Vreemd gegaan, hoe verder

Huh?

Hoe doe je dat dan met die anderhalve meter afstand bewaren?

"(ik had natuurlijk veel beter op die berichten moeten wissen)." laat zien hoe jij er in staat: zijn gevoel kan je niets schelen, je hebt geen spijt, je baalt ietwat dat je het ontdekt is.

Tja, wat je moet doen? Wat wil je? Wat wil hij?

Er zijn drie kinderen. Je bent nu een soort + en - lijstje van hem aan het maken, maar ergens zal er toch liefde (geweest) zijn. Ik zou zeggen: ga er beiden helemaal voor staan die weer op te zoeken, als hij dat nog kan en dan mag je in je handjes knijpen.

Lees het bericht van Andrieke van vandaag elders in deze rubriek eens. Je kan onherstelbare schade aanrichten door vreemd te gaan. Niet in de laatste plaats voor je kinderen

Maar

zit je onvrede eigenlijk niet gewoon in jezelf en projecteer je dat op je relatie?

Hulp voor jezelf zoeken

en snel. Als je altijd twijfelt of het wel (goed) genoeg is, ben je ook nooit echt gelukkig lijkt me. Daarnaast komt die twijfel vast ergens vandaan. Die zit in jou. Hoe goed of knap of slim of rijk je man ook is, daar zit die twijfel niet. Dan is er wel weer iets anders waar jij aan twijfelt. Jij bent de enige die dit kan oplossen. En ik vind het echt heel kwalijk dat je je daar je man (en zijn gevoelens) voor hebt opgeofferd. Als iets voor hem onbespreekbaar is en je negeert dat en doet het toch, ai, dat vind ik echt wel getuigen van heel weinig liefde en respect voor je man. En veel egoïsme ja.

Heel jammer dat jullie nooit in therapie zijn gegaan. Of jij. Dat had kunnen helpen. Maar als je eerst zoiets doet en dan pas gaat nadenken over wat voor consequenties het heeft of kan hebben ben je echt heel dom bezig. Vind ik.

Scheiden vanuit een overspelsituatie is een heel stuk lastiger om 'goed' te doen dan wanneer je in gezamenlijk overleg en met wederzijds respect uit elkaar gaat. Ik vind het werkelijk onbegrijpelijk dat je zoiets willens en wetens doet.

Pennestreek

Je zegt: Als iets voor hem onbespreekbaar is en je negeert dat en doet het toch, ai, dat vind ik echt wel getuigen van heel weinig liefde en respect voor je man. En veel egoïsme ja.
Wel, hoe zie je dat dan? Man moet maar zeggen dat hij iets onbespreekbaar vindt en daarmee ben je zelf geblokkeerd. Makkelijk hoor. Zo geraak je niet verder en toegeven aan andermans standpunt is dan wel erg gehoorzaam maar leidt bij jezelf tot geen enkele oplossing.

Hoe ik dat dan zie? Dan ga je in gesprek. En als je er dan samen niet uitkomt, en dat is een breekpunt, dan ga je uit elkaar. In goed overleg, en met respect voor elkaar. Maar dan ga je dus niet eerst gewoon seks hebben met een ander en laat je niet daarvan het bewijs semi-bewust achter voor je man om er op die manier achter te komen. Waarmee je dan dus eigenlijk de bal bij de ander legt, om de knoop door te hakken waarvoor je zelf dus eigenlijk de ballen niet hebt. Tenminste, dat is wat ik lees in het bericht van Key_West. Dat ze eigenlijk aanstuurt op een scheiding maar dat ze zelf die stap niet durft te zetten. Omdat ze - eigenlijk - geen echt goede reden heeft voor die scheiding. Er zijn een hoop kleine dingen, ze kijkt niet meer tegen hem op, maar ze vindt eigenlijk zelf dat niet voldoende 'rechtvaardiging'. Dus doet ze iets waarvan ze weet dat haar man er zeer waarschijnlijk niet overheen kan stappen. En onbewust (?) hoopt ze dat haar man de knoop doorhakt en de scheiding inzet. Denk ik. Ik hoop dat ik ernaast zit.

En dit gaat natuurlijk niet over jouw situatie.

Hmmm

#5: ‘Hij vroeg, waarom heb je niet van te voren gezegd dat je dit wilde....wat moet ik daar op zeggen.’

Waarom zou hij die opmerking gemaakt hebben? Misschien kent hij je wel beter dan je denkt. Hij weet van je wens naar andere ervaringen beleven. Als je het wel van te voren besproken had, had hij je die ruimte misschien wel geboden. Niet van harte, maar toch. Er bestaan genoeg stellen met een vrije interpretatie van trouw.
Maar dat vraag wel een openheid tov elkaar.

Dus voor je die afslag ( vrije relatie) voorbij rijdt, toch maar met elkaar in gesprek gaan.

Enne, misschien kom je er zo achter dat wat naast je ligt, nog helemaal niet zo beroerd is. Gras is niet altijd groener aan de overkant. Maar dat merk je pas als je daar geweest bent.

'En uiteindelijk besloten dat als ik zich een keer de kans voor zou doen om vrijblijvend wat met iemand anders te doen...dat ik die zou nemen.'

Zo vrijblijvend is dat toch niet, als je weet dat het je huwelijk kan kosten?

Je man heeft duidelijk aangegeven dat hij niet wil dat er naast hem nog andere bedpartners in jouw /jullie leven zijn. Dat had je moeten respecteren. Door trouw te blijven óf door bij hem weg te gaan.

Tjonge

Ik probeer me even in te leven in je man:
Twee jaar geleden een relatiecrisis gehad omdat mijn vriendin vreemd ging. Na
veel praten en praten zijn we hier uit gekomen. Ik dacht dat we het achter ons gelaten hadden, gekozen voor ons gezin zeg maar.
Nu kom ik allerelei berichten tegen die ze niet gewist heeft en bij navraag blijkt dat ze toch nog wel nieuwsgierig is naar hoe het is om vreemd te gaan. Ik dacht dat ze dat onderhand wel wist, en ook hoe het allemaal op mij overkomt.
Verder vindt ze dat ik niet hard genoeg studeer(dat heeft er dacht ik niet zoveel mee te maken), maar verder ben ik wel lief geloof ik en ik ben ook wel aardig voor de kinderen. Nou dat is dan nog iets. Ze wil tegen me opkijken geloof ik, maar wat moet je dan doen? Harder studeren? Ik geloof niet dat dat helpt, bovendien heb ik jonge kinderen dus ik kan niet elke avond met mijn neus in de boeken. Als ik helemaal vanuit mezelf reageer dat ik dit niet zie zitten is het ook niet naar haar zin.

Wauw

Tjonge jongen

Onbegrijpelijk blijf ik het vinden.

Kan er niet meer van maken. Verder zal ik me inhouden.
Je hebt met de duivel gespeeld. Wat wil je nu horen van ons?
In mij ogen ben je spannings verslaafd en zou ik daar wat aan gaan doen. Waarom heb je het nodig? Welke leegte in jezelf wil jij zo graag opvullen?
Want blijkbaar ondanks dat hij oh zó lief is voor je mis je iets. Je vind hem niet meer mooi, dus ga je maar voor de eerste beste bokito?

Key_west in godsnaam, je man heeft duidelijk jaren geleden al aangegeven dat monogamie voor hem op nummer 1 staat, en weer breek jij zijn hart nogmaals?
Waarom ben je niet van te voren " in gesprek gegaan " met deze opkomende, in mijn ogen terug kerende welwillende shot?
Dan hadden jullie misschien nú wel tot een andere compromie gekomen. Maar ja dat is achteraf.

Ga op zoek naar jezelf en waarom je het nodig hebt om spanning nodig te hebben, dat is mijn eerlijke advies dat ik je kan geven.

vreemdgaande vrouwen

In het algemeen wordt het vrouwen zwaarder aangerekend als ze vreemd gaan. Als het vreemdgaan van de vrouw reden van de scheiding is dan kan het er ook op uit draaien dat ze de kinderen amper nog te zien zal krijgen. Dat wil je niet.

Zeg dat het je spijt, stel relatietherapie voor. Accepteer je man, hij gaat heus niet veranderen. Waardeer zijn rol als vader en gezinslid. Zoek wat leuke hobbies en als je per ongeluk toch weer aan het 'experimenteren' slaat wees dan niet zo slordig.

Nou, Miekemieke

Ik zou zeggen: 'als je weer aan het experimenteren gaat, laat het je man dan eerst even weten.'

Dan heeft hij de gelegenheid op basis daarvan zijn eigen keuzes te maken. Dat lijkt me wel zo netjes.

jakkes

Wat klink jij ontzettend onvolwassen.
Jij gaat welbewust vreemd en vervolgens ga je negatieve eigenschappen van je man opnoemen. Je draait zaken om. Je bent je eigen gedrag aan het vergoelijken.
Je wist precies waar je aan toe was met je man en jullie afspraken over monogamie. Als je het daar niet mee eens bent dan had je niet met hem in zee moeten gaan met hem. Nu heb je kinderen op de wereld gezet die nu het kind van de rekening worden.

Dus kortom: je man heeft gelijk: je hebt alleen maar aan jezelf gedacht; zelfs 3 kinderen konden jou er niet van weerhouden om risico's te nemen met de relatie die je met hun vader hebt. En ja, je hebt zo maar seks met een ander gewoon om eens te proberen. Hoe noem jij dat?

Daarnaast heb je behalve die relatiekant-risico ook nog eens een fysiek risico genomen i.v.m. coronavirus. Dat vind ik ook getuigen van groot disrespect voor je kinderen en je man.

Ik hoop voor je kinderen dat je iets weet te redden van wat er van je relatie over is en dat je er straks niet achter komt dat er nog een coronastaartje aankomt. Dat jijzelf ziek wordt is het punt niet zo, je had je eigen verantwoordelijkheid en hebt welbewust dat risico genomen met je volle verstand. je was tenslotte niet eens verliefd. Maar als je man en/of een van je kinderen er straks misschien ziek van wordt.... je verdrinkt in je schuldgevoel vrees ik. Blij dat ik niet in je schoenen sta!

Ik zou zeggen doe je uiterste best om de scherven te lijmen en ga eens heul heul heul diep nadenken over je eigen gedrag en wat je nodig hebt om iets serieus en respectvoller te worden naar je omgeving. Sterkte!

"Niet goed. Ik weet het."

Nou, daar heb ik dan niet veel aan toe te voegen. Je doet dingen die fout zijn en je weet het. Dat heeft consequenties, voor jezelf en voor je omgeving.

Kom het serieus onder ogen en probeer je eigen fouten recht te zetten, zonder je aandacht te verleggen naar de fouten van anderen.

De voorwaarde is dat het goed is

tussen jullie, zeg je. En je zegt nu dat het de afgelopen maanden goed ging tussen jullie. En daarmee impliceer je dat er aan die voorwaarde voldaan is dus om verder te kijken.

Eerlijk gezegd......dit klinkt voor mij erg ongeloofwaardig. Het ging zo goed dat jij je ervaring buiten de deur zocht terwijl je wist dat dit voor hem onbespreekbaar was. Je walste over hem en zijn gevoel heen. Je vond hem te dik om nog aantrekkelijk te zijn. En nu beweegt hij ineens mee. Seks buiten de deur is te onderzoeken en hij erkent zijn fout op de plek waar jij te toch al aan hem ergerde.
Het klinkt alsof je man, meer dan jij lijkt te doen, het voortbestaan van jullie gezin voorrang wil geven. En dat hij dan maar meebeweegt met jouw frustratie en jouw wensen. Lijkt me helemaal geen goede voorwaarde.

Ik zou toch eerst samen in therapie gaan om wat dingen uit te zoeken. Of jullie nog wat delen behalve de kinderen en zo ja, of jullie relatie echt zo goed is dat hij seks buiten de deur aankan.

Dat had ik echt wel gelezen hoor. Maar je schrijft in 1 moeite door dat het de laatste tijd eigenlijk goed ging tussen jullie, ook al noem je wat dingen terecht wat wankel. Maar het klinkt me allemaal net te mooi en te veel in jouw straatje. Maar dat kan aan mij liggen.

Lijkt me niet fijn

'er is mogelijkheid om te onderzoeken in hoeverre mijn man openstaat voor bepaalde wensen. Op voorwaarde dat het tussen ons goed gaat.
Daar gaan wij eerst aan werken.'

Ik ken je man natuurlijk niet, maar ik zou van zo'n afspraak heel ongelukkig worden. Want als het goed gaat, wil jij de vrijheid om vreemd te gaan. En als het slecht gaat, neem je de vrijheid om vreemd te gaan. En hij dan?

Mooi, denk ik

Ik vind het fijn voor jullie dat er een goed gesprek heeft plaatsgevonden en dat jullie professionele (denk ik, dat zeg je niet expliciet) hebben ingeschakeld. Daarmee hoop ik dat de balans weer gevonden kan worden. Want naar mijn idee slaat die nog steeds heel erg door naar jouw kant.
Dit: "Dus we gaan onderzoeken hoe, en onder welke voorwaarden we dit vorm zouden kunnen geven. Randvoorwaarde is wel dat het met ons goed gaat en dat onze basis goed genoeg is.
Ik moet zeggen dat ik heel trots ben op mijn man dat hij dit voorstelt. en ik ben ook zeker niet van plan daar misbruik van te maken." Stelt hij dat echt uit eigen beweging voor, omdat hij jou de ruimte wil geven? Of voelt hij zich daartoe gedwongen? Ik kan me echt heel moeilijk voorstellen dat hij onder druk van jouw 'uitstapje' nu plotseling wel oké is met dit soort dingen. Ik vermoed dat hij zich door de situatie gedwongen voelt. Precies wat Sydney zegt. Je doet het misschien in zijn ogen hoe dan ook. Maar wellicht vergis ik me.

Waar ik wel een beetje van schrik is dat je schrijft over dat je nog steeds onrustig bent. Heeft je escapade je dan geen rust opgeleverd? Je hebt nu toch 'iemand anders uitgeprobeerd'? Of ben je nog steeds nieuwsgierig, smaakt het naar meer? Lijkt me dat je daar - voor jezelf! - een eerlijk antwoord op moet zien te vinden.

Wat is nu eigenlijk jouw prioriteit hier? Dat de relatie met je man goed blijft/beter wordt, of dat jij officieel de ruimte krijgt om te experimenteren met een ander?

Key West

Je schrijft steeds over het feit die onrust en het verlangen naar iets anders iets is dat onderzocht en aan toegegeven moeten worden.

Onderzocht denk ik zeker. Maar het maar buiten jezelf blijven zoeken en daar spanning en voeding uit proberen te halen is imho ook een teken van blijven hangen in een puberale en jongvolwassen levenshouding: een leegte willen vullen die eerder vraagt om introspectie en verdieping om vervolgens tot groei van de eigen zingeving te komen. Ook heel mooi om de groei die je dan meemaakt als voorbeeld voor je kinderen te laten zijn.
Leuk dat je nu een deal lijkt te hebben om die voeding buiten jezelf zoeken te gaan exploreren maar ik kan je op een briefje geven dat je over een paar jaar denkt "was dit het nou? Een paar sexy momentjes en ik voel me nog leeg en onvervuld"

Ik denk dat je je beter kunt gaan verhouden met de leegte in jezelf die je wilt opvullen op deze manier. Doe je dat, dan kan je elke partner, ook je man steeds als nieuw zien. Mensen zijn zo'n wonder van allerlei lagen in een persoonlijkheid. Vaak bouwen mensen een beeld van hun partner, dat gaat vervelen en ze willen iets nieuws, iets heel anders, om maar niet zich echt dieper met zichzelf en de andere te verhouden.

Het is jouw keuze, ik heb daar geen moreel oordeel over wat niet betekent dat ik denk dat het zonder gevolgen zal zijn, voor jou, je man je huwelijk en je kinderen. My two cents: ga naar binnen in plaats van naar buiten. Je zal er een rijker mens door worden .