U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
waar wrikt t eigenlijk?
Hallo bezoekers,
Ik word een beetje moedeloos van de relatie waarin ik nu verkeer.
En ik weet niet zo goed waar t wrikt.
Graag een helicopter view en zinnige verklaringen geven aub want ik ben al behoorlijk verdrietig en radeloos.
elf jaar geleden heb ik mijn partner leren kennen. hij had een zoon van 10 thuis wonen. we zijn gaan latten en tot op heden latten wij.
de eerste situatie was dat mijn zoon meeging tot drie jaar geleden toen ging hij op kamers en gaat minder frequent nu naar mijn latpartner.
Mijn partner had een langdurige relatie achter de rug en had ruimte nodig om weer tot zich zelf te komen, zich zelf te ontdekken enz enz. die ruimte heeft hij gekregen met als gevolg dat zijn huis zijn huis werd en ik bijna geen invloed en inspraak had. Los daarvan klikte het goed tussen ons en verliep de relatie goed.
vier jaar geleden is stiefzoon (inmiddels 32 en nog steeds thuiswonend), gaan studeren en ben ik verandering gaan zien bij hem, zowel naar mij, tussen mijn partner en mij en naar zijn vader.
hij bemoeit zich overal mee, bespeelt zijn vader op ene geniepige manier, provoceerd naar mij, jokt in bijzijn van zijn vader omdat vader het voorval niet kent. echter zijn vader, mijn partner trap er ieder keer weer in. mijn partner wil en kan niet inzien dat zijn zoon een wig tussen ons vormt.
rond die tijd(vier jaar terug) ben ik begonnen aan te geven dat de lat verhouding tussen ons niet helemaal klopte, na al die jaren nog steeds buiten sluiten enz en niet t gevoel hebben dat t ook mijn plek is.
Maar de stiefzoon heeft dit gedrag van vader gezien en gekopieerd met als gevolg dat hij mijn natte was van de rek afhaalt en op een strijkplank legt zonder enige vorm van communicatie met mij. dat hij de slaapkamer en bed van mijn zoon inwisselt zonder overleg met mij of vader. dat hij zijn vaders bijzondere leeftijdsverjaardag niet met mij overlegt maar via een groepsapp mededeelt, dit zijn enkele voorbeelden,
En raad eens, vader(mijn parnter) doorziet zijn gedrag niet. en er ontstaat zo spanning tussen ons. Mijn overgangsklachenten is ook deels van de spanning.
Zijn huidige vriendin met kind zijn ondertussen ingeburgerd in het huis waar eigenlijk ik mijn plek had moeten krijgen.
Als hij bij mij is zonder zoon dan is er niets aan de hand.
Ddus de vraag is nu waar knelt t eigenlijk? ik ben trouwens drie en vijftig en hij zestig
graag jullie kijk op de zaak
Veel tijd
Ik heb veel tijd voor mij zelf nodig om de verbanden te leggen tussen gevoel gedrag en gedachte .
Bij de ander weet ik t allemaal heel goed om te vertellen ;-)
Ook ik
Heb nooit de intentie gehad je zo van streek te maken. Neemt niet weg dat ik zeker wel trachtte je een beetje wakker te schudden. Je doet jezelf ook tekort zolang je niet eerlijker naar jezelf bent. Ook dit voorbeeld weer: erken gewoon dat je erbij had willen zijn, dat je het fijn vindt erbij te zijn bij dit soort situaties. Accepteer dat je vriend dat anders ziet, mogelijk en voer dáár het gesprek over, ook als zoon erbij is kan dat. ik denk echt dat je veel te veel aan t schaken bent en veel te weinig aandacht geeft aan met een open vizier de wereld ingaan en samen op zoek te gaan naar de essentie.
En ook dit weer: niet om je te kwetsen maar om je te helpen. Je bent zo krampachtig aan t werk terwijl de crux volgens mij zit in 'letting your guard down'
MH,
Ik wist dat je vroeger met je stiefzoon een goede band had. Het ging om de sfeer nu, of jullie nu vooral via je vriend met elkaar communiceerden. Pijnlijk voor jullie allen.
Zeemeeuw
Die stomme tranen vloeien weer rijkelijk. Niet dat jij mij kwetst nu. Maar door mijn eigen worsteling en het gevoel weer klem te zitten.
Voel mij net als een verwaarloosde peuter 
Natuurlijk had ik er graag gehad dat hij had gezegd fijn ga mee. Ik ga komende week mijn beide ogen laten behandelen en ik vraag hem mee.
Maar ik wilde juist niet beklemmend zijn of krampachtig mijn wens vasthouden om mee te gaan.
En dan voel ik toch die knauw als hij t vertelt
En dan schiet t alle kanten in mijn hoofd op dat moment
Flanagan
We hebben eindelijk een gesprek gevoerd met stiefzoon, aanhang, mijn partner en ik.
Ik ga niet al te veel in details treden.
Waar t om ging is dat ook aanhang mij brutaal benadert heeft, lelijke apjes heeft gestuurd .
Stiefzoon heeft gesprekken van ons doorverteld aan aanhang en info gegeven waardoor zij beeldvorming heeft over mij. Stiefzoon en aanhang vertonen nu gedrag waar mijn partner zich onprettig bij voelt...
Dus ik hoop nu dat de directe communicatie weer terug komt en dat de spanning af neemt.
Huisdier
Ik weet niet of jij een huisdier hebt, maar misschien is een hondje een goede afleiding en ben je zo minder bewust van eenzame momenten. Vraag eens aan je vriend of hij een bezwaar heeft daartegen.
Waar het wrikt
Ik denk dat het belangrijkste punt is dat je gehoopt had om inmiddels gewoon samen te zijn met je nu LATpartner.
Omdat de zoon nog steeds thuis is gaat dat niet gebeuren. In dat opzicht is hij echt je concurrent geworden.
Je kunt alleen niet van vader verwachten dat hij zoon wegstuurt of zomaar kan veranderen hoe hij zich tegenover jou gedraagt. En daar stuur je nu wel op aan met gesprekken waarin je meer ruimte vraagt voor jezelf die beiden je toch echt lastig kunnen geven.
Want je ziet dat alles nu gevoelig ligt.
Ik zou daar gewoon verdrietig over zijn, je idee heeft het niet gehaald door omstandigheden en de omgang met vader en zoon is hierdoor vertroebelt.
Ik zie echt geen andere route dan jezelf terugtrekken en hopen dat je je LATrelatie nog een tijdje kunt voortzetten maar dan in je eigen huis.
Ik zou afstand nemen van de situatie met de zoon. Je partner kan er niets mee, de zoon ook niet anders was hij al weg geweest, en jij al helemaal niet. Nu loop je allemaal alleen maar meer irritatie op en dat houdt niet op.
Your so funny flanagan
Brede lach op mijn smoeltje. Dat komt als we straks met pensioen zijn. Gezien ons werk kan dat niet. En wij beiden willen een dier niet de hele dag alleen laten.
Leuk lijkt mij dat een puppy of kitten
Anne J
Alles wat jij zegt spookte al geruime tijd in mijn hoofd.
DaarDoor ook mijn verdriet, teleurstelling indd dat ik nog steeds lat, we hadden geen jaar afgesproken. Maar wel als de kinderen t huis uit zijn.
Ik had niet gedacht dat t latten zo lang zou duren.
Los daarvan. Mijn partner wil zelf ook niet erkennen dat er strijd is ontstaan tussen zoon en mij.
Ik heb die concurrentie bemerkt gezien gevoeld aangetoond. En ik wil absoluut niet in zo'n strijd blijven zitten.
Dat ik niet naar zijn huis kom was voor hem niet acceptabel. Dan pas komt er een breuk was zijn reactie. Want ik wil de relatie ook niet stuk hebben
Zit met de handen in t haar.
Begrip
Het kan best zijn dat als jij in je eigen huis blijft vader zich ook in de steek gelaten voelt.
Hij heeft nu eenmaal die zoon en die heeft hem blijkbaar nog steeds nodig en als jij zijn zoon afwijst, daar wijs je hemzelf mee af.
Misschien is er een manier om hem uit te leggen dat je de zoon niet wil afwijzen en snapt dat hij zijn vader nodig heeft maar dat jij daar dan heel moeilijk bijpast omdat je niet zijn moeder bent en die concurrentiepositie niet weet te ontlopen en dat doet pijn.
Maar ik zou me toch ook niet laten chanteren dat de relatie over zou zijn als je niet meer bij hem thuiskomt omdat dat teveel irritatie veroorzaakt. Dat moet toch ook te begrijpen zijn.
Maatje
Ik stel me voor dat het voor je partner ook teleurstellend kan zijn dat jij in de situatie met zijn zoon niet zijn maatje kan zijn en hem kan steunen maar juist in de concurrentie terecht bent gekomen.
Zo kom je tegenover elkaar te staan en dat is treurig.
Anne J
Wat een K nacht achter de rug.
Tot nog toe heb ik nooit alleen met de zoon gesproken. Allerlei zaken zijn via vader gegaan en andersom.
Een deel van mijn pijnpunt weet stiefzoon nu na het gesprek met zijn aanhang. Het gevolg van alles is dat ik niet meer open en spontaan kan zijn. Het vertrouwen in beiden is stuk en ik ben toch iets afstandelijker en kortaf geworden.
Maar mn partner verwacht wel van mij dat er weer gezelligheid is en dat ik niet moet blijven mokken. Dat de poort naar mijn hart dicht is gegaan en dat t tijd nodig heeft begrijpt mijn partner weer niet.
Ik vond het pijnlijk en een angstaanjagend idee om tegen hem te vertellen dat ik vind voel en zie dat zijn zoon tussen ons in komt/tussen ons in is gekomen en alsof zoon mij wilt verjagen uit zijn leven.
Zo ben ik niet de relatie ingestapt dat ik een concurrent zou zijn. Integendeel ik heb mij juist op de achtergrond houden tav zijn zoon. En toch ben ik in een "gevecht" verzeild geraakt. Dat begrijp ik niet . Ligt t aan mij , zijn zoon, mijn partner of bij ons allemaal.
Ik lees al een tijdje over stiefgezinnen bij jullie. En er was een moment dat t kwartje viel. T begint met twijfelen aan je zelf. Dan de schuld bij jezelf leggen en Het stiefkind tegemoet komen. Dan gaat stiefkind nog harder schoppen. En dan gaat stiefouder nog meer veranderen om t goed te doen. Aankaarten bij bio ouder. Over en weer ontkenning en uitleg. Dan worden de daden van stiefkind persoonlijker en kwetsender. De stiefouder is dan overgevoelig geraakt. BespreKing weer met bio ouder en voila. Stiefmoeder heeft te veeln kritiek op stiefkind. Concurrentie Wordt Ontkent Of Gebagatelliseerd.
Dat patroon zie ik nu wel in bij zoon en t effect of gevolg op zijn vader begrijp ik inmiddels wel.
En als ik dat benoem, dat mijn partner in oud gedrag vervalt, dan is mijn partner nog sneller geïrriteerd. Ik kan nooit iets goed doen. Altijd negatief. Komt dit wel goed vraag ik mij af is zijn reactie.
Zijn houding maakt dat de communicatie tussen ons stroef verloopt en dat de verbeterpunten weer in de parkeer garage beland.
Grote stappen
Ik denk dat er momenteel juist grote stappen gemaakt worden en dat jullie die vooral goed moeten doorspreken bij de therapeut. De dingen zijn in beweging en dat is eng en soms pijnlijk, maar het was nodig, nietwaar?
Zelf ben ik ook stiefmoeder van een zoon en lees ook aandachtig mee als hier geschreven wordt over dit onderwerp. Ik herken je analyse helemaal niet eerlijk gezegd. Gek
Vervolg
Wat ik wel herken is dat de stiefouder zich moet aanpassen, in de meeste gevallen is dat immers de volwassene. Jouw stiefkind is zelf volwassen, dat roept -blijkbaar - iets anders op. Of zit het anders? Waarom geef jij jezelf de rol als het kind in deze situatie?
Schuld?
Waarom klinkt het toch weer zo beschuldigend alsof vader en zoon jou opzettelijk kwaad doen en een keuze hebben om het anders te doen die jij ze verwijt niet te maken?
Daar zou ik ook echt niet vrolijk van worden.
Vader en zoon gaan geen andere keuze maken en als jij je daar niet bij kunt neerleggen en proberen te begrijpen en daar zelf op een positieve manier mee om kunt gaan dan is er geen ruimte voor de relatie.
Het is ook niet jou schuld dat het zo gaat. Jij had andere verwachtingen die niet uitkomen. Die had vader ook.
Maar voor jou had vader zoon moeten terugfluiten of wegwerken en dat kan vader niet. En voor vader is het teleurstellend dat jij dat niet accepteert omdat hij zich daarin door jou niet gesteund voelt.
En dat is voor jou echt wel moeilijk omdat jij daardoor erbij blijft hangen en teleurgesteld bent.
Maar wel de realiteit. Het is niet anders.
tsja
jullie allemaal hebben gelijk...alleen van dat kind rol kan ik mij niets bij voorstellen. Misschien gaat t belletje rinkelen als je mij kunt uitleggen wat je bedoelt Zeemeeuw.
Pandora ik ook vind dat er grote stappen zijn gemaakt...mijn partner raakt in paniek zodra er gevoel bij komt kijken/zodra iets pijnlijk wordt.
Ik heb dingen laten gebeuren. Ik heb te laat ingegrepen. Ik heb dingen op zn beloop gelaten.Ik heb niet op alles gereageerd of kunnen reageren. ik ben mede schuldig. Misschien lijkt het alsof ik alleen partner de schuld geef, ik heb zeker zelf een aandeel in alles.
En tegen de rest kan ik alleen maar zeggen; ik weet t ff ook niet meer.
daarom de peut, met haar erbij accepteert partner de probleemstelling eerder dan wanneer ik t voor de tiende keer aankaart..
dank jullie wel tot nu toe.
ik onderga morgen een okaatje aan beide ogen...zal komende weken niet kunnen reageren of posten
Veel sterkte morgen en de komende weken!
Stratego
' met peut erbij accepteert partner de probleemstelling eerder' Tja dat is heel menselijk; goedbedoelde advies van je partner ligt altijd zwaarder op de maag dan de raad van iemand op veilige afstand.
Je partner wilt dat je meer met zijn zoon praat, graag op aangename toon. Je weet toch dat je meer bijen vangt met honing dan met azijn. Laat stiefzoon zien hoe zoiets in zijn werk gaat; interesse tonen uit beleefdheid. Dat stel je jezelf ook minder kwetsbaar op. Hij zal dan wel of meegaan in jouw vriendelijkheid, ( want eerlijk, dit is voor hem ook niet zo relaxed) of omdat hij weet dat zijn vader ervan getuige is, ook vriendelijkker doen naar jou. Dat is een win-win situatie, alleen maar omdat jij wat water bij de wijn hebt gedaan. ( niet al te veel water) maar genoeg om de sfeer te keren. Vergelijk het met een spel Stratego; handig spelen en zo winst behalen.
Verder succes met bezoek aan OK. En laat je lekker verwennen. De rust zal je goed doen.
Wie gaat ermee?
Dank jullie wel. Vind wel eng bij de gedachte al , maar goed heb dit ook veel te lang uitgesteld.
Over anderhalf week gaat partner naar kaakchirurg, dan krijg je dat gedoe weer...Wie gaat ermee?
Zou graag opties willen ontvangen waardoor stiefzoon, niet gepikeerd is, partner blij is en ik weer niet ongeschikt raak
Als jullie mee willen denken graag.
Misschien
Moet ik maar helemaal niet mee.dat kan ook
Wie dan?
Ik zou toch allereerst mijzelf tevreden stellen. Je kunt dat niet voor een ander invullen, zeker niet als de verhoudingen al zo op scherp staan.
Zo zou ik het ook aan de orde stellen: ik zou graag met je mee gaan naar de kaakchirurg maar ik wil er, ook voor jou, niet weer zo'n circus van maken, dus zeg jij maar waar jij je het meest bij geholpen voelt en op je gemak. Al is dat zoon.
En de beslissing dan ook gewoon accepteren zonder steken onder water of vermeende afwijzingsbezwaren. Voor je partner is het ook of hij door de kat of door de hond gebeten wordt en zo wil je dat toch niet?
Je wil dat hij zich comfortabel voelt als hij zo'n ingreep moet ondergaan.
Eerlijk gezegd
Heb ik zelden zo sterk iemand niet kunnen volgen op dit forum als jij MH. Dus wellicht moet ik niet proberen je te adviseren. Ik krijg niet het gevoel dat je echt veel met mijn reacties kunt of dat ik overkom met wat ik je probeer duidelijk te maken. Tegelijkertijd heb ik het met jullie te doen, ja ook met je stiefzoon en aanhang, deze poppenkast wordt volgens mij niemand gelukkig van.
Succes met de operatie/behandeling
Zeemeeuw
Wat nu weer.
Denk ik vraag t aan jullie zonder enig wrevel.
Dat ik misschien maar zelf niet mee moet, niet vervelend bedoeld, zit in de lijn van wat Anne J zegt.
Dus ik begrijp echt niet wat ik verkeerd heb gezegd.