daar vergelijk ik mijn man maar mee.Het is mooi als je in alle rust en respect een compromis kan vinden. Voor ons lijkt dat ver weg te zijn.

Annej

Mooi stuk. Je verwoord het inderdaad heel goed. Het voelt inderdaad aan als een soort bedrog en veraad van wie we zijn. Ons hele leven is op een bepaalde manier opgebouwd en daarom is het ook zo ingrijpend. Wat je schrijft geeft me zeker wat om over na te denken. Het zou inderdaad mooi zijn als ik de link zou kunnen vormen tussen hem en de kerk. Het is ook een afscheid van een droom in zekere zin, van hoe ik ons gezin had voorsteld en mijn leven. De realiteit is anders en ik zal een manier moeten vinden om daar mee om te gaan.

Nee je bent geen monster. Waarom zou ik dat denken?

Ik heb door de jaren heen wel meer mensen gesproken die vroeger christelijk waren en wat me opvalt is dat ze soms heel fel zijn inderdaad. Ze hebben het inderdaad over indoctrinatie in hun jeugd. Ik heb dat zelf nooi zo ervaren. Als kind was het geloof voor mij al iets moois en vanzelfsprekends en het is nog steeds iets moois. Mijn ouders waren veel strenger dan ik en meer op de regels maar ik heb dat nooit als zwaar ervaren. Mijn man nu blijkbaar achteraf wel. Hij spreekt nu ook over zaken als indoctrinatie. Ik vind dat zo onzin want er bestaat niet iets als neutraal opvoeden. Je maakt altijd een keuze, ook geen keuze maken is een keuze maken. Maar goed hij heeft het er nu moeite mee.

Mijn kinderen mogen later natuurlijk zelf kiezen. Je kan mensen niet dwingen om te geloven. Dat snap ik ook wel. Ik wil ze alleen wel die basis meegeven. Voor mij is dat net zo vanzelfsprekend als ademhalen. Het geloof is niet alleen maar zwaar, het maakt juist alles licht en zonnig. Zo werkt het althans voor mij en dat wil ik graag op de kinderen overbrengen.

Niet alles gelezen...

Je begeeft je in een wereld waarin je geloof centraal staat. Familie, vrienden, school, vrijwilligerswerk: allemaal hebben ze waarschijnlijk een relatie tot jullie geloof en kerk. Ik zou dat vreselijk beklemmend vinden. Zeker ook voor mijn kinderen. Dus wat dat betreft zou ik het helemaal niet zo'n gek idee vinden dat je kinderen kennismaken met iemand met een andere inbreng. Zo zorg je er ook voor dat je kinderen leren dat er meer manieren zijn om met geloof of zelfs niet-geloof om te gaan.

Onze ouders zijn katholiek en vinden het soms moeilijk dat wij ons afkeren van het geloof. Wij vinden het belangrijk dat onze kidneren zelf kunnen kiezen. Ook voor hun eigen geloof. Of kiezen om niet te geloven.

Mijn kinderen geef ik mee dat alle geloven eigenlijk op dezelfde principes gebouwd zijn. Met geloven is niets mis. Prima, je mag voor mij zelfs in marsmannetjes geloven. Het is iets persoonlijks waar niemand invloed op kan uitoefenen. Het geeft mensen kracht, troost, hoop, vertrouwen.

Ik geef mijn kinderen wel mee dat wij grote moeite hebben, en steeds meer, met het instituut Kerk. En ik denk dat dat bij je man ook meespeelt. Wat je man voelt begrijp ik daarom heel erg goed. De kerkelijke principes worden veelal uitvergroot en daarbij wordt voorbij gegaan aan die dingen waar het echt om gaat. Als ik het met jouw situatie vergelijkt: de liefde voor je man (die duidelijk voelbaar is) is ondergeschikt aan de regels van de Kerk. In mijn ogen is dat bizar. Zo heeft God of andere grote krachten het nooit bedoeld!

Geloven

Als je zelf niet gelooft of gelovig bent opgevoed is het denk ik moeilijk voor te stellen hoe ingrijpend en hoe vanzelfsprekend het geloof is voor je. Ik ben zelf gelovig opgevoed en voor mij is het nooit een issue geweest of God nou wel of niet bestaat. Dat was (en is) mijn basis. Net zoals ik weet dat de aarde draait. Dat is zo. En ja, ik weet dat hetgeen ik van God ervaar een 'geloof' is, toch voelt het voor mij als werkelijkheid. En dan is het heel moeilijk als je partner die altijd diezelfde werkelijkheid heeft ervaren, dat nu anders gaat zien. Dan kan je zoveel respect hebben als je wilt, maar je eigen waarheid zit zo diep verankerd en ingebakken dat je je zelf niet kunt voorstellen dat het bij anderen niet zo is. Beetje lastig uitleggen wat ik precies bedoel. Wat ik wil zeggen is dat het niet mee zal vallen voor Asha om begrip op te brengen voor haar man, omdat het bij haar zo vanzelfsprekend is. En natuurlijk is het goed om daar af en toe kritisch naar te kijken, maar als het basisgeloof bij haar zo diep zit, kan ik me voorstellen dat het moeilijk is om te zien dat je man dat niet (meer) gelooft.
Overigens zou ik mijn man hiervoor niet verlaten. Asha, weet je zeker dat de twijfel bij je man 'alleen' om het geloof gaat of is er meer aan de hand in jullie huwelijk? Is het niet een oorzaak zoeken voor iets dat misschien een midlifecrisis is? Ik merk bij mezelf dat als ik niet zo lekker in mijn vel zit, het geloof ook op een lager pitje komt te staan.

Het aantal kerkgangers daalt duidelijk ! En met rede, maar blijkbaar blijft de kerk liever een hand voor de ogen houden. Iets wat ook bij jou merkbaar is. Je bent zo overtuigd en vol van je eigen visie dat je eigenlijk blind blijft voor wat je man wilt zeggen. Je doet alsof je luistert en meegaat in wat er gezegd wordt, maar in feite geef je geen milimeter toe, want enkel jijzelf kan het uist voor hebt. Met die houding breekt de kerk zichzelf af.
Wetenschappers, ze durven veel in vraag stellen, wetenschap is een gevaar voor de kerk want wetenschappers luisteren ook naar de woorden van Darwin,
Ok; jij vind dat sprookje mooi (komt er echt geen angst in voor?) Er bestaat zeker wel een meer neutrale opvoeding als deze indoctrinatie ! Doe die oogkleppen eens eventjes af als je durft, laat het eens niet op angst en verdoemenis rusten. Ik geloof er NIETS van dat jouw kinderen later zelf gaan mogen kiezen, net zoals iedereen zich tegen je man keert. Ik wens je man veeel sterkte toe. Jouw geloof maakt het je man alles behalve licht en zonnig, de liefde voor hem is bij jou van ondergeschikt belang aan de angst voor de duivel, en dat klinkt meer als bliksem dan als zonneschijn....

Devoot

Maar Asha, als het toch zou kunnen dat je man eigenlijk devoter is, waar gaat het je dan eigenlijk om? Dan lijkt het dus niet te gaan om zijn verhouding met het goddelijke maar om het sociale gebeuren van de kerk waartoe jullie behoren eromheen. Religie en een kerk zijn twee aparte dingen. Het lijkt me zinvol voor jullie relatie (en misschien ook voor jouw relatie tot God) als je daar voor je zelf duidelijkheid in krijgt. Ik hoop dat je daar voor open staat maar meen toch ook iets te horen van 'zoals mijn kerkgenootschap religie invult is het goed'. Sorry ik denk echt dat God zo kinderachtig is. En als Hij zo kinderachtig zou zijn dat Hij maar een kergenootschap goedkeurt, dan is het volgens mij God niet maar een stelletje mensen dat hun eigen angsten met de hand op de bijbel op iets heel puurs projecteert.
Dat kan toch niet de essentie van de geloofsbeleving zijn?

Foutje

een foutje in bovenstaande posting:
"Sorry ik denk echt dat God zo kinderachtig is"
moet zijn
Sorry ik denk echt dat God niet zo kinderachtig is

Asha

Allereerst: ik zie wel nuance,geen radicaal verschil. Je man gelooft maar wil dit kennelijk niet tot uiting brengen op de manier die jij kent. Met wat ik verder schrijf bedoel ik de overeenkomsten zoeken in jullie geloofsbeleving. Kinderen een eenduidige opvoeding geven ljkt meer succes te hebben dan het kinderen zelf uit te laten zoeken? Het leven is niet zwart wit, ik mis enorm de grijstinten in jouw manier van denken. En verder:volgens mij buurvrouw ( zeer gereformeerd) blijven veel mensen bij de kerk omdat ze anders hun hele sociale leven kwijtraken. En dat zie je nu al gebeuren bij jouw man, want iedereen staat achter jou.

Kerk en sociaal leven - beetje o.t.

niet te ontkennen is dat kerk en sociaal leven met elkaar verweven kunenn zijn, in meer of mindere mate. Sommige kerken verwachten veel betrokkenheid, andere kerkgenootschappen stellen zich vrijblijvender op en hebben een grotere 'rand' van leden die zich minder druk maken op dat gebied. De kerk van vraagstelster is kennelijk van het eerste type en haar man voelt zich daar nu niet meer zo bij thuis.

Dat sociale leven zou ik niet vooral als beklemmend en negatief willen betitelen. Het brengt voor veel mensen iets goeds op het gebied van zingeving en verder kun je bij de (diakonie van de) kerk aankloppen als de nood aan de man is - pas nog meegemaakt dat iemand zonder familie en zelf zeker geen fanatiek kerkganger fantastisch is geholpen bij een verhuizing.

Chippie

Ja, ik hoor wel vaker dat mensen het als beklemmend ervaren als hun leven zich binnen bepaalde kaders afspeelt. Ik heb daar zelf geen last van. Ik ervaar het juist als heel warm en vanzelfsprekend wat Tonny ook al aanhaalt.

Ik snap ook wel dat je ouders er moeite mee hebben dat jullie je afkeren van de kerk. Natuurlijk kan je ook buiten de kerk geloven maar als je zelf bij een kerk zit waar je helemaal voor gaat dan is het natuurlijk pijnlijk als je kinderen zich daar van afkeren.

Ik zie geloof waarschijnlijk minder ruim dan jij want voor mij doen 'regels' er wel degelijk toe. Daar is natuurlijk over te praten maar ik vind tot een gemeenschap behoren en samen het geloof delen heel belangrijk. Daarnaast denk ik dat veel leefregels van het geloof alleen maar positief zijn. Maar goed mijn man denkt daar nu dus ook anders over.

Dank je wel voor je reactie. Zo als jij het omschrijft ervaar ik het precies.

Of er meer aan de hand is weet ik niet. Voor mij niet in elk geval. Voor mijn man speelt ook wel mee dat hij nu dus moeite heeft met bepaalde dingen in zijn jeugd. Daar worstelt hij mee. Misschien is er ook wel iets van een midlife crisis bij hoewel hij daar nog wel erg jong voor zou zijn

Ik zal er eens over nadenken wat er nog meer is gebeurd of aan de hand zou kunnen zijn.

Het is vooral in de meer grote 'main stream' kerken dat het aantal leden daalt. Kleine kerken en strengere kerken zijn beter in staat hun leden te behouden.

Hel en verdoemenis heb ik nooit gepreekt of haal ik ook nooit aan tegenover de kinderen. Ik weet niet hoe je daarbij komt.

Jij ziet geloof als een sprookje maar voor mij is het de waarheid. Ik kan dus inderdaad wat dat betreft niet toegeven aan mijn man. Ik kan niet tegen hem zeggen dat zijn visie voor mij prima is want dat is gewoon niet zo. Als ik dat tegen hem zou zeggen zou hij mij ook niet geloven want hij precies hoe ik er over denk. Hij zou het ook niet fijn vinden als ik tegen hem zou liegen.

Ik wil hem echt wel de ruimte geven om zelf alles te onderzoeken maar ik wil niet dat hij hierbij ons gezinsleven betrekt.

Meriam

Ik doe geen uitspraken over het geloof in iemands hart. Ik weet niet hoe diep het geloof van een ander zit. Ik zal daarom ook geen enkele uitspraak doen over mijn mans devotie. Hij zegt echter zelf dat hij steeds minder vast is gaan geloven. Dat neem ik dan maar voor waar aan.

Ik geloof ook niet dat mijn kerkgenootschap het enige juiste is. Ik geloof wel dat het Christendom de waarheid is. Ik denk dat je in elke christelijke kerk wel iets van die waarheid tegen zal komen. Ik vind mijn kerk inderdaad een hele fijne kerk waar ik me goed thuis voel,

Fiorucci

Overeenkomsten zoeken in de geloofsbelevenis is wel een mooie gedachte. Ik ben alleen zo bang dat die er zo weinig zijn. Ik weet het niet. De afgelopen weken hebben we hier weinig over gehad. Ik moet echter wel met hem in gesprek blijven dus het wordt inderdaad tijd dat we daar weer over gaan praten.

Ik vind het toch wel een radicaal verschil als ik geloof dat we door het offer van Christus gered worden en mijn man dat niet meer gelooft. Dat vind ik echt een hele andere visie geven.

Tonny

Dat klopt! Zo ervaar ik het ook. Onze kerk is inderdaad vrij betrokken en er wordt ook wel van de leden verwacht dat ze redelijk actief zijn. Niet iedereen is dat hoor. Er zijn ook mensen die alleen af en toe op zondag een keer komen. Dat is jammer omdat ik dan denk dat ze zich niet helemaal thuisvoelen maar het is wel fijn dat ze toch af en toe terug blijven komen. Kennelijk zijn ze toch ook op zoek naar iets of vinden ze toch iets van waarde in de kerk.

Gesprek

Ik ga vanavond met mijn man praten als we tijd hebben. Ik zal voorstellen dat we tijdens de vakantie wat serieuze gesprekken gaan voeren. Ik ga voorstellen dat hij met mij in gesprek blijft over zijn ideeen.