Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Tegenstelling?

Eigen verantwoordelijkheid dragen en leven naar Gods wil zijn naar mijn idee niet per definitie tegengestelde begrippen. De mens is een wezen met eigen verantwoordelijkheid, eigen talenten en eigenschappen, geschapen om vrij te leven. Zo is de mens door God gewild, toch?
Maar wat exact de wil van God voor de individuele mens is, dat is een verhaal apart en een zoektocht. Dat kun je een andet niet voorschrijven. Zoals een ander ook al schreef, er is sprake van een grote veelkleurigheid.

Verklaring

Tonny, ik deel je mening, maar ik probeer oprecht te begrijpen hoe iemand zo hardvochtig kan oordelen over een ander, haar geliefde nog wel, wanneer die ander bij volle bewustzijn en op basis van eigen ervaringen tot een volstrekt ander oordeel komt over geloven. En hoe het kan dat je in alle liefde je kinderen zo beschermend wil opvoeden dat zij niet in aanraking mogen komen met mensen die niet geloven.
Ik begrijp het godsbeeld niet, maar waarschijnlijk begrijp ik ook het mensbeeld niet.

Tsjor

Koud

In mijn ogen is het een verkrampt vastklampen aan de bijbel zonder enige warmte
Ik ben er helemaal zeker van dat mijn gelovige man de hemel verdient ! Maar ik hoop dan wel dat hij daar 'warme' medemensen tegenkomt, niet enkel mouwvegers... (mijzelf zal ik maar niet in de hemel plaatsen ;)

Rugby

Inderdaad is de precieze uitvoering van allerlei regels en rituelen minder belangrijk. Ik wil ook absoluut niet een bepaald punt dusdanig tot strijdpunt maken dat we er niet uitkomen. Als hij niet meer dat we aan tafel bijbel lezen bijvoorbeeld dan stop ik daarmee en lees ik dat wel op een ander tijdstip samen met de kinderen. In onze kerk iser zondag maar 1 dienst maar daarnaast zijn er ook doordeweeks bijeenkomsten waaronder de woensdag avond. Nu gaan we zondag + woensdag en vaak ook de vrijdag naar de dienst. Ik wil ook best tot een compromis komen om minder vaak te gaan. Uiteindelijk zijn dat inderdaad niet de meest belangrijke dingen.
Ik blijf het jammer vinden dat hij aan zo’n belangrijk deel van mijn leven geen deel meer zal hebben (voorlopig althans) maar dat is nu eenmaal zo. Dat kan ik nu niet veranderen. Ik kan inderdaad onze hoeveelheid kerkelijke activiteiten iets verminderen en bepaalde gewoontes thuis veranderen. Dat zal toch anders moeten want het zullen geen gewoontes meer zijn van het gezin maar alleen van mij met de kinderen. Dat zal dus minder op echte gezinsmomenten kunnen.
Mijn kinderen gaan inderdaad ook naar een Christelijke school en naar de jeugdclub van de kerk 2x in de week. Er is dus inderdaad een heel kader waar ze in functioneren. Ik denk wat dat betreft ook wel dat thuis minder doen niet perse een hele grote impact heeft.
Ik zou er niet zo’n moeite mee hebben als mijn man nog christelijk was en nu bijvoorbeeld naar een meer liberale kerk zou willen of bepaalde gewoontes anders zou willen. In dat geval zouden we namelijk nog wel dezelfde basis delen.

Ik hoop ook zeker dat we samen verder kunnen. Dat zou ik voor de kinderen heel fijn vinden maar uiteraard ook voor ons zelf. Een scheiding zou alleen maar verdriet mee brengen en daarbij zijn altijd alleen maar verliezers.

Mijn kinderen zijn geen arme schaapkes maar ze zijn uiterst gelukkig in hun leven en ze weten zich geliefd door zowel hun omgeving als een hun Hemelse Vader. De manier waarop wij het geloof beleven is helemaal niet koud. Dat mag jij vinden maar ik zie het zelf helemaal niet zo en de kinderen ook niet. De kinderen vragen vaak zelf om samen te bidden en als we naar de kerk gaan dan willen ze altijd graag mee.

Tsjor 1

Dat ik wel accepteer dat iemand Orthodox Joods gaat leven is toch heel wat anders? Ik ben niet met haar getrouwd en bovendien was zij altijd al Joods. Ze is nu alleen strenger gaan leven. Ik gebruikte dat voorbeeld alleen maar omdat ik goed snap waarom iemand het prettig vind om volgens vele regels en rituelen te leven; dat zij het gevoel heeft dat op deze manier het alledaagse geheiligd wordt en dat al wat ze doet is omdat God het zo wil (volgens haar dan). Ik snap die behoefte heel goed. Net zoals ik van mijn Katholieke kennis begrijp dat de dogma’s en regels van haar kerk haar heel veel geven. Of ik het verder theologisch wel of niet met haar eens ben staat verder buiten de discussie. Ik merk dat ik zelf rituelen ook heel fijn vindt dus vandaar dat ik begrijp dat deze vrouwen het strakke kader waarin ze leven fijn vinden.

Tsjor 2

Natuurlijk is er in deze wereld plaats voor niet-gelovigen of mensen die anders geloven. Ik geloof echter dat uiteindelijk iedereen voor de keuze zal worden gesteld om voor God te kunnen kiezen door het offer van Jezus te aanvaarden. Mensen die sterven zonder Jezus te hebben leren kennen zullen daar niet verantwoordelijk voor worden gehouden en zullen na hun dood die kans alsnog krijgen. Dat geloof ik althans. Ik veroordeel mensen die niet geloven ook zeker niet, al komt dat hier misschien anders over. Ik kan namelijk heel goed begrijpen dat het moeilijk kan zijn om te geloven; zeker als je anders bent opgevoed bijvoorbeeld. Juist daarom vind ik het dan ook belangrijk dat mijn kinderen God echt leren kennen zodat ze weten waar ze voor kunnen kiezen.
Het OT verhaalt van de geschiedenis van het Joodse volk waardoor de wil van God zichtbaar wordt. De personen in het OT zijn mensen en doen soms vreselijke dingen. Soms in opdracht van God, soms ook zelf. Zelfs mensen als Koning David die verder toch zeer geliefd is door God doen dingen die tegen God in gaan en God niet van hun vraagt. Jehu is als koning door God gezalfd maar het doden van de aanbidders van de van Baäl is niet door God gevraagd. Dit heeft ook later gevolgen. Toch lijkt God ergens de daad wel goed te keuren. Op andere plekken vraagt God soms wel in onze ogen gruwelijke daden. Dat is altijd heel moeilijk te begrijpen. God in het OT is vaak moeilijk te begrijpen.
In elk geval voltrek ik zelf zeker geen oordeel. Ik heb helemaal geen idee over wie wel of niet de hemel komen. Op basis van het NT denk ik wel te weten wat nodig is maar alsnog weet ik het niet zeker. Ik voltrek dus ook geen oordeel; zeker niet naar anderen toe. Ik geloof echter wel dat het zoenoffer van Jezus aanvaard moet worden. God is namelijk naast Liefdevol ook Rechtvaardig en alleen omdat Jezus onze zonden op zich heeft genomen kunnen wij ontsnappen aan dat oordeel. Dat geloof ik oprecht.

Voor mijn kinderen vind ik het belangrijk dat ze God leren kennen en dat ze weten wat ze geloven zodat ze zelf die keuze kunnen maken want ja uiteindelijk is het wel hun keuze. Ik ze alleen maar de weg wijzen.
Het lijkt me voor de kinderen erg verwarrend als ze nu opeens te horen krijgen dat papa niet meer gelooft nadat jarenlang mijn man degene is geweest die het geloof ook heeft uitgedragen naar hun toe. Dat moet hun ook wel veel vragen geven en ook verdriet. Het zou anders zijn als het van het begin af aan zo was geweest. Natuurlijk zullen we de kinderen wel iets moeten vertellen. Verder hou ik mijn man toch helemaal niet tegen. Ik bedoel ik kan hem vragen om iets niet te vertellen maar als hij het wel wil doen dan kan ik hem echt niet tegen houden. Hij kan ook zelf beslissingen nemen tenslotte.

Ik vind het ook jammer dat we nu noodgedwongen meer gescheiden van elkaar dingen gaan doen. Ik vind het zo’n akelig idee om straks alleen naar de kerk te gaan met de kinderen en dat mijn man dan alleen achterblijft thuis. Misschien ziet hij dat zelf niet zo maar ik vind het toch jammer dat we zulke fundamentele dingen niet meer samen kunnen beleven. Of dat ik dan boven zit met de kinderen voor het slapen gaan om te bidden en dat hij daar dan niet meer bij zit of er wel bij is maar niet meer mee wil doen. Ik begrijp verstandelijk dat het niet anders kan maar ik vind het toch jammer.

To the point

Zeg mij dan eens waarom je zo afgunstig naar je man zijn weg kijkt, waarom mag hij niet op zoek gaan, Waarom moet alles zo verlopen zoals het volgens jou MOET, Waarom ben jij de enige welke het juist ziet ? Waarom mag van generatie op generatie niets doorbroken worden met een andere kijk ? Volgens jou is het wel prima dat jij orthodoxer geworden bent, maar mag je man niets anders durven bekijken, het geeft je duidelijk een afkeer naar hem.
Ook is het duidelijk dat je zo ook naar je kinderen kijkt. Ze mogen in geen enkel opzicht van jouw visie afwijken, alles is fijn en goed zolang ze naar jouw pijpen dansen en daar nog volgzaam in zijn... Maar ohwé wanneer ze daarvan afwijken, ik ben er van overtuigd dat dat niet met warmte door jou onthaald zal worden, hun vraag en zoektocht kan door jou dan blijkbaar enkel afgestraft worden
Jij zou niets liever hebben als dat de hele wereld zich tegen de houding van je man zou keren, dat hij enkel de keuze zou hebben om met hangende pootjes terug te keren en jij blinkend vooraan voor het altaar kan glimmen. Je man wil de wereld leren kennen en 'beleven' (iets waar Jezus ook meer zou achterstaan volgens mij) Ik wens je man door alle ellende heen veel sterkte en liefs toe.

Petra

Ja, ik denk dat je daar wel een goed punt hebt. Het is nu allemaal heel nieuw nog voor hem en hij zit ook nog met dingen van vroeger. Het zal vanzelf wat minder heftig worden denk ik en dan zal het ook wat relaxter worden. Dan ben ik ook wat meer gewend aan de situatie dus dan ben ik ook relaxter waarschijnlijk. Verder is hij niet echt veranderd vind ik behalve dat hij wat feller is geworden als het om zijn mening verkondigen gaat maar niet opeens andere hobbies of zo.

Ik bid elke dag om kracht en wijsheid om op een goede wijze met de situatie om te gaan. Vooralsnog heb ik daar nog niet echt een antwoord op maar ik wil wel proberen om er samen uit te komen.

waarom zou het voor God het meest belangrijk zijn om zelf zo aanbeden te worden ? Belangrijker dan dat zijn kinderen welke hij geschapen heeft lief zijn voor elkaar en elkaar een warm liefdevol hart toedragen
Welke ouder vind het belangrijkste dat de kinderen hun eigen moeder of vader constant ophemelen ? Niets zo mooi als je kinderen zien opkomen voor elkaar ! (ik cijfer mij graag weg voor hen, ze moeten mij echt niet aanbidden)
Je ziet er tegenop wat de 'anderen' ervan zullen zeggen wanneer je alleen naar de kerk gaat.. is dat belangrijker dan het gevoel/liefde voor je man ??

Jezus heeft zelf gezegd: Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’

God liefhebben komt dus op de eerste plaats voor het liefhebben van je naaste hoewel die twee elkaar zeker niet uitsluiten en in het dienen van je naaste kan je ook God dienen.

Verder gaat het me echt niet om wat anderen zullen vinden. Ik vind het gewoon heel jammer dat we dit soort dingen niet meer gezamelijk kunnen doen; juist omdat ze zo'n belangrijk deel van ons leven vormen.

Sorry ik heb iets niet goed gezegd maar God liefhebben en dienen is dus even belangrijk als je naaste. Ik had eerst een andere passage gebruikt en die weggehaald dus mijn tekst sloeg daarop en niet op de passage die ik uiteindelijk heb gebruikt.

Tekst

Oorspronkelijk had ik deze tekst uit Deuteronomium er staan: 'Heb daarom de HEER, uw God, lief met hart en ziel en met inzet van al uw krachten.'

Toen besloot ik de NT passage te gebruiken maar mijn commentaar sloeg nog op deze tekst.

Even een uitstapje

'Ik voltrek dus ook geen oordeel; zeker niet naar anderen toe. Ik geloof echter wel dat het zoenoffer van Jezus aanvaard moet worden.'
Hier raak je me kwijt. Enerzijds betoog je gloedvol dat je gen oordeel wil geven en dat je dat oordeel ook niet kent; anderzijds zet je een keiharde norm neer. Ik zal zelf bijvoorbeeld niet in jouw woorden over Jezus spreken. Ik zal altijd zeggen dat hij een unieke openbaring van Gods nieuwe verbond is met ons mensen (individuen) en dat in Jezus God mens geworden is, mens zoals wij mensen mens zijn, met alle goede en nare dingen. Dat unieke verbond is vol met genade van God, de liefde van Jezus en de kracht van de Geest. En binnen dat verbond staat de vrije mens.

Hier raak je me ook kwijt: 'God is namelijk naast Liefdevol ook Rechtvaardig en alleen omdat Jezus onze zonden op zich heeft genomen kunnen wij ontsnappen aan dat oordeel. Dat geloof ik oprecht.' Het lijkt alsof je rechtvaardig vertaalt met rechter en dan ook nog een rechter die je zou moeten vrezen.

Ik herinner me een man die altijd goed geleefd had en zeer gelovig was, maar nu, aan het einde van zijn leven vol angst was, uit vrees voor het oordeel, ervan overtuigd dat de mens niets dan zonde was, vandaar zijn vrees voor het oordeel. Als katholiek gelovig vind ik het dramatisch dat iemand zo zijn leven zal beëindigen, zo vol angst. In het gesprek heb ik hem gevraagd waarom hij denkt dat God, die alles goed gemaakt heeft, dan niets goeds in de mens zou hebben gelaten. Achteraf hoorde ik dat hij met zijn hele familie hierover gesproken heeft en zijn familie was er blij mee. Jammer toch, dat je een heel leven, een god-gegeven leven zo angstig en onmachtig kunt leven, in plaats van vreugdevol, vierend en beseffend dat de eigen kennis en het eigen inzicht beperkt is, maar dat er ook niet meer is dan dat en dat het daarmee ook heel goed is.

Voor mij is het vertrouwen op Gods genade een stevige grond onder mijn gelovige voeten. 'En niemand valt, of hij valt in uw handen, zingt het tafelgebed. Prachtig. En dat ook nog eens onvoorwaardelijk. Tot het laatste woord gesproken wordt. Maar dat is helemaal buiten het vermogen van wat ik zou kunnen weten of zeggen. Ik kan wel oordelen naar menselijke maatstaven. Het afslachten van een heel volk omdat zij een verkeerde god, een afgod aanbidden, dat vervult mij met afschuw, daar is geen goed woord voor. Maar dat zijn mijn tijdelijke inzichten, andere heb ik niet en daarom zijn dergelijke inzichten wel degelijk van belang om met elkaar samen te leven.

Tsjor

Nu weer terug

Asha, ik kan me voorstellen dat het voor jou een hele verandering is dat je nu niet meer alles samen doet. Nog afgezien van de religieuze achtergrond van de activiteiten is dat ook een beetje verlies. Zoiets als mensen die altijd samen gezeild hebben en dan wil de een aan wal gaan wonen. Die emotie van het verlies van een vanzelfsprekende gemeenschappelijkheid kun je best tot je door laten dringen, want het is ook een verlies. Tegelijkertijd zal er iets anders voor in de plaats komen, iets wat even goed verrijkend kan zijn en vreugde kan brengen. Op een andere wijze, dat wel, en zeker op dit moment niet vanzelfsprekend, maar vooral zoekend en proberend. Maar daarom wel de moeite waard, wie weet hoe het ook jouw leven zal verrijken.

O de tweede plaats denk ik dat het vooral ook een kwestie is van het bespreken met je man: hoe ziet hij zijn rol, wat zou hij willen doen of juist niet meer willen doen. Niet meer naar de kerk gaan is één ding, maar misschien wil hij de kinderen wel nog naar clubjes of school brengen, ook al zijn die kerkelijk.Misschien wil hij zelfs nog wel verhaaltjes voorlezen. Of misschien wil hij wel andere verhaaltjes voorlezen. Vraag het hem en gun hem tijd om zijn houding daarin te bepalen. Ik heb wel een vraag voor jou: moet hij dan eerst de boekjes door jou laten goedkeuren die hij zou willen voorlezen?

En dan wat betreft de activiteiten, het valt natuurlijk op dat het voor jou vanzelfsprekend is dat de kinderen meegaan met alle kerkelijke activiteiten die jij onderneemt, ook al schrijf je regelmatig dat je beseft dat het niet van dergelijke vormelijkheden afhangt. Ik kan me voorstellen dat jij op woensdag alleen gaat en dat je man met de kinderen thuis blijft of naar een schaakclubje, korfbal, judo of voetbalclub gaat met ze. Of gaat wandelen, of zelfs televisie kijken. Op vrijdag zouden jullie dan samen iets leuks kunnen doen en op zondag zouden de kinderen met jou mee kunnen gaan naar de kerk.
Maar nogmaals, je zou met je man moeten bespreken hoe hij hierover denkt. Dat zijn geen beslissingen die jij in je eentje neemt.
Het verlis van een vanzelfsprekende eenheid is er, en ik kan me voorstellen dat dat jammer is en pijn doet. Ik hoop dat je ziet dat er rijkdom en vreugde voor terugkomt, op de eerste plaats bij je man (het moet fijn zijn dat hij niet verstoten wordt en zijn eigen rol kan blijven spelen met zijn eigen nieuwe invulling) maar vooral ook voor de kinderen. Zij kunnen andere, nieuwe ervaringen opdoen, zij zien dat liefde sterker is dan wat dan ook en dat je alleen maar in vrijheid kunt geloven. Het zal jou waarschijnlijk niet direct vreugde geven, omdat je naar jouw gevoel heel veel bent kwijtgeraakt. Maar ik hoop dat je over enige tijd zult ervaren dat je er iets anders voor teruggekregen hebt, al is het maar een man die weer gelukkig kan zijn en zichzelf mag zijn. Mens, zoals een mens ooit bedoeld is.

Tsjor

Tsjor

Die norm heb ik niet zelf neergezet. Dat zijn de woorden van Jezus alsmede de concrete uitwerking in de brieven van Paulus. De basis van het Christendom is dat God zijn Zoon naar de wereld gezonden heeft om de mensheid te redden. De mensheid is zondig. Ieder mens is zondig. Niemand van ons is goed genoeg om de in hemel te komen. Elke dag begaan we zonden. Ieder mens is door de zonde van God verwijderd. Daarom heeft Jezus onze zonden op zich genomen zodat we weer bij God kunnen zijn.

God is inderdaad ook een Rechter en er zal een laatste oordeel zijn. Daar geloof ik wel in. God kan alleen maar rechtvaardig zijn maar de mens is dat zeker niet.

Jij schrijft dat je katholiek bent maar dit is toch ook gewoon de leer van de katholieke kerk? Ook daar is er een oordeel, een hemel en een hel. Volgens de katholieken heb je inderdaad ook nog het vagevuur waar je van zonden behalve doodzonden gezuiverd kan worden. Dus daar is toch ook beschreven dat er een oordeel zal zijn en zelfs deels welke criteria zoals het onderscheid met doodzonden. In onze kerk hebben we dat dan niet bijvoorbeeld. In onze traditie gelooft men in een tijdelijk oordeel en een algeheel oordeel. In onze kerk zegt men ook dat we niet weten precies hoe het oordeel zal zijn maar dat we uit de bijbel wel veel kunnen opmaken.

In elk geval is het offer van Jezus en de noodzaak dat aan te nemen toch wel algemeen christelijke theologie; ook binnen de katholieke kerk.

Tsjor

Natuurlijk lezen we ook onze kinderen wel andere boeken voor. Wel is het zo dat veel moderne kinderboeken hier niet te vinden zijn omdat ik het taalgebruik niet zo netjes vind of de manier waarop de mensen leven geen goed voorbeeld. Mijn man zoekt geen boeken uit verder en heeft zich daar nooit mee bemoeid. Als hij voorleest dan pakt hij gewoon een boek wat we al hebben. Uiteraard hoeft hij niet zijn boeken door mij te laten goedkeuren. Natuurlijk zou ik absoluut niet willen dat sommige boeken hier binnen komen maar uiteindelijk kan ik dat alleen maar vragen aan hem. Ik kan dat niet eisen. Ik denk overigens niet dat dit een probleem zou zijn want mijn man komt nooit in winkels want hij houdt daar niet van.

Onze kinderen gaan inderdaad overal mee naar toe maar dat willen ze zelf ook graag. In de kerk zien ze namelijk hun vriendjes en vriendinnetjes ook. Als ik zelfs alleen maar even daar heen gaan om iets op te halen dan willen ze vaak al mee omdat ze het daar echt leuk vinden. Ze gaan ook naar de kinderclub van de kerk dus ze zijn daar gewoon helemaal thuis. Ik denk dat ze helemaal niet thuis willen blijven als ik ga.

Ik vind het prima als mijn man met ze gaat sporten of iets gaat doen verder. Als hij structureel iets weet wat ze samen kunnen doen of in elk geval samen met de oudsten want anders wordt het wat lastiger denk ik. Dan zit sporten er niet in. Maar er is ook nooit sprake van geweest dat dit bezwaarlijk zou zijn.

Televisie kijken kan niet want die hebben we niet maar spelletjes spelen of zo kan natuurlijk wel. Dat doen we nu ook hoor. Het is heus niet zo dat we alleen maar in de bijbel lezen, we gaan ook wandelen, fietsen, zwemmen en thuis spelen we vaak spelletjes of we lezen een seculier boek of we kijken via de projector naar iets. Dat zijn dan inderdaad wel uitgezochte dingen.

De kinderen hier willen juist altijd graag mee. Tegenwoordig blijft mijn man woensdags sowieso al meestal thuis maar de kinderen willen altijd mee. Woensdag hebben ze namelijk kinderband tijdens en dan mogen de kinderen muziek maken en zo. Er gebeuren gewoon heel veel leuke activiteiten voor ze in de kerk. Het is heus niet alleen maar somber en een boodschap van doem. Helemaal niet zelfs maar dat is dus zoals ik het ervaar.

Verder zullen we praktisch vast wel wat kunnen verzinnen. Ik wil zeker wel meer activiteiten met alleen het gezin doen dus zonder de familie erbij. Ik vind het ook prima dat mijn man iets met de kinderen onderneemt. Ik blijf het echter jammer vinden dat mijn man zichzelf nu bewust buiten het gezin sluit bij zo'n groot deel van ons leven. Het is echt reuze jammer voor met name de kinderen maar ook voor mij. Hij kiest er zelf voor dat weet ik wel maar het zal toch zo zijn dat ik en de kinderen iets delen waar hij buiten staat en dat vind ik zo jammer.

Ik heb al met mijn man gesproken maar echt concrete dingen hebben we nog niet afgesproken. Hij gaat op dit moment van het ene extreem (alles hetzelfde laten) naar het andere extreem (verhuizen en opnieuw beginnen, kinderen naar een andere school).Dat laatste wil ik absoluut niet maar ik ben wel bereid om ons dagelijkse leven wat meer seculier in te delen. Dat heb ik hem ook gezegd maar hij heeft nog niet echt concreet daar iets op gezegd. Ik hoop dat dit genoeg zal zijn voor hem.

Als je meer toegevingen zou doen, niet te vlug hoopt dat je je man met een kleinigheidje kan terugwinnen, maar echt achter je man gaat staan, hem laat zien dat je je best wilt doen hem zijn ruimte te geven, dan ga je er veel sterker uit kunnen komen en ga je achteraf ook terecht fier kunnen zijn op het feit dat jullie voor je hele gezin een goed pad gevonden hebben. Hijzelf zal dan zeker ook terug meer bewondering en eerbied voor je houding krijgen. Wees sterk in hem te vinden, het zal je/jullie echt sterken (ook voor de kinderen zal je achteraf kunnen zien dat het hen iets goed geleerd heeft)Dit is iets wat gewoonlijk 2 à 3 jaar duurt
Blijf je daarentegen halsstarrig in je 'ik-ben-de-enige-juiste -houding en wil je zo goed als geen enkele echte toenadering doen, dan ziet het er voor je hele gezin droevig uit, dat besef je zelf ook (je man wordt verstoten, jij hebt je man niet willen steunen in moeilijker tijden en je kinderen op meerdere vlakken nog het grootste slachtoffer)

Geschiedenis

De katholieke kerk heeft veel in haar geschiedenis, o.a. een uitgewerkte leer over hemel, hel en vagevuur en hoe je van het een in het ander kunt komen. Daar is ook wildgroei in ontstaan, in die leer. Dat heeft o.a. geleid tot de reformatie.
Je schrijft: 'Dat zijn de woorden van Jezus alsmede de concrete uitwerking in de brieven van Paulus.' Paulus was vooral een theoloog die eigenlijk heel weinig konkrete woorden van Jezus tot zijn beschikking had. Hij kende ze simpelweg nog niet. Hij is door een persoonlijke ervaring tot geloof gekomen, waarbij hij voor zichzelf worstelde met de wetenschap dat hij eerst de vervolger was van de Christenen.
De woorden van Jezus en de daden gaan vooral over het komende Rijk van God dat zeer nabij is. Waarin alles anders zal worden, een zeer messiaans beeld. een rijk waarin de dood en lijden overwonnen worden. In die zin staat niet de dood aan het kruis, maar de opstanding uit het graf centraal.
De visie op de mens als door en door zondig komt pas later in de kerkgeschiedenis. Als je bij wikipdia zoekt op predestinatie kom je een mooie beknopte geschiedenis van de predestinatieleer tegen.
De katholieke kerk is veelzijdig. Een stroming waar ik me bij thuis voel zal zeggen dat mensen het verhaal van God zijn. En de daden en woorden van Jezus wijzen erop, dar juist de mensen die het meeste achtergesteld worden als eersten drager van dat komende rijk van God zijn. Een verwarrende boodschap voor iedereen die denkt dat hij of zij vooraan zal staan. Maar vooral een hoopvolle boodschap.

Tsjor

Verwarring

Ja, ik snap dat het voor je man lastig is om te bedenken: wat nu? Alles in zijn leven is zo doordrenkt geweest van één manier van leven en geloven, dat het moeilijk is een voorstelling te maken van wat er anders kan. Normaal gesproken zou je zeggen: zoek het goede en zoek waar je jezelf kunt zijn en waar je plezier in hebt. Maar zijn hoofd zal nog vol zitten met alles wt hij daarover heeft geleerd en gehoord, om daar echt zijn eigen identiteit en levensvreugde in terug te vinden zal lastig zijn. Bovendien hebben de keuzes daarna altijd iets tijdelijkers, persoonlijkers en discutabeler. Sommige mensen komen niet verder dan 'omdat ik het wil' of 'dat is mijn mening'. Tegelijkertijd zoekt je man ook naar iets wat daarboven uitstijgt, namelijk een soort bevrijding van zichzelf. Bevrijding uit wat hem knechtte.
Verder laat je verhaal zien hoezeer alles door jouw hand gaat, ook al geef je aan dat iets anders ook mogelijk zou zijn. Er is feitelijk geen ruimte voor. Misschien wil je man wel, net als velen, lekker op de bank zitten en de olympische spelen op televisie zien. En misschien vinden je kinderen dat ook wel leuk. En misschien zoekt hij geen boeken voor zijn kinderen uit omdat jij dat tot nu toe altijd deed. Of ging hij niet sporten omdat er nauwelijks tijd voor was. En hij weet heel goed hoe jij over bepaalde dingen denkt en hoezeer jij bepaalde dingen niet goedkeurt. Dus dat is niet echt bevorderlijk voor hem om iets anders te bedenken. Ergens zul je wel iets radikaals moeten doorbreken, om hem de kans te geven te leven.

Tsjor

Even wat anders

In mijn jeugd heb ik heel wat jaren in evangelische kringen doorgebracht.

Voor anderen lijkt het veel, zoveel diensten/bijeenkomsten per week, maar als je daarin bent opgegroeid vind je dat vanzelfsprekend en belangrijk voor je geloof. Je kunt je eigenlijk niet voorstellen dat God met 'minder' genoegen zal nemen, je ziet dat dan als dé manier van leven als gelovige.

Als je het sec bekijkt, is het veel - en veel van hetzelfde. Je hebt nauwelijks tijd en energie over om met mensen van buiten je geloofsgemeenschap om te gaan. En belangrijk is dat wel!! Je kent vast dat gezegde over zout en het zoutpotje, Asha. Een pot zout leegeten zal geen mens doen, afschuwelijk, wat smerig. Zout moet zich mengen, in bescheiden hoeveelheid, en zorgt dan voor smaak. Naar mijn idee schieten gelovigen die zoveel tijd onder elkaar doorbrengen hun doel voorbij. Zoek de tekst over zout maar eens op, zoals die in de evangelieën genoemd wordt.

Toen jullie trouwden, sprak het voor jou vanzelf dat jullie weekindeling tot in lengte van dagen zo zou blijven. Je voelt je daar goed bij en je vindt het belangrijk, voor jezelf en voor je kinderen. Maar zo gaat het niet.

Jouw man is al dat zout bij elkaar kennelijk teveel geworden. Dat komt je nu heel onwaarschijnlijk voor, maar alle kans dat je die ontdekking ook bij je kinderen zult zien, op een dag. Ik hoop zo dat je nu ruimte neemt om verder te kunnen mét elkaar!

Dan wat anders.
Wat voor de een werkt, werkt voor de ander totaal niet.
Toen ik een tienermeisje was, bracht ik verscheidene zomers door op een heel evangelisch jeugdkamp. Ik vond dat destijds geweldig. De sfeer, de liederen, de toewijding van de bijbelschoolstudenten. Als ik op de schommel zat, had ik het gevoel dat ik zo de hemel kon binnenschommelen.
Later ging ik dat allemaal wat relativeren, maar toen ik kinderen kreeg, gaf ik ze ook op voor dat kamp, want mijn mooie ervaring gunde ik hen ook.
Oudste dochter vond het prachtig, beide zonen vonden het echter vreselijk (en plagen me nu soms nog met verhalen over deze 'verplichte' vakantieweek). Die kampen bestaan inmiddels al lange tijd niet meer, trouwens, maar iets vergelijkbaars zal er vast nog wel zijn.

Zo zal/kan dat met jouw kinderen ook gaan.

Het is in ieders belang dat je gaat inzien dat de levenswijze die je tot nu toe gewend was niet de enig mogelijke is. Niet alleen in theorie niet (!), maar ook voor jullie!

God en geweld in het oude testament

Mij gaf het boek 'Een tijd van oorlog, een tijd van vrede' van prof. Smelik veel helderheid over de gang van zaken in de cultuur in het midden oosten waarin deze boeken geschreven werden. Aanrader voor iedereen die (zeer begrijpelijk!) veel moeite heeft met de gewelddadige verhalen in dit deel van de bijbel.

Ander mooi boek: De tegenstem van Jezus, over geweld in het NT, door Sam Janse.

Met kinderen praten, naar kinderen luisteren

dat hoeft niet hetzelfde te betekenen.

Je man heeft zich zoals ik uit jouw woorden lees vroeger niet serieus genomen gevoeld. Er werd niet echt geluisterd.
Dat kun je wegwuiven als 'kom op, lang geleden, je bent nu volwassen' maar zo simpel is dat niet.
Aan jou nu de taak om écht te luisteren en te doen wat zijn ouders destijds kennelijk niet genoeg deden...

Begrijp je verdriet asha, beetje herkenbaar

ik begrijp je verdriet , Asha! Het is idd zoooo jammer, zoveel méér dan alleen maar ''jammer''. Het alleen zitten in de kerk, zónder hem. Ik ben niet anders gewend, maar vind het al soms zo intens eenzaam. oor jou is het vele malen erger!Jij had het zo fijn , sámen met hem, en nu niet meer. dat is intens verdrietig!! Ik zit soms ook wel s te huilen (van binnen, soms ook echt) als ik me zo alleenig voel, bv met het aangaan van het Avondmaal, of met byzondere feestdiensten als met Pasen.
Vraag daar ook tijd en begrip voor, het is rouwen om wat er niet meer is en mss nooit meer komt (al bidden we anders!). Vraag ruimte bij je man voor dit gevoel, net zoals jij begrip voor hem moet opbrengen. Maar vraag ook om aandacht hiervoor bij je ouderling/dominee etc.
En leg natuurlijk je verdriet, teleurstelling en angsten bij God neer, vertel het Hém, schreeuw het uit naar Hen...zoek Hem!

Niet overdrijven

Rugby: "Jij had het zo fijn , sámen met hem, en nu niet meer. dat is intens verdrietig!! Ik zit soms ook wel s te huilen (van binnen, soms ook echt) als ik me zo alleenig voel, bv met het aangaan van het Avondmaal, of met byzondere feestdiensten als met Pasen."
Intens verdrietig? Hij is toch niet dood? Als je thuiskomt van de kerk zit hij met een lekkere kop koffie klaar...dat is niet intens verdrietig.