Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?

Tweeledig En lastig uit te leggen

Hij heeft, door deze maîtresse versneld en zeer tegen mijn zin ons leven, het huis waar ik en mijn kinderen nog woonden, binnen te halen, haar aan de kinderen voor te stellen en haar daar gelijk te laten logeren, mij zo veel pijn en verdriet gedaan (en dat hebben de kinderen gezien), dat er iets in mij brak. Er is daarna een confrontatie (niet fysiek) geweest, waarover ik hier op OO heb gepost. Een aantal forumleden labelden zijn gedrag en uitspraken die ik beschreef als “ Gaslighting” en “blameshifting” waardoor ik uiteindelijk op het spoor van Narcisme kwam. Dit heeft mij de ogen geopend.

Op dit moment

Ik denk dat haar beschikbaarheid als supply voor hem er nu voor zorgt dat de focus (vziw) niet zo zeer op mij ligt.

Overigens

Ben ik er nu, nadat al de mist van cognitieve dissonantie is opgetrokken, van overtuigd dat hij vaker uitspattingen buiten de deur heeft gehad en nog heeft. Dat heb ik een poos niet onder ogen kunnen zien omdat ik voor zijn biecht heel erg gefocust was op onze kinderen, waar het niet goed mee ging.

begrip en handvatten

Madelief, wat kan ik goed begrijpen hoe je je nu moet voelen. Je hebt een krachtige beslissing genomen, maar daarmee ben je er nog niet en dat weet je. Het begint dan feitelijk pas, het volhouden van geen contact en ondertussen proberen hem en je band met hem los te laten, weer te gaan genieten van je eigen leven en ook nog toekomstperspectief te zien. Bijna een onmogelijke opgave, en je staat er feitelijk alleen voor. De dynamiek waar je in zat met de narcist, zit nog zo verweven in je systeem, dat los je niet op met een vingerknip. Je hebt al een heel traject gevolgd begrijp ik, van alles gelezen, therapieën gevolgd, cognitief weet je heel goed hoe het zit. Maar het gevoel daarover dat maar niet wil samenvallen met wat je weet.

Alle goedbedoelde cliché's komen langs, zoals “laat het los”, “geef jezelf die liefde”etc. Dat helpt allemaal geen steek. En een eeuwige zoektocht naar waar het allemaal vandaan is gekomen – veelal vanuit je jeugd – ook niet, dat weet je op zeker moment allemaal wel maar lost je gevoel over je relatie en je verlangen om uit de trauma bond te komen niet op. Ik ga je dan ook niet vervelen met nog meer cliché's, want waar je in deze fase bij gebaat bent zijn concrete handvatten. Wat ik je sterk kan aanraden vanuit mijn eigen ervaring is – voorzover je dit niet al kent – de website van Iris Koops www.hetverdwenenzelf.nl en haar boeken over narcistisch misbruik en met name het onlangs verschenen 2e boek: “Je leven in eigen hand”, ondertitel: Verder na narcistische mishandeling. De informatie van Iris als ervaringsdeskundige is wat mij betreft op dit gebied het meest veelomvattende, genuanceerde en begripvolle dat er te vinden is. Na lezing hiervan voel je je gezien, gehoord, begrepen en heb je, geloof ik inmiddels, bijna geen therapeut meer nodig. Ook kun je op de website veel herkenning vinden, bijv. in de blogs van lotgenoten. Dat kan erg helpen je minder eenzaam te voelen in je proces. Want een pittig proces is het.
Op internet is natuurlijk een zee aan informatie te vinden en daar kun je in verdrinken als je niet uitkijkt; maar als je een beetje thuis bent in het Engels, vind ik de aanpak van The little shaman (klinkt zweverig maar is dit juist niet) een van de meest concrete, een fijne no nonsense aanpak. Ik geef je hierbij een link naar een van haar hier toepasselijke onderwerpen:

Coleta

De titel "Je verdwenen zelf" doet mij ook echt aan mijn moeder denken. Alles wat zij leuk vond, werd nogal minzaam beoordeeld door mijn vader. Hij vond het wel goed wat ze deed hoor, ze heeft op boetseren gezeten, Engelse les gevolgd en daar was hij dan best trots op, maar als ik eraan terug denk meer in de vorm van een vader die trots is dan een man op zijn vrouw. Andere zaken die mijn moeder mogelijk wel vond, werden afgedaan met "'we' vonden dat toch niet zo geslaagd, hè mam?" Als mijn moeder over een kat begon: we hebben al een kat, de kat van de buren, dat is ook gezellig. Mijn vader wil alleen gesprekken op niveau. Tot onze verbijstering heeft mijn moeder dat volledig overgenomen. Contact met de buren, of in de buurt zijn nooit een succes omdat de mensen alleen maar oppervlakkige gesprekken kunnen voeren. Ze wonen in het buitenland, zonder familie... ik zou blij zijn met iedere keutel over het weer of de zon (nou ja... die is daar zo normaal... oké de regen dus ) en die scheve tegel in de straat. Ik was zelf ook nogal zwaar op de hand, tja kind van dezelfde man, ik ben het eigenlijk nog steeds, maar ik heb mezelf geleerd om luchtiger te zijn. Praatjes over oppervlakkige zaken zijn soms gewoon genoeg en leuk, zeker als dat de band met andere mensen verstevigt. Maar terugkerend naar mijn moeder... zij is verdwenen. Dat is zoals het nu lijkt al voor hun huwelijk begonnen en nu compleet. Wat tragisch toch. Ze zijn 88.

pijn

Wat ik nog vergeten ben aan te geven in mijn vorige reactie is, dat wat je voornamelijk wilt is, van de pijn af te raken die je voelt na de breuk met de narcist. De pijn en de fundamentele eenzaamheid die je voelt in het losmakingsproces, omdat je er alleen doorheen moet, er geen ontkomen aan is en er zovelen zijn in de buitenwereld die het niet begrijpen. Het is nu eenmaal niet te vergelijken met een "gewone" relatiebreuk", dat is ook erg maar daar kom je vaak toch eerder overheen dan over een breuk met iemand met een persoonlijkheidsstoornis.Je hebt jezelf wel van de narcist bevrijd, maar vrij ben je nog steeds niet. Vrij ben je pas als overleven weer leven is geworden, als de focus eindelijk op jezelf komt te liggen i.p.v. op "je"narcist. En om dat te bereiken is er helaas geen "quick fix". En een litteken op je ziel zal er altijd blijven, alleen is het de bedoeling dat dat litteken meer en meer vervaagt. Je moet er doorheen, stap voor stap, dag na dag, het is helaas niet anders.

Nog niet hersteld

Ik heb trouwens ook weer een nieuwe liefde gevonden. We hebben een zachtaardige, vrijwel dramavrije relatie. Redelijk saai voor de buitenwereld, maar iets wat ik ZO nodig heb. Ik merk wel dat ik me altijd een beetje afzijdig blijf opstellen, ik zal me niet meer 100% geven. Ik wil niet samenwonen en moet tijd voor mezelf hebben. En zodra hij ook maar iets doet wat lijkt op wat ik in het verleden heb meegemaakt, dan komt er iets in mij vreselijk in opstand. Ik denk dat ik dus ook nog niet 100% "genezen" ben, maar ik red me en ik ben gelukkig.

Je ben al zo ver!

Oh Madelief, je hebt een aantal heel grote stappen allang achter je! Dat had ik niet door. Je bent eigenlijk al twee jaar onderweg. Superknap van je. Deze vooruitgang ga je je toch niet meer laten afnemen? Dat kan ik me niet voorstellen.

Mijn ex ging ook regelmatig vreemd. Vertelde het dan wel achteraf, vol "spijt". Achteraf zag ik pas dat hij genoot van mijn gekwetstheid. Zelfs toen we al uit elkaar waren, kon hij het niet laten nog meer op te biechten. Toen was hij teleurgesteld dat ik niet meer reageerde. Natuurlijk was ik not amused, maar ik had al geleerd geen emoties meer te tonen, die te bewaren totdat ik die elders kon ventileren. En toen werd het pas echt interessant, want ik zag dat hij er steeds een schepje bovenop deed, steeds meer details vertelde totdat ik hopelijk reageerde. Ik zei niets, deed niets, haalde met een lege blik mijn schouders op (ik heb veel geoefend in de spiegel). Het is echt interessant als je het van een afstandje kunt bekijken. Eigenlijk is het heel zielig.
Maar ik herken ook de rustiger periodes, waarin hij achteraf gezien op iemand anders gericht was. Dan ging het beter in onze relatie. En daarna kreeg ik weer een gigadreun. Wat een akelige herinneringen, en wat ben ik blij dat ik van hem af ben!!

Moet gewoon weer reageren..

.. want dit roept zo'n zee van herkenning op.. Kennen jullie de woedeaanvallen? Dat er tegen je geschreeuwd wordt tot je huilt en dan bindt ie pas in? Zich oh zo druk/bezorgd over je maken naar de buitenwereld (de patientenvereniging waar ik lid van werd vond hem zoo betrokken..) maar je eenmaal thuis niet meer zien staan? Je s'nachts wakker maken omdat hij het moeilijk had en wilde praten, terwijl jij er smorgens vroeg uit moest om te werken? Hij werkte trouwens zelf al lang niet meer. Alleen maar conflicten gehad.

Ik heb nu, in mijn huidige relatie, pas geleerd wat echte onbaatzuchtige liefde betekent. Als iemand echt rekening met jou houdt, en niet alleen voor de buitenwereld. En ja, dat is wennen. In het begin kromp ik telkens instinctief in elkaar; 'oh jee nou begint ie'. Maar dat deed ie niet. Deze man doet er juist alles aan om mij te zien lachen ipv huilen.

En weet je wat het fijne is..? Omdat ik weet hoe het niet moet kan ik dit zo ontzettend waarderen (en hij gelukkig ook!). We zijn nog steeds, zoveel jaar later alweer, dol op elkaar. Hier geen 'dopje van de tandpasta' ruzies. Wij realiseren ons donders goed hoe fijn we het hebben!

Ja, Paasei

Ik heb zoiets hier al eens "leven in een mijnenveld" genoemd.

Coleta

Bedankt voor je uitgebreide posting, ik kan voelen dat je weet waar ik het over heb.
Tja aan de ene kant zit ik er al lang niet meer zo in als iemand die net weg is bij haar ex- narc. Ik heb binnen de relatie ook best stevige grenzen gesteld Zoals gezegd: ik sliep al drie jaar niet meer met hem, hij komt hier al twee jaar niet meer over de vloer. Het afgelopen jaar heb ik hem misschien tien keer gezien, als vriend, voor een kopje koffie of even muziek maken. Ik was geen voeding meer in die zin dat ik niet meer praatte over zijn proces, er was vriendschappelijkheid met bij beiden een hoop om ooit weer geliefden te kunnen zijn. Ik ben dingen voor mijzelf gaan oppakken: zingen, toneelspelen, nieuwe opleiding. Nediteren en 5 uur per week trainen deed ik al. Allemaal omdat ik voelde dat ik mijn zelf moest versterken.
Waarom dan toch nc gaan en verdriet hebben? Ja ik mis het kunnen lachen en plezier hebben, af en toe een mailtje, maar moet nc omdat we beiden graag een relatie met elkaar zou willen hebben, er soms iets prachtigs is maar ik weet dat hij dat niet in een relatie kan omzetten. Ik zie dat prachtige niet als een masker of facade die even opgezet wordt. Het is er echt, alleen is het een eilandje in zijn wezen en kan hij het niet doorverbinden naar de rest zijn persoonlijkheid. Dat maakt dat hij wil 'teren' om mijn innerlijke verbondenheid, en dat zuigt mij leeg. Dat is niet per se gemeen, dat is onhandigheid. Dat ik dit zeg is geen excuus voor zijn gedrag maar een verklaring. Het geldt nog steeds dat het slecht is voor mij... Maar ik heb daar dus al wat stappen in gemaakt
In die zin voelt de site van Iris Koops in sommige zaken ook niet helemaal passend... wel heel goed hoor, en ik ga misschien ook wel haar boeken bestellen maar gewoon net een andere invalshoek dan ik aan het pakken ben.
Ik ben een zeer intensieve training van Richard Grannon aan het volgen http://spartanlifecoach.com/big-pack-special-offer/ en dat is een manier die mij erg aanspreekt. Erg hands on, direct dingen kunnen doen voor je zelf als expartner van de narc. Overigens heeft mijn ex dit pakket voor mij betaald (niet door mij gevraagd, door hem zelf aangeboden) ihkv dit is nog wat ik voor je kan doen. Kijk en dan zeggen veel mensen die met narcs te maken hebben gehad: kijk hij wil je weer manipuleren. en ik zeg nee: dit was echt onbezoldigd van iemand die al heel weinig geld had, die Grannon kent, weet dat hij nc aanraadt, en dat hij ook de covert narc is die Grannon beschrijft zodat het waarschijnlijk 'tegen hem' gaat keren.
Die mooie dingen, die er ook echt zijn, en waarvan ik echt weet dat ze niet manipulatief zijn, heeft deze man ook. Dat heeft me te lang in de hoop vastgehouden, dat en de lange zoektocht naar therapeuten die hem kunnen helpen. Maar die zijn er niet. En als Iris Koops dat zou zijn (of iemand zou kennen) zou hij morgenochtend bij haar op de stoep staan en en er keihard aan werken. Dat weet ik 100% zeker, want ik heb het hem zien doen (bijv. bij de Viersprong, toen we nog dachten dat hij borderliner was) en jarenlang.
Dat is ook het diepe verdriet. Maar ik weet ook dat het nu niet goed voor me is. En ja, het is ook iets wat niet uit te leggen is. Ooit werd ik weduwe. dat was heel zwaar maar iedereen leefde mee. Dit is minstens zo zwaar maar je moet niet zeuren. Heel eenzaam. Dank je erg voor je bijdrage

Ookzo

ja ik ben eigenlijk best al ver in het afstand nemen... Ik zag hem nog nauwelijks... het is misschien alleen de illusie dat het mooi had kunnen zijn... Stom he? ik mis gewoon de mails die meestentijds voornamelijk over hem gingen...

Paasei

Nee geen woede-aanvallen, in de zin van schreeuwen. Ik op mijn beurt zeg dan weer: had hij die maar gehad want dan mieter ik je er zo uit... Nee hier ging de woede ondergronds in het gedissocieerd 'stonewallen' een duidelijk kenmerk van covert narcissist. In die zin is de covert narc ook zo geniepig: je voelt 'er is iets off' maar je kan nooit je vinger er op leggen.
Maar goed toen ik dit mechanisme eenmaal doorhad, pikte ik ook dat niet meer en bracht ik geen weekenden meer met hem door in mijn huis. Twee jaar geleden nog een keer op vakantie samen geweest. Toen werd het weer precies zo. Toen heb ik die uitjes ook gestopt.

Madelief

Je reactie geeft precies datgene weer wat voor de narcist zo belangrijk is om je in zijn leven te willen houden; je geeft blijk van een enorm empathisch vermogen, en de wil om het goede in mensen te zien, en dat siert je. Je wilt hem begrijpen, geeft hem het voordeel van de twijfel en hebt lang vastgehouden aan de hoop dat het ooit zou kunnen samen. Zo herkenbaar voor mij, maar daarmee ben je - en zijn we - precies een geweldige magneet voor de narcist. Daar moet hij het van hebben, met iemand die dat invoelend vermogen niet heeft kan hij niks, dan is het snel klaar want loopt tegen de grenzen van de ander aan. Waarom we vaak zo veel langer dan goed voor ons is in een dergelijke relatie blijven, is dat we vasthouden aan de hoop, de hoop dat het ooit anders kan worden. En daar zit 'm nu precies de kneep, het is valse hoop omdat een ras narcist nu eenmaal niet tot echte verbinding in staat is. Wie geen verbinding heeft met zijn innerlijke, authentieke kern en dat uit een ander moet halen, kan al helemaal geen verbinding aangaan met iemand anders. Het gaat er niet meer om of het gemeen is, of onhandig, of dat het een blijk van onvermogen is. Dat is triest genoeg voor de narcist zelf. Het gaat erom dat het onmogelijk is om met zo iemand een gelijkwaardige, volwassen, vervullende relatie aan te gaan. Een relatie die ook recht doet aan jou, en wat jij nodig hebt. Maar dit weet je vast allemaal al lang.

Welke weg je ook kiest om het pad van herstel op te gaan, doe vooral wat voor jou goed voelt. Je mag best geloven in zijn goede bedoelingen, alleen is hij helaas waarschijnlijk niet te helpen, en ondertussen gaat jouw leven verder. Je doet veel dingen voor jezelf en dat geeft al aan dat je ook een krachtige persoonlijkheid bent. Dus ga je het redden, linksom of rechtsom, en mag je jezelf gelukkig prijzen dat jij wel verbinding kent en tot liefde in staat bent. Hij zit in zichzelf gevangen, ik denk niet dat het een feestje is om narcist te zijn.

Coleta

Ja ik weet het, je hebt gelijk: ik ben een duidelijk voorbeeld van een empaht en duidelijk te empathisch waar een ander al zou zijn afgehaakt. (heb ook heel veel aan de facebookgroep empaths versus narcissits).
Ik ben het helemaal met je eens en ik weet ook hoe het werkt, niet alleen omdat ik er heel veel over gelezen heb, maar het zelf heb geleefd.
je schrijft "Waarom we vaak zo veel langer dan goed voor ons is in een dergelijke relatie blijven, is dat we vasthouden aan de hoop, de hoop dat het ooit anders kan worden. En daar zit 'm nu precies de kneep, het is valse hoop omdat een ras narcist nu eenmaal niet tot echte verbinding in staat is. Wie geen verbinding heeft met zijn innerlijke, authentieke kern en dat uit een ander moet halen, kan al helemaal geen verbinding aangaan met iemand anders. Het gaat er niet meer om of het gemeen is, of onhandig, of dat het een blijk van onvermogen is. Dat is triest genoeg voor de narcist zelf. Het gaat erom dat het onmogelijk is om met zo iemand een gelijkwaardige, volwassen, vervullende relatie aan te gaan. Een relatie die ook recht doet aan jou, en wat jij nodig hebt. Maar dit weet je vast allemaal al lang."

ja ik weet het maar het is toch goed om het weer te lezen, ook al heb ik al tientallen keren in allerlei boeken gelezen en ook gehoord in allerlei Youtube video's. Nee zoals het nu ligt is hij niet tot verbinding in staat. Ja wel tot mooie momenten met mensen maar voor een verbinding heeft hij een ander nodig en dat is dan eigenlijk al meteen gebruiken van die ander want die gaat wachten en proberen en er tijd instoppen.

Ja die hoop laten varen is op dit moment het pijnlijkst. Terwijl ik het allang wist natuurlijk allemaal. En wat ook om de hoek kan kijken is dat ik zo moeilijk kan begrijpen dat men zo in elkaar zit. Maar ik denk dat ik het ook niet moet willen begrijpen maar aannemen dat het nu eenmaal zo is en dat het niet goed is voor mij.

Als ik weer in zo'n empathische bui ben, die heel goed dat heel kleine goedwillende eilandje bij hem ziet en verdrietig word van dat dat niet zich door kan verbinden naar de rest van zijn bestaan en naar mij, doe ik het volgende: ik heb een document van alle nare dingen die hij kon doen, alle verbijsterende spelletjes en eigenschappen. Daar lees ik in, en dan ben ik in vijf minuten van huilende verdrietige emphaat tot een verontwaardigde boze dame geworden. Het is kinderlijk maar het helpt: dan weet ik weer dat ik dat allemaal echt niet wil.

En nee ik denk ook niet dat het prettig is om narcist te zijn. Angstig, eenzaam en wanhopig eerder. Ik vind het zelfs rot voor hem.

Madelief

Echt, ik begrijp zo goed waar je nu zit, want dit is precies waar ik ook al ruim twee jaar mee rond probeer te komen. Het is zo moeilijk om te accepteren dat een mens zo kan zijn, dat wil er gewoon niet in en zo lang je dat niet accepteert, kun je het eigenlijk ook niet loslaten. Het begint bij mij nu pas echt te landen, dat je met al je liefde en beste wil van de wereld niet bij die ander kunt komen. Omdat die ander dat vanwege zijn stoornis nu eenmaal niet kan voelen. Dat schakeltje ontbreekt. Hij weet wel dat er zoiets als verbinding en liefde moet bestaan want hij is niet helemaal op zijn achterhoofd gevallen en heeft cognitief door de jaren wel een en ander opgepikt, maar hij voelt het gewoonweg niet. Een narcist is doodsbang voor nabijheid en intimiteit, dat weet je zo te lezen ook. Je hebt de kennis, ik ook, maar je emotionele huishouding accepteert die kennis maar moeilijk.

Ooit las ik ergens de volgende treffende uitspraak: een narcist houdt van je via zijn ego, niet via zijn hart. Een 'normaal" mens houdt van iemand van hart tot hart. "Mijn" narcist heeft na onze breuk tegen een vriend over mij gezegd: "zij was alles wat je als man in een vrouw zoekt, maar ik kon het niet aan". Dat zegt eigenlijk alles. Ze kunnen het niet aan, het komt niet binnen en ze kunnen het dus ook niet teruggeven. Het vraagt commitment, verantwoordelijkheid nemen, en die chip hebben ze gewoon niet.

Het algemeen idee over narcisten is, dat ze erg van zichzelf houden, vrolijk verder leven, volgende prooi, nergens last van hebben. Dat lijkt zo ja, maar bij een narcist is niets wat het lijkt; onder alle bravoure zit een angstig persoon, die zich af en toe laat zien. Onder alles wat ze doen zit een diepe angst als grootste drijfveer voor hun vaak afschuwelijke handelwijze. Het pleit hem niet vrij, maar je hoeft hem ook niet te benijden. En omdat je dat als empatisch persoon ziet en voelt, krijgt hij zo lang zo veel credits. Maar eens houdt het op, het is water naar de zee dragen en jij bent er zelf ook nog. Ik hoop dat je het volhoud op deze ingeslagen weg, want ik denk dat je meer dan genoeg hebt gegeven. Op is op. Nogmaals, heel veel sterkte. Je hebt een liefdevol hart.

Coleta

Ik heb heel erg veel aan je postings, zoveel herkenning en erkenning... je schrijft "Je hebt een liefdevol hart." Ja dat kon mijn ex ook zeggen. En ik weet zeker dat hij het ook kon voelen want hij zei het met tranen in zijn ogen. En van dat hart houdt hij ook maar omdat hij verder eigenlijk geen verbinding aan kan gaan... liep het altijd weer dood. Dat deed me veel pijn En ik maar moeite doen om hem onze harten te laten voelen... En zo werd die moeite ook weer supply voor hem... enfin je kent het.
Rationeel zie ik dat hij het niet kan... geen verbinding in zichzelf heeft en het dus ook niet met de ander kan... hij wil het wel heel graag, snakt ernaar maar inderdaad hij kan er geen commitment aan koppelen, het zit er gewoon niet in.
En wat jij zegt... mijn emotionele huishouding kan maar niet begrijpen dat je liefde kan voelen (want dat kan hij op momenten echt wel) maar het vervolgens gebruikt als voeding en of hij er recht op heeft... heel naar.
en wat je ex zei ""zij was alles wat je als man in een vrouw zoekt, maar ik kon het niet aan" zei letterlijk mijn ex ook. En ik dacht dan "maar dat is toch een keuze, dat is toch een kwestie van heel kwetsbaar durven zijn, kom maar ik heb dat geduld wel, als jij die bereidheid hebt..." En dan had hij dat heel eventjes... maar ik moet echt onder ogen zien dat hij dat uiteindelijk niet kan...
Dat moet ik, maar ik mis hem stikveel. Ik kan er niets aan doen.

Document en boosheid

Madelief, je schreef: "ik heb een document van alle nare dingen die hij kon doen, alle verbijsterende spelletjes en eigenschappen. Daar lees ik in, en dan ben ik in vijf minuten van huilende verdrietige emphaat tot een verontwaardigde boze dame geworden."
Ik heb ook zo'n lijst! En een dagboek uit de zwaarste tijd. Die zijn echt heel behulpzaam als ik denk dat ik wel weer een beetje normaler tegen mijn ex kan gaan doen (ja, ook ik ben een typische empath). Ik mag er niet in trappen, want zodra ik één vinger geef, pakt hij niet alleen mijn hand maar probeert hij mij volledig in te pakken. Weet je, ik kan nauwelijks in dat dagboek lezen, het is zo ontzettend pijnlijk om me te realiseren dat ik werkelijk jarenlang in die hel geleefd heb.

Ja mijn ex had wel woedeaanvallen, ongelooflijke vulkaanuitbarstingen, schijnbaar uit het niets (vandaar de diagnose borderline met narcisme). Hij trapte me met woorden en later ook met daden de grond in. Hield niet op totdat ik verschrompelde. Dan kon hij stoppen, afkoelen en dan zijn excuses aanbieden en me troosten. Heel af en toe liet hij zijn ware aard zien. Een klein, tevreden glimlachje als het lukte, of een nauwelijks hoorbare fluistering: zo, nu ben je klein he. Maar die minimale tekens hebben mij wel de ogen geopend hoe twisted hij eigenlijk was, is. Troosten deed hij ook met grote woorden, tranen, beloftes, hij was een eikel, hij had hulp nodig, ik was zo geweldig, de enige die hem begreep. Ik geloofde hem, want daarna ging het weer een tijdje goed, soms heel goed. Hij kon me ook als geen ander aan het lachen maken, ontzettend leuke en spannende dingen organiseren. Nu geloof ik hem echt niet meer. Het was toneel. Ik ben bijna 7 jaar verder nu. Langzaam maar zeker ben ik door al zijn trucs heen gaan zien. Ik mis hem echt niet meer, ik kan hem missen als kiespijn. Het kost tijd, werk en inzicht, Madelief, maar jij zult ook op dat punt komen.

Ookzo

Ja hier waren er dus geen grote woede uitbarstingen. Maar op de een of andere manier ging die woede ondergronds en ging hij 'stonewallen'. Niks of weinig zeggen, een enorme giftige energie uitstralen die mij helemaal lam legde. Als ik dan naar buiten ging, zonder hem, knapte ik helemaal op. En dan ging hij me weer verwijten dat ik te lang weg was of zo. En inderdaad als ik heel wanhopig of verdrietig was uiteindelijk, kon hij zijn houding weer veranderen. Maar ik merkte niet iets van macht als in de uitspraken die jij noemt, het leek meer of hij tot een soort inzicht kwam. Maar je weet het niet, het was in ieder geval heel naar. Intussen droeg hij me op handen.
Als hij me ooit woordelijk of fysiek vernederd had, had ik eigenlijk makkelijker een streep eronder kunnen zetten (denk ik dan, is misschien niet zo)

dit is heel herkenbaar: "roosten deed hij ook met grote woorden, tranen, beloftes, hij was een eikel, hij had hulp nodig, ik was zo geweldig, de enige die hem begreep. Ik geloofde hem, want daarna ging het weer een tijdje goed, soms heel goed. Hij kon me ook als geen ander aan het lachen maken, ontzettend leuke en spannende dingen organiseren. "

ja ik geloof nog steeds dat mijn ex het op dat moment meende... alleen niet kon waarmaken.
En dat is ook denk ik zo, alleen ken je jezelf dan niet.

Maar goed, ben dan wel benieuwd hoe lang jij hem hebt gemist... ?(jij kon natuurlijk niet no contact gaan, dat scheelt ook)

Vandaag stuurde hij de sleutels van mijn huis terug. Netjes, zonder woorden. Maar toch verscheurt het mijn hart. Dat is dom want het is ook een $%^&$%^vent. Maar mijn hart was aan hem verbonden en dat voel ik nu losscheuren. Ik sta overigens wel nog steeds achter nc.

Engelse termen

Ik ben niet zo thuis in de Engelse termen, maar met stonewalling, wordt daar doodzwijgen mee bedoeld?

De enige Engelse term in dit verband die ik weet is "gaslighting" (https://nl.wikipedia.org/wiki/Gaslighting).

Sally

Ja inderdaad een soort doodzijgen. Niet gewoon een beetje in jezelf gekeerd zijn maar heel passief agressief de sfeer benadelen. Een psycholoog zei ook eens tegen me "ja dit soort mensen is er een meester in de sfeer van een hele groep naar beneden te halen"

Silent treatment

Zo wordt dat toch ook genoemd? Gas lighting is wat anders.
Ik houd mij op het moment aan een soort van nc binnen een relatie wegens de zoveelste silent treatment. Daar bedoel ik mee dat het me eindelijk voor het eerst lukt om, na heel veel luisteren naar Richard Grannon, Dana Morningstar en veel anderen, mij niet te laten beinvloeden door de silent treatment.
Hij moet zelf weer willen gaan praten en wat hij ervoor nodig heeft om weer normaal te doen, dat mag hij zelf bedenken. Het voelt goed om dit zo zeker te weten.
Ik zorg goed voor mezelf en in bed doe ik een oortje in en luister eerst nog naar muziek.
Deze uitleg helpt mij goed als ik bedenk hoe stom hij mij behandeld: hun gevoel kleurt alles. Hij gelooft echt dat ik slecht ben. Omdat hij zich afsluit en dat niet aan hem kan liggen (hetbesef dat hij ma ermee manipuleert zal hij wel hebben, ik weet verder niet hoe dat werkt in het hoofd van hem) moet het wel aan mij liggen. Als hij zich lang afsluit, wordt ik denk ik in zijn hoofd steeds slechter, want ik moet de verklaring zijn voor zijn afsluiten.als ik drama ga maken (wat ik nu dus niet ga doen) dan geldt dat voor hem als een bevestiging voor het feit dat hij een moeilijke vrouw heeft. Raar, maar zo lijkt het echt te werken. Dus ik heb maar een ding te doen, het bij hem laten. Ik laat niet merken wat het mij doet, dat is dan zeg maar in mijn situatie nc.

Sorry

Voor het zo slordig typen op mijn mobiel

Inderdaad, silent treatment

Die term bedoelde ik. En Gaslightng is inderdaad wat anders, maar het is (naast silent treatment) de enige Engelstalige term die ik kende.

Heb overigens met beide te maken gehad. Niet prettig...

Grey Rock

Thera,
Wat jij bedoelt (en doet, als ik je goed begrijp) heet grey rock.