Verdergaan na ontrouw

Stip

Je zin over het waarom dat hij met jou verder wil, blijft bij me hangen.
Eigenlijk zou je man jou moeten laten weten waarom hij met je verder wil. Opschrijven? is misschien te makkelijk? Gewoon laten vertellen aan jou? Alle redenen om met jou verder te willen. Je wilt zeker zijn dat het geen gemakzucht is, dat snap ik wel. Pff ik kan je echt totaal geen raad geven, moeilijk. Ik vind je wel heel dapper. Je wil ervoor vechten. En dat vind ik echt bijzonder sterk.

Intrinsieke motivatie

Het moeilijke van een situatie als deze vind ik altijd om er achter te komen waarom die ander spijt heeft/ zich schuldig voelt. Baalt hij ervan dat het out in the open is? Of houdt hij oprecht van je en wil hij echt niet dat jij pijn hiervan hebt (en die mogelijkheid zie ik hier echt wel aanwezig) maar vindt hij eigenlijk dat hij zelf geen probleem heeft? Maw: vrouwtje boos en verdrietig= relatie slecht, vrouwtje neutraal (bijvoorbeeld omdat ze niks weet) = relatie goed.
Pas als hij om hem zelf dingen aangaat, dus uit innerlijke intrinsieke motivatie en niet om dingen te fixen en niet aan het eigenlijk probleem te werken, is er een kans dat jullie het gaan redden. Maar dat vraagt wel dat hij zelf zijn probleem onder ogen gaat zien. enfin, mijn paar centjes...

Groei

Lieve Stip,

Wat je vrijdagochtend schreef, dat is allemaal zo herkenbaar. Vergeet niet dat het bij ons inmiddels zes, zeven jaar geleden is. Ik kijk er nu heel anders naar. De gevoelens die jij beschrijft had ik precies zo. Vooral het idee dat ik jarenlang in een leugen had geleefd. Niets was meer echt, alles was besmet. Zoals ik al vertelde kon ik niet eens meer troost vinden bij mijn kinderen, of iets van gevoel voor ze hebben. Van buiten wel hoor, dat gaat automatisch, ik knuffelde me rot met ze. Maar ik had in zo'n leugen geleefd, ik was echt nergens meer zeker van.

Nu denk ik daar anders over. Alles wat ik in die "besmette" jaren heb gevoeld was echt. Ja, mijn man zat er anders in. Maar daar had hij meer zichzelf mee. Wat dat betreft had hij meer in een leugen geleefd dan ik. Ik ben op een gegeven moment opgehouden met terugkijken en me continu af te vragen: o ja, toen en toen, en wat deed man toen, en toen deed hij dit etc. In plaats daarvan ben ik me gaan focussen op wat IK gevoeld had. En noem het naïef, maar ik had destijds geen weet van zijn andere leven, dus voor mij was het geen leugen geweest. Daarbij kwam dat man het ook zo voelde: hij had niets "tegen" mij, hij hield en houdt van me. Hij worstelde met zichzelf en koos ervoor dat buiten onze relatie op te lossen.

Nogmaals, het bleef de eerste tijd lastig, maar omdat we gezamenlijk en apart in therapie waren en steeds met elkaar in contact bleven, kon ik het aan. Neemt niet weg dat als ik terugdenk aan die tijd, het echt een rollercoaster van gevoelens was. Van walging en teleurstelling naar diep verdriet, machteloosheid en verraad.

Weet je, Stip, en nu wordt het misschien wat filosofisch; ik denk dat de natuurlijke staat van de mens "groei" is. Alles wil groeien, verbeteren, leren, vermeerderen, voortplanten. Ook ik. En de makkelijkste weg zou zijn bij hem weggaan, alles afsluiten en me op iets anders gaan richten. Maar dan sloot ik wel de weg af naar groei, naar iets leren van deze verschrikkelijke situatie. Zodat het niet voor niks was geweest. Snap je? Ik sprak met mezelf af dat ik altijd nog weg kon gaan. Begrijp me goed, ik hield het alleen vol omdat mijn man er ook vol voor ging en ik bij hem de signalen zag van verandering. En ja, natuurlijk twijfel je, vertelt hij NU wel de waarheid? Tja, dat weet je niet. Sterker nog: dat weet ik nu nog niet. Het heeft lang geduurd voordat ik hem weer kon vertrouwen. En nog is het af en toe lastig. Dan komen die gevoelens weer boven. Maar meestal heeft het dan met iets anders te maken, waardoor ik bijvoorbeeld onzeker ben. Ik zie dan bij mezelf dat het heel makkelijk is om dat gevoel bij de ander neer te leggen.

Ik heb veel geleerd van de situatie. Over mezelf en over anderen. Ik ben er met vertrouwen en trots uitgekomen. En heb diepe liefde mogen ervaren. Voor mezelf, mijn man en mijn kinderen.

Dat gun ik jou ook. Maar geen situatie is dezelfde. Als jouw man zich blijft verschuilen en geen verantwoordelijkheid neemt dan houdt het op. Maar wees niet te snel dat als excuus te nemen om weg te gaan. Wat kun JIJ doen? Laat jij jezelf wel helemaal zien aan hem? Je boosheid, je verdriet, je angst? Stip, je hebt echt niets meer te verliezen. Wees kwetsbaar en laat je zien. Dan kun je dat in ieder geval meenemen naar de toekomst.

Heel veel sterkte. Ik kan nog wel veel meer vertellen, maar weet niet waar je behoefte ligt.

p.s. Zat nog te denken: groei kan ook zijn: kiezen voor jezelf als je altijd de ander voor hebt laten gaan. Stip, je weet intuïtief zelf welke kant bij jou het meeste weerstand oproept en waar je het meeste kunt groeien. Nogmaals sterkte.

Anoniempje

En soms moet je wel kiezen, als je de enige blijft die vecht voor samen. Heel erg pijnlijk en moeilijk, maar bron van groei, uiteindelijk. Noodgeboren, dát voel je nog een hele poos.

De ideale vrouw

Vanmorgen bij WNL met Tjitske Reidenga over de toneelvoorstelling in Carre 'De ideale vrouw' van Somerset Maugham, over bedrog en overspel. Misschien ook een idee om er op een hele andere manier naar te kijken en te relativeren.
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1352288

Rustig hier

Wederom dank voor jullie reacties. Het helpt mij om dingen op een rij te zetten. De herkenning geeft mij steun. Vind het prettig te lezen dat ik niet de enige ben die deze situatie meemaakt. Ook is het goed te lezen dat jullie verschillende uitkomsten hebben ; anoniempje en A. is het gelukt hun relatie voort te zetten; Moes is alleen verder gegaan. En ik weet het niet.

Anoniempje je schrijft dat je me nog veel meer vertellen kan maar dat je niet waar mijn behoefte ligt. Ik lees alles wat los en vast zit; je filosofische insteek kan ik goed volgen. Ben alleen echt niet zover dat ik er nu wat mee kan. Ben eigenlijk enkel maar verdrietig, verward, boos, teleurgesteld en soms wanhopig. Misschien dat ik hier later anders op terug kan kijken (zal vast) maar nu lukt dat voor geen meter.

Ik stop m'n kop in het zand. Ga man uit de weg en dat lukt goed. Een soort 'stilte'. We spreken elkaar niet. En ik vind dat enerzijds wel prima. Komt er ook niets nieuws waar ik weer over na moet denken. En ik hoef geen uitspraken te doen/ beslissingen te nemen. Zie er ook enorm tegenop om stappen te zetten voor een gesprek. Man gaat mij een brief schrijven. Als ik eraan toe ben kan ik 'm lezen. Mooi dat ik 'm nu onder in de la zal stoppen. Ben bang voor wat erin staat. Het is nu relatief rustig. Wil ik graag zo houden. Maar dit kan natuurlijk niet zo blijven. Ik hoop dat mijn houding deze week vanzelf hierin verandert; dat ik behoefte krijg aan een gesprek met hem.

Hoe hebben jullie dat destijds praktisch gedaan? Zijn jullie uit elkaar geweest? Of direct bij elkaar gebleven en die eerste periode van therapie en zo ook weer jullie leven en huis gedeeld? Ik zie er zo tegenop. Hebben jullie juist tijd en aandacht in elkaar gestopt? Ik moet er nu echt niet aan denken. Kan maar over 1 ding denken en praten en dat is 'zijn/ons probleem'. Niet over onbenullige zaken of samen televisie kijken ofzo. Word alweer misselijk als ik eraan denk.

Anoniempje; als je meer delen wil; heel graag (rest ook). Ik leer ervan. Maar ik kan mij voorstellen dat het voor jullie akelig alles weer op te halen. Het helpt mij wel.
Man heeft tot gister alles gelezen appte hij. (had ik van de week tegen 'm gezegd). Zal nu niet lezen tenzij ik 'm erom vraagt. Hij heeft dingen op een rij gezet het weekend. Ik ook. Geen idee of we tot elkaar kunnen komen. Hoe pak je dit nou aan?

Sanne; succes morgen. Hoop echt voor je dat man weer met beide benen op de grond komt en dat het hierbij blijft.

Stip

Fijn dat het voor nu even rustig is. Misschien kun je een beetje tot rust komen om alles goed op een rijtje te zetten.

Herkenbaar trouwens, het willen lezen van vergelijkbare verhalen. Ik lees ook alle wat ik tegenkom en probeer daar hoop uit te halen......

Sanne

Als je hoop zoekt moet je dit draadje niet lezen; het werd hier alleen maar erger de afgelopen weken na mijn ontdekking. Ik hoop zo van harte voor jou dat het hierbij blijft en dat het uiteindelijk ten goede keert. Ik was al wel zover dat ik mij over zijn relatie heen kon zetten, zag wat er mis ging en was ervan overtuigd dat we dat samen konden oplossen.
Ik dacht 'als je verliefd bent doe je rare dingen, een roze wolk'. Dat lijkt mij te overwinnen samen.

Jammer dat het hier complexer bleek.
Ik was ineens zo boos vanavond; heb 'm gebeld en flink van me afgebeten. Lucht wel even op maar uiteindelijk niet.
Vervolgens ben ik met een vriendin gaan appen wat ik allemaal kon doen om 'm dwars te zitten; punaises in z'n bed, alle knopen van z'n overhemden knippen enz. Werd ik weer vrolijk van en m'n boze bui zakte weer weg.

Ik vind het naar dat ik een korter lontje heb naar de kinderen. Ga ik morgen weer goedmaken en zorgen dat het niet weer gebeurt. Zo akelig vind ik dat.

Hoop

De hoop probeer ik overal te vinden. Kwam op het Libelle forum ook een groep 'blijvers na ontrouw' tegen. En allemaal hebben ze daar wel gemeen dat de man ook voor het gezin/de relatie koos. En dat is wat ik zo graag zou willen horen van hem. Kan ook (nog) niet eens boos zijn omdat ik veel te bang ben dat ie toch voor haar kiest (wat eigenlijk redelijk onmogelijk is, ze woont immers aan de andere kant van het land en heeft ook kinderen).

Fijn dat jij je boosheid er af en toe uit kunt gooien. En kan me zeker voorstellen dat het met de kinderen lastig is om vrolijk te doen. Hopelijk krijgen ze het toch weer een beetje bij je naar boven. Voor hen is het ook niet niks.

Enne: humor is goed! Lekker blijven appen met je vriendin ;-)

Een nieuwe dag

Een nieuwe dag, een nieuwe week!
Veel sterkte Stip en Sanne! Er wordt aan jullie gedacht!

Het was stilte voor de storm.
Telkens denk ik dat het niet erger kan en telkens kan het weer erger.

Mijn man denkt verslaafd te zijn aan de spanning, kick, erkenning van andere vrouwen. Waar hij eerst zei dat dit niet sexueel was blijkt dit nu wel zo te zijn. Continu op zoek naar vrouwen. Hij heeft verteld dat dit al voor ons huwelijk speelde. Heeft verteld wat er gebeurd is, dat wist ik al de laatste dagen. Maar hiernaast was hij altijd druk met andere vrouwen in zijn hoofd. Fantaseerde over hen. Als hij met mij vree dacht hij aan een ander.

Ook de afgelopen tijd waarin ik dacht dat we dichtbij elkaar stonden is dat een keer voorgekomen. Vriendin exit weken terug en er zit weer een ander in z'n hoofd. Te walgelijk voor woorden.

Hij wil er vanaf, zegt met mij verder te willen. Denkt dat wij het goed kunnen hebben samen als hij van z'n verslaving komt.

Ik zit er helemaal doorheen.

Ach lieve stip

Wat ontzettend zwaar moet jij het hebben.... he ik kan zo moeilijk wat voor je doen....
Er moet toch therapie zijn voor dat soort verslavingen? Als hij er echt af wil komen dan moet dat toch kunnen? Als hij echt verder met jou wil zoals hij zegt, zal hij alles op alles zetten om te zoeken naar een goede therapie voor die versalaving. Hij zal toch de enige niet zijn (helaas)?

Heftig

Stip wat een heftig feit. En al zo lang. Kan me voorstellen dat je erdoor heen zit. Zoals Geerke zegt, er is ongetwijfeld therapie voor. En toch een klein lichtpuntje dat ie er zelf ook vanaf wil...
Ik hoop dat je het toch voor elkaar krijgt ergens iets positiefs te vinden. Mij is dat vandaag na de therapie gelukkig gelukt (en oh wat was ik bang). Wens het je zo heel erg toe.

Geerke: dank je wel!

Maar nu wordt het een ander verhaal

Waar het eerst om verliefdheid leek te gaan, lijkt het nu veeleer om (seks)verslaving te gaan. Als hij het echt wil, kan hij daar aan werken. Ten minste als hij onderkent dat hij een probleem heeft. Google op SLAA (seks en love-addicts anonymous en selftest)
Sterkte

Ik zou zeggen... wegwezen!

Waarschijnlijk wil je dit niet lezen maar ik vrees dat je bij deze man weg moet. In mijn ogen neemt hij geen enkele verantwoordelijkheid maar schuift het af. Nu is het een verslaving waar hij zelf geen invloed op heeft. Kom op zeg!!

Hoe moeilijk ook, wegwezen en voor jezelf kiezen!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Te ver!

Misschien dat dat mij toch te ver zou gaan... ik weet niet of je nog steeds het liefste wilt horen dat het wel zal lukken, maar verslavingen zijn moeilijk te overwinnen, zeker na decennia lang. Zoals ik al zei is mijn man ook wat verslaafd aan pijnstillers en kan hij daar met de beste wil van de wereld, met hulp van buitenaf niet vanaf geraken.. Hoeveel zwaarlijvige mensen lukt blijvend een dieet of een alcoholverslaving? De verslaving aan 'aandacht' van vrouwen viel mij trouwens veel zwaarder dan de pijnstillers..
Wat kwam je man tekort dat hij zo nood had aan vlinders in zijn buik en vrouwen in z'n hoofd? Zal alles voldoende kunnen veranderen om dat achterwege te kunnen laten? Hier was er de verliefdheid toen het binnen ons gezin echt een mindere periode was en al mijn aandacht naar de kinderen ging. Is er bij jou ook een aanwijsbare rede waar zijn verliefdheden aan te wijten zou kunnen zijn?
Wat zou je nu het liefst van ons willen horen? Dat je hem best een definitieve trap^onder zijn gat geeft of dat je er sterker uit kan komen?
(mijn man heeft niet zoveel dingen verteld over zijn verliefdheden, hij was daar meer gesloten over, bleef er eerder over liegen, zei dat hij mij die pijn wou besparen,en ik wou ons echt nog een kans geven, heb het potje dus deels dicht gelaten Hij zei dat ik wel altijd zonder twijfel de vrouw was welke hij echt wou en liet dat ook echt wel zien, draagt mij echt wel op handen...)

Stip

Wat een ellende is dit voor jou, zeg. Heel veel sterkte.
Hoe oud zijn je kinderen als ik vragen mag?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Stip

Heeft hij al verteld of er ook betaald liefde (wie heeft die term bedacht) is geweest?

Stip

Ik wil allen maar zeggen dat ik dit alles vreselijk voor je vind. Wat redelijk klein leek is nu 1 grote leugen. Ik kan je dan ook geen adviezen meer geven maar alleen veel sterkte wensen en wijsheid/kracht. Kies voor jezelf, je hebt recht op geluk, eerlijkheid en liefde.

Stip

Stip, bedenk goed of je je kunt voorstellen met hem verder te kunnen. Dat deed ik terwijl ik wachtte op zijn vechten voor ons niet. Ik zag dat als feit. Dacht: als hij maar weer wil en kan. Pas later, na onze breuk, bedacht ik me: had ik weer met hem kunnen leven? Kunnen vrijen? Had ik hem, heel bot gezegd, moreel gezien nog vinden deugen? Was ik niet mijn eigen grenzeloosheid, die ik tijdens ons huwelijk had zonder dat ik dat zag, genadeloos tegengekomen? Had ik me over dat gevoel van " alles is besmeurd" echt heen kunnen zetten? Had ik die harde arbeid die gedragsverandering is van hem kunnen aanzien, in respect, in vertrouwen? Ik heb het nooit hoeven weten. Nooit mogen weten. Er is veel geknakt daardoor. Maar nu jij hier post stel ik mezelf niet voor de eerste keer toch weer deze vragen? En het kúnnen is de vraag niet meer, zo veel heb ik geleerd. Want ik kon en kan veel. Maar is het goed, nodig en wenselijk, of moet het gaan over wat ik wil? Dat is mijn les. Toen kon ik dat niet zien, nu wel. En nog steeds protesteert een deel van me hevig. Hoezo niet willen? Trouw in voor- en tegenspoed. Maar inmiddels kan ik zien: niet ik maar hij zegde de trouw op. Liet voor mij ranzigheid en bedrog ons leven binnen. En hield dat geheim, dus ik kon niet eens begrenzen. Er werd voor mij besloten, zonder dat ik het wist. Hoe ik dat nu zie? Ik besta niet voor hem. Niet werkelijk. Want dan praat je dit gedrag niet goed. Niet met iets psychisch, niet met een depressie, niet met wat mij dan ook te verwijten viel. Als je gaat voor samen, leg je alles binnen de relatie neer. En dit was zowat een dubbelleven. Zo waren we letterlijk niet getrouwd. Ok probeer hem en ons nu in rust los te laten. Ik heb andere beelden bij verbinding en samen. Dat matcht niet. Ik kan het niet waarderen. Dus moet ik er afscheid van nemen. Om niet mezelf in te leveren, het allerergst.

Stip

Sterkte meid...!

En nu

Is het weer wat rustiger. Het is misschien maar goed dat alle info in delen komt want anders is het niet te behappen.
Het is moeilijk. Ik blijf er zo wisselend in staan. Als we bij elkaar zijn en praten dan krijg ik een klein beetje vertrouwen in een toekomst samen ik heb mij verdiept in het fenomeen sexverslaving. Ik herken zijn verhaal erin ( geen porno/ betaalde sex). Continu op zoek naar spanning. Met name in zijn hoofd en soms dus ook 'live'. Ik kan mij er zo weinig bij voorstellen. Als we niet bij elkaar in de buurt zijn ga ik weer twijfelen; wat is het beste? Of minst kwade voor mij en de kinderen? Kan ik mij inderdaad nog een voorstelling maken van een toekomst samen? En hoe ziet dat er dan uit? Wat is voor mij belangrijk?

Ik kan mij zeker een toekomst samen voorstellen- maar zonder andere vrouwen waar hij genoeg heeft aan mij. Door mij in zijn probleem te verdiepen heb ik gezien dat zijn gedrag niet met mij te maken heeft. Natuurlijk word ik er best onzeker van. Maar toch kan ik het zien als zijn probleem. Het had ook drank of wat anders kunnen zijn.

Anne j Je had gelijk. Ik twijfelde ook aan de diagnose. Hij was er zelf nogal van overtuigd. Nu blijken er toch andere dingen aan ten grondslag liggen.

De tijd zal ons leren hoe daar mee te leven is. Nu zie ik het even niet meer zitten terwijl ik vanochtend vol goede moes was.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Anoniempje2

Ik heb tot nog toe veel aan je reakties gehad. Komt je dit ook bekend voor? Als dit zo is wil je het dan met mij delen?

Andere posters; ook bedankt; het helpt mij

Kijk naar nu

Lieve Stip,

Dat wisselende herken ik enorm. Sta je 's middags op het schoolplein, je hoofd vol van alle shit, jullie moesten eens weten, dacht ik dan. Ik kon echt nergens anders meer aan denken in het begin. Jaloers was ik, op die schijnbaar gelukkige mensen die ook op hun kinderen stonden te wachten. Die niet een partner hadden die ze jarenlang had voorgelogen. Op de automatische piloot ving ik mijn kinderen op, was vijf minuten blij met de afleiding, daarna was ik opgelucht als ze ergens wilden spelen. Ik was onrustig, kon nergens concentratie voor opbrengen. Dan de momenten van intens contact en doorbraken in de therapie. Het gevoel dat we samen ergens aan werkten, iets moois terugvonden wat ooit van ons was. En waarvan ik niet wist dat ik het kwijt was.

En ja, die eeuwige twijfel. Waar gaat dit naartoe. Ik wilde zo graag een besluit nemen in het begin. Gaan we door of niet? Dan wist ik tenminste waar ik aan toe was. Op het moment dat ik dat losliet werd ik wat rustiger. Ik las in die tijd ook het boek: Scheiden of blijven? Google er maar eens op, misschien helpt het jou ook.

Nu het belangrijkste wat ik je wil vertellen: kijk steeds naar het NU. Wat doet je man nu? Is hij oprecht berouwvol, heeft hij echt spijt? Of is het alleen maar lastig dat alles nu 'out in the open' is? Is hij lief voor je, luistert hij naar jou? Wil hij echt weten hoe het met jou is? Mag jij je boosheid laten zien? Weet hij wel dat jij moeite hebt je gevoelens te uiten?

Hoe is jullie fysieke situatie nu? Wonen jullie wel samen in hetzelfde huis? Is er lichamelijk contact? Intimiteit? Ik weet nog wel in het begin dat ik hem zo'n vies mannetje vond dat ik dacht nooit meer dichtbij hem te kunnen zijn. Gelukkig bleef dat bij denken, in het echte leven waren er hoge bergen en diepe dalen op dat vlak. Veel contact, heftige seks, afgewisseld met weken van afzondering. Maar in die afzondering was er wel contact. Dan lag ik met mijn rug naar hem toe en gaf hij me een zacht kneepje in mijn hand als om te zeggen: ik ben er voor je, ik snap dat je me nu niet kunt velen, maar ik ben hier voor je. Dat was heel fijn en achteraf besef ik pas hoe moeilijk dat ook voor hem is geweest. Toch heeft hij me nooit het gevoel gegeven dat het hem te langzaam ging of dat hij zich terugtrok.

Nog iets wat ik je wilde zeggen: mijn man was heel erg opgelucht dat uiteindelijk alles uitkwam. Hij was er voor 100% van uitgegaan dat ik hem de deur uit zou zetten als hij me alles zou vertellen. Dat ik dat niet direct deed voelde voor hem als een enorm cadeau, een nieuwe kans. Hij had nooit NIET van me gehouden gedurende zijn dubbelleven. Hij was alleen een grens overgegaan, had zich erin verloren en wist dat als het ooit uit zou komen, zijn leven met zijn gezin voorbij zou zijn.

Terug naar het NU: kijk naar hem, is hij er voor je? Neemt hij verantwoordelijkheid? Natuurlijk gaat het allemaal niet in 1 keer, maar zie je vooruitgang? De wil om naar zichzelf te kijken? Om samen, ieder naar zichzelf te kijken, en daar dan later op te reflecteren? De val waarin ik in het begin steeds liep was terug te kijken naar het verleden en het bedrog of te veel naar de toekomst te kijken (hoe zou die eruitzien? wat moet ik doen?). In de therapie heb ik geleerd steeds naar het nu te kijken, te voelen of het waarachtig was, of het echt was en daarvan uit te gaan.

Heel veel sterkte. Je klinkt heel sterk en wijs. Vertrouw daarop.

Stip

Heel veel sterkte. Ik heb geen advies maar leef met je mee

Anoniempje2, wat een mooie post. Ik hoop dat Stip (en lotgenoten) er wat aan heeft.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.