Wens van man honoreren?

Trekken aan een dood paard

Als ik dat zo allemaal lees. Ik kan me ook absoluut niet vinden in de posting van Mijntje. Hoever wil je nog gaan (nog verder?) Ik wens je veel sterkte. Ik had dit niet gekund.

Opstappen versus actie ondernemen

Je hoeft niet direct op te stappen, maar ik zou wel proberen alvast wat zaken te gaan regelen voor het geval hij wel opeens initiatief toont en het huwelijk beëindigt.

Dus hoe staat het met evt. huwelijkse voorwaarden? Huis op wiens naam? Rekeningen spaar, lopende, waar ligt alle info, en hoe kan je het redden ( financieel) zonder hem? Heb je je al ingeschreven bij gemeente, enzovoorts. Uiteraard bespreek je dit niet met man en kinderen, maar regelt het wel. Want of hij of jij trekt hier een keer de stekker uit. Dit lijkt me niet nog een lang leven beschoren. En dan kan je maar beter voorbereid zijn.

Heel veel sterkte!

je blijft het doen...

"maar wil wel dat er nu iets gaat veranderen. En daar moet mijn man iets in laten zien."
Je blijft het doen... Zeggen dat HIJ iets moet veranderen. Volgens mij weet je aan de ene kant wel dat hij niet gaat veranderen, maar blijf je hopen of verwachten dat het wel gebeurt. Jij wil dat er iets gaat veranderen. De bal ligt dus bij jou. Niet bij hem.

inderdaad . . .

zoals Mover het schetst zou ik het ook doen: eerst plan A en dat is praktische zaken regelen voor als het binnen nu en ca. 1 jaar tot einde huwelijk zou komen.
Probeer daarbij even 'gevoel' uit te schakelen en wees praktisch zodat jij niet dan nog helemaal moet beginnen met het wiel uit te vinden als het doek zou vallen.
Pas daarna ga je kijken wat er in de relatie te doen valt en ga je reageren/actie ondernemen. het geeft misschien gevoel van ruimte en rust die je anders niet zou kunnen voelen.
gr Angela

Eens met Katniss

Ik vermoed dat het vrij moeilijk gaat worden om iemand op deze wereld te vinden die hem kan laten inzien dat het ook aan hem ligt.

Ik begrijp je zorg voor de kinderen en je zorgen om het welbevinden van je dochter. Dat zou voor mij ook uitgangspunt zijn voor verdere stappen. Mits je veilig bent in deze thuissituatie.

Je zegt dat je je afvraagt of het feit dat je man steeds ruzie maakt zo'n goed voorbeeld is voor kinderen. Je kinderen krijgen twee voorbeelden: een van jou en een van je man. En voor ruzie maken heb je twee personen nodig. Is het een optie om er naar toe te werken dat je man boos wordt en dat jij daar niet aan mee werkt?

En verder zou ik je adviseren om als je er voor kiest in ieder geval therapie voor jezelf te zoeken. Zodat je nog een beetje een 'dagelijks' ijkpunt hebt over wat normaal is, en wat jij kunt doen aan conflictverminderend gedrag in de communicatie en je houding, zonder jezelf te verliezen.

Want vooral dat laatste lijkt mij een groot risico als je ervoor kiest om in deze relatie blijven. Dan kun je wel een steuntje in de rug gebruiken....

Pandora

Dank voor alle reacties.

Even nu een reactie op Pandora die zegt: ""maar wil wel dat er nu iets gaat veranderen. En daar moet mijn man iets in laten zien."
Je blijft het doen... Zeggen dat HIJ iets moet veranderen. Volgens mij weet je aan de ene kant wel dat hij niet gaat veranderen, maar blijf je hopen of verwachten dat het wel gebeurt. Jij wil dat er iets gaat veranderen. De bal ligt dus bij jou. Niet bij hem."

Ik doe al jaren mijn best om mijn gedrag aan te passen zodat we minder aanvaringen hebben. Er zit een grens aan wat ik kan doen. Ik kan, zoals al eerder gezegd, een relatie niet in mijn eentje redden. En inderdaad, ik denk dat er niets gaat veranderen als hij niet wil. Dus hij moet het gaan willen. En als hij wil, dan ben ik ervan overtuigd dat hij kan veranderen. Wordt vast niet perfect, maar wellicht wel een stuk beter.

Maar ik ga dus wel veranderen (ten opzichte van voorheen) in de zin van: ik ga van hem verlangen dat hij gaat PRATEN met iemand anders over mijn vreselijke gedrag, zijn reacties en frustraties (of met huisarts, of met relatietherapeut (samen met mij) of met familielid. Als hij dat niet doet dan zal er vrees ik niets veranderen en ik kan echt niet alleen onze relatie beter maken. Dat heb ik al genoeg geprobeerd.

En het gaat in de toekomst zwaarder worden met puberende kinderen dus er moet iets veranderen.

Wat een verdrietig gesprek zeg. En wat goed van je, dat je zo veel geduld hebt gehad om te luisteren.
Nu heb je ook gelijk gehoord, wat je helemaal niet meer wilde horen.

Prut.

Anderen zeiden het al, voor een relatie heb je twee mensen nodig. En als hij niet meer, wil, dan is het toch trekken aan een dood paard.

Sterkte.

Kijk en daar ga je de fout in

[Ik doe al jaren mijn best om mijn gedrag aan te passen zodat we minder aanvaringen hebben.]

Jij past je aan, aan zijn nukken.
Zijn nukken worden extremer, en jij past je weer aan.
Zijn nukken worden onhoudbaar, en jou aanpassingsvermogen is uitgeput.

Hou op met aanpassen, en kom op voor jezelf.

Dan maar even donder en bliksem, dat klaart de lucht!

Jasam

Heb je mijn laatste posting gelezen?

Volgens mij zit ik meer op jouw lijn dan jij denkt .

Ik merk dat ik er inderdaad nogal klaar mee ben.

Ik weet niet of het 'even' donder en bliksem is.

Maar nog even een vraag aan jou:

Zou jij, als je mij was, "gewoon" gaan doen wat ik zelf wil?

Of zou je, als je mij was, mijn man expliciet vertellen: "ik ben er klaar mee, ik kan nooit aan jouw wensen voldoen. Ik doe wat ik doe dus accepteer het maar."

NB Wat het wel moeilijk maakt om helemaal mijn gang te gaan (zo interpreteer ik "kom op voor jezelf") is dat ik me wel "positief" naar hem toe wil gedragen (dus bijv. meer tijd samen doorbrengen omdat dat normaal wel goed is voor een relatie en mogelijk ook voor die van ons) en dat als hij autisme heeft er echt moeite mee heeft als ik aldoor/vaak de hort opga (wat ik soms - ook door omstandigheden - meer zou willen doen dan ik nu doe). En ik vind het wel redelijk dat je met elkaar rekening houdt (ook al doet hij het niet), al is het maar omdat ik dat ook aan mijn kinderen wil meegeven.

ik bedoel het anders

Ik denk dat ik het iets anders bedoel dan jij erin leest.
Je schrijft nu: "Ik doe al jaren mijn best om mijn gedrag aan te passen zodat we minder aanvaringen hebben. Er zit een grens aan wat ik kan doen."
Ik bedoel nadrukkelijk niet dat jij je nog meer moet wegcijferen, opofferen of wat dan ook maar, in de hoop dat hij dan wel aardig is. Dat werkt niet, en je raakt er alleen maar henzelf mee kwijt.
Wat ik wel bedoel: jij wilt dat er wat gaat veranderen aan de huidige situatie. Die situatie is niet een situatie waar jij blij van wordt. Het is dus aan jou om die situatie naar jouw hand te zetten. Niet door jezelf dus nog verder weg te cijferen, maar juist door je eigen plan te trekken. Door tijd voor jezelf te claimen, door meer te gaan werken, door bij familie in te trekken. Misschien zijn dit wel de verkeerde voorbeelden hoor, dat is aan jou.
Je schrijft nu wel dat je van hem gaat eisen dat hij met iemand anders gaat praten. Zeg nou eerlijk... wat verwacht je daar nu van? Dat iemand anders hem opeens wel de inzichten en de vaardigheden geeft?
Neem het heft zelf in handen. Richt je leven in op de manier die jij wilt, voor jou en de kinderen.Trek je plan en maak hem duidelijk hoe jouw plan eruit ziet. Hij dendert gewoon over je heen - en jij laat het gebeuren. Ga niet wachten tot hij je niet meer als een voetveeg gebruikt - zorg dat je geen voetveeg meer bent.

energie wel nuttig

Ik zou het wel zonde vinden alleen op basis van wat je hier schrijft meteen te concluderen dat alle energie die je in je man steekt zinloos is. Aangezien ik lees dat jij er een bent met een lange adem, kan je er nog best wat gesprekken/energie op wagen.

Ondanks dat het geen goede actie was, die waslijst van verwijten van je man is het ergens wel positief, volgens mij had hij dit nog nooit zo geuit terwijl jij alleen luisterde, en dat is wel een opening.
Al is het alleen maar door ervoor te zorgen tzt goed uit elkaar te gaan en niet meteen in een vechtscheiding te belanden. Want met deze man heb je hoe dan ook de rest van je leven te maken, door de kinderen.

zorg idd goed voor jezelf, zelf therapie/irl vriendinnen/steun verzamelen.

Zin doordrijven = gedrag van man

Nee, ik zou meer in opstand komen ten opzichte van zijn nukken.
Meer in de trant van, dit soort gedrag/ praat/ controle accepteer ik niet.
Geef heel erg duidelijk je grens aan, tot zover en geen milimeter verder.

OT
Heb in een grijs verleden een vriend gehad, die meende dat hij mij wiphoer mocht noemen, en mocht verlangen dat ik een biertje voor hem haalde al zappend.

Jou reactie is bepalend in hoeverre je man zichzelf kan afreageren op jou.

onwil of onvermogen

zolang het onderscheid niet duidelijk is kun je alleen aan je eigen kant veranderingen doorvoeren (ok, zelfs als je het wel weet kun niet heel veel, maar weet je beter waar je aan toe bent). Zelfs je wens dat hij met anderen gaat praten om tot zelfinzicht te komen is wellicht niet reëel omdat je niet weet of hij het niet kan of het niet wil.

'Liefdevol' maar duidelijk je grenzen aangeven en proberen niet geraakt te worden lijkt me (terwijl je je inschrijft bij woningbouwvereniging en een eigen rekening opent) op dit moment the way to go. Laat hem zijn route maar kiezen, jouw doel is duidelijk. Je bent geen deurmat (meer).

gr Angela

Overleg

Ik kan mijn grenzen aangeven en de dingen doen die ik leuk vind terwijl hij het niet leuk vindt.

Toch blijf ik er tegenaanlopen dat hij dingen niet doet, niet reageert op vragen, terwijl we toch regelmatig samen moeten overleggen en beslissen over dingen die bijv. de kinderen aangaan (en waarvan ik vind dat we daar samen over moeten beslissen).

En als hij zoals Jasam doet, dingen doet/zegt die ik echt niet wil, kan ik zeggen: stop ermee. En als hij het dan toch weer doet kan ik zeggen: als je het weer doet dan stop ik ermee (= echtscheiding). Maar voor ik dat zeg, moet ik zeker weten dat ik een echtscheiding wil. En dat weet ik nu nog niet zeker.
Of moet ik dan iets anders zeggen/doen? (zolang ik nog niet weet dat ik een echtscheiding wil - ivm het belang van de kinderen)

Als we gaan scheiden blijven we die problemen toch houden dat we over belangrijke dingen moeten blijven overleggen(of niet? - als we geen co-ouderschap doen)?

Ik ga me niet inschrijven bij een woningbouwvereniging. Gezien mijn inkomen zit ik in de vrije sector. Heb al een eigen rekening en spaarcenten . Maar de tip om me (financieel) alvast (een beetje) voor te bereiden op een (v)echtscheiding neem ik ter harte.

Mocht het toch tot een echtscheiding komen, dan stel ik me trouwens voor dat ik voorlopig in het huis blijf wonen met de kinderen (die wil ik dan zoveel mogelijk bij mij hebben/houden - ga er voor het gemak maar vanuit dat dat gaat lukken) tot we het huis verkocht hebben. Weet niet of hij daar blij van wordt (en of de kinderen dat willen - verwacht het wel, maar weet het niet 100% zeker), maar dat wij tijdelijk met zijn drieen ergens moeten gaan wonen en hij in zijn eentje hier lijkt mij minder handig.

Ik zou

voor de komende week een etentje inplannen met je man en zodra hij aan tafel zit zeg je "zo, vorige week hebben we jouw lijstje besproken met al mijn, volgens jou, negatieve punten. Je raad het al, ik heb ook een lijstje gemaakt maar dan over jou. Gaan we die nu eens gezellig doornemen. Aan het eind maar even zien of we zo door willen gaan of niet". Kom op. Pak de koe bij de horens. AL dat pappen en nathouden. Ik vind het gedrag van je man buitenproporties. Niemand is het waard om zo te worden behandeld.

samen

Natuurlijk heb je nog steeds met je man te maken ook als hij exman is vanwege de kinderen.
Maar ik zou het woord 'overleg' niet gebruiken. Dat is niet mogelijk. Als ik het goed begrijp zijn je kinderen in hun tienerjaren. Dat betekent dat ze ook zelf mogen meebeslissen.
Het handigste is als jij mogelijke beslissingen voorkookt en presenteert. Zonder overleg.
En doe dat dan zo dat je de positie van je man zoveel mogelijk meeneemt in een besluit.
En ik zou ook niet beginnen over zijn 'negatieve' eigenschappen en fouten. Ik begrijp niet waar dat toe zou moeten leiden.
Je hebt wel kans dat het voor je man nu voorlopig klaar is. Hij kan net zo makkelijk weer overgaan tot de orde van de dag.
Als je verstandig bent doe je dat ook.
Wat is er op tegen dat jij voortaan zonder overleg alle besluiten neemt?

AnneJ; zelf beslissingen nemen zonder overleg

Je zegt dat hij nu net zo makkelijk weer kan overgaan tot de orde van de dag. Ja, je hebt gelijk, daar lijkt het nu wel op.

Jij schrijft: "Wat is er op tegen dat jij voortaan zonder overleg alle besluiten neemt?"

Ik vind het geen probleem om allerlei besluiten te nemen (m.b.t. schoolkeuze of andere dingen, gezamenlijke vakantie bijv. - zolang we nog samen zijn natuurlijk), maar als hij het vervolgens na het nemen van het besluit (bijv. boeken van vluchten/vakantie) niet mee eens is, is dat toch onhandig, gezien de kosten bijv.

Hoe stel je dat voor je?

Ik mail wel steeds meer concrete voorstellen hoe ik iets ga doen en geef dan aan dat hij voor dan en dan moet aangeven als hij iets anders wil, maar moet nog zien of dat altijd goed uitvalt. Bij sommige dingen prima, bij andere wellicht toch niet handig. En zeker als het iets betreft wat hij vervolgens moet doen is het toch afwachten of hij dan iets doet.

Hoe zie je dat?

En hoe had je dat voorgesteld met dat weekendje (dat ik nu dus nog steeds niet geboekt heb): gewoon doen zonder overleg? Dus plan maken, en vervolgens voor het hele gezin vlucht en hotel boeken en hem vertellen dat we gaan, terwijl hij dan toch een paar dagen vrij moet nemen? En als dat niet blijkt te passen, dan wel gaan zonder hem of alles wat je geboekt hebt niet gebruiken?

Kun je zelf nog positieve eigenschappen bedenken?

Welke positieve eigenschappen heeft je man?
Waar ben je verliefd op geworden?
Waarom ben je met hem getrouwd?
Waarom is hij met jou getrouwd? Weet hij dat nog?

Dat uit eten, wat Molleke zegt, is wel een goed idee, maar dan met een positief lijstje erbij.

Molleke; lijst negatieve dingen

Ik snap je reactie, maar ik geloof dat het niet bij mij past om zo'n negatieve lijst van hem op te stellen en hem voor de voeten te werpen.

Ik heb eens iemand horen zeggen: je moet je eigen gedrag niet veranderen in negatief gedrag van anderen.

En dat ben ik met diegene eens.

Ik vind het niet goed dat hij op die manier een gesprek met mij voert. Dan is het raar als ik hetzelfde bij hem doe. En zeker zolang ik hoop er nog samen (beter) uit te komen. Mocht ik van hem afwillen en mijn frustratie willen afreageren, dan zou het misschien nog wel lekker zijn.

zelf plannen

Zelf plannen is een kwestie van oefening en in het begin kan het best weleens fout gaan maar je wordt er steeds handiger in.
Je kunt nogal in de war gebracht worden omdat je denkt dat hij ook moet 'mee' beslissen. Het is soms maar hoe je het presenteert.
Dat moet je zelf goed uitpuzzelen, alle risico's afdekken met alternatieve scenario's.
En denk aan je portemonnee, als jij besluit kan het zijn dat je ook het financiele risico gaat dragen. Dat was een van de redenen dat we beslist moesten scheiden.
Dan besloot man op het laatste moment dat we dan wel op vakantie gingen maar moest ik ineens zelf mijn ticket betalen of anders kon ik niet mee. Of hij beloofde fietsjes te regelen maar als we die dan nodig hadden waren ze er nog niet zodat ik op het laatste moment dure fietsen aan moest schaffen, geen tijd meer voor een betaalbaarder keuze.

Je ziet het steeds beter aankomen.

En uiteindelijk legt ex zich er bij neer, soms niet, maar met wat geduld lukt het dan toch weer wel.

En inderdaad kan het betekenen dat je steeds meer aktiviteiten zonder elkaar doet omdat je geen controle hebt over de ander.
Als ex iets organiseerde gingen we meestal allemaal als ik iets organiseerde ging man vaak niet mee.

Vraag of je man dat weekend dat jullie gepland hebben meegaat of niet. Zorg wel dat hij alle details al kent. Hoe laat vanaf huis vertrekken en wanneer zijn jullie weer terug. Hoe lang duurt de reis, hoe ga je daar naar toe. Wat is er mogelijk in het hotel, enzovoort.
Zegt hij ja, regel dan de ticket. Zegt hij nee, regel dan geen ticket.
Besluit je man ergens dat hij toch niet mee gaat kijk dan of je de ticket weer terug kunt geven of anders maar niet.
Je kunt zijn besluiten niet voor zijn. Als iemand echt klem zit en jou de schuld geeft of de omstandigheden kan er van alles zijn waarom iets niet doorgaat. Betrek dat in godsnaam niet op jezelf.
Maar houdt rekening met een alternatief scenario. Wat als je man niet meegaat. Je kunt in feite niet op hem rekenen. Hij heeft zijn handen vol aan zichzelf.

bovendien

Een scheiding kost geld. Ik vraag me af of je dat wel zou moeten doen.
Je hoopt zelf bij een eventuele scheiding in het huis te blijven. Dat is wat naief. Als je van doen hebt met iemand met autisme dan is het laatste wat hij in nog meer stress zal doen zijn veilige plek verlaten. Met wat tact en beleid kun je hopelijk tot afspraken komen over de betaling van het huis, eventuele verkoop of niet, ook daar is een gedetailleerd plan vereist dat je niet aan je man moet overlaten.
Ik kon zelf gelukkig bij mijn ouders terecht en heb ex een jaar lang de helft van de huur betaald tot hij zelf een andere woning had gevonden. Toen konden wij terug.

vakantie

Dat weekend weg bedoel ik. Ik zou nu financieel alles op alles zetten. En geen geld uitgeven waar je later om verlegen kan zitten.

maar....

Dat lukt natuurlijk pas als je er zelf klaar mee bent. En zo klinkt het eerlijk gezegd niet. Je hebt zelf het idee dat er nog van alles hopelijk mogelijk is.
Je hebt namelijk ook kans dat als je meldt dat je dan vind dat een scheiding op zijn plaats is, dat is logisch als je niets meer leuk vind aan iemand en alles is fout, dan is een scheiding een logische vervolgstap, dat je man dan ineens terugkrabbelt en beloftes doet die hij toch niet waar kan maken, maar waar jij weer hoop uit put.
Bij ons ging het heel vreemd. Man riep dan dat hij wilde scheiden. Dan maakte ik een convenant en liet hem dat lezen en bracht ik wijzigingen aan die hij dan wilde. Dan ging ik een afspraak maken met een advocaat maar dat was toch niet de bedoeling, dus dan hield het weer even op.
Tot ik meldde dat ik dan eenzijdig de scheiding door ging zetten toen ex weer eens met 'scheiden' aankwam. Dat was ook niet de bedoeling.
In zo'n periode snapte ex ineens wat ik bedoelde dat iedereen ook in een huwelijk een eigen mening heeft en niet een gezamenlijke mening, namelijk die van ex. Ex wist precies waar de pijnpunten lagen.
Maar tot vandaag trekt hij daar alleen met veel moeite de consequenties van.

Jasam; positieve lijst

Jasam, het probleem is niet dat ik niet positieve dingen van hem kan bedenken. Dat kan ik nl. heel goed, heb ik hem zelfs bij ons "gezellige" etentje (ahum) verteld. Ik kijk juist altijd naar het positieve en heb ook gezegd dat ik juist graag wil dat het weer leuker wordt samen. Maar hoe?

Het probleem is dat hij niet naar positieve dingen van mij wilde kijken. Ik heb hem niet al jouw vragen gesteld, maar het feit dat hij zei dat hij werkelijk NIETS positiefs aan mij kon bedenken was denk ik voldoende. Op dat moment wilde hij dus niet positief denken. Ik had hem natuurlijk kunnen helpen om een superlange lijst met alle positieve dingen over mij te maken, haha, maar vond dat wat flauw. Bovendien wilde ik luisteren, niet hem overtuigen of een weerwoord geven.

Omdat hij vandaag opeens weer aardig was, zou ik het hem nu wel kunnen vragen: goh, hoe gaat ie nu? Zou je nu wel positieve dingen over mij kunnen bedenken? Maar ik weet niet of dit helpt.

Misschien dat hij overigens in een depressieve bui zat en eigenlijk zijn hart bij mij wilde uitstorten. En nu hij dat gedaan heeft er een soort van last van hem afgevallen is (maar vast tijdelijk) waardoor hij nu weer even wat relaxter is en aardiger. Of - wat ik nu al typend bedenk - dat hij het eigenlijk gedaan heeft om te testen of ik nog wel van hem hou. Ik denk regelmatig dat hij daar erg aan twijfelt. Ik weet niet hoe ik hem daar meer van kan overtuigen als hij dingen die ik zeg/doe negatief blijft uitleggen.

Donderdagochtend vroeg hij wel waarom ik op zolder had geslapen (dat snapte hij dan niet). Toen ik zei dat ik dacht dat het goed was als we allebei een goede nachtrust zouden krijgen (ik snurk volgens hem (anderen vinden het erg meevallen)/hij slaapt licht - daardoor slaapt hij vaak slecht en slaap ik soms ook weer slechter) want dat moeheid niet goed is voor ons, leek hij weer gerustgesteld.

opgelucht?

"Misschien dat hij overigens in een depressieve bui zat en eigenlijk zijn hart bij mij wilde uitstorten. En nu hij dat gedaan heeft er een soort van last van hem afgevallen is (maar vast tijdelijk) waardoor hij nu weer even wat relaxter is en aardiger."
Zo zou het bij jezelf werken. Ik heb zomaar het idee dat dit echt niet is wat je man erbij ervaart. Voor hem zijn situaties en momenten gescheiden en hebben allemaal hun eigen achtergrond, details, emoties, routines, vereist gedrag. Dus is het een moment later, na een ruzie, etenstijd, dan vraag je gewoon 'wat eten we vandaag' alsof er niets gebeurt is. Die situaties zijn onafhankelijk van elkaar, daar moet je niet teveel achter zoeken. Accepteren dat niet iedereen hetzelfde denkt als jijzelf.