wat moet ik doen? Man wil scheiden

de druppel

Ach ja wat is sterk.... zo voel ik me wel, maar mijn lijf zegt na zes jaar op mijn tenen lopen dat het echt genoeg is. Vanmorgen bij de huisarts geweest. Last van hartkloppingen en andere lichamelijk klachten. Dat is toch echt een signaal van het lijf dat de emmer overloopt zegt ook de huisarts.

Ik wil graag sterk zijn, maar blijkbaar is het op aan het raken.... dus moet ik echt een stap terug in tempo. maar ben bang dat dit ook niet gaat helpen. We moeten in ieder geval terug naar een mediator... maar die drempel is hoog. Ga deze week toch maar een aantal documenten bij elkaar zoeken zodat we een start kunnen maken. dan maar even een vrij van het werk.

Ik moet toch het initiatief nemen, blijkbaar hij doet niks uit zichzelf.

Nu ineens denk ik ook wel te begrijpen waarom.... vader was bij de kinderen dit weekend. en gisteravond als ik dan weer thuiskom twee kinderen die niet kunnen slapen. Verdrietig van de situatie. voordat ik kan slapen en de kids op bed liggen is het 1.00 uur. dan moeten ze weer naar school om en dat gaat dus niet... ze zijn ook moe aan het worden, stress van de toetsen en buikpijn misselijk. ik vind dit zo lastig hoe hier mee om te gaan als moeder. Waar doe je goed aan. het doorduwen heeft geen zin. Dan wordt het huilen. De jongste zit in de brugklas. Angst voor falen en blijven zitten...

Tja en nu gaat papa donderdag 4 dagen naar Parijs. Dat hoor ik van de kinderen.... krijg ik een appje of er genoeg geld op de rekening staat het kost € 500,- (hij kan dus nog steeds niet internet bankieren) Zonder overleg met mij doet hij dat gewoon. Is het gek dat ik dit op zijn minst opmerkelijk vind. Met wie? Collega's voor de gezelligheid. ja ja nou die vrouwelijke collega denken mijn dochter en ik. Want nu kwam het aapje uit de mouw. Mijn dochter denkt dat papa met zijn nieuwe vriendin gaat. Waar we allemaal niks van af weten. Hij appt het hele weekend met een naam die mijn dochter voorbij ziet komen op zijn telefoon. Is inderdaad een collega. Zij heeft ook iets gezien in de I-pad in de geschiedenis. Kinderen gaan zoeken he!! Ik denk dat ze gelijk heeft. Ik had ook al mijn vermoedens. Hoe kan ik hem hier het beste mee confronteren. De kinderen durven dit niet. Dan worden ze natuurlijk heel boos over het feit dat hij niet eerlijk is geweest. Zij reisje belangrijk vind dan de kinderen... zo vullen zij dat dan in. Vind ik niet gek in deze fase waar we nog in zitten.

Hoe ga ik dit aanpakken zodat er wat rust komt....

Niet

En zo snel mogelijk de financiën splitsen.

en lees dat draadje

van Mara.
gr Angela

Zeker niet

'Hoe ga ik dit aanpakken zodat er wat rust komt....' Zeker niet door hem te gaan 'confronteren' etc. etc. want dan stook je de onrust juist op. Die rust komt er op het moment dat je accepteert dat de relatie voorbij is. Dat is jouw eigen innerlijke proces. en dat de rest er even niet meer toe doet. Je moet het nu zo goed mogelijk afhandelen.
Geef dat ook aan je kinderen mee: voor jou is het niet interessant of er een Truus is of niet. en voor de kinderen is het een ander verhaal, zij hebben een andere relatie tot hun vader dn ji tot je ex-partner.
Tot nu toe is het ook nog voor een groot deel het geld dat hij inbrengt, zonder dat hij er blijkbaar over beschikt.
Hoe eerder je dergelijke dingen anders geregeld hebt, des te beter het is. Want hoe langer het niet geregeld is, des te langer kan het blijven zieken. Totdat je in een misselijk makend scheidingsproces zit, waar je alleen maar ziek, chagrijnig en gewond uit komt en de rest van je leven in het teken staat van die verschrikkelijke scheiding.

Tsjor

Financiën splitsen, nu

Als hij 500 euro gebruikt voor een uitje, dan zou ik dus onmiddellijk een eigen rekening openen en daar ook 500 euro voor mezelf op zetten.

En vanaf dat moment de financiën splitsen, bijvoorbeeld elk het salaris op een eigen rekening storten en naar rato van het inkomen elk een bedrag op de gezamenlijke rekening zetten voor hypotheek, gas, licht e.d. en kinderen.

Je hoeft geen punt te maken van een nieuwe vriendin, maar je hoeft hun uitjes niet te sponsoren.

Iets minder hoog van de toren

a. je weet nog niet of het 'hun' uitjes zijn;
b. zoals ik het tot nu toe lees leeft TS van het inkomen van haarzelf en haar man.

Maar splitsen is zeker een verstandig idee. Het handigste lijkt dan te zijn dat TS een eigen bankrekening organiseert en dat zij het overzicht maakt en de helft van de vaste lasten naar de andere rekening overmaakt. Als hij nog niet internetbankiert zal alles wel automatisch van de huidige rekening af gaan. Vervolgens kan man zelf kiezen: of een resterend bedrag overgemaakt krijgen naar zijn rekening, of zijn salaris op een andere rekening end e helft van de vaste lasten overmaken naar de gemeenschappelijke rekening.

Het verzoek voor die 500 euro is een aardig opstapje om te gaan praten over splitsen. Hij heeft geen idee hoe het werkt, dus TS kan het zelf uitdenken en organiseren.

Tsjor

kogel door de kerk

Nou dat vermoeden uitje, dat was gelijk de kogel door de kerk. Zondagavond dochter 16 aan het bed. Kan niet slapen. Papa net geweest het hele weekend. Ik weer thuis bij de kinderen. Dat is altijd lastig die wisseling. Maar goed, ze begint over papa dat die op de bank het hele weekend zit te appen met iemand... en een naam met kusjes. Tja kinderen zijn nieuwsgierig en gaan zoeken. Ipad laten liggen en de zoekgeschiedenis na gelopen. Ze dacht, misschien is er wel iemand anders. Heb je dat gevraagd aan papa? Nee dat durfde ze niet. Ik gaf aan dat ik het ook vermoede en we hadden dezelfde naam. Ik denk ik ga hem daar wel mee confronteren. Maar ik had er bewust nog niet naar gevraagd in het belang van de kinderen, maar ja als er 1 komt dat ze er mee zit. Dan moet je wel. De dag erna was ik bij mijn schoonouders, daar heb ik een goede band mee. Al is dat heel dubbel nu merk ik. We waren zo aan het praten en dan heb je het over de situatie. en ineens hadden we het erover dat ik vermoedde dat hij een ander had en mijn dochter ook, met naam. Had gezegd dat ik het er zelf mee ging confronteren omdat ik merkte dat mijn kind er last van had. Eind van de middag appje van mijn partner. "ik heb begrepen dat je bij mijn ouders bent geweest, waarom bel je mij niet i.p.v. mijn ouders te contacten....

Tja mijn schoonouders zitten er ook erg mee dat hun eigen zoon het zo aanpakt. Ze hadden hem gebeld en toen kon hij niet meer ontkennen... al sinds februari. Dan denk ik joh, schuif het mij maar weer in de schoenen. Je hebt tijd genoeg gehad om het te zeggen of zie ik dat verkeerd. Hij moest het van mij aan de kinderen vertellen. Dat had hij wellicht liever nog niet gehad, maar hij had van mij geen keus. Als je niet eerlijk bent. Emoties natuurlijk hoog zitten bij mij. De kinderen zich helemaal kapot geschrokken en intens verdrietig. Vandaag weer thuis van school.... vrijdag afspraak met zorgcoördinator. Ze trekken het niet meer en ik doe weer aan crisis opvang terwijl hij lekker met haar naar Parijs gaat. In deze fase..... Zijn eigen uitje is dus belangrijker dan het welzijn van zijn eigen kinderen. Is het raar dat ik zo reageer.....

Nou goed, de bankrekening ga ik wel effe uitzoeken. Ga in ieder geval vast die uitgaven die extreem zijn zodat het uitje overmaken naar die rekening. Het splitsen van alles gaat ook wel komen, maar zijn salaris wordt gewoon gestort en alle vaste lasten gaan eraf.

Hij doet zelf helemaal niks... maar goed dat is hij... hij zal straks wel moeten. Maar ik moet de regie nemen anders gebeurd er niks. Heb deze week vrij van werk om alles uit te zoeken en dan volgende week mijn uitgewerkte dingen te gaan bespreken met mijn ex.

Hoe kunnen mensen toch zo lomp zijn.... ik zie echt mijn aandeel wel waarom de relatie niet lekker liep, maar dit vind ik gewoon respectloos naar mij toe. Ik sta er elke dag met vallen en opstaan voor de kinderen, alles. Het lijkt wel een op hol geslagen puber.... zijn manier waarop hij dit aanpakt maakt zoveel onnodig stuk. Of is het raar dat ik er zo insta.

Ik merk ook dat ik geen antwoorden meer hoef.... waarom? met zo iemand kun en wil je toch niet meer leven. Hij praat alles in zijn eigen straatje en verwijt mij van alles. Nou dat heb ik blijkbaar jaren in de relatie ook zo geaccepteerd. Hij lijkt wel een beetje narcistisch. In ieder geval trekjes. Denkt alleen aan zichzelf, ziet niet dat hij fouten maakt en geeft anderen de schuld. Verteld aan verschillende mensen iets anders.....

Is het slim om van mijn kant alles zo snel mogelijk in gang te zetten? Gaat dat niet ineens te snel? Ben ook al bezig met een ander huis... ik wil verder.

Hoe kan ik met hem omgaan op een normale manier en mij sterk houden in deze situatie. Die frozen toestand is nu denk ik vanzelf voorbij. De angst die er was is waarheid en het is allemaal duidelijk nu.Toch naar de mediator, kan hij het gesprek een beetje in goede banen lijden? Of eerst zelf met hem. Maar ja na dit ben je natuurlijk wel even boos. Soms weet ik het allemaal even niet.

Ik zou zo graag zo snel mogelijk verder willen, naar een ander huis. Dan kan ik in dit huis alles afsluiten....

Stap voor stap

Voor je je focust op een ander huis, kan je ervoor kiezen eerst je tijd te steken in aandacht voor je kinderen en hun schoolresultaten. Dus scheiding eerst op laag pitje, om zo ook de kinderen niet te confronteren met de stress die het jou geeft.
Hopelijk geeft dit hen de rust om cijfers op te halen zodat ze niet meer hoeven te doubleren.
Pas tijdens de vakantie scheiden en verhuizen, (als dat laatste op korte termijn mogelijk is).

Negeer wat anderen zeggen dat hij gezegd heeft. Dat kan ertoe leiden dat je je gedwongen voelen energie te steken door na te gaan wat waar is.
Als mensen jou vertellen wat hij gezegd heeft, helpen ze jou daar niet mee. Het haalt de energie weg terwijl je die hard nodig hebt voor veel belangrijker zaken; je kinderen.

Sterkte.

Je hebt een gegronde reden gevonden om boos te worden: hij heeft jou verlaten voor een ander. Tadaa! Nu kun je de versmade vrouw worden en je laten motiveren door je boosheid. Uiteraard zorg jij voor het belang van de kinderen en uiteraard hij niet. ondertussen is het wel prettig dat zijn inkomen binnen blijft komen.
Een relatie gaat niet kapot omdat er een ander komt, maar er komt een ander omdat de relatie eigenlijk al voorbij is. Alleen blijft het vaak nog een tijd wikken en wegen, want er zijn ook heel veel redenen om in de oude relatie te blijven hangen.

Waarom zou je nu eerst met hem dingen willen doornemen? Laat je boosheid eerst even zakken. Ik denk daarom dat het beter is om met een (goede) mediator erbij te spreken. Je hebt nu niet ineens het gelijk helemaal aan jouw kant en dat is voor jezelf moeilijk om in te zien.

Heb je al een waardebepaling laten doen van het huis? Dat is vaak een eerste begin.

Tsjor

Eerlijk gezegd

als mijn 16-jarige dochter zo bij mij gekomen was had ik met haar een gesprek gevoerd over verliefd zijn en liefde en relaties, en dan met name op de vraag wat dat voor haar betekende allemaal. En daarbij ook de vraag wat ze nu dacht over vader.
Ik had haar ook aangesproken op het feit dat je niet in iemands i-pad hoort te zoeken naar informatie.
Maar goed, jij denkt dat je je kinderen het beste helpt door vader te gaan confronteren. Dat is dan toch in de orde van: kijk eens wat je de kinderen aandoet.....
Nou ja, goed, ik zou het zo dus echt niet doen. Het maakt de kinderen tot zielige, machteloze wezens die iets wordt aangedaan , evenals jezelf, en hun vader tot een bruut die zomaar onschuldige vrouw en kinderen iets aandoet.
Terwijl 16-jarige kinderen ook verliefd worden en ook wel eens op een ander verliefd worden en ook wel eens vragen hebben over relaties. Er is zoveel meer te doen in opvoeding.

Tsjor

Eens met Tsjor

Ik snap je frustratie en boosheid volkomen, maar je reactie is totaal niet helpend. Jou niet, je kinderen niet, hun relatie met hun vader niet. En jouw relatie met hem al helemaal niet. Met dat laatste bedoel ik dat je wel de rest van jullie leven samen ouders bent van jullie kinderen. In hun belang, en in dat van jezelf, moet je er alles aan doen om het na-huwelijk goed te krijgen/houden. Dat betekent niet dat je vrienden moet zijn, wel dat je geen vijanden bent. En daar steven je nu wel op af. Erger nog, je maakt hun vader ook tot vijand van de kinderen. Niet doen. Of hij nu wel of niet een relatie heeft en sinds wanneer dan is niet relevant voor wat je moet proberen te bereiken.
"Heb je dat gevraagd aan papa? Nee dat durfde ze niet. Ik gaf aan dat ik het ook vermoede en we hadden dezelfde naam. Ik denk ik ga hem daar wel mee confronteren. Maar ik had er bewust nog niet naar gevraagd in het belang van de kinderen, maar ja als er 1 komt dat ze er mee zit. Dan moet je wel." Nee hoor, dan moet je helemaal niks. Het is niet relevant.

Nu klink waarschijnlijk hard, maar ik praat wel uit ervaring. Ik heb altijd erg mijn best gedaan om me soepel op te stellen in het scheidingsproces. En ik had er verschrikkelijk veel moeite mee dat man voor onze scheiding rond was al een ander had (zeer waarschijnlijk niet al tijdens ons huwelijk, maar dat weet je nooit zeker). De kinderen (toen 16 en 13) wisten dat, ik niet. Het is voor mij alleen onderwerp van gesprek geweest met de kinderen omdat ze haar al kenden. Het was een vriendin van de familie. Ze vonden het moeilijk hun houding te bepalen richting hun vader. Ik heb toen aangegeven dat hij gewoon nog steeds hun vader was. Dat hij nog steeds net zoveel van ze hield als altijd. Dat was alles wat ze moesten weten. Dat ik er flink van ondersteboven was hoefden zij niet te weten.

Ik zou zeker ook zeggen dat zoeken naar sporen niet netjes is. Ze zou het ook echt niet op prijs stellen als haar vader haar dagboek zou lezen, of wel? Het gaat haar ook (nog) niet aan. Pas als die dame een rol gaat spelen in het leven van de kinderen. En dan is het aan vader en niet aan jou om dat te regelen en begeleiden. Verder is ze gewoon een gegeven, niet iets waarover hun vader verantwoording aan zijn kinderen dient af te leggen.

Voor jezelf: parkeer die boosheid. Die volkomen terecht is hoor, je wordt tenslotte soort van ingeruild. Maar vanuit boosheid een scheiding regelen werkt niet. Blijf steeds zakelijk en vanuit zakelijk oogpunt eerlijk. Probeer zoveel mogelijk objectief te zijn. Jullie moeten samen een apart leven voor ieder van jullie opbouwen. Om te beginnen zou ik inderdaad daarom zo snel mogelijk de financiën splitsen. Maak een overzicht (heb je vast) van de inkomsten en de vaste uitgaven. Open een rekening voor je man en een gezamenlijke rekening waarop jullie naar rato je bijdrage aan het huishouden storten. Maak daar een periodieke overboeking van die alleen door jullie samen gewijzigd kan worden. Maar ga beginnen met ontvlechten. Dat moet toch, het helpt je afstand nemen en ik denk dat actief zijn je ook gaat helpen met het verwerken. Je bent dan al bezig je eigen nieuwe leven op te bouwen en dat geeft energie.

Meld je voor zolang het nodig is ziek op je werk. Heb je al een gesprek met de arbo-arts aangevraagd? Ook doen. Het helpt je als je weet dat je de tijd/ruimte hebt om je scheiding goed te regelen.

Ziek melden

Het advies om je ziek te melden, vind ik een slecht advies. Je werkgever is niet verantwoordelijk voor je privé sores. Verlofuren zijn niet alleen bedoeld voor vakantie. Hoe pijnlijk, naar en vervelend het leven ook kan zijn. Je bent, zeker ook na je scheiding, afhankelijk van inkomen dus ik zou de relatie met de werkgever goed houden. Wat wel verstandig kan zijn om in gesprek te gaan met je werkgever en samen tot een oplossing te komen. Wellicht nu even wat minder werken en later wat meer, verlof opnemen eventueel onbetaald.

Ik ook

Misschien heb je het gemist, maar TO is herstellende van een burn-out. En kan het allemaal (de zorg voor de kinderen, de scheiding, en zelf is ze dus nog aan het herstellen) nauwelijks, of eigenlijk niet, bolwerken. Dan lijkt het me in ieders belang om tijd aan de bel te trekken en op het werk een stap terug te doen. Als die scheiding rond is kan ze zich weer op haar werk storten.

Ben het wel met je eens dat het zaak is om de relatie met de werkgever goed te houden, maar ziekmelden met goede redenen zou wel eens de beste weg daartoe kunnen zijn. Als TO tenminste een meedenkende en soepele werkgever heeft.

Overleg

Het kan best zijn dat ziek melden de beste oplossing is, maar ik zou daar niet eenzijdig voor kiezen. Zeker niet na een burn out waarbij ik aanneem dat er ook sprake is geweest van een ziekmelding en re-integratie.

Ziek melden

Natuurlijk niet.
Juist werken, leidt je af van dit gedoe en dat lijkt me voor alle partijen juist helpend. Zo veel mogelijk normale routine volgen.

ziek melden /verlof/ vrij van taken

Zeker met je werkgever gaan praten. Naast ziekmelden kan een werkgever er ook voor kiezen je tijdelijk van je taken te ontheffen. Dat heeft die van mij gedaan. Ik bleef in dienst, werd niet ziekgemeld maar hoefde even niet te presteren. En ik hoefde ook geen verlofuren in te leveren.

Want door de psychische belasting kun je fouten gaan maken. In sommige beroepen kunnen die heel gevaarlijk zijn.

Werken was voor mij een heel grote belasting die ik er niet ook nog bij kon hebben. Ik werd ook gelijk naar bedrijfsmaatschappelijk werk gestuurd. En ik ben mijn manager daar nog steeds dankbaar voor.
Ik kreeg de ruimte om alles op een rijtje te zetten en mbv van de maatschappelijkwerker ook in het juiste perspectief te zien en ik denk dat dat zeker heeft geholpen in het vormgeven van mijn na-huwelijk.

ziek melden en boosheid

Wat fijn dat jullie reageren. De mensen in je omgeving staan natuurlijk volledig achter je. Heb 1 vriendin die ook mij de spiegel af en toe voorhoudt hoor.

Ik wilde mijn man niet zozeer confronteren met het feit dat hij een ander heeft, maar ik merkte wel dat 1 van de kinderen er last van had. Ze is niet heel bewust gaan zoeken blijkt nu. Maar pubers zijn wel nieuwsgierig.... Hij appte op de bank en zij zag haar naam, op buienradar keek ze laatst en deze stond op de locatie waar ze woont. Maar ik praat het niet goed hoor dat ze is gaan kijken in de zoekgeschiedenis. Aan de andere kant het is een gemeenschappelijke I-pad die de kinderen ook gebruiken....

Natuurlijk ben ik even boos, dat lijkt me niet meer dan logisch.... het ware verhaal kom ik nooit achter, dat hoeft voor mij ook niet. belangrijk voor mij is dat er nu een reden is waarom hij nergens meer over wilde praten en niks uit wilde leggen. Nu begrijp ik dat!

Ik kan zelfs nog begrijpen dat hij iemand anders heeft. Hij was niet gelukkig en onze relatie en waar ga je dan naar op zoek. Naar iets wat prettig voelt.... en wat is er nou leuker dan verliefd zijn... het past typisch allemaal bij een midlife voor mijn gevoel. Leuke dame, geen gedoe, geen verantwoordelijkheden om af te leggen.

Wat ik hem wel kwalijk neem is dat hij zijn kinderen niet voorop zet... zij voelen zich echt in de steek gelaten, praat weinig met ze, is niet betrokken bij alles wat op school speelt. Als hij bij de kinderen is, is hij net een soort van oppas. Maar dit zal wel aan bod komen tijdens mediation.

Voor mij is er nu wel een soort knop omgegaan. Ik heb deze week een gesprek gehad op school met het zorgteam. Zij gaan de kinderen oppakken. Dat doet me goed. Zo kan ik het wat meer loslaten en kunnen zij weer met plezier naar school. Zij hebben hier meer ervaring mee dan ik. Ik komt inderdaad zoveel op je af.... nooit gedacht dat het zo'n impact heeft.

Heb een gesprek gehad met de bedrijfsarts.... fysiek raak ik op. Griep eroverheen, hartklachten. Inderdaad net uit een burn-out... Ik ben geen voorstander van ziek melden. Zie dat als afleiding en falen. Maar zij heeft zelf de stekker eruit getrokken om mij te beschermen en fysiek op adem te komen. Daarnaast even te ontspannen en tijd te krijgen om alle documenten te verzamelen zodat ik mijn plan klaar heb bij de mediation hoe ik het graag wil gaan regelen.

Ik voel me zeker geen slachtoffer, neem de regie weer terug. Hij doet namelijk helemaal niks.... ik deed dat altijd, dus waarom zou hij nu het initiatief nemen. Hij weet niet beter. Ik zal nog wel 1 x moeten om het uiteindelijk voor mijzelf beter te maken en af te handelen.

Ik hoop dat we kunnen komen tot een goede modus om met elkaar om te gaan. Dat wordt een lastige. Ik heb zijn patroon nu door.... Hij legt altijd de schuld bij een ander.... hij verteld tegen iedereen een ander verhaal. Zodat het altijd aan een ander ligt. Ik doorzie dat en moet nu goed leren om mijn eigen grenzen aan te geven. Typische narcistische trekjes. Weinig gevoel voor empathie, manipulatief gedrag, agressieve uitingen als hij zijn zin niet krijgt of als iets niet gaan zoals hij wil, zeer oppervlakkig in de omgang met mensen.....

Dat wordt een hele uitdaging. Zij wil is wet. Hij doet wat hij wil en wanneer het hem uitkomt. Ook naar de kinderen toe. Zal nooit zijn afspraak afzeggen voor de kinderen. Zo is het altijd gegaan..

Hoe ga ik hier een modus in vinden.. ik ga juist voor een goed na huwelijk... wil bij de mediator ook aangeven dat wij niet goed kunnen communiceren met elkaar. Ook al tijdens de relatie niet. Dit is een patroon waar ik natuurlijk ook mijn aandeel in heb. Maar ik weet niet hoe we dit samen kunnen doorbreken. je zit natuurlijk beide vol emoties en je bent niet op je best. Maar de emotionele band met elkaar is weg...
Heeft iemand hier tips voor.

Wat is jouw achtergrond Tjor? Vast met de beste bedoelingen, maar ik ben het niet altijd eens met jouw adviezen, waarschijnlijk meer zoals een man het benaderd? Vrouwen zijn natuurlijk meer van de emoties. Mannen zijn oplossingsgericht!

oplossingsgericht

in het geval van een scheiding MOET je oplossingsgericht zijn ook als dat niet je natuur is.
Een scheiding is een zakelijk iets, die emoties moet je proberen hoe lastig ook daar buiten te houden.

Tjor heeft gewoon een andere benadering, meer zakelijk en met een helicopterview.
Ik ben altijd erg blij geweest met haar adviezen en die hebben mij een goede scheidingsovereenkomst gegeven en daarmee de basis voor een goed nahuwelijk.
Dat ik dan een betrouwbare ex heb en hij een nieuwe partner die geen onderscheid maakt tussen haar eigen en mijn bloedje (zij was al in beeld tijdens de scheiding, vergelijkbaar bij jou) dat helpt natuurlijk.

Haast

Als ik je reacties lees, lees ik vooral het woord ‘haast’. Bedenk dat wanneer jij de afhandeling hebt te regelen, jij ook bepaalt in welk tempo.
Hij woont niet meer in jullie huis. Zijn extra uitgaves noteer je en wordt later verrekend.
Maar je zit nu in een te gespannen fase; je kunt de zakelijke kant ook even opschuiven tot je je hoofd helderder hebt. Laat je je niet opjagen, niet door hem, of door de mediator.
Het zijn belangrijke beslissingen, die maak je niet overhaast.

Tips

Hoe sta ik erin? Ik ben zelf gescheiden en ik ben een vrouw. Dat betwijfelen mensen wel eens. als iedereen 'ach en wee' roept ga ik daar niet in mee, want een extra meehuilende wolf gaat je niet verder helpen. Ik probeer altijd een andere kant van het verhaal te belichten, zodat er wat andere inzichten kunnen ontstaan. soms helpt dat, soms slaat het de plank helemaal mis. Geen probleem.

Verder ben ik een Brabantse, dus dat is meer van 'je moet het er maar mee doen'. Misschien verklaart dat een wat andere kleur in mijn reacties. Dochter van een vrouw die jong weduwe werd met 5 kleine kinderen, daarna ging studeren en werken en tot haar pensioen fulltime gewerkt heeft.

Op mijn 18de las ik Sartre: existentialisme is een humanisme. Daarin wordt je elke mogelijkheid om je te verschuilen achter iets ontnomen: je geeft je leven zelf vorm, en dat doe je in principe niet beter of slechter dan een ander (bijvoorbeeld die liegende, narcistische, manipulatieve, agressieve man, die nog niet zo lang geleden jouw man was).

Nergens achter verschuilen betekent ook: niet achter de kinderen verschuilen, maar dat heb ik ook van mijn moeder geleerd: zij wilde niet dat haar leven op onze schouders kwam te liggen, ze zorgde zelf voor inhoud aan haar leven; een groot geschenk aan je kinderen vind ik. Dus ik zou nooit zeggen: nee, ik wilde hem niet confronteren, maar als een van de kinderen het daar moeilijk mee heeft..... Tsja, dan praat je met het kind. Maar je gaat niet de vader op het matje roepen om hem te vertellen dat hij zich anders moet gedragen ten opzichte van zijn kinderen. Daar zit een heel andere agenda onder en dat draait gegarandeerd zeker op vechten uit. Als je een ouder bent die verantwoordelijkheid wil nemen, en je kind heeft last van iets wat de andere ouder doet, dan help je het kind om te leren daarmee om te gaan (tot bepaalde grenzen, ik herhaal het voor alle zekerheid maar even) en je helpt je kind zeker niet door ruzie te gaan maken met vader.

Ik verbaas me ook wel over de hardnekkigheid van rolpatronen. Zo denk ik, dat de meeste mannen echt denken, dat kinderen bij de vrouw zullen blijven of naar de vrouw zullen trekken en dat zij die concurrentiestrijd nooit kunnen winnen, al is het maar omdat ze de kinderen niet gebaard hebben. 1-0 achter. In tijden van twijfel over de relatie speelt voor mannen ook vaak mee, dat ze weten dat ze daarmee de kinderen 'verliezen'. Die pijn is al ingecalculeerd bij de beslissing.

'Hoe ga ik hier een modus in vinden.. ik ga juist voor een goed na huwelijk... wil bij de mediator ook aangeven dat wij niet goed kunnen communiceren met elkaar. Ook al tijdens de relatie niet. Dit is een patroon waar ik natuurlijk ook mijn aandeel in heb. Maar ik weet niet hoe we dit samen kunnen doorbreken. je zit natuurlijk beide vol emoties en je bent niet op je best. Maar de emotionele band met elkaar is weg...
Heeft iemand hier tips voor. '

Tip: niet doen. Het is gewoon geen goed idee om tijdens een scheidingsproces de mediator te gebruiken om communicatie op gang te krijgen, zoals je die tijdens de relatie had willen hebben, maar nooit voor elkaar hebt gekregen.
Nog een tip: voor een goed nahuwelijk is goede communicatie met je ex helemaal niet belangrijk. Het belangrijkste is dat je elkaar los kunt laten, echt tot in je diepste vezels los laten. Dus ook niet verlangen naar goede communicatie na een scheiding. Het tweede en eigenlijk nog belangrijker punt is dat je zelf je eigen verantwoordelijkheid neemt: jij bent de ouder die moet zorgen voor de kinderen. Dus pak je eigen leven op en je eigen taken en doe die zo goed mogelijk. Daar zul je je handen vol aan hebben. Als communicatie met je ex mogelijk is is dat mooi, als het niet mogelijk is kun je het in principe ook zonder doen.

Bewaar de goede herinneringen en gooi die niet onder met bagger en stront. Doe dat jezelf niet aan. Dingen kunnen veranderen, mensen kunnen veranderen. Jullie hebben samen geprobeerd om iets op te bouwen en daar heb je allebei je best voor gedaan, ieder voor zover het binnen ieders mogelijkheden paste. En soms kom je dan tot de conclusie, dat het op is, dat het niet meer mogelijk is, dat je ermee klaar bent. Degene die dat het eerste roept lijkt dan de kwaaie pier, maar heel vaak is het een ontwikkeling, waarin beiden een rol hebben gespeeld. Je hebt het er maar mee te doen.

Natuurlijk spelen emoties als verdriet en boosheid, frustratie, ongeloof etc. een rol. Alleen kunnen die niet de basis worden van je nieuwe leven. En als scheiden iets is, dan is het wel dat je voor beiden een basis legt voor een nieuw leven. Scheiden is niet de afrekening van het verleden, maar het begin van een nieuw leven. En je moet er zelf voor zorg dragen, dat dat op een zo goed mogelijke basis begint. Dat wil zeggen met respect voor je verleden, met acceptatie van het heden en met goede moed voor de toekomst.

Ik wens het je toe.

Tsjor

mooi omschreven

Dank je wel Tjor, voor je uitleg wie je bent en wat je achtergrond is. Fijn dat je mensen steunt die vol in het proces zitten en alles nog door moeten maken. Vanmorgen zei iemand tegen mij, ik vind je zo sterk en zo nuchter..... je doet het zo goed...

Natuurlijk zijn er soms een paar heftige dagen als je erachter komt dat hij iemand anders heeft. De manier waarop, het niet aan mijzelf vertellen. Maar goed het is wat het is denk ik na 3 dagen. Dat verklaart een hoop. De confrontatie was misschien niet zo handig, maar dat doe je ook in een vlaag van verstandsverbijstering. Hij zal de schuld ook wel bij mij neerleggen. Tijdens dit proces gebeuren er soms dingen die niet zo handig zijn, ik ben ook een mens met emoties. Ik vind het vooral belangrijk dat iemand respectvol naar mij blijft. Maar stap ik overheen. Hij houdt iets achter, niet ik. Ik vang de kinderen op met hun verdriet en we maken er met zijn drieën iets van voor zover mogelijk. Hoe hij het ouderschap gaat invullen en zijn rol als vader neemt dat is niet aan mij. In de relatie ging het inderdaad al niet goed (in de relatie hield ik hem de hand boven het hoofd) en ik kan hem niet veranderen.... ik vang de kinderen wel op als hij hen teleurstelt. Maar dat is lastig soms.... je hebt toch je emoties, al ga ik het steeds zakelijker benaderen. Soms denk ik waarom doet iemand dit en waarom op die manier...

Ik moet even de tijd hebben 1 of 2 weken om fysiek aan te sterken en dan kunnen we alles gaan regelen. Mijn grootste zorg co-ouderschap. Hij wil dit graag. Ik vind het prima, maar wat wordt er verwacht van een ouder die co-ouderschap wil?

Er komen natuurlijk tal van vragen, vooral zakelijke vragen op. De emotionele band is weg. Hoe gaat dat met een huis dat verkocht moet worden etc. Ik zie er wel tegenop om weer naar de mediator te gaan, maar zal inderdaad de zakelijke houding aan gaan nemen. ik hoop dat zij oplossingen hebben.... die ik zelf niet kan overzien. En hoe lang het duurt, ik bepaal het tempo met wat ik aan kan met de kinderen.

Ik lees wel meer over een goed nahuwelijk. Wat houdt dat in? Goed met elkaar omgaan? Ik heb echt geen flauw idee. Ik heb geen behoefte aan intensief contact. alleen wat noodzakelijk is. Tegen de kinderen lat ik me niet uit over hem. Soms heel moeilijk, dan loop ik even weg. Maar het blijft wel hun vader.....

Fase

Bedankt dat je mijn hele verhaal hebt wille lezen.
'De confrontatie was misschien niet zo handig, maar dat doe je ook in een vlaag van verstandsverbijstering' Dat is in zo'n proces ook normaal, die vlagen van verstandsverbijstering. Alleen: dat speelt bij beiden. Misschien had hij het eerder moeten vertellen, misschien hadden de kinderen niet in zijn berichten moeten kijken etc. etc. In de fase van een scheiding is niemand op zijn best. Van jezelf kun je dat wel begrijpen, maar het is soms lastig om te begrijpen dt dat bij de ander ook zo is, omdat je het contact met elkaar hebt verloren en je elkaar nooit hebt meegemaakt tijdens een scheidingsprocedure.

'Hij zal de schuld ook wel bij mij neerleggen.' Het gaat niet om schuld, gelukkig is de schuldvraag bij echtscheiding afgeschaft. De constatering dat een relatie voorbij is is voldoende en die is al pijnlijk genoeg.

'Tijdens dit proces gebeuren er soms dingen die niet zo handig zijn, ik ben ook een mens met emoties. Ik vind het vooral belangrijk dat iemand respectvol naar mij blijft.' Lees even terug en kijk hoe respectvol jij naar hem toe geweest bent. Dat is niet erg, maar je moet de lat voor een ander niet hoger leggen dan voor jezelf.

Jij denkt nu over jezelf: ik zal de kinderen met hun verdriet wel opvangen. Hij denkt misschien: ik zal zorgen dat de kinderen een leuke tijd hebben. Als je ervan uitgaat dat beide opties goede mogelijke invullingen zijn van ouderschap, dan doet ieder waarvan hj/zij denkt dat die goed in is. als je dat kunt laten gebeuren en je kunt de ander in zijn waarde laten (dus niet een waarde die jij bepaalt) dan heb je kans op een goed nahuwelijk.

Een goed nahuwelijk is al als je verdraagt dat de ander op de verjaardag van je kind komt, al dan niet met nieuwe geliefde, zonder dat je daar een drama van maakt. Je hoeft niet eens met elkaar te praten. Ik ben voor een minimale grens. Er zijn ook mensen die voor een maximale grens gaan. Dan moet de communicatie na de scheiding tussen beide partners nog beter worden dan hij ooit tijdens de relatie is geweest. 'Omwille van de kinderen', heet dat dan. Maar ik denk dus echt dat dat een verkeerde insteek is, die veel te veeleisend is en de kans op frustraties en conflicten alleen maar groter maakt. en dat is dan zeker ten nadele van de kinderen.

Tsjor.

Van iets naar niets naar iets

Eens met Tjor, elkaar verdragen is belangrijk, daar is minimale communicatie voor nodig. Vanuit daar kan er eventueel weer iets groeien.
Totaal anders dan wat het was en wat je ooit gepland had maar misschien een vriendschappelijke basis van omgang voor de kinderen.

Dat kost tijd, geen weken, geen maanden maar jaren. Eerst moet de wond dicht en dan kun je bouwen.

Co-ouderschap

Er zijn mensen die daar meer ervaring mee hebben dan ik. Dus ik hoop dat je meer suggesties krijgt.
De kinderen zijn 13 en 16. Geen kleine kinderen meer, maar ook geen kinderen die hun leven al zelf regelen.
Als je ze vraagt wat ze willen, dan willen ze bij jou blijven. Dat is geen enkel punt. al is het maar omdat ze het anders zielig vinden, jij alleen en hij heeft toch al een ander. Maar je kunt ook de voordelen zien: als je de zorg voor de kinderen niet meer alleen op je schouders voelt krijg je wellicht wat meer tijd en ruimte om zelf te herstellen van alles. Ik zou dus vanaf het begin naar de kinderen toe duidelijk zijn, dat jullie de zorg nu op een andere manier gaan verdelen, maar dat het wel gedeelde zorg wordt.
Dat delen kan op verschillende manieren. In tijd, maar ook in aandachtspunten. Tijd is het gemakkelijkste af te spreken.
Week op week af, of vaste dagen dat de kinderen bij jou eten en slapen, het is vooral een praktisch punt, dat erg afhangt van de woonsituatie straks. Bewaak daarbij vooral, dat je ook dagen alleen kunt zijn, even niet de zorg, even niet het regelen. Het tegenargument 'maar dan moet ik werken' is niet aan de orde, dat is dan zijn probleem. Het is ook niet zielig (meer, op deze leeftijd) als kinderen alleen thuis komen of een avond alleen zijn.
Je kunt de kinderen vragen wat zij ervan denken. Vraag dan niet: wat willen jullie? Dan zeggen ze: bij mama blijven. Vraag dan: wij gaan de zorg verdelen, hoe zouden jullie die verdeling willen zien. En noem een paar concrete en realistische mogelijkheden.Maar wees wel duidelijk: de zorg wordt verdeeld en jij gaat het niet meer alleen dragen.

Tsjor

@weethetniet

Hé weethetniet, ben benieuwd hoe het met je gaat. Ik zit in min of meer hetzelfde schuitje en merk dat het mij helpt om verhalen van gelijkgestemden te lezen. In mij omgeving alleen maar vriendinnen met complete gezinnen. Ze zijn lief voor me maar hebben weinig tijd. Ik weet dat het uiteindelijk goed gaat komen met mij, maar nu nog even niet...