Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Kaatje

Ik kan me jouw gedachtengang voorstellen. Er zit tenminste nog iemand te wachten! Vanuit die gedachte kun je inderdaad beter relativeren.
Het is een zijstraatje, maar mijn man kan nog wel eens totaal onredelijk uit de bocht vliegen om een kleinigheidje. Je hoort wel eens van mensen die heel erg ziek zijn geweest en na genezing anders tegen het leven zijn gaan aankijken. Ik probeer dat zonder zo'n dramatisch keerpunt al te doen. Waarom zou je uit je plaat gaan als een knopje niet doet wat je ervan verwacht. Echt, er zijn veel ergere dingen waar je je druk om kunt maken. Niet om zo'n dom knopje. Nu vind ik samen naar de kerk gaan en opeens niet meer wel van een andere orde dan zo'n knopje, maar net wat je zegt: waar hebben we het over met 'intens verdrietig' als man thuis met de koffie zit te wachten als je zelf voldaan terugkeert uit de kerk? Het is jámmer, dat wel.

Precies kaaskopje

In deze draad zie ik ook heus wel dat het erg lastig, moeilijk en jammer is voor Asha, en dat wil ik ook niet bagatelliseren. Het vraagt in elk geval heel veel moed en durf. Maar het kan zeker leiden tot een mooier leven, zeker voor haar man en kinderen.

Moed en durf

Eigenschappen die onmisbaar zijn als het leven er ineens of geleidelijk heel anders uitziet. Als er dingen veranderen die voor je gevoel onveranderlijk zijn.
Dat valt helemaal niet mee. En het hoort erbij, het is niet anders.

(Kaatje, als niet-ervaringsdeskundige kan ik niet schrijven dat ik begrijp wat je bedoelt, dat zou veel te makkelijk zijn. Maar wat gun ik je graag een geliefde die thuis zit te wachten met koffie of met wat dan ook... Diepe zucht.... )

Moed en durf

Als zesjarige koos ik ervoor geen communicantje te willen zijn. Goed doordacht heb ik dat eerst op school aan meneer pastoor verteld en daarna kon ik dat mijn heel katholieke omgeving vertellen, en er werd naar mij geluisterd en ik werd gesteund. Wat er zich toen op grote-mensen-niveau heeft afgespeeld weet ik niet. Maar ik voelde mij gesteund om een andere weg in te slaan, en ik kon mij verweren op school waar ik de grote uitzondering was en bleef, maar waar ik me nooit buitengesloten heb gevoeld.
Zo'n omgeving gun ik Asha-man ook, het zich gesteund voelen, het onvoorwaardelijk houden-van mogen ervaren. Ik denk dat mijn ouders heel moedig waren, met meerdere ooms als priesters (om even aan te geven dat het een stevig gelovige familie was).
Ik gun Asha eenzelfde moed!

Bijzonder verhaal kaatje . ot .

Kun je iets vertellen van hoe je tot je besluit kwam, destijds? Niet veel zesjarigen zullen zoiets durven en ook niet kunnen verwoorden, denk ik. Wat mooi dat je omgeving je zo serieus nam.

Dat is toch waar het om draait - ondervinden dat je serieus wordt genomen in je overwegingen.

Daar is nix mee te vergelijken, k.

als je die vergelijking trekt, met dat ik al blij moet zijn dat mn man thuis op me wacht, dan zeg ik: ja, daar heb je gelijk in en er zal ook niemand ter wereld dat willen ontkennen. Ik denk dat dat verdriet verder gaat dan moménten van ''intens verdriet''. Ik zou daar eerder praten over ''ontroostbaar''....(ik kan daar welover mee praten,ik ken dat gevoel ook helaas.)
Dan zijn we ook over ''uitgepraat'', zó eens zijn we het.
Ik heb dat ook nooit willen beweren, sorry als dat de indruk was die ik gaf!
(zelf heb ik ook wel eens zo iets gedacht, als iemand vertelde dat zijn kind niet meer geloofde: je hébt het tenminste nog!)

Het kan natuurlijk relativeren. Net als het feit dat mijn man mij juist in alles wat het geloof betreft mij steunt en stimuleert! Daar ken ik ook heel andere verhalen over. Ook daarmee vergeleken heb ik geluk!

Maar ik heb wel momenten van intens verdriet. Dáár kan niemand anders iets aan afdoen. Zó beleef ik het. Gelukkig zijn het moménten.

Ik wilde Asha laten weten, dat náást mijn positieve berichten over dat het allemaal wel te doen is, als e maar willen,ik ook begrijp dat het soms gewoon even niet te doen is, en ze moménten heeft van intens verdriet. En dat ik denk dat dat mag. (maar het kan áltijd erger, daar heb je helemáál gelijk in, sorry!Goed dat je het zo even duidelijk zegt..)

Rubgy

Ik denk dat we het eens zijn hoor, en wat ik zeg, ik wil niets bagatelliseren en ik wil ook eigenlijk niets vergelijken. Maar als man het geloof verliest, is hij daarmee niet verloren. Dat punt wilde ik wel even maken.

Tonny

De reden was weinig bijzonder, maar ik geloofde eenvoudigweg niet. En ik vond de kerk een groot 'toneelstuk' waar ik wel naar kon kijken, maar waar ik geen deel van uit kon maken. En daarom vond ik het 'niet eerlijk' als ik wel ter communie zou gaan.
De pastoor bleef op school komen (is dat eigenlijk nog zo op katholieke scholen?) en ik bleef ook in gesprek met hem. Later vond ik dat ik geen geloof nodig had om toch een goed mens te zijn. Mijn waarden en normen waren dezelfde, met of zonder geloof.
En tot slot, ik maakte me altijd druk om 'verkeerde' aspecten in de verhalen. Een voorbeeldje: in het kerstverhaal gaat het om Jezus die is geboren. Alle aandacht gaat naar de Zoon van God. En ik maakte me zorgen om Maria, die in een vieze stal, tussen de beesten, haar kind had moeten baren. Hoe ging het met haar, zou ze geen infectie krijgen, moest ze niet snel lekker liggen in schone lakens?
Ofwel, om on topic te komen, het maakt mij geen ander mens, en zonder arrogant te willen zijn: zeker ook geen minder goed mens dat ik zonder geloof leef. Ik neem mijn verantwoordelijkheid als mens heel serieus. "Van God los" hoeft helemaal niet te betekenen dat je moraal slechts dieptepunten kent.
Als Asha-man het geloof volledig verlaat, zal hij als mens dezelfde blijven. Dat vertrouwen mag Asha best hebben.

Kaatje

"als Asha-man het geloof verliest, zal hij als mens hetzelfde blijven."

Ik denk dat dat in de ogen van een gelovige zeker niet waar is. Als de basis onder je bestaan wegvalt, alles wat je geloofe en de enige waarheid wegvalt, je juist een totaal ander mens wordt.
En ik denk dat dat juist is waar Asha bang voor is.

Petra

een totaal anders mens? Hoe bedoel je dat, maak eens concreet hoe je dat voor je ziet.

Ik geloof er niks van dat de man van Asha totaal anders wordt als hij tot de overtuiging komt dat hij niet langer gelooft, of op een andere manier.
Net wat Kaatje zegt: ook als je 'van God los' leeft, leef je je leven met waarden en idealen. Ik denk dat gelovigen dat weleens wat te zwart-wit zien.

Zelfde normen, ándere reden?

Ik denk dat gelovigen en ongelovigen dezelfde normen (kunnen) hebben. Mijn man is soms een beter ''christen'' als ik, zeg maar. Zijn normen en waarden , zijn levensinstelling, dáár kan ik op sommige punten echt nog een voorbeeld aannemen, terwijl ik die chrsiten ben ;-)
Maar het zit m denk ik ook niet in de normen en waarden. Het verschil zit er voor mij in, dat de reden waaróm ik ''goed'' wil doen, is God. Ik wil Hem eren, dienen, danken....mijn goede normen en waarden zijn het gevold van mijn geloof. Mijn man doet diezelfde goede dingen (werken) maar dan vanuit humane overwegingen.
Natuurlijk is het resultaat hetzelfde, dat schrijf jij ook K. maar als échtpaar is de basis wel verschillend.Terwijl Asha eerst dacht dezelfde basis te hebben.Mijn man en ik geven allebei geld aan n goed doel, hij uit humaniteit en ik als christen, die zorg wil dragen voor ander, uit dank voor God. (rentmeesterschap). Allebei mooi, kan idd prima naast elkaar maar ánders is het wel, da's ff wennen.

Asha (lang)

Tjonge wat een mooie en bijzondere draad is dit! Afgelopen weekend attendeerde iemand me erop en ik heb hem met veel interesse zo goed als helemaal gelezen. Ik herken in de manier waarop Asha schrijft over haar geloofsbeleving e.d., mezelf van eerder wel een beetje. Veel dingen beleefde en deed ik ook eerst zo. Als ik daaraan terugdenk dan komt ook de beklemming weer terug. Een beklemming die ik destijds nooit als beklemming ervaren heb, maar nu ik daar vrij van ben merk ik dat het wel altijd een beklemming is geweest. Asha je schrijft zelf dat je wettischer bent geworden… dat rituelen als prettig ervaren worden door jou… Wat bedoel je daar precies mee? Je legt het in verschillende reacties wel wat uit, maar wat ik er vooral uit haal is toch dat jouw geloof op mij meer als religie overkomt dan op een levend geloof. Regels zijn idd belangrijk, maar het gaat er uiteindelijk om waaróm je ze doet. Anderen schreven ook al over liefde (vergeef me als het al genoemd is, mogelijk dat ik er in die hele lange draad overheen gelezen heb, maar) ik wil daar nog aan toevoegen de Liefde met een hoofdletter. De Liefde van God wordt echt niet meer of minder als je je wel of niet aan regels houdt. God wil graag dat wij reageren op Zijn Liefde maar alleen als die echt vanuit ons hart komt, niet omdat het zo hoort, we het zo gewend zijn of omdat we ons verplicht voelen iets terug te doen. Dus in die zin zou ik zeggen: laat je man los wat betreft zijn geloofsleven. Maw geeft het over aan God. Blijf respectvol, geduldig en liefdevol naar hem, maar blijf vooral voor hem bidden, meer kun je toch niet doen. Jij kunt hem zijn geloof niet geven. Als hij zich met tegenzin aan ‘de regels’ en afspraken (die jullie bij jullie huwelijk en geboorte en doop/opdragen(?) van jullie kinderen gemaakt hebben) blijft houden terwijl hij dat niet uit van harte (of misschien hooguit alleen uit liefde voor jou of uit verplichting) blijft doen, dan heeft het toch geen enkele waarde voor God?! Misschien dat het er voor jou gemakkelijker op wordt omdat je qua opvoeding dan bepaalde moeilijkheden uit de weg denkt te blijven bijv., maar… is dat eigenlijk niet een beetje erg egoïstisch? Hij heeft ruimte nodig. Ruimte die hij tot dusver nooit gehad heeft omdat hij altijd langs de uitgestippelde lijnen liep. Geef hem die ruimte die hij nu neemt en nodig heeft. Als hij die ruimte krijgt kan het uiteindelijk wel eens beter uitpakken omdat jij dan niet meer in de weg staat. Het klinkt misschien hard en vreemd, maar ik geloof dat het echt zo werkt. Wanneer jij je man niet los kunt laten zal hij zich nog steeds aangelijnd voelen, net als vroeger in zijn jeugd en later. Hij krijgt dan niet de ruimte om in alle rust te ontdekken wat de waarheid is. En die moet hij toch zelf gaan ontdekken. En geloof nou maar: God laat niet los wat Hij begon. Wanneer je man de ruimte krijgt kan Gods Geest in die ruimte aan het werk. Zolang jij blijft trekken sta je eigenlijk als het ware God in de weg omdat die ruimte gevuld blijft met ergernis, afkeer e.d.
En wat je kinderen betreft; ik weet niet hoe oud ze zijn, maar volgens mij kun je ze heel goed uitleggen wat er aan de hand is en zullen ze dat heel goed begrijpen. Misschien nog wel beter dan dat ze zien dat papa wel mee blijft doen maar dat het niks met hem doet. Kinderen voelen dat haarscherp aan. Geloof is veel meer dan religie. (ik spreek uit ervaring )
En vergeet niet dat niet jij het allemaal (dus ook het leven van je kinderen) in de hand hebt maar dat het God is die ook jullie leven leidt. Wat wij ook doen, welke weg we ook kiezen, hoe moeilijk het soms ook lijkt, hoe het ook zij, Hij is erbij! (mooi lied opwekking 729!) Laat het aan God over! En geloof en vertrouw erop dat het onder Gods leiding goed komt! Maar dat is vaak het punt he… we willen het zelf in de hand houden en kunnen het daarom niet echt loslaten. We voelen ons teveel verantwoordelijk terwijl we ook die verantwoordelijkheid aan God mogen overgeven…
Je schreef ook: “Ik bid elke dag om kracht en wijsheid om op een goede wijze met de situatie om te gaan. Vooralsnog heb ik daar nog niet echt een antwoord op (..)” Dat antwoord kan misschien wel op een heel andere manier komen dan jij verwacht. Gelóóf je ook werkelijk dat je die kracht en wijsheid daadwerkelijk al gekregen hebt wanneer je daarom vraagt, of hoop je nog alleen dat je het krijgen zult? Heb vertrouwen in God en Gelóóf! Echt, daar gaat het om. God heeft ons beloofd dat wanneer we Hem in geloof iets vragen we het ook daadwerkelijk al gekregen hebben (Marc. 11: 24). Maar wanneer je alleen maar hóópt dat je het ooit krijgen zult, dan is er twijfel en zul je die kracht en wijsheid niet ervaren. Vertrouw je in alles gelovig aan God toe. Hij is de regisseur van ons leven. Geloof dat je die kracht en wijsheid ontvangen hebt en je zult merken dat de Heilige Geest die kracht en wijsheid ook echt in je werkt. In Christus sta je meer dan ijzersterk!
Ik wens en bid je Gods zegen en wijsheid toe!

Rugby

Jij: Maar het zit m denk ik ook niet in de normen en waarden. Het verschil zit er voor mij in, dat de reden waaróm ik ''goed'' wil doen, is God.
Ik: En dat begrijp ik dus niet. Je geeft zelf al aan dat het resultaat van de levensinstelling van je man en die van jou uiteindelijk hetzelfde is. Daar zie je dan toch aan dat je die levensinstelling niet afhankelijk hoeft te maken van een kracht buiten jou om? Waarom heb je dankbaarbeid naar God toe nodig als motief om 'goed te doen'? Het klinkt wat onaardig misschien, maar dan heb ik toch meer sympathie voor je man, die onbaatzuchtig iets voor een ander over heeft. Jij doet blijkbaar iets voor je medemens 'omdat God goed is voor mij, ben ik goed voor een ander'.
Ik zie het als onderschatting van eigen kunnen als je gelooft dat je alleen tot goed gedrag in staat bent als je je gestuurd voelt door je geloof in God, of het leed wat je in je leven overkomt alleen kunt dragen met hulp van een hogere macht.

Ander mens

Niet in de dagelijkse gang van zaken, maar als in: ander daglicht, ander perspectief. Zoals wanneer iemand je vertelt dat hij vroeger een man/vrouw was, wanneer je echtgenoot vertelt homo te zijn, of wat dan ook. Er verandert niks, en toch alles. Niet aan de persoon, maar wel hoe je hem ziet en ervaart.

Kaaskopje

Je bent geen beter mens omdat je gelooft. Niet gelovige mensen kunnen ook hele goede dingen doen. Gelovig zijn maakt je niet tot een beter mens. Ieder mens is in staat om goede dingen te doen en niet gelovigen zijn daarop zeker geen uitzondering.

Leed dragen zonder God kan natuurlijk maar het lijkt mij oneidig veel moeilijker maar ik weet natuurlijk niet hoe het is om leed te dragen zonder God dus ik kan er wat dat betreft niet over oordelen.

Ik geloof niet omdat ik denk dat ik dan een beter mens zal worden. Ik geloof omdat ik geloof. Ik geloof nu eenmaal in God en ik geloof in Christus. Dat is niet omdat ik er een beter of slechter mens van zal worden maar omdat ik dit nu eenmaal geloof.

Petra

Ja, inderdaad zo zie ik het ook. De persoon is niet anders geworden maar alles wat hij doet en hoe hij denkt zie ik nu in een ander licht.

Tonny

Het is inderdaad ook belangrijk om met mensen om te gaan die niet gelovig zijn. Tenslotte is het belangrijk dat niet gelovigen ook het goede nieuws te horen krijgen. Evangelisatie is inderdaad niet mijn sterktste punt.

Ik vind overigens niet dat we te veel tijd doorbrengen met medegelovigen. Het is namelijk ook zo dat veel van die mensen gewoon onze vrienden en familie zijn. Het gaat ook niet altijd over het geloof. Natuurlijk lijkt het buitenstaanders misschien veel (2 of 3 kerkdiensten per week, bijbelstudie in kleine groepjes en nog losse activiteiten) maar ik kan oprecht zeggen dat ik het echt heel fijn vindt. Het is misschien niet 'nodig' om zo vaak naar de kerk te gaan maar daarom kan het nog wel heel fijn zijn!

Jammer dat je zoons dat kamp niet op die manier hebben ervaren. Het kan natuurlijk dat de activiteiten hun minder aanspreken. Vorig jaar vonden mijn oudsten de vakantie bijbel school week ook minder leuk dan het jaar daarvoor omdat het vorig jaar vooral binnen was met veel knutselen en het jaar daarvoor ze ook veel buiten activiteiten hadden. Dit jaar zal dat weer meer in balans zijn heb ik begrepen. Inderdaad moet je iets zien te vinden wat de kinderen aanspreekt. Onze kerk zet daar ook echt op in; soms zelfs wat te veel vind ik. Het hoeft niet altijd leuk te zijn, soms zou het ook best wat meer sober mogen. Je wilt tenslotte de boodschap niet uit het oog verliezen.

Het is niet zo dat de hoeveelheid activiteiten mijn man te veel is geworden. Het is dat hij niet meer gelooft en dus de activiteiten voor hem leeg zijn geworden en zinloos. Dat was ook zo geweest als we maar 1x per week naar de kerk zouden gaan.

Inderdaad zal het nu anders zijn omdat mijn man niet meer mee zal gaan dus dan zal er misschien een verschuiving plaats vinden. Ik ga ook geen druk op hem zetten om mee te gaan. Dat heeft geen zin.

Rugby

Dank je wel voor je woorden, ik vind het inderdaad verdrietig. Ik leg dat zeker bij God neer. Ik weet niet of het ooit zal wennen maar het voelt gewoon heel vreemd. Hopelijk zal het niet voor altijd zijn en zal hij zijn geloof terugvinden.

Tsjor

Maar de katholieke kerk heeft toch maar 1 'officieel' beleid, al is dat door de jaren heen inderdaad wel veranderd? Dat daarbinnen mensen soms anders geloven weet ik. Mijn kennis uit de gebedskring ging bijvoorbeeld niet naar dichtsbijzijnde katholieke kerk omdat daar dingen gebeuren die niet volgens de officiele regels zijn. Zij ging naar een kerk die zeker 30 minuten verder rijden is omdat daar alles wel gebeurde volgens de regels.

Ik vond dat wel interessant trouwens om te horen want ik dacht dus dat het in elke katholieke kerk hetzelfde toe zou gaan maar mijn vriendin vertelde me dus dat dit inderdaad ook de bedoeling is maar dat er ook katholieke kerken zijn die (moedwillig of per ongeluk) afwijken van de officiele liturgie.

Dit even terzijde natuurlijk. Ik vond de verhalen van mijn vriendin altijd erg interessant.

Tsjor 2

Inderdaad kan hij zich misschien niet echt een voorstelling maken van hoe je anders kan leven maar aan de andere kant hij zal dat zelf moeten bedenken. Ik kan dat niet doen voor hem. Ik kan hoogstens als hij bepaalde dringen aandraagt zeggen wat ik er van vind. Ik wil best wat met hem meegaan (meer gezinsactiviteiten buiten de kerk om, hij meer hobbies) maar tegelijk wil ik al te radicale dingen (verhuizen, andere school voor de kinderen) zeker niet. Sommige dingen zitten meer in een grijs gebied.

Maar ik kan weinig zolang hij niet concreet zegt wat hij zou willen. Bijvoorbeeld jij noemt een televisie. Als hij dat zou willen, ok, dat moet dan maar. Ik zou alleen daar dan wel wat voorwaarden aan willen stellen(niet in de woonkamer, kinderen mogen alleen programma's kijken die door ons zijn uitgezocht) Nou heeft hij helemaal niet aangegeven dat hij dit zou willen maar ik noem het maar als voorbeeld.

In elk geval kan ik pas reageren als hij concreet een voorstel doet.

Roos vicee

Dank je wel voor je reactie.
Het is inderdaad uit mijn handen. Ik leg het bij God neer en uiteraard hoop en bid ik dat hij de weg terug mag vinden maar dit moet zijn keuze zijn. Het is niet mijn keuze. Ik kan dat niet voor hem kiezen hoe moeilijk dat ook is. De keuze is niet aan mij om te geven. God geeft hem die keuze maar hij kan zelf weten wat hij daarmee doet.

De kinderen zal ik inderdaad het proberen uit te leggen. Ze zullen er verdriet van hebben (de oudsten) maar hopelijk zullen ze dat verdriet bij God neer kunnen leggen. Misschien vergis ik me wel. Kinderen kunnen je soms verrassen. Misschien zullen ze er helemaal geen moeite mee hebben om hier hun weg in te vinden.

Voor mezelf vind ik inderdaad veel rituelen en regels fijn. Ik denk dat je uit de Bijbel gewoon heel veel kan halen over wat de juiste manier is om te leven en dat als je op die manier leeft je veel meer voldaan en tevreden in het leven staat. Het geeft mij zo'n rust.

Is het volgen van alle regels noodzakelijk om God te volgen? nee dat denk ik niet maar het maakt het leven hier op aarde voller en mooier.

Ik wil overigens nogmaals zeggen dat ik er niet zo veel moeite mee zou hebben als mijn man gewoon de hoeveelheid kerkelijke activiteiten wilde minderen of wat wereldser zou willen leven. Mijn moeite zit hem in dat het hele Christelijke geloof is weggevallen en ik maak me dan ook zorgen om hem. Ik leg die zorgen bij God neer maar uiteindelijk ben ik maar een zwak mens en ik maak me dus nog steeds zorgen; al weet ik dat dit eigenlijk geen zin heeft.

Asha

het kost je heel wat tijd, steeds een persoonlijk antwoord aan iedereen - zo kom je amper aan vakantie toe Of heb je je laptop mee?

Het lijkt me goed als je contact legt met andere ouders die ook een partner hebben die niet (meer) gelooft, daar heb je vast het meeste aan.

Hoe mensen ertoe komen niet meer/anders te geloven, die weg is voor ieder anders en het is voor je man heel belangrijk dat je naar hem luistert hoe het voor hem is; discussies lossen niks op, als het om al dan niet gelovig leven gaat. Elkaar vertrouwen en serieus nemen is daarentegen van levensbelang.

De een kan rede en geloof in de zoektocht niet combineren, de ander wel, dat is voor iedereen verschillend en er is op dat gebied heel wat gestudeerd en geschreven - en dus te lezen.

Dat je man allerliefst zou verhuizen en 'blanco' opnieuw beginnen kan ik me voorstellen, want ook al hebben jullie familieleden en vrienden het niet steeds over geloofskwesties, ze zijn er - zeker in zijn ogen- nadrukkelijk mee verweven en dat vind hij moeilijk. Dat jij niet wilt verhuizen en/of de kinderen van school wilt laten veranderen is even vanzelfsprekend. Ik hoop dat jullie iemand vinden die samen met jullie kan nadenken over deze situatie, iemand in wie jullie allebei vertrouwen hebben. Voor jullie allemaal is het van groot belang om in vertrouwen en onderlinge waardering jullie weg in het leven voort te zetten.

Tonny

We gaan uiteindelijk donderdag pas weg, een week later dan gepland maar dat kwam beter uit want mijn man had nog een spoedklus gekregen. Gelukkig hebben we niks geboekt. We gaan rondtrekken! We nemen wel een laptop mee maar ik weet niet of ik veel tijd ga hebben om te kijken.

Ik heb hem voorgesteld om met een neutrale derde te gaan praten. Hij wil er even over nadenken. Het lijkt me inderdaad een goede keuze.

Ik snap ook wel dat verhuizen hem makkelijker lijkt maar dat is natuurlijk ook de weg van de minste weerstand. Dit is nu eenmaal waar hij leeft en hij zal zich hier een weg moeten zien te vinden.

Wat hem dwars zit zei hij gisteren is dat hij weet dat wat ik ook zal zeggen tegen hem en wat ik ook zal doen hij precies weet wat ik denk. Hij weet dat ik altijd denk dat ik zo hoop dat hij het geloof weer terug zal vinden. Ik kan best net doen alsof dat niet zo is maar hij weet dat ik dat toch altijd zal denken. Dat vind hij lastig want hij voelt zich zo niet geaccepteerd. Hij weet dat het maar fake is als ik net doe alsof dat wel zo is.

Derde

Tja, is inderdaad erg lastg. Goed dat je man dit zo verwoordt.
Ik hoop dat jullie een geschikt persoon vinden om mee in gesprek te gaan. 'Fake' leidt nergens toe als je oprecht en in liefde met elkaar wilt samenleven. Elkaar accepteren is de grond van een goed contact. Veel wijsheid gewenst!

(Oh ja, met dat verhaal over zout en zoutpotje en zo bedoelde ik niet zozeer evangelisren, zoals je eruit opmaakte. Maar gewoon, alledaags goed contact met mensen die niet of anders geloven. Zeker als je zoveel omgaat met gelijkgestemden. Het klinkt je misschien wat vreemd in de oren, maar toch - het is belangrijk als je evenwichtig en met begrip voor anderen in het leven wilt staan. )

Asha

Ik ben nu even te gemakzuchtig om alles terug te lezen, maar naar mijn idee heb ik niet gezegd dat gelovigen denken dat ze betere mensen zijn:-) Wat mij stoort (neem het woord stoort aub met een enorme korrel zout) is dat gelovige mensen zich zo afhankelijk opstellen. "Zonder mijn geloof was mij dit niet gelukt." Nou... echt wel! In mijn ontwikkeling van gelovig naar ongelovig heb ik aanvankelijk nooit steun, aanmoediging, goedkeuring, etc., gevoeld vanuit het geloof, helaas misschien. En zeker in het begin wilde ik dat wel zo voelen hoor. Gewoon, omdat ik om mij heen zag dat anderen het zo voelden. Een beetje omdat dat zo in de lijn der verwachtingen lag. Maar nee, ik heb dus nooit het gevoel gehad dat ik het niet zelf zou kunnen behappen zonder steun van God. Nu ik definitief besloten heb om mijzelf niet meer gelovig te noemen ervaar ik hetzelfde gevoel. Ik ervaar het niet als gemis dat ik geen steun van 'boven' krijg, maar als iets heel natuurlijks. Ik zal niet opsommen wat ik op eigen kracht en tussen geliefden inmiddels al heb meegemaakt, maar ik kan mij niet voorstellen dat het voor mij moeilijker is geweest als voor iemand met Geloof. Ziek is ziek, dood is dood, problemen zijn voor iedereen problemen. Zo is het leven nu eenmaal. Ik heb volledig vertrouwen in het feit dat er na het leven niets meer is, dus dat ons niets engs of fijns te wachten staat. Dat we het met het hier en nu mogen doen. Ik heb daar dus geen zorgen over. Ook niet als het een ander betreft.