U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
wat moet ik doen? Man wil scheiden
ik moet toch eens mijn verhaal kwijt. Mijn man en ik hebben de afgelopen 5 jaar veel meegemaakt. Allebei een flinke burn-out (hij met een juridisch traject waarbij ik alles geregeld heb), verhuisd, wisseling van baan twee x bij mijn man. Hij was wat stil de maanden van oktober t/m december. op Oud jaars avond vroeg ik wat er was. Ik gaf aan dat ik niet weg wilde voordat hij had gezegd wat er aan de hand was. Ik kon het al invullen, hij hield niet meer van mij en had een ander. Dat eerste was waar, althans hij gaf aan dat het gevoel weg was. Helemaal niets meer. Ik stond te trillen op mijn benen en was helemaal in shock. We moesten nog naar vrienden.... Natuurlijk niet geslapen en er kwam geen woord meer uit mijn mond. De weken daarna leefden we langs elkaar heen. Ik bevroor als we een gesprek moesten voeren. Ik kon het niet. er kwam geen woord. Hij ook niet. Hij was niet meer gelukkig en wilde zo niet oud worden. 41 jaar en 2 kids van 13 en 16 jaar. Was dit het nu? Geen leuke baan, niet meer van je vrouw houden en nu? Ik gaf aan dat afstand nemen wellicht een optie was. Zo ging hij eind januari twee weken naar een vakantiehuisje. Ik was nog steeds in shock. We hebben die twee weken geen contact gehad, ik voelde me zo naar. In de steek gelaten. Na twee weken spraken we af. Hij gaf aan dat hij me niet had gemist. Kon zich geen toekomst zonder mij voorstellen en toch had hij het over een mediator. Hij ging naar zijn broer. in de eerste week na zijn terugkomst kwam hij een paar keer langs. Had een brief opgesteld of het niet een relatiecrisis was. Allebei opgebrand (ik amper hersteld van een burn-out). Maar het enige dat hij zei was "wat hebben we nog een huis, en 2 kids). Daarna heb ik alle contact verbroken. Hij zat in de regelmodus en ik moest alles een plekje gaan geven. In shock en opgebrand. Wat voel ik me in de steek gelaten. En ook de kids. Hij komt twee a drie keer in de week langs. We zien en spreken elkaar niet. Ik kan het niet aan... na 9 weken elkaar niet te hebben gesproken heb ik een afspraak gemaakt bij de mediator. Het was een hel.... Ik was er twee weken daarvoor al alleen geweest omdat hij niet kon i.v.m. zijn werk. De mediator kwam direct ter zake en na alle formaliteiten brak ik. Moe en opgebrand na alle jaren. Ik leef al ruim 5 jaar in een overlevingsstand. Ineens kwam alle boosheid eruit. Ik werd zo boos op mijn man, of hij zich wel eens af had gevraagd wat het met mij had gedaan en hoe ik me gevoeld heb de afgelopen jaren? Ik gaf aan dat ik nog nooit zo slecht behandeld was door iemand en zoals hij dit heeft aangepakt dat dit over een jaar het beste is wat me de afgelopen jaren is overkomen. Zo hoog zaten mijn emoties...
Ik voelde me zo rot na het gesprek met de mediator. Het was nodig om een keer zo boos te worden, maar het was lastig voor mij. 8 mei hebben we een tweede gesprek om alle papieren aan te leveren bij de mediator. Ik kan het niet. Hij gooit de knuppel in het hoenderhok en ik kan alles regelen. Hij weet niks van financiën, en alle administratie in huis. Heb ik alle afgelopen jaren ook gedaan. Ondertussen draai ik het gezin door en komt hij 2 a 3 dagen per week. Ik ga dan weg.
Ik wil dit niet, waar is hij mee bezig. Hij heeft nooit iets gezegd dat de relatie niet lekker liep en dat hij niet gelukkig was. Pats boem, zo in 1 x. Dan voel je je zo machteloos. Mijn vertrouwen is enorm beschadigd. Door mijn overlevingsmodus van de afgelopen jaren, was ik vaak moe. Nu zie ik ook dat ik helemaal geen emoties meer had, afgestomd. Niet meer blij, boos of verdrietig kunnen zijn. Dat komt allemaal nu een beetje terug. Maar wat een stress geeft dit zeg. Twee kinderen van 13 en 16 die er kapot van zijn. Hebben niets aan zien komen.
Ergens vraag ik me af of dit zijn bedoeling wel was. Maar ik heb nu ook gezegd dat ik dit wil. terwijl het vanuit mijn kant een emoties was. Opgekropte frustraties van de afgelopen maanden.
Wat kan ik het beste doen? We hebben nooit relatietherapie gehad. Dat vind hij onzin! We hebben de afgelopen jaren weinig met elkaar gepraat. Hij is geen prater en kan geen gevoelens uiten. Maar zo kunnen we toch ook geen ouderschap voeren?
Ergens denk ik "gaan we dit echt doen"?
Ik moest mijn verhaal toch delen. Mensen in je omgeving zijn bevooroordeeld. die houden al het negatieve van mijn partner voor.
Nogmaals, ik heb niets te kiezen hij heeft gekozen voor zichzelf! Zonder overleg en zonder uitleg. Moet ik de deur op een kier houden totdat de papieren getekend zijn?
Tsjor,
Alleen de zorg dragen heeft ook zijn voordelen. De kinderen zijn op een leeftijd dat TS best een avondje uit kan gaan, of kan gaan sporten etc. Maar waar twee kapiteinen op een schip zijn...
Zo zullen de pubers bij hun vader zich moeten schikken aan zijn visie terwijl ze bij moeder weer andere afspraken hanteren. Zolang vader een deel van de zorg draagt, heeft hij een stem, waar de kinderen niet omheen kunnen of dat nu over school gaat of andere kosten.
Ik wil de kinderen niet van hun vader ontgroeien, maar gezien de leeftijd gaat het nu minder om het opeisen van je status als ouder maar om de rust bij de kinderen. Contact met hun vader kan ook op een minder plichtmatige wijze zodat de weerzien hartelijk is.
Ik weet nog hoe fijn ik het vond bij de zorg van mijn vader geen ruggespraak te hoeven houden met brussen. De zorg was wel enerverend, maar verschil van inzichten met brussen vreten nog meer tijd omdat dan tijd wordt verdaan als anderen er ook een plasje over heen willen doen.
Altijd
Het kost altijd meer tijd als je iets samen met anderen moet doen. De andere kapiteins uitschakelen lijkt dan het meest effectieve te zijn. Je vermijdt de inzichten van anderen.
Het is ook een goede mogelijkheid om invloeden te beperken, zowel je eigen invloed als de invloed van anderen.
Het verhaal over de zorg voor je vader staat mij tegen. Ik heb er juist voor gevochten in de laatste periode van mijn moeder, dat elk kind de mogelijkheid kreeg om binnen zijn of haar mogelijkheden gelijkwaardig mee te doen. Die mogelijkheden zijn verschillend, maar de gelijkwaardigheid was voor mij echt een heikel punt. Dat was niet gemakkelijk, als een van de brusjes het liever alleen doet. Uiteindelijk is het gelukkig goed gekomen.
Tsjor
Gezegde
Alleen ga je sneller, samen kom je verder.
Tsjor
Begrijp mij niet verkeerd; ik heb niemand willen uitsluiten maar uit bescherming gehandeld. Mijn vader was kwetsbaar en had in de jaren ervoor te maken met een vorm van oudermishandeling. Ik moest die persoon in kwestie op afstand houden door de zorg naar mij toe te trekken. Was er maar sprake was van gelijkheid, zoals in jullie familie, waar het alleen om de takenverdeling ging ( zo lees ik het).
In geval van TS, lees ik een opeisen van aandacht en/of loyaliteit, het op de strepen staan. Maar de gevoelens van de kinderen komen op de tweede plaats. Ik gaf aan dat éénouderschap niet bij voorbaat nadelig uitpakt.
Het is meer de tendens dat zorg door beide ouders gevoerd dient te worden, in kader van ouderverstoting. Het is wel de vraag of een co-ouderschapsplan voor elk gezin het werkt.
Zo ken ik een gezin met pubers waar ze aan wisselende weken deden. Het werkte niet voor de zoon en hij ging fulltime bij vader wonen. De zussen woonden fulltime bij moeder. De kinderen gingen regelmatig bij de andere ouder eten zodat kontakt in stand bleef. De ouders plaatsen het welbevinden van hun kinderen voorop. Ze zagen in dat het ouderschapsplan averechts werkte.
@ Knurf, het gaat niet om tijd, het gaat om verder gaan als dat haalbaar is.