U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?
De titel zegt het al. Wie kent de dynamiek van toxische relatie met een narcist, borderliner of andere cluster b persoonlijkheid en is (waarschijnlijk ook na jaren gedoe) no contact gegaan? Ik ben bekend met alle termen. filmpjes en therapeuten op dit vlak, doe een heel goed coachingstraject bij David Grannon.
Ik ben gisteren NC gegaan met narcistische partner (hij heeft officiele diagnose) na jaren van proberen binnen deze trauma bond toch, met therapie en counseling er wat van te maken. Ik heb geen behoefte aan mensen die niet weten wat dit behelst en met secundary gaslighting komen als "waar er 2 vechten hebben er twee schuld, je bent toch beter af zo... etc" Ik ben gewoon naarstig op zoek naar lotgenoten die begrijpen hoe zwaar dit is: een liefde hebben waar echt zoveel liefde is, maar die niet kan doorgaan door zo'n persoonlijkheidsstoornis.
Het is echt zoooo moeilijk... pff. Ik krijg dan zo'n brief waar dit in staat "
wat steeds duidelijker wordt is de wijze waarop al die narcistische eigenschappen zo'n enorme rol spelen in mijn denken en dus in mijn leven en het leven van anderen die met mij te maken hebben. Het is zo groot en overweldigend als ik het met afstand bezie. Het speelt in nagenoeg in alle facetten van mijn leven. Het is niet de eerste keer dat ik me hier van gewaar wordt en dat is tegelijkertijd ook waarom ik weet dat het niet veranderd. Ondanks dat ik ook weet hoe het is om me te kunnen overgeven en hoe goddelijk verbonden met mijn hart en de aarde dat is, leidt het niet tot een dieper besluit om mijn Noorden te pakken en voor het hoogste te gaan. Onbegrijpelijk om te zien dat ik daar niet voor kies (in ieder geval niet blijvend), maar om iedere keer weer te kiezen om vanuit dat construct te leven. Het voelt niet als een keuze (zeker niet bewust), maar ik weet dat het dit wel is. Ik blijk niet bereid om de investeringen in tijd en moeite te nemen om dit proberen te keren. Ik neem het me iedere keer voor, begin er dikwijls mee, maar ik maak het nooit waar. Ik zit in die dynamiek gevangen en nog veel erger is dat ik jou in die dynamiek ook gevangen probeer te houden. Jouw sympathie, aandacht en liefde blijkt iedere keer ook snel weer voeding te worden. Mijn hart huilt verscheurd om je, om ons, omdat ik kan voelen hoeveel liefde, aantrekkingskracht en potentie er op allerlei vlakken is. Schaamte, verdriet en pijn om wat jij allemaal hebt doorstaan als gevolg van het van mij houden en met mij omgaan en de open wonden die je daar nog van hebt. Ik leef dikwijls tussen euforie en slachtofferschap. Verhalen die ik over mijzelf en het leven maak. Verhalen waarin ik dikwijls zelf geloof en anderen probeer ervan te overtuigen dat ze waar zijn. Dat heb ik gelukkig leren inzien dat dit zo bij mij werkt. En gelukkig heb ik ook momenten van contemplatie en kan ik er van afstand naar kijken. Als ik het dan inmiddels zo bezie kan ik niet anders concluderen dat het een zeer destructief construct is en dat dit ook blijvend is, ondanks dat ik er steeds meer bewustzijn op krijg. Niet alleen voor mijzelf, want het weerhoud me er van me verbonden op deze wereld te begeven, maar voornamelijk voor de mensen die ik gebruik als voeding om dit krampachtig wel te bewerkstelligen. En dat geldt dan voornamelijk voor jou. Juist in liefde en intimiteit toont het zich van z'n meest duivelse kant. Je hebt alles gegeven, je ziel en zaligheid en kreeg stank voor dank. Het heeft je leeggezogen en beschadigd. Het had nooit mogen gebeuren, maar dat kan ik niet meer keren"
Ik weet dat dit oprecht is. Maar ook dat dat voor dit moment is. Op het moment dat hij denkt dat hij me weer 'heeft' interesseert het hem niet meer, ben ik slechts voeding voor hem. En toch, zouden we elkaar zien (hij woont gelukkig in een andere stad) dan zouden we tranen van liefde huilen.
Komt nog eens bij dat ik heel veel eenzaam ben geweest in mijn leven (weduwe geworden) en op een leeftijd ben dat een volgende liefde echt een wondertje zou zijn (en nee, ga nou alsjeblieft niet zeggen "ja maar de buurvrouw van mijn tante heeft ook zo'n leuke man ontmoet" Ik weet waar ik het over heb: ben bijna 60, niet goed geconserveerd, en veel te diep gewond en wantrouwend geworden door dit narcistisch misbruik om me snel open te kunnen stellen.
Dat maakt de keuze voor no contact nog wranger: ik moest kiezen voor een verdrietige trauma bond of eenzaamheid. Gaat niet echt fijn zo.
No contact/ Thera/ Kaaskopje
Ik ben al jaren grijze rots... eigenlijk. Geen voeding meer geven, weinig reageren. Maar toch hield dat bij mij een lijntje open, voelde het toch als een soort energetische aftapping door de narc.
Echt no contact gaan wordt aangeraden als de enige manier om je echt te bevrijden van de invloed van de narc, anders wordt de wond steeds opengereten, of wordt je steeds getriggerd in je liefdesgevoel voor die ander.
Ik had het zo graag gewild: alleen de mooie dingen behouden. Het gaat niet. Helaas
Het risico van Engelse termen...
...is dat men je al snel er van verdenkt dat je overdrijft. Geldt overigens ook voor officiële Nederlandstalige vaktermen.
Alsof je zelf even een diagnose voor een wat vervelende (ex-)partner bij elkaar hebt gegoogled.
Terwijl je ondertussen wel degelijk te maken hebt (gehad) met iemand die trekken heeft die zouden kunnen wijzen op narcisme (let ook op dat ik nadrukkelijk probeer te vermijden dat ik iemand rechtstreeks een narcist noem, maar wel een mogelijkheid noem dat narcisme mee zou kunnen spelen - we zijn tenslotte geen psychologen).
thera
Maar het gaat niet om de term. Om jezelf veilig te houden moet je hem telefoonnummer, email, social media blokkeren. Zo ook de mensen die hem ondersteunen in zijn narc zijn. Het maakt het contact zoeken van hem moeilijker en als er een brief per post komt, kan je die ongelezen retourneren. Ook gelegenheden mijden waar je hem tegen kunt komen.
De enige reden om dat niet te doen is het hebben van kinderen.
Dan zal je grijze rock of laag contact moeten gaan.
Potjeslatijn
Ik had al eerder gereageerd op het taalvraagstuk, maar heb voor de zorgvuldigheid de door Emmawee genoemde draad opgezocht. Waar zij en anderen in deze draad vooral over vallen is inderdaad het gebruik van de Engelse termen (NB: wordt wel taalTOPIC genoemd 
. Ik zie dat vooral als een soort “potjeslatijn” (oh, ik weet het NB is ook Latijn)
Ookzo, en verder
"Dagarada, geen bewuste straf? Doet dat er eigenlijk toe?"
Voor mij, in mijn situatie wel. Ik heb me al door heel veel moeilijke perioden heen gesleept omdat ik mezelf voor kon houden dat het onmacht was, en geen sadisme. Het is een goede man, met een e-nórme gebruiksaanwijzing (ja, ik heb er ook één maar die heeft hij al uit 
.
Ik vind ook wel dat je dat heel makkelijk tegen mij zegt "doe je ogen open", "ernstige consequenties (einde relatie)". We hebben kinderen. Hij is op zijn manier een goede vader. Grotendeels afwezig, maar door het gezin intact te houden kan de band tussen hem en de kinderen blijven zoals hij nu is (liefdevol en überhaupt aanwezig).
Wat Madelief zegt: "Iemand met autisme heeft zoals de meeste mensen meestal een geweten (..)", klopt. Dat zie ik ook bij mijn man. Als hij doorheeft dat hij iets verkeerd heeft gedaan, raakt hij bijna verlamd van schuldgevoel. Probleem is dat hij niet of moeilijk kan invoelen wat een ander pijn doet. Behalve dan evidente zaken zoals fysieke mishandeling. Dat zou niet in hem opkomen.
Enfin, het is een heel andere problematiek en ik wilde het draadje zeker niet kapen. Ik herkende alleen een bepaalde dynamiek en hoopte in de benadering van narcisten iets te vinden wat ik kan "gebruiken".
Sally
Ik heb het 'geluk' dat mijn ex, net als mijn moeder de diagnose had. Maar het rotte is: zolang de psychologische Nederlandse gemeenschap zich er niet serieus in verdiept, is men wel gehouden aan het via google en youtube dingen onderzoeken als leek. Overigens interesseert het mij geen bal of men denkt dat ik even dingen bij elkaar gegoogled heb: ik weet er meer van dan menige psycholoog (citaat van de psycholoog van de Viersprong) en ik heb al die jaren gewoon gelijk gehad (en later, toen het geen zin meer had) in mijn observaties.
geen contact
Hoe pijnlijk ook, geen contact geeft ook een boel opluchting als het gaat om iemand met vermoedelijke narcistische trekken.
In ons geval heeft ex zelf alle contacten verbroken omdat hij te nadrukkelijk door de mand was gevallen en zelfs ons niet meer de schuld kon geven van wat er mis was gegaan.
Bevredigend is het echter niet. Hij is nog regelmatig in mijn gedachten: wat zou hij doen, heeft hij zijn leven weer op de rit, leeft hij überhaupt nog. Maar het scheelt, eerlijk gezegd, ook een boel spanning en stress en op de tenen lopen (zelfs als je al jaren gescheiden bent).
En toch heb ik het gevoel dat ik er nog niet klaar mee ben. Ik heb nog veel vragen voor hem. Maar ik weet dat ik er nooit antwoord op zal krijgen, in ieder geval geen eerlijk antwoord. Het is toch de schuld van een ander, of het is niet gebeurd, zo staat hij in het leven.
De (volwassen) kinderen zijn er wel helemaal klaar mee. Zij hebben de deur dicht gedaan en willen echt geen contact meer als hij ooit weer opduikt. Schrijnend, maar ze hebben hun leven goed opgepakt en gaan verder zonder hem.
Maar de kwestie is Dagarada
je schrijft "Ik heb me al door heel veel moeilijke perioden heen gesleept omdat ik mezelf voor kon houden dat het onmacht was, en geen sadisme."
KIjk dat is ook heel veel tegen mij gezegd door zowel therapeuten als vriendinnen "ah maar het is onmacht"
Maar op een gegeven moment bedacht ik me: ja het is onmacht, maar het toont zich niet als onmacht, het toont zich als de baas spelen, macht willen hebben, entitlement...
Als de ander zou laten zien dat hij onzeker is of zich onmachtig voelt, ben ik de eerste die liefdevolle coulance en geduld voor hem kan hebben.
Maar als ik geduld moet hebben voor machtspelletjes die hij speelt uit onmacht neem ik de rekening op voor iets wat bij hem hoort: het is zijn proces, hij moet daar de verantwoordelijkheid voor dragen. Sterker nog: als je je dat laat gebeuren, onthoudt je hem de mogelijkheid die onmacht wel te gaan voelen, onder ogen te gaan zien, te gaan helen. Jij bent de boksbal van zijn frustraties en hij kan weer verder.... dat is niet gezond. Voor beiden niet.
oh en nog even Dagarada
Maar je schuldig voelen is nog niet een geweten hebben hoor. Je schuldig voelen kan zelfs een manier zijn om alles in stand te houden: Oh ik voel me zo slecht, nou neem je het me niet kwalijk he? Zich zo slecht voelen dat de cyclus zich gaat herhalen vaak. Schuldig voelen kan vaak een heel onoprechte emotie zijn: ik voel me rot maar ik ga er toch mee door.
Spijt is iets heel anders, dat raakt meer aan het geweten. Bij spijt neem je oprecht verantwoording voor wat je hebt gedaan en gaat er aan werken te voorkomen dat het niet meer gebeurt.
En ja, geweten is direct relateerbaar aan empathie: dus kunnen voelen wat het een ander doet. Ik zou toch nog eens wat meer onderzoek doen naar narcisme als ik jou was.
Oei Madelief
Dat onderscheid tussen schuldgevoel en spijt is hier heel erg duidelijk. Spijt betuigt hij nooit ergens voor. Echt nooit.
Wel kan hij zich zo verliezen in schuldgevoel dat hij dagenlang onbereikbaar is. Ingewikkelde materie hoor. Omdat hij zo gesloten is, is het voor mij vaak ook maar gissen wat er zich van binnen precies afspeelt.
Ik zal inderdaad nog maar weer eens verder lezen.
Madelief, en achteraf gelijk hebben
Over de onwetendheid van sommige professionals kan ik ook boeken vol schrijven, zowel qua autisme als qua vermoedelijk narcistisch gedrag. Ik geloof je direct als je zegt dat jouw ex een diagnose heeft, die van mij zal het nooit krijgen, want het ligt altijd aan een ander Vandaar mijn eigen voorzichtigheid m.b.t. het benoemen van vermoedelijke diagnoses.
De ellende is dat je als "lijdend voorwerp" van iemand met (vermoedelijke) narcistische trekken/een narcist inderdaad zelden een poot aan de grond krijgt, omdat zij zich vaak presenteren als de vlotte verstandige vent en jou wegschrijven als zwak of fout. Als jij daar in je emotie (wat begrijpelijk is) bij de professionele hulpverlening zit en hij straalt zekerheid en kracht uit (ook al is het flinterdun), is men snel geneigd hem te geloven. Want het kant toch niet waar zijn dat zo'n áárdige, voorkomende, redelijke man thuis loopt te schreeuwen omdat jullie toevallig tegelijkertijd de ketchupfles wilden pakken, of dat hij je dagen achter elkaar doodzwijgt omdat je iets hebt gedaan wat hem niet welgevallig was?
Mijn ervaring is dat je soms wel geloofd kan worden als je nuchter en zonder veel emoties met concrete voorbeelden komt. Maar dat is zo lastig, om uit je emoties te blijven als je bijna gek wordt gemaakt met doodzwijgen en emotioneel gemanipuleer van je partner.
Maar zelfs na jaren vind ik het moeilijk om er zonder emoties over te spreken/schrijven. Vooral ook omdat ik mezelf achteraf niet snap. Hoe kan ik in vredesnaam dit gedrag zo lang getolereerd hebben! Maandenlang doodgezwegen worden omdat ik door een gynaecoloog was behandeld (stond bij hem gelijk aan vreemdgaan, terwijl ik de behandeling hard nodig had). Of, zoals ik net al zei, enorm uit zijn plaat gaan omdat we tegelijkertijd de ketchupfles pakken, en het is allemaal mijn schuld natuurlijk want ik doe niet normaal (als je met een normaal iemand zoiets meemaakt schiet je samen in de lach, denk ik, maar hij ontplofte). Woedend worden op een klein kind dat een melkbeker omstoot en mij de schuld geven omdat een kind van twee zoiets doet. Situaties achteraf heel anders weergeven dan ze daadwerkelijk hebben plaatsgevonden en ja, daar had ik natuurlijk ook schuld aan want ik loog of was gek. Ik heb afgeleerd op mijn eigen gezonde verstand te vertrouwen en tja, dan gelooft een ander je ook niet meer.
Hij is inmiddels alweer een jaar of 4, 5 uit ons leven nadat hij al zijn mooie façades niet meer overeind kon houden naar de buitenwereld en anderen de schuld kon geven (lang verhaal, en ook behoorlijk triest). Ik weet nu dat ik echt wel kan vertrouwen op het stemmetje in mijn achterhoofd en dat ik daar echt niet altijd bevestiging van anderen voor nodig heb. Maar ik merk dat die gebeurtenissen in mijn leven nog steeds erg hoog zitten en elke dag weer door mijn hoofd gaan (en wat ik hier schrijf is maar een topje van de ijsberg). Hoewel EMDR en therapie de scherpe kanten er vanaf hebben gehaald, maar weg is het niet.
Of het narcisme is of niet, ik mag en kan het niet zeggen, maar de herkenning is heel, héél groot.
Dagaranda
Is het schuldgevoel en spijt omdat hij jou niet goed behandeld heeft, of spijt omdat hij niet meer kan ontkennen dat hij niet goed bezig is geweest?
Link
Als het lukt, hierbij een link over de overlap van voornoemde NPD-ASS schalen
Madelief
"Maar als ik geduld moet hebben voor machtspelletjes die hij speelt uit onmacht neem ik de rekening op voor iets wat bij hem hoort: het is zijn proces, hij moet daar de verantwoordelijkheid voor dragen. Sterker nog: als je je dat laat gebeuren, onthoudt je hem de mogelijkheid die onmacht wel te gaan voelen, onder ogen te gaan zien, te gaan helen. Jij bent de boksbal van zijn frustraties en hij kan weer verder.... dat is niet gezond. Voor beiden niet."
Wijze woorden! (en hier ben ik dus verschrikkelijk mee de mist in gegaan)
Sally
Waarom we het pikten? In mijn geval ook omdat ik dat wanhopige kleine jongetje achter al dat machtspel ben blijven zien...
En omdat ik zo moeder heb moeten zijn voor een moeder die emotioneel niet ouder was dan vier jaar, kon ik heel makkelijk vergeven. Ik heb mijn leven lang niet anders gedaan want als kind dat was de enige manier om te overleven.
(overigens zegt DAgaranda dat man geen spijt heeft maar zich wel schuldig voelt, een groot verschil)
Dagaranda
Ik ben benieuwd hoe dat bij jullie werkt voor wat betreft jouw vergevingsgezindheid versus zijn onmacht. Dat is vaak een spil hoor.
Madelief
Ja, als je zoiets van jongs af aan meemaakt, is het overleven er vroeg ingewreven,
nog even over narcisme versus autisme
Dit is helemaal mijn eigen mening maar dit is mijn observatie: de narcisten die ik ken, (o.a. mijn moeder, mijn ex) kunnen heel goed mensen 'lezen', de energie en de emoties van mensen aanvoelen. Zo erg dat ik in het begin van mijn narcist dacht dat hij empathicus was: Hij voelde zoveel naadloos aan. En dat doet hij. Maar de grote kwestie is: hij doet dat om het voor zichzelf te gebruiken.
Bij autistische mensen (mijn vader)voelt het onschuldiger: zij willen je niet gebruiken.
Autisme
Zit ook in zijn familie... Toch herken ik minder van de trekken van Asperger bij hem, en veel meer die van narcisme/borderline.
Klopt, Madelief
Over het algemeen hebben mensen met autisme moeite met het kunnen lezen van anderen en het inschatten van andermans emoties. Die kunnen dan zowel te zwak als te sterk binnen komen. Ik denk ook dat het voor mensen met autisme over het algemeen heel moeilijk is om een ander op zijn of haar zwakke plek te pakken. En zoals jij zelf ook zegt: ze willen je niet gebruiken.
Overigens is het ook weer niet waar dat mensen met autisme niet empathisch zijn. Misschien anders empathisch, maar er zit wel degelijk empathie.
Juist Madelief
Zo voel ik dat ook. De autisten die ik ken (en twee ken ik van héél nabij) zijn goedaardig, die willen anderen niet uitzuigen of als emotionele boksbal gebruiken. Die doen er alles aan om zichzelf te verbeteren. De borderliner/narcist vindt dat het allemaal aan anderen ligt. De wereld is gek, hij zeker niet. En als je dat niet gelooft, ben je zeker stom of gek. Dus!
Cold empathy
Sam Vaknin noemt dit (ja daar komt er weer een) “cold empathy”.
Emotie regulatie
Zag/zie vooral ook overlap in problemen met emotieregulatie en prikkelverwerking. Ik lag al in scheiding toen ik me verder in deze materie ging verdiepen, toen was de diagnose bij zoon nog maar net gesteld.
Wat ik wilde zien
Daar komt bij dat ik in eerste instantie niet kon en wilde zien dat gedrag van ex moedwillig is.
Herkenbaar
het niet kunnen inzien dat het moedwillig is. Ik maar uitleggen en uitleggen waarom het zo'n negatief effect heeft hoe hij doet...
Bijzonder al die herkenning... Iemand zei: het is net alsof ze naar dezelfde school geweest zijn, mensen met narcistische trekken.
Topic starter (ook een engelse term...) vind je niet dat het onderwerp te breed wordt zo? Het gaat zo ongemerkt..