Wie herkent dit ook? [man met autisme?]

Doordat mijn partner bijna 9 jaar ouder is dan ik ben waren de verhoudingen anders in het begin van onze relatie. Toen ik 17 was heb ik hem leren kennen en was ik op zoek naar veiligheid. Dit bleek al snel een schijnveiligheid te zijn.

Helaas is het voor mij niet mogelijk te breken met de relatie dit mede omdat ik me verantwoordelijk voel voor zijn welzijn. In de afgelopen jaren is er veel verbeterd en hebben we hulp van buitenaf. De relatie therapie werkt erg goed en zo ook de groep die mijn man heeft gevolgd voor mannen met ASS.

Peer/anno42 (lang)

Peer:“Als iemand er bewust van is dat ie iets fout doet en niet wil veranderen dan is de keuze niet zo moeilijk om weg te gaan.”
Nou, dat weet ik zo nog niet. Mijn ex meende op een bepaald moment ontdekt te hebben dat hij misschien ADD had, maar hij zou daar wat boeken over lezen en dat was het. Ik moest het maar accepteren. Voor mij voelde het alsof ik destijds een kat in een zak gekocht had: alles wat ik jarenlang had aangevoeld als “er klopt iets niet”, waarvan ik al die tijd last had gehad (teveel om hier allemaal op te noemen) kreeg eindelijk een plaats, maar er zou niets veranderen, want “hij was nu eenmaal zo”. Toen heb ik hem gezegd dat ik hem best wilde aanvaarden zoals hij was, maar dan niet meer als mijn echtgenoot. Het was ook lastig en ik voelde me ook schuldig of ik hem en de kinderen dit wel kon aandoen, maar wat me gesterkt heeft: ik wist voor mezelf dat ik alles, echt alles, geprobeerd had wat mogelijk was om de relatie te redden en ik wist ook dat mijn kinderen niets hadden aan een moeder die zichzelf kwijt was en er onderdoor ging (en dat laatste schrijf jij ook letterlijk).Ik heb een paar depressies doorgemaakt, de een na de andere peesonsteking gekregen, was vaak heel erg moe, kreeg de zona, nierontsteking, en ten slotte een zware whiplash (waardoor ik weken thuis kwam te zitten en ging nadenken!). Mijn opgewektheid, mijn humor, mijn tederheid, mijn energie … alles was verdwenen als sneeuw voor de zon, ik was nog maar een schim van mezelf. Ik was een vervelende, zeurende vrouw geworden die om het minste boos werd, zo leek het wel en niemand werd daar gelukkiger van, ook mijn ex niet.
Het is een rouwproces, een afscheid nemen, hoe dan ook, en dat doen pijn, veel pijn. Ik voelde het ook aan als een mislukking. Je schrijft “Het is net of alles voor niks geweest is”. Ook dat herken ik: het voelde als verloren tijd. Maar dat is het niet, weet ik nu, ik heb er veel uit geleerd, en misschien had ik deze periode (bijna 30 jaar waren we samen!!) wel nodig om te staan waar ik nu sta. Ik weet nu ook heel goed wat ik wél wil in een relatie en wat helemaal niet.
Ik heb de stap durven zetten door intensieve gesprekken met mijn zussen, met vrienden en ik ben in therapie gegaan (healing) om mijn eigen kracht te ontdekken. Dat schuldgevoel is heel moeilijk, want net in een dergelijke relatie voel je je toch vaak verantwoordelijk voor het geluk van de ander, word je ergens in een verzorgende rol geduwd, maar krijg je niets terug, er is geen evenwaardigheid. Maar je partner is zelf verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk, en jij voor dat van jou (en daardoor heeft dat ook onrechtstreeks een invloed op het geluk van je zoon).
Ik heb mijn kinderen van in het begin gezegd waarom ik wegging: dat ik papa ooit graag gezien heb, maar dat ik zo niet meer verder kon leven, omdat ik mezelf verloor, dat hij niet de partner is die ik nodig heb. Met mijn oudste (toen bijna 15,5) heb ik er anders over gepraat dan met de jongste (toen 10). Kinderen voelen trouwens wel aan dat het niet goed zit tussen hun ouders, en ze hoorden ook de ruzies en zagen mij steeds vaker in tranen. Maar details heb ik niet echt gegeven, is ook niet nodig volgens mij. In het begin van onze relatie waren de problemen trouwens allemaal minder duidelijk en minder uitgesproken; het is vooral begonnen nadat ons eerste kind geboren werd. Dat je zoon ook ass heeft, is nog iets anders: je relatie tot je kind is een ouder-kind-relatie, dat is anders dan een partnerrelatie. Maar ik had het gevoel dat ik drie kinderen had: mijn twee kinderen en mijn partner, en daar zat het verkeerd.
Mijn ex en ik hebben nu trouwens co-ouderschap, dat redelijk loopt, ook al blijven zijn problemen nog steeds in de weg zitten. Ik ga ook nooit kwaad spreken over mijn ex tegen de kinderen, maar soms zeg ik wel dat ik boos ben omdat hij bv. weer eens de afspraken niet naleeft. Ze zijn intussen 18 en 13 en snappen dat wel.
Spatie: “En Schuldgevoelens...tja. het leven is vaak niet ideal, soms moet je een offer brengen...de vraag is: is het ten koste van iemand anders of van jou? En soms lijken de omstandigheden in het begin oneerlijk (vanuit het perspectief van je vrouw als je haar verlaat) maar in the long run blijkt het toch een win-win situation te zijn, omdat zij bv ook de kans krijgt iemand anders tegen te komen die beter bij haar (en haar diagnose) past... En daarbij lijkt het mij doodzonde om je leven met iemand te delen gebaseerd op schuldgevoelens? Je hebt maar een leven....”
Ik kan me hier helemaal bij aansluiten. Ook voor mijn ex zal onze scheiding op termijn goed blijken te zijn, maar eerst moet hij wellicht nog wat dieper in de miserie gaan. Hij voelt zich graag slachtoffer, en doet zichzelf ook graag miserie aan. Ooit zal hij wel een keerpunt hebben, denk ik, of niet.
Mijn oudste was destijds erg boos op mij, dat ik papa in de steek liet, enzo. Nu wordt ze zelf met dingen geconfronteerd als ze bij hem is waardoor ze meer begrip heeft gekregen voor mij.
Ik wil graag eindigen met een positieve noot: ik heb intussen een vriend waarmee de relatie helemaal prima is, ook al wonen we ver uit elkaar en zal dat ook nog een tijd zo blijven. Eindelijk een “normale” relatie, zoals ik altijd gedacht had dat een relatie zou en kon zijn. Heerlijk. Dat wens ik jou ook toe!

Anonima (ook lang)

Zie dat je ook het nodige wel gehad hebt. De dingen die je opschrijft komen zo bekend voor. Dit is de eerste keer dat ik op een forum schrijf en na al die jaren merk ik gewoon dat het me goed doet deze verhalen te lezen, toch een stukje erkenning.
Ook ik had en heb heel veel lichamelijke klachten die alleen maar psychisch zijn terug te halen, heb altijd in de verkeerde hoek gezocht, ook in therapie geweest en gewoon geen aanknopingspunt kunnen vinden. Ik heb diverse onderzoeken gehad in het ziekenhuis, van bodyscan, hartonderzoek enz. Mijn lichaam leek ziek en met de symptomen, maar dat was het niet. Inderdaad het lachen vergaat je wel en ook vrienden en familie zien dat aan je, maar weten niet wat er met je is, want naar hun toe vertelde ik dit niet. Wat ik uiteindelijk bereikt had was dat vrienden en familie hier niet meer welkom waren, tenminste de familie van mijn kant dan, haar familie was wel welkom en vrienden heeft ze niet.
Sinds 5 jaar ben ik verhuist en heb ook een nieuwe vriendenkring kunnen opbouwen waar ik overigens sinds kort wel over de situatie praat. Ineens lijkt het kwartje te vallen en begrijp je wat er aan de hand is en ineens begrijp je dat het niet allemaal aan mij lag, want zo werd het wel geïnterpreteerd. Ook nu dacht ik het allemaal wel aan te kunnen en ik dacht dat ik met deze wijsheid wel opnieuw kon beginnen, niet dus. Eigenlijk is er alleen nog maar boosheid en verdriet, weet dat je niet altijd achteruit moet kijken, maar daar licht wel de basis waar ik zo ongelukkig ben geworden.
Tja dan het feit dat ik me schuldig voel na 18 jaar huwelijk, het is niet alleen maar weggaan. Ten eerste zie ik ontzettend op tegen het onbekende. Je leventje word helemaal ontregeld en al het vertrouwde is weg, ook al krijg je er meer rust voor terug. Desondanks blijft het eng. Wat jij schrijft over je gesprekken met je zussen en vrienden, dat is iets wat bij mij zou kunnen helpen, maar zoals ik al zei heb ik altijd de kant van mijn vrouw gekozen ten koste van mijn familie. Ik heb wel een hele lieve zus die ik altijd nog wel kan bellen, maar ja ook haar heb ik dan eerst wel weer veel uit te leggen. Moest daar maar eens een begin mee maken denk ik.
Spatie: “En Schuldgevoelens...tja. het leven is vaak niet ideal, soms moet je een offer brengen...de vraag is: is het ten koste van iemand anders of van jou? En soms lijken de omstandigheden in het begin oneerlijk (vanuit het perspectief van je vrouw als je haar verlaat) maar in the long run blijkt het toch een win-win situation te zijn, omdat zij bv ook de kans krijgt iemand anders tegen te komen die beter bij haar (en haar diagnose) past... En daarbij lijkt het mij doodzonde om je leven met iemand te delen gebaseerd op schuldgevoelens? Je hebt maar een leven....”
Wat je hier schrijft is absoluut waar, maar moet zeggen dat ik niet zo met haar belangen bezig ben, daarvoor ben ik gewoon te boos. Op dit moment laat ik alles maar rustig op mij afkomen, merk nu ondanks alles dat ik wel sterker word en meer zelfvertrouwen terug krijg. Ook ga ik meer met vrienden op pad en dat zijn net de dingen die ik even nodig heb op dit moment.
Bedankt voor jullie reacties, want dat is net dat extra stukje wat ik nodig had en heb.

Ga ervoor

voor je eigen geluk! Ik denk dat je diep in je hart wel weet wat je wil, maar je hebt nog een klein zetje nodig.
Ik heb jarenlang eenzelfde droom gehad: ik viel uit een boom, van een hoog gebouw, van een hoge muur en ik voelde in mijn slaap de engheid in mijn buik (zo'n beetje het gevoel dat je als kind had op een grote schommel ofzo). Het voelde angstig , maar het leek of ik wel moest vallen, maar geen enkele keer smakte ik op de grond, neen, ik kwam elke keer weer op mijn voeten terecht. Een vriend gaf de volgende verklaring: je bent bang om te springen, het onbekende tegemoet, maar heb maar vertrouwen, want je komt goed terecht. En zo was het ook! Sinds ik gescheiden ben, heb ik die droom geen enkele keer meer gehad....
Het is heel logisch dat je opziet tegen het onbekende, en het is ook goed dat je boos bent, sta jezelf dat toe. Maar doe iets met die boosheid, wend de kracht van je boosheid aan om jezelf te helpen, laat ze je niet verlammen.
Ga naar je zus toe en leg het haar uit. Veel kans dat ze misschien toch wel al iets vermoedde en je zal helpen door te luisteren en er voor je te zijn. Dit is een eerste stap, en dan komen de volgende wel vanzelf. Je gesteund voelen is zo belangrijk.
"Wat je hier schrijft is absoluut waar, maar moet zeggen dat ik niet zo met haar belangen bezig ben, daarvoor ben ik gewoon te boos. Op dit moment laat ik alles maar rustig op mij afkomen, merk nu ondanks alles dat ik wel sterker word en meer zelfvertrouwen terug krijg. Ook ga ik meer met vrienden op pad en dat zijn net de dingen die ik even nodig heb op dit moment." Kijk eens aan, dit is al een andere toon. Natuurlijk ben je niet met haar belangen bezig want te boos, is heel normaal. Maar ik lees ook dat je je sterker voelt, dat je erkent wat je nodig hebt. Mooi zo, that's the spirit. Stel jezelf bij twijfel en bij moeilijke momenten de vraag: "wat heb ík nu nodig" en jijzelf kent het antwoord wel.
Ik ben benieuwd hoe het verder met je zal gaan. Ik zou bijna durven schrijven (in Star Wars-stijl): May the force be with you!

Heel kort

..je lijkt mij een heel lieve en leuke man...sterkte voor de volgende fase in je leven (sprong in het diepe en erna) en hopelijk ga je vanaf nu een tijd tegemoet met meer satisfactie

Nog even

Uit een ander draadje: "Een mens lijdt het meest, onder het lijden dat men vreest."
Het is misschien een goed idee dit in je achterhoofd te houden? Het is een uitspraak die zeker waar is.

Misschien geeft een droom ook wel aan dat het een keer genoeg is geweest, waarschijnlijk heb ik de voortekenen ook wel gehad en heb ik ze domweg naast me neer gelegd. Toen ik mijn relatie begon ben ik door meerdere mensen gewaarschuwd om het niet te doen, mijn beste vriend destijds had toen al even kort voorspeld hoe mijn leven zou verlopen. Ik verklaarde hem toen voor gek en was boos dat hij me bij haar probeerde weg te krijgen. Nu 18 jaar later ga je daar toch aan terug denken hoe serieus hij hierin was en dat hij wel iets zag wat ik niet kon zien. Volgens mij is het een jaar of 8 geleden dat ik sterk het gevoel kreeg om hier mee te stoppen en dat ik het verder wel zou redden om een nieuw leven te beginnen. Het lijkt wel hoe langer je wacht, des te moeilijker het word.
Ga er vanaf nu inderdaad eens met andere over praten en kijken hoe ik dit het beste kan uitkomen.
Dank je voor jullie adviezen en steun, zie steeds meer een weg om verder te kunnen.

Het juiste moment

Wanneer is het moment daar om de stap te zetten? Dat is heel moeilijk te zeggen als je ergens middenin zit. Toen ik mijn ouders ging vertellen dat ik weg ging bij mijn man, zei mijn moeder (83) "eindelijk". Ze voelde zich ook best schuldig, dat ze misschien niet genoeg haar mening gezegd had en zo, maar ik zei: "Had je het wel gedaan, ik zou wellicht niet geluisterd hebben of nie willen luisteren hebben. Misschien was onze relatie (tussen mijn ouders en mij) ook wel vertroebeld." Mijn moeder had wel degelijk dingen gezien, net als jouw vriend, maar niets gezegd. Ik denk ik net als jij ook kwaad zou geworden zijn. Als je er middenin zit, zie je de dingen niet zoals een buitenstaander het ziet vanop een afstandje. Oh ja, mijn ouders zijn vaak langsgeweest na de zoveelste ruzie, maar ze hebben nooit gezegd dat ik moest weggaan, of dat het nu maar eens gedaan moest zijn. Ze zijn me wel blijven steunen, ook mijn relatie zolang ik ermee wilde doorgaan. En toen ik ging scheiden, bleven ze me nog steeds steunen op een fantastische manier, ook nu nog, ik kon en kan er steeds terecht.
Zie je die vriend nog, die je destijds waarschuwde? Het zou misschien goed zijn opnieuw met hem te gaan praten?
En misschien heb je wel tekenen naast je neergelegd, maar tja, misschien herkende je ze gewoonweg niet? Kan best. Je herkent de tekenen maar als je er klaar voor bent. En volgens mij ben je dat nu.

Ik ga niemand een scheiding aanpraten, maar soms is de moeilijke weg de enige goede om jezelf te bewaren.

Laat

Van mijn ouders heb ik nooit echt de steun gekregen, mijn vader was al vroeg overleden en mijn moeder is er nooit voor me geweest. Wel heb ik altijd veel aan mijn oudste zus gehad, maar ook dat contact is op een laag pitje komen te staan. Moet ook zeggen dat ik een paar zeer goede vrienden heb, die mij door dik en dun steunen en uiteraard de lol die we met mekaar hebben.
Juist deze mensen geven je weer kracht om een oplossing te zoeken. Maargoed uiteindelijk zal ik 1 ding zelf moeten doen, maar het is zeker fijn dat je op vrienden kunt terug vallen op dat moment.
De vriend die mij destijds waarschuwde zie ik eigenlijk al 16 jaar niet meer, net als alle andere vrienden die ik destijds had. Mijn vrouw hield niet van mensen over de vloer, tja en hun hadden ook al snel door dat ze niet welkom waren. Ik heb haar kant gekozen en voor haar eenzaamheid gekozen, als je dan merkt dat je op een gegeven moment verschijnselen gaat vertonen die totaal niet bij mij passen dan gaat er wel een belletje rinkelen. Gelukkig ben ik wel zo wijs geweest om een nieuw sociaal leven te beginnen, al is het dan alleen en nu ik het mijn vrienden uitgelegt heb waarom zij niet welkom zijn in mijn huis krijg ik er wel begrip voor terug.
Weet je wat het is, met elke zin die ik opschrijf komt er steeds meer het verlangen naar een normaal leven en waar eerder de drempel omhoog kwam is het net of hij nu steeds lager word. Ja waneer is het juiste moment, wat ik wel weet is dat ik nu mijn hart moet blijven volgen.
Ik denk dat je gelijk hebt en ik denk ook dat ik nu moet door zetten.

Anno42

Anno42, ik merk dat ik erg met je verhaal bezig ben en elke keer vol spanning kom kijken wat je nu weer geschreven hebt, en hoe het met je gaat.
Ik merk dat je meer en meer bij jezelf komt, toch in wat je schrijft, en dat is heel mooi. Je schrijft het zelf: "wat ik wel weet is dat ik nu mijn hart moet blijven volgen." Er zijn dingen in beweging, want je schrijft "waar eerder de drempel omhoog kwam is het net of hij nu steeds lager wordt."
Van wie je steun krijgt, is op zich niet belangrijk, maar wel dát je steun krijgt, van mensen die het goed met je voorhebben. Het is mooi dat je je sociaal leven weer hebt opgebouwd, dat is al een eerste stap geweest. Het contact met je zus staat op een laag pitje, maar is dus niet uitgedoofd? Misschien is het nu tijd om daar weer wat leven in te blazen.
"Juist deze mensen geven je weer kracht om een oplossing te zoeken. Maargoed uiteindelijk zal ik 1 ding zelf moeten doen, maar het is zeker fijn dat je op vrienden kunt terug vallen op dat moment."
Inderdaad, men kan je steunen, maar uiteindelijk ben jij het die het zal moeten doen, vanuit je eigen kracht. Dat je dat inziet en neerschrijft, is al heel veel! (Ik heb het idee dat er maar drie dingen zijn in mijn leven waar ik echt helemaal alleen voor stond en die ik helemaal alleen heb moeten doen: mijn twee bevallingen en weggaan bij mijn man. Niemand anders kon dit voor mij doen. Het is beangstigend, maar het feit dat je het dan ook doet, geeft je zoveel kracht en voldoening!)

"nu ik het mijn vrienden uitgelegt heb waarom zij niet welkom zijn in mijn huis krijg ik er wel begrip voor terug."
Kijk eens aan, zie je wel: als je jezelf bent, krijg je heel wat terug! Laat je dit maar verder moed geven.

"Ik denk dat je gelijk hebt en ik denk ook dat ik nu moet door zetten." Dat denk ik ook, ik denk dat je er klaar voor bent.
Hou je ons verder op de hoogte?

Hoe doe je het

Hoe ben jij met je gevoelen omgegaan toen je bij hem wegging, neem aan dat er toch nog wel een bepaalde aantrekkingskracht was en dat het niet van het ene moment op het andere alles weg was. Hoe ga je daar mee om en wat zijn dan de ergste momenten?
Ik had al eerder verteld dat ik het al wel eens geprobeerd heb om weg te gaan, het moeilijkste wat ik daar aan vond is dat ze mij blijft bellen en schrijven hoeveel ze me mist. Ze zegt altijd dat we moeten praten en alles word nu anders. Op dat moment voel ik ineens het geluk weer van het kan dus toch en dit is het moment om er weer voor te gaan. Tja op dat moment wil ik weer graag terug. Vorige keer ben ik terug gegaan en het was leuk de eerste tijd, maar dan schakelt ze over en gaat vervolgens weer verder met haar oude ritueel. Dit is iets waar ik absoluut niet bij kan, maar het is wel iets wat mij altijd bezig houd. Eerst spelen de twijfels parten, heb ik dan misschien toch niet alles eruit gehaald wat mogelijk was en daarna de bevestiging dat het een nare droom was. Dan heeft ze nog een troef in handen waar ze me echt mee op de kast kan krijgen en dat is dat ze zich gaat bezatten en maar bellen en dreigen dat ze de kinderen in de steek gaat laten, dit is wat ik de vorige keer heb meegemaakt. Hoe meer ze dan drinkt des te erger het word. Drank vertienvoudigd haar woede en dat is soms wel eens eng. Ik ben toen weer naar huis gekomen en heb haar de deur uitgezet. Heb haar gezegd geen alcoholische gek bij mijn kinderen wil. Al met al heeft het 2 maanden geduurd en ik zat weer in hetzelfde schuitje. Ik weet dat ik niet zonder pijn en verdriet kan wegkomen, maar hoe makkelijk het voor haar lijkt te zijn snap ik gewoon niet, misschien laat ze het niet blijken of is het toch dat niet bedoelde egoïsme.
Ook voor mijn kindjes vind ik het erg moeilijk. Je ziet in hun ogen dat ze al zoveel hebben meegemaakt en ik wil ze nu eens alles geven waar ik eigenlijk nooit aan toe ben gekomen. Je merkt gewoon dat ze afstand houden en het al helemaal moeilijk vinden om erover te praten. Ik denk dat ik met hun ook nog een lange weg te gaan heb. Mijn dochter is nu 10 en ze is echt iemand die altijd alles bij mij ziet en bij me komt zitten als ze maar even het idee heeft dat er iets is. Ik merk bij haar ook wel de onzekerheid over alles wat er gaande is. Uit de vorige ervaring weet ik dat ze altijd van me zullen blijven houden en dat ze toch meer achter me stonden dan ik ooit had verwacht, zeker na wat mijn vrouw hun allemaal had wijsgemaakt.

Nogal ingewikkeld

Anno42, het was niet simpel. Jaren zijn erover gegaan vooraleer ik zover was. Ik denk niet dat ik de laatste jaren nog veel voelde voor mijn man, maar toch, je hebt veel samen meegemaakt, je hebt samen kinderen, we konden nog samen lachen. Maar aantrekkingskracht? Neen, toch niet van mijn kant. En van hem weet ik het niet, want daarover konden wij niet praten.
Op een bepaald moment heb ik iemand ontmoet, die me de ogen heeft geopend. Ik ben toen ook het boek gaan lezen van Mira Kirschenbaum "Scheiden of blijven" en dat heeft me erg geholpen. Ik heb heel veel gemaild met die andere persoon, maanden aan een stuk, en ook al had ik hem nog maar één keer ontmoet, wat hij schreef was altijd raak. Toen ben ik ook gaan hopen dat er misschien toch nog een nieuwe relatie voor mij weggelegd was en ik geef het eerlijk toe, dat heeft mij wel iets makkelijker de stap doen zetten. Maar ik ben niet weggegaan omwille van die ander, ik wilde eerst mijn huwelijk afsluiten vooraleer ik eventueel een nieuwe relatie zou starten. Die ander is wel een motor geweest in het hele proces. Ik weet niet of het helemaal duidelijk is. Ik heb ook nog een paar weken relatietherapie gevolgd met mijn ex, maar daar werd alleen maar duidelijker dat het eigenlijk al gedaan was.
Anno42, als je wil, mag je me ook altijd mailen, want het lijkt hier anders een 1-1-verkeer te worden ([email protected]).

Positief

Zijn er ook niet veel positieve dingen aan een asperger partner? Je hebt toch ook meer ruimte voor jezelf, niet? de eerlijkheid, de duidelijkheid...?

aan Eilandje

Beste eilandje,

Ik ben een 37-jarige man met asperger. Heb nog nooit een relatie gehad, ben nog steeds maagd, heb geen vrienden en kan geen job krijgen. Ik denk elke dag aan zelfmoord. Ik doe al heel mijn leven mijn uiterste beste om goed en lief te zijn voor anderen, maar wordt door de anderen niet goed genoeg gevonden omdat ik anders ben.
Ik zou zo graag liefde geven aan en een vrouw en liefde terugkrijgen van een vrouw.

Ik vind het enorm pijnlijk dat u schrijft, dat uw man anders is en dit goed kan camoufleren en dat erin bent getrapt. "ERIN GETRAPT"???? Dus als een vrouw verliefd wordt op een man met asperger is ze erin getrapt? Dus een man die de pech heeft om met asperger geboren te zijn (iets waar ik nooit zelf voor gekozen heb)verdient geen liefde. Alleen "normale" mensen verdienen liefde. Denkt u dat ik er voor koos om met ass geboren te zijn. Ik lijd hier al heel mijn leven onder en doe mijn uiterste best, maar uitspraken als "ingetrapt' duwen me nog dieper de put in. Dus mensen met ass verdienen geen liefde. Denkt u dat ik koos om hiermee geboren te zijn????

Je lot delen

Mensen met Asperger kunnen uit de aard der zaak moeite hebben met het aangaan van een liefdevolle relatie. Net als bij alle volwassen mensen bestaat er niet zoiets als een 'recht' op liefde. Dat is een instrumentele opvatting van een relatie. Mensen zijn geen robotjes.
Onvoorwaardelijke liefde bestaat. De liefde van ouders voor hun kinderen. Ouders hebben in de meeste gevallen gekozen voor hun kinderen en ze hebben er een ingebouwde extra motivatie voor.
De rest van ons moet aan relaties 'werken' om het goed te krijgen en te houden. Een handicap in de relationele sfeer als het syndroom van Asperger kan moeilijk zijn voor jezelf en voor anderen om vol te houden.
En dat is hard. Het leven is niet eerlijk.
Ik leer mijn kinderen dat ze vooral hun eigen beste vriend zijn en hun best doen te genieten van het leven en hun best doen om aangenaam gezelschap te zijn voor zichzelf en voor anderen. Te genieten van de relaties die wel lukken met mensen, jong en oud, familie en bekenden, vrienden, collega's, hoe dan ook.
Mensen met Asperger zijn ook vaak heel intelligent en kunnen leren wat ze willen. Het kan zin hebben om je persoonlijke omgangsvormen met anderen te verbeteren. Maar zoals je ziet moet dat dan geen 'trucje' zijn dat je even volhoudt maar een grondhouding.
Ken jezelf, ken je beperkingen en je positieve kanten. Het leven is een kans, geen garantie.
Ook voor mensen met Asperger geldt dat hoe beter ze zichzelf hebben geaccepteerd en met zelfvertrouwen en meestal tevreden in het leven staan, hoe aantrekkelijker ze ook zijn voor anderen.
Het is altijd de moeite waard om op zoek te gaan naar medestanders, andere mensen met een autismspectrumstoornis, hulpverlening gespecialiseerd in autisme, de autismevereniging, mensen die je vertrouwt en van wie je het advies vertrouwt en te werken aan het verbeteren van de relaties die je hebt. Vooral door minder te eisen en meer te geven. Ook al lijkt dat oneerlijk, meer geven dan krijgen kan jezelf in een betere positie brengen in de omgang met andere mensen.
En waardeer vooral de mensen om je heen die het wel goed met je voor hebben. Dat zijn er vaak meer dan je denkt of verwacht.

Beste man met asperger

Ik heb een zoon met asperger.
Een van de dingen die ik heb gedaan om me meer te verdiepen in hem is een twitter account nemen. Ik ben gericht gaan zoeken naar autisme, asperger, ggz, en heb op deze manier ontzettend veel mensen leren kennen. Mensen met kennis van zaken over, maar ook mensen die zelf ASS hebben.
Wat ik heb gemerkt is dat de community op twitter erg hecht is, en dat je op die manier echte vriendschappen/kennissen/contacten kunt opdoen.

Er zijn erg veel mensen met autisme actief op twitter, die ervaringen delen over hun leven, en met wie je via deze weg gemakkelijk contact krijgt. Zou dat niet iets voor jou zijn? Om zo te beginnen?

Ik weet niet of je iets weet van twitter, misschien zelf een account hebt. Als je er niets van weet: staar je niet blind op hoe twitter bekend staat, nl de kletsrubriek van onbelangrijke mededelingen. Als je gericht zoekt, krijg je snel een hele lijst met mensen die dezelfde interesses en achtergronden hebben als jij, of waarin jij geïnteresseerd bent. Ik had het zelf nooit gedacht, maar ik heb zelfs real life contacten eraan overgehouden, en een enorm netwerk opgebouwd aan mensen die mij kunnen helpen bij alle vragen die ik heb. Ik heb op deze manier ook erg veel geleerd over leven met autisme, als puber maar ook op latere leeftijd. Veel volwassenen met autisme leven inderdaad alleen, sommigen wonen in begeleide woongroepen, anderen zelfstandig. Er zijn ook veel vrouwen ván, of mannen ván, die vertellen over hoe het is om te leven met een partner met ASS. En echt, dat kan best.

Mijn eigen partner, nooit gediagnostiseerd, heeft als ik het na lange jaren ervaring zo bekijk ook asperger, of minstens autistische trekken. En ik voel me niet erin getrapt, hoewel ik wel merk dat samenleven met hem moeilijk wordt naarmate de kinderen (we hebben er vier en mijn partner heeft zelf nog een oudere dochter) groter en dus onvoorspelbaarder worden in huis, zijn ritme en routines door elkaar gooien.

Maar hij is een leuke man, met veel humor, en heeft zijn eigen werkomgeving opgebouwd.

Wanhoop niet, niet iedereen denkt zo.

Zoeken naar bevestiging

Ik heb ruim een jaar een relatie met iemand waarvan ik denk dat hij ook autistisch is.
Ik heb me er eigenlijk nooit zo in hoeven verdiepen en weet niet goed of ik het goed inschat. Ben aan het zoeken op internet naar informatie hierover als je zo een partner treft. Vandaar dat ik in deze discussie terecht gekomen ben.

We komen allebei al uit eerder mislukte relaties.
Hij heeft 3 puber-kinderen en ik heb zelf ook 2 kinderen waarvan er nog 1 bij mij woont en de ander al zelfstandig woont. Mijn vriend en ik wonen niet samen.
Wat mij opvalt is dat mijn vriend in het begin ook ontzettend zijn best deed om mij te “veroveren”.
Maar toen hij mij eenmaal had was er steeds minder tijd voor mij.
Ik heb dit regelmatig aangegeven en in het begin begreep hij het nog of probeerde hij het te begrijpen dat ik me “vergeten” voelde. Maar nu vind hij steeds vaker dat ik zeur.
Hij is erg intelligent, heeft een goede baan. Maar is vreselijk chaotisch. Hij neemt ontzettend veel verantwoordelijk naar zijn kinderen die veel bij hem zijn/wonen. En hij stort zich ontzettend in zijn hobby/sport volleybal, wat 2 van zijn 3 kinderen op spelen. Ook houdt hij van klussen aan allerlei technische apparaten, auto’s fietsen, brommers, enz.
Hij duikt daar soms volledig in. Ik vind het aan de ene kant heel knap van hem dat hij van zo veel dingen verstand heeft. En vind het mooi om te zien hoeveel toewijding hij heeft naar zijn kinderen. Ik ben blij dat hij zijn hobby's heeft en eigen bezigheden, maar voel me soms zo niet belangrijk voor hem.
In zijn hoofd lijkt het soms een enorme chaos. Hij moet zoveel van zichzelf en weet gewoon niet hoe hij begrip voor mij hier in moet passen.

Hij uit zijn gevoel niet naar mij met woorden. Eigenlijk naar niemand. En ik probeer het soms toch uit hem te krijgen, maar dat werkt averechts.
Toch merk ik aan dingen die hij “voor” met doet dat hij wel om me geeft. En we staan wel eens op het punt om met onze relatie te stoppen omdat ik me soms zo vergeten voel. En ook dan merk ik dat het niet echt is wat hij wilt. Hij geeft nu zelf wel aan dat hij veel ruimte nodig heeft voor zichzelf.

Alles gaat bij ons op zijn manier, ik moet me aanpassen aan zijn manier van leven. Het kan maar op 1 manier en dat is die van hem. Het komt soms heel egoïstisch over.
Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik best als persoon soms wat onzeker kan zijn, wat liefde betreft en daarom misschien wat bevestiging nodig heb.
Maar als het iid komt vanuit autisme, dat hij zich niet kan uiten, mijn gevoel niet begrijpt, en zich volledig stort in zijn hobby’s en kinderen, zou ik het beter kunnen begrijpen en accepteren.

Ik heb het autisme al wel eens voorzichtig met hem besproken. Hij zegt me dat hij vroeger wel eens onderzocht is en dat hij het niet heeft.
Ik denk zelf van wel en dat hij slim genoeg is het te verdoezelen. Ook dat heb ik met hem besproken, maar hij is nog niet overtuigd.

Hoe komt dit verhaal op jullie over? Herkenbaar? Soms zo moeilijk, stoppen of doorgaan. Ook een autist heeft recht op liefde

Sachatje

Dit is een heel oud draadje met veel postings.
Misschien kan je beter een nieuw draadje starten. Je kunt wel zeggen dat je dit draadje gelezen hebt (linkje erbij) en veel herkent.

Maar dan kunnen mensen echt op jouw vraag reageren ipv eerst de hele oude draad door te worstelen.

Sachatje

Het klinkt meer als ADHD dan als autisme. Maar goed beschouwd maakt het niet uit of je vriend een labeltje heeft en welke dan. Hij wordt er namelijk niet anders door.

Knurf

Voor jou zou dat wellicht niet uitmaken knurf. Maar jij bent niet de norm toch? Sommige partners, stellen of mensen die zelf een diagnose hebben of krijgen vinden het juist wel prettig. Ondanks dat het niets aan de ‘handicap’ zal veranderen en hij (in dit voorbeeld) er niet anders door wordt. Het kan inzicht geven, helpen duiden, maar soms ook oplossingen bieden. Bijvoorbeeld dat stellen leren op een andere manier te communiceren die beter past. Verwachtingen bij leren stellen. Etc.

Maar swaen

Je hoeft toch geen diagnose te hebben om op zoek te gaan naar manieren van communiceren en samenleven die bij elk gezinslid past? Of is dat een gunst die alleen voorbehouden is aan mensen met een aandoening?

Bovendien wil de 'patient' in kwestie zelf geen diagnose, dus heeft het wroeten naar aandoeningen geen zin. Diagnoses zijn zivol als je (door de verzekering betaalde) hulp wilt. Maar niet als je als partner via een forum je gelijk wilt krijgen over een partner die tegenvalt.

Knurf

Waar staat dat, of hoe kom jij tot, de conclusie dat sachatje op dit forum haar gelijk wil krijgen over haar partner die haar óók nog eens zou tegenvallen?

Swaen

'Maar toen hij mij eenmaal had was er steeds minder tijd voor mij.
Maar nu vind hij steeds vaker dat ik zeur
maar voel me soms zo niet belangrijk voor hem.
En we staan wel eens op het punt om met onze relatie te stoppen omdat ik me soms zo vergeten voel.
ik moet me aanpassen aan zijn manier van leven. Het kan maar op 1 manier en dat is die van hem. Het komt soms heel egoïstisch over.'

Zo maar wat zinnetjes uit haar post, waaruit ik haal dat het erg tegenvalt. Overigens heeft mijn ex-man ADHD (met officiele diagnose) en ik herken veel van wat ze beschrijft.

'zou ik het beter kunnen begrijpen en accepteren.
maar hij is nog niet overtuigd.'
En
'hij vroeger wel eens onderzocht is en dat hij het niet heeft.'

Hij is onderzocht op autisme, maar zij blijft maar aandringen op een diagnose. Zodat ze voor zichzelf (!) een excuus heeft (om te blijven of om te gaan). Wat is er mis met gewoon accepteren wat er is en van daaruit verder te kijken?