Verdergaan na ontrouw

antwoord aan evelinien en charis

Ik had gelezen over de rouw en de fases daarvan en ik herken veel maar ik merk dat ik de fases wat door elkaar heen gooi, maar ook dat zal er wel bij horen.

Wat betreft een depressie: ik denk dat ik zeker depressieve klachten heb, maar ook dat is niet constant, het leeg voelen is erg afhankelijk van hoe het contact met mijn man is merk ik. Dat vind ik alleen maar fijn, dat betekent dat ik niet in die put hoef te zakken. Ik sloot hem ook wat buiten omdat ik niet kon omgaan met die leegte, als hij vroeg wat er was zei ik dat er niets was en wilde ik niet praten. Ik kon dat niet, er was een grote drempel. Eergisteren en gisteren hebben we toch gepraat omdat hij aangaf bang te zijn mij kwijt te raken doordat ik hem buiten sloot. Ik merkte dat hij pijn had doordat hij mij niet kon bereiken en ik wilde niet dat we zo het weekend in zouden gaan.

Deze gesprekken hebben me echt goed gedaan. We hebben het gehad over hoe ik me voel en waar ik het op dit moment het moeilijkst mee heb. Ik dacht nog steeds dat hij van haar hield maar nu vertelde hij dat hij zelf denkt dat het toch geen liefde was. Hij voelde zich door mij niet gehoord, gezien en geaccepteerd en zij gaf hem dat gevoel wel. Zij vond hem mooi terwijl ik al tijden roep dat hij moet afvallen (wat hij ook echt moet, ook van de huisarts ivm zijn lichamelijke klachten). Hij vond het fijn bij haar omdat ze niet de beslommeringen hadden die bij een gezin horen, maar hij realiseerde zich ook al die tijd dat het een soort schijnwereld was. Hij liet zich bij haar van zijn mooiste kant zien en realiseert zich dat zij dat ook deed. Hij dacht dat het liefde was wat hij voelde, maar nu denkt hij dat hij verliefd op de aandacht was en dat dit had kunnen gebeuren bij iedereen die hem dit goede gevoel gaf en dat het niet om haar persoontje ging. Ze waren voor die affaire geen vrienden en het contact met haar mist hij ook niet. Hij vindt haar een zeer goede werknemer en daarom wil hij haar houden: omdat het goed is voor het bedrijf en niet omdat hij haar wil blijven zien.

Hij heeft steeds gezegd dat ik het als een wedstrijd zie en dat het dat niet is. Nu zei hij dat als ik het zo wilde zien, dat ik dan op alle fronten gewonnen heb: niets met haar was beter of fijner dan met of bij mij, het was wel makkelijker omdat ze elkaar eigenlijk niet kenden. Hij vindt haar een aantrekkelijke vrouw maar zeker niet aantrekkelijker dan ik. (stom, maar dat vind ik belangrijk)
De seks met haar was fijn omdat hij grote emotionele verbondenheid voelde, maar fijn en fijn+lekker of fijn+fantastisch is iets anders.(ook stom, maar ook dat was erg belangrijk voor mij)

Hij heeft vanaf het begin tegen haar gezegd dat hij van mij hield en niet bij mij weg wilde gaan. Dat ik dat gemeen van hem vind omdat zij wel met hem verder wilde, vindt hij niet mijn probleem. Hij zegt dat ik me daar niet depri om moet voelen, dat mijn beeld van hem daardoor wel veranderd kan zijn, maar dat dat tussen hem en haar was en niet tussen mij en hem. Het klinkt hard zoals ik het schrijf, maar hij is geen harde man, echt niet. Hij heeft gelijk, ik hoef hem dat niet te verwijten, zij heeft dat geaccepteerd en is niet gestopt met die affaire. Op een gegeven moment zei hij dat hij, als hij alles terug kon draaien, het niet opnieuw zou doen. Ik zei dat ik dat tegenstrijdig vond omdat hij het als een waardevolle periode zag. Toen zei hij dat dat ook zo was, vooral omdat zijn zelfvertrouwen opgekrikt werd door haar, maar dat hij met mij had moeten praten over dat hij zich zo gekwetst, niet gezien en gehoord voelde door mij. Dat we toen misschien al in relatietherapie hadden moeten gaan en dat deze affaire een verkeerde keuze was geweest. Als ik op een gegeven moment toch besluit om niet verder te gaan, gaat hij niet terug naar haar. Hij heeft de afgelopen tijd gemerkt dat het hem niets doet als hij haar ziet of gesprekken met haar heeft. Hij mist het contact niet, zijn hart gaat niet sneller kloppen, hij ziet haar als een gewone collega, maar hij vond het in het begin wel moeilijk om een goede manier te vinden om met elkaar om te gaan omdat ze wel iets gehad hebben met elkaar.

Ik dacht steeds, of wilde denken, dat hij haar zo fantastisch vond en dat ik niet aan haar kon tippen. Wij hebben regelmatig kleine irritaties en ik probeerde daar nu uit weg te blijven. Nu vertelde hij dat hij zich ook wel irriteerde aan dingen van haar, bijvoorbeeld dat ze toch belde op een avond toen ze ergens privé mee zat of dat ze tegen hem had gezegd dat ze meer steun van hem had verwacht wat betreft andere privé-zaken. Ze hadden duidelijk afgesproken dat ze die 2 werelden zouden scheiden en zij ging toch over die grens heen. Hij vertelde dat niet uit zichzelf maar ik heb hem gerichte vragen gesteld en daar antwoord op gekregen. Hij is niet iemand die negatief over een ander zal praten en het feit dat hij dit en andere voorbeelden tegen mij heeft gezegd is voor mij helend.

Alles wat hierboven staat deed me heel erg goed. Ik vind het nog steeds stom hoor, maar ik begrijp het wel. Ik ben gewoon heel blij met de wetenschap dat het toch geen liefde was wat hij voor haar heeft gevoeld. Wel warme gevoelens en verliefdheid, maar niet de liefde die hij voor mij voelt. Dat ik voor hem nooit van die 1e plaats af ben geweest, ondanks alles.
Ik was er eerst niet aan toe om het zo te zien en hoorde hem ook niet echt als hij dit zei of liet merken: ik was veel te veel met mijn gekwetste ik bezig.

Ik was ook nog steeds woest op haar, maar dat is nu wel wat minder. Misschien heb ik het wel nodig om het als een wedstrijd te zien om hier goed uit te komen, als dat mij helpt om verder te bouwen aan onze gezamenlijke toekomst lijkt me dat goed.

Omdat ik altijd maar schrijf dat het niet goed met me gaat, wilde ik nu laten weten dat ik me op dit moment niet depri voel en dat ik hoop dat dit weer een stap voorwaarts is in het acceptatieproces.

Voor Hilde

Hilde,

Je vraagt wat jouw rol was in alles wat er gebeurd is. Mensen zeggen terecht dat jij niets kan doen aan de keuze die hij heeft gemaakt, om vreemd te gaan met een ander. Maar ik denk wel degelijk dat jij een aandeel hebt gehad in dat jullie huwelijk is scheefgegroeid. In je berichten lees ik dat jij jezelf heel erg hebt weggecijferd voor je man, je praatte met hem niet over je angsten, was altijd inschikkelijk (ging eerder naar huis etc.), leerde zijn taal, verdiepte je in zijn cultuur en gebruiken. Daarmee heb je een groot deel van jezelf buitenspel gezet. En veel te lang geaccepteerd dat hij geen seks met je wilde. Je had eerder aan de bel moeten trekken, eerder boos moeten worden, eerder duidelijkheid moeten eisen.

Ook nu wil je nog niet boos worden. Alles is erop gericht hem te vergeven en met hem door te gaan. Je kunt eens bij jezelf gaan kijken waarom je dat nu wilt. Ik wed dat het met angst te maken heeft. Laat het open of je bij elkaar blijft. Word boos! En wees niet bang dat hij dan wegrent. Jullie hebben al een therapeut, super! Maak daar dan ook gebruik van en ga het proces met elkaar in, ZONDER de uitkomst al vast te leggen.

Ik ben ook erg benieuwd naar de houding van je man nu. Is die erg veranderd? Is het 'de schrik' en zal hij denk je weer terugvallen in zijn oude gedrag. Of is er echt een knop omgegaan? Is hij bereid zichzelf onder ogen te zien? Wil hij nu wel met je vrijen?

Heel veel sterkte!

hoort dit er ook bij?

Ik zie dat hier al een tijdje niet meer geschreven is en misschien krijg ik geen antwoord, maar ik schrijf toch maar.
Het is nu bijna een half jaar geleden dat mijn man mij vertelde dat hij op dat moment een half jaar een relatie had met een ander. De hevige pijn van de eerste maanden is verdwenen. We hebben heftige taferelen gehad hier waarbij ik een paar weken geleden ook zeker wist dat ik wilde scheiden, maar toen puntje bij paaltje kwam voelde ik dat ik helemaal niet zonder hem wil en kan. Ik heb besloten dat ik mijn schouders er onder ging zetten en naar de toekomst zou kijken, maar sinds ik zeker weet dat ik niet wil scheiden lijk ik veranderd. Elke keer als mijn man zegt dat hij zo gelukkig is met mij en zoveel van mij houdt, raakt het me gewoonweg niet. Ik denk dan alleen maar dat hij, in die periode met haar, dat ook zo vaak zei. Ik kan hem niet de liefde en genegenheid terug geven die hij mij geeft. De eerste maanden was er veel intimiteit tussen ons en voelde ik me ook regelmatig verliefd, maar dat is nu weg. Ik wil ook geen intimiteit meer en probeer hem te ontwijken. Dat is helemaal niets voor mij en ik begrijp het ook niet! Ik voel dat ik van hem houd en dat ik bij hem wil blijven, maar ik blokkeer als hij toenadering zoekt. Zelfs een knuffel voelt niet prettig. Als hij gewoon,zeg maar vriendschappelijk, tegen me doet gaat alles goed, maar zodra hij me liefdevol aankijkt, iets extra's voor me doet, als we weekendjes weg gaan etc. dan kan ik daar niet tegen. Het heeft niet de betekenis en waarde voor mij die het zou moeten hebben, ik voel alleen een soort gelatenheid en denk:"ja, het zal wel". Wat is dat toch? Hoort dit erbij?

tja...vertrouwen...

Je vertrouwen in hem is vlg. mij echt weg.
Je moet op een bepaald moment denk ik wel een keus maken. Laat ik dit achter mij en doe ik mijn best hem weer te gaan vertrouwen of blijf ik er in hangen en geloof ik helemaal niets meer?
Daar zullen jullie toch samen aan moeten werken. Praat je hier met hem wel over?

ja werkt dat zo met vertrouwen? Bimba Boef?

Laat ik dit achter mij en doe ik mijn best hem weer te gaan vertrouwen of blijf ik er in hangen en geloof ik helemaal niets meer?
Denk je dat je dat kunt beslissen? Geen retorische vraag hoor, ik ben gewoon benieuwd

Anne!

Er is een geweldig artikel wat ons heel erg heeft geholpen. Je vindt het als je "kostbaar vaatwerk vertrouwen opbouwen na ontrouw" googlet. Ik kan geen link geven want het is een pdf bestand.
Het spreekt echt degene aan die vreemd is gegaan. Wat hij kan doen om het vertrouwen te herstellen. En jij zal je gezien voelen, voelen dat dit echt geen kleinigheidje is en dat jij het verdient dat het even helemaal om jou gaat nu. En vraag van je man ook de commitment dat hij dat artikel regelmatig herleest. Het scheelt echt of hij het leest, - en het is echt heel straightforward- of dat jij het zegt.
Ben benieuwd of jullie er iets aan hebben. Marja

Gekwetst op liefdesgebied

Anne,

Mijn insziens ben je gewoon nu in het volle besef dat hij je gekwetst heeft op liefdesgebied en kan je met dat gevoel niet meer verder als hij intimiteit zoekt.
Ik herken geen gevoelens van wantrouw in je reactie.

Hoe je hiermee verder moet, weet ik ook niet. Misschien met een therapeut hierover gaan praten?

Sterkte.

link

http://www.kostbaarvaatwerk.nl/downloads/Het%20vertrouwen%20van%20je%20partner%20weer%20opbouwen.doc

Voor wie wil de link naar het artikel waar Marja naar refereert.

Ik vind het erg Amerikaans en af en toe wat doordraven, maar er staan ook zeker zaken in die ik per direct herken en waarvan ik dacht 'ja, dat probeer ik mijn partner nu precies duidelijk te maken'.

vertrouwen/wantrouwen????

Ik zal zo eens naar het artikel gaan.

Ik weet niet of het met vertrouwen heeft te maken. Mijn man zegt van wel en zegt dat het tijd nodig heeft. Hij heeft er vertrouwen in dat het weer goed komt. We praten dus wel maar op een gegeven moment is alles wel gezegd. Hij weet hoe ik me voel, hij heeft gezien wat het met me heeft gedaan en daar voelt hij zich ook rot onder. Ik weet hoe hij zich voelt en heeft gevoeld. Hij liegt gelukkig niet over zijn relatie en de gevoelens die hij had/heeft voor haar, maar wil verder. Bouwen aan onze toekomst. Daar heeft hij gelijk in: de dingen die gebeurd zijn kunnen we helaas niet terug draaien, het is aan mij hoe ik er mee omga.
Ik heb wekelijks therapie omdat ik last had gekregen van depressieve klachten/depressie en dat helpt wel. Of we in relatietherapie gaan weten we nog niet, we weten niet wat de meerwaarde daarvan is omdat we al zoveel hebben gepraat en van elkaar al weten hoe we er in staan.
Waar ik tegen aan blijf lopen is dat hij zegt dat hij van mij houdt, altijd van me gehouden heeft, gelukkig met mij is en was en dat hij aldoor heeft gevoeld en geweten dat hij met mij verder wilde en voor mij zou kiezen als hij voor een keuze zou staan. Zij wist dat ook. Vorig jaar om deze tijd had hij al gevoelens voor haar en dat kan ik maar niet uit mijn hoofd zetten. Wij hadden het gewoon goed, een liefdevolle relatie en ik heb niets gemerkt. Ik vond wel dat hij vaak geagiteerd reageerde op de kinderen, iets wat hij eerder minder deed, maar hij zei steeds dat het door het werk kwam. Hij is nooit een man geweest die erg op seks gericht was, juist niet, dus daar kon ik ook niets aan merken. We hebben een verre reis gemaakt in de zomer en toen had hij al een relatie met haar. Hij heeft zo vaak gezegd dat de vakantie de mooiste van zijn leven was, dat hij zo gelukkig was dat we dit samen mee mochten maken met de kinderen etc. Toch had hij dagelijks contact met haar en schreef hij in elk contact dat hij van haar hield. Ik vind dat zo ontzettend moeilijk! Zelfs na die zogenaamde fantastische vakantie is hij met haar verder gegaan. Zelfs toen ik hem vertelde dat ik tegen iemand had gezegd dat ik beide handen in het vuur zou steken voor zijn trouw, heeft hij niet de gelegenheid genomen om eerlijk te zijn. Hij heeft het mij verteld omdat haar partner er achter kwam en hij wilde dat ik het van hem zou horen en niet van haar partner en toen is hij ook direct gestopt. Het blijft maar aan me knagen dat dat zogenaamd gelukkig zijn met mij en houden van mij hem niet eerder heeft doen besluiten te stoppen met haar. Hij geeft ook toe dat hij toentertijd niet wilde stoppen. Hij hield ook van haar en kon beide werelden goed scheiden. Het lijkt wel of het feit dat hij een jaar geleden al gevoelens voor haar had mij triggert om mezelf van alles af te vragen.Nu vraag ik me steeds af of hij vorig jaar rond deze tijd al fantaseerde over haar, hoe vaak hij op de bank zat bij mij en in gedachten bij haar was. Mijn man zegt dat het niet zo was: als hij thuis was, dacht hij niet aan haar. Nee, maar ook niet aan mij en onze kinderen als hij bij haar was. Ze werken samen dus hij zag haar sowieso dagelijks als collega. Dat is kinderachtig, ik weet het. Ik heb een periode gehad dat ik dacht dat het echt aan mij moest hebben gelegen, maar dat is niet zo en dat weet ik rationeel wel, maar dan begrijp ik het nog minder. Ik heb mezelf, hem en ons huwelijk niet verwaarloosd en was er gewoon voor hem. Dat maakt me dus ook ontzettend onzeker want als alles zo goed was dan betekent het dat het gewoon zo weer kan gebeuren. Hij ziet haar elke dag en ook al zegt hij dat hij alleen zakelijk met haar om gaat, ik weet natuurlijk niet wat hij voelt als hij haar ziet. Hij zegt dat het gevoel steeds minder wordt, maar ik weet het niet. Als hij naar het werk gaat en vraagt hoe hij er uit ziet, dan komt direct dat vervelende stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat hij dat vorig jaar om deze tijd misschien ook vroeg om er zeker van te zijn dat hij er goed uit zag voor haar. Als hij nu casual gekleed naar het werk gaat ipv een pak dan vraag ik me direct af of dat voor haar is. Als ik hem telefonisch niet te pakken krijg, dan ben ik bang dat hij met haar in gesprek is. Als hij naar het buitenland moet voor het werk dan ben ik bang dat hij dan toch contact met haar heeft want als hij het op onze vakantie zelfs had, waarom zou hij het nu dan niet stiekem doen? Misschien is er nu wel een andere leuke dame. Ik blijf dus ergens in hangen of beter gezegd: ik ben een stapje terug gegaan want ik was er een tijdje veel minder mee bezig.
Hij heeft ook gezegd dat hij het achteraf beter niet had kunnen vertellen. Gelukkig zegt hij inmiddels ook dat hij het niet over zou doen als hij alles kon terug draaien, maar hij had nooit verwacht dat het zo'n slag voor mij zou zijn en dat ik er zolang last van zou hebben. Ik weet dat hij spijt heeft van de pijn die hij me heeft aangedaan, ik weet dat hij er alles aan doet om te laten zien hoe veel hij van me houdt en hoe belangrijk ik voor hem ben, maar ik weet ook dat hij de periode met haar als waardevol ziet. Niet fijn om te horen, maar wel eerlijk! Ik dacht altijd dat openstaan voor iemand anders dan je partner te maken had met het niet of minder van je partner houden. Nu weet ik dat iemand dus zielsveel van je kan houden en gelukkig met je kan zijn en dat er toch ruimte in het hart kan zijn voor iemand anders. Welke betekenis moet ik dan aan zijn liefde voor mij geven? Waarom is hij verdorie geen verhouding begonnen in een periode dat het minder ging tussen ons, want die zijn er natuurlijk ook geweest. Waarom juist in deze fijne periode??? Ik weet en voel dat mijn man alles doet en zal doen om mij weer gelukkig te maken, maar ik merk gewoon dat ik best nog wel boos en vooral verdrietig en bang ben. Ik weet niet waarin ik moet geloven.Ik heb 27 jaar geloofd in zijn liefde en geloof daar nog steeds in, maar wat betekent dat dan? Ik wil echt niet een verbitterde negatieve vrouw worden en volgens mij ben ik dat ook niet hoor, maar dat zijn liefde mij niet raakt vind ik echt erg. Als hij lief doet dan voel ik me eigenlijk direct verdrietig en op de een of andere manier schiet er dan gelijktijdig een barrière omhoog. Ik vind het ook zo rot voor mijn man, hij doet zijn best, hij is geduldig en begripvol en geeft me alle ruimte en ik waardeer het niet eens! Zijn er mensen die dit herkennen en kunnen vertellen of dit er bij hoort en of het van voorbijgaande aard is?

Enna

bedankt, het lukte me niet, de link. Ja dat Amerikaanse begrijp ik, en dan doordraven ook wel een beetje. Aan de andere kant: dit was voor ons een ommekeer. Heb je het ook je man laten lezen? Want toen de mijne het las, schrok hij zich toch rot en begon pas de impact van zijn daden echt goed te onderkennen. Want laten we wel wezen: die impact is er. Niet voor niks is dit een draadje met 385 reacties

Anne

" Als hij lief doet dan voel ik me eigenlijk direct verdrietig en op de een of andere manier schiet er dan gelijktijdig een barrière omhoog. Ik vind het ook zo rot voor mijn man, hij doet zijn best, hij is geduldig en begripvol en geeft me alle ruimte en ik waardeer het niet eens! Zijn er mensen die dit herkennen en kunnen vertellen of dit er bij hoort en of het van voorbijgaande aard is?"

je wilt misschien te snel gaan, ook al is het een tijdje geleden. Ik herken het, je wilt gewoon dat het voorbij is, ook je eigen pijn. Je wilt je zelf dwingen hem weer lief te vinden want hij doet nu toch zijn best? En tegelijkertijd voelt het niet zo. Ik kan nog niet zeggen: dat gaat wel voorbij want voor mij werkt het ook zo. Bij mij is er ook enorme gereserveerdheid en een barriëre. Ja vind je het gek: de goesting vergaat je na zo'n vertrouwensbreuk. Ik kan wel zeggen dat ik heel langzaam weer meer respect begin te krijgen als ik zie dat hij alles wat er in het artikel genoemd wordt, serieus neemt. DAt het nu aan mij is om alle tijd te mogen nemen en aan hem om te laten zien wat hij waard is als man en als geliefde.

Marja

Ik hoop dat het bij jou opwaarts gaat!
Hier gaat het goed. Ik ben 2 weken met een vriendin weg geweest en dat heeft me goed gedaan. Heel veel geslapen en gewandeld en verbazingwekkend snel verdween alles naar de achtergrond. Ook nu ik weer thuis ben, beheerst het mij niet meer en kan ik genieten van wat de dag mij brengt. Ben blij en hoopvol gestemd.

vreemdgaan verwerken na 1,5 jaar

1,5 jaar na het ontdekken van het vreemdgaan van mijn man, ben ik nog steeds labiel.
Hij is zooo lief, zo zorgzaam, hij houdt zoveel van me, maar mijn hart doet nog steeds zo zeer.
Zij was 6,5 jaar zijn liefje, alleen voor seks, omdat hij dacht dat seks met mij niet meer mogelijk was. Immers hij verlangde niet naar mij....
Mijn hersenen snappen het dankzij anderhalf jaar therapie een klein beetje, maar mijn hart snapt het nog steeds niet.
Ondanks therapie blijft het verdriet en de pijn doorsudderen.
Nog steeds de vraag "waarom, waarom". Wanneer houdt dan nou eens op.....
Hij denkt nooit meer aan haar, waarom kan ik het dan gvd niet wat makkelijker vergeten...
Hilde

verstandshuwelijk

Een man die er 6,5 jaar een minnares op na houdt (hield) zit in een verstandshuwelijk. Natuurlijk is hij lief en zorgzaam maar ik denk dat jullie niet op dezelfde manier in een relatie staan. Daarom is het voor jou ook zo moeilijk om dit los te laten, wil je dit wel?

ondanks alles wil ik met hem door

Nee, ik wil dat niet, maar ik wil hem ook niet kwijt.
Hij heeft me zo vaak gezegd dat hij de grootste egoïst van de wereld was....
Ik hou van hem en hij houdt ook van mij. Dat weet ik zeker.

Ik voel me vaak zoals Anne hierboven.
Ik zou zo graag weten hoe het met Anne gaat.
Je wilt zo graag vergeven, maar de pijn blijft zo erg.

Ik ben niet meer de jongste en realiseer me heel goed dat ik voor een klein deel bij hem blijf omdat het alternatief alleen zijn is.
Ik weet echter ook dat hij van me houdt en me niet kwijt wil.

Het is niet zwart-wit, het is niet "wil je dat".... maar het is wel heel erg moeilijk. 6,5 jaar overspel gaat je niet in je koude kleren zitten
Maar ook denk ik heel vaak wat toch mijn deel was in het niet goed gaan van onze relatie....
Ik weet dat ik soms superieur deed in de trant van "ook al ben ik blijkbaar voor jou geen begeerlijke vrouw, ik ben toch best iemand, best slim, intelligent, ik kan op bepaalde gebieden veel meer dan jij", ik weet dat ik dat af en toe uitstraalde, vermoedelijk deels onbewust omdat ik me geen begeerde vrouw voelde.

Ik wou dat ik beter met de pijn kon omgaan. Hij denkt nooit meer aan haar, dat weet ik zeker. Daarom denk ik zo vaak: waarom kan ik het niet wat makkelijker achter me laten...
Wat is het leven zonder hem, we zijn zo verknocht aan elkaar. Hij zegt zo vaak dat hij zo blij is dat hij me niet kwijt is geraakt.
Hij is lief, zorgzaam, probeert elke dag beter Nederlands te leren en mijn achtergrond te begrijpen.
Maar 6,5 jaar, het is gewoon te lang geweest, het heeft me te veel pijn gedaan, daarom duurt het zo lang.
Mijn man zegt, dat hij denkt dat de pijn nooit helemaal weg zal gaan en dat hij dat zo verschrikkelijk voor mij vindt.
Bijna iedere dag zegt hij hoe stom hij is geweest, dat hij zoveel op het spel heeft gezet, dat het zo lang heeft kunnen duren, dat hij nooit de moed had om er een einde aan te maken....
Daarom zit ik zo vaak tussen 2 uitersten, de ongelofelijke pijn en de ongelofelijke liefde en zorgzaamheid die hij me nu toont.
Af en toe denk ik dat ik het niet red, dat mijn leven ten einde is en dat ik net zo goed er een einde aan kan maken....
Maar ik weet ook dat ik dat niet durf, ik ben =bang voor de pijn, ben bang voor wat er daarna is en weet dat ik het nooit zal doen.
Daarom blijf ik bij hem, maar ook omdat ik van hem hou, niet zonder hem wil leven, niet zonder hem kan leven....
Alleen die pijn, ik wou dat iemand me kon vertellen hoe ik daar beter mee om kan gaan.....

Ik vertrouw het niet

Zolang een verhouding met iemand hebben en er dan nooit meer aan denken? Ik denk dat je man een zeer getalenteerde bedrieger moet zijn. Als ik dan lees over 'de ongelofelijke liefde en zorgzaamheid die hij me nu toont' gaan de alarmbellen helemaal rinkelen. Is die ongelofelijke liefde niet zorgvuldig geveinsd? Speelt hij niet als een geoefende muzikant op je zwakke plekken?

Sorry, maar het was geen normale relatie met die 6,5 jaar overspel, maar nu lijkt het ook geen normale relatie met die 'de ongelofelijke liefde en zorgzaamheid'. Ik geloof er in ieder geval geen bal van.

Als die relatie stand moet houden moeten jullie eerlijk zijn over je gevoelens.

ook ik

geloof daar niet veel van. Ik denk dat heel veel vrouwen dat wel graag willen, die ongelofelijke liefde en zorgzaamheid en zichzelf daarbij al bij de kleinste verandering voor het lapje houden.
Het klinkt namelijk heel fijn en veel vrouwen willen dit graag zeggen over hun relatie, maar de waarheid ligt toch vaak een stuk verder weg.
En wat kapot was kun je lijmen, maar hetzelfde wordt het niet meer, laat staan veel beter dan vroeger.
Dat hoor je namelijk ook vaak: we zijn er zoooooveel sterker uitgekomen.
Dat je ergens uit kunt komen en de vaas kunt lijmen..dat kan. Maar een gelijmde vaas is nooit meer zoals voorheen.

Hoe verwerk ik dit

Hallo allen,

Ik ben er twee weken geleden achter gekomen dat mijn vrouw een relatie had met een andere man/jongen. Ik ben zelf 26 en heb nu 6 jaar een relatie met mijn vrouw. en we zijn net een jaar getrouwd en hebben een dochter van twee. Hoe het zo heeft kunnen lopen, ik heb geen idee. er waren al wel wat langer zaken die niet lekker liepen, vaak ruzie en veel onenigheid. nu ben ik militair en moest ik eind januari voor drie weken weg naar het buitenland. we hadden weer een ruzie voor dat ik weg ging maar hadden die ook weer uitgepraat.

Helaas ging het in de tijd dat ik weg was mis ruzie aan de telefoon en over de app, wat natuurlijk door beide verkeerd word opgevat. In die drie weken is het totaal uit de hand gelopen. mijn vrouw had al een advocaat geregeld rekeningen al overgeschreven. en ik kon niks doen, ik ben toen eerder naar huis gegaan. tuis aangekomen gelijk met mijn vrouw in gesprek en kijken wat er nog te reden viel.

hebben toen besloten om een weekend naar Vlissingen te gaan voor een relatietherapie, daar hebben we veel aan elkaar verteld en ik ben daar goed door het stof gegaan, volgens mijn vrouw heb ik haar de laatste tijd verwaarloost, en haar niet genoeg aandacht gegeven. helaas ben ik mij daar ook degelijk bewust van en heb daar ook oprecht spijt van. tijdens het weekend goede afspraken gemaakt en afgesproken dat we geen geheimen meer zouden hebben en elkaar zouden vertrouwen.

toen we de zondag terug kwamen en weer thuis op de bank zaten was ze steeds heel veel met haar telefoon bezig, zo erg dat ik mij er aan ging ergeren en dit ook aangaf, ze zij dat het niks was. maar ze nam haar telefoon overal mee naar toe wat ze normaal nooit deed. de volgende avond zat ik naast haar op de bank en zat ze wat afgeschermd te appen. ik keek toen op haar scherm, toen ze dat merkte legde ze hem heel spastisch weg. toen ik vroeg wie dat was zij ze snel niemand, tja toen was het voor mij duidelijk er was iets aan de hand. ik heb toen ik de nacht haar telefoon bekeken en zag de berichtjes van hem en haar. dat ze niet meer zonder hem kon en van hem was gaan houden. Ik stond te trillen op mijn benen. dit had ik nooit van mijn vrouw verwacht. ik heb de volgende dag terwijl ik aan het werk was steeds kleine hints gegeven dat ik het wist. maar zich steeds van de domme houden. toen ik die avond weer thuis kwam heb ik haar er mee geconfronteerd, door te zeggen dat ik alles wist en dat ze het maar kon vertellen. maar tot negen keer aan toe alles ontkennen. uiteindelijk heeft ze toegegeven.toen ik vroeg wat ze allemaal hadden gedaan zij ze alleen zoenen en geen sex echt geen sex. ze zij dat het kwam dat ze geen klik meer voor mij voelde. ze is toen haar tas gaan pakken, maar ik wilde haar echt niet kwijt,omdat ik gewoon zo veel van haar hou liep ik naar boven om te zeggen of ze wilde blijven, ze zij toen in tranen wat ze moest doen. ik gaf aan dat ze die gast moest berichten dat het over is, is goed zij ze ik bericht hem wel. nee zij ik je belt hem op en zegt dat het voorbij is. maar dat kon ze niet omdat ze volgens haar veel van hem houd.

ze is toen een dag weg gegaan. maar omdat ik haar niet kwijt wilde en niet wilde dat onze dochter in een gebroken gezin zou opgroeien heb ik haar gevraagd terug te komen. die woensdag weer veel gepraat maar ze gaf totaal nergens een antwoord op als het ging om het vreemd gaan, wat heel frustrerend was. toen afgesproken dat ze hem zou verwijderen van haar telefoon en van Facebook. en ze zou hem vertellen dat het voorbij was tussen hun.

De donderdag er na gelijk gevraagd of ze tegen hem heeft gezegd dat het voorbij was, ja dat had ze gedaan en ze zou voor haar gezin kiezen en daar verder voor gaan. maar na wat te hebben gesproken kreeg ik steeds meer mijn twijfels, heb haar toen gevraagd of ze wel echt met hem had gesproken. ja zij ze echt. toen ik aangaf dat ik dat dan aan hem zou vragen op Facebook of ze ook echt vandaag met hem had gesproken. begon ze al terug te krabbelen. tot ze toe gaf dat ze hem niet had gesproken. ik weer helemaal boos. de volgende dag met die gast gesproken, een 18 jarige vakkenvuller bij de lidl, en gevraagd of ze ook sex hebben gehad. ja zij hij. weer een leugen van haar want nee zou zouden geen sex hebben gehad.

Kijk dat ze vreemd is gegaan is tot daaraan toe, maar dat ik erachter kom door zelf alles uit te zoeken omdat zij niks toegeeft vind ik erger. en dat ze op een dinsdag onze dochter naar mijn moeder brengt en vervolgens naar hem toe gaat en sex met hem heeft en er ook nog blijft slapen. en mij een dag later een een bericht stuurt dat ze wel toen keer vreemd had kunnen gaan omdat ze er de aandacht voor kreeg maar het nooit heeft gedaan omdat ze van mij houd.
en dat ze tijdens het weekend in vlissingen niks heeft gezegd, en gewoon tijdens de sessies met hem door ging berichten.

nu heb ik het haar vergeven maar hoe kom ik van het gevoel af dat ze dit allemaal heeft gedaan. ze heeft wat van ons samen aan iemand anders gegeven. en dat gevoel doet gewoon zo pijn. ik weet dat het nog heel vers is maar moest het verhaal gewoon even kwijt.

Afscheid?

Beste Stip,

Al even lees ik met je mee en aankomende juni heb je drie jaar geleden voor het eerst geschreven.
En al meer dan een jaar geleden heb jij voor het laatst op dit draadje gereageerd.

Anderen nemen inmiddels 'jouw verhaal' over met hun eigen verschrikkingen.
En weer anderen smeken bijna of jij weer van je wilt laten horen om hun verder te helpen.

Ik vraag je om een andere reden om nog één keer te reageren en wel om je verhaal 'af te ronden'.

Ik ben benieuwd hoe je je voelt nu de 'beloofde' 2-3 jaar achter de rug zijn.
Is het inmiddels allemaal wat draagbaarder geworden?
Heb je inmiddels je eigen leven en rust weer aardig op de baan?
Of heb je juist de hele andere kant gekozen van in je eentje met je kindertjes voor een leven kiezen zonder hun vader?

Zomaar een aantal vragen waarvan ik hoop dat je nog één keer (afrondend?) zou willen en durven omschrijven hoe dit immens zware proces voor je is geweest en hoe het nu met je gaat.
Ook als hulp naar alle anderen die in hetzelfde lekke schuitje zitten en zaten als jij, waaronder ik.

Misschien heb je er ruimte voor, misschien niet.

In ieder geval wens ik jou en je kinderen het allerbeste!!

Heel veel liefs en geluk voor jouw toekomst!

lotgenoten

Het is nu een half jaar geleden dat ik achter de 1,5 jaar durende relatie van mijn man kwam.
We zijn bij elkaar gebleven. Met relatietherapie, geduld, lachen, huilen, vallen en opstaan zijn we weer gelukkig.

Maar ik bleef me alleen voelen. Had zo'n behoefte aan lotgenoten.
Wat een 'feest' van herkenning toen ik onlangs op dit forum terecht kwam. Mede dankzij dit draadje ben ik de laatste weken sterker geworden.

Ik hoop daarom ook niet dat dit draadje gestopt wordt. Gezien alle reacties voldoet dit zeker aan een behoefte. Er staan zoveel waardevolle uitspraken in.
Al zullen de eerste lotgenoten misschien niet meer reageren, de lezers en reageerders van nu kunnen elkaar wel ondersteunen en helpen.

Er is genoeg te vinden over uit elkaar gaan na overspel en daar wordt ook voldoende over gesproken onderling.
Maar bij elkaar blijven lijkt wel een taboe ...

Née hoor

Hallo Els,

Née hoor bij elkaar blijven is echt geen taboe. Mijn huwelijk stond meer dan 10 jaar geleden zwaar onder druk nadat mijn man een verhouding had met een collega. Mijn man heeft dit uiteindelijk zelf opgebiecht ( iets wat voor mij zwaar heeft meegewogen in het bij elkaar blijven want als ik erachter had moeten komen was mijn beslissing mogelijk anders geweest dat zeg ik eerlijk ) ik heb een loodzware tijd gehad maar voor mij was het vanaf het begin duidelijk dat ik mijn huwelijk niet wilde beëindigen. Ik hield veel van hem, hij was een goede vader van onze 2 kleine kinderen en we hadden een goed huwelijk. Ja, ik weet het, nu zegt men, dat zoiets binnen een goed huwelijk niet kan gebeuren. Zou ik zeg eerst ook gezegd hebben. Toch is het haar gelukt mijn man het hoofd op hol te brengen en mijn man ging daar helemaal in mee, hij was verliefd. Beiden zijn even schuldig. Haar huwelijk was wel slecht, jong getrouwd met haar eerste vriendje....een spijtoptant op zoek naar spanning. Ik was woest op mijn man. Ik heb haar duidelijk te verstaan gegeven dat ik mijn man niet zomaar op zou geven en man gevraagd te kiezen. Het duurde lang voordat ik weer vertrouwen had, maar nu is die er weer volop, hoewel voor 99% die ene procent krijgt ie niet meer en dat weet hij. Hij heeft mijn vertrouwen ook weer moeten verdienen. Het kan dus wel. Ik vraag me wel steeds af hoe het bij Penneveer gaat. Om eerlijk te zijn vind ik dat geen vergelijkbare situatie ook omdat de verhoudingen zo anders liggen maar hoop toch voor haar op een goede afloop....

Duurde even

maar hier ben ik dan.
Ik moest even nadenken over wat er gevraagd werd.

Het gaat goed met mij. En het gaat goed met ons samen.
We zijn bijna 3 jaar verder. Ik vind het moeilijk om er wat over te zeggen.
We leven ons leven, zijn blij met elkaar. Onze relatie is veranderd- we zijn ons meer bewust van de valkuilen.

En er gaat geen dag voorbij of ik word herinnerd aan die tijd. Het overheerst niet meer. Maar het 'is' er gewoon. Soms doordat ik een hoofdpersoon tegenkom, soms doordat ik wat lees, films zie, soms doordat man er wat over zegt. Ik geloof dat het nu bij ons hoort. Maar het maakt mij niet meer van streek. Ik zie het als onderdeel van ons bestaan.
Wat ik nog wel ingewikkeld vind is dat het beeld wat ik had van man zo veranderd is. Ik keek altijd tegen hem op, viel juist voor zijn eerlijkheid en rechtvaardigheidsgevoel. Dat heeft een knauw gegeven; dat hij zo anders kon zijn dan ik hem kende. Ik zie heel veel mooie dingen in hem maar weet nu dat hij ook anders kan zijn. Het 100% vertrouwen komt denk ik niet meer terug. In niemand meer. Het heeft mijn wereldbeeld veranderd. Ik vertrouw uiteindelijk niemand meer. Komt niet alleen door man maar ook door die vrouw (had dit nooit van haar verwacht), en doordat ik in die tijd bij meer mensen geconfronteerd werd met ontrouw en andere leugens. Ik zie het nu ook weer om mij heen gebeuren. Ik geloof werkelijk dat iedereen hiertoe in staat is. Dat mensen uiteindelijk gaan voor eigen belang.
Ik vind het jammer maar mijn naïeve kijk op de wereld is verdwenen.
Het is niet anders.

Ik realiseer mij dat als we uit elkaar gegaan waren het niet anders geweest was; mijn vertrouwen is geschonden. Een andere partner was geen haar beter geweest. Ik ben ontzettend blij dat ons gezin intact gebleven is. We zijn hecht, de kinderen gaan goed. We kunnen samen van ze genieten. We hebben een geschiedenis samen en hopelijk nog een toekomst. Dat geeft een vertrouwd gevoel.

Dat ik hier niet meer schreef heeft verschillende redenen; als ik teruglees zijn er een paar posting waar ik spijt van heb. Ik ben bang voor herkenning en dit was wel heel privé. Misschien moet ik vragen of die paar verwijderd kunnen worden. Ik had de hoop dat dit draadje vergeten zou worden en na een jaar het archief in zou gaan. Maar elke keer reageert er weer iemand. Dus dat zit er niet in;-)
Andere reden is dat een vriendin wist van dit draadje. Onze vriendschap heeft door het hele gebeuren onder druk gestaan. Zij bleek het nog te volgen in die tijd en trok hier conclusies uit. Dat vond ik heel naar; alsof ik begluurd werd. Daarom reageerde ik hier niet meer.

Kortom; het gaat goed. Ik ben ontzettend blij met mijn man en ons gezin. We hebben het doorstaan. Ik ben heel blij dat ik niet weggegaan ben destijds, heb er veel van geleerd. Maar had de periode liever niet meegemaakt. Het was onnoemelijk zwaar, heel intensief. Hele diepe dalen en ook hoge toppen.
Wil nog vermelden dat ik trots ben op mijzelf; het is toch maar mooi gelukt. Maar ook trots op man; dat hij de rotzooi die hij veroorzaakt had onder ogen durfde te zien en uiteindelijk verantwoordelijkheid nam en heel veel geduld met mij gehad heeft.

Ik vroeg in de eerste posting naar positieve ervaringen, want ik kende alleen maar stellen die uit elkaar gingen na ontrouw. Nu zijn wij er 1 van.
Nog vaak denk ik aan de reacties terug van jullie destijds. Anoniempje 2 heeft mij hierheen doorgestuurd. Wat een herkenning en steun gaf je mij. Daar zal ik je dankbaar voor blijven. Had je graag real life eens gesproken.

Een ieder die met ontrouw te maken krijgt kan ik alleen maar zeggen; doe geen ondoordachte dingen, scheiden kan altijd nog.

Stip offtopic

Vraag anders of het draadje gesloten mag worden, dan kan er niemand meer reageren (wel lezen) maar gaat het gewoon richting archief tzt.
Tenzij je er echt last van hebt, dan kun je vragen het te verwijderen ivm die herkenning.

Wat fijn

Lieve Stip,

Wat is het al weer lang geleden en toch zo dichtbij. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe jij, keer op keer, vroeg: maar hoe LANG gaat het dan duren. En: dat gaat me echt niet lukken. Of woorden in die strekking, je begrijpt wat ik bedoel. En in de jaren erna heb ik jou zien reageren en daarin kon ik je groei zien. Wat heb je op een prachtige manier anderen geholpen. Als ik weer een bijdrage van je las, vervulde me dat met trots, raar he? Nu ook weer met Pennestreek. Het is een oneindig draadje van vrouwen die elkaar in verschillende fases van hun leven helpen. Ik snap dat je wil dat het draadje gearchiveerd wordt. Maar ik denk dat het ontzettend fijn is voor anderen om het te kunnen lezen. Misschien ga ik er toch eens een, geanonimiseerd, boek over schrijven

Groet van Anoniempje2

Ha Anoniempje2

Ik dacht serieus dat je al bezig was met je boek;-)

Ja, die 2-3 jaar zag ik vreselijk tegenop. Het klonk zo lang en het was zo afschuwelijk in het begin. Heeft ook best lang geduurd. Maar nu ik terugkijk was het niet alleen maar afschuwelijk. Er groeide een enorme verbondenheid tussen man en mij.
Ineens leek ik wat meer van de wereld te begrijpen; zag ik dat er in heel veel gezinnen veel leed is, op welk vlak dan ook. Ik zag bepaalde patronen weer terugkomen. In ons eigen leven maar ook in relaties om ons heen. Ineens besefte ik nog meer hoe waardevol ons gezin was en dat het zo ontzettend de moeite waard was om voor te knokken. Gelukkig met een positief resultaat.

Ik las na jouw reactie het draadje terug.Ik werd er naar van- sommige dingen was ik toch alweer vergeten. Ik merk ook dat het draadje van Pennestreek mij raakt. Ik leef mee- maar neem soms even afstand omdat ik het zo moeilijk los kan laten en er zo beroerd van word. De herkenning is zo groot.
Maar ik hou ook steeds voor ogen hoe blij ik was met jouw reacties - en van anderen. (is A hier nog? laatste keer dat ze wat liet horen had ze veel twijfel. Ik heb ook veel aan haar gehad)
OO was echt een soort levenslijn; er waren dagen dat ik niets anders deed dan lezen, nadenken, reageren, kijken of iemand al gereageerd had. En het heeft mij zo geholpen. Jouw bijdrage omdat het zoveel gelijkenissen vertoonde met onze situatie en omdat je zo vol hoop was.

Geduld is niet mijn sterkste kant dus die 2-3 jaar waren niet te overzien. En nu zijn ze bijna al voorbij en is ons leven rustig en overzichtelijk. Genieten we van elkaar en allerlei puberperikelen.
Wie had dat gedacht- ik niet destijds. Kon mij er niets bij voorstellen. De shit was ook zo groot- niet te overzien. Het begin was het meest heftig ( de tijd waar Pennestreek nu in zit)- steeds veranderde het weer. Elke keer moest ik weer andere info verwerken. Ik wist echt niet meer wat ik ermee moest.
De moeilijkste periode vond ik een jaar later- toen ik een reactieve depressie ontwikkelde. Echt akelig was dat. Gelukkig kon man mij hierin ondersteunen (hij kent depressies) en kwam ik eruit zonder medicatie. (was belangrijk voor mij)
Dat heeft mij wel veel gekost- enorme eenzaamheid, kinderen tekort gedaan, sociaal isolement- invloed op vriendschap.

Gelukkig ligt dat ook achter mij. Daarna ging het in stijgende lijn omhoog. Nu ons leven weer voortkabbelt merk ik dat we wel op moeten letten niet in oude valkuilen/patronen te vervallen.
Maar dat komt gewoon goed.
Het is idd mooi dat we hier elkaar kunnen bijstaan.

Ik snap je trots wel enigszins- je hebt bijgedragen aan wie ik nu ben.

Conclusie: Er is dus leven na ontrouw;-)