Wie herkent dit ook? [man met autisme?]

Snoes

Ik vind helemaal niet dat je van de hak op de tak springt, integendeel, ik snap het allemaal erg goed.
Voel je asjeblief niet schuldig dat het jou niet lukt om met deze man om te gaan; er zijn er nog meer, meer dan je denkt. En inderdaad: hou ook van jezelf en van je kinderen!
Als ik alles lees wat je hier opschrijft, word ik heel verdrietig omdat ik zoveel herken, en ook wel boos, op mijn ex, en op mezelf, hoe het toch mogelijk is dat ik het al die jaren niet eerder heb gezien. Maar ach, dat levert natuurlijk ook niets op, ik weet het wel, maar toch wil ik die boosheid en dat verdriet er wel laten zijn. En ook komen door jouw verhaal een hoop dingen terug naar boven, en denk ik: "Ja, zo was het bij ons ook. Wat ben ik blij dat het nu achter de rug is!". Ik hoop dat jij dit over enige tijd ook kan denken!

Snoes:"En ik kreeg het gevoel dat ik alleen de kar trok en hij alleen maar tegen werkte. ( zoals met de structuur aanbrengen) Dat breekt op, en ik hem dan ook een poosje overspannen thuis gezeten."
Ook dit is herkenbaar! Ook ik ben overspannen geweest, met bovenop nog enkele peesonstekingen en als kers op de taart een whiplash, waardoor ik gedwongen thuis zat en voor het eerst de zaken op een rijtje heb kunnen zetten.
Moeilijk is het zeker, maar ga voor je keuze! Je zal er later blij om zijn, voor jezelf en voor je kinderen. Hopelijk lukt het jullie om alles op een redelijke manier af te handelen! Ik duim voor jou!

Lief

dank jullie wel voor de lieve reacties !

Ik vind het trouwens ook wel verhelderend dat er meer vrouwen kampen met deze problematiek.
Waar ik eigenlijk ook wel benieuwd naar ben is hoe jullie omgeving reageert. Herkennen zij de problemen rondom jullie ( ex ) partner ook?
Hier is het heel verschillend. Een vriendin die met autisten werkt vind zelf ook dat hij duidelijk trekjes vertoond van autisme. Maar dat hij zich wel redelijk goed staande kan houden in de maatschappij.
Maar anderen zien alleen een man waarvan ze zeggen dat het toch een aardige jongen is.
Dat het met die aardige jongen best moeilijk samenleven is , zien ze niet.
Ik bedoel, dat hij in de normale dagelijkse gang van zaken niet opvalt dat hij anders is. Maar in de thuis situatie laat hij zich gaan ( is hij zich zelf) en is hij toch echt heel anders.

Moeilijk, moeilijk, en vraag aan eiland.

O, wat herken ik veel! Waarom ik op deze man ooit, meer dan 25 jaar geleden ben gevallen was, omdat hij anders dan andere mannen was. intelligent, vreemde humor, praatte nooit over mannendingen zoals voetbal, vrouwen, auto's politiek. Maar...toen de kinderen kwamen kwam ik er achter dat er wel degelijk iets mankeerde. Op internet vond ik een site over Asperger en ik schrok. Want dat was het dus helemaal. Mijn man heeft ook geen vrienden, praat niet, zegt niet gedag, neemt never nooit initiatieven als het gaat om sociale dingen, kan niet tegen veranderingen. Vandaar dat het zo begon op te vallen toen de kinderen er waren. kan niet tegen drukte en heeft een heel strak schema. Als hij daar vanaf wijkt krijgt hij migraine.
Ik zelf keeg het er steeds moeilijker mee en kwam er achter dat ik in m'n eentje de kinderen opvoedde, het huishouden deed en dan had ik ook nog mijn werk en zo. Als ik geen initiaief neem, gebeurt er niets. Gaan we niet op vakantie, geen dagjes uit, en nu, sinds 3 jaar of zo hebben we ook geen sex meer, want ik heb geen energie meer om er steeds mee te beginnen. Gesprekken helpen niet, dringen niet door, zelfs niet met professionele hulp. Ik ben helemaal op en wil mijn energie steken in de kinderen en mezelf, niet meer in one relatie.
Ik heb het min of meer opgegeven en blijf ook maar bij elkaar tot de kinderen op eigen benen staan.
Het is erg moeilijk, want de buitenwereld ziet ons gewoon als een gewoon gezin, behalve enkele vriendinnen die het weten.
Zelf heeft hij ogenschijnlijk nergens last van, isa tevreden.
Vraag aan Eiland; hoe ga jij dat doen? Weet je man dat je er zo over denkt, dat je hem gaat verlaten? Ben ik erg benieuwd naar.

Iris

Iris , ik vind het heel knap dat je bij je man blijft voor je kinderen.
Als je kinderen verder nagenoeg geen hinder ondervinden van je man kan dat ook best wel.
Maar iemand in mijn omgeving zei tegen mij :
" Je doet jezelf te kort. Waar sta je over tien jaar ?
Kinderen het huis uit, zelf opgebrand en een relatie die niets voor stelt."

Wil je dat ? Of wil je nog iets van het leven maken ( ik vind mij zelf met 40 jaar nog best jong . )
Voor de kinderen zal het best moeilijk zijn, maar ook die zijn flexibel ! En het ligt ook aan ons hoe zij de scheiding ervaren toch?

Ik wil mijzelf weer VOELEN. Terug naar mij zelf. Dan ben ik een veel leukere moeder !
En daar hebben de kinderen ook veel meer aan.

Wij hebben ook al 2.5 jaar geen sex. En daarvoor was het ook niets bijzonders meer. Altijd hetzelfde begin ( nee, he daar komt dat handje weer onder de dekens )
Geen afwisseling, geen passie . Ik had daar ook geen zin meer in. Ik wil weer leven ! Sex hebben ! gezelligheid en een luisterend oor. En vooral iemand met wie ik weer kan lachen !
Heel de relatie bij elkaar gezien, is het geen relatie.
Al heeeeel lang niet. Dalijk ben je 80 en kijk je terug op je leven. Wat wil je dan zien van jezelf ????

Iris en snoes (lang)

Mijn partner kan totaal niet omgaan met kritiek. Hij kan er zelfs niet mee omgaan als in een gesprek blijkt dat ik een andere mening heb. Dan zegt hij letterlijk dat ik hem aanval. Het is kind-denken. Wie niet voor je is is tegen je.
Hij heeft zo'n onvoorstelbare angst om naar zichzelf te kijken dat dat uitsluit dat we het ooit gaan hebben over asperger gedrag. Hem mankeert niets. Juist omdat het zo beladen is, kan ik niet instaan voor zijn reactie. Hij heeft zijn drift niet in de hand.
Ik heb het losgelaten dat we het hierover gaan hebben. Dat komt omdat ik inzie dat het zinloos is en dat hij niet gaat veranderen. Dus steek ik daar geen energie in.
De relatie vind ik ontzettend zwaar. Regelmatig check ik bij mezelf of ik nog achter mijn besluit sta om te blijven tot de kinderen groot genoeg zijn.
Wat daarbij een rol speelt is dat ik heel zeker weet dat het een vechtscheiding gaat worden. Zijn doel daarbij is om mij maximaal uit het leven van de kinderen te bannen. Wat daarbij een rol speelt is dat hij zijn onvermogen zich op een dieper niveau met vrouwen te verbinden, projecteert op vrouwen. De ervaring van een paar mislukte relaties bewijst dat. Vrouwen deugen niet.
Ik heb op dit punt niet veel vertrouwen in de uitgangspunten van de rechtspraak van tegenwoordig. Het zal me niet lukken om duidelijk te maken hoe ons gezinsleven in feite is. En mijn tegenstander is een bijzonder hoogintelligente man, die in zakelijke situaties heel vaardig is (geworden).
Intimiteit hebben wij ook niet meer. Ik breng het niet meer op. Ja, ook ik moest steeds de kar trekken op dat punt. Ik ben ermee gestopt toen hij eisen ging stellen die mij de indruk gaven dat ik steeds meer moest gaan lijken op een passieve pornodame met een kleuterdoos. Daar lag een grens voor mij. Ik denk dat hij porno veiliger vindt dan the real thing trouwens.
Ernstig vind ik dat hij onze zoon meent te moeten voorlichten met beeldvorming die rechtstreeks afkomstig lijkt uit pornofilms. Vrouwen zijn dingen met een gat erin. Zoiets. En dat wordt een beetje stoer lacherig gebracht. Het kost me veel moeite om daar niet onmiddellijk op te reageren. Dat zou een enorme rel veroorzaken. Ik pak het later op door met mijn zoon te praten over de emotionele aspecten van vrijen. En ik leg uit wat de verschillen zijn met porno.
Zo lang deze dingen gebeuren geeft het mij een heel sterke drijfveer om te proberen de relatie in stand te houden. Ik moet er niet aan denken dat ik in dit soort dingen niet meer kan bijsturen omdat ik er niets van weet. Eenmaal gescheiden is het de realiteit dat je kinderen een heel leven hebben dat zich compleet aan je waarneming onttrekt.
Tja en waar blijf ik zelf. Ik sta op de waakvlam. Mijn sociaal leven is verdwenen. Mijn blije levensgevoel ook. Een positief perspectief zou dat veranderen, maar dat is in deze fase niet haalbaar. Verwachtingen hebben zou me ontzettend bezeren op termijn dus ik probeer ze niet te hebben.
Ik weet dat ik een leuk, origineel, hartelijk, eerlijk en oprecht mens ben. En een doorzetter. Ik ben slank, ben redelijk tevreden met mijn uiterlijk. Ik doe mijn best om dat van mezelf te blijven vinden. Wat zo'n relatie ondermijnt je zelfvertrouwen en je zelfrespect enorm. En het gebrek aan wederkerigheid, het besef dat je voor die ander niet meer bent dan een meubel, dat is echt heel zwaar. En weten dat het niet aan jou ligt maar aan het onvermogen van je partner helpt maar gedeeltelijk. Elk mens heeft het nodig om te worden gezien, te worden erkend, te worden gewaardeerd, te worden geliefd. Aangezien ik nauwelijks een sociaal leven heb, is de kring van mensen die in dit soort behoefte voorziet beperkt.
Snoes, ik wens je heel veel succes. Let maar eens op, je krijgt vast vleugels! Van al die energie die je niet meer hoeft te besteden aan je partner.
Eiland

Eiland jeetje

Wat een leven heb jij ! Daar is mijn leven niets bij.
Ik zie dat zelfs een beetje als geestelijke mishandeling, verwaarlozing.
Waar haalt hij het lef vandaan om zo met jou om te gaan !
En waarom denk je dat de kinderen bij hem gaan wonen ?
Hoe oud zijn ze en hebben ze zelf al iets in te brengen in de keuze?
hebben zij ook problemen met hem?

Nou ik vind het erg knap van je dat je dit allemaal vol houd ! ( en voor hoe lang nog ! )

Kijk hier eens.

Er is een forum voor mensen met partners met Asperger. Autsider partner forum. kijk op www.autsider.net. Het is heel verhelderend en je bent dus echt niet de enige. Ik herken heel veel, zo niet bijna alles. Het is fijn om daar regelmatig te kijken, te kletsen, troost te vinden en iedereen begrijpt je gewoon. Er zijn ook goede tips.

Het is voor een buitenstaander echt heel moeilijk uit te leggen dat je eigenlijk geen relatie hebt. Zo voel ik het dus. Ja, er is een man in huis, hij is de vader van de kinderen, hij is lichamelijk wel aanwezig, maar meer niet. Ik moet hem alles opdragen om te doen, ook zeggen bijvoorbeeld als de kinderen met een goed rapport thuiskomen: geef ze een compliment. Dat soort dingen komt niet in hem op. Het is echt als een soort groot kind in huis. Hij weet niet goed wat er van hem verwacht wordt, dus dat moet ik zeggen. Hij werkt, hoe kan het ook anders, in de ITC. Hier zie je heel vaak mensen met een autistische stoornis. Voordeel is wel dat hij dus alles van computers weet.

Natuurlijk besef ik maar al te goed dat ik heel veel mis in deze relatie.Daar heb ik het bij tijd en wijle ook erg moeilijk mee. Vooral ook omdat alles op mijn schouders rust, opvoeding van de kinderen het huishouden draaiende houden etc. Ik heb ook regelmatig een gesprek met een deskundige, gewoon om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Uit elkaar gaan is op dit moment erg ingewikkeld, en ik wil dat dus ook nu niet omdat we nog kinderen thuis hebben.
Eenzaam is het, er is geen contact (ja we praten wel over de praktische dagelijkse dingen, maar zodra het over onze relatie gaat dan haakt hij af) geen lichamelijke aanrakingen meer. Heeft hij geen behoefte aan. Ik wel, maar ben het ook zat om steeds het initiatief te nemen.
En het gekke is dat hij zich prima voelt en zo op het oog nergens last van heeft.
Ik houd ook mijn ogen open en als ik vandaag of morgen tegen een leuke man oploop, dan zal ik dat zeker niet tegenhouden. Dat heb ik ook gezegd tegen mijn man, maar er is dan geen enkele reactie.
Kijk eens op de site zou ik zeggen!

Wat ik wel doe: is heel veel leuke dingen met vrienden en vriendinnen, ga ook daarmee weekendjes op stap, heb veel hobbies en bezigheden. Daarmee kan ik het wat compenseren.

Neves

zo is het maar net !

gisteravond ook een hele leuke avond gehad met vriendinnen en vrienden.
heerlijk alleen al om met iemand een echt gesprek te hebben !
En dat iemand gewoon aardig is tegen je.
Lekker je hoofd leeg maken met dansen, lachen enz.
gr. snoes

Ik was het ook van plan

om te blijven tot de kids groot genoeg waren. Al jaren ging het niet goed. Mezelf weggecijferd en kwijtgeraakt. Ook uitgesproken, maar hij kon er niks mee. De kids, zijn beiden speciaal, ik wilde echt wachten tot ze groter waren. Ik kon het toen ook niet hoor, het was nog niet het moment. Tot de kids stabiel waren en ik echt niet meer kon. Lichamelijk kreeg ik kwalen en voelde me van binnen 'dood' gaan, het hoefde voor mij niet meer. Kon niks meer hebben van de kids, was steeds boos en verdrietig. De kids hebben dat echt gemerkt hoor. Ik was aan het uitrekenen hoeveel jaar ik nog moest wachten tot ze groot genoeg zouden zijn. En toen ging ergens van binnen een schuifje om. Ik wist nog niet hoe of wat, maar zo kon ik niet meer, zo ging het niet verder. Een maand later stapte een goede vriendin van mij uit het leven. Dat heeft mij de kracht gegeven om uit mijn leven te stappen. En die kracht heb ik nodig gehad, want het ging niet makkelijk. Ex wilde eerst scheiden, maar toen ik dat ook wilde, draaide hij om en deed niks anders dan uitstellen, tegenwerken en vooral niks. Heb moeten vechten voor alles. Maar ondanks de strijd ging de zon weer schijnen. Ik kreeg weer plezier in alles. De kids viel het ook op, mama u bent veel vrolijker dan eerst. Ik vond ze eigenlijk niet groot genoeg (maar wanneer zijn ze dat wel) maar sinds de scheiding gaat het hun ook beter. En er spookte me ook door mijn hoofd dat ik ze later niet wilde opzadelen met; mama is al die jaren ongelukkig geweest en gebleven voor ons. Wat geef ik ze dan voor ideeën mee? Maar wat ik al zei, ik KON het ook niet eerder. Dit is een stap, die moet je echt zelf zetten en zo erg zelf willen, want er komt heel veel op je af. Ik wens iedereen die er tegenaan zit, heel veel kracht en wijsheid.

Goed zo!

het is inderdaad dat je er zelf helemaal moet achter staan. Want tijdens de periode dat je nog niet van huis bent gescheiden komen er nog zoveel zaken op je af. Die maken je weer aan het twijfelen. En dan moet je echt terug grijpen naar de situatie zoals die echt is.
Mijn ervaring is dat as ex ineens wel zijn best doet om gezellig te zijn. Maar ondertussen weet ik maar al te goed dat dat weer van voorbij gaande aard is en we weer terug gaan vallen in ellende.
Voor nu is eht wel goed. Kunnen we in alle rust de zaken regelen :-)

Snoes

***Mijn ervaring is dat as ex ineens wel zijn best doet om gezellig te zijn.***
Oh hou op. Hier precies hetzelfde. Eerst kon er amper hallo af als ie thuiskwam en ging gewoon zijn eigen gang, moest hem overal aan herinneren. En toen ie toch maar niet wilde scheiden stond ie later op (liep mijn ochtendschema in de war) want dan zag ie me nog smorgens en kon me nog gedag zoenen.(?) Kwam eerder thuis, en bleef savonds ineens op tot ik thuis kwam uit mijn werk. Ik heb wel om de hoek in de auto zitten wachten tot het licht uit ging, durfde niet meer thuis te komen. Heb in die periode ook door een blackout een aanrijding gemaakt. Pfff ineens zo'n vent op je lip terwijl je er klaar mee bent. Maar het is echt zo, ze kunnen ineens de knop omzetten naar 'zoals het hoort' maar het is nooit voor lang.

Deze week er weer over begonnen

na een cursus over autisme ben ik er voorzichtig maar weer eens over begonnen. " zeg, herken je nu niet het een en ander in jezelf " ?
maar nee hoor, hij herkende helemaal niets en werd daarna nog heel erg boos op mij.
tja, je zou er weer bijna ruzie over krijgen.
Maar het is zoals iedereen hierboven schrijft. En ik ben echt overtuigd dat hij een vorm ASS heeft.
Zien ze dit nu echt zelf niet ? Of willen ze het niet zien. Het is toch zeker geen schande als je ass hebt.

Ik kreeg als boze reactie ook nog te horen dat hij het mij dadelijk wel heel moeilijk ging maken ( als hij op zichzelf woont) maar het was mij wel duidelijk dat hij enorm om zich heen sloeg. Dat meent hij niet. En, duidelijker kan het bijna niet worden, hij voelt zich aangevallen. Waarom ??? vraag ik mij dan af.

Nog een probleem. De kinderen hebben echt een groot probleem met hem. Hij kan helemaal niet met zoon omgaan wat altijd neer komt op ruzie. zoon zegt dat hij papa haat, en dat papa hem niet begrijpt.
dit gaat al jaren zo. Is al therapie voor geweest , maar niets helpt. Vader ziet gewoon niet hoe hij zoon het beste kan aan pakken of mee kan om gaan. Waardoor het steeds botst. ( met als uitkomst : schreeuwen schelden en af en toe een klap)
Zoon wordt dan beschuldigd door papa. Want " hij moet eens normaal doen " . Tja dat kan je niet he, als je ppd-nos hebt. maar dat snapt papa niet helemaal.

Nu gaan we uit elkaar en wil papa met de kinderen een week of 2 a 3 op vakantie naar het buitenland. Ik voorzie grote problemen tussen zoon en papa. Zoon wil ook helemaal niet zonder mij want hij is bang van zijn vader.
Wat nu ???

Lastig

***na een cursus over autisme ben ik er voorzichtig maar weer eens over begonnen. " zeg, herken je nu niet het een en ander in jezelf " ? maar nee hoor, hij herkende helemaal niets en werd daarna nog heel erg boos op mij.***
Hier ging het ook zo. Voor de oudste hadden we een aantal oudergroepsgesprekken en daar sprak ie wel uit dat ie zoveel herkende en dat hij trucjes had om 'te overleven' enz. Eenmaal thuis toen het ter sprake kwam had hij toch echt niet die aspergeziekte, hoe kwam ik erbij ik was zelf autistisch. Helemaal boos was ie. Natuurlijk lijken vaders op zonen, dat is toch logisch. Bij zoon heeft het een naam, maar bij hem niet.
***Zien ze dit nu echt zelf niet ? Of willen ze het niet zien. Het is toch zeker geen schande als je ass hebt.***
Ze zien het niet. Ze leven in hun eigen wereldje en de rest wijkt af. Dus moet jij niet gaan vertellen dat hij afwijkt, dat klopt niet. Tijdens een van de sessies bij de ggz gaf de psych een voorbeeld. Ze las een boekje over een auti-kindje voor aan een kindje met autisme. Het kindje kon de link met zichzelf niet leggen (wat wel de bedoeling was) want het kindje in het boekje had blond haar en zij zelf had zwart haar. Ze hebben totaal geen zelfkennis en helemaal geen inbeeldingsvermogen. Je zegt schat ik hou van je en vervolgens laat je schat de hele afwas alleen doen terwijl je tv gaat kijken. Wat is het probleem, je zegt toch ik hou van je, dat willen mensen toch horen....
De allereerste vakantie vond ik ook heel moeilijk. Hier ook strijd en onbegrip. Het pijnlijke was dat ik vader er niet over aan kon spreken, maar zoon wel. Die heb ik tips en instructies gegeven. Verder is het loslaten, heel moeilijk. Maar je hebt nog een paar maanden, dan trekt misschien de ergste scheidingsspanning een beetje weg, want dat speelt nu ook mee.

Voor snoes

Hoe is het nu? Ik herken zo veel in jouw verhaal. Ik zou ook wel graag willen opstappen, maar ik blijf dus maar vanwege de kinderen. Hoewel ik het voor de kinderen ook geen goed voorbeeld vind hoe wij met elkaar omgaan. Of niet omgaan kun je beter zeggen.
Welk deel van het land woon je? Misschien kunnen we voor elkaar iets betekenen? Ik woon in het oosten.

Ook ik leef met een man met ass

In tegenstelling tot jullie heeft mijn man wel een diagnose.

Ik heb het geluk gehad dat mijn man zelf het gevoel had dat er iets niet klopte en er ook over durfde te praten. Hij had verschillende dingen gelezen over ASS (asperger in het bijzonder) en dacht dat hij dat ook wel eens zou kunnen hebben.

Ik heb vervolgens een afspraak voor hem gemaakt bij de huisarts (die stap vond hij te moeilijk) en we zijn samen gegaan.

Om er niet een te lang verhaal van te maken, na 1 jaar op de wachtlijst te hebben gestaan kreeg hij de diagnose ASS.

Wij zijn al 21 jaar samen ( hij was 17 en ik was 15) en hebben samen onze weg gevonden met zijn beperkingen.

Het is niet altijd even makkelijk geweest, maar nu de diagnose er is kan ik me er ook makkelijker bij neerleggen dat hij sommige dingen ook echt nooit zal begrijpen of dat hij nou eenmaal is zoals hij is en dat dat ook niet zal veranderen.

Ik wens jullie veel sterkte in jullie relatie ( of in jullie verdere leven zonder jullie partner)

Hetzelfde

Ik woon in het midden van het land nabij rotterdam. tja, alles blijft het zelfde he. Ondanks dat ik wel zeker weer dat hij een vorm van heeft. Ik maak er nu het beste van tot hij ergens anders woont. Hij heeft een ander huis gevonden en met een beetje geluk krijgt hij daar begin april de sleutel van.
beetje typerend ook dat het een huis is waar alles aan gedaan moet worden. Dat was bij dit huis ook zo. Ik kan nu al voorspellen hoe dat gaat lopen straks. Hij begint overal tegelijk en maakt niks af. Maar dat is gelukkig dan niet meer mijn pakkie an

Het is inderdaad prettiger als je man het zelf ook erkent. Daar heb ik het met hem ook al eens over gehad. In de tijd dat ik nog licht zag aan het einde van de tunnel. Dan kan je ook meer begrip op brengen en er meer rekening mee houden. Maar juist doordat hij vind dat er niets aan de hand is en alles aan mij ligt, dat ik dingen zie die er niet zijn, ben ik onderweg mijn respect voor hem verloren.
Het moeilijk is, dat het echt geen slechte man is. maar er is gewoon niets meer tussen ons.( wel een vriendschappelijk houden van )
Het gebrek aan die " klik" , aan wederkerigheid, saamhorigheidsgevoel , aan alles eigenlijk.
Een relatie bestaat er toch niet uit dat je klusjes doet, helpt in het huishouden en verder ben je alleen maar aanwezig?
Ik verlang weer naar een arm om me heen. Met iemand kunnen praten , ECHT praten niet oppervlakkig over de kinderen.

Ik heb er jaren over gedaan om deze stap te zetten. En zelfs nu twijfel ik af en toe of ik er wel goed aan doe. Maar als ik dan denk aan al de keren dat er zoveel moeilijkheden waren , dan weet ik dat het uiteindelijk de beste oplossing is en dat ik er goed aan doe.

hoe gaat het verder bij jullie ??

Snoes

Ik kan maar één ding antwoorden op je bericht: dit zou mijn verhaal wel kunnen zijn.
Daarom durf ik ook zeggen: ga ervoor en kies voor jezelf (en daardoor ook voor de kinderen, want als jij je goed voelt, is het ook voor hen goed). Weggaan bij mijn ex was de beste beslissing die ik ooit genomen heb in mijn leven.
"Ik verlang weer naar een arm om me heen. Met iemand kunnen praten , ECHT praten niet oppervlakkig over de kinderen." Dat is het dus, hé, dat is een echte relatie. En die heb je nu niet.
"Ik heb er jaren over gedaan om deze stap te zetten. En zelfs nu twijfel ik af en toe of ik er wel goed aan doe. Maar als ik dan denk aan al de keren dat er zoveel moeilijkheden waren , dan weet ik dat het uiteindelijk de beste oplossing is en dat ik er goed aan doe." Bij mij heeft het achteraf bekeken ook jaren geduurd. Nu denk ik dat ik het veel eerder had moeten doen.
Ik wens je alle succes toe op deze toch niet eenvoudige weg!
Ik luisterde in mijn "scheidingstijd" veel naar "See the sun again" van Dido. De tekst is niet helemaal compatibel met de situatie, maar toch.

Tekst

die tekst ken ik niet maar ik ga hem opzoeken.

Ik ben blij dat er zoveel herkenning is. Ik had al enig vertrouwen in de toekomst, maar dat krijg ik steeds meer. Ook dat het niet raar is dat ik iets meer zoek dan er in onze relatie te vinden is.
De herkenning is echt prettig !

gr. snoes

Herken dit wel

Tja ik herken je probleem direct, zit op dit moment in dezelfde situatie, alleen gaat het bij mij om mijn vrouw. Ik heb de pech dat ik er pas na 16 jaar huwelijk achter kwam wat er precies loos was of beter gezegd een naam kon geven. Ik heb jarenlang de schuld bij mijzelf gezocht en altijd het geduld proberen op te brengen om nieuwe energie in onze relatie te stoppen.
Ik herken zo goed wat je schrijft over sterfgevallen en de boosheid, nooit eens een grapje kunnen maken, maar daarnaast ook de teruggetrokkenheid, en het egoïsme. Mijn vrouw ging ernaast ook veel drinken en ook met haar valt nooit te praten, waren er problemen dan werd het uiteindelijk zo verdraaid dat het weer mijn schuld was. Ik moest altijd precies bijhouden of ik niet iets verkeerd zei, want ze onthoud alles en dat kon er best na een jaar nog uitkomen en ruzie opleveren.
Heb 3 kinderen waar ik heel veel van hou en ook daar wil je voor verder in je relatie dus ging ik gewoon weer opnieuw beginnen. Mijn middelste zoon heeft ook een vorm van autisme (PDD-NOS) en dat heeft mij duidelijk aan het denken gezet wat er met mijn vrouw aan de hand was/is.
We zijn nu 18 jaar getrouwd en de laatste 10 jaar zijn echt een hel geweest. Elke vriendschap die ik had heeft ze uiteindelijk wel kapot kunnen maken. Zelf heeft ze helemaal geen vrienden en de vrienden die ik nu zelf weer heb opgebouwd mogen niet in huis komen, dus ben ik de laatste 2 jaar veel weg en ga dan naar vrienden.
Ik loop de laatste 2 jaar heel vaak met de gedachte om bij haar weg te gaan, maar dat is niet echt gemakkelijk. Ik weet niet hoe en ben erg bang voor wat er gaat komen en of ik ooit nog wel een andere relatie zou aankunnen. Ik heb het idee dat ik al mijn energie in haar heb gestoken. Ik ben niet meer degene die ik vroeger kon zijn en ik weet niet of ik ooit nog weer die vrolijke optimist zou kunnen worden.
Vind het wel fijn je verhaal en de reacties te lezen, zeker omdat ik er veel in herken.

Gelezen

Ik heb je verhaal gelezen. Tja, andersom kan natuurlijk ook. Ik denk dat je zeker dezelfde persoon kunt worden. Al duurt het wel even. Ik ga het zeker proberen. het leven is te kort en genieten zit in kleine dingen. Ik denk dat jij uiteindelijk ook weer gelukkig kan worden zonder haar .Maar daar moet je wel aan toe zijn. Zelf denk ik dat het niet moeilijker kan worden dan het de afgelopen jaren is geweest.
Succues ook en ik wens je wijsheid en kracht toe !

Peer

"Ik heb de pech dat ik er pas na 16 jaar huwelijk achter kwam wat er precies loos was of beter gezegd een naam kon geven. Ik heb jarenlang de schuld bij mijzelf gezocht en altijd het geduld proberen op te brengen om nieuwe energie in onze relatie te stoppen."
Ik herken dit erg goed; gelukkig behoort dit voor mij nu tot het verleden. Af en toe heb ik er nog last van, want ook na mijn scheiding moet ik natuurlijk nog afspraken maken met de vader van mijn kinderen en dat gaat niet altijd goed.

Snoes: "Zelf denk ik dat het niet moeilijker kan worden dan het de afgelopen jaren is geweest."
Ik kan dit alleen maar bijtreden: je kan ook kiezen voor het onbekende geluk ipv voor de bekende miserie.

Er is nog meer

Voor mij had het ook tot het verleden moeten behoren, maar denk dat ik zelf nooit de kracht en lef heb op kunnen brengen om er een einde aan te maken, tenminste. Een jaar geleden ben ik compleet door het lint gegaan door haar drankgebruik, want met drank valt er al helemaal niet meer mee te communiceren. Daar was dan het moment gekomen dat ik er geen gat meer in zag. Ik kon bij vrienden logeren tot ik zelf een huisje kon vinden. De eerste dagen voelde ik me zo fijn en zonder op je tenen te hoeven lopen, zag ook wel weer perspectieven om weer verder te kunnen. Vanaf de derde dag begon ze me te bellen en smeekte of ik terug wilde komen, soms 3 uur later belde ze stomdronken op dat ze wraak zou nemen en mij helemaal kapot zou maken. Dit ging soms de hele nacht door en had ik ochtends wel 30 berichten met bedreigingen. Zelfs de kinderen had ze opgestookt dat hun vader niet deugden en dat ze mij nooit meer zouden zien en zo kan ik nog wel een heel blad volschrijven.
Een week later moest ik dan langskomen om te praten over de verdeling en de scheiding, want ze had nu een echte vent ontmoet en alles moest nu worden afgehandeld. Maar er werd niet gepraat, want ze was ineens vol spijt en alle schuld nam ze op zich. Het zou allemaal beter worden en ze zou stoppen met drinken. Ze had beloofd meer te zullen praten als er iets was en het contact tussen ons zou nu ook goed gaan. Ik heb haar gezegd hierover na te denken en mij gewoon 2 weken met rust te laten, had intussen ook een huisje gevonden. Het ging die 2 weken uitzonderlijk goeden kreeg veel lieve berichtjes van haar en ook vroeg ze me om af een toe eens thuis te komen eten. Tja ik geloofde er weer in en ik was eigenlijk weer happy met haar, wilde op deze manier best verder en ben ook uiteindelijk weer naar huis gegaan.
Maargoed als ik dit forum een jaar eerder had gelezen, had ik kunnen vinden dat dit maar heel tijdelijk is, het begon met alle schuld op mij te schuiven en echt iedere dag een stukje mijn kant opschuiven en ja uiteindelijk had ik ook echt het gevoel dat alles mijn schuld was, daarnaast werd alles weer het oude op het drinken na dan en nu had ze een nieuwe hobby, dag en nacht computeren en alles is weer terug bij af. Bah heb het helemaal gehad.
Het moeilijke is om weer weg te gaan en weer van voor af aan alles opnieuw weer door te moeten maken. Tja anonima denk niet dat het makkelijk is om de kinderen met hem te moeten delen, tenminste lijkt mij erg moeilijk om haar telkens weer onder ogen te moeten komen. Dus het is niet alleen een nieuw leven opbouwen maar ook nog continu over je schouders kijken en dat maakt het niet makkelijk.

Sjonge!

Peer, wat een verhaal! pfff!
Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren, maar misschien nog dit. Toegegeven, bij mijn ex was er geen drank in het spel, maar het telkens opnieuw beginnen, na beloftes enzovoorts, dat herken ik wel. En nu weet ik: hij zal nooit veranderen, ook al belooft hij het. En dus geloof ik daar niet meer in. Het bespaart me de zoveelste desillusie, maar eerlijk is eerlijk, soms trap ik er wel nog in (en ben nadien boos op mezelf).
"Bah heb het helemaal gehad." en daarna schrijf je "Het moeilijke is om weer weg te gaan en weer van voor af aan alles opnieuw weer door te moeten maken."
Maak voor jezelf uit wat je echt wilt voor jezelf en voor je kinderen. Is dit het leven dat je wilt? Of kies je toch voor de verandering. Het is geen makkelijke weg, de onbekende weg, zeker niet, maar jij bent de enige die kan zeggen of je op deze manier verder wil of toch niet.
Heel veel sterkte!

Anonima

Inderdaad, telkens weer beloven dat het beter word en na een week of 2 weken gewoon weer in het oude patroon. Ik ben heel erg bezig met wat er allemaal gebeurd is en dit heb ik haar ook voor de voeten gegooid. Het vervelende is dat ze het ook echt niet snapt en dat maakt alles heel moeilijk. Als iemand er bewust van is dat ie iets fout doet en niet wil veranderen dan is de keuze niet zo moeilijk om weg te gaan. Eigenlijk voel ik me heel schuldig en laf om weg te lopen voor iets waar iemand niets aan kan doen, maar aan de andere kant ga ik er zelf aan onder door als ik zo door blijf gaan.
2 jaar geleden viel alles op zijn plek en ineens begreep ik waarom mijn leven met mijn vrouw nooit eens goed bleef gaan. Eigenlijk heeft het heel veel stuk gemaakt in mij en ik heb alles en iedereen voor haar opgegeven. Dacht dat het ooit allemaal wel beter zou worden, alles zou wel veranderen. Als dan blijkt dat het eigenlijk niet mogelijk is om een goede relatie met haar op te bouwen, stort alles in. Het is net of alles voor niks is geweest.
Mag ik vragen hoe jij dat schuldgevoel hebt overwonnen, hoe stap je uit een vertrouwd leventje. Inderdaad het onbekende is eng. Vind het ook erg moeilijk voor de kinderen, want hoe leg ik mijn zoon uit dat ik om deze reden bij zijn moeder weg ga, terwijl hij ook ass heeft.

Ik weet niet hoe oud je zoon is maar wat mij betreft valt het onder TMI: too much information.Je hoeft je zoon niet alle ins & outs van je gevoelsleven kenbaar te maken, hij is niet je beste vriend!
Volgens mij volstaat het dat je hem uitlegt dat je gevoelens voor zijn moeder weg zijn.

En Schuldgevoelens...tja. het leven is vaak niet ideal, soms moet je een offer brengen...de vraag is: is het ten koste van iemand anders of van jou?
En soms lijken de omstandigheden in het begin oneerlijk (vanuit het perspectief van je vrouw als je haar verlaat) maar in the long run blijkt het toch een win-win situation te zijn, omdat zij bv ook de kans krijgt iemand anders tegen te komen die beter bij haar (en haar diagnose) past...
En daarbij lijkt het mij doodzonde om je leven met iemand te delen gebaseerd op schuldgevoelens?
Je hebt maar een leven....