waar wrikt t eigenlijk?

wacht effe. . .

"Ondertussen is t vijf uur. Ik neem een klein hapje. Omdat we nog gingen eten bij vrienden . maar eerst moest nog de moeder eten krijgen en dat wist ik ook niet. Wat zegt dan partner in bijzijn van zoon, heb je al gegeten, we gaan zo eten bij die en die(verontwaardigd). Ik was zo boos dat ik in de verdediging schoot , zeg alleen: t is bijna vijf uur en we hebben niet zo veel genomen vandaag."

Hij komt dus thuis, met zoon, en dan moet zijn moeder nog eten (begrijp ik dat goed? die moeder woont bij jullie?).
Hij ziet ondertussen dat jij iets gegeten hebt en 'verwijt' jou dat je iets gegeten hebt terwijl jullie bij vrienden zouden gaan eten? Zei hij het echt als verwijt, of vat jij het zo op? Wat ik bedoel is: als mijn vriend zag dat ik een boterham had genomen zou hij heel misschien iets zeggen als: joh had je nog/al zo'n honger? gingen we niet zo al naar xxx?

en dan ga je opeens over op het feit dat hij had moeten appen en jij niet wilde bellen.

Maar hoe laat zouden jullie dan weggaan? had je daar concreet dan iets over afsgesproken? of zouden jullie ergens rond vijf uur weggaan ofzo?

Het gaat over afspraken maken en of jij ruimte durft te claimen en hoe hij daar dan op reageert etc. Of gaat het over dat hij jouw verwijten maakt over eten? Dat laatste lijkt me flauwekul maar goed ik weet niet hoe hij is?

gr Angela

Realiseren

Ik denk dat je zelf ook niet meedenkt en je realiseert hoe die dingen gaan. Man gaat zoon ea ophalen, kan langer duren dan 'afgesproken'. Ik denk dat je 'afspraken' ook nogal onder druk staan zo. Verder is het logisch dat een vader zich afvraagt of zoon al gegeten heeft en daar wat aan wil doen. Jij hoopt dat het afgelopen is en dat je samen gaat eten. Het blijft zo maar botsen.
Jij vind de 'vaderrol' voor je man te ver gaan. Je man wil wel proberen afspraken te maken maar die vaderrol gaat er toch steeds voor liggen.
En daar heb jij dan geen begrip voor en dat is voor hem ook echt beladen.
Ik krijg het benauwd als ik dit al lees.

Ginny

Weet je Ginny Wat me opvalt....nu je dat zegt...als t iets met mij te maken heeft dan belt ie wel dat t later wordt...als t dingen omtrent zijn zoon gaat weer niet...is vaker voorgekomen

En van dat eten vond ik ook raar....

Bij ons gaat t erom dat t latten nu emotionele afstand ver oorzaakt en hoe los je dat op....t is geen toestemming vragen, controleren of zo maar nabijheid verkrijgen

Angela67

Nee zijn moeder woont niet bij hem. Maar zorgt voor t warme eten. Soms ook niet dan eet ze brood.

Ik heb misschien niet goed doorgevraagd naar de planning. Hij Had De Vrienden GEbeld En Gezegd Dat We later zouden komen. Dus ook die tijd wist ik niet(niet gevraagd).

Als je kwart over twee land dan verwacht ik niet dat je vijf uur thuis komt. Dus ik had daarom niet gevraagd naar de tijd. Ook niet wetende dat hij nog koffie ging doen bij de aanhang.

Ik vatte t niet op hij bracht t zo en dan demonstratief mijn bord weg brengen naar de keuken :-(

AnneJ

T ging niet om de zoon die wel/ niet gegeten had maar om mij, dat ik al had gegeten ondanks onze eet afspraak bij vrienden

AnneJ

Zoon vertelde al over zijn eetplanning, dus t betrof hier niet vaderrol.

Ik heb t gevoel verkeerd begrepen te worden. Ik ben ook moeder/ouder. T zou raar zijn van mij om te willen dat hij zijn vader rol wegpoetst.

T gaat om t hele plaatje....we hebben iets geconstateerd dat is afstand. Dat moeten we oplossen dmv communicatie. We maken een start en vervolgens tuimelt hij na drie dagen al in het zelfde. En omdat hij in tijd nood koMt gaat ie op mij afreageren in bijzijn van zijn zoon

jij tuimelt in hetzelfde

(hij misschien ook wel, maar jij kunt alleen jezelf veranderen).

Je moet gewoon veel duidelijker je verwachtingen toetsen bij hem. En dat is dus van te voren en niet achteraf en niet bellen 'om te controleren'.

Hij gaat weg, jullie gaan 's avonds eten.
Het lijkt me niet meer dan normaal dat je even met elkaar bespreekt: hoe laat zullen we naar vrienden gaan? En tot die tijd ben jij volledig vrij om te doen wat je wilt en hij ook. Desnoods eet jij de hele kast leeg, why should he care? En desnoods blijft hij de hele middag op schiphol hangen en naar vliegtuigen kijken.

Als jij voor het etentje nog iets met hem had willen ondernemen dan had je dat dus moeten bespreken. En dat deed je niet (denk ik, want dat zeg je niet). Je zegt alleen: ik had verwacht dat hij . . .

gr Angela

Veranderen

Je hèbt gelijk Angela.

We zijn beiden verandert. Sommige dingen waren vanzelfsprekend bij ons. Dat deden we automatisch voor elkaar.

En dat aanvoelen is verandert en zal ik meer mijn ruimte moeten claimen.

Claimen

Ik weet niet of dat voor jou werkt. Maar claimen zou voor mij niet werken.
Dat schept maar druk op de zaak die soms niet waargemaakt kan worden door omstandigheden of miscommunicatie waardoor je in een negatieve spiraal terecht komt.
Ik dwing geen ruimte af, ik neem mijn eigen ruimte in. Kan het samen prima, anders doe ik het alleen. En dat geldt ook voor de ander.
Het moet wel prettig zijn om bij elkaar te zijn en niet gedwongen. Als iemand iets voor je wil betekenen geef je die kans door duidelijk te zijn wat je prettig vind zonder dat je verwacht dat iemand daar perfect aan voldoet.
Ook hebben mensen nou eenmaal blinde hoeken, die je over het algemeen goed kent, en waar je rekening mee houdt. Niet door alsnog jou wens af te dwingen. Maar ik ben misschien dan ook wel vrij extreem daar weer in. Maar claimen zou echt niet in me opkomen in een liefdesrelatie.

inderdaad / claimen is niet het woord

maar als je zegt dat het vroeger beter ging: hoe zou het dan zijn gegaan op zo'n middag?

hadden jullie dan automatisch wél met elkaar afgestemd voordat hij wegging?
was hij snel teruggeweest en was hij niet blijven hangen
had hij niet demonstratief jouw bord naar de keuken gebracht
had jij 'm dan wel gewoon even gebeld/gesmst: kom je zo naar huis, of bel ik vrienden dat we iets later komen?

gr Angela

of . . .

had je hem zóveel ruimte gegeven dat je hem alles liet bepalen en zelfs geen hapje durfde te eten . . . ?
gr angela

AnneJ - voorheen

Voorheen
Zou Hij Gebeld hebben dat t later wordt of dat hij er over....min is.

Of binnenkomen... en dan...sorry allemaal iets later geworden.
Over t eten iets in de geest van; goed dat je alvast iets hebt genomen t wordt iets later dan gepland

Hij had uitgerekend en zou rond half vier terug zijn en dan konden we doorrijden......Dus ik had wel een tijd

En nu hoorde ik verwijt verontwaardiging beschuldiging.

Zal wel ook aan mij liggen

Jullie houden elkaar gevangen

Met aannames en invullingen

Wat een gevangenis. Hoezo mag je hem niet bellen? Je kunt toch bellen en zeggen dat je hoopt dat Zoon een fijne vakantie heeft gehad en ff wilde weten hoe laat Vriend naar etentje wilde en of jij Oma dan vast zal voederen? En de mededeling dat je op tijdstip X zal klaarstaan voor etentje en O ja, had hij al bloemen/wijn voor de gastheer/vrouw of kon jij daar nog iets in doen?

Ik snap niet wat daar controlerend aan is. Alles lijkt wel een Ding te worden bij jullie, dat hoeft toch helemaal niet? Niet alles wat hij doet of laat heeft Betekenis. Hondsvermoeiend en dodelijk voor elke relatie als je dat wel gaat zoeken.
Mijn bescheiden mening.
Lighten up, wees vrolijk, wees aantrekkelijk, zorg dat het leuk, interessant, boeiend is om bij jou te zijn. En ja, dat kan zonder over je grenzen heen te laten denderen. Als hij dan nog steeds je in de kou laat staan is het tijd voor een gesprek. Ik denk nu dat het gesprek tussen vader en zoon over jou ongeveer zo gaat:
Zoon: zeurt ze nou weer?
Vader: ach jongen, tis best een goed mens, laat haar nou
Zoon: ja maar ze maakt het niet makkelijker, er is altijd wel wat. Geef nou toe, als ze er niet is gaat het toch veel makkelijker allemaal?
Vader: ze bedoelt het goed
Etc etc

Ik mis t oude phila

Ik mis t oude phila. Waar wij samen optradem en samen stonden.

Ong drie vier haar geleden is deze drama ontstaan,..
Zijn zoon invloed uitoefenen en claimen, mij overkomt allerlei emotionele zaken(baan kwijt, kind op kamers, overlijdens familieden) overgangs klachten daardoor minder seks en intimiteit. Hij ook allerlei issues(werk, zorg moeder, kinderen en kleinkinderen die dwars zitten)

Sex heeft plaats gemaakt voor irritaties, emoties, onopgeloste issues, nieuwe issues, afstand.
Gesprekken zijn in t verleden uitgebleven. Er zijn meer lasten dan lusten. Dat gevoel hebben wij. Voor hem geldt als er weer sex is dan gaat ie weer lopen(dat zegt hij niet hoor maar dat is zijn maatstaf). En ik heb behoefte aan communicatie en verzoening. Half uur praten is al veel te lang voor hem

En alles wordt indd een ding. T woord gevangen is ook al bij ons gevallen,

Beetje hard misschien

Maar shit happens. De dingen die jij omschrijft klinken mij in de oren als de gewone golfbewegingen van het leven. En nee, niet iedere relatie is daar tegen opgewassen. Maar ik denk dat er niks verandert (ten goede) zolang je niet accepteert dat dit gewoon de feiten zijn en het enige wat je kunt veranderen is de manier waarop jij ee tegenaan kijkt en mee omgaat. Het lijkt alsof jij zit te wachten totdat:
- je vriend zich anders gaat gedragen
- zijn zoon zich anders gaat gedragen
- alles weer wordt zoals jij je herinnert dat het jaren geleden was.

Sorry meid, maar ik denk dat je jezelf geen plezier doet met dat gewacht. En hun ook niet. Al die verwachtingen, brrrr.
Begin nou zelf met je anders gedragen, zonder gedoe over hoe t was of zou moeten zijn. Dat is juist wat je nu op zijn plaats houdt. Plan gewoon zorgvuldig jullie tijd samen, stem van te voren af wat de wederzijdse verwachtingen zijn, zo laat dit, dan dat, ff tijd nodig om, vind je t dan erg als ik terwijl, etc etc.
En voor de rest: laat lossssss
Ook al gaat hij met oma en zoon Pokemonnen vangen, maakt t jou uit. Je vraagt gewoon vanaf hoe laat hij weer in de gewone wereld is en of jullie dan lekker terrasje zullen pakken en gaat terwijl wat voor jezelf doen.

Zo is dat!

Helemaal eens met Phila.

Stop met nadenken hoe het was. In het leven gebeurt er constant van alles wat positief/negatief blijkt te werken op hoe je het leven ervaart. Jullie leven toch lang genoeg om dat te beseffen - 53 en 60 toch? Het Zwitserleven bestaat niet --

Waardeer elk plezierig moment dat er is en bestook elkaar niet met verwijten onder het mom van ' communicatie' want daar word je niks gelukkiger van.

Phila

Om in jouw metafoor te blijven Phila;
Ik voel mij verdrinken in de emoties op dit moment en zo af en toe voel ik mij boven water komen.

Afscheid nemen van van het oude, accepteren dat en opnieuw verder gaan met dat wat er nu is en zoals t nu is.

Alleen lukt t mij niet om over mijn verdriet te stappen. Dacht ik eindelijk iets afgerond te hebben of voel ik de volgende steek en voel mij weer naar beneden getrokken ter verdrinking.

T gaat wel over dat weet ik. Ik ben alleen bang dat ik dan op een gegeven moment tegen hem zeg dat ik zo niet verder wil.
Maar ik wil ook niet zomaar opgeven. Alleen lijkt de "ellende" niet op te houden.

Ik voel mij slachtoffer op dit moment. Alsof iedereen mij van alles aandoet en alles mij overkomt.
Ik wil uit die positie maar in mijn gevoel ben ik niet sterk genoeg om aan wal te gaan.

En daar baal ik van. Ik wil weer die krachtige vrouw zijn die daadkrachtig ,slagvaardig, vrolijk, begrip vol, empathisch was(positivie energie/kant) en uit die negativiteit stappen.

Ik heb niet gevoel de wal te bereiken, en ik weet ook even niet hoe en waarmee. T voelt alsof ik "iets" niet begrijp en niet hoor. Ik lees jullie post, maar ik weet niet wat de oorzaak is van mijn tranendal.

Leef je eigen leven

nodig je vriend daarin uit, maar als hij niet wil is dat ook goed.

Ik krijg heel sterk het gevoel dat jij een strijd voert tegen zoon om aandacht van je vriend en de zoon is op dit moment aan het winnen. Je voert deze strijd nu al een tijdje op deze manier. Het is duidelijk dat je het op deze wijze niet gaat winnen. Tijd dus voor een andere aanpak. Gooi je vrouwelijk charmes in de strijd. Zorg dat je jezelf weer sexy voelt en verleidt je vriend, maar er een romantische avond van. Dit zou ik niet doen in het huis van je vriend, maar juist in je eigen huis, ook makkelijker voorbereiden. Zoek op die manier weer jullie nabijheid op. Soms is het juist heel goed om niet met woorden te praten, maar juist de non-verbale communicatie in te zetten. Stop met deze strijd en zorg ervoor dat jij en je vriend het weer gezellig hebben. Zaken als even bellen/whatsappen over een verandering in planning komt dan vanzelf weer. Met een beetje geluk komen er ook weer diepgaande gesprekken.

Bromvlieg

Terwijl ik jouw post lees Bromvlieg schiet een gedachte door mijn hoofd bij de term Zwitserleven.

"Hij helpt niet mee om mijn "leven" te realiseren.
Geen bemoeienis,invloed, zeggenschap van jan en alleman in "ons" leven.

Ik heb t gevoel dat ik daar "geen controle" meer over heb. Ik ben overgeleverd aan...., ik kan mij zelf niet meer beschermen.

Ik ben opgegroeid met duizend en een geboden en verbodens en ik heb een hoge prijs betaald voor mijn individuele vrijheid.
Ik ben uit een "wij" cultuur gestapt en mijn partner prefereert dat nu dat nu veel meer merk ik.

En daar wrikt t.

Paddinton

Mijn laatste post zit precies in t verlengde wat paddinton en bromvlieg aangeven.

Ik ben in een strijd verzeild/gevecht geraakt.
Mijn individuele vrijheid t.o.v zijn behoefte naar gezamenlijkheid.

Ik sla jouw tip op paddinton voor t.z.t

Inzicht waar strijd in zit, lucht weer op.
Morgen weer naar de psycholoog.

Sandwich

Je man is een sandwich. Tussen de zorg voor zijn moeder en zijn zoon. En dan ga jij ook nog aan hem hangen.

AnneJ

Daarom kan hij niks van mij hebben.....

Hij zegt t niet in jouw bewoording AnneJ. Maar een synoniem van sandwich gebruikte hij wel

Hij verwacht van mij dat ik niets moet willen van hem...Daar kwam t op neer

Moedeloos,

Maar hij wilt wel iets van jou; intimiteit.
En ipv aan de sandwich hangen, is moedeloos ideaal om hem te helpen in zijn zorg voor zijn moeder en zoon.
Dat komt best egocentrisch over. Daar zal het voorbeeld van zijn moeder wel aan bijgedragen hebben.

Als dat zo is Moedeloos

Dan is het klaar. Dan kun je op je kop gaan staan, maar als hij het echt zo ziet, dan is jullie relatie over en heeft hij alleen de moeite (nog?) niet genomen om dat aan jou te vertellen. En dan helpt wat je nu doet (claimen en aan hem trekken) echt niet. Ik denk eigenlijk dat dat sowieso niet helpt.

Het lijkt wel of hij klem zit tussen jou en de zorg voor zijn zoon en moeder. Die laatste twee lijken niet te conflicteren, het is steeds wat jij wil dat in zijn ogen voor een conflict zorgt.

Wat je hiermee moet? Geen idee. Persoonlijk kom ik bijna niet door jouw stukken heen. Je bent zo zwaar op de hand, schrijft zo wollig en ze staan bol van de verwijten. Gaat dat tussen jullie ook zo? Is het dan niet beter om de handdoek in de ring te gooien? Soms is de koek op en werkt het niet meer. Een relatie aanhouden omdat het vroeger zo gezellig was helpt niet. Wat bindt jullie nu nog? Is dat meer dan het verleden?

En als je dat niet wil dan zou ik je aanraden om te stoppen met wat je nu doet. Door aan hem te blijven trekken duw je hem alleen maar verder weg. Ik kan me de discussie zoals hierboven weergegeven zo voorstellen. Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Dus tijd voor de aanpak van Paddington. Leef je eigen leven. En nodig hem uit. Wil ie niet, tja dan wordt het tijd voor wat anders lijkt me. Je kunt mensen niet tegen hun zin bij je houden. Ze moeten zelf voor jou kiezen. In feite iedere dag weer opnieuw.

Flanagan

Niks is te veel voor mij geweest om hun bij te staan, ondanks mijn eigen sores en eigen familievetes of familiezorganisatie.
Sta altijd klaar voor ze.

Ja intimiteit dat is t flanagan. Definitie van gezonde relatie zei hij laatst tegen de psycholoog, is seks en intimiteit aanwezig zijn.

En ik denk ik ga niet met mijn benen wijd als je mij niet hoort of niet ziet staan de hele dag. Maar wel vijf voor twaalf moet ik wel ff beschikbaar zijn.