Wens van man honoreren?

Onzekerheid

Ha Anne, misschien heb je wel gelijk. Hij denkt sowieso niet hetzelfde als ik, zoveel is wel duidelijk .

Maar net sprak ik nog even met een vriendin en al pratende bedacht ik: mijn man is zo onzeker. Heeft in het verleden (ook vrij recent) regelmatig gevraagd: Hou je nog wel van mij?

Misschien dat dit hele gesprek met lijstje van hem echt een test was om te checken bij mij of ik nog wel van hem hou. Houdt ze nog van mij, zelfs als ik zo negatief over haar doe? (hij had nl. ook twee vragen: blijf je alleen bij mij vanwege de kinderen? en ben je nog wel eens blij met mij?)

Het is een wat rare, omslachtige reden, maar ik denk dat dit best wel eens het geval zou kunnen zijn. Misschien dat hij toch ergens zich er wel (heel erg) bewust van is dat hij eigenlijk een waardeloze man is (afgezien van het binnenbrengen van een heel goed inkomen, gechargeerd gezegd) en bij zichzelf denkt: Het kan niet waar zijn dat ze echt van mij houdt.

Hij heeft ook niet zolang geleden nog dingen gedaan waaruit wel zijn genegenheid naar mij toe blijkt (ik moet het altijd in de kleine dingen zoeken, maar die herken ik af en toe gelukkig en daar ben ik dan ook blij mee), waardoor ik ook denk: het KAN niet waar zijn dat hij echt niets positiefs in mij ziet of zou kunnen bedenken.

Tja, misschien vinden jullie het allemaal vergezocht, maar dit zou het rare van zijn lijst met negativiteit en nu positiviteit zonder conclusie: ik wil dus gaan scheiden, kunnen verklaren.

Hmmm, nog eens nadenken of ik hier wat mee kan/moet richting hem.

En natuurlijk: hoe nu verder zodat het beter wordt en onze kinderen er verder niet teveel onder lijden.

Houden van

"Houdt ze nog van mij, zelfs als ik zo negatief over haar doe?"
Het zou me niets verbazen dat je man daar onzeker over is omdat hij daar anders over denkt.
Voor mijn ex bleek liefde uit hetzelfde denken, denken zoals hij dat wil dus, en concrete dingen voor elkaar doen als 'mijn schoenen poetsen' of als ik zijn agenda uitvoerde zoals hij voor mij bedacht had. Dat was liefde. En daar mankeerde het natuurlijk aan van mijn kant.
Dan was ik echt op zaterdag de hele dag in touw vanwege zwemles voor 2 kinderen op een priveschool aan het andere einde van de stad (les om 13.00 uur en om 15.15 bijvoorbeeld) met openbaar vervoer en daarvoor judo met zoon in een sportschool ergens anders. En dan wilde ex ook nog op zaterdagochtend het huis schoonmaken, en de werkster de deur uitdoen, en 's middags een uitgebreid door mij gekookte maaltijd. Anders hield ik niet van hem.
Echter dat was beiden voor mij fysiek onmogelijk.
Dus ja, ex twijfelde altijd of ik wel van hem hield.

AnneJ

Goh Anne, dit zou zomaar bij mijn man kunnen kloppen.

Laatst (ik denk vlak voor de wintersport) had hij bijv. mijn auto ongevraagd door de wasstraat gedaan. Waardeerde ik zeer en zag ik zeker als een daad van liefde van hem.

Maar nu je het zo schrijft, kan dat kloppen dat zijn verwachtingen (vaste beelden in zijn hoofd) zo zijn dat ik bepaalde dingen moet doen om hem te overtuigen van mijn liefde voor hem.

Koken als zijn moeder bijvoorbeeld, wat me noooooit gaat lukken.

Vandaar dat hij daar continu aan twijfelt!

Denk je dat het zinvol is om hem te vragen of hij twijfelt aan mijn liefde voor hem en waarom? En wanneer ik volgens hem wel van hem zou tonen van hem te houden? En dan uitleggen dat ik dat niet kan ?(ik doe nl. al alles in huis en met kinderen, dus ja, net als jij lukt het mij fysiek niet alles erbij te doen wat hij ook nog wil).
Zou dat helpen? Of is dat een kansloze actie?

niet kansloos

Dat navragen kan zin hebben, al is het alleen al om daarvan bevestiging te krijgen voor jezelf. En het kan zeker goed zijn om dan aan te geven dat dat fysiek voor jou onmogelijk is. Probeer zo goed mogelijk daar redenen bij te verzinnen die concreet zijn.
Lastig, want waarom lukt het je niet om net zo te koken als zijn moeder?:-)
Klopt, dat heb ik eindeloos gedaan. En als we dan weer eens op scheiden stonden en ex wilde toch niet, dan snapte hij ineens waarom ik dat niet kon. Terwijl in de gesprekken die ik met hem daarover hield hij bleef volhouden dat ik dat wel zou kunnen.:-)

wat ons opbrak

is ook mijn onbegrip. Ik wilde maar overleggen en praten en open verhalen houden waarin ex dan zelf als een volwassene zijn standpunt zou innemen als hij maar genoeg informatie had en dan konden we 'overleggen'. Die man werd knettergek van mijn voor hem vage sociale gedoe. En ik nam hem niet serieus. Ex wilde stilte aan tafel maar kon niet bekennen dat hij dat puur nodig had dus dan kwam er weer een of andere smoes. Maar daar kon ik natuurlijk geen rekening mee houden want aan tafel is het sociaal, je laat elkaar om de beurt praten, hoe was je dag en geeft het eten door en blijft zitten tot iedereen klaar is.
Als ik er nog aan denk hoe dysfunctioneel en stressvol dat allemaal was. En dan hadden mijn man en kinderen er al een stressvolle dag op zitten.
En dan ging de telefoon en dan ging ik ook nog eens een kwartier met mijn moeder praten terwijl het eten bijna klaar was zodat we een kwartier later gingen eten! paniek was dat.
Nu snap ik dat.

Volgens mij is de hamvraag

houdt hij nog wel van jou.

Je kunt nog zoveel van iemand houden, maar als dat van één kant moet komen is het een verloren zaak.

Al ga je op je kop staan, onderste boven hangen, op je knieen kruipen wanneer hij dat wil om hem te laten zien dat je echt van hem houdt.
Maar je zult het nooit zo doen als hij wil zien en altijd commentaar krijgen.

Heel erg

Ik zie je worstelen en wanhopig zoeken naar iets wat wel werkt. En ik geloof ook helemaal niet dat jij nog van hem houdt. Als het moment daar is zul je wel weten wat je moet doen. Bij mij was het trouwens ex die voorstelde te scheiden want het ging toch allemaal niets meer worden met mij. En wat was hij stomverbaasd toen ik daar na weinig nadenken mee instemde Het heeft mij zoveel rust opgeleverd, ik heb er geen seconde spijt van gehad.

toch niet Katniss

Je kunt van iemand houden ook al maakt hij het onmogelijk om bij elkaar te blijven. We hebben jaren van paniek en drama achter de rug want samen leven liep volslagen uit de hand maar scheiden nog een graadje erger. Maar dat is allemaal voorbij. In goede banen geleid. En ik leer mijn kinderen hopelijk hoe je wel goed met jezelf en met je intimi om kunt gaan. Eerlijk zeggen en uitleggen wat je nodig hebt, geen smoesjes, geduldig wachten tot er bij iemand wel een kwartje valt. Vol zelfvertrouwen met zelfkennis.
Je kiest iemand niet zomaar uit. Je hebt kinderen samen. Ook al houd je van iemand het kan toch onmogelijk zijn.
Ik houd nog steeds van ex. Ik zag ook wel dat het onvermogen was. Maar ik heb nog altijd hele goede herinneringen. In het verleden maar gelukkig ook in het heden.
Ex houd nog steeds van mij. Dat laat hij zien door niet alleen voor de kinderen maar ook voor mij te zorgen, op zijn manier.
Dat wil niet zeggen dat we ooit weer bij elkaar gaan wonen. Maar wel dat we altijd, door onze kinderen, en door onze gedeelde geschiedenis, familie zijn van elkaar.

Rust inderdaad

Scheiding heeft uiteindelijk iedereen, inclusief ex rust opgeleverd.

Even zo

Je verwacht van je man dat hij door gesprekken met jou of met een ander tot inzicht gaat komen. Ik denk niet dat dit gaat gebeuren. Of het nu onmacht is of onwil doet er niet zoveel toe. Je man is wie hij is. Hij heeft weinig tot geen zelf inzicht en hij gaat dat ook niet opeens krijgen. Hij zal niet met familie of vrienden of een therapeut willen praten want dat zit gewoon niet in hem. En hij zal ook niet de connectie leggen tussen jouw inzichten en zijn gedrag. Je kan hem best zeggen dat je denkt dat hij onzeker is of of je nog van hem houdt en dat hij daarom dit of dat doet. Dat kan je allemaal zeggen maar de kans is zeer aanwezig dat hij dat verband helemaal niet wil of kan zien. Je hebt aan de ene kant echt enorme veranderingen over hoe hij zal kunnen veranderen en aan de andere kant heb je heel weinig verwachtingen over hoe een fijne relatie zou moeten zijn. Je bent bereid met heel weinig genoegen te nemen maar tegelijk hou je de hoop dat hij bepaalde inzichten zal krijgen in zijn gedrag en karakter en dan ook nog in staat is om die te veranderen.

Ik denk werkelijk niet dat dit gaat gebeuren. Hij gaat niet veranderen. De vraag die je jezelf moet stellen is kan ik leven met hem zoals hij is? Die vraag kan alleen jij beantwoorden. De vraag die je niet moet stellen is wat hij moet worden voordat je met hem goed kan samenleven. Dat gaat namelijk niet gebeuren. Hij heeft geen enkel blijk gegeven van enig vorm van zelfinzicht door de jaren heen dus de kans is niet erg groot dat dit nu wel gaat gebeuren.

Ik zeg trouwens niet dat je moet scheiden, dat is aan jou verder. Wel dat je moet kijken naar wie hij is en of je daarmee kan leven.

liefdeloos

Zo komt zo'n lijstje op ons over. Voor iemand met autisme hoeft dat helemaal niet zo te zijn, het is duidelijk, concreet, en mensen met autisme willen graag nogal eens negatief zijn, al weet ik niet of dat puur door autisme komt of door stress vanuit aanpassingsproblematiek. (Over en weer) Ik ben er wel voor om met mensen met autisme over gevoelens te praten, maar dan wel op een niet-emotionele wijze. Ik zou zelf dus wel op kalme, niet verwijtende, niet veroordelende toon uitleggen (kort en krachtig) wat zo'n lijstje met me doet. En wrs moet je dat soort dingen vaak herhalen, dat hoort er ook bij. Dreigen met scheiden is kansloos, dat geeft zoveel stress dat niets meer kan. Niet doen dus als je verder wilt. Pas praten over scheiden als je dat ook gaat doen.

overigens

Heb je geen zelfinzicht nodig om te veranderen, mensen met autisme kunnen heel goed veranderen maar doen dit op een andere manier doorgaans.
Zonder feedback vsn je naaste omgeving kan het sowieso niet. En mijn vermoeden is dat juist die feedback steeds ontbrak, dus heeft hij weinig kans gehad. Een onmogelijke situatie creeer je altijd met z'n tweeen!

even zo

Ik zie dit draadje voor het eerst en het is gewoon teveel om álles door te lezen. Ik heb een deel gelezen.

Ingaand op je startbeicht: in zo'n situatie had je ook tegen je verstandige dochter kunnen zeggen: dan eten we beiden zo mager mogelijk! - dat was een oplossing. Nog even los van of je meteen na een vakantie met etentjes weer gelijk zin moet hebben in een ánder etentje. Bij ons zou een etentje met maar 1 kind ook niet compleet voelen, dus dan maar niet. Of met z'n vieren óf met z'n tweeën, dat dan weer wel.

Maar dan lees ik de rest en jullie gesprek (dit wel helemaal) vluchtig door en dan blijkt er meer aan de hand te zijn. Ik moet eerst een irritatie kwijt: er wordt je man zonder onderzoek autisme/asperger aangepraat. Iemand kan ook gewoon een ingewikkeld karakter hebben zonder labeltje eraan te hoeven hangen.

Verder heb ik het gevoel dat een deel van het probleem is dat jullie béiden nogal gevoelig zijn op het gebied van kritiek. Wat kun je als kritiek en chagrijn zien en wat niet? Een wat ongezellige opmerking over het uitdoen van het licht, zou ik ook zo kunnen maken. Niet leuk misschien, maar je hoeft toch niet álles in fluweel te verpakken? Tegen anderen dan mijn gezin heb ik moeite om kritiek te geven en ook wel om te ontvangen. Dit heeft voor een groot deel te maken met dat ik dan last heb van hoe ik emoties uit... huilen als het moeilijk is of wordt. Binnen het gezin valt dat weg en hoef ik ook echt niet altijd te huilen. Al met al ben ik in het gezin gewoon eerlijk over wat ik vind, soms verpak ik dat met wat meer tact in zorgvuldig gekozen zinnen, vaak ook niet. Dus als man hier boos zou reageren op het een of ander, zou ik daar meteen bovenop duiken en het niet laten sudderen. Dan maar ruzie. Onze relatie is in dat opzicht 'temperamentvol'.

Maar dan het gesprek bij het etentje. Heb jij die lijst met droge ogen aangehoord en niets teruggezegd? Dat zou ik een hele prestatie vinden. Als niets leuk aan mij is, wat doet man dan nog bij mij? Ik zou daar redelijk van in shock raken denk ik. Mogelijk had hij dit nodig om schoon schip te maken in de opeenstapeling in zijn hersens van ongenoemde irritaties en is er nu weer ruimte om er wat aan te doen. Als dat niet zo is (en dat zeg ik alleen in úiterste nood) moet je toch gaan denken aan een aparte toekomst. Of om te beginnen: hem daarmee te confronteren. Wil hij dát? En wat wil jij? Ik kom maar weer even met mijn methode om dat uit te zoeken: je kinderen gaan het huis uit, jij blijft met je man thuis achter. Is er genoeg liefde en gemeenschappelijks om de geraniums samen water te geven of wil je ze liever naar elkaars hoofd gooien?

Iemand schreef dat uit je aanvangstitel al bleek dat er geen sprake is van gelijkwaardigheid, maar om eerlijk te zijn vond ik het woord honoreren niet passend naar je man toe. Bij honoreren zie ik niet een liefdevolle afweging of je je man iets gunt. Ik zou geloof ik gekwetst zijn als mijn man in dat soort termen op een voorstel van mij zou reageren. Uit het overige maak ik overigens niet op dat je je man niets gunt, maar je geeft wat wisselende signalen af, waardoor ik toch vind dat je ook eens grondig je eigen aandeel onder de loep moet nemen.

familielid

"Ook een familielid zei het op een gegeven moment zonder dat ik er ooit zelf iets over gezegd had."
Misschien is het wel bekend in de familie van je man. Misschien heeft je man zelfs een diagnose gehad of een behandeltraject. Misschien kun je dat bij hen navragen.
Ik weet dat de familie van ex weet dat ex bijzonder is. Vanwege zelfstandigheidsproblemen en opvoedingsproblemen is hij zelfs een jaar naar een soort militaire kostschool geweest. Dat heeft hem wel zelfstandig gemaakt maar niet zijn angst en paniek geholpen in goede banen te leiden.
Mocht dat zo zijn dan kan dat een aanknopingspunt zijn met je man. Dat hij weet dat jij weet hoe dat zat en dat je die geschiedenis kent. Dat kan hem opener maken naar jou toe en hem mogelijk meer vertrouwen geven dat jij daar goed mee om zal gaan.
Zo werkte dat hier wel. Dat wil alleen niet zeggen dat we het gered hebben om samen te blijven wonen.

AnneJ

Je citeert een opmerking van mij: "Ook een familielid zei het op een gegeven moment zonder dat ik er ooit zelf iets over gezegd had."
Misschien is het wel bekend in de familie van je man."
De opmerking kwam van een familielid van mij die mijn man dus ook regelmatig meemaakt.

"Misschien is het wel bekend in de familie van je man. Misschien heeft je man zelfs een diagnose gehad of een behandeltraject. Misschien kun je dat bij hen navragen."

Als ik bij zijn familie ga navragen of er sprake is van autisme/asperger in de familie, dan is wel duidelijk waarom ik dat vraag! Dus dan moet ik eerst beslissen autisme als zodanig bij mijn man te (willen) benoemen. Ik twijfel of dat goed uitwerkt. Maar misschien ga ik dat wel doen (het bij mijn man benoemen, niet eerst zijn familie vragen, dat zal mijn man niet op prijs stellen denk ik, hem kennende). Ik vermoed in elk geval dat ALS mijn man het heeft hij het van zijn vader heeft . En we zijn al meer dan 25 jaar samen, heb er nooit iets over gehoord, dus vermoed dat er nooit iets onderzocht/vastgesteld is. Was in onze jeugd denk ik minder gangbaar. En gezien zijn intelligentie heeft hij school ook gewoon goed doorlopen (VWO + studie) dus denk ik ook niet direct aanleiding.

Kaaskopje

Je hebt niet alles gelezen begrijp ik, dat maakt het voor jou denk ik moeilijker te reageren.

Ik ben volgens mij zelf over autisme/asperger begonnen, sommmigen hebben dat gevolgd. Man is nooit getest, zal dat ook nooit willen (ik ben niet gek), dus het zal altijd bij vermoedens blijven. Maar ik ben er de laatste 2 jaar wel mee bezig en herken veel van zijn trekken. Heb inmiddels via via een psychiater gevraagd zijn licht erover te schijnen (wel op basis van beperkte info, dus zekerheid zal er niet zijn), dus misschien kan hij me zeggen of ik het helemaal mis heb of wellicht wel gelijk heb/kan hebben.

Je schrijft: "Verder heb ik het gevoel dat een deel van het probleem is dat jullie béiden nogal gevoelig zijn op het gebied van kritiek. "
Misschien gek om te zeggen, maar ik kan juist erg goed tegen kritiek! Daar prijst mijn baas me altijd mee! Ik zie ook erg goed mijn eigen tekortkomingen, of als ik ze niet zie, sta er open voor als mensen iets zeggen. Het is wel zo dat ik na jaaaaaren van (onterechte en terechte) kritiek op heel erg veel dingen (ook de meest onbenullige), ik inderdaad denk ik nu wat gevoelig ben geworden voor kritiek van mijn man. Aan de andere kant ben ik het zo gewend dat het me ook eigenlijk niet zoveel meer doet. Dus toen ik het lijstje zag, had ik zoiets van "ach, dat hebben we eerder gehad, het ligt allemaal aan mij", oftewel, het raakt me niet zo. Ik denk minder dan jullie!

Ik snap niet zo goed wat je over honoreren schrijft. Heb ik daar iets over geschreven?

En misschien moet je het hele draadje lezen. Ik doe al jaaaaren niets anders dan mijn eigen gedrag onder de loep nemen en probeer aldoor rekening te houden met zijn "anders zijn". Er zit een grens aan wat ik KAN aanpassen. De wil is er wel, maar ik ben ook maar een mens van vlees en bloed die haar best doet, maar ook wel eens fouten maakt, iets verkeerd zegt, iets te snel reageert. Helaas, ik ben niet perfect.

Neemt niet weg, dat ik niet voor niets in de draadje graag tips en suggesties van jullie krijg.

geen trek

Als je hem weg wilt hebben moet je het uitpluizen, van dat autisme en hem zeggen. En dan? Dan heeft hij het of hij heeft het niet en hij weet het alleen als het is onderzocht (lang traject) en er bestaan geen pilletjes voor. En de meeste mannen zullen geen trek hebben om zo'n diagnosetraject in te gaan. Als jij open en bloot een boek gaat lezen over 'het leven met een autistische partner' is dat natuurlijk ook vragen om problemen

Ik zou die tijd beter besteden aan het uitknobbelen in wat jij anders kan doen. Je hebt al gemerkt dat een beetje belangstelling wonderen kan doen. Hebben jullie nog wel verder gepraat over dit gesprek? Waarom zeg je niet dat je erg verdrietig van wordt dat hij niets positiefs over jou weet. Kan je hem dan ook wat positieve dingen over hem noemen?

Het probleem is niet alleen bij hem, als hij zgn. autistische trekjes heeft (of depressief is), jij kiest ervoor om met hem te leven en bepaalde dingen te pikken die je niet prettig vindt. Als hij een soort 'bindingsangst' heeft, heb jij 'verlatingsangst', dat schiet natuurlijk niet op :-)

Kaaskopje; p.s. kritiek

Nog even een vraag: Verder heb ik het gevoel dat een deel van het probleem is dat jullie béiden nogal gevoelig zijn op het gebied van kritiek. Wat kun je als kritiek en chagrijn zien en wat niet?

Hoe kom je er trouwens bij dat ik gevoelig ben op het gebied van kritiek? Uit mijn postings?

En je vraag: wat kan je als kritiek en chagrijn zien en wat niet? Tjeminee, hij heeft echt al jarenlang opmerkingen dat allerlei dingen die ik doe of zeg niet goed zijn, dat ik dingen niet goed (efficient) doe, dat ik zeur (hij reageert vaak niet op een vraag, dus moet dan dingen wel eens herhalen en dan zeur ik), dat het eten (dat ik kook) niet lekker is, dat hij kleding die ik aan heb niet leuk vindt, dat ik een flutbaan heb (nb, ik verdien ver boven modaal en werk 4 dg pw), doet negatief over mijn familie, over mijn vriendinnen (tutjes of andere negatieve benamingen), zegt dat ik dom ben (waar de kinderen bij zijn). Ik weet niet, waar zit je twijfel? Wat bedoel je precies?

Neem van mij aan: geen twijfel over mogelijk dat hij supervaak kritiek geeft en supervaak sacherijnig is (op het moment trouwens weer even niet, hoewel we nu weer iets belangrijks moeten bespreken, hij daar geen zin in heeft en dan weer een beetje sacherijnig wordt).

Het is wel een feit dat ik niet aldoor tegen hem zeg dat ik niet leuk vind dat hij dat doet en dat ik wil dat hij het niet meer doet. Heb ik talloze malen wel gedaan (korte opmerking of soort van "gesprekje" erover), maar niet altijd (dan blijf ik bezig). Dus ja, ik heb denk ik op dat vlak veel, misschie wel teveel gepikt. Dus ook daar zou ik kunnen veranderen, al weet ik niet of het helpt.

Even zo

Je schreef een voorbeeld over dat hij beschuldigend reageerde op het feit dat de buitenlamp niet aangedaan was. Hij dacht dat jij dat niet had gedaan, maar dat was niet het geval. Dit soort misverstanden hebben wij hier wel vaker en we reageren daar ook vast niet altijd correct op. Ik zie zo'n voorbeeld dus niet als 'ernstig'. Als ik op mijn beurt iemand vals beschuldig krijg ik dat ook meteen te horen, maar daarna is het ook uit de wereld.

Ik denk ook wel eens dat familie van mij asperger heeft of autistische trekjes heeft. Natuurlijk mag je zoiets vermoeden, maar ik vind dat 'men' tegenwoordig wel erg makkelijk in die richting denkt zonder daar écht verstand van te hebben. Vandaar mijn opmerking daarover.

Je hebt wel gelijk dat ik wat érg vluchtig door het draadje ben gegaan, dus als ik misgeschoten heb met mijn reactie: sorry. Maar je bent niet ingegaan op iets anders. Ik zal het iets anders formuleren: als jij je inleeft in de situatie dat de kinderen het huis uit zijn en jij met je man overblijft... Dat zal zijn voordelen hebben. Samen beslissen wat je gaat eten, waar je gaat eten en wat je op tv wilt zien. Gewoon weg gaan zonder je schuldig te hoeven voelen over thuisblijvende kinderen. Nou ja bedenk maar wat de voordelen kúnnen zijn. Nadelen zijn er vast ook. Als je dan weggaat voor hobby of ander leuks, is hij alleen thuis en zal hij daar misschien meer over mopperen.
Denk er eens over na hoe je die toekomst voor je ziet. Als je het gevoel hebt dat je jezelf over de 'tropenjaren' waarin je nu zit kunt heenzetten en je toch wel oud zou willen worden met je man omdat je genoeg van hem houdt om bij hem te willen blijven, is het aan te raden om daar dan ook echt voor te kiezen. Zo'n keuze kan rust geven, omdat je dan niet meer constant aan het malen bent over de vraag of je zo door wilt gaan en vooral op het negatieve gericht bent. Je ziet het tenslotte positief genoeg om door te willen gaan.

Zie je zo'n gezamenlijke reis naar en door de ouderdom als iets vreselijks, omdat de liefde echt op is en je echt geen kans ziet dat jullie weer op een lijn komen, dan ben ik geneigd om te denken dat je er dan maar beter eerlijk over moet zijn. Vreselijk dat het zo moet eindigen, maar doormodderen terwijl het nergens toe leidt is ook niet goed.

Er is nog een derde mogelijkheid: je man wil niet meer. Hoe voelt die gedachte voor jou?

Kaaskopje

Wat jouw vraag over de toekomst betreft. Ik heb eerder aangegeven in dit draadje dat ik denk dat onze relatie beter wordt (minder ergernissen) als de kinderen uit huis zijn.

Voor de kinderen kwamen was het ook beter. Nl. minder hectisch, minder plotselinge veranderingen waar hij moeite mee heeft. Kinderen zijn onvoorspelbaar, druk, willen/moeten van alles en daar heeft hij moeite mee. Het hele leven is drukker met plotselinge veranderen met kinderen dan zonder en legt extra druk/stress op hem. Schijnt een bekend fenomeen te zijn bij autisten dat het problematisch wordt als er kinderen zijn.

Dus ik heb goede hoop dat het dan beter wordt tussen ons als de kinderen het huis uit zijn. Ik zie er nu dus niet tegenop. Maar hoe het echt wordt, weet ik niet, als het dan niet goed genoeg is voor mij, dan zal ik makkelijker vertrekken.

Mijn twijfel is echt: wat is in het belang van de kinderen? Voor mezelf kan ik heel veel humeurigheid en uitvallen van hem verdragen als dat in het belang van de kinderen is, juist omdat ik al mijn positieve energie ergens anders vandaan kan halen.

Als iemand mij zou zeggen: ik weet zeker dat deze situatie slechter is voor jouw kinderen dan als jullie uit elkaar gaan, dan zou ik gaan scheiden. Maar volgens mij is dat niet duidelijk en zou een scheiding nog heel veel meer ellende met zich mee kunnen brengen. Los van zijn vermoedelijke boosheid omdat hij in zijn eer aangetast zal zijn (en dus vechtscheiding) vind ik het, ik herhaal, vreselijk als mijn kinderen mij een aantal dagen per week zullen moeten missen en ik hen (gezien hun reacties vermoed ik dat ze minder moeite zullen hebben mijn man te missen - hoewel het ook niet fijn zou zijn als ze hem veel minder zullen zien en dat zou dan toch al snel het geval zijn). Alleen al om die reden zal ik niet snel voor een scheiding kiezen.

En jouw vraag Wat als hij niet meer wil? Als hij dat zou zeggen (dat zou ik overigens verwacht hebben na zijn lijstje met alleen negatieve dingen van mij, verrassend dat dat niet kwam) dan zou ik hem vragen of hij denkt dat dat het beste voor de kinderen is? Of dat niet voorop moet staan? (is mijn mening dus) En of we niet eerst moeten proberen (met relatietherapie) om er toch nog samen uit te komen in het belang van de kinderen en onszelf. Ik vind nl. dat we er nog niet alles aan gedaan hebben om het beter te krijgen. En ik vind dat je dat aan jezelf en de ander en de kinderen verplicht bent. Als je wel alles eraan gedaan hebt en hij wil dan nog steeds weg, dan zij het zo. Ik zou dat verdrietig vinden maar ja ik kan hem dan niet tegenhouden.

Ik ben daar ook niet bang voor. Zie wel op tegen de rompslomp, huis verkopen, nieuw huis kopen, opknappen, verhuizen, al het geregel, maar weet dat ik dat kan en dat ik in mijn eentje (met de kinderen) het prima zal redden. Ik doe nu nl. ook al jaren bijna alles in mijn eentje (man doet de belastingaangifte, af een toe een lampje indraaien, regelt de sneeuwkettingen, rijdt de kinderen af en toe naar clubjes, en misschien nog wat kleine dingen, maar het houdt niet over).

Heb ik hiermee je vragen beantwoord?

pareren

Misschien heeft het zin om het concreet te pareren bij je man. "Nu heb je het zwaar op je werk dan lijkt het me handiger dat je aardige dingen zegt tegen je vrouw en kinderen anders heb je het straks ook zwaar in je gezin."
Mijn ex had ook van die opvattingen die ergens wel een bel doen rinkelen maar waar je in werkelijkheid geen houvast aan hebt.
Volgens ex zorgt een goede vrouw dat haar man succesvol is. Daar heb je dan gelijk weer zo'n reden waarom het natuurlijk aan mij ligt als het ex niet goed gaat op zijn werk.
De werkelijkheid is natuurlijk dat ze heel erg hun best moeten doen om sociaal goed mee te komen en soms makkelijk de plank misslaan of een hooglopend misverstand kunnen hebben met iemand die er voor hun werk toe doet. En dat valt ook echt niet mee.

relatietherapie

Als je te maken hebt met iemand met autisme is het niet zinvol om zogenaamde normale relatietherapie te gaan volgen. Je hebt echt iemand nodig die in staat is om de patronen van autisme te herkennen en dat te respecteren in iemand. En dat valt niet mee. Veel hulpverleners, zelfs op het gebied van autisme, blijven maar hinken op 2 gedachten. Is het onwil, hij zou moeten kunnen, dat is onzin, dat zeg je wel maar je kunt het heus wel.
Je wilt niet weten hoeveel onbegrip je daarmee er bovenop dan nog weet te realiseren. Dan maak je het juist nog veel moeilijker voor je man om het in de relatie goed te houden.
Het lijkt me veel beter dat je jezelf beter schoolt en daar zonodig hulp bij zoekt.
"dan zou ik hem vragen of hij denkt dat dat het beste voor de kinderen is? Of dat niet voorop moet staan? (is mijn mening dus) En of we niet eerst moeten proberen (met relatietherapie) om er toch nog samen uit te komen in het belang van de kinderen en onszelf"

A. denk ik inderdaad niet dat je man wil scheiden, hij wil dat jij zijn problemen op zijn werk voor hem oplost. B. zo'n vraag naar het belang van de kinderen en dat dan als reden aanvoeren om wel in relatietherapie te gaan, lijkt me niets. Niet logisch voor je man, niet handig gezien zijn autisme.
Je zoekt een gezamenlijkheid die er niet is. Natuurlijk wil je man het beste voor de kinderen, maar dan moet je wel goed duidelijk maken wat dat 'beste' voor de kinderen is. En ik denk dat je dat alleen maar in zulke abstracte termen kunt 'belang van het kind is dat ouders bij elkaar blijven zonder ruzie' dat dat eindeloos is. Ik denk dat dat typerend is voor jou insteek maar dat hij daar weinig mee zal kunnen.
Ik denk inderdaad onder stress, gaat je man nou negatief labelen. Pas als jij zogenaamd alles weer goed doet is zijn leven weer goed. Daar heb je helemaal geen raakvlak met het belang van de kinderen en al helemaal geen raakvlak met hem zelf. Dus die boodschap gaat niet aankomen, als hij het al snapt.

autisme in de familie

Het kan best zijn dat er helemaal geen verhalen uit het verleden zijn of dat men die jou niet vertelt. Maar het gaat niet om een diagnose, al werd vroeger wel bijvoorbeeld MBD gebruikt voor mensen waarvan je nu zou zeggen dat ze het syndroom van Asperger hebben. Vreemd dat het in de nieuwe DSM niet meer als apart syndroom geldt voor mij is het een klassiek en herkenbaar beeld. Nu zou je PDD NOS moeten zeggen.
Het gaat dan namelijk vooral om leer- en opvoedingsmoeilijkheden in brede zin.
Maar natuurlijk kan het ook zijn dat men dat niet vertelt vanwege schaamte of status. Maar kinderen die het speciaal onderwijs hebben gevolgd komen vaak ook heel goed terecht en dan wil je niet meer melden dat het toch speciaal onderwijs was op de basisschool. Of je wil niet meer vertellen dat het een hele tijd heel moeilijk is geweest in het gedrag thuis. Of een 'verwennende' moeder, dat kan ook nog weleens een aanwijzing zijn dat er meer aan de hand was.
Maar soms zijn die verhalen wel bekend.

in denial

Je kunt er uit halen wat je denkt dat van toepassing is op jou relatie.
Dit soort dingen op internet lezen kan effectiever zijn dan jaren zoeken naar een goede relatietherapeut die snapt wat autisme is en wat dat in de communicatie concreet betekent.

Even zo

Ik kan je helemaal volgen in je afwegingen. Ik vind het fijn om te lezen dat voor jou het eindstation nog niet in zicht is. Ik stelde je deze vragen omdat ik in een grijs verleden ook zo mijn afwegingen heb gemaakt en erg veel rust heb gevonden in de conclusie dat ik oud wilde worden met mijn man. Dat maakt eventuele strubbelingen 'slechts' vervelend maar wel overleefbaar omdat je daarvoor kiest. Elke keer weer je energie steken in gepieker of je wel bij elkaar moet blijven is doodvermoeiend. En hoezeer je ook je best doet om je kinderen daar buiten te houden, hebben die daar een radar voor. Ook de tegenovergestelde conclusie kan voor rust zorgen. Zolang je er maar volledig achter staat.

Op je vraag of ik nu genoeg antwoorden gekregen heb... om eerlijk te zijn moest ik daar een beetje van zuchten. Ik schrijf niet zoveel tekst om tevredengesteld te worden. Ik hoop je ermee te helpen.