Vreemd gegaan, hoe verder

Key West

fijn dat je mijn woorden binnen laat komen.

Je schrijft "Hoe moet dat dan, naar binnen kijken?" Ik denk dat het begint met wat je nu doet: erkennen dat je onrust hebt, dat je weg wilt van dat gevoel van leegt in jezelf, dat je een (tijdelijke) verlossing daarvan wilt.

Dat is menselijk, dat hebben we allemaal. Het is ook zaak dat niet erg van jezelf te vinden.

Vervolgens zal zich een keuzemoment aandienen: ga ik weer voor het zoeken van de oplossing buiten me of ga ik me verhouden met die leegte, die misschien helemaal geen leegte is, maar iets waarvan ik weg wil.

Kies je voor naar binnen gaan, dan is dat heel dapper: je kan niet meer met je oude onrust drijfveren het op een zelfde manier aanpakken. Het is Sta Zona (russisch voor de zone, waar heel andere wetten gelden)

Maar als jij jezelf die keuze gunt, zal de weg zich aandienen. Die kan voor iedereen anders zijn: de een gaat mediteren, of mindfulness doen, de ander gaat schilderen of schrijven of dansen of een strandwandeling maken of tantra doen (met eigen partner). Even stilzitten per dag met je ogen dicht helpt al om die impulsen te gaan voelen. Het is een kwestie van ontvangen en vertrouwen dat steeds zal groeien. het klinkt heel zweefteverig maar als je de bereidheid hebt, zal je de antwoorden krijgen, op heel veel manieren. Het kan een wondermooi en diep bevredigend proces zijn. Met niets te vergelijken

"waar ligt dat dan aan, dat mensen die diepere verhouing niet willen of kunnen aangaan?"

Tja dat is ook een kwestie van uitzoeken voor ieder mens op zich, denk ik. Angst voor oude pijn, ooit ergens opgelopen, gewoonte, makkelijkheid: zich niet diep willen laten raken en vervulling buiten jezelf zoeken omdat dat 'the next best thing' is. Wat je ook zelf zegt: die drijfveren van onrust brengen je ook veel of hebben je veel gebracht.
Wat ik al eerder zei, in my humble opinion is het ook leeftijdsafhankelijk, in je jeugd moet je je leven op poten zetten dus heb je die onrust nodig. Later in een rustiger tijd gaat het knagen: hm ik wil weer die spanning. Maar dat is een spanning die bij een ander leeftijd hoort, wordt je ouder dan kan het even intens en enerverend zijn, alleen het heeft een andere vorm. Ik denk dat veel mensen dat ook gewoon niet weten. Media doen veel hier in. Wordt je echt ouder dus 50 60 70 dan wordt het echt een beetje zielig dat nog zoeken naar sensatie. En je kan veel minnaars hebben en op het laatst zeggen "maar ik heb wel geleefd ten minste" En als dat je voorkeur is, zal je van mij er verder geen woord over horen.

Aan jou om in te voelen of dat wat knaagt opgelost kan worden door iets buiten je of dat je voor verdieping in jezelf en je relatie wilt gaan. Het een is niet beter dan het ander al hebben beide wegen wel andere gevolgen. Aan jou de keuze

Het buiten jezelf zoeken

is niet de oplossing. Zoals Mari ook al aangeeft. En je zelf ook wel weet.

"In het algemeen denk ik dat het goed is om meer open te kunnen en mogen zijn dat je benieuwd bent naar een ander. Om het wat minder taboe te maken.
We kunnen allemaal wel vinden dat vreemdgaan fout is en niet kan, maar als je kijkt naar de cijfers, de populariteit van zaken als secondlife en tinder....dan zeggen die toch iets heel anders."
Je kunt dat natuurlijk prima bespreken met je partner. Maar je hoeft aan geen enkele wens of behoefte toe te geven hoor. Volwassen zijn gaat veelal over het afwegen van belangen, en niet over het altijd op stel en sprong vervullen van je eigen wensen. Dat zou wat zijn zeg, als iedereen maar deed waar hij/zij zin in had!

Het is bij jou blijkbaar een kwestie van hoe zwaar ieders wensen wegen. Daar kom je volgens mij niet uit. Want waarom zou jouw wens om wel iets 'buiten de deur' te proberen zwaarder moeten wegen dan zijn wens dat jij dat niet doet? Dat jij je kunt voorstellen dat een mens na zoveel jaar nieuwsgierig is naar een ander, dat snap ik. En je zegt wel dat het ook goed is als iemand daar geen behoefte aan heeft, maar als dat je man betreft is het dus niet goed. Je meet met 2 maten, en je zoekt rechtvaardiging voor jezelf. En je man is blijkbaar zo'n lieverd dat hij jou die ruimte wil geven, ook al vindt hij dat zelf heel moeilijk....

Waar het aan ligt dat mensen die diepere verhouding met zichzelf niet willen of kunnen aangaan? Dat is meer een kwestie van durven. Jezelf echt leren kennen is eng. Je hebt namelijk van jezelf over het algemeen een nogal rooskleurig beeld. En de werkelijkheid is anders. Jij bent bijvoorbeeld iemand die zo egoïstisch is dat ze haar hele huwelijk, en dus het geluk van man en kinderen, op het spel zet, alleen voor een nachtje bevrediging van haar nieuwsgierigheid. Ik vind dat van een verpletterende stupiditeit en zelfgenoegzaamheid. Maar ja, zo kijk jij er niet tegenaan. Want zo'n beeld van jezelf is niet prettig.
Wat je zoekt is denk ik iemand die je een spiegel voor kan houden. En die met je op zoek gaat naar wat het is dat jouw handelen bepaalt. Ik heb zelf veel gehad aan een coach die gebruik maakte van allerlei technieken. Van NLP tot familieopstellingen. En samen en ieder voor zich zijn we heel wat wijzer geworden van een EFT-therapeut. Het boek dat bij die therapie hoort (Houd me vast, van Sue Johnson) heb ik je volgens mij al eerder aangeraden. Daarmee kun je in deze tijd samen met je man al aan de slag. Het lijkt me in deze tijd lastig om een therapeut of coach te vinden die live met je wil werken, maar zelfhulpboeken zijn natuurlijk mooi om mee te beginnen.

wat goed

Dat jullie meteen hulp zijn gaan zoeken. Petje af hoor. Probeer vooral ook de leuke dingen in jezelf en elkaar weer te waarderen.
Succes!

Onrust

https://kennisgroepspeciaal.nl/kenniskaarten/impulsief-gedrag/

Onrust kan een neurologische basis hebben. Aanleg en dan mogelijk gecombineerd met omstandigheden kan dan leiden tot ongewenst, impulsief, gedrag.

Dat zou ik ook overwegen. Met name omdat het ook vaak samen gaat met andere problemen.

De oplossing is er dan uiteraard nog niet, maar dan weet je beter waar je mee bezig bent en houd je het bij jezelf en niet bij personen uit je verleden of heden.

Dat is snel!

Deze week vreemd gegaan, je man er achter gekomen, jou uitgescholden voor egoistisch, een slechte moeder, een slet, op dinsdag een goed gesprek gehad met je man na de nodige ruzie terwijl je man nog steeds heel boos is, vandaag al in therapie én samen besloten om er aan te werken. En het is pas woensdag!

Een relatietherapeut die binnen 24 uur tijd heeft? En man die binnen 24 uur van heel boos naar meewerkend omslaat?

Ik vind het onwaarschijnlijk snel allemaal.

Wat zoek je dan?

Ik begrijp niet wat je zoekt in vreemdgaan. Kan je niet fijn vrijen met je man? Spanning? Is je man je eerste vriendje?
En verder als aanvulling, Verslaafd aan Liefde door Jan Geutz kan veel duidelijk maken - of podcasts met hem luisteren. En een cursus tantra bij Jan den Boer. Waar iedereen denkt dat tantra sex met iedereen promoot, is Jan den Boer ervan overtuigd dat monogaam zijn met je partner toch de enige mogelijkheid is om een goede relatie te houden.