wat moet ik doen? Man wil scheiden

Dubbele lasten

“Ik wil inderdaad gaan kijken of ik alvast onderhands ergens iets kan huren via een makelaar, met optie op koop. Om dat ik nu niet kan kopen.... Hoe doen mensen dat met dubbele lasten eventueel? moet je die delen? Extra inboedel kopen, kost ook heel veel....”

Google even op echtscheiding en hypotheekrente-aftrek.

Kan je ook nog iets mee doen in het kader van partneralimentatie.

Ik vind het wel ingewikkelde materie.

Verder nog even een waarschuwing:

Goed dat je ingevoerd bent in de financiën.

Paar vragen:
Zie jij al zijn salaris dat binnenkomt?
Heeft je man een pinpas en kan hij daar geld mee opnemen? (Limiet?)
Ben je ervan bewust dat hij schulden kan aangaan waar jij niets van weet waar jij ook voor aansprakelijk bent als je in gemeenschap van goederen gehuwd bent?
Je zult de eerste niet zijn die opeens geconfronteerd wordt met allerlei “verrassingen”. Kijk dus uit!

Laat je snel goed informeren om te kijken wat je kunt doen om dat soort ellende mogelijk te voorkomen.

ouderschapsplan

Dat co ouderschap kan inderdaad voor je aanstaande exman een financiele reden hebben.
Naast het prima advies om er een clausule in te bouwen zou ik allereerst een realistische afspraak maken. Overleg met je kinderen en maak een haalbare afspraak.
En als je nu al alle zaken voor je kinderen aanschaft en betaald dan zou ik dat niet veranderen in een ouderschapsplan. Dan hou jij de toeslagen en de kinderbijslag.
Er zijn mensen die een gezamenlijke rekening goed aankunnen, maar dat kun jij alleen beoordelen. Ik zou het niet doen. Je maakt een realistische verdeling en dan kan het best nog gebeuren dat een van beide ouders een keer extra bijdraagt zonder een rekening bij de ander in te dienen. Of je vraagt een bijdrage incidenteel.

Als je kinderen 18 jaar worden vervallen de toeslagen en komen de studiekosten. Indien mogelijk maak daar ook afspraken over wie wat bijdraagt.

Financieel zaken uit elkaar houden kan belangrijk blijken te zijn.

Dus: zorgt je man nu al veel voor de kinderen? Schaft hij nu al kleding en persoonlijke artikelen voor je kinderen aan? Betaald hij nu al het schoolgeld en schoolbenodigdheden? Leg dat ook aan hem voor, dat het jou er vooral om gaat om het redelijk en realistisch te houden. En een voortzetting van de huidige gang van zaken is redelijk en realistisch.

Mocht je kunnen kiezen voor birdnesting dan gaat het weer anders. Maar ook dan zou ik realistische financiele afspraken maken.

Pubers houden niet van wekelijks wisselen, vooral niet als ze dan niet gewend zijn en er nog aan moeten beginnen. Maar dat kan per persoon verschillen, dus overleg met je kinderen en maak zelf een realistische inschatting.

Ik wens je veel sterkte.

Naar de toekomst

Even doortrekken naar de toekomst toe, voordat je een verkeerde analyse maakt: je schreef over de slechte communicatie ' Ik steeds in een "frozen" toestand zoals ze dat noemen.'.
In een simpele analyse komt dat allemaal door hem, en dan zou het probleem opgelost zijn als hij weg is. Maar ik hoop dat je psychotherapeut je vooral leert om zelf beter te communiceren, om jezelf beter te uiten. Het verwerken van het verleden is slechts 'e'en, vaak overschat ding. Het opbouwen van vaardigheden voor de toekomst is minstens zo belangrijk.

Tsjor

In het proces

Het is goed om in het proces de gemeenschappelijke punten op te zoeken.

Hij is ergens boos over als het gaat om de mediator. Hij ging niet en jij ging niet, of hoe zat dat nou? Dacht hij dat jij alleen moest gaan? In elk geval lijken jullie samen wel over iets eens te zijn: de procedure doorlopen bij een mediator. Tweede punt van overeenkomst: een andere mediator dan wie je nu hebt. Dan komt het volgende punt waar je overeenkomst kunt zoeken: hoe vinden we die? Mijn advies zou zijn: samen bij een juridisch loket of zoiets dergelijks vragen en dan naar goede advocaat/mediators zoeken, dus mensen met echte kennis van familierecht.

Tweede punt van overeenkomst: huis is voor beiden te duur. Dat zou moeten beginnen met een waardebepaling door een makelaar. Wie gaat daar achteraan?

Derde punt van overeenkomst: allebei goed voor de kinderen zorgen. Je kunt jammeren dat hij het tot nu toe niet heeft gedaan, het kan ook zijn dat hij daar tot nu toe de kans niet voor gehad heeft. Kinderen zijn van allebei, kinderen hebben twee ouders, ook al vinden ze de een aardiger dan de ander. De wens is hetzelfde voor jullie allebei. Nu alleen de praktische uitvoering nog. Dat heeft inderdaad vaak met geld te maken: meer zorg is meer geld (alimentatie). Om die twee dingen te ontwarren zou je voor jezelf eens op een rijtje moeten zetten: Je werkt 32 uur. Ga ervan uit dat je daarvan moet leven en dat er niet meer geld bij komt. Wat worden dan de heffingskortingen etc.; hoeveel netto inkomen hou je dan over; wat zou je dan eventueel aan toeslagen krijgen etc. etc. Als dat te doen is kun je het gesprek over zorg voor kinderen losmaken van geld en dan oprechte vragen stellen: wil je dat echt, wil je meer dan nu, denk je dat je dat redt etc.

Als je deze drie punten van overeenkomst al uit hebt kunnen werken ben je al heel veel stappen verder in het proces. Wat overblijft is eventueel nog de berekening van de alimentatie (maar eigenlijk maakt je dat dan niet veel uit, want je redt het toch wel). Dat is een administratieve handeling.

En dan de uitvoering. Het grootste probleem zal zijn dat je het huis te koop moet gaan zetten. Hij is nu niet in je huis, dus ik denk dat het een beetje onzinnig is om nu al te gaan huren, terwijl je nog niet weet hoe lang het duurt voordat het huis is verkocht. Of woon je op een plek waar huizen als warme broodjes over de toonbank vliegen?

Tsjor

keuzes maken

Ik merk dat ik wel veel heb aan het Forum. Stapje voor stapje krijg ik inzichten..... het ergste wat ik vind is dat we geen goed contact hebben met elkaar... Hoe herstel je dat? Geen idee. Dat begint bij mij zelf, maar de gesprekken die we hebben gehad, waren 30 minuten en alleen maar gericht op dat hij niks wil. Zo pijnlijk na 18 jaar.... We hebben elkaar al 12 weken niet gesproken, behalve 3 weken geleden bij de mediator. Dat contact herstellen moet langzaam merk ik. Heb bedacht dat ik het op de mail ga zetten voor de omgang met de kinderen (schema voor de komende weken) en dat ik een voorstel heb voor een andere mediator. Ja ja, heb er 1 gevonden, zij is coach/mediator en gezin/relatie therapie. Dus kan zorgen dat de communicatie tussen ons weer op gang gaat komen. Zij is echt om patronen te doorbreken en te gaan voor een goed na-huwelijk. De mediator die we nu hebben kan alleen als je samen goed alles kan regelen en dat lukt niet. Mijn vertrouwen is beschadigd.

Maar oh wat is het moeilijk, waar doe je goed aan.... De emoties vliegen bij mij elke dag alle kanten op.... nog vaak boos, verdrietig, maar voel me ook sterk! Maar nooit gedacht en verwacht dat dit zoveel impact zou hebben. heb toch al veel meegemaakt de afgelopen jaren!

Is het niet raar dat zoiets ook tijd kost.... nadenken over het huis? Mijn ouders willen nu toch gaan kijken of ik samen met hen in dit huis kan blijven.... Dat zijn allemaal mogelijkheden die ik moet onderzoeken. Dat is niet binnen een week geregeld!

Kinderen: wij hebben nu geen goede verdeling. Ik doe alles (school, huiswerk, emotionele steun, huishouden voor alle drie). Mijn man heeft niks behalve de vrijdag en maandag! Doet daarom heen niks, heeft een agenda vol afspraken. Hij wil co-ouderschap, maar daar wil ik niet zomaar voor tekenen. Laten we eerst maar eens oefenen. Hij stelt nu steeds teleur. Als ik dit met hem ga bespreken zegt hij, je maakt alleen maar verwijten. Ja dat klopt omdat je steken laat vallen in de opvoeding. Ik doe het al zes jaar alleen.

lastig, lastig, emotionele rollercoaster. Ik dacht eerst wat te herstellen van de traumatische ervaring en de burn-out! Maar dat helpt ook niet. Dus maar weer de trein verder. Na zes jaar kan dat ene jaartje er ook nog wel bij. Heb ook geen ervaring met dit. In mijn omgeving ben ik de enige. Ken niemand van dichtbij waarmee ik erover kan praten omdat zij het ook meegemaakt hebben.

co-ouderschap

Hij wil co-ouderschap en dus een 50/50 verdeling. Wat dacht je van week om week? Gewoon voorstellen en kijken wat hij zegt en dan de kinderen meedelen dat dit bij wijze van proef gaat gebeuren. Geef het een maand en ga dan evalueren met je man. Hoe vond hij het? Pas daarna komen de kinderen aan de beurt (die vinden het hoogst waarschijnlijk helemaal niets tenzij ze de hele dagen op de computer mogen).
Als hij ineens 7 dagen achter elkaar moet zorgen en zelf oppas en achterwacht moet regelen plus de boodschappen en dergelijke, dan weet hij wat het is.
Meldt dit wel eerst bij school zodat ze weten dat bij gymkleren niet mee of lunch niet mee ze vader moeten bellen ipv moeder.

Eens met Francien

Probeer vanaf nu week-week aan te houden en als dat na 1 of 2 maanden goed blijkt te lopen, dan kun je co-ouderschap regelen. Laat hem maar voelen wat het is om fulltime te zorgen. Weet hij zeker dat hij dat aankan?

Speelbal

Maar zet je zo de kinderen niet in als speelbal om hem te laten inzien wat ouderschap nu daadwerkelijk inhoudt? Dat kan toch anders, buiten de kinderen om en dmv financiële afspraken.
Co-ouderschap kan ook 30-70%, gecombineerd met de daarbij passende vergoeding.

De sfeer is nu te gespannen om goedwerkende afspraken te kunnen maken. Misschien beter om deze afspraken op te schuiven naar een later stadium waarin de emotie wat gedaald is?

Nou nee Flanagan

Als je al weet dat hij co-ouderschap wil, laat hem dan maar weten wat dat betekent. Als het tegenvalt, kan hij zijn verzoek nu nog aanpassen. Als het langs de rechter geweest is, gaat dat niet zo simpel meer. Dat is pas spelen met het belang van de kinderen!

Je kunt ook van nu af aan elke week een dag toevoegen, totdat het 50-50 is. Zorg dan wel dat hij zo snel mogelijk 3 dagen achter elkaar krijgt.

co-ouderschap

Dat is ook een lastige.... om de week zou een goede zijn om inderdaad hem te laten realiseren wat ouderschap nou daadwerkelijk inhoudt. Maar met kids van 13 en 16 weet ik niet of dat realistisch en haalbaar is. Er moet in ieder geval eerst van alles geprobeerd worden alvorens er iets getekend gaat worden. De communicatie is nu zo verstoort dat dit soort afspraken eigenlijk niet goed gemaakt kunnen worden.De emoties zitten te hoog. Vraag me af of het belang van de kinderen dan echt voorop staat. Als hij nu niet kan ben ik zijn achtervang!

Ik heb gevraagd om hem een voorstel te maken voor een co-ouderschap. Maar ik ben het wel eens met nikkie73, dat hij toch echt moet gaan voelen hoe het is om er alleen voor te staan. Dat heeft hij nog nooit gedaan, ja een dag of twee dagen.... zonder verantwoordelijkheden van een echt huishouden. Ja hij kan wel koken en wassen, boodschappen doen, maar heeft hier nooit volledig voor gestaan. Is het raar om, om de week voor te stellen zodat hij ook kan ervaren hoe dat is? Misschien bevalt het wel heel goed? Ook als hij straks zelfstandig woont moet hij alles gaan doen! In de vakanties.

Ik zou het ook graag willen. dat is ook wat onze relaties deels heeft gekost. Ik was gewoon helemaal op van 6 jaar fulltime zorgen en alles regelen en een drukke baan en mijn man op de rit houden.

Alleen emotioneel is het zo zwaar. De kids die er kapot van zijn. Het op school niet trekken, heel stil zijn. Echt verschrikkelijk om dat te zien.... Dat alleen bij mij uiten.... papa praat er nooit over. Hij denkt oh maar de kinderen zijn toch zelfstandiger 13 en 16 jaar. Waaah dat is echt niet zo, ze krijgen veel mee, vinden het heerlijk dat ik elke dag na school thuis ben en er altijd voor ze ben. Het is mijn inziens juist een hele kwetsbare leeftijd.

Maar hoe kan ik het aanpakken om het contact te herstellen. Samen een afspraak maken? Wat dingen op de mail zetten? Waar doe je goed aan... het is lastig om elkaar nu te zien als emoties heel hoog zitten. Ik ben natuurlijk boos omdat hij gewoon is gegaan. Hij is nu boos omdat ik de papieren even niet op orde had. pfffff haat en liefde zo dicht bij elkaar. Ik ben altijd heel flexibel en zet alles aan de kant, kan niet tegen ruzie. Maar moet ik dan degene zijn die elke keer zijn excuses aanbiedt?

contact

Het contact zou ik beperken tot zakelijke afspraken. Verder niet.

waarheid niet in pacht

Dit is het draadje van Mara waaraan ik eerder refereerde:
https://www.ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna/nieuw-leven-opbouwen-na-uit-elkaar-gaan (dit is draadje 2).

Verder lees ik dit in posting #31
"Kinderen: wij hebben nu geen goede verdeling. Ik doe alles (school, huiswerk, emotionele steun, huishouden voor alle drie). Mijn man heeft niks behalve de vrijdag en maandag! Doet daarom heen niks, heeft een agenda vol afspraken. Hij wil co-ouderschap, maar daar wil ik niet zomaar voor tekenen. Laten we eerst maar eens oefenen. Hij stelt nu steeds teleur. Als ik dit met hem ga bespreken zegt hij, je maakt alleen maar verwijten. "

Jullie gaan scheiden (ga ik even vanuit).
Dat betekent dat jij jouw manier kiest m.b.t. opvoeden en regelen en hij kiest zijn manier. Jij hebt niet de waarheid in pacht en hij hoeft niets te bewijzen en ook niet te oefenen. Oefenen impliceert dat hij zou moeten voldoen aan een bepaald kwaliteitsniveau, en zo te lezen is dat jouw niveau (jouw interpretatie van wat goed is).

Jij vat zijn wens om te scheiden op als een negatief oordeel over jouw kwaliteiten qua opvoeden en regelen. En daarom voel je je gen#$Q(d en wil je dat hij aan jouw eisen gaat voldoen op dat vlak. Als genoegdoening. Maar dat doet hij al jaren niet dus na een scheiding gaat hij dat zeker niet doen.

En stel je voordat hij eigenlijk helemaal geen mening heeft over jouw opvoeding en het regelen (dat denk ik namelijk), waar maak je je dan druk om? Jij blijft jouw criteria hanteren bij opvoeden en regelen en het wordt alleen maar makkelijker want je hoeft echt geen rekening te houden met zijn mening daarover. Hij gaat het doen in zijn tijd op zijn manier. Jij doet het op jouw manier.

En dat hij het op een andere manier gaat doen dan jij betekent niet dat het slechter is voor de kinderen. Zodra je dat blijft denken (en uitstralen) leg je een bom onder mogelijk co-ouderschap....

gr Angela

Doel

'Dus kan zorgen dat de communicatie tussen ons weer op gang gaat komen.' Dat is jouw doelstelling bij de mediator, maar het is de vraag of het ook de doelstelling van je man is. Het klinkt hard, maar ik denk dat je ervan uit moet gaan dat de communciatie tussen jullie op dit moment 0,0 is en dat je eerst de dingen samen moet regelen voor de scheiding. Of ooit in d etoekomst er weer enige communicatie mogelijk is zal moeten blijken. Mijn ervaring is dat dat het beste gaat als je zelf na de scheiding je eigen leven weer op orde hebt, de scheiding hebt verwerkt en er verder geen belangen meer spelen, of het nu gaat om kinderen of om geld.
Nu moet je de zaken zo gaan regelen, dat jullie grootst mogelijke kans krijgen om weer een eigen leven op te bouwen. Scheiden gaat over de toekomst, niet over het verleden. Dus je kunt hem blijven verwijten dat hij steken heeft laten vallen in de opvoeding (snap je dat hij niet zit te wachten op communicatie met jou?), maar hoe organiseer je de toekomst? De kinderen zijn gelukkig niet meer zo klein, ze kunnen ook wel alleen thuis komen, etc., dus de directe zorg a la minuut is niet meer nodig. Het kan zijn dat hij een andere vader is nu de kinderen ouder zijn en hij zijn eigen mogelijkheden heeft om dat vorm te geven. Net zo min als jij weet hoe je straks ouder zult zijn zal hij dat weten. Organiseer dat je beiden de ruimte krijgt en neemt om dat nieuwe leven op te bouwen.
Het zou mooi zijn als je ouders je kunnen helpen om de woning eventueel over te nemen, maar maak in je hoofd niet de denkfout dat je alles zoveel mogelijk bij het oude wil laten. Stel jezelf kritische vragen: is deze woning wel geschikt, is een situatie waarin je financieel verbonden bent met je ouders wel wenselijk etc. etc. sluit je ogen, denk vijf jaar verder, de jongste wordt 18, de oudste is al 21, hoe ziet jouw leven eruit? Ben je een verbitterde gescheiden vrouw, een treurende, een rancuneuze, of houd je het voor mogelijk dat je een andere manier van leven hebt ontwikkeld?

Tsjor

Ik ben de goede ouder

'Is het raar om, om de week voor te stellen zodat hij ook kan ervaren hoe dat is?' Ik ben het helemaal eens met angela: als je zo'n voorstel doet met de achtergrond die je nu schetst (ik heb het altijd gedaan, hij deed nooit iets, en laat hem maar eens voelen hoe zwaar het is) dan is er iets mis met het voorstel. Het is namelijk geen eerlijk voorstel.
OM de week is prima, ik ken ook een stiautie waarind e kinderen onderling het niet zo goed konden vinden, daar wisselden de kinderen om de twee weken in een schema, waarbij ze eerst samen bij moeder zijn, dan gaat een naar vader, daarna gaat nummer 2 naar vader en dan komt nummer 1 weer ij moeder. Klinkt ingewikkeld, maar het was juist heel ontspannen: de kinderen wisselden minder, zagen elkaar wel, maar kregen ook ieder tijd van een ouder.

'Hij denkt oh maar de kinderen zijn toch zelfstandiger 13 en 16 jaar. Waaah dat is echt niet zo, ...' Nou ja, dan wordt het toch echt tijd dat ze wel zover komen. zoveel tijd heb je niet meer. Ik ben bevooroordeeld hoor, krijg jeuk van een moeder die elke dag als ik thuis kom zit te wachten met een kopje thee. en mijn ervaring met een werkende moeder is, dat je op die leeftijd ook heel goed 's avonds nog een goed gesprek kunt hebben.

Hij zal eraan moeten wennen dat de opvoeding dan echt op hem neerkomt (jij bent niet meer zijn achterwacht) en jij zult eraan moeten wennen dat je een werkende moeder bent, die niet meer elke dag met een kopje thee klaar zit, want jij moet zorgen dat je voldoende inkomen hebt.

Vooralsnog: probeer het regelen van co-ouderschap vooral zodanig te benaderen, dat je een situatie kiest, waar iedereen zo goed mogelijk mee kan leven. Geen wraak, geen onbetaalde rekeningen, niet vasthouden aan een verleden met een kindertijd die echt al voorbij is.

Tsjor

geen twijfel over ouderschap

Tjor, dank je wel voor je uitgebreide reactie. Daar kan ik echt wel wat mee. De emoties zitten nog hoog en ik ben soms nog zo boos. Is dat raar na 3 maanden? Natuurlijk ook verdrietig. Gaan we dit echt doen.... ja wel dus.

Ik weet ook dat ik dingen niet goed doe en moet leren dingen los te laten. Ik zou graag co-ouderschap willen omdat ik het de kinderen gun om hun vader meer te zien. Natuurlijk is het lastig om de kinderen niet altijd meer bij je te hebben, zeker als moeder die altijd heeft gezorgd. Maar ik moet het ook positief gaan zien. Het geeft mij ook kansen om mijzelf te ontwikkelen. Dat hij het anders doet dat kan ik wel loslaten. De kinderen corrigeren hem vanzelf als hij dingen niet goed regelt voor ze. Nu is het alleen zo dat als ik de oudste verwijs naar haar vader dat ze boos wordt. terwijl ik vind dat ze een vader en een moeder hebben. Ze kunnen net zo goed bij hem terecht. Dat ging ook in onze relatie mis. Ik had veel te veel hooi op mijn vork, oogkleppen op en regelde alles voor mijn man en kinderen. Ik zag het niet dat ik zo leefde. Elke dag overleven. Heel langzaam kom ik nu wel bij zinnen en zie ik ook echt mijn aandeel wel... de relatie was ook niet leuk meer, achteraf gezien. Ik sta echt wel open voor zelfreflectie.

Alleen rationeel en emotioneel is soms zo lastig. Het is gewoon zo verdrietig dat het zo gelopen is.

Wat betreft de communicatie dat moeten we maar bekijken tijdens het traject dat we in zullen gaan hoe dat gaat lopen. Ik kan iemand nergens toe dwingen. Ik ga er van uit dat we het goed af kunnen handelen samen in het belang van de kinderen. Ik ben niet uit op wraak. Daar sta ik boven. Maar dat neemt niet weg dat ik me als oud vuil behandeld voor.

Voor wat betreft het werken. Ik heb gelukkig een goeie baan. 32 uur en werk 75% vanuit huis en kan zelf mijn uren indelen. Dat maakt het dat ik vaak thuis ben uit school. Voor wat betreft een stukje zelfstandigheid. Die hebben ze natuurlijk in zekere maten wel. Ze hebben geen dagelijkse zorg meer nodig. Maar ik merk wel dat ze een stuk veiligheid kwijt zijn in een toch al kwetsbare leeftijd... ze maken zelf al een hele ontwikkeling door. Ik weet dat ze nog zelfstandiger gemaakt moeten worden. Maar als zij kunnen kiezen bij wie ze liever zijn een moeder die er vaak is of een vader die fulltime werkt dan kiezen zij voor degene die thuis is. Ook al gaan ze thuis hun eigen gang.

We gaan zien hoe zoiets gaat lopen. Hij wil graag in gesprek. Ik vind dat zo lastig. Ik weet dat ik mij eroverheen moet zetten. Ook in het belang van de kinderen. Maar ik bevries, weet niet hoe dat kan. Angst? Ergens ben ik wel benieuwd hoe hij over alles denkt. Hoe hij het co-ouderschap ziet en de woning etc. Ik neem zeker geen overhaaste beslissing met het huren van een huis etc. Soms heb ik wel die gedachten omdat ik dan vast verder kan. Dan ben ik alvast verhuisd.

Ik denk dat ik dat ergens ook zo reageer omdat ik hem wil laten voelen hoe het is om alleen een gezin draaiende te houden. Dat is gewoon zwaar en hij is er gewoon tussenuit gestapt. Althans zo voelt het voor mij.

Is het wel verstandig om een nadere mediator te zoeken. Ik voel me niet op mijn gemak bij die man... hij gaf aan twee a drie gesprekken. ik raakte helemaal in paniek. Zo van dan moet ik dus in 3 a 4 weken weken alles op orde hebben en dat bepaald mijn toekomst. Geen idee hoe lang zoiets normaal gesproken duurt.

Ik zou zeker een andere mediator zoeken

Je moet je er veilig bij voelen, en je moet zeker ook het gevoel hebben dat hij jou ziet en hoort en rekening houdt met jouw gevoelens. Een goede mediator doet dat ook. Natuurlijk, het kost meer als het langer duurt. Die man hanteert ook gewoon een uurtarief. Maar dat is het geld zeker waard! Wij hebben een pakket afgenomen, dat hield in dat daarin alle kosten zaten, met een gemiddeld aantal sessies, dat waren er geloof ik 6. Ging het sneller, dan had hij mazzel, hadden we meer tijd nodig, dan had hij pech. We zijn uitgekomen op precies die 6 sessies trouwens. En daar zitten dan steeds een paar weken tussen, want je moet zaken uitzoeken, overdenken, overleggen, en ook emotioneel verwerken. Dat kost gewoon tijd. Onze mediator gaf ook aan dat afspraken verzetten, zelfs op het laatste moment, geen punt was. Als je niet goed in je vel zit kun je zo'n afspraak beter verschuiven zei hij. Dat vond ik ook een verstandige insteek.
Deze man was duidelijk ervaringsdeskundige . Dat hielp echt. Hij zorgde dat wij (en vooral ik, als partij die eigenlijk helemaal die scheiding niet wilde) op ons gemak waren zodat we goed doordachte beslissingen konden nemen. Dat is heel belangrijk.

Zo'n mediator als jullie nu hebben is prima als je samen alles al hebt afgetikt en er in goed overleg samen al grotendeels uit bent gekomen. Maar dat is bij jullie niet het geval.

En verder hielp het mij een 'toneelstukje' te spelen bij de mediator. Zo voelde het echt, alsof ik er zelf niet echt bij was. Ik wilde de rol spelen van sterke, zelfstandige, scheidende vrouw. Dat hielp me om zonder veel emotie te praten over de verdeling van de kinderen bijvoorbeeld. Als ik er echt bij stil had gestaan wat dat inhoudt, tijdens die sessies, dan had je me op kunnen dweilen. Maar door te doen alsof lukte het me om zakelijk te blijven tijdens de sessies. Op de terugweg, samen in de tram, had ik het dan wel vreselijk moeilijk hoor. Laat staan thuis... Ik ben op die dagen meestal voor de afleiding direct weer door naar het werk gegaan, anders was ik bang dat ik erin bleef hangen. Je moet dóór, instorten kan daarna.

En ja, het is ongelooflijk zuur en frustrerend dat jij jarenlang alle ballen in de lucht hebt gehouden, je een slag in de rondte hebt gewerkt, en nu het een beetje rustiger wordt in jullie leven, met wat oudere en meer zelfstandige kinderen, laat hij het afweten. Maar het is zoals het is. Je daar over opvreten heeft geen zin. Adem in, adem uit. Doe mindfulness of yoga. Ga hardlopen. Maar laat het je niet vergiftigen.

Wat mij ook erg hielp was bedenken dat hij dit allemaal niet deed om mij pijn te doen. Dat heeft ook wel even geduurd voordat dat muntje gevallen was. Maar dat besef maakte dat ik veel minder vijandig reageerde op hem. Misschien helpt die gedachte jou ook?

Ik vind dat je heel sterk overkomt. Hou dat vast. En weet: dip(je)s zullen er voorlopig nog wel zijn/komen, maar die gaan ook weer voorbij. Geef er (kort) aan toe, niet in blijven hangen, maar ertegen vechten helpt ook niet. Soms is een dag in bed/met een boek op de bank/met veel wijn gewoon even nodig om weer bij te tanken. Ik raakte vaak in paniek van zo'n dip, had het gevoel dat ik daar dan nooit meer uit zou komen. Maar dat is niet waar. Dat besef hielp mij ook weer in het maar even over me heen laten komen, des te sneller was ik er doorheen.

Sterkte weer.

Want

Er mag niet meer dan 2 weken tussen een gesprek zitten?

Laat je niet opjagen en bekijk het gewoon per gesprek.

Jawel hoor

Wij hadden er soms 2 maanden tussenzitten. Wij hadden ook de vaste prijs, ongeveer 2500 euro all in.

Probeer eerlijk te blijven

'Ik denk dat ik dat ergens ook zo reageer omdat ik hem wil laten voelen hoe het is om alleen een gezin draaiende te houden. Dat is gewoon zwaar en hij is er gewoon tussenuit gestapt. Althans zo voelt het voor mij.' Dus toch: de kinderen (co-ouderschap) aan hem geven als straf? Zou je zo diep willen zinken, terwijl je ondertussen van alles zegt over het belang van de kinderen etc.
Probeer zo eerlijk mogelijk te blijven, vooral ook naar jezelf toe. Je kunt denken dat het geweldig is dat je alles bent gaan regelen etc., maar als de ander dan ermee op houdt is het niet voor iedereen geweldig geweest. Het kan ook zijn dat je ondertussen iemand naar de rand hebt geserveerd en dat die er nu uit stapt.
Je kunt denken dat hij jou als oud vuil behandelt etc., dat is niet wat hij tegen jou heeft gezegd volgens je eerdere berichten. Nu kun je aan je onterechte gevoel blijven hangen of erover nadenken hoe dat kan, dat iemand toch respect voor je heeft, terwijl hij (of zij) de relatie wil beëindigen. en zou jij het p kunnen brengen om toch respect over te houden? op basis waarvan dan, want zoals je hem nu beschrijft is hij al die tijd een waardeloze uitvreter geweest, waar je niets aan gehad hebt.
Dat de kinderen naar moeder willen als moeder altijd thuis is, dat lijkt mij nogal logisch. Het is gewoon wat lastiger als je zelf je kopje thee moet zetten. En als je niet meteen kunt vertellen wat je op je hart hebt, maar daar even mee moet wachten. Maar het is zeker niet verkeerd. Ik vroeg me wel af wat je bedoelde met de opmerking dat je dochter boos wordt als je haar naar haar vader verwijst. Ik kan me daar niet zomaar een situatie bij voorstellen. Lekke band? Of wil je dochter alleen maar door jou behandeld of benaderd worden?
Hij wil gelukkig praten. Als je van te voren denkt dat je gaat bevriezen, dan zou je daar eens met de psycholoog over moeten praten. en dan niet de oorzaak bij je man neerleggen, want dan verandert er nooit iets. Je kunt ook trucjes bedenken: wat kan ik doen als..... Hulpzinnetjes: ik moet even nadenken. Ondertussen iets opschrijven bijvoorbeeld. Nog een keer navragen: bedoel je... en dan zeggen wat je denkt dat hij zegt. Verbetering in de communicatie, daar kun je zelf nu al stappen in zetten. Als is het niet erg om te bedenken dat je dat nu niet meer kunt veranderen, patronen zijn nu eenmaal hardnekkig, maar dat wel iets is waar je straks aan kunt gaan werken.

Tsjor

eerlijk blijven en mediator

Je weet gewoon niet waar je goed aan doet.... Ik moet inderdaad eerlijk blijven naar mijzelf toe. Wat wil ik zelf en uiteindelijk ook de kinderen. Het is lastig voor mij om mijzelf op de eerste plaats te zetten. Dat heb ik nooit gedaan. je wilt graag van de boosheid af omdat iemand je zo heeft laten vallen, maar emotioneel blijft dat lastig. Rationeel is dat wat gemakkelijker. Daardoor denk ik nu ook zo negatief over hem. Ik kan de mooie herinneringen en de leuke tijden gewoon nog niet terughalen.

De kinderen hangen enorm aan mij omdat ze weten dat ik er altijd voor ze ben. De oudste is erg onzeker en zij heeft veel bevestiging nodig. De situatie helpt daarbij natuurlijk niet. Zij voelen zich erg in de steek gelaten en zijn als de dood dat ik ook wegval. Wie moet er dan voor ze zorgen, zeggen ze dan. Ik ben natuurlijk ook wel eens moe en heb wel eens een slechte dag! (mag het?) De oudste moet bijvoorbeeld nu een nieuwe telefoon. Dan zeg ik, vraag het maar aan papa. Die is daar veel beter in dan ik. Dan wordt ze boos, hoezo papa? Betrek die er niet steeds bij. dan zeg ik, maar je hebt twee ouders en bij papa kun je ook gewoon terecht. Die kan daar ook tijd voor maken.

Langzaam aan ben ik haar zelfstandiger aan het maken en dat gaat stapje voor stapje.
Haar vertrouwen geven en oplossingen zoeken naar de dingen waar zij tegenaan loopt. Dat is een proces. Maar we komen er wel.

Gisteren belde de mediator mij. We hebben 20 minuten aan de telefoon gezeten. Hij vond het prettig dat ik wilde praten. En dat ik vertelde wat mijn gevoel na het eerste gesprek was. Van mijn man kreeg hij niks terug en ook niks los. Gaf aan dat het mij te snel ging. Mijn man en ik hebben elkaar al drie maanden niet gesproken. Ook niet tussen de mediator door. De onverschillige houding van mijn man maakt mij boos. Hij gaf mij het advies om een stap terug te gaan. Mijn man laten weten dat ik graag opnieuw in gesprek wil met de mediator. Dan gaan we het eerst over de scheidingsmelding hebben. Hij vind dat ik dit echt nodig heb om verder te kunnen gaan. Daarna over de kinderen. Hij zegt dat de communicatie meestal wel op gang komt dan. Daar moeten we niet te lang mee wachten. Daar ben ik het wel mee eens. Hij heeft toch 30 jaar ervaring en gaat echt proberen door mijn man heen te prikken. Als dat echt niet lukt dan kun jij ook vanzelf je conclusies wel trekken gaf hij aan. Maar soms krijgt het ook ineens een andere wending. Dan gaan mensen eerst terug naar relatietherapie. Hij zal dat ook aanzwengelen tijdens het gesprek en dan doorvragen waarom hij niets wil. "Hebben we er wel alles aan gedaan om onze relatie te redden" dat vraagt de mediator zich ook af. Ik gaf aan dat ik geen hoop heb en er niets van verwacht. Maar proberen kunnen we het altijd toch? Uiteindelijk bepaal je zelf het tempo en de stappen. Dus ik verwacht dat hier wel een periode overheen gaat.

Voor wat betreft co-ouderschap. Ja ik sta hier voor open, maar wel onder voorwaarden. Ik zal daarover vragen opstellen die ook met hem kan bespreken.

Hebben jullie nog tips hoe ik het vervolg bij de mediator in kan zetten vanuit mijn kant?

Als ik blokkeer omdat ik dat nu van mij zelf weet dat moet ik dat ook gewoon benoemen denk ik. Een beetje een zakelijk opstelling, rol spelen dat kan ik wel. Dat hoeft niet kil en afstandelijk te zijn. Ik vind het vooral belangrijk dat er wederzijds respect is, je bent en blijft samen ouders! Je staat natuurlijk stijf van de spanning. Ik moet er toch doorheen....

‘ Die is daar veel beter in dan ik.’

Ik snap dat je moe was en geen energie om je te verdiepen in een mobiel. Toch voelt het goed als je vraagstukken zelf oppakt ipv doorschuiven. Successen ( slagen en een blij en dankbaar gezicht) zijn goed voor je gevoel van eigen waarde. Het gevoel van touwtjes in eigen handen ipv in de handen van hun vader.

Je dochter voelde het prima aan dat je haar niet doorschoof naar vader omdat die dat beter kan beslissen maar omdat je er zelf geen zin in had, maar dat niet wilde toegeven.
Wees eerlijk naar je kinderen; verschuil je niet achter hun vader maar plan een dag waarop jullie twee gaan shoppen voor een mobiel.

Het voelt nu eenmaal goed als je je eigen beslissingen kan maken.

Even nog wat rafelen

'Wat wil ik zelf en uiteindelijk ook de kinderen. Het is lastig voor mij om mijzelf op de eerste plaats te zetten. Dat heb ik nooit gedaan. je wilt graag van de boosheid af omdat iemand je zo heeft laten vallen, maar emotioneel blijft dat lastig.'
Het beste wat je voor de kinderen kunt doen is zorgen dat ze voorbereid zijn op de nieuwe situatie. Dat is niet doorschuiven als het om iets ingewikkelds gaat, maar eerlijk aangeven dat jullie beiden ouders zijn, dat iedereen daarin een andere rol heeft gespeeld, maar dat je dat nu gaat herzien. Nogmaals: het zijn geen kleine kinderen meer waarvoor je oppas in moet schakelen. Je moet ook niet elk stofje weg willen blazen. Je mag eigenlijk wel een beetje meer achterover leunen en kijken wat ze zelf in huis hebben om het aan te kunnen. Het besef dat er straks twee huizen zijn waar ze welkom zijn en twee ouders waar ze bij terecht kunnen, dat mag ook ooit een keer tegemoet worden getreden als ware het een verrijking.
Wees ook eerlijk naar jezelf toe als het gaat om 'jezelf op de eerste plaats zetten'. Ik snap wel dat je denkt dat je de kinderen op de eerste plaats hebt gezet, maar dat is precies wat je zelf hebt gedaan. en voor een goede reden: kinderen zijn gemakkelijke zingevers en argumenten in het leven. Zo kun je ze nu ook hanteren: 'ik wil het beste voor de kinderen'. Ja, natuurlijk. Je bent meteen van elke verdenking van enig egoïsme af.
Je zegt: 'je wil graag van je boosheid af omdat iemand je heeft laten vallen'. Als dat het riedeltje in je hoofd is zul je nooit van je boosheid af komen. Nogmaals: degene die de beslissing neemt, die kun je makkelijk zien als de kwade pier, maar is dat wel eerlijk? Neem je zelf zo niet te gemakkelijk de mantel van de onschuldige aan, alsof je niet geparticipeerd hebt in de relatie.
Nogmaals: het beeld alsof hij de kwade genius is, terwijl daar tegenover de arme vrouw staat, met bloedjes van kinderen, die alles gegeven heeft voor een ander, dat beeld is niet realistisch en het helpt je zeker niet om de situatie aan te kunnen. Je bent dan namelijk altijd willoos en machteloos slachtoffer van een bruut, iemand die zomaar niet meer voor jou en de kinderen wil zorgen. Terwijl hij toch al nooit zorgde.

Mooi dat je het gesprek gevoerd hebt met de mediator en dat je je bewust bent van je eigen blokkades. Het is goed als je het benoemt als het je dwars zit, maar realiseer je ook dat de oplossing dan van jezelf moet komen en niet van een ander. 'Kan ik even een slokje water drinken' geeft je al wat ruimt een laat het initiatief bij jou.

Tijdens de scheiding is niemand op zijn best, ik zeg dat al vaker. Vooral omdat mensen later het gedrag van tijdens de scheiding soms als aanknopingspunt nemen voor hun boosheid: hij deed dit en dat allemaal fout. Ik ga ervan uit dat jullie beiden geen ervaring hebben met een scheiding en dat jullie beiden het vervelend vinden. Als je ervan uitgaat dat er bij hem ook verdriet zit achter zijn gedrag, net als bij jou achter je boosheid, dan kun je iets milder met elkaar omgaan.

Tsjor

nieuwe balans zoeken

Het is gewoon zoeken naar een nieuwe balans en een nieuw leven. Het wordt nooit meer zoals het was. Dat geeft niet, maar dat is zoeken hoe in te vullen. Ik zie ook wel mijn eigen aandeel hoor in het geheel. Ik voel me verder absoluut geen slachtoffer en weiger ook om bij de pakken neer te gaan zitten. Maar als er nooit gesprekken zijn gevoerd tussen jou en je partner dan weet ik natuurlijk niet waarom dat gevoel is weggegaan bij hem. Uit elkaar gegroeid, ja zeker.We zaten vast in een vicieuze cirkel, vast in patronen Hij wilde er in ieder geval niets aan doen. Daar zal vast rust in komen als de gesprekken worden vervolgt bij de mediator.

Mensen zeggen dat ik een sterke vrouw ben. Ik heb gelukkig direct hulp gezocht bij een psycholoog vanaf januari. Dat help, maar het zijn kleine stapjes. Met haar bespreek ik ook mijn frozen toestand. Dat schijnt ook een reactie te kunnen zijn. Dat heb ik nog nooit eerder gehad.

Nu moet er vervolg gaan komen bij de mediator. Dat wordt zwaar en lastig. Heb ik er na het tweede gesprek weer geen goed gevoel bij dan moeten we een andere oplossing zoeken.Ga langzaam alle stukken bij elkaar verzamelen. Heb gelukkig goed inzicht in de financiële situatie. Zijn salaris is gisteren ook nog gewoon gestort.

Hij neemt komend weekend de kinderen, dat is prettig voor de kinderen en voor hem ook. Ik kan mij niet voorstellen dat je het als vader niet vervelend vindt om je kinderen zo weinig te zien.

Zeker

Het is zeker zoeken naar een nieuwe balans, het wordt niet meer zoals het was, en het kan best zijn dat je uiteindelijk concludeert dat dit het beste was van je leven. Het kan ook zijn dat het beste nog komt, wie zal het zeggen.
' We zaten vast in een vicieuze cirkel, vast in patronen Hij wilde er in ieder geval niets aan doen.' Wat ontbreekt in dit stukje? Let wel: als je van jezelf toestaat dat jouw gedrag etc. 'slechts' reacties zijn op.... dan maak je jezelf tot slachtoffer: het klassieke beeld: de man ageert en de vrouw reageert. Dan is jouw bijdrage in de communicatie (ik bevries dan) geen eigen gedrag van jezelf, ook geen bijdrage aan het bestaande patroon dat niet opgelost werd, maar een kwalijk gevolg voor jou van zijn gedrag. Je zegt dan ' ik voel me geen slachtoffer', maar in je gedachten ben je in alles slachtoffer van zijn gedrag. Daarom zeggen mensen ook dat je sterk bent: een zwakke vrouw, die er ook niks aan kan doen, nergens aan, maar die toch doorgaat met leven, nou ja, omstanders richten een een monument op voor zo'n sterke vrouw! Ze verwachten namelijk dat je helemaal niks kan en dat als hij wegvalt dat je dan helemaal machteloos, krachteloos en hulpeloos bent. Wat is een vrouw (zwakke geslacht) zonder man? Ondertussen zijn vrouwen evengoed volwassen mensen, die hun aandeel in het leven op zich moeten nemen en hun verantwoordelijkheid moeten dragen.
Ik hoop dat de psychologe je helpt (met cognitieve therapie?) om jouw gedachtenpaadjes kritisch onder de loep te nemen en andere gedachtenpaadjes in te oefenen.
Als iemand weer zegt dat je een sterke vrouw bent, vraag dan eens: wat had je dan gedacht? Wat niet wil zeggen dat het niet moeilijk is om je leven nieuwe inhoud te geven. Dat is ook voor de vader zo, ook voor de kinderen.

Tsjor

Sterke vrouw

Dit vind ik toch wel een heel negatieve invulling van dit begrip. Sterker nog, ook mannen kunnen sterk zijn.

En zwak. Dat blijkt hier wel weer.