Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

V, dan zijn we het eens!

We zijn het eens dus....Hier gaat het net zo, maar dan andersom. En idd moet een ieder het voor zichzelf uitmaken of hij gelooft of niet. Mijn man wil wel geloven, t lijkt hem heel fijn en mooi en een grote houvast etc. Maar hij gelooft het nu eenmaal niet...en dat is denk ik ook precies waar t omgaat. Er zijn geen bewijzen, probeer elkaar dan ook niet te overtuigen met je gelijk. Leef het voor, en je kinderen moeten zelf hun leven leiden, en juist terecht kunnen met hun vragen/mening.

Ik ervaar het soms als eenzaam, soms moeilijke en verdrietig, maar ook tegelijk als heel mooi dat wij laten zien dat zo'n huwelijk echt wel kan werken, want onze liefde is wat onze bindt.

Regels zijn er idd voor een doel en niet een doel op zich. T moet geen drammen worden..
En wie weet...wat je zegt, is dit een ''omweg'', maar komt hij nog terug bij God?!
Maar Asha schrijft al dat ze allebei niet zo heel flexibel zijn, en dat is denk ik wel nodig om er wat van te maken, naast liefde, respect en geduld.

Kaaskopje

Net als bij afvallige hebben jij en je man samen dat proces doorgemaakt en hebben jullie nu dus toch dezelfde kijk op dingen.Dat scheelt natuurlijk. Want hoe zou jij het vinden als je man juist streng praktiserend was geworden? Het is natuurlijk veel makkelijker als je samen dezelfde ontwikkeling doormaakt dan dat je allebei in een andere richting groeit.

Dat ik orthodoxer ben geworden staat los van mijn man. Dat is vooral gekomen omdat ik zelf kinderen heb gekregen en daardoor meer ben gaan beseffen hoe belangrijk bepaalde dingen zijn. Mijn geloof is daarom nu wat meer wettisch geworden. Nog altijd minder dan bijvoorbeeld mijn schoonouders maar ik heb nu gewoon meer de neiging om het belang van bepaalde regels te begrijpen. Mijn innerlijke geloofsbeleving is niet zo erg veranderd.

De familie heeft misschien formeel niks te zeggen maar natuurlijk gaat het hun ook aan. Mijn familie veel minder natuurlijk. Die houden zich er ook buiten. Die zouden alleen wat zeggen als ze het idee zouden hebben dat door mijn man ik ook verder zou afdwalen of zo. Ik heb ze gevraagd om niet verder met mijn man te praten hierover en gewoon te blijven doen. Dat doen ze ook. De familie van mijn man heeft er wel te mee te maken. Zeker voor zijn ouders is dit ook enorm zwaar. Mijn man heeft hun er zelf bij betrokken in eerste instantie door ze allerlei dingen te gaan verwijten over vroeger. Dan is het ook logisch dat ze nu zich er mee willen bemoeien. Daarnaast gaat het natuurlijk ook om hun kleinkinderen dus ze zijn ook erg bezorgd. Sowieso zijn ze bezorgd om mijn man. Mijn schoonmoeder zei laatst dat ze bang was dat als hij nu zou sterven ze geen enkele zekerheid zou hebben over waar hij zou zijn. Ik heb gezegd dat God's genade groter is dan we ons kunnen voorstellen maar haar bezorgdheid begrijp ik goed.

Scheiden zou inderdaad geen oplossing zijn. Ik zie dat ook niet voor me. Zeker niet als hij ergens anders gaat wonen. Ik zie me zelf niet de kinderen dan een weekend naar hem te laten gaan waar ze misschien teveel onder verkeerde invloeden komen te staan. Nog afgezien van dat ik helemaal niet wil scheiden. Ik hou echt oprecht van hem en hij is een goede man en een goede vader.

Rugby

Het is duidelijk dat een gemengd huwelijk ook mooi kan zijn, wij zijn al een kwart eeuw een gelukkig stel/gezin. Maar dan moet je ook langs beide kanten sympathie voor elkaars mening kunnen opbrengen, en dat lijkt Asha nog echt niet te kunnen en willen
De omweg kan trouwens ook zijn dat jij de juiste weg vindt ipv je man en dat je ziet hoe de logica werkt ;-)
Ik denk dat Asha haar man nu veel te veel tegen zich gekeerd krijgt. Als zij geen water bij de wijn wild doen wordt dit voor hem onhoudbaar en moet hij wel vluchten (of stikken)

wilt natuurlijk )

Tsjor

Ik vind het een erg mooi stuk wat je hebt geschreven, met heel veel gevoel. Het verschil voor mij is dat ik heel duidelijk het idee heb dat God mij niet die kant opleidt die mijn man wil opgaan. Dat maakt het erg moeilijk.

De Naardense bijbelvertaling ken ik niet. Samen de bijbel lezen hebben we al vaak gedaan. Ik denk ook niet dat mijn man daar nu meer voor openstaat. Ik zou best een andere vertaling kunnen lezen, ook als deze wat ruimer is dan de vertalingen die wij gebruiken. Ik kan het hem voorstellen maar hij wijst dingen als samen bidden en dergelijke nu af. Hij gelooft niet meer in de bijbel en dus zal samen de bijbel lezen voor hem misschien nu al te ver gaan. Het is natuurlijk ook geen tekst die hij meer neutraal kan benaderen. Hij kent de bijbel zeer goed, van thuis, van school en van de kerk. Juist omdat hij er nu zo'n afkeer van heeft denk ik niet dat hij een andere bijbelvertaling kan benaderen met de neutraliteit en verwondering die een gezamelijke bijbelstudie op zou moeten leveren.

Misschien ben ik er niet aan toe om de bijbel anders te lezen maar hij is dat stadium van de bijbel willen lezen al voorbij.

Datzelfde geldt ook voor andere kerken. Ik kan best verschillende kerkgenootschappen bezoeken en kijken of er een genootschap is waar we beiden bij thuis zouden zijn. Alleen zal dit werken als je kijkt naar waar we nu allebei staan? Ik ben er zeker niet aan toe om echt voor een andere kerk te kiezen en mijn man is dat stadium al voorbij. Hij wil niet naar een andere christelijke kerk want hij gelooft niet meer op de manier in God zoals dat in de Bijbel staat.

Ik begrijp wat je bedoelt met samen de zoektocht aangaan maar in zekere zin is het daar al te laat voor. Hij is al veel eerder op pad gegaan en ik ben nooit vertrokken. Misschien als hij vanaf het begin zijn twijfels had gedeeld met mij dat we hierin meer samen een weg hadden kunnen zoeken. Hij heeft echter dit nooit goed met mij gedeeld (kon dat niet? Wilde dat niet?) en daarom heb ik daar ook nooit goed zich op gehad. Nu is hij tot bepaalde conclusies gekomen en dat is meer een voldongen feit. Het is jammer want misschien had het ook tot meer begrip van mijn kant geleidt als hij meer had gedeeld. Misschien hoor want ik weet inderdaad niet zeker hoe ik daar op zou reageren.

In elk geval is samen op weg gaan heel lastig als een iemand allang vertrokken is. Anders was het misschien inderdaad goed geweest om samen een poosje naar een andere kerk te gaan.

Tinta

Wat goed dat jij de ervaring hebt dat het wel goed kan gaan. Dat geeft mij ook weer hoop. Het is ook mooi dat jullie elkaar die ruimte kunnen geven en je beiden gehoord voelt.

Chippie

Voor mij is er inderdaad maar een waarheid. Voor (niet orthodoxe) christenen is dat misschien moeilikk te begrijpen maar voor mij is dat gewoon zo. Geloof is voor mij niet relatief. Dat maakt het ook zo moeilijk. Het zal voor mijn man ook moeilijk zijn omdat alles wat hij dacht nu opeens in een ander licht komt te staan.

Bellefleur

Dank je, ik zal inderdaad niet vergeten dat het voor hem ook zwaar is. Zeker met zijn familie is het nu moeilijk. Hij heeft ook weinig contacten buiten de kerk en zeker geen goede vrienden. Er is dus ook niemand waar hij echt mee kan praten.

Rugby

Mooi om te lezen dat het bij jullie zo gaat. Ik probeer inderdaad vast te houden aan dat God's genade groter is dan ik me voor kan stellen en dat inderdaad God alles weet van iedereen. Ik merk dat met name mijn schoonmoeder het hier erg moeilijk mee heeft.

Het klinkt inderdaad alsof jullie een goede balans hebben gevonden tussen wat jullie beide geloven. Al zal dat inderdaad zeker moeilijk zijn.

Respect is heel belangrijk. We zullen meer moeten gaan praten hierover. Hij heeft mij helaas nooit heel erg hierbij betrokken dus dat is iets waar we het over moeten gaan hebben. De laatste maanden hebben we wel veel gepraat dus ik heb nu wel wat inzicht in zijn manier van denken gekregen. Ik weet echter niet of die gesprekken ons dichter bij elkaar hebben gebracht. Misschien dat het daarvoor allemaal nog te recent is. Ik merk dat mijn man vol met emoties zitten naar aanleiding van hoe hij nu denkt over dingen.

Dwingen heeft geen enkele zin inderdaad en respect is belangrijk. De woorden respect en liefde zal ik in gedachten moeten houden als basis voor onze relatie.

Verloren is een groots woord. Hij is nu verloren maar hij is niet voorgoed verloren. Hij kan altijd bij God terugkeren. Verloren vind ik sowieso een akelig woord. Ik heb dat zelf ook niet gebruikt. Mijn schoonmoeder wel.

Natuurlijk zitten er ook onder gelovigen hypocriete mensen en zondaars. Dat heb ik toch nergens gezegd dat dit niet zo is? Ik vind het jammer dat je zo'n slechte ervaring hebt gehad in je jeugd. Dat meen ik oprecht. Ik vind het ook jammer dat mijn man nu bepaalde zaken van vroeger negatief ervaart. Ik zou echt willen dat hij dit niet zo had ervaren.

Overigens ik heb al eerder gezegd dat ik zeker niet geloof dat mijn kerk de enige ware kerk is. Er zijn zoveel verschillende christelijke kerken. Het gaat niet om bij welke kerk je zit maar hoe je met geloof omgaat. Ik vind inderdaad dat onze kerk een fijne en prettige kerk is. Ik vind het ook fijn dat onze families naar dezelfde kerk gaan. Ik zeg daarmee niet dat onze kerk de enige ware kerk is.

Sorry

Sorry, Ashy, maar ik vind je antwoord langs de kwestie door, het is weer zo'n antwoord vanop je hoge, 'juiste' troon. Er komt geen enkel begrip uit naar je man toe, Misschien wilt hij helemaal niet bij je God terugkeren, maar wil hij wel -als jij toegevingen wilt doen en écht begrip toont- wel van je blijven houden. Maar je moet hem echt wel ademruimte geven, zijn mooie kanten zien, hem naar waarde schatten. Hij zal dan echt wel de fijne kanten ervan toegeven dat jij wel gelovig bent. Er zijn dingen bij mijn man welke ik echt fijn vindt aan zijn geloof. En als je elkaar daarin begrijpt zal hij ook beter het goede van een gelovige opvoeding aan jullie kinderen toegeven. Probeer terug in een positieve cirkel te geraken bij je man. Respecteer hem volledig, doe beide (jij ook !!) water bij de wijn
Laat hem in vrede zijn weg bewandelen, rij hem niet van de weg als een boze politiecombi

Toegevoegde waarde

Doordat mijn man niet gelooft en ik wel, heeft mijn geloof een diepere dimensie gekregen. Ik geloof niet meer uit traditie, uit gewoonte, omdat iedereen in mijn omgeving gelooft, of uit angst. ( ik ben in degereformeerde bondskerk opgegroeid en angst voor de hel is daar een verderfelijk aspect van het geloof geworden)
Mijn geloof is nu zo sterk, mijn vertrouwen op de Heer zo groot, juist omdat ik door het niet geloven van mijn man, gedwongen ben om na te denken, om te kiezen. Niet de voorgebaande paden van een ander lopen.
Ik ga er niet aan denken of een niet-gelovige nu wel of niet verloren is. Ik heb altijd geleerd dat de genade van Christus groot is. Daar vertrouw ik dus op. Mijn oma werd altiijd boos als mensen zich uit gingen spreken over het heil van een ander. ' Daar weet jij niets van!' zei ze dan woedend. En zo is het.

En de kinderen

En de kinderen vinden het helemaal niet raar, dat papa er anders over denkt. Iedereen heeft zijn eigen gedachten en gevoelens, dat snappen zij al zeer vroeg.
Wel is het zo, dat ik niet meer met een dogmatisch geloof kan leven. Ik vond het als kind al benauwend, al die gebruiken en rituelen. Ik vibd dat die je alleen maar afleiden van de kern.
en die kern is voor mij dus helderder geworden, sinds ik van mijn man houdt (25 jaar).
Een wijze dominee bij ons heeft eens het boek van Job behandeld in een prekenserie. En wat ik daar van leerde, is dat iedereen zijn eigen weg moet zoeken. Iemand anders inzichten en oplossingen, zijn voor mij niet relevant. En daarom kan het niet zo zijn, dat je de 'ware' kerk kunt vinden. Wat voor de een waar is, is voor de ander een illusie. Dat is niet erg, dat is juist mooi en goed. Want het is wel een opdracht, maar het geeft ook een enorme bevrijding.
En volgens mij is het die bevrijding die Tsjor bedoelt met Exodus. Zo wordt het bij ons in de kerk wel gepredikt in ieder geval.
Nou ja, ik weet ook niet of je wat hebt aan mijn woorden. In ieder geval, weet dat het mogelijk is, een liefdevol gezin zijn, met twee ouders waarvan de geloofsbeleving anders is.
Veel kracht op jullie reis gewenst.

Asha

Ik wil eerst even zeggen dat ik het heel dapper van je vindt om dit onderwerp hier zo open te bespreken. Je maakt jezelf daar nogal kwetsbaar mee. Het kan ook best zijn dat ik een van de mensen ben die jou kwetst in dit draadje, maar ik doe dat dan niet omdat ik daar genoegen in schep, maar omdat onze opvattingen zo anders zijn en ik vanuit die andere denkwijze moet verwoorden.
Er lopen een paar dingen door mijn hoofd bij dit onderwerp. Ik begrijp tot op zekere hoogte hoe erg het voor je moet zijn dat je man anders is gaan denken. Als mijn man opeens juist strenger was gaan geloven, dan hadden we een probleem gehad, omdat we elkaar dan niet meer konden begrijpen. Zoals je man zich door de jaren heen naar het punt waarop hij nu zit heeft ontwikkeld vind ik ontzettend logisch. Als je je een beetje verdiept in de geschiedenis en in het ontstaan van de aarde en het leven op aarde, dan móet je naar mijn mening wel óóit tot de conclusie komen dat de teksten in de bijbel niet veel meer zijn dan een poging van de mens om het ontstaan van de aarde een gezicht te geven, geschiedschrijving waarvan je mag en kunt aannemen dat het deels ook echt gebeurd is en een soort leidraad voor hoe je je als fatsoenlijk mens zou moeten gedragen, vanuit de inzichten van die tijd. Ik vermoed dat je man ook langzaam maar zeker tot deze conclusie is gekomen. Als je man dat punt bereikt heeft, dan kun je er eigenlijk niet vanuit gaan dat het 'nog wel goed komt' met hem. Het lijkt mij onomkeerbaar.
Je mag van mening verschillen over de kleur van het behang, over welk merk auto je eens zult kiezen en over je smaak in eten, maar als je elkaar niet meer begrijpt bij zaken als geloof en politiek dan is dat niet zomaar wat.
Ik weet niet hoe goed jullie over dit onderwerp kunnen praten, maar wat ik uit je reacties haal is dat je man niet zozeer in een geloofdscrisis verkeert, maar jullie hele huwelijk. Mijn man en ik zijn inmiddels 27 jaar bij elkaar, ik hoop dat je daar uit kunt opmaken dat wij niet bij de eerste de beste tegenslag het bijltje erbij neergooien, maar er zijn soms momenten geweest dat ik daar wel dicht bij was. Achteraf ben ik blij dat ik dat we nog bij elkaar zijn (uiteraard). Ik vind dat je echt je uiterste best gedaan moet hebben voor je zegt dat je niet meer samen door het leven kunt of wilt gaan. Als ik lees hoe jij over deze nieuwe situatie praat maak ik me echter zorgen of jou dat gaat lukken.
Stel dat je man het punt bereikt dat hij zelfs niet meer denkt dat er iets moet zijn, hij wordt echt ongelovig, kun jij daarmee verder? Je zegt dat je van hem houdt, maar hij moet het onderspit delven tegenover je liefde voor God en stel dat jullie uit elkaar zouden gaan dan is hij ook geen geschikte co-ouder meer omdat je je kinderen niet bloot wilt stellen aan de verkeerde invloed die je man dan op ze heeft. Je ziet je man dus als gevaar voor je kinderen, ondanks dat hij een hele lieve vader is. Er lijken daardoor nog maar twee opties open te staan: 1. bij elkaar blijven. Je zegt dat je nog van je man houdt en dus helemaal niet wilt scheiden, maar ik haal er een groter belang uit: je wilt een scheiding niet voorkomen omdat je ondanks alles nog zoveel van je man houdt, maar omdat je wilt voorkomen dat je man zijn kinderen op de verkeerde ideeën brengt als het zijn beurt is om de kinderen bij zich te hebben. En 2. scheiden met een omgangsverbod voor je man met zijn kinderen, of een omgangsregeling waarbij hij ze niet alleen mag spreken. Ook bij die keuze hou jij de regie in handen over in welke richting je kinderen gestuurd worden.

Mama5

Zijn jouw kinderen van jongsafaan gewend dat jullie allebei wat anders geloven? Ik zie er best tegen op om dit nu uit te moeten gaan leggen. Vooral de oudste is op een leeftijd dat hij dit al best goed zal begrijpen. We zullen het voorzichting aan moeten pakken en dat is wel iets wat we samen moeten doen. Mijn man wil na de vakantie stoppen met naar de kerk gaan dus dat lijkt me een moment om dat te gaan doen. Misschien maar iets zeggen als dat papa wat na moet denken over dingen. Wel moeilijk.

Ik merk aan je stukje dat jij ook een ontwikkeling heb doorgemaakt en wat verder weg bent te komen staan van de kerk van je jeugd. Dat lees ik hier wel bij meer mensen. Ik heb zelf dus nooit die behoefte gehad en nog steeds niet. Dat is natuurlijk wel een verschil.

Ik vind het wel heel fijn te lezen van jou (en ook van Rugby, DC en Mea en anderen) dat het dus wel mogelijk is om alsnog samen een eenheid te vormen. Dat is inderdaad heel bemoedigend.

Mam5

Wat je zegt over dat je niet weet of iemand gered is klopt helemaal! Je kan tenslotte niet in de harten van de mensen kijken en zelfs al zal je dat wel kunnen dan kan je nog niet voorspellen wat God precies zal doen. Ik hou me daar ook aan vast want inderdaad is God's genade groter dan die van de mensheid!

Jij schrijft steeds dat je het geloof van je man wel respecteert maar tegelijk schrijf je hier ook heel harde dingen over het geloof. Dat vind ik niet erg maar praat je ook zo over het geloof tegen je man? Is dat niet kwetsend voor hem?

Ik kan hem overigens inderdaad niet dwingen naar God terug te keren maar je hebt gelijk dat ik dat wel zou willen. Dat weet hij natuurlijk ook wel. Ik kan dat ook niet anders voor doen want hij weet precies hoe ik over dit soort dingen denk. Logisch want hij heeft jaren ook zo gedacht.

Ik zal hem inderdaad meer vrijheid geven en niet meer tegen hem zeggen dat hij mee moet blijven gaan naar de kerk of hem steeds vragen mee te gaan naar allerlei kerkelijke activiteiten. Daarin zal ik hem vrijheid geven. Wat betreft de kinderen vind ik dat erg moeilijk. Het zal voor hem ook wel moeilijk zijn. Als ik nu kijk naar ons weekprogramma hebben al onze sociale afspraken en vrijwilligerswerk en activiteiten een connectie met de kerk of de familie. Ik zal het wel eenzaam vinden om overal alleen met de kinderen heen te moeten maar ja ik ga hem inderdaad niet meer vragen. Hij moet het zelf willen en anders kan hij inderdaad beter (voorlopig?) niet meer komen.

En andersom

Ik zou ook kijken of jullie samen iets nieuws buiten de kerk kunnen doen. Iets van samen op dansles, of een sport ofzo.

En wat betreft onze relatie, ik sta heel erg open voor van alles, en vindt cultuur en geschiedenis heel erg interessant. Ik geloof niet in God, maar ik ontken ook niet dat de bijbel en het geloof een enorme invloed hebben gehad op onze samenleving.

Ooit heb ik een cursus gevolgd over de 4 grote wereldreligies, het christendom, het Judaisme, Boedisme en de Islam. En wat de docent opmerkte is dat als je ze horizontaal met elkaar vergelijkt, ze niet compatibel zijn op veel punten, maar als je horizontaal gaat kijken, dus naar wat ze wezenlijk zeggen, dan lijken ze juist heel veel op elkaar. Blijkbaar zit er een soort universeel gevoel voor goed en kwaad in ons, en hoe we met elkaar om zouden moeten gaan. En daarin kan ik me heel goed vinden. En dan maakt het wat mij betreft niet uit of dat is ingegeven door evolutie of God.

Kaaskopje

Ik voel me niet gekwetst hoor door de reacties. Ik wist van te voren dat als je zoiets op een openbaar forum plaatst je diverse reacties gaat krijgen en ik heb zeker veel aan de reacties hier. Het heeft me absoluut een aantal punten gegeven om over na te denken.

Ik ben het niet met je eens dat door de ontwikkeling het logisch is dat je niet meer terug kan keren tot het geloof. In de kerk hoor je vaak verhalen van mensen die God gevonden hebben. Daar zitten ook mensen bij die vroeger Christelijk waren en daarna jaren niet meer geloofden maar die uiteindelijk toch God weer gevonden hebben. Ik denk dus dat terugkeren zeker mogelijk is. Ik hoop natuurlijk dat dit gaat gebeuren maar de realiteit is dat we verder moeten met het leven zoals het nu is en dat houdt dus in dat we op dit moment in elk geval niet hetzelfde denken over dingen.

Ik hoop ook oprecht dat we het samen gaan redden. Ik wil zeker niet nu een scheiding aan gaan vragen. Het huwelijk is inderdaad voor het leven bedoelt en ik hoop dus echt dat we er samen uit komen. Ook van zijn kant overigens. Ik ben daar banger voor dan dat ik zou willen scheiden.

Natuurlijk speelt daarbij ook wel mee dat als we zouden scheiden hij natuurlijk ook de kinderen zou willen zien en ik zou het dan inderdaad niet leuk vinden als hij negatieve dingen zou zeggen over het geloof (weet niet of hij dat zou doen hoor!) of dat hij bepaalde leefregels die we hebben niet na zou komen omdat deze geinspireerd zijn door het geloof. De primaire reden dat ik niet wil scheiden is dat ik niet wil dat de kinderen in een gezin opgroeien met gescheiden ouders. Ik vind niet dat je dit de kinderen aan mag doen behalve als er echt sprake is van geestelijk of lichamelijk geweld. Daarnaast hou ik ook echt oprecht van hem en ik hoop dus dat we er samen uit zullen komen.

Een van de dingen die ik moeilijk vind is dat ik gewend ben om in discussies samen met hem over de kinderen en de opvoeding en over eigenlijk alles te verwijzen naar de bijbel of christelijke boeken. Dat was altijd heel natuurlijk (voor mij nog steeds) maar is het niet meer voor hem. Vroeger keken we naar de Bijbel voor een antwoord als we er samen niet mee uitkwamen. ik doe dat nog steeds natuurlijk maar hij niet meer. Dat is ook lastig.

Ja, ik heb een fijne relatie met mijn gelovige man, we knuffelen elkaar nog steeds graag, we hebben zeer drukke jaren achter de rug om onze 5 kinderen een goede geslaagde opvoeding te geven, we lopen nog steeds hand-in-hand op straat, vroeger met de kinderen tussen ons in, nu terug langs elkaar. Ik vind kerkgebouwen nog steeds fijn, loop er graag eens even binnen met mijn man, ik voor de sfeer en uitstraling, hij voor zijn geloof. Omdat hij respect heeft voor mijn overtuiging heb ik dat ook voor zijn mening. Er zijn overeenkomsten in waarden en overtuigingen (goedheid, respect ed, daar heb je niet de bijbel voor nodig) Godsdienst heeft mooie waarden aan het leven gegeven, heeft in het verleden een overdreven bourgondische levensstijl wat binnen de perken weten te houden.
Opvoedingsvragen kunnen jullie zeker samen een mooi antwoord op vinden, daarvoor moet niet het bijbelboek op de eerste plaats komen, maar de liefde binnen je gezin voor elkaar. De waarden, mijn kinderen genieten van hun leven, zijn zeer goede studenten, hebben zelden ruzie, kennen onze huisnormen en onze gevoeligheden.
Als je je man voor je wilt terugwinnen, zal je je respect voor hem mogen tonen, aan hem, maar ook aan je kinderen wijzen wat hun vader zijn sterke kanten zijn. Als jullie willen zullen jullie zeker tot mooie gezamenlijke antwoorden kunnen komen waar jullie beiden achter staan. Blijf jij enkel blind met je bijbel zwaaien en hij zich daardoor verstikt voelen, dan zullen jullie kinderen dat zeker aanvoelen en het als negatief, beklemmend en triestig ervaren !! Kijk naar het mooie en positieve van je man, dan zal hij zeker ook zijn sterke schouders onder een goede opvoeding van jullie kinderen zetten. Misschien wat verder af van rechtstreeks de bijbel, maar zeker de mooie en goede waarden voor een fijne opvoeding meegeven
Als jullie willen komen jullie hier gesterkt uit, je man wat verder van de bijbel, maar als koppel echt wel sterker !! dat kan !!

Cultuur

Ik weet nog goed hoe ik zo'n 11 jaar geleden met een franse collega een discussie had over of het mogelijk was een goede relatie te hebben als je allebei uit een ander land komt en een andere taal spreekt, zeker als je kinderen hebt. Het leek mij onmogelijk. Hij hield vol dat het wel kon.

We zijn nu inmiddels 10 jaar een koppel, waarvan 6 met kinderen, en ik begin zo langzamerhand te geloven dat hij gelijk heeft

Het belangrijkste is denk ik dat je niets voor vanzelfsprekend moet aannemen. Niet denken dat de ander er net zo over denkt als jij. En dit kan hele boeiende discussies opleveren. En als je beide de discussies aangaat met als doel een oplossing te vinden, en niet om je gelijk te halen, dan kun je echt een heel eind komen.

Een van de vele wegen

Asha: 'Het verschil voor mij is dat ik heel duidelijk het idee heb dat God mij niet die kant opleidt die mijn man wil opgaan.'
Asha, er zijn vele wegen, dus het kan dat jij een bepaalde weg kiest en jouw man een andere weg, zonder dat je elkaar uitsluit. Dat zou in elk geval moeten kunnen en je man biedt je die mogelijkheid vooralsnog, hij is nog niet bij je weg gegaan. Wel hoor ik in jouw verhaal, dat hij beschadigd is dor de wijze waarop hij het geloof voorgeleefd en naar zijn ervaring opgelegd heeft gekregen. Dat maakt dat hij niet meer kan leven en geloven in de vrijheid die er eigenlijk voor gegeven is.
Die vrijheid blokkeer jij nu eigenlijk ook, en zijn familie. Ik snap wel dar hij eerder niet heeft durven praten over zijn vragen, de antwoorden en reacties kende hij vooraf al ten volle.
Er is nu in elk geval ook voor jou de kans om meerdere wegen te verkennen. Je moet daarvoor dingen loslaten, met name dingen en mensen die je eerder enigszins veroordeeld hebt, bijvoorbeeld de menen van de kerk die niet zoveel voor de kerk doen als jij. Op andere wijze kan het best zijn dat zij evengoed iets zichtbaar kunnen maken van God, misschien is dit een kans voor jou om dat te ontdekken.
Het kan heel praktisch: als je man op zondag niet meer naar de kerk wil, prima. Jij wil wel en je praat er samen over (en met je kinderen, afhankelijk van hun leeftijd) of ze wel of niet met je meegaan. Vraag ondertussen wat je man op zondag graag zou willen doen, bijvoorbeeld samen gaan wandelen, naar een museum, fietsen of luieren. Bespreek dan ook of hij de kinderen meeneemt. Als het kan, ga dan met hem mee.
Geef ook je kinderen de ruimte om eigen keuzes te maken, die ruimte hebben ze nodig om oprecht te kunnen geloven.
Sta ervoor open, dat jij uiteindelijk niet weet welke weg voor jou voorbehouden is. De liefde voor je man kan een van de leidraden zijn en die trekt je nu een bepaalde kant op. Waarom zou je je daarvoor afsluiten? Wie doe je daarmee tekort? Waar ben je dan bang voor?

Je zegt: 'Ik begrijp wat je bedoelt met samen de zoektocht aangaan maar in zekere zin is het daar al te laat voor.' In het vervolg gaat het vooral over het punt dat hij het eerder had moeten zeggen. Maar zoals ik al schreef, ik denk dat hij alle reacties al kon voorspellen, dus 'eerder zeggen' zou weinig hebben bijgedragen aan zijn eigen denken en zijn eigen weg. Ik denk dat hij het oordeel van de families ten volle kende. Hij heeft dat zelf moeten uitvechten. Dat is moeilijk geweest en het geeft wel aan dat het voor hem van groot belang is, vrijwel alles wat van waarde is in zijn leven gaat hiermee op de helling.
Hij is nu duidelijk over zijn keuzes, hij bespreekt het met je op een open manier, hij neemt geen drastische besluiten, maar kondigt het tijdig aan. Kortom: hij biedt je alle mogelijkheden om mee te gaan. Dat wil niet zeggen dat je mee moet gaan met wat hij denkt, maar dat je samen een nieuwe relatie moet vinden, waarvan de basis is wederzijds respect en het besef, dat er nu en in de toekomst heel veel mogelijkheden zijn om Gods wegen te bewandelen. Je kunt op zondag naar de kerk gaan (jij dan, voor hem i dat nu even niet mogelijk) én gaan wandelen of fietsen. Je kunt contacten hebben via de kerk én via andere wegen. Hij zal zelf de moeilijke weg moeten gaan om daarin een nieuw leven op te bouwen. Daar kun je op twee manieren op reageren: met verdriet, alsof je hem al afvallige af ziet glijden; of met een zekere mate van oprechte nieuwsgierigheid en interesse: wat vinden andere mensen belangrijk, waarvoor leven ze, wat inspireert hen (zonder dat je direct zelf gaan missioneren, want dat vinden mensen eigenlijk altijd heel vervelend).
Als je oprecht en vol vertrouwen bent over je eigen weg, dan hoef je ook niet angstig te zijn als daar iets naast komt.
De kinderen zullen inderdaad op een zeker moment geconfronteerd worden met de keuzes die jullie maken. Ook na een scheiding trouwens. Het is eigenlijk heel erg belangrijk hoe jij daarin reageert. Als je aangeeft dat het heel erg is, dan zegt dat voor de kinderen niet alleen iets over hu vader, maar ook over alle andere mensen die anders leven dan jullie doen (en dat zijn er veel). Je kunt aan je kinderen aangeven: ik heb erover nagedacht en ik vind het wel belangrijk om bij de kerk te blijven. Dan geef je al aan hen mee, dat het keuzes zijn die mensen maken, die zij ook kunnen maken, en dat er voor elke keuze goede argumenten zijn, en dat het goede mensen zijn die heel veel verschillende goede dingen kunnen kiezen. Daarmee verrijk je ze voor de rest van hun leven.

Tsjor

Beklemmend

Als je man met flinke geloofsvragen zit, en je hele sociale leven heeft links met de kerk, en antwoorden zoek je van oudsher in de bijbel, kan dat best beklemmend zijn. Sporten kan een goede zijn, een keer in de vakantie een museum, bijvoorbeeld het spoorwegmuseum, gewoon even niet in het normale dagelijkse kringetje, even uit de sleur en lekker vakantie vieren. Misschien helpt het heel praktisch om weer een beetje tot elkaar te komen.
Het kan zijn dat je man niet meer gelooft zoals de kerk het voorschrijft, dat wil niet zeggen dat hij niet zal handelen naar de bijbel, al noemt hij het anders. Het feit dat jij naar de kerk gaat, hoef je echt niet te veranderen, al zal hij misschien niet meer meegaan. Maar probeer iets sociaals te vinden waar jullie samen naar toe kunnen wat geen link heeft met de kerk, al is het maar een vakantiecursus Frans of zoiets. Probeer te voorkomen dat jullie echt in verschillende werelden terechtkomen, als er geen brug meer is gaat jullie relatie het niet overleven.

Het is misschien inderdaad een idee om samen een hobby te zoeken. Iemand anders gaf ook al als praktisch advies dat hij misschien een bezigheid moest zoeken buiten de kerk om waar hij andere mensen kan ontmoeten. Nu hebben we allebei ook wel wat hobbies/bezigheden buiten de kerk om maar niet echt dingen die we gezamelijk doen en voor ons allebei nieuw zijn. Dat moet echter wel te vinden zijn. We hebben wel gezamelijke interesses dus ik denk inderdaad wel dat we iets zullen kunnen vinden. Dat is wel erg leuk om te doen. Vroeger voordat we kinderen hadden deden we dat soort dingen ook meer maar nu is dat soms lastiger.

Mooi dat jullie dezelfde waarden kunnen vinden.
Ik ben het met je eens dat veel bijbelse waarden ook daarbuiten zeker bestaan en dat er veel gezamelijke punten zijn.

Het verschil is natuurlijk wat je als inspiratie bron gebruikt. Jij heeft bijvoorbeeld aan om de bijbel niet te gebruiken bij het oplossen van vraagstukken maar om af te gaan op elkaar en de liefde voor elkaar. Dat klinkt heel mooi maar voor mij is het gewoon zo dat het voor mij altijd het meest logisch is geweest om alles vanuit een Bijbels perspectief te bekijken. Dat vind ik namelijk het meest waardevolle perspectief. Niet gelovigen zullen daar anders over denken maar voor mij is dat nu eenmaal zo. Het voelt heel vreemd en onnatuurlijk aan om niet als eerste hier aan te denken.

Het is overigens zeker zo dat mijn man goede kanten heeft en dat we ook zeker bepaalde waarden nog steeds zullen blijven delen.

Als ik er over nadenk lijkt me dat sowieso een goed beginpunt. Om te kijken naar welke waarden we allebei belangrijk vinden. Ik denk eigenlijk dat we daar wel uitkomen maar dat als het gaat over het praktische invulling van ons leven het lastiger zal zijn.