Verdriet

Antwoord?

Martine, wat was zijn antwoord? Ik hoop zo dat het iets is waar je boos over bent. Want boosheid helpt ook om je ogen te laten openen.

Ophouden over nicks hier!

Hart onder de riem

Martine, hoewel ik hier zelden schrijf wil ik je een hart onder de riem steken. Heb in dezelfde situatie als jij gezeten: beiden gebonden en een relatie met elkaar gekregen. Mijn minnaar is uiteindelijk gescheiden, ik niet. Op dat punt is onze relatie gestopt en dat heeft me ook veel verdriet gedaan. Ook ik heb nog een sprankje hoop dat het 'ooit' weer goed komt, volledig irrationeel overigens. En dat is het gekke: aan de buitenkant een sterke, onafhankelijke vrouw met carriere, leuk gezin en alles goed voor elkaar (ik vermoed dat jij dat ook bent) en aan de binnenkant dat grote verdriet voor die ene vent... Kop op Martine, over een tijdje voel je je absoluut beter dan nu! Been there.....

Tja, hoe was zijn reactie op mijn afscheidsmail? Egoïstisch eigenlijk. Dat ik hem niet meer tijd geef en niet wil wachten tot hij eraan toe is met me te praten. Het maakte mij inderdaad boos, Zondernaam. Want ik wacht al (veel te) lang op een gesprek met hem, 1 op 1. Hij eindigde de mail wel liefdevol. Gelukkig.

Maar toen dat antwoord van hem kwam, had ik alleen maar de neiging tegen hem te schreeuwen om te zeggen dat hij het verkeerd zag. Ik heb vreselijk gehuild en hem een SMS gestuurd. Hij reageerde alleen maar afstandelijk dat ik dat niet moest doen, omdat ik een keuze had gemaakt en me daar dan ook bij moest houden. Letterlijk: "Je hebt jouw laatste woorden gezegd, houd het daar dan ook bij." Ofwel, STOP MET SMSEN!

Ik heb de hele middag hard gehuild, maar mijn boosheid hielp me zeker mee om mijn schouders eronder te zetten en door te gaan. Nu mijn relatie met mijn man nog. Geen idee of daar nog iets van te maken valt. Ook geen idee hoe ik reageer als ik mijn ex-minnaar met sporten tegenkom. Een knikje lijkt mij meer dan voldoende, maar ik weet ook dat mijn hart van binnen zal bloeden. Het wordt vast minder...

Nonima, bedankt voor het hart onder de riem. Erg aardig van je.

Groetjes,
Martine

Ik leef met je mee

Even wat reacties op delen uit jouw eerdere postings:

"We zetten er een streep onder om thuis te knokken voor onze huwelijken." En jij hebt daar heel goed aan gedaan!Wees trots op jezelf, hij duikt nu al voor de tweede keer in die enorme valkuil. Eerst met jou nu met een ander.

"Ik heb er nu gewoon erg veel verdriet van dat mijn liefde voor hem niet over is en zijn liefde voor mij blijkbaar wel". Jouw liefde voor hem zal nu heel gauw over gaan hoor, dat voorspel ik je. Hij heeft je voor jouw gevoel nu in de steek gelaten, dat is erg goed voor het loslatingsproces! Je hebt toen echt veel voor hem betekend, daarvan ben ik overtuigd. Het was fijner geweest als hij nog in rouw gedompeld was. Maar het feit dat dat niet zo is, is wel een afknapper nu. En dat komt goed uit, hoe meer afknappers hoe beter.

"Wilde ik een paar jaar geleden mijn huwelijk nog voor deze minnaar opgeven, nu is dat zeker niet meer het geval" En gelijk heb je. Dat moet je voor geen enkele minnaar doen. Een minnaar is alleen leuk als je hem erbij hebt. Is je minnaar eenmaal je man, dan heb je nog 1654237 problemen te overwinnen voor je weer echt heppie kunt zijn. Als dat al lukt.

"Want ik wacht al (veel te) lang op een gesprek met hem, 1 op 1". Niet meer doen, neem de regie over je leven weer in eigen hand. In plaats van je te laten leiden door verliefdheidshormonen zoals hij.

"mijn boosheid hielp me zeker mee om mijn schouders eronder te zetten". Goed bezig!!

"Nu mijn relatie met mijn man nog". Hou jezelf voor ogen dat jij hebt volgehouden. Je exminnaar is alweer gevallen voor de charmes van een ander en leert dus niet van zijn fouten. Hij had aan zijn huwelijk moeten werken en heeft dat niet gedaan. Wees blij dat je je huwelijk niet voor hem hebt opgegeven. Dan had hij jou nu in de steek gelaten misschien voor die collega.

Je man verdient een kans. Als je het niet meer ziet zitten met hem, stop er dan mee. Maar modder niet door totdat ook jij weer verliefd wordt op iemand. Dan blijf je aan de gang. Net als je exminnaar.

"Het wordt vast minder... " Zeker weten. Alleen moet jij nog even gaan beseffen dat je met die man echt geen lot uit de loterij kwijt bent. Zoek het geluk bij jezelf, bij je gezin, je werk weet ik veel, maar niet bij een andere man. Het geeft hoe dan ook alleen maar ellende.

Groet hem maar gewoon vriendelijk op de sportschool. Hij zal nog wat vriendelijkheid om zich heen nodig hebben want hij gaat tegen een aantal problemen aanlopen in zijn leven, waar jij in ieder geval niks mee te maken zult hebben. En geniet daarvan!

Ik hoop dat je er snel bovenop bent!

Knikjes (ja, het wordt elke keer minder)

Hij heeft geen zin meer in je, heeft het hoofdstuk afgesloten. Dat is iets anders dan een hekel aan je hebben, vandaar dat hij zijn mail liefdevol eindigt. Maar hij wil verder, kan je niet meer gebruiken, je bent een stoorzender geworden. Als je nú nog contact gaat opnemen, maak je jezelf belachelijk en gaat hij zich uiteindelijk aan je ergeren. Ik ben zelf degene die het heeft uitgemaakt en daarna door de ex-minnaar werd gestalkt en zijn status is nu blok-aan-mijn-been. Zo nu en dan probeert hij contact op te nemen, de laatste keer met een kerstwens. Ik negeer hem nu gewoon maar, misschien dat hij me dan uiteindelijk niet meer lastig valt. Van bitterzoete herinnering is hij door eigen toedoen verworden tot een vervelende mug. Wil jij ook dat x op een dag zó over je gaat denken?

Zoals je zelf waarschijnlijk ook al hebt ontdekt, is het afsluiten een actieve bezigheid, je moet jezelf moed inspreken, prioriteiten stellen (lees: relatie redden), al gaat dat nu meer met je verstand dan met je hart. Echt, het is de enige manier. Treuren mag, maar zwelg niet in je verdriet, zie het als een onvermijdelijk onderdeel van een rouwproces dat je graag wilt afronden zodat je eindelijk weer verder kunt met je leven.

Moeilijk

Geen tranen meer gelukkig, die kan ik wegslikken op moeilijke momenten. Omdat ik hem niet vaak meer zag, en al helemaal niet 1 op 1, heb ik die periode al lang geleden ervaren.

Neemt niet weg dat hij de hele dag in mijn gedachten zit. Overal zie ik auto's rijden van het bedrijf waar hij werkt. Op de radio hoor ik alleen maar muziek met veel herinneringen.

Zonder dramatisch te willen klinken, heb ik het echt wel heel zwaar met de situatie. Het meeste nog mis ik het feit dat ik een vriend kwijt ben, bij wie ik mijn verhaal kwijt kon. Over het verdriet over die vriendin die ik deze week, veel te jong, moest begraven. Over de spannende tijd tijdens de afgelopen maanden door een sollicitatieproces. De euforie dat ik na slechts 2 maanden werkloos te zijn geweest alweer een fantastische nieuwe uitdaging vond. Dat ik het assessment goed heb afgerond... Snappen jullie?

Ik voel me af en toe een triest geval, omdat ik zoveel moeite heb met loslaten van een man die dat waarschijnlijk niet eens waard is. Die op de Hyves van zijn nieuwe minnares zit te lezen wat zij overhoop haalt in haar leven. Vind mijzelf een beetje een sneu persoon nu, haha!

Allemaal, met name Zondernaam en Slimme Brunette, bedankt voor het hart onder de riem en de verstandige woorden. Jullie hebben gelijk, ik moet sterk zijn, dan kan ik dit het snelst achter mij laten. Doe mijn best!

Groetjes,
Martine

Hij was er niet op onze vaste sportavond. Misschien ontloopt hij me, misschien kon hij echt niet. Misschien had hij het te druk met zijn nieuwe minnares (grrrrr). Maar ik heb me dus niet druk hoeven te maken over begroetingen, knikjes e.d. Dat was toch wel rustig, kon ik lekker doorgaan.

Begroeten wordt makkelijker

Kon ik eerst alleen maar knikken naar hem als ik hem zag (eens in de paar weken) omdat mijn keel dicht zat, nu kan ik hem gewoon aanspreken. Alleen hij mij nog niet.... En dan zijn we een klein jaar verder! Dus ook dat wordt beter maar heeft tijd nodig. Ik mis nu niet meer de relatie maar wel de vriendschap, nog steeds. Want ik ben mijn beste vriend kwijt geraakt tegelijk met mijn minnaar. Probeer zo weinig mogelijk op de hoogte te blijven van zijn nieuwe leven (kijk dus zeker niet op haar hyves op facebook), dat scheelt echt. Ik heb ook alle foto's ver weg geborgen maar niet weggegooid. Doorzetten Martine! Komt goed...

Pffff

Een week verder nu en het is nog steeds zwaar, maar ik probeer m'n zinnen te verzetten. Helemaal zonder contact is het toch weer niet geweest deze week, helaas. Al was het contact slechts zakelijk i.v.m. het soort bedrijf waar hij werkt. Lastig uitleggen, maar neem maar van mij aan dat ik er bijna niet omheen kon. Wel heb ik mijn mails (geen telefonisch contact gezocht, al was het maar omdat ik zijn nieuwe minnares niet aan de telefoon wilde krijgen!) enorm afstandelijk gehouden. Zakelijk, zonder privé opmerkingen, alsof ik het naar ieder ander bedrijf zou sturen.

Met de sportavond groette hij neutraal en ik ook. Hij zocht geen contact, geen praatje, maar toen hij aan het eind wegliep, zei hij wel dat hij zo snel mogelijk zou kijken wat hij i.v.m. het mailtje voor me kon doen. Nouja, daar heb ik ook nog niets van gehoord, dus zo hard loopt hij blijkbaar niet meer voor me.

En nu weet ik niet meer wat ik voel. Nog steeds een steek in m'n buik als ik aan hem denk met zijn secretaresse, maar geen tranen. Een warm gevoel toen ik hem met sporten binnen zag komen, terwijl ik uit alle macht deed alsof ik ingespannen bezig was en hem niet binnen zag komen. Ik WIL het afsluiten, het achter me laten, maar dat is toch nog moeilijker dan ik dacht! Vooral omdat mijn dochter tot twee keer toe vandaag over hem begon. Gewoon, alledaagse dingen, maar toch...

Groetjes,
Martine

Martine

Je zegt ergens dat je je ex-minnaar mist als vriend. Dat herken ik, al mis ik hem niet meer als zodanig. Ik voel heel soms nog wel een vaag "jammer dat we geen vrienden kunnen zijn" maar dat stoort me niet, ik heb tenslotte ook nog andere vriendschappen en jij ook.

Zie het als een ziekte die langzaam overgaat en probeer je niet te veel aan jezelf te ergeren, dat maakt je minder opstandig en dus rustiger.

Als het troost

Als het je troost, hier een zware dag die in het teken staat van het gemis... Pfff... Denk je dat je een stapje hebt gemaakt, stort je weer terug...

Moeilijk he..kom op!

Martine hou vol. Is hij nu met die andere vrouw samen? Dus weg bij zijn gezin? Bedenk je nou even, of jij werkelijk de plaats van de nieuwe vrouw zou willen innemen nu. Nee toch? Ja tuurlijk wil je nog even wegdromen in zijn armen. Maar kom, dat is ook een kwestie van hormonen hoor. Die tijd is voorbij. Als jullie toen voor elkaar hadden gekozen was je leventje nu echt geen 100% geluk en rozenblaadjes. Je gezin opbreken voor hem? Nee!! Dat wil je niet, heb je zelf gezegd. Laat het achter je, alsjeblieft. Mooie ervaring en een wijze levensles. Next!! Je zou je man weer eens met andere ogen kunnen bekijken? Die is er ook nog..

Even anoniem?

Even anoniem, dat is nostalgie en heimwee waar jij even last van hebt. Geeft toch niks joh, laat het gewoon toe. Meestal duurt het maar een dagje..Gaat het alweer beter?

Pfff...

Ik krabbel weer op. Even een heftige terugval zullen we maar zeggen. Lief van je dat je informeert!
Baal gewoon dat door heel het gedoe iets in mij is aangeraakt, waardoor het voelt alsof er een stukje bij me weg is. Kan het lastig uitleggen en heel het verhaal opschrijven wil ik niet. Er wordt in deze rubriek ook 'getrapt' en dat kan ik er even niet bij hebben. Doet gewoon even pijn maar gelukkig weer wat minder. Dank je wel!

Volhouden

Weer vele dagen verder, ik lijk ze te tellen! Zondernaam vraagt of hij nu met die andere vrouw samen is. Volgens mij niet, maar ik zou het echt niet weten! Ik geloof haast niet dat hij al weg is bij zijn gezin, dan had ik hier of daar een opmerking op Hyves moeten vinden, en daar lijkt het gewone leven voort te kabbelen.

Mijn man weer met andere ogen bekijken, ja, daarvoor doe ik erg mijn best nu. Deze week zijn we samen een paar dagen weg geweest. Gepraat, gehuild en ja, ook intiem geweest. En dat voelt dubbel. Ondanks het enorme missen van die ex-minnaar, denk ik dat ik er met mijn man wel uit ga komen op den duur. Voordat we weggingen, die paar dagen, heb ik die ex-minnaar wel nog aan de telefoon gehad. Puur zakelijk gesproken, maar hij was vriendelijk en behulpzaam, en dat voelde, ondanks alles, toch prettig.

Voor mijn gevoel scheelt het dat ik door ons uitstapje mijn vaste sportavond moest missen en hem dus weer een week langer niet zie. Volgende week zien we wel weer verder. Nu maar leven bij de dag. Eerst concentreren op m'n nieuwe baan komende week: flinke afleiding!

Bedankt voor jullie medeleven hier!

Groetjes,
Martine

Martine: vk magazine

Vandaag in het Volkskrant Magazine bij de rubriek "Wat zou u doen?" waarbij een vraag van iemand voorgelegd wordt aan lezers, gaat het zo ongeveer precies over dit onderwerp. Misschien interessant voor je om te lezen?

Volhouden martine...

Ik hoop dat je dapperder bent dan ik. Ik ben weer in een mailwisseling beland en alles gaat stuk zo. Dat weet ik ook maa ik blijf maar mailen. Over en weer pijn... Probeer vol te houden. Ik wou dat ik het kon maar het gevoel is zo groot... Nooit meegemaakt en ik wil het nooit meer meemaken. Ik ben niet gemaakt voor liefde. Wou dat het een jaar verder was...

Herkenning

Hier erg veel herkenning in wat ik gelezen heb. Martine, even anoniem en nonima ik heb ook zo'n verdriet. Al 3 jaar ken ik hem en sinds 2 jaar hebben we toegegeven dat we wat voor elkaar voelen. Eigenlijk is sex maar een klein deel van deze relatie. Het gaat meer om de klik, de vriendschap, maar ik herken ook dat het ontzettend onecht is en zonder levensverwachting is. We zitten allebei in een relatie met kinderen en ik ben nog herstellende na mijn laatste bevalling, toch trekken we steeds naar elkaar toe. Soms weken/maanden weinig contact bv door zwangerschapsverlof of vakantie periodes, maar dan ineens zien weer wekelijks of zelfs meerdere keren per week. Allebei willen we niet uit onze relatie weg en weten we dat we nooit samen een leuk setje zouden zijn. Het is waar dat je als minnaars eigenlijk atlijd alleen de leuke kanten van elkaar mee maakt, zo realistisch zijn we allebei.
En nu is het voorbij. Vandaag na een weekje radio stilte vanwege wintersport belde hij. Ergens wist ik dat het ging gebeuren, ik liep er zelf ook over te denken. Hoe lang kunnen we dit nog volhouden, waarom gaan we hier mee door? Hij vertelde dat hij veel had nagedacht op vakantie (waar hij zonder zijn vriendin was) en dat hij uit die relatie met haar wil stappen en dat hij rust nodig heeft om die beslissing goed te nemen, of misschien is er nog een kans voor hun en wil hij zich daar op richten. Ik heb hem gevraagd of hij dan eigenlijk met mij verder wilde, wat ik niet wil hoor, maar hij gelukkig ook niet, daarvoor kennen we elkaar te goed. We hebben het wel allebei overwogen en er over gedroomd, maar daar zal het altijd bij blijven, ook van mijn kant. Ik begrijp dat hij rust nodig heeft. Ik heb het zelf ook. Mijn jongste heeft een beperking en heeft al regelmatig in het ziekenhuis gelegen en dat doet mijn huwelijk ook niet goed. Ik heb in totaal 4 kinderen, dus het is niet bepaald rustig thuis en ik probeer na het verlof mijn werk weer op te pakken. Dus het is natuurlijk ook helemaal niet praktisch om er een vriend/minnaar op na te houden.
Allemaal heel rationeel. Fijn dat ik me nu meer op mijn man kan richten, we hebben het nodig om niet samen in een dip te raken (al veel ruzie/onbegrip/oververmoeid gehad de afgelopen periodes, door de situatie thuis en de drukte) fijn dat ik niet meer stiekem hoef te doen. Fijn dat ik niet bang hoef te zijn betrapt te worden. Maar ooooo wat voel ik me rot Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Het is ook niet zo dat hij mij aan de kant doet voor een ander, maar voor zichzelf kiest, dat is goed, dat moet hij doen en ik snap dat hij daarbij niet door mij afgeleid kan worden, maar ik wil zo graag vriendschap bieden in deze voor hem moeilijke periode, net zoals hij dat ook voor mij deed, toen mijn huwelijk op instorten stond. En nu heeft hij de knoop doorgehakt. Hij zegt wel dat ie over een poosje misschien weer de vriendschap wil en ik weet dat hij me gaat missen en dat maakt het zo moeilijk. Eerlijk gezegd hoop ik dat hij zijn relatie nog kan redden, ik gun het hem en zijn kinderen. Ik wil hem alleen niet kwijt en dan bedoel ik niet de sex, maar puur de aandacht, genegenheid, vriendschap, verbondenheid. Hij geeft mij zoveel wat ik niet bij mijn man vind. Mijn man is een fijne partner een goede huisman en super vader, maar ik mis iets en dat gaf hij wel en dat ga ik nu weer missen. Ik voel me leeg, kan niet huilen, vind het onterecht dat ik verdriet heb. Ik ben streng voor mezelf, mijn gezin mag hier niet onder leiden, maar ooooo, wat doet het pijn. Vrienden van hem (die van ons weten) hadden ook als eens gezegd dat het "al veel te lang duurde" en dat is ook zo. We draaien al 3 jaar om elkaar heen..... ik hoop dat ik de leegte snel kan opvullen met aandacht voor mijn gezin en kinderen. Het voorjaar komt eraan, dan ziet de wereld er ook weer anders uit. Ik heb hem ook nog een mail gestuurd met de boodschap dat ik hem sterkte wens, dat ik hem het beste gun, maar dat ik erg verdrietig ben als ik nooit meer zal zien. Ik weet niet wat ik verwacht, gewoon vriendschap, zoals meestal, geen sex, dat is echt ondergeschikt aan het gevoel dat ik voor hem heb. Ik keek altijd uit naar onze wandelingen en bakkies koffie en fijne gesprekken, het was een onderdeel van mijn leven geworden en daar zit nu een gat. Ik ben ook boos, hoe kan hij mij nou zo in de steek laten, ik kan er toch zijn voor hem? Blijkbaar voelt hij zoveel voor mij dat ik hem in de weg zit. Verliefdheid is mooi, maar ook zo pijnlijk.
Ik wilde van me afschrijven, voel me minder eenzaam nu ik lees dat er zoveel vrouwen zijn die in dit schuitje zitten, meer dan ik dacht. Ben er niet trots op, kan er ook met niemand over praten.

Omgekeerd

Mijn man wordtelt met de gevoelens waar jullie mee worstelen...hij kiest heel duidelijk voor mij, maar kan vriendin duidelijk niet los laten, ik zie dat hij ertegen vecht, maar we hebben het beide er zwaar mee, ik probeer er niet te veel over te praten
wat raden jullie mij aan ???

Heartbounce en "ik "

Heartbounce, leg je erbij neer dat sommige vriendschappen nu eenmaal niet geconsumeerd kunnen worden. Niet omdat hij op een onafhankelijke manier beslissingen over zijn leven wil nemen en niet wil vluchten in het leuke contact met jou. En anderzijds omdat het ook niet eerlijk is ten opzichte van je man: zou jij het leuk vinden als hij er een innige vriendschap met een ex-minnares op na hield? Houd jezelf ook goed voor dat de bijzondere gesprekken voor een deel op fantasie zijn gebaseerd, je weet helemaal niet hoe een relatie met hem zou uitpakken als je ook de dagelijkse praktijk met alle problemen van dien met hem zou delen, misschien is hij dan helemaal niet zo leuk meer.

Aan ik: je doet er goed aan om er niet te veel over te praten, uit het oor, uit het hart. Het is normaal dat hij haar mist en dat heeft tijd nodig om te slijten. Petje af dat hij een keuze heeft gemaakt. Hopelijk is zijn vriendin zo wijs om geen platonische vriendschap met hem te willen en contact met hem op te nemen want dan duurt het "ontbindingsproces" langer.

Het is een utopie om te denken dat je een verhouding soepeltjes kunt laten overgaan in een gewone vriendschap, ook daar is tijd voor nodig. Ik was zelf de minnares van een getrouwde man en heb die verhouding na een jaar met veel pijn en moeite afgekapt omdat hij niet kon kiezen. Ik vond dat de kans dat hij gelukkig zou worden groter was door in de schoot van zijn dertigjarige huwelijk terug te keren dan door een nieuw leven met mij te beginnen. Een cliché: loslaten uit liefde. Niet dat ik nooit meer aan hem denk maar het heeft inmiddels - ander cliché - een plaatsje gekregen.

Weer een week voorbij

Volhouden Martine, weer een week voorbij! Ik heb helaas weer een flinke terugslag door een ontmoeting niet al te lang geleden. Dat heeft me weer een paar slapeloze nachten bezorgd.... en dan ben ik een klein jaar verder. Het feit dat ook hij het er zo moeilijk mee heeft maakt het natuurlijk niet makkelijker. Ons verstand en beider trots staan een relatie in de weg. Gelukkig ontmoeten we elkaar alleen nog op openbare plaatsen waar we ons wel moeten gedragen

Voor Ik: mijn man weet niet officieel van mijn relatie maar niet officieel weet hij het wel degelijk. Hij is rustig en lief gebleven, verzekert mij steeds opnieuw van zijn liefde voor mij. En dat geeft me het gevoel dat het de moeite waard is dat ik deze keuze heb gemaakt voor hem en ons gezin. We praten er verder niet over. Als hij alleen narrig en vervelend zou zijn weet ik zeker dat ons huwelijk al ten einde zou zijn. Maar dat is hij niet en ik zie alle goede kanten van ons huwelijk en gezin en waarom ik de juiste beslissing heb genomen om bij hem en het gezin te blijven. Maar het blijft moeilijk als ik 'hem' weer eens zie. Dat gevoel zit diep en is blijvend. Een normale vriendschap is zeker onmogelijk in ons geval, hoe graag ik het ook zou willen. Ik hoop op langere termijn op een normaal niveau "kennissen" te komen met hem zodat ik hem nu en dan kan blijven zien in de toekomst.

Nonima

Vanwaar die ontmoeting? Toevallig of vrijwillig? Toch niet het laatste, hè?

Ook meegemaakt

Ik heb dit ook meegemaakt, maar ben inmiddels 5 jaar verder. Bij mij is het gevoel van missen helemaal weg, denk nog maar heel af en toe aan de man in kwestie. Terugkijkend denk ik dat het bij mij ongeveer twee jaar heeft geduurd. Wat hielp is dat ik hem nooit meer ergens tegenkwam, behalve in de verte op straat. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad, maar het is echt over en ik ben heel heel gelukkig met mijn keuze voor mijn man en gezin.
Het is echt een moeilijke keuze om wel of niet te blijven treuren. Treuren levert namelijk ook iets op. Zolang je treurt hou je hem nog een beetje vast en hoef je niet echt door met je leven. Dat loslaten vereist moed en een wilsbesluit. Het gevoel volgt dat wilsbesluit. Het is even volhouden maar als je jezelf dwingt niet te blijven dromen en herinneringen ophalen en hopen op toch een toekomst samen, zal het gevoel langzaamaan anders en minder worden. Tot het weg is en verworden tot een herinnering aan gevoel.
Groet doornroosje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Doornroosje, prima verwoord

Het zou een posting van mezelf kunnen zijn Het is inderdaad zo dat je jezelf een schop onder je kont moet geven, zo heb ik het ook gedaan. Interessant dat je een termijn van twee jaar noemt, bij mij is het een jaar geleden dat ik het heb uitgemaakt en ik denk nog te vaak aan hem naar mijn smaak maar dus zelden met nostalgie, ik richt mijn gedachten vooral op het foute en uitzichtloze van de relatie. Ik heb me er maar bij neergelegd dat het verwerkingsproces tijd nodig heeft. Ook ik kom hem trouwens nooit tegen, dat scheelt inderdaad, toen het uit was hebben we elkaar nog een paar keer gezien en als je na een aantal weken denkt een beetje op te krabbelen ben je emotioneel weer helemaal terug bij af.

Knop om, maar die moet je wel eerst vinden

Het is bij mij nu 2 jaar geleden en ik zie mijn ex-minnaar de hele dag want hij zit een kamer verder op kantoor. Toen het net voorbij was zat ik elke dag in tranen in de auto naar huis. Het deed zo vreselijk veel pijn. Ik weet niet wat de ommezwaai is geweest, maar opeens was het over. Er is geen spoor meer te bekennen van mijn oude gevoelens, ik moet er juist heel veel moeite voor doen om onze relatie weer voor de geest te halen. We hebben dagelijks met elkaar te maken en soms zijn we ook alleen in een ruimte. Gewoon als collega's. En dat terwijl hij toen mijn hele wereld was.