waar wrikt t eigenlijk?

Ondergeschikt

En met ondergeschikt bedoel ik:

de ene zegt terughoudend zijn, ander zegt opkomen voor je zelf, dan zegt die weer wat anders.....

Daarom aan jullie opties gevraagd hoe dit te brengen
Ik wil niet dat zoon zich tekort gedaan voelt
Ik wil niet dat partner zich in theeën gespleten voelt
En ik wil ook niet met een rot gevoel zitten

Ik begrijp t dan echt niet meer

JIj kiest MH

Ik kan me beslist voorstellen dat er hier verschillende adviezen over kunnen komen, danwel dat je assertiever je plek moet opeisen, danwel dat je je beter terugtrekt uit het mijnenveld, maar jij kiest wat jij denkt dat het beste aansluit bij jou situatie. Wij projecteren er toch onze eigen contexten en eigen ervaringen op, hoe goed we ook ons best doen om ons in jou situatie in te leven.
Ik zou er zelf erg iebelig van worden en me terugtrekken. Het is dus ook maar wat er bij jou karakter past
Blijkbaar kunnen jullie alledrie geen goed meer doen. Tijd voor een time out. Maar nogmaals, jij kiest, en je kunt het ook nog voorleggen bij de psycholoog. Maar ook dan geldt: jij kiest.
Men kan je alleen wat aanreiken maar staat niet in jou schoenen. Jij overziet jou situatie het best.

Los laten

Op dit moment voelt t zo ...pff laat maar gaan. Laat los.
Ik heb geen zin meer in getouwtrek. Laat weten wat jou besluit is en zo gaat t gebeuren.

En..

Jij draagt daar de consequenties van. Die vaak toch onvoorspelbaar zijn.
Je loslaten klinkt wel weer mokkend en ontevreden. Ik snap dat je je zo voelt. Maar daar zul je bij je partner ook weer geen hoge ogen mee gooien.
Ik zou het loslaten en jezelf gelukkig gaan maken.
Je verwachtingen naar beneden bijstellen en genieten als het wel naar je zin gaat en anders loslaten en je eigen gang gaan en proberen dat zonder wrok te doen. Het is voor niemand leuk, niet voor jou, maar ook niet voor je partner of je stiefzoon.

Eigen verantwoordelijkheid

Ja zeker AnneJ elke keuze die ik maak / ieder stap die ik zet is mijn eigen verantwoordelijkend. Daar ben ik mij degelijk bewust van.
Vandaar dat ik om opties vroeg hoe ik de volgende keer het beste kan benaderen/wat passend is vanuit mij

Dat pff en loslaten ...ik bedoelde daarmee te zeggen.... Stel een vraag, laat de ander de keus maken/besluit nemen, en kom die persoon vervolgens tegemoet.(was niet mokkend bedoeld) maar als wijsheid voor mij zelf. Geen getouwtrek meer.

"Zo zou ik het ook aan de orde stellen: ik zou graag met je mee gaan naar de kaakchirurg maar ik wil er, ook voor jou, niet weer zo'n circus van maken, dus zeg jij maar waar jij je het meest bij geholpen voelt en op je gemak. Al is dat zoon."

Jouw benadering Anne J past bij mijn gevoel en vind ik voor mijzelf een passende oplossing (heeft betrekking op dat pff en loslaten)

En dat ga ik precies zo aan hem voorleggen. Ik sta ook hier helemaal achter. Een ander betere optie voor de huidige situatie is er niet, zonder de boel te laten escaleren.

Nog concreter

Ik ziu het denk ik nog concreter maken. "Ik vind het prettig om met je mee te gaan naar de kaakchirurg, want ik wil er graag voor je zijn, en je ondersteunen, ook op dat soort momenten. Dat vind ik ook passend binnen onze relatie als geliefden. Ik hoor graag van je of je wil dat ik meega."

Want jij wil graag mee, om te steunen. Maar als je dat niet vertelt beseft hij mogelijk helemaal niet dat dat voor jou zo voelt. En denkt hij misschien dat je het als een last ziet om mee te gaan.

Je gaat niet echt mee als steun maar om je plekje op te eisen, omdat je daar als 'vrouw van' hoort te staan. Je vriend voelt dat waarschijnlijk helemaal niet zo, en het is hem om het even wie er mee gaat.

wil niet vervelend zijn

en in geen enkel geval vervelend doen over visueel beperkte mensen, maar je zegt dat je een Okaatje aan beide ogen moet ondergaan en daardoor enkele weken niet kunt posten/reageren. Dan ben je toch ook niet de meest praktische ondersteuner voor je partner als die over 1,5 week naar de kaakchirurg moet? Als chauffeur kun je dan niet ingezet worden. Of ik heb het verkeerd begrepen, dat kan natuurlijk ook.

Eens met Vesper Lynd

Laat gerust blijken dat je graag meegaat naar de kaakchirurg. Ik zou zoon niet noemen en er ook geen keuze van maken bij wie hij zich het prettigst voelt. Het is geen begrafenis...

Hier ga ik nooit mee naar de kaakchirurg met partner en hij ook niet met mij. En verder ook zelden bij medische bezoeken, tenzij dat praktisch nodig is (moeten rijden of zo). Naar de kaakchirurg rijd ik zelf, terug ook.
Als het om ernstige medische zaken zou gaan, zouden we dat waarschijnlijk wel doen.

Bij pubers ga ik wel mee omdat zij dat prettig vinden. Die missen nog wat wereldse wijsheid.

Oplossingsgericht

Tictac

Sowieso rij ik de auto niet heb wel een rijbewijs maar rij niet.

Hopelijk heb ik geen last meer op de okdag van hem.zo ja dan staat mijn herstel voorop.

Meer als oplossingsgericht bij OO de vraag neergelegd

ok, dan niet goed begrepen

ik dacht dat je vooral mee zou gaan om hem praktisch ter zijde te staan.
Overigens vond ik het wel prettig dat er iemand bij was die voor mij reed toen ik naar de kaakchirurg was geweest. Had nogal last van de verdoving, maar dat is puur persoonlijk.

mee of niet naar kaakchirurg

je maakt het in ieder geval echt veel te groot.
Het is niet zo belangrijk!
Je zet jezelf daarmee ook echt als concurrent neer.

Misschien zou ik, om tegenwicht te bieden (tegen mezelf!) ook gewoon beslissen helemaal niet mee te gaan. Hij kan dat idd best alleen. En misschien neemt hij zoon mee. Probeer te genieten van de gehechtheid van hun relatie, zonder dat op jezelf te betrekken. Gewoon, mooie vader-zoon relatie. Jij hoeft zoon niet leuk te vinden (maar je best doen positief tov hem te staan is wel fijn natuurlijk) en zoon hoeft jou ook niet leuk te vinden!

Besteed je energie liever aan andere dingen. Kijk hoe je je relatie leuker kunt maken, en meer losgekoppeld krijgt van het gezin. Ga lekker uiteten, boek een weekendje. Of wat er ook maar bij jullie past.

En laat het verleden los. Kijk hoe je NU leuker kunt leven. Staat echt los van keuzes in het verleden. Je kunt ieder moment opnieuw beginnen.

Floor

Dank je jij ook.

Na cirkeltjes draaien , mezelf voor de kop kunnen slaan, praten , willen overreden mijn kant op te kijken, ...kom ik langzamerhand in de richting die jij noemt.

Ik ben niet uit om onze relatie stuk te krijgen of hem onder druk te zetten....ik heb hieruit geleerd....Stel dat ik iemand tegen zou komen dienik leuk vind maar met een zoon van 32 in huis . Dan zou ik anders instappen of helemaal niet en de tips van jullie zeker meteen hanteren.

We moeten nu mechanismes en patronen van 12 jaar doorbreken....en dat is heel zwaar...3 stap vooruit 2 achteruit

Geen plaat maar naief

Ben ik geweest.

Uiteindelijk ben ik wel meegeweest met partner samen met stiefzoon naar het ziekenhuis.
Toen er gevraagd werd wie gebeld moest worden na ontwaken uit narcose heeft partner daar kaken stijf op elkaar gehouden. Uiteindelijk zei verpleegkundige dat ze de partner op t formulier vermeldt.

Wat voelde ik mij vernederd daar.
De glazen bol waarin ik heb geleefd twaalf jaar lang is nu uit elkaar gevallen.

Wat ben ik naïef geweest om te denken dat t aan mij lag en aan mijn wens. Ik ben misschien overgekomen als iemand met een plaat voor t hoofd. In feite ben ik blijven hangen in mn gevoel van afwijzing en de problemen die een samengesteld gezin/samenlevingsvorm meebrengt heb ik niet kunnen overzien.
En ben ik gaan opeisen en trekken aan partner.

Ik zit in een conflict relatie. Een relatie waarin partner samenwoont MET zoon. Er een symbiose tussen vader en zoon.
Een verstrengeling van relatie als zoon, vriend en huisgenoot.
Mijn partner heeft een primaire relatie met zn zoon en niet met mij. Dat maakt t ook moeilijk voor hem om mij toe te laten in zijn persoonlijke zone omdat hij anders in conflict komt met zijn zoon. Loyaliteitsconflict met zoon.

Omdat ik eens in de twee weken daar ben is t heel lastig om mijn eigen plek te krijgen/maken en ook lastig voor hun om rekening te houden met mij. Alles in zijn huis draait om zijn moeder, zoon, aanhang zoon en ķind.

Pijnlijk besef.

Waarom

Waarom vond je dit nu juist zo erg? Het is niet anders dan hoe hij zich de afgelopen 12 jaar heeft gedragen.

alleen goede kant

willen zien van de ander VesperLynd.
en dat wat steekt/pijn doet met de goede kant willen verdoezelen/verdoezelt
en de processen binnen lat relatie/samengesteld gezin niet doorzien.
dacht dat t aan mij lag.

en nu ik vanaf een afstand dat kan bekijken, denk ik nu, heel logisch en begrijpelijk dat hij zich zo gedraagt, vanwege die symbiose/verstrengeling/verantwoordelijkheid van zoon en moeder/
Maar vooral dat hij niet erkent dat hij zelf in een conflict situatie zit en waarin ik meegezogen word.

de vraag is nu wat wil ik nu met dit inzicht
hoe ga ik om na dit inzicht
wil ik uberhaupt verder met dit inzicht

we gaan nog zeker verder praten hierover. partner zag aan mij dat er wat was en wilde praten. ik heb aangegeven dat ik dat niet gepast vind om dat direct na zijn behandeling te doen. ergens in t weekend komen we erop terug.

dank

jullie wel voor jullie hulp bij het ontrafelen van de vraag waar t wrikt.

Misschien helder geweest vanaf t begin voor de buitenstaander, maar voor de insider/voor mij was de situatie nog een wirwar van gedachten gevoelens en gedragingen waarin in ingezogen was.

Mijn indruk (van afstand gezien natuurlijk)

Je hebt een relatie met een man waar je één keer per twee weken in huis komt. Hij woont met zijn zeer volwassen zoon in dat huis.
Jij ziet jezelf als zijn partner. Hij niet want hij heeft al een partner in huis, namelijk zijn zoon. Dit zeg je ook in je eerdere reactie:"
Mijn partner heeft een primaire relatie met zn zoon en niet met mij. Dat maakt t ook moeilijk voor hem om mij toe te laten in zijn persoonlijke zone omdat hij anders in conflict komt met zijn zoon. Loyaliteitsconflict met zoon."
Ik denk dat hij alleen in een conflictsituatie zit als jij erbij bent. Want dan moet hij zijn aandacht delen over twee personen, zijn zoon en zijn afstandspartner. Als jij er niet bent (wat het grootste deel van de tijd is, dan heeft hij dit conflict niet.

Jij hebt last van die situatie omdat jij niet zijn belangrijkste partner bent. En als ik jou was, zou ik een relatie verbreken waarin jij niet de belangrijkste partner bent. (m.u.v. minderjarige kinderen, die hebben recht op het feit dat zij het belangrijkst zijn).

Zoon eruit (laten) gooien is geen optie. Want dan ben jij voor altijd de kwade stiefmoeder. Dan is de relatie gedoemd om te mislukken. Erg hoeft dat niet te zijn want de relatie is onvoldoende wederzijds.

Lente

dat is indd wat ik nu ook concludeer.
t weekend zien we waar we uit komen.

en zoon met dwang of druk eruit zetten ligt niet in mijn aard.
wel vind ik nog steeds dat kinderen uiteindelijk op eigen benen moeten staan in een eigen omgeving(uitzondering daar toe gelaten)

hij houdt van me, wil oud met mij worden zegt hij dat enerzijds
anderzijds mis ik een heleboel verbintenissen die partners met elkaar zouden moeten hebben als je samen een toekomst voor ogen hebt

gouden kwartje

is gevallen na laatste gesprek met peut.

ik ben er achter gekomen dat mijn partner een patroon heeft van "straffen en belonen". Hij uit zich niet als hij zich gekwetst voelt maar laat mij "voelen" door gedrag te vertonen die ik niet kon plaatsen.
Zijn zoon doet het zelfde ook naar mij toe.

Het verbaast mij hoe ik mijzelf in het hoekje heb laten drukken in de twaalf jaar. Enerzijds toont hij charme, liefde, hulpvaardigheid, begrip, ondersteunend,.... Anderzijds spottend, afsluiten, afhouden, isoleren, afleiden,

En doordat hij samenwoont met zijn zoon en een primaire relatie met zn zoon heeft maakt dat hij mij niet "echt mist".
Ik voel mij eerder als stoorzender tussen vader en zoon en zoals Lente zegt is hij in conflict als ik er ben.

Hij kiest niet voor jou

Zoveel lijkt me wel duidelijk.

Hoe zei docter Phil dat ook alweer? If you're not a priority, don't be an option.
Dat gevoel krijg ik heel erg bij jouw partner.

Kinderachtig ook wat ie doet, dat ie zo'n situatie als in het ziekenhuis laat ontstaan.

Ik persoonlijk zou hier ook geen zin in hebben.
Hij kan wel zeggen dat hij voor jou kiest en met jou oud wil worden, maar wat mensen doen zegt veel meer dan wat ze zeggen. En kiezen doet hij niet voor jou. Nu niet en waarom straks dan wel? Wat gaat er de komende 12 jaar dan nog veranderen. Gaat zoon ooit het huis uit? En als dat wel gebeurt, blijf jij dan tot die tijd geduldig op het reservebankje zitten.
Het komt op mij over als een zeer ongezonde situatie. Het is eigenlijk allemaal te benullig voor woorden, maar onderhuids zit zo'n ongezonde spanning op. Ik geloof niet dat dit is hoe een vader-zoon relatie zou moeten zijn.

wat een sufferd

ben ik geweest Ginny Twijfelvuur

Zondag zei hij nog dat zoon heel snel de deur uit gaat nu de studie is afgerond....dat zie ik nog niet gebeuren nu zoon weer in een dip zit met zn relatie. Huis heeft hij nog niet, laat staan een baan.

ik voel mij door beiden enorm gemanipuleerd en uiteraard heb ik daar zelf ruimte voor gegeven.

Tja ff laten bezinken

mmhh

Vraag me toch af of je er niet teveel van maakt.
Kan me heel goed voorstellen dat het bij een bepaald type man (mens, maar misschien eerder man) niet zo ingewikkeld ligt maar veel simpeler/praktischer.
Zijn zoon is misschien zijn primaire partner, puur omdat ze samenwonen en veel delen dus in hun leven.
Misschien zie je allerlei diepere betekenissen die er niet zijn, althans voor hem niet.
Hij ziet iets gezamelijks misschien niet als iets belangrijks symbolisch, maar puur als een praktisch iets en kiest als vanzelf voor de makkelijkste, korste weg.
Wellicht zou eea anders voor hem liggen als jullie zouden samenwonen, als je meer geintegreerd zou zijn in zijn leven. Mensen vallen niet de godsganze dag op elkaar terug omdat ze zo vreselijk veel van elkaar houden. Nee hoor, ook gewoon uit gewoonte, gemak, vertrouwdheid.

zou kunnen

floor.

maar in de afgelopen jaren heb ik zoveel mixed signals gekregen. Ik kan alleen dit er nu van maken.

Zelfs toen ik de gordijnen wilde vervangen had ie een of ander kletspraatje en zijn de gordijnen in twaalf jaar nog steeds niet vervangen.

Ik was al die jaren "getrouwd" in mijn gevoel, maar zijn gevoel leeft hij leeft met zn zoon wat ook logisch is. Hij heeft tot aan twee geleden die plek voor een partner niet vrijgemaakt.

en ik ben gaan trekken en eisen en ik ben zelf gedrag gaan vertonen die mij tegen de borst stoot.
Zaken zijn al in beweging dus dit komt zeker aan de orde as weekend

Niet benullig

Maar onbenullig...

zoals ik het lees ben jij nu echt voor erbij. Daar is op zich niks mis mee, als dat maar duidelijk is en bij voorkeur ook als jullie er maar hetzelfde instaan.
En je zult vast wel de meest belangrijke vrouw in zijn leven zijn. Alleen zijn zoon en zijn moeder zijn wel belangrijker voor hem. Een deel van wat hij uit een relatie kan halen, haalt hij al bij zijn zoon en heeft hij van jou niet meer nodig.

Zo lees ik het tenminste.

Voor mij zou dat niet werken. Ik zou zo'n symbiotische vader-zoon relatie ook niet kunnen aanschouwen, daar zou ik echt de kriebels van krijgen.
Het heeft even geduurd, maar ik denk dat ik nu snap waar het voor jou wrikt...

De vraag is alleen wat je ermee moet. Kun jij hiermee leven of is dit een dealbreker?