Verdergaan na ontrouw

Zo heftig

Heb net veel van jullie verhalen gelezen. Zit er nu zelf midden in. Man is vreemd gegaan en ik heb de keuze gemaakt toch bij hem te blijven. Op mijn verzoek is hij een weekend weggeweest om na te denken over wat hij nou echt wil. De conclusie is dat hij ook bij mij wil blijven, heeft enorm veel spijt enhij heeft met zijn vriendin gebroken. Twee weken lang ben ik zo blij met hem geweest. Het ging goed, we leken wel weer vanouds verliefd. Totdat ik dacht dat dit wel een hele rare situatie is, want ga ik zo niet compleet aan mijn eigen wanhoop voorbij? Er is toch wel iets gebeurd. Op dit moment word ik helemaal gek van ellende en pijn, nu goed tot me door gedrongen is dat hij echt met een ander is geweest. Ik kots er bijna letterlijk van. En wat een vooruitzicht dat het snel een jaar of twee duurt voordat je deze ellende weer een beetje te boven bent! Ik word er helemaal naar van maar besef al te goed dat dit de enige manier is. Wel wil ik in therapie samen met hem, de voorwaarde die ik hem gesteld heb, om niet weer in onze oude valkuilen te stappen. Maar o, verdriet en pijn is nu het enige dat ik voel, dat duurt toch hopelijk niet twee jaar lang hè, want ik vind het niet te harden nu.

Zo moelijk zijn overspel

stip,

Weet je, als hij naar zijn vaderland ging of naar Barcelona, was ik alleen thuis en bang.
Maar ik zei hier niets van omdat ik hem zo graag de reizen naar zijn land en naar voetbalwedstrijden in europa gunde.
Nu weet ik dat zij dan bij hem was en dat zooooo zeer.

Als hij naar zijn vaderland ging, wilde hij langer dan ik vrij kon nemen, dus ging hij eerder.
Na 10 dagen kwam ik en na 14 dagen ging ik terug naar Nederland .
Voor ik naar zijn land ging of nadat ik terug was gegaan, was hij met haar, dat doet zoooooooo zeer.

Ik sliep vaak tot ,'s ochtends vroeg niet, ik was bang alleen thuis, maar vertelde dit
nauwelijks omdat ik niet wilde dat hij zich zorgen zou maken.

Nu gaan we vaak voetbal kijken ergens in Europa , maar overal is hij met haar geweest.... Ik vind dat zo moeilijk.
In zijn vaderland heef hij overal met haar gereisd, in alle mooie hotels en plaatsen die mij zo dierbaar zijn.
In november zijn we daar geweest en ik had het toch moeilijk.....

Hoe kan het dat hij nooit aan mij dacht, nooit aan consequenties dacht.....
Ik had toch ook basis behoeften, hoe kan het dat hij daar niet aan dacht?
Waarom bestond ik niet?

Jouw verhaal vorig jaar is precies mijn verhaal, maar als ik hem dit blog wil laten lezen, moet ik ALLES vertalen, ik word daar soms zo wanhopig van....

ik drink vaak te veel, kan niet omgaan met alle gevoelens. Nog zo vaak denk ik, als ik dood ben, is dit allemaal voorbij. Ik wil helemaal niet dood, maar ik ben zo vaak zo moe van alles, ik wilde een gewoon leven, een man die van me houdt, gewone seks en lichamelijk contact.

Ik zou nooit overspel kunnen plegen, zou steeds zijn verdrietige ogen zien, waarom verlang ik "gewoon" naar hem maar en waarom moest hij, die seks met mij niet wilde/ mij niet verlangde, overspel plegen, nota bene voor seks GVD?
Wat was er dan mis met mij?
Onze scheve verhouding ? MAAR dat wilde ik helemaal niet, ik wilde gelijkheid!!!!!

Ik ben een emotioneel iemand, ik begrijp het niet.
Van Zessen legt veel uit, maar snapte jij het met je hart?
Ik niet, ik ben nog steeds verbijsterd, WAAR was ik toch?

Ik wilde net als jij, een gewoon leven. Ik ben een gewoon, lief mens, ik wil niets bijzonders, waarom moest mij dit overkomen?
Waarom moest ik zoooo bedonderd worden, het heeft me zo vernield , ik ben vaak zo
bang, hoe lang duurt zijn huidige lieve toestand? 40 jaar was ik nauwelijks de moeite waard, ik hield zoveel van hem, dat ik zelfs een seksloos leven, een leven zonder lichamelijk contact accepteerde....

Wat heb ik fout gedaan, ik zou het zo graag willen weten, want alleen daar leer ik van en kunnen we misschien blijvend een goede relatie houden.
Als jij iets daarover kunt zeggen, vertel het me, want ik wil absoluut heel GOED naar
mijzelf kijken!

Overspel stond zo ver van mij af, dat mijn liefste me dit heeft kunnen aandoen, is zooooo onbegrijpelijk, het verscheurt me!

HILDE

ff snel

Neem de tijd. Het gaat in kleine stapjes. Soms vooruit, soms achteruit.
Ik heb komende week niet de beschikking tot internet. Kan niet reageren.

Ik dacht in m'n wanhoop vaak; als deze dag maar weer voorbij is. Ging vanzelf;-) Ik probeerde soms 1 leuk ding te plannen en te doen. Iets kleins waar ik normaal gesproken blij van werd. Als dat gelukt was kon ik daar tevreden over zijn.
Het was een zwarte tijd. Maar niet alleen maar zwart. We hadden het vaak ook zo fijn samen. Die verbondenheid was soms enorm. Daar kon ik dan op teren. Totdat er weer wat gebeurde (of in mijn hoofd of in real life) dan was het weer zo akelig. Doodmoe werd ik er van.

Ik zag ook zo op tegen die 2 jaar. Maar het kwam zoals het kwam. En ik ga nu richting de 2 jaar en mijn leven ziet eruit zoals ik graag zou willen. Het is nog niet weg, ik ben er nog niet. Maar ik voel me niet meer zo rot en heb echt vertrouwen in het komende jaar. Tijd voor en zin in andere nieuwe dingen.

Neem de dagen zoals ze zijn. Neem jezelf met al je emoties; het moet eruit. Het zal je uiteindelijk helen.

reactie aan jullie Pandora, collega,stip en anoniempje2

Lieve allemaal,
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb een paar dagen niet gekeken want er gebeurde hier zoveel.
Ben dinsdag bij de huisarts geweest en uit de vragenlijst die ik had moeten invullen bleek dat ik depressief ben.Gelukkig hoef ik geen medicatie te nemen en heb ik volgende week een gesprek met iemand van de ggz die verbonden is aan de huisartsenpraktijk. Gekeken wordt of het in mij zit of door de huidige situatie komt en of relatietherapie iets is of dat er iets anders nodig is. Nou, het zal ook aan mijn persoontje liggen dat ik dit echt niet aankan, maar het komt toch echt door wat er is gebeurd denk ik.

Pandora schreef dat mijn man zich gedraagt als een kind en eerlijk gezegd vind ik dat ook wel. Hij gaat zitten mokken en negeert mij als het niet gaat zoals hij wil en ik wring me in allerlei bochten om maar te zorgen dat hij zich goed voelt. Maar hij ziet dat totaal anders. Dat snap ik ook wel want hij wil bouwen terwijl ik daar nog niet aan toe ben.

Collega, ik vind het heel lief dat je zo reageerde op die vrouw van je collega. Dat zal zij nooit doen denk ik zeker te weten. Hoewel mijn man het niet wilde heb ik haar toch een keer gemaild. Ik had namelijk een bericht gekregen dat iemand mijn profiel op een social media had bezocht en dat bleek zij te zijn. Ik had haar namelijk ook 2 keer bekeken omdat ik wist dat zij daar bericht van zou krijgen en voor mijn gevoel kon ik haar zo toch laten zien dat ik geen zachtgekookt ei was. Ik heb haar gewoon een nette mail gestuurd met de boodschap dat ze contact met mij moest opnemen als ze iets wilde weten en niet op internet hoefde te zoeken. Een cc had ik naar mijn man gestuurd zodat hij het ook wist. Van haar kreeg ik toen een hooghartige mail terug met 2 zinnen waarbij de laatste zin was dat ze het op prijs zou stellen dat ik niet meer naar haar werk zou mailen omdat haar mail door haar team te lezen was. Lekker stom van mij dat ik dat heb gedaan want daardoor voelde ik me nog kleiner. Mijn man is die middag naar haar toe gegaan en heeft zijn excuses aangeboden voor mijn mail en had gezegd dat hij schaamde voor mijn actie. Zij had toen gezegd dat ze hem wel begreep en hij zich niet hoefde te schamen omdat ze thuis hetzelfde had. En dit deed mij ook weer zo vreselijk veel pijn. Voor mijn gevoel had hij toen weer gekozen voor haar en tegen mij, maar natuurlijk ziet hij dat weer anders. Waarom moest hij dat tegen haar zeggen? Zij moet zich toch de ogen uit haar hoofd schamen voor alles? Toen hij thuis kwam zei hij dat ik wist dat hij had gezegd dat hij weg zou gaan als ik contact zocht met haar en dat hij toch weer naar huis was gekomen omdat hij van me hield, dat dit weer een teken was dat hij voor mij koos.Ik was toen zo boos dat ik weer liep te gillen dat hij op moest rotten naar haar. Dus heeft hij me weer een dag genegeerd.

Dit is het enige persoonlijke contact dat ze hebben gehad vanaf dat hun verhouding afgelopen is. Het zal heel naïef klinken maar ik geloof dat. De reden dat ik dat geloof is dat hij heeft gezegd dat hij niet meer over haar wil praten omdat hij een modus heeft gevonden om met zijn gevoel voor haar om te gaan en dat hij door de verwijten en vragen van mij wel weer terug moet en hij dan ook weer bij dat gevoel komt. Hij wil dat niet, hij heeft het afgeschermd, verwacht dat het vanzelf slijt omdat ze totaal niet meer van elkaar weten hoe het gaat.

Wat hij niet begrijpt is dat ik door die woorden en door het feit dat hij totaal dicht slaat als ik ook maar iets over haar zeg, nog meer denk dat hij veel meer van haar houdt dan hij wil toegeven. Hij blijft maar zeggen dat ik er over op moet houden, dat hij voor mij heeft gekozen en dat hij anders had kunnen kiezen, dat niet heeft gedaan en dat daaruit blijkt dat hij zielsveel van mij houdt. Hij wil verder, hoopt dat ik alles snel een plekje kan geven zodat we dit achter ons kunnen laten.

Ik zie en merk aan hem dat hij dat echt wil, dat hij voor mij wil gaan, maar ik vind dat hij voorbij gaat aan wat ik wil, wat ik nodig heb en wat ik vraag. Als ik 10 keer dezelfde vraag stel dan vind ik dat hij daar 10 keer antwoord op moet geven en dat weigert hij. Ik denk ook dat het niet goed gaat als je je gevoelens afsluit voor iemand, dat is niet hetzelfde als niet meer voelen.

Ik ga nu ook geen contact meer zoeken met haar. Ik denk namelijk dat zij een gesprek weigert en dat ze zich boven mij gaat plaatsen. Dat zou ik helemaal niet kunnen handelen. Ik vind het al zo erg dat mijn man van haar houdt. Diep in mijn hart wil ik haar pijn doen en wil ik haar laten zien wat zij heeft aangericht in mijn gezin.

Wat echt geen optie is, is dat mijn man een andere baan gaat zoeken. Een baan zoals hij heeft ligt echt niet voor het oprapen en hij houdt heel veel van zijn werk. We hebben het erover gehad maar het zal voor iedereen zoveel consequenties hebben, ook voor mijn kinderen en hun studies etc, dat ik probeer dit te accepteren. Het gaat niet alleen om mij.

Wat ik wel erg moeilijk vind is dat hij ook niet wil dat zij een andere baan gaat zoeken. Ze schijnt een erg goede werknemer te zijn en hij wil haar daarom niet kwijt. Haar divisie draait niet zo goed en als er geen verbetering komt, zal mijn man dit afstoten. Maar..........dan gaat hij desnoods voor haar een andere baan creëren want ze is een goede kracht en hij wil niet dat ze de dupe wordt van iets persoonlijks. En dan vindt hij het gek dat ik wederom door het lint ga. Waarom snapt die dombo nou niet dat ik hier niet mee kan omgaan??????

De ruzies gaan dus eigenlijk helemaal niet over hun verhouding, maar over mijn onvermogen om met zijn gevoelens voor haar om te gaan en daarop weer zijn onvermogen om met mijn emoties om te gaan.

Van de week tot diep in de nacht een keer een moeilijk gesprek gehad wat geen positief resultaat had, gisteravond zo'n ruzie dat hij boos de deur uit is gelopen en 2 uur is weg gebleven, iets wat hij nog nooit heeft gedaan. Vanochtend ging hij weer boos weg. Hij zegt dat hij het niet meer trekt, dat ik moet ophouden, dat ik normaal moet doen, dat ik alles verpest etc. Ik zeg dan weer heel kinderachtig dat ik toch echt niet om deze situatie heb gevraagd en dat hij hiervoor heeft gezorgd en dat hij nu echt moet ophouden te bepalen hoe ik alles verwerk. Maar we zitten dan beide zo in de emotie dat we elkaar niet bereiken. Vanochtend belde hij al snel en hebben we rustig gesproken. Ik merk aan hem dat hij ingangen zoekt, maar hij begrijpt me echt niet.

We willen beide in relatietherapie dus dat is wel positief. Ik heb hem gezegd dat ik niet meer alleen met hem wil praten, dat ik daar geen gat meer in zie en dat ik wil dat er iemand bij is omdat er dan misschien wel wederzijds begrip komt. Bij mij vooral acceptatie, bij hem begrip. We hebben ook wel goede, opbouwende gesprekken, maar dan kan het gebeuren dat ik een paar dagen later opeens weer getriggerd word door iets of een gedachte en dan ga ik toch weer iets vragen.
Hoewel het een goede tip is van anoniempje om af te spreken dat ik het opspaar tot een afgesproken moment ben ik bang dat dat niet een kwaliteit van mij is.

Ik weet ook niet meer wat ik wil en waarom ik het wil. Ik wil het liefst niets, niet meer voelen, niet meer denken, gewoon niets. Maar ook dat zal er wel bij horen.
De eerste 3 a 4 weken nadat ik het hoorde waren eigenlijk het mooist. Toen voelden we ons zo dichtbij elkaar terwijl de pijn toch het heftigst was. Nu zie ik er tegen op dat hij thuis komt.

Hilde

Ik snap je heel goed en ik herken veel van je gevoelens, ook al is de situatie anders. Al die waaroms, al die pijn, al dat geworstel met jezelf.

Jij hebt al die jaren zoveel van jezelf gegeven en afgestemd op hem en wat hij jou niet gaf, gaf hij wel een ander. Maar lieve Hilde: jij hebt echt niets fout gedaan!! Ga dat alsjeblieft niet denken. Hij heeft jou bewust verwaarloosd en dat komt niet door jou!

Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je steun hebt aan de meiden van dit forum!

Wat vinden jullie?

Ik wil de reden opschrijven die er voor zorgde dat ik gisteren weer naar beneden getrokken werd want misschien reageerde ik ook wel zwaar overtrokken.
In mijn mail kreeg ik bericht dat iemand mijn profiel op LinkedIn had bezocht. Ik ging kijken wie dat was en zag dat het een vrouwelijke collega van mijn man is, iemand die onder dat mens werkt. Hoe het kan weet ik niet maar ik was direct van streek, gelijk huilen etc. Mijn dochter, die helaas meer weet inmiddels dan me lief is, heeft me opgevangen. Toen ik mijn man zag vroeg ik hoe lang die vrouw al bij dat bedrijf werkte en hij zei dat dat ongeveer 10 jaar was. Ik vroeg waarom ze mij had gezocht en hij reageerde direct geïrriteerd met een "hoezo, iedereen kan je toch zoeken?" Toen zei ik dat ik dit wel heel toevallig vond dat ze dat nu deed terwijl ze dus al jaren met hem samenwerkt. Dat vond hij raar. Toen vroeg ik of dat mens misschien iets tegen haar verteld had. Toen werd hij boos en zei dat ze dat niet zou doen, dat ik me niet aan moest stellen, dat ik paranoia was, direct in complottheorieën dacht etc. Nouja, we kregen weer eens ruzie en op een gegeven moment zei hij dat ik loog. Dus toen heb ik mijn mail gepakt en het laten zien. Toen zei hij dat ik allerlei aannames had, dat ik zomaar iemand beschuldigde etc en dat hij haar zou vragen of ze het had verteld en als het antwoord ontkennend zou zijn, dat dat zou bewijzen hoe belachelijk ik me gedroeg. Ik heb gezegd dat hij dat niet hoeft te vragen omdat ze echt niet eerlijk antwoord zou geven.
Vanochtend zei ik hem weer dat ik niet wilde dat hij haar dat zou vragen omdat ze dan wist dat wij heibel hadden gehad en dat dat precies is wat zij wil. Hij herhaalde dat hij dacht dat het echt niet zo zat als ik dacht en vroeg waarom ik overal wat achter zocht. Dat vond ik zoiets doms. Toen wilde ik hem kwetsen en zei dat hij echt super naïef was als hij dacht dat zij het tegen hem zou zeggen terwijl ze tegen haar eigen man in eerste instantie alles ontkend had terwijl haar man toch echt had gehoord dat ze tegen mij man zei dat ze van hem hield. Ik zei ook dat ze beide wel bewezen hadden dat ze goed konden liegen.

Is dit een belachelijke reactie van mij?
Waarom kan ik toch niet gewoon constructief zijn?
Waarom vlieg ik steeds in die krakeling van hem willen kwetsen?

Linkedin

Als ik jou was zou ik niet te veel achter linkedin zoeken. Het is heel normaal als mensen bij elkaar op de profielen kijken. Die collega staat waarschijnlijk bij jouw man op de linkedin en het is niet zo gek dat ze dan kijkt naar de andere conctacten. Jij staat waarschijnlijk gewoon als contact bij jouw man. Ik zou er niet zo veel achter zoeken of anders gewoon je linkedin verwijderen.

Miekemieke

Dank je wel Miekemieke!

Rollercoaster

Begrijp van jullie verhalen dat je na de ontdekking van ontrouw van je lief in een hele grote emotionele achtbaan terecht komt. Ik kan niet anders dan beamen dat ik net ben ingestapt en geen idee heb hoe lang deze dollemansrit gaat duren. In een nanoseconde kan ik bedenken dat ik de schouders eronder wil zetten en zien hoe we onszelf en elkaar terugvinden. En vrijwel meteen ook denken dat ik niet wil dat hij er zo mee wegkomt, want het is niet alleen de schuiver buiten de deur, maar het is ook het jarenlang genegeerd worden. Hij dacht dat het voorbij was tussen ons, hij was alleen vergeten mij dat te vertellen. Voor de duidelijkheid, hij zegt mij ook terug te willen en te willen vechten voor ons. De emoties wisselen elkaar zo constant in hoog tempo af.

Nog steeds zo kinderachtig

Ik vind de reacties van je man echt ongelooflijk. Voor mij zou het simpel zijn: zij eruit (op het werk) of hij eruit (thuis). Hij wil haar niet kwijt, dan k je de koekoek!
Dring aan op relatietherapie, hoor!

oudere kinderen

Ook ik ben elf maanden geleden achter het vreemdgaan van mijn man gekomen.Hij net 50, wij zowat 25 jr getrouwd. Alle cliché dingen kwamen ook bij mij voorbij. Ik lees in de stukken tot nu toe erg weinig over de reactie van (oudere) kinderen. Door de manier waarop het uitkwam waren ook gelijk mijn 17 jarige zoon en 24 jarige dochter op de hoogte. Het zwaarst voor mij, is de 4 hoeks verhouding die ontstaan is. Het is zo makkelijk om te zeggen, houd de kinderen er buiten en zeg dat je als ouders er hard voor vecht, maar in de praktijk valt dit zwaar. Mijn zoon heeft Asperger/ADD en mijn dochter Depressie/ADD. Beidden zijn hoog sensitief en ik kan niets verborgen voor ze houden. Ze houden heel van hun vader,proberen geen partij te kiezen, maar nemen hem wel zijn fout kwalijk.
Mijn man voelde zich al jaren(zonder iets te zeggen)machteloos, tekort schieten en steeds ongelukkiger.Het leven werd hem, mede ook door het verhaal van onze twee kinderen, te complex. Mijn man wordt momenteel onderzocht op autisme en is inmiddels ADD gediagnostiseerd. Mede door dit onderzoek/behandeling is hij nog niet toe aan relatietherapie. Dat ADD en autisme vaak erfelijk is en hij het dus ws ook heeft is voor hem haast niet te bevatten. Mijn zoon herkent zich momenteel erg in zijn vaders strijd en gevoelens en voelt dus begrip voor hem, wat tot hele rare situaties kan leiden. Nml dat ik mij moet gaan verantwoorden waarom ik zo boos op pappa ben. Leg dat maar eens uit aan een autistisch iemand, die je niet alle info kan geven, maar zich er wel in blijft vastbijten totdat je antwoord geeft. Mijn dochter worstelt er ontzettend mee omdat haar vader blijkbaar net zo"n viezerik is, als al die anderen die ze tijdens het uitgaan ontmoet.
Dus in plaatst van 1 op 1 met je partner te werken/vechten voor je relatie blijven de kinderen er veel bij betrokken. Je zou in zo'n geval moeten kiezen voor jezelf, maar je kinderen hebben ook niet om deze ellende gevraagd en je blijft dan toch hun moeder. Toch verlang ik naar om afstand te nemen, maar ik weet niet hoe.

Poppie64

Dat begrijp ik heel goed. Onze dochter van 14 heeft ook van alles meegekregen, gehoord. Ze is erg sensitief ook. Ontkennen helpt niet, behalve erkennen dat er iets grondig fout zit en dat er keihard aan gewerkt wordt. Maar ik snap dat het voor jou extra moeilijk is omdat je man nu onderzocht wordt. Kom je weer niet aan jezelf toe terwijl je dat nou net zo hard nodig hebt. Deze megamoeilijke weg bewandelen doe je ook voor je kinderen. Je kunt ze altijd recht in de ogen kijken en weten dat je er echt alles aan gedaan hebt om hun vader niet zomaar opzij te zetten, wat hij ook gedaan heeft. Kun je ergens hulp en steun zoeken voor jezelf? Om jezelf te sterken? Daarmee neem je ook (even) afstand en kom je hopelijk aan je eigen verdriet toe. Heel veel sterkte!

Pijn

Gisteren probeerde hij me uit te leggen waarom het 6,5 jaar had geduurd.
Met haar w as er een wonderlijke 100% sexuele verbinding, die hij nooit met iemand anders had gevoeld.
Alles klikte perfect op sexueel gebied.
ze was zoooo goed in " pijpen" , ik weet geen net woord hiervoor.....
Ze kon hem ongelofelijk goed masseren (in zijn kruis), deed alles wat hem plezierde, hij had een super-feeling daardoor.
Daardoor KPN het zo lang duren (en als ik het niet ontdekt had, waarschijnlijk tot onze dood?)
Ik raakte helemaal van slag en heb sinds gisteren alleen maar gehuild en te veel gedronken.
Het voelt als teruggaan naar "af".

Hij is erdoor geschokt, dacht dat ik dit aan kon en dat ik het daardoor beter zou begrijpen, maar ik oel me nog waardelozer, terwijl hij dat helemaal niet bedoelde.
Ik voel me zo alleen, zo eenzaam, zo waardeloos.....
Ik kan niet omgaan met de pijn van 6,5 jaar vreemdgaan.
Vreemdgaan doen mannen toch omdat hun vrouw te weinig seks wil?
Ik wilde niets liever dan HEEL veel seks, heel veel mrt onze armen om elkaar heen in bed liggen, heel veel gestreel.....
20 jaar nauwelijks seks en 15 jaar helemaal geen seks, omdat HIJ dat niet wilde.....
Het heeft me helemaal gesloopt, dat hij voor seks 6,5 jaar een affaire had en ik dacht dat ik tot mijn dood geen seks, strelingen, intiem contact zou hebben omdat hij dat niet meer wilde.....
Therapeuten zeggen dat we beiden aan beter ze lfbeeld moeten werken, en dat ik boosheid moet uiten en minder gehuild en verdriet, maar boosheid uiten?
Dat heeft me 15 jaar alleen maar ellende gebracht, ik leerde dat boos worden hem van mij afdreef, dus he kan ik boosheid uiten?
Ik voel me verwaarloosd , maar wil zo graag weten wat mijn deel hierin was, want het is te makkelijk om hem alleen de schuld te geven.

Stip, anoniem pje, anderen, vertel mij wat ik fout heb gedaan, ik weet niet hoe ik kan ontdekken wat mijn deel hierin was.....
Het is te makkelijk om hem alleen de schuld te geven.
Als ik mijn aandeel zie, dan leer ik daarvan.
Ik voel me zo ongelukkig.....

Anne

"Ik heb haar gewoon een nette mail gestuurd met de boodschap dat ze contact met mij moest opnemen als ze iets wilde weten en niet op internet hoefde te zoeken."

Dat is jouw goed recht. Ook al ben je niet zeker dat zij het was die jouw profiel heeft bekeken. Je hebt reden genoeg voor allerlei "aannames"!!!

"Van haar kreeg ik toen een hooghartige mail terug met 2 zinnen waarbij de laatste zin was dat ze het op prijs zou stellen dat ik niet meer naar haar werk zou mailen omdat haar mail door haar team te lezen was. Lekker stom van mij dat ik dat heb gedaan want daardoor voelde ik me nog kleiner."

Hallo!! Zij is zo stom om een affaire met een collega te beginnen, die nog getrouwd is bovendien. Alle consequenties moeten ze beide onder ogen zien. Laat je alsjeblieft niet intimideren door haar of in een hoek drukken door je man. Zij waren/zijn fout bezig, jij niet.

Virtuele knuffel

Hilde

Lieve Hilde, heel eerlijk, dit klinkt als trekken aan een dood paard. Volgens mij was jij en word jij niet meer gelukkig met deze man. Is het een optie om alleen verder te gaan, je leven weer op te bouwen en je eigenwaarde terug te krijgen? Met misschien als bonus een nieuwe relatie met iemand die jou wel kan geven wat je verdient?

Kun je er een tijdje tussenuit (of hij), zodat je uit die achtbaan komt en rustig kunt nadenken over wat voor jou het verstandigste is?

Ik hou van hem en wil door met hem

Ik wil perse door met hem, ik hou van hem en sinds 12 juni vorig jaar is hij ook de liefste man van de hele wereld die ontzettend zijn best doet, maar af en toe niet begrijpt dat hij bepaalde dingen beter op een andere manier kan zeggen.

Waar ik heel erg mee zit is omgaan met de pijn die mijn grotendeels seksloze leven bij mij heeft veroorzaakt en natuurlijk vooral de affaire van 6,5 jaar, daar begrijp ik helemaal niets van......
Die pijn is verschrikkelijk.
Daarom ben ik zo benieuwd naar Stips opmerkingen en ook die van Anoniempje 2.

Charis ik dank je voor je lieve, bezorgde opmerkingen, maar ik wil echt met hem verder, ik kan niet zonder hem en hij niet zonder mij, zegt hij.
Ik zou alleen zo graag willen leren wat Mijn aandeel was..... En ik wil zooooo graag leren met de verschrikkelijke pijn om te gaan van 6,5 jaar vreemdgaan met iemand met wie de seks gewelidig was maar waar hij verder geen enkele gevoelens voor had.
Hij mist haar totaal niet en dat lijkt echt niet gespeeld!

Hilde

jouw aandeel?

Waarom zou jij een aandeel hebben eraan? Het klinkt mij in de oren alsof je het gevoel hebt dat jij er wat aan kunt doen om te voorkomen dat hij je nog een keer zo gaat kwetsen. Als hij niet met meer info komt lijkt het mij dat je moet gaan bedenken of je dergelijke risico's wilt blijven lopen, hoe graag je ook bij hem wilt blijven. Als je bij volle 'bewustzijn' accepteert dat dit nog een keer kan gebeuren, dan sta je wellicht sterker. Maar continu blijven zoeken naar jouw aandeel lijkt me de omgekeerde wereld. Als hij 6.5 jaar jou kan bedriegen zonder dat je wat door hebt, kan hij nu ook heel goed spelen alsof hij haar totaal niet mist, toch?
gr Angela

Boek

Er is een boek dat heet 'de duivelsdriehoek' (van Carolien Roodvoets). Daarin wordt meer beschreven over de verschillende rollen die man, vrouw en minnares spelen. Misschien de moeite waard?

Even ook willen kunnen lachen

► 10:17► 10:17

In dit filmpje wordt uitgelegd waarom mannen anders tegen problemen aankijken. Het is herkenbaar en kan je aan het lachen maken. Dat is ook wel eens fijn, want dat lucht op. Het vergroot je scherpte hoe tegen iets aan te kijken.
Mark Gungor is een comediant.
Als de link niet goed gaat;op YouTube zijn diverse filmpjes van Mark Gungor - the nothing box

update en vraag aan jullie

ik heb een tijdje niet meer geschreven. het gaat hier wisselend. We hebben 2 weekenden goede gesprekken gehad waarin ik duidelijk merkte dat we bij elkaar binnen kwamen, dat we duidelijk konden benoemen dat we de ander niet begrepen maar wel moeite deden om begrip te hebben voor de ander. Hierdoor verdween de pijn echt naar de achtergrond en ik heb ook vaak gedacht dat het goed is dat we op deze manier wakker geschud zijn omdat we anders misschien over een paar jaar vervreemd zouden zijn geraakt van elkaar. Het gaat me te ver om haar dankbaar te zijn, maar eigenlijk ben ik dat wel: door haar kwam hij erachter dat hij degene was die te weinig energie in onze relatie stak, dat hij het met mij minstens zo leuk had als met haar en dat hij eigenlijk heel blij met mij was. Als zij er niet was geweest, had hij daar niet zo over nagedacht.

De dokter had gezegd dat ik depressieve klachten had en ik wilde daar niet aan hoewel ik ook wel zag dat dat zo was. Ik had vaak nergens meer zin in, zag nergens het nut meer van in, maar voelde nog wel veel en kon ook genieten als ik niet dacht aan alles.

Nu voel ik me sinds een paar dagen alleen maar leeg. Ik ben niet boos of verdrietig of gelukkig of blij of teleurgesteld, ik ben er gewoon maar verder ook niet. Een soort "ik zit erbij en ik kijk er naar".

De eerste tijd zat ik in een emotionele achtbaan en vloog ik van het ene uiterste in het andere. Het ene moment was ik helemaal verliefd op hem en het andere moment kon ik hem wel schieten. We hadden het vaak echt gezellig en fijn samen en ook vaak heftige woorden en emoties.

Dat is opeens weg. Het rare is dat ik niets meer van mijn man wil weten op het moment, ik wil geen seks, geen knuffel, zelfs een zoen staat me al tegen. Ik heb geen zin meer om met hem te praten, ik zie daar geen reden toe. Ik denk wel veel, maar heb absoluut niet de behoefte dit te delen. Ik ga met tegenzin naar huis. Bij alles wat hij doet, denk ik dat hij dat bij haar ook zo deed of zie ik hen samen voor me. Ik word daar niet eens boos of verdrietig om, ik voel alleen maar weerzin. Ik had dat eerst helemaal niet: ik werd wel misselijk bij de gedachte aan die twee maar op het moment dat hij en ik iets deelden was ze/waren zij en hij, totaal uit mijn gedachten.

Hij is juist extra lief nu en laat op alle mogelijke manieren zien hoe belangrijk ik voor hem ben en ik "stond er bij en ik keek er naar".
Hij vraagt steeds wat er is en ik zeg dan dat er niets is want ik wil niet steeds terug komen op wat er is gebeurd want ik ben bang dat zijn reactie me dan niet aan staat en dat ik dan weer destructief ga doen. Ik ben moe van dit alles en wil gewoon verder.

Herkennen jullie dit? Wat moet ik doen?

Laat het maar eens rusten

Het klinkt alsof de liefde over is. Dat kan natuurlijk, of dat terugkomt? Misschien beter om je een tijdje op andere dingen, hobbies, sport en werk te storten en dan over een half jaar of zo weer eens bij jezelf peilen of het gevoel van houden van is teruggekomen.

reactie

Miekemieke:
ja, dat doe ik ook of althans ik probeer het.

Ik denk niet dat de liefde over is en misschien heb ik het verkeerd omschreven. Eerst had ik vooral vlammende emoties en nu is het of die emoties lam geslagen zijn. Ik kijk naar hem en denk: "wie ben jij? wat voor man ben jij dat je een relatie begint met haar terwijl je al zeker weet dat je niet bij mij weg wilt? Hoe kun je zeggen dat je van haar houdt terwijl je haar zo makkelijk weg zet als het erop aan komt? Hoe kun je aan haar je excuus aanbieden voor mijn mail terwijl je tegen mij zegt dat ik niets met haar te maken heb, waarom biedt je mij niet excuus aan voor haar gedrag?"etc.

Het is nu 3 maanden geleden dat ik het hoorde en de eerste 2 maanden waren enerzijds vreselijk, maar anderzijds was er ook heel veel contact tussen ons. We hadden flinke woorden, maar we staken wel veel energie in elkaar en onze relatie. De goede momenten waren intens en voelden supergoed.

3 weken geleden hadden we een goed gesprek waarbij ook hij zijn verdriet en onmacht liet zien en dat deed me goed. Hij ging in op wat ik uitsprak over haar en hun zonder dat ik die dikke muur van weerstand voelde. Ik had echt het gevoel dat dit een doorbraak was, dat er bij hem echt ruimte was voor hoe ik in dit alles sta. Het was verder ook een heel fijn weekend. Ik heb gezegd dat ik hoopte dat we nu een flinke stap voorwaarts hadden gemaakt, maar dat ik niet wist of ik zou "terugvallen" en dat ik hoopte dat hij zich niet terug zou trekken in zijn schulp als ik toch weer een bui zou krijgen. Hij zou proberen dat niet te doen.

Daarna nog 2 keer een gesprek gehad waarbij mijn emoties niet de overhand hadden. Begrijpen deed ik het nog steeds niet en dat zal ik misschien nooit doen, maar als ik het zou accepteren zou dat al een stuk schelen. Dat maakte het ook makkelijker voor me: accepteren dat dingen gebeurd zijn en daar de positieve werking van proberen te zien om vooruit te kunnen.

En toen kwam die gedachte dat hij ook zo naar haar had gekeken, naar haar had gelachen, haar vast had gehouden, dat zij ook in de auto naast hem had gezeten, etc. etc. gewoon dat zij een ander poppetje in mijn plaats was geweest. Dat had ik natuurlijk allemaal al eerder bedacht en gevoeld, maar dat was in die heftige emoties. Het kwam en het ging. Nu kan ik die beelden maar niet weg krijgen en die gedachten ook niet en is er opeens die leegte in mijn gevoel en lijkt het alsof dingen hun waarde hebben verloren.

Ik wil dit niet, ik wil de vrolijke toegankelijke moeder zijn die ik altijd was, terwijl ik nu de moeder ben die doet alsof maar het liefst met rust gelaten wordt.

Ik wil weer die spontane kwebbelende vrouw zijn waar mijn man zo van houdt, maar ik zit bij hem en weet niets te zeggen. Het lijkt alsof ik geen gespreksstof heb als het niet over die affaire gaat, maar ik wil het daar niet meer over hebben want alles is al gezegd en ik wil ook niet dat we dan weer ruzie krijgen. Het lukt me niet om over ditjes en datjes te praten terwijl dat normaliter totaal geen probleem voor me is.

Ik wil die beelden niet. Waarom kon ik die eerste periode wel gewoon van hem houden en zie ik nu steeds die 2 samen voor me?

Misschien is het man-eigen want ik heb het ook gelezen bij de anderen, hij wil verder en dit achter zich laten en dat wil ik ook, maar ik weet niet zo goed hoe want zoals ik al schreef vraag ik me af wie hij is en of ik hem wel ken.

Herkent iemand dit of ben ik gewoon gek?

Fases in rouwproces

Google even op fases in rouwproces. Misschien vind je daar wat herkenning.

Je moet nl. sowieso rouwen om wat er gebeurd is.

In elk geval geen besluit nemen nu. Geef het de tijd.

En misschien ga jij vlot door jouw rouwverwerkingsfasen heen en zit je al in de fase van depressiviteit. Dan is de fase voor aanvaarding!

Ik hoop het voor je.

Verder: voor je man is het anders dan voor jou, hij was degene die vreemd ging. Vergelijk jezelf niet met hem. En sowieso ook niet met anderen, iedereen gaat er anders mee om en sneller of minder snel door het rouwproces heen.

Sterkte.

Je leeg voelen = depressie

Anne, je schrijft dat de huisarts zegt dat je depressieve klachten hebt. Je leeg en koud voelen van binnen is daar ook een van. Kan het zijn dat je toch echt aan het wegzakkenb ent in een depressie. Misschien juist als reactie op al die heftige emoties van de laatste tijd?

Stip, Anoniempje 2

Stip, Anoniempje 2,

Waar zijn jullie toch?
Ik wacht met smart op jullie reacties op mijn eerdere postings.

Hilde