Verdriet

Twee jaar

Ik heb ooit ergens gelezen dat liefdesverdriet twee jaar duurt. Bij mij klopte dat. In het begin zat ik vaak te huilen in de auto op weg naar mijn werk. Uiteindelijk werd ik mijn eigen verdriet ongelofelijk zat en vanaf dat moment ging het steeds beter. Wat ook hielp is dat mijn minnaar zelf ging scheiden en een nieuwe vriendin kreeg. Wat ook hielp is alle mails en andere herinneringen weggooien, zodat ik niets meer kon teruglezen. Nu kan ik me eigenlijk niet meer voorstellen dat ik er zo door in beslag werd genomen. Natuurlijk komt hij nog wel eens voorbij in mijn hoofd, maar zonder al te veel gedachten. Ik heb er geen enkel verdriet meer van. Eerder een soort schaamtegevoel.

Groet doornroosje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Slimme brunette

Vrijwillig... ik weet het stom maar er spelen nog andere belangen mee. Ik ben onder de indruk van de tekst van Doornroosje!

Nonima

Hmm, wat zijn de andere belangen die meespelen? En zijn die niet een smoes om elkaar toch lekker weer even te zien? Enfin, ik neem aan dat je ervan hebt geleerd. Ik heb het ook gedaan hoor, toch nog weer even contact. Nooit meer dus. Wat betreft het kennissenniveau: als de gemoederen helemaal zijn bedaard maakt het je niets meer uit of je hem al of niet zo nu en dan nog ziet.

Nonima

Dat herken ik, de wanhoop bij de gedachte dat je hem nooit meer zal zien. Dat je hoopt dat je kennissen zult blijven. In mijn geval was dat onmogelijk, dat zou mijn man nooit hebben geaccepteerd. En terecht. Maar ook dat gevoel gaat over. Het heeft tijd nodig, maar het gaat weg. Ik kwam hem laatst tegen toen ik naar de stad fietste en het deed me helemaal niets meer. Ik vond hem niet eens meer echt leuk ofzo. In de eerste jaren zouden we na zo'n toevallige ontmoeting even hebben gesmst om toch nog even virtueel bij elkaar te zijn, maar nu komt dat niet eens meer in me op en ook niet bij hem.
Groet doornroosje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Doornroosje

Goh wat goed om te lezen! Ik heb je toen gevolgd of eigenlijk heb ik je verhaal ook voor een deel uit het archief gelezen. Ik was toen heel erg onder de indruk wat voor een vreselijke impact dat hele vreemdgaan toen op je had. En hoe je het hele verhaal met ons deelde. Heel goed om te lezen dat je hem echt helemaal los heb kunnen laten. Ik heb nog regelmatig gedacht hoe het toch met je zou gaan. Ik ben echt blij om te horen dat je weer gelukkig bent met je gezin.

Wederhelft

Wat goed om te zien dat het gevoel na verloop van tijd kan wegtrekken ! Ik ben blij jullie reacties te kunnen lezen, wel vind ik het vreemd dat ik hier zo vaak kan lezen over wat de 'vreemdgangers' voelen maar zo weinig ivm wat de partner (zoals ik dus) doormaakt. Ik hoop dus dat het mijn man lukt om los te laten, ik voel wel dat hij ertegen vecht. Kunnen jullie mij ook zeggen hoe jullie je partner in die omstandigheden zagen ? ik vraag mij af hoe hij over mij denkt nu, hij zegt heel vaak dat hij duidelijk voor mij kiest, maar het is al geweest dat ik zag dat hij vlak daarna haar smste dat hij haar miste, pfft, wat moet ik daarmee...hoe moet ik dat opnemen ?

Dat is een hele lastige vraag. Je hebt een groter aandeel in het herstel van je huwelijk dan je zelf waarschijnlijk beseft. Wat mijn man heel goed deed was mij toch wel de ruimte geven in mijn ellende en tegelijkertijd mij steeds laten zien dat we het gvd waard waren om voor te vechten. Hij maakte zichzelf zeker niet klein en bleef me duidelijk maken dat hij van me hield en erg bereid was voor ons te vechten. Dit alles op een niet onderdanige manier. Hij maakte heel duidelijk zijn grenzen duidelijk. Hij is ook nooit extra achterdochtig geworden. Hij liet me zien me toch weer te vertrouwen. Ik had toen heel veel bewondering voor hem en dat heeft me er wel doorheen gesleept. Hij bevestigde mij door zijn gedrag dat hij het heel erg waard was om voor te blijven. We zijn ook meteen in therapie gegaan, dat heeft ook geholpen. En mijn man was ook bereid te kijken naar zijn eigen aandeel in het ontstaan van de affaire. Hij was bereid te onderzoeken of hij ook had bijgedragen aan de verminderde geestelijke intimiteit tussen ons waardoor ik vatbaarder was voor een verliefdheid. Ik durf te beweren dat het tussen ons heel anders had kunnen aflopen als hij niet zo groots was geweest.
In de eerste jaren heb ik ook nog wel eens mailcontact of sms contact gehad met Hem. Niet omdat ik weer terug naar af wilde maar omdat ik hem toch miste. Ik heb mijn man dat ook wel eens verteld en hij zei dan: ik ga er vanuit dat je zelf weet waar de grens ligt. Dat was zo fijn. Daardoor werd het minder beladen. Mijn gemis mocht er zijn zonder dat het onze relatie geweld aandeed. En nu is het gewoon helemaal weg, heb al een jaar geen enkele vorm van contact gehad.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Als je nog vragen hebt, brand maar los.
Groet doornroosje
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Monni

Dank! Ik ben zelf ook dolblij. Ik heb mijn eigen draadjes eigelijk nooit durven teruglezen. Ik denk dat ik me nu zou schamen voor mezelf

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Doornroosje

Wat een mooi verhaal Doornroosje! Heel bijzonder om te lezen, ik heb gewoon tranen in m'n ogen. Heel veel geluk samen verder.

doornroosje, ik heb zeker wat aan je berichtje Ik probeer het allemaal een plaatsje te geven, ik weet dat ik ook mijn fouten had, we hebben een drukke periode achter de rug (kleine kinderen, uit elkaar groeien...) ik grommelde wat aan als hij thuis kwam, en hij zocht dan blijkbaar troost bij een collega. Hij laat duidelijk zien dat hij met mij oud wil worden, maar ik zie dus nog regelmatig dat hij het nog niet helemaal heeft kunnen loslaten, hij is heel lief voor mij, maar ik weet dus nooit in welke mate hij ook lief is voor zijn ex-collega (hij heeft zijn ontslag gehad en werkt nu in een ander bedrijf)
Ik zeg hem ook dat we een rijk leven hebben, er sterker zijn uitgekomen, ik waardeer echt zijn positieve kanten, maar soms zou ik zo graag alles willen weten wat er zich heeft voorgedaan en voordoet
Ik wil hem vertrouwen, maar er zijn momenten dat ik boos word als ik eraan zit te denken. Eigenlijk draagt hij mij nu wel op handen, maar ik vind het dan weer zo'n vervelende opmerking wanneer hij zegt dat hij het erg vindt bij zichzelf dat hij zo gemakkelijk verliefd wordt op knappe vrouwen, hij zou veel liever wat harder daarin willen zijn...tja, hij kan toch niet verwachten dat ik medelijden ga hebben met zijn verliefdheden
ik waardeer mijn man, heb respect voor zijn mooie kanten, maar het vraagt van mij ook een verwerkingsproces
We zijn er wel sterker uitgekomen,maar als het zich weer eens voordoet... ik denk dan soms aan onderstaand versje van Toon Hermans
'Sterven doe je niet ineens, maar afentoe een beetje, en alle beetjes die je stierf, 't is vreemd maar die vergeet je.Het is je dikwijls zelfs ontgaan, je zegt ik ben wat moe, maar op een keer, dan ben je aan je laatste keertje toe....
Ik ben dus veel meer een grommeltrien dan mijn man, we hebben in de afgelopen 30 jaar al 3 keer een moeilijkere periode gehad, en die 3 keer is hij tekens hopeloos verliefd geweest (ik weet niet in hoe verre hij daar dan in ging)...

De man van doornroosje

Indrukwekkend hoe je man heeft gereageerd. Ik vermoed dat de vrouw van mijn ex-minnaar ook ongeveer op die manier ermee omgaat, ik heb haar namelijk leren kennen, bovendien was mijn minnaar altijd erg openhartig over hun relatie (absurd: je minnares opzoeken, hete seks hebben en terwijl je nog gezellig tegen elkaar aanligt vertellen hoeveel je van je vrouw houdt). Mede omdat het zo'n geweldige vrouw is heb ik me teruggetrokken, ik kon het haar niet aandoen en zou me denk ik altijd enigszins schuldig blijven voelen haar man afgepikt te hebben.

Toen het net uit was had ik veel last van jaloezie en afgunst dat zij er als stel uiteindelijk sterker uit zouden komen, ik voelde me gebruikt als een soort relatietherapeute om een ingedut huwelijk nieuw leven in te blazen (was ik wel zelf bij natuurlijk). Maar nu kan ik zeggen dat ik juist blij voor ze ben, ze verdienen het, allebei.

Elkaar tegen blijven komen

Ik kom hem nog eens in de 6 weken tegen bij een ontmoeting met een vriendenclub. Als ik hem niet meer wil zien moet ik die vriendenclub opgeven. Dat is het me niet waard. Als ik hem nu zie word ik wel melancholisch, bedenk hoe leuk het met hem was en dat ik niet voor niets zoveel van hem gehouden heb. Een paar dagen (en gebroken nachten) later weet ik weer waarom het eindigde en kom ik weer op beide voeten terecht in het normale leven.

Wat het moeilijker maakt is dat hij de draad nog niet heeft opgepakt en er tussen ons nog steeds een magneet zit als we elkaar zien. Maar we willen beiden niet terug naar de oude situatie dus dat komt op termijn wel goed. Als hij een nieuwe vriendin krijgt zullen zijn emoties ook wel minder worden hoop ik (hij is kort na het beëindigen van onze relatie gescheiden).

En waar ik in het begin ook nog naar foto's en mails keek doe ik dat nu niet meer, geen behoefte meer aan. Wij SMS'en en mailen ook niet meer. Tijd is de belangrijkste factor - nog een ruim jaar te gaan dus als ik Doornroosje's tijdpad aan houd

Voor Ik: ik vind dat je wel heel coulant bent naar je man. Zie je hem SMS'en met zijn ex? Dat lijkt me wel heel bot naar jou toe. Je kunt daarin ook je eigen grenzen stellen.

Aan "ik" (voor jou kiezen maar ook haar missen)

Ik zit dit draadje nog eens over te lezen. Zelf heb ik nooit in jouw schuitje gezeten maar er wel heel dichtbij gestaan (als minnares). Wat ik ervan kan zeggen is dat je man liever niet had gekozen. Zijn verliefdheid op mij was echt maar hij hield ook van zijn vrouw. Heerlijk toch? Een veilig thuis maar ook de opwinding en de romantiek van een geheime verhouding. Volgens mij zouden de meesten vrolijk hun hele leven van twee walletjes blijven eten maar dat is meestal geen haalbare kaart, de echtgenote en/of de minnares dwingt hem uiteindelijk een keuze te maken. "Ik", hij heeft voor jou gekozen maar dat betekent niet dat hij niet een rouwproces doormaakt wat betreft die andere vrouw. Misschien kun je het een beetje vergelijken met stoppen met roken, je mist je sigaretten maar je weet dat je er goed aan doet er geen meer op te steken.

Ik weet niet waarom hij haar smst, dat is heel individueel. Mijn minnaar deed dat ook toen het net uit was. Volgens mijn huidige vriend bleef hij contact opnemen om te kijken of er toch nog een wipje in zat maar dat is wat kort door de bocht, volgens mij zou hij ook tevreden geweest zijn met een gesprek, een blik, een teken van leven. Maar daarmee rek je het liefdesverdriet alleen maar. Vermoedelijk liet je man zijn minnares weten dat hij haar miste om toch nog een soort contact met haar te hebben en/of haar niet het gevoel te geven dat hij haar doodleuk heeft gedumpt. Als je het erover wilt hebben, neem dat dan als insteek, hang niet de jaloerse echtenote uit maar zeg dat het voor zijn eigen bestwil beter is geen contact meer met haar op te nemen. Ook voor háár is dat beter, dan kan ook zij die periode sneller afsluiten. Draai het om: niet "als je echt van mij houdt neem je geen contact met haar op, ook geen simpel smsje" maar "als je echt om haar geeft laat je haar met rust". Zelf vond ik het heel vervelend dat hij mij nog achtervolgde toen de knoop eenmaal was doorgehakt.

Nonima

Bij het verwerken van liefdesverdriet kun je beter een tijdje afstand nemen, een maand of twee, drie is voor mij genoeg om de scherpste kantjes ervan af te halen. Is het misschien een idee om eens een keer een ontmoeting met de vriendenclub over te slaan? Vraag hem ook (mocht hij zich daaraan schuldig maken) om je niet in te lichten over zijn gevoelens, dat schept maar weer een onnodige band. Ik hoop dat ook jij geen al te intieme gesprekken met hem begint. Spreek desnoods iets concreets af, stel een aantal maanden vast (hoe meer hoe beter) waarin je neutraal en afstandelijk naar elkaar doet. Dan weet je dus van elkaar dat het niet uit vijandigheid is maar voor beider bestwil.

Stoppen met roken

Hahaha stoppen met roken vond ik een stuk gemakkelijker We zijn een klein jaar uit elkaar Slimme Brunette en sindsdien spreken we niet meer met elkaar. Wat liefdesverdriet betreft zijn bij mij ook allang de scherpe kanten vanaf, ik mis hem niet meer. Totdat ik hem weer zie en de vonk weer overslaat. Waar we vervolgens niets meer mee doen want de relatie is niet voor niets tot een einde gekomen.

Ik ben het trouwens met je eens dat mensen die getrouwd zijn en een minnaar of minnares hebben daar langere tijd rustig mee verder kunnen gaan, totdat de echtgenoot/echtgenote of de minnaar/minnares daar een einde aan maakt.

Twee jaar

Het is hier al vaker genoemd: liefdesverdriet duurt gemiddeld twee jaar. Mijn ex-minnaar heeft twee jaar geleden de knoop doorgehakt om een streep te zetten onder onze affaire. Bij hem was het liefdesverdriet duidelijk over en daarom was er ruimte voor een nieuwe liefde. Jammer alleen dat hij die toch niet bij zijn vrouw vond en er nu weer een minnares op nahoudt.

Ik heb zoveel nagedacht en gepraat (met man en vriendin) de afgelopen weken, dat ik er nu weer wat rustiger in sta. Langzaam maar zeker begint mijn verstand het van mijn gevoel te winnen. Jullie hebben gelijk: als je hem niet ziet, is dat makkelijker. Ik heb hem dan ook al twee weken niet gezien, dat scheelt. En echt, er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan hem denk, want hij zit in mijn systeem.

Ik vind het wel enorm jammer dat we niet "gewoon" vrienden kunnen blijven, maar misschien heeft hij gelijk als hij zegt: "onze liefde heeft de vriendschap kapot gemaakt". Want dat is ook hoe onze relatie ontstond: eerst vriendschap, toen liefde. Die vriendschap lijkt nu niet meer mogelijk. Eeuwig zonde.

Groetjes,
Martine

Een heldere gedachte die ik bij het opstaan had.

Wie haar verhouding in dit verhaal herkent heeft er misschien iets aan. Ook degenen die in de steek zijn gelaten kunnen er misschien troost uit putten.

Minnaar hield heel veel van mij, zei hij altijd, en als ik mopperde op de situatie hield hij me voor dat ik, als ik net zoveel van hem hield als hij van mij, me zou neerleggen bij de situatie en tevreden moest zijn met elke minuut die ik met hem kon doorbrengen. Ik moet zeggen dat hij heel erg zijn best deed om contact te houden, als het maar éven kon zat hij bij mij en op minnaarloze dagen was er altijd wel een sms, chat of telefoontje. Waarschijnlijk manipuleerde hij me dan ook niet bewust en geloofde in zijn theorie. Tot gisteravond dacht ik nog: "Misschien hield ik inderdaad wel niet genoeg van hem."

De schellen zijn me van de ogen gevallen. Als hij echt van mij had gehouden, had hij me losgelaten en zo de weg vrijgemaakt voor een gelukkiger liefdesleven met een ander.

Kers op de taart

Brunette, dat denk ik dus ook, ik ben de echtgenote van, en ik weet dat mijn man echt niet zonder mij wil en kan, dat ik boven alles sta, maar hij is dus gemakklijk verliefd op vrouwelijk schoon, hij geniet van de aandacht, de liefkozingen edm, het loslaten is voor hem moeilijk, want het is natuurlijk altijd een lekker dessertje. Bij ons is het voor hem ook steeds een handvat in moeilijkere perioden, een handvat om in de moeilijke tijd hem ff verder te helpen, en daarom vind ik het ergens ook wel wat zielig hebben voor de liefjes, hoewel hij ze weet te overladen met heel veel liefde en aandacht, weet ik dat ik voor hem toch steeds een ander plaatsje zal hebben, waar hij uiteindelijk voor wil gaan...eigenlijk zijn het allessamen 3 zielige personen maar dan vanuit een ander zichtpunt....

Da's wel een beetje te makkelijk

Hij had moeten loslaten uit liefde? Vind dat toch wat makkelijk gezegd want uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor wat je doet. Soms is iets te groot en heb je geen controle op jezelf (heb ik wat last van) maar uiteindelijk ben ik zelf verantwoordelijk voor wat ik doe, niet doe en nooit de ander. En het spijt me maar loslaten uit liefde? Ik denk dat mensen pas loslaten als er andere dingen spelen: meer willen wat de ander niet wil geven, gevoelens veranderen en blust uit, geen toestanden willen, maar echt puur uit liefde? Hopelijk dan uit liefde voor jezelf, dat je zelf beter verdient ;-)

Als ik redenering doortrek

Als ik de redenering doortrek zitten we allemaal vast aan de vorm één man met één vrouw. Waarom zou ik mijn partner niet ook de liefde van een ander gunnen? Dat zou pas echt loslaten zijn. Maar ik denk dat ik dat ook niet kan, zoals de meesten, maar dat zou misschien wel pure liefde zijn. Don't hold back maar laat de ander geniet wat op zijn/haar pad komt...

Onbaatzuchtige liefde.

Tja, je kunt je man z'n minnares gunnen maar neemt die ook genoegen met een gedeelde plaats? Weet je zeker dat die niet aan hem gaat trekken als ze merkt dat de echtgenote haar "bezit" niet goed "bewaakt"? Aan de andere kant ik het misschien wel slim om het zo te spelen want mensen die dit kunnen zijn er niet veel.

Uit liefde loslaten doe je ook met kinderen, die worden ooit volwassen. Je gunt je kind een eigen partner. Waarom dan niet een minnares loslaten?

Minnares loslaten

Wat Brunette zegt, gebeurde mij dus. Dacht ik toen. Hij kon mijn gezin niet opbreken, daarvoor hield hij te veel van mij en mijn kinderen. Zei hij. En omdat hij ook zo vreselijk van zijn eigen kinderen hield, vond hij dat we er toen een punt achter moesten zetten. Ik dacht toen dat hij mij uit liefde losliet.

Nu geloof ik dat hij nooit genoeg van mij heeft gehouden. Dat ik niet meer was dan alleen maar een flirt. Anders was hij nu niet voor de charmes van die ander gevallen.

En dan nu iets bekennen: ik heb gisteren contact met hem gehad. Ik was niet sterk genoeg en heb hem gebeld, want ik wilde zo graag weten hoe het met hem ging. Hij nam direct op. En eigenlijk vond ik het fijn om met hem te praten. Het ging niet echt over ons, maar meer om hem. Maar wat hij me zei, maakte me ook wel blij: hij denkt dat hij en zijn vrouw eruit zullen komen. Nog een lange weg, dat wel, maar zij is nu eindelijk ook bereid te knokken.

Nu blijkt ook dat hij 'de vuile was' nooit buiten heeft gehangen, waardoor zoveel mensen het weten van hem en zijn secretaresse. Hij vertelde nu dat zijn vrouw erachter was gekomen doordat ze smsjes van hen had gelezen, en dat zij haar verhaal bij familie en vrienden had gedaan. Die hebben hem massaal laten vallen.

Zijn vrouw heeft het de afgelopen maanden vreselijk moeilijk gehad en besefte toen pas hoe slecht het in hun relatie ging. Nu krabbelen ze er een beetje uit en gek genoeg maakt me dat blij. Omdat dat de plek is waar hij hoort, in mijn ogen. En niet bij zijn secretaresse.

Maargoed, die affaire is ook niet zomaar afgesloten. Wat Brunette zegt, zou hier wel van toepassing zijn. Hij zou haar uit liefde moeten loslaten, zodat zij haar eigen leven met haar vriend verder kan opbouwen. Met misschien wel een toekomst met een gezinnetje van haarzelf. Ze is nog zo jong. Maar dat dat moeilijk is als de verliefde gevoelens welig tieren en je elkaar dagelijks ziet, sterker nog, nauw samenwerkt, dan gaat dat niet echt werken. Hij zei gisteren dat het erop uit zou draaien dat één van hen weg zal moeten gaan bij dat bedrijf. Ik vrees voor haar dat zij aan het kortste eind zal trekken, dit win je niet van je baas. Maar hij wil haar in deze tijd ook niet op straat zetten, want er schijnen ook nog wat financiële problemen mee te spelen en ja, hij is natuurlijk ook nog erg verliefd. Eigenlijk ben ik gewoon blij dat mijn verliefdheid steeds meer naar de achtergrond raakt, want zo'n man wil je inderdaad niet! Niet dat ik er niet meer verdrietig over ben, want dat ben ik nog steeds op z'n tijd.

Volgens mij vond hij het wel prettig dat hij er met mij over mocht praten. Hij gaf ook wel schoorvoetend toe dat zijn verliefdheid op mij al vrij lang over was. Ik werd daar wel even verdrietig van, en ook een beetje boos, omdat ik mijn huwelijk zo heb laten wankelen, omdat ik bleef hopen...

En dan nu doorpakken en voor mijn huwelijk knokken. Met dubbele gevoelens, want ik ben nog steeds erg in de war.

Nouja, ik weet het ook niet. Gebruik dit forum nu alleen maar om het van me af te praten. Ook wel lekker, maar het draagt niet echt bij aan dit draadje. Maar toch bedankt voor het lezen!

Groetjes,
Martine

Martine, er zit schot in

In eerste instantie dacht ik "foei" toen ik las dat je contact met hem had opgenomen maar dat is makkelijk praten voor iemand die die fase al voorbij is, ik heb zelf destijds ook maandenlang moeten vechten tegen de neiging contact op te nemen.

"Alleen maar een flirt" vind ik wat kort door de bocht, je hebt echt wel meer voor hem betekend, je was waarschijnlijk een waardevolle aanvulling op zijn huwelijk, een stabiele haven toen hij uit de werkelijkheid wilde vluchten. De fout is (pas verworven inzicht) dat wij mensen te snel geneigd zijn te denken dat er sprake is van echte liefde. Het resultaat van de optelsom van goede seks + diepe sympathie leidt vaak tot verliefdheid maar of uit die verliefdheid uiteindelijk echte liefde groeit is nog maar de vraag. Verliefde mensen klampen zich vast aan hun voorwerp van begeerte, pas als de liefde opkomt (of overgaat) is men in staat iemand los te kunnen laten.

Kan me heel goed voorstellen dat je blij bent dat hij weer voor zijn relatie wil gaan, ook ik vond destijds dat het huwelijk de plek was waar mijn minnaar thuishoorde en zou het moeilijk gevonden hebben te horen dat hij een vervangster voor mij zou hebben gevonden. Het moet ook prettig voor je zijn geweest te horen dat zijn gevoelens voor zijn secretaresse niet sterker waren dan die voor jou (in de zin van openbaar willen maken) maar dat er sprake van van ordinaire betrapping.

Heb je onlangs nog draadjes geopend over je problemen met je man? Zo nee, dan wordt het daar hoog tijd voor.

Foei?

Tja, het was geen slimme zet van me om hem te bellen, maar ach, het was een zwak momentje. Zoals ik ook die secretaresse niet moet volgen op Hyves en ik dat dus wel dagelijks doe. Triest geval ben ik! Haha! Al werd ik er vandaag wel blijer van, omdat het ernaar uitziet dat er een eind gaat komen aan haar financiële problemen. Ik weet bijna wel zeker dat ze binnenkort naar een andere baan mag gaan uitkijken, omdat hij anders thuis geen kans kan geven. Jeetje, dat het me zo bezighoudt! Vreselijk!

Maar je hebt gelijk: het doet mij goed als hij voor zijn vrouw kiest, want dan was die secretaresse ook niet meer dan een verliefdheid "uit armoede". En daarmee bedoel ik dat hij de liefde thuis niet voldoende ontving (gaf hij eigenlijk zelf wel?), waardoor een verliefdheid zomaar op de loer ligt.

Morgen zie ik hem waarschijnlijk met sporten weer, en hoe fout ook: ik kijk er ook weer naar uit. Niet dat hij veel zal zeggen, maar ik vind het gewoon fijn hem te zien!

En Brunette, veel over mijn relatieproblemen met mijn man heb ik hier niet geschreven en ik weet ook niet in welke draadjes ik gereageerd heb op anderen over mijn eigen problemen. Dat is ook niet nodig, er is niets mis met mijn geheugen!

Groetjes,
Martine

Dubbele gevoelens

Martine, ook ik had lange tijd gemengde gevoelens, en ik kan je vertellen: het kan toch goedkomen!

Ik ben voor mijn werk vier maanden in het buitenland en heb daar (met toestemming van mijn toen-nog vriend!) een sexuele relatie gehad met een ander. Maar natuurlijk gaan die dingen niet zoals je ze plant, en ik werd verschrikkelijk verliefd. Terug in NL - vriend en ik waren intussen zeven jaar bij elkaar - heb ik enorm met mijn gevoelens geworsteld, maar ben toch bij mijn vriend gebleven. Intussen zijn we (vriend en ik) alweer vijf jaar getrouwd en hebben we twee prachtige kinderen. Ik ben nog steeds dolgelukkig met mijn keus, hoewel ik nog steeds wel eens aan mijn prachtige minnaar denk. Tja. Het leven is keuzes maken. Maar ik hoop dat je net als ik weer heel gelukkig wordt met je man. Ga er vol voor!

Redhead