Verdergaan na ontrouw

Stip

Het lijkt me vreselijk om haar nog regelmatig tegen te komen. In mijn geval woont 'de ander' ver weg en is het vreemdgaan eenmalig geweest (weet niet of dat bij jullie ook zo is). Want afstand kunnen nemen voor iedereen lijkt me het allerbeste.

Je hebt het over een andere kijk op je man. Ondanks dat alles hier nog heel vers is merk ik dat ook maar dan in positieve zin. Het heeft ons allebei bruut wakker geschud uit de sleur waar we in zaten. En we hebben nu allebei het voornemen dat drastisch te gaan veranderen. Hij is daar meteen al mee begonnen. Omdat de basis van onze relatie eigenlijk altijd goed is geweest durf ik heel voorzichtig naar de toekomst te kijken. Maar eerst moet ik voor mijn gevoel door een rouwproces.....
Sterkte!

Ohja, zeker

Ja hoor, zeker en vast herken ik die boosheid, teleurstelling, ontgoocheling. Het is juist dat wat in golven bleef voorkomen, de verwerking werkt in vlagen (mijn man dacht dat mijn hormonen meespeelden, dat ik hem premenstrueel het er allemaal veel moeilijker mee had, soit) Je mag het moeilijk hebben, dat kan niet anders, maar bij jou zijn ook de mooie momenten weer duidelijk aanwezig, en die zullen door de tijd heen steeds meer de bovenhand krijgen... ten minste als jullie er beide voor willen gaan
Bij mij was de afstand naar 'haar' gelukkig groter, anders had ik mij waarschijnlijk ook niet kunnen bedwingen...Weet haar man ervan? Misschien is de beste houding naar haar toe dat ze haar gelukkig mag prijzen dat ze van jouw vreemdganger af is, (de waarschuwende houding dat ze écht beter af is zonder jou 'verdorven' man )
Ik vond het toen ook allemaal teveel, maar achteraf gezien vind ik het wel een heel rijke ervaring waar ik veel uit geleerd heb, waar we beter uit gekomen zijn (zo een aardverschuiving hadden we zonder dat vreemdgaan nooit bereikt, want ook bij ons ging er een moeilijkere periode aan vooraf) en we hoeven nu ook niet te zeggen dat we het saai gehad hebben samen (maar voor die 'humor' is het bij jou nu natuurlijk nog véél te vroeg)
Of het het begin van het einde voor jullie is hangt van jullie zelf af, nu is het doorworstelen, zit je in het midden van een donkere tunnel (met toch bij momenten al een splintertje licht, maar ook nog duistere hoeken...) ooit kom je aan het einde van de tunnel,
Wat denk je beter te krijgen als je hem de deur uit trapt? Ga je andere mannen beter vertrouwen? vergeet dat maar, dat vertrouwen heeft een deuk gekregen over de hele lijn! Je man, je kinderen maar zeker ook jijzelf zullen fier kunnen zijn als je van dit drama iets mooi en gelukmakend kan bereiken, en dat kan, zeker weten, maar de donkere tunnel heeft veel bochten en kronkels eer je er uit bent..
Als je hem de deur uittrapt zal je omgeving je wel steunen, want hij was fout... maar ik denk dat je diep vanbinnen het mooie wat je met hém (en je kinderen) kan bereiken toch echt wel zal missen,

Achtbaan

Ik heb nooit een moment overwogen mijn partner het huis uit te zetten, laat staan dat ik een scheiding heb overwogen. Ik keek ook in die periode nog steeds met dezelfde ogen naar mijn partner. Natuurlijk was ik door en door gekwetst, verdrietig en boos. Maar mijn gevoelens voor hem waren niet anders dan ervoor. We hebben ook geen hulp gevraagd, we hebben samen dagen, nachten lang gepraat, vaak ook 1-acters van mijn kant omdat ik alles wilde weten, begrijpen. Partner gaf aan dat hij ons huwelijk altijd goed heeft gevonden, ook in de periode van het bedrog en dat het een compleet egoïstische actie was. Begrijpen zal ik het echter, ook nu naar vele jaren, nooit.....

Wisselend

Het is zo wisselend. Gister twijfelde ik of ik nog wel met hem verder zou willen op termijn. Vandaag zie ik weer mooie dingen van hem en ons samen dat ik niets liever wil dan met hem samen verder gaan.

Dat maakt het zo moeilijk; Sanne wat jij schrijft herken ik. Sinds het uitkwam hebben we samen hele mooie dingen meegemaakt, we zijn lief tegen elkaar, proberen elkaar te begrijpen, besteden tijd en aandacht aan elkaar. Dat geeft moed. De eerste weken was ik niet boos, op beiden niet, dat verandert nu en dat beangstigt mij. Die peut gaat daar met mij naar kijken. Hij vond mijn reactie zorgelijk als ik hierin zou blijven hangen. Het voelt voor mij onrechtvaardig dat ik nu extra sessies met die peut moet hebben terwijl mijn man vreemd ging. Ik snap het wel; maar ook dat maakt mij boos.

Daarbij heeft 'zij' afgelopen week een aantal keren de confrontatie gezocht met mij. Vanwege herkenning wil ik niet uitweiden. Maar het is zo pijnlijk. Doodongelukkig voel ik me als ik bij mijn schoonmoeder op bezoek ben. Maar ik wil niet dat ze er de dupe van word dus vind ik dat ik de confrontatie dan maar aan moet gaan. Maar het valt mij steeds zwaarder. Ik begrijp het ook niet; haar man weet het niet. Ze speelt met vuur.

Man lijkt zich schuldiger te voelen. Dat doet mij goed. De eerste weken had ik de indruk dat mijn verdriet niet binnen kwam. Dat lijkt te veranderen.
Hij geeft mij de indruk nu eerlijk te zijn en volledig voor mij te gaan. Hij zegt dat zij geen rol van betekenis meer speelt. Het stoort hem dat ze het mij nu lastiger maakt dan nodig is. Ik hoop maar dat het oprecht is.

Ik heb veel aan jullie reacties. Doet mij goed.

Nou zeg!

Dat je nu boos bent/wordt lijkt me nou helemaal niet zorgelijk! Alsjeblieft zeg, dat is heel normaal en hoort er echt gewoon bij! Laat het er maar gewoon zijn. En bedenk dat het nog wel even kan duren. Heb het hier ook meegemaakt, dokter en arbo arts gaven aan dat het hele verwerkingsproces wel 2 a 3 jaar kon duren. Denk jij dat je jouw boosheid zomaar even opzij zet dan?
Wat betreft de confrontatie met 'haar', je hoeft heus niet alles te pikken hoor. Ik stond zelf echt in oorlogsstand en zou het nooit gepikt hebben wanneer ze de confrontatie zou opzoeken. Dan kon ze echt een confrontatie van mij terug verwachten. Maar goed, iedereen is hier verschillend in en elke situatie is anders natuurlijk. Maar ik denk dat je haar best op een aantal zaken mag wijzen en dat is vooral dat ze jou/jullie met rust laat, zoveel als mogelijk!
Verder kan ik je zeggen dat wij er hier ook goed uitgekomen zijn, het is nu 14 jaar geleden, we hebben een goed huwelijk nu.

Het moet niet gekker worden

Ik begrijp goed dat je de details hier niet kwijt wil, maar het lijkt erop dat jij op dit moment niet tegen haar bent opgewassen en dat zij nu de regie heeft. De omgekeerde wereld! Je kunt overwegen om toch (desnoods met de moed der wanhoop) op haar af te stappen en haar te zeggen dat de volgende keer dat zij te dicht op jou of je partner komt er bericht naar haar partner en naar haar baas gaat (ja, en dan moet je man maar even op de blaren zitten). Als je dit niet opbrengt zou je een vriendin kunnen inschakelen om het voor je op te nemen met dezelfde boodschap. Heb je er al met vriendinnen/zus(sen) over gepraat?
Ik begrijp heel goed dat de kwestie wel of niet doorgaan met deze man de hele dag door je hoofd speelt, maar dit is niet het moment voor beslissingen. Misschien lukt het je om de keus te parkeren voor de komende maanden en iedere dag te nemen zoals hij komt. Als je meer afstand hebt (in tijd)en verder bent met de therapie kun je de balans opmaken.
Veel sterkte.

Niet vriendin maar man

Ik zou er zeker geen buitenstaanders in betrekken als een vriendin ofzo, wel zou ik het eventueel met mijn man bespreken en kijken of hijzelf het niet kan voorleggen aan haar (met jullie 3 samen?) Dat je man ook aan haar toont dat hij duidelijk voor jou kiest (terwijl jij dit ziet en hoort) Eventueel zou ik het wel voorleggen aan de werkgever en zeggen hoe moeilijk het bezoek hierdoor loopt, misschien kunnen ze daarmee rekening houden in het werkschema of eventueel tijdelijk van afdeling verplaatsen
Ik zou buitenstaanders eerder op de achtergrond houden, (het is te intiem)

Boos

Waar ik de eerste weken nog enig begrip/meeleven had met haar is dat nu helemaal weg. Kan 'r wel schieten op het moment. En dat vind ik afschuwelijk. Haat maakt je geen mooier mens, heb je zelf uiteindelijk het meeste last van. En dat wil ik niet.
Vanaf dat het uitkwam wilde ik niet dat zij weet dat ik op de hoogte ben (??). Omdat ik dacht/denk dat het voor mij alleen maar lastiger wordt; moet ik er nog over in gesprek misschien ook met haar. Nu kan ik net doen of m'n neus bloedt. Ik zie haar onzekerheid en dat doet mij wel goed. Toch enige wraak. Afgelopen week zocht zij meerdere keren de confrontatie; afgelopen weken heeft ze niet voor mijn schoonmoeder gezorgd. Deze week was ze prominent aanwezig. Ik kreeg het idee dat ze aftastte wat ik wist. Ze waande zich misschien 'veilig' waardoor ze weer haar werk gewoon kon doen. Maar ik kon het minder goed opbrengen om neutraal te reageren. Ze verstrakte en heeft contact met man gezocht met de vraag/verwijt dat ik het wist. Meerdere keren. Hij heeft niet gereageerd.
Ik weet niet goed hoe dit verder moet; heb gewoon liever dat ze niet weet hoe/wat. Heb echt geen behoefte aan een gesprek. Man heeft haar niet meer ontmoet. Wil ik graag zo houden. Dus ook liever geen gesprek met ons 3. Man heeft voorgesteld om met haar man te gaan praten.(waarschijnlijk weet hij nog van niets) Lijkt mij ook geen goed plan. Ze heeft niet de regie denk ik. Ze raakt grip kwijt en (voordeel) man ziet een andere kant van haar die hij natuurlijk nooit gezien heeft in hun gestolen uurtjes.

Die boosheid vind ik moeilijk. Ik snap dat het normaal is en terecht. Toch ben ik bang het ermee te verprutsen. Eerst was ik helemaal niet boos, nu met name op haar. Is natuurlijk niet redelijk. Man en zij zijn even fout geweest. Volgende stap is boos worden op hem. Dat is nog te eng.

2-3 jaar is hier al vaak genoemd. Ik hoop dfat we het gaan redden maar de moed zakt me echt in de schoenen. Die donkere tunnel wordt soms alleen maar donkerder. Die lichtjes zijn maar klein en kunnen zo maar weer uit zijn. Het beheerst m'n leven. Er komt verder niets uit m'n handen.

Ik hang 't trouwens niet zo aan de grote klok. 2 bevriende stellen weten ervan en een vriendin van mij en 2 vrienden van hem. Mensen waarvan we verwachten dat het bij hen blijft.

Front vormen

Ik denk dat je boosheid heel heilzaam is. Misschien kun je er eens met je therapeut over praten waarom jij dit moeilijk vind voor jezelf en hoe je hiermee om kunt gaan.
Wat die dame betreft moet zij het tussen de oren krijgen dat jij en je man één front vormen en dat zij hier volkomen buiten staat en geen enkele rol meer in speelt. Geen driegesprek, haar mening doet er immers niet meer toe, maar een gezamenlijke mededeling aan haar. Zij is geschiedenis, je man gaat verder met jou en ten aanzien van je schoonmoeder verwacht je een professionele houding van haar en anders volgt er een klacht.

Stip

Hier inmiddels ook een hele donkere tunnel. Man is nog smoorverliefd op de ander, wil zijn kinderen dit allemaal niet aan doen en zit nu in een slachtofferrol. Ik probeer sterk te zijn maar dat is verrekte moeilijk.
Wat het nu extra heftig maakt is dat hij haar gisteren weer heel even heeft gezien. Heeft wel aangegeven op dit moment voor zijn gezin te kiezen maar eigenlijk weet ie dus niet of ie dat wel wil.
Geen tips van mijn kant dus. Wel een hele dikke knuffel.

Vergeet "die vrouw"

Hoe lastig het ook is: probeer je niet te focussen op die andere vrouw. Dat is moeilijk want ik begrijp dat hij haar nog regelmatig ziet en dat zij jou ook opzoekt.
Het is wel begrijpelijk maar het brengt je niks, behalve achterdocht (doodvermoeiend) en boosheid, onrust etc.

Hier is het een beetje gek verlopen.
Mijn man kreeg een "affaire" met een collega, 10 jaar jonger, het hele cliché.
Ik was er kapot van. Mijn man wilde er niet over praten, geen relatietherapie en ik mocht het er met niemand over hebben (wat ik wel deed). Na lang doormodderen zijn we er een soort van bovenop gekomen.
Ik herinner me nog de wanhoop, paniek bijna, die ik voelde toen ik erachter kwam.
Toen werd ik verliefd op een ander en de pleuris brak werkelijk uit! Tot op de dag van vandaag vindt mijn man werkelijk dat mijn ontrouw vele, vele malen erger is dan de zijne. Uiteraard moesten we toen zeker in therapie door wat ik allemaal had aangericht. En tot op de dag van vandaag begrijp ik daar nog steeds geen ene malle moer van.

Maar goed. Onze relatie is erg veranderd. En uiteindelijk in positieve zin. De gelijkwaardigheid is weer terug.
We zijn nog steeds bij elkaar en het gaat best goed eigenlijk. Maar dat heeft heeeeel lang geduurd. Als ik eerlijk ben wel een jaar of 5, 6.

Het heeft echt tijd nodig en neem die ook.
Ik kan je ons scenario zeker niet aanbevelen want dat was niet fraai. Als er nog iets te knokken valt zou ik het zeker doen. Angst is een slechte raadgever maar boosheid (en alle aanverwante zaken zoals wraak) is dat zeker ook.

En die andere vrouw... Als je man echt voor jou heeft gekozen zal haar volhardendheid zich uiteindelijk tegen haar keren, echt waar.

Wat trouwens wel enorme indruk op me maakte was dat de vrouw van de man waar ik verliefd op was mij gevraagd heeft om hen met rust te laten. Ze was niet boos (althans, dat liet ze niet merken, maar wel heel gedecideerd). Dat maakte flinke indruk en ik had er spijt van dat ik dat destijds zelf niet heb gedaan.

Dus: het kan goed komen maar het gaat niet vanzelf en het kost tijd. Veel tijd.

Heel veel sterkte.

Hey stip

Zomaar even een dikke knuffel, wat naar is het toch allemaal!
Ik zou misschien wel blij zijn als zij weet dat ik het wist. Ze moet toch weten dat het OVER EN UIT is. Wie haar dat dan ook vertelt.

Stilte

Als je liever niet met haar in contact komt, maak dan daarvan je sterkte! Niets is zo vreselijk voor haar als de stilte, zij wil graag 'aanwezig' blijven, laat haar dan maar merken dat jullie beiden haar niet meer tussen jullie in wensen. De stilte is voor haar waarschijnlijk nog het zwaarste om vol te houden
Ook voor jullie kinderen lijkt het mij beter dat het binnen de muren blijft en de vuile was niet breed uitgehangen wordt, dat is voor hen enkel vervelend
Het zal wel geleidelijk meer mooiere periodes geven. Je rijdt nu door een grote lange tunnel, eens de uitgang bereikt zal je nog afentoe een (kleine) berg door moeten voor het vlakke land bereikt is, maar geniet ook van de mooie momenten welke jullie nu al geregeld zullen ondervinden, elkaar terug ontdekken

Roos - stip

"Wat trouwens wel enorme indruk op me maakte was dat de vrouw van de man waar ik verliefd op was mij gevraagd heeft om hen met rust te laten. Ze was niet boos (althans, dat liet ze niet merken, maar wel heel gedecideerd). Dat maakte flinke indruk....."

Dit klinkt als wat ik gedaan heb. Mogelijk was jij dus die andere vrouw. Niet dat het er nu nog toe doet. Het heeft dus geholpen, Roos, dat geef je zelf aan. Ik heb er toen een goed gevoel aan over gehouden. Ik was degene die bepaalde. Mijn partner had al beslist dat de relatie ten einde was en zij moest hier nog van worden overtuigd mede door mij.

Stip, hoofd omhoog en ga de confrontatie aan. Niet een ander je zaakjes op laten lossen, dat is een zwakte-bod. Laat zien dat je sterk in de schoenen staat. Geef haar in keurig taalgebruik te kennen dat ze jullie met rust moet laten. Je kunt het....

Stip

Wat een bijzondere therapeut. Volgens mij is het algemeen bekend dat boosheid een van de fases van het verwerkingsproces is. Wat dat betreft doe je het dus helemaal goed. Waarom wil je trouwens niet dat die vrouw weet dat jij het weet? Je man heeft maandenlang iets met haar gehad en om dat fatsoenlijk af te sluiten kan hij toch gewoon zeggen dat het is uitgekomen en hij heeft besloten er met jou aan te werken?

Boos

Ik word volledig door haar in beslag genomen. Ik word er gek van. DE weekenden werkt ze niet dus kunnen we ons vrijer bewegen. We hadden ons voorgenomen wat te ontspannen en niet alleen maar zware gesprekken te voeren.
Dat lukt tot op zekere hoogte. Gisteravond hebben we een moeilijk gesprek gehad samen. Ik gaf enorm af op haar. Vervo0lgens vraag ik wat hij ervan denkt. (ik denk eigenlijk als een soort 'test'.) Hij concludeert dan dat ik waarschijnlijk et zo over hem denk, want alles wat ik haar verwijt geldt ook voor hem. Hij schiet dan enigszins in een slachtofferrol; het had niet moeten gebeuren 'maar er zat ook veel mis tussen ons'. Voor mij geen excuus.

Man heeft weken terug verstandelijk de beslissing genomen met mij verder te gaan. Gevoelsmatig nog enorm met haar verbonden. Hij zegt dat dat nu vceranderd is. Dat zijn gevoel voor mij terug komt en dat zij op de achtergrond raakt. Ik vind het zo moeilijk; stel dat haar relatie over gaat (daar zal het misschien ook stormen) wat dan? Ik vraag mij af of man zo overtuigd is van zijn keus voor mij. Inmiddels is mijn houding ten opzicht van veranderd van; 'ik kan nooit aan haar tippen' naar 'jee, wat ben ik blij dat ik niet zo ben als jij'.
Dat maakt dat ik mij zekerder voel. Maar het is maar net de vraag of man dit ook blijft zien. Hij vlucht soms voor alles. Ik vroeg mij gister af of hij wel beseft wat hij mij aangedaan heeft. Het lijkt een klein beetje door te dringen. Hij krijgt er wat meer last van. OP zich doet dat mij goed. Maar ik ben bang dat hij ons proces niet doorkomt en op de vlucht slaat.
Hij is herstellende van een depressie.

Ik ben er soms zo zat van; wil zo graag het gewoon goed hebben samen. Nu is alles zo moeilijk. Maar als ik dan naar de kinderen kijk en naar ons samen dan geeft mij dat wel de vechtlust om het niet mis te laten lopen.

Ondertussen reageer ik mij in gedachten af op haar. En daar wil ik vanaf.

Die therapeut vind ook dat ik boos moet worden. Hij ziet dat ik dat moeilijk vind. Wat door de reactie van mijn man nog extra moeilijk wordt. Als hij zich terugtrekt word ik gelijk bang dat het over is. Dus is er nog geen ruimte voor mijn boosheid.

Aanvulling

Waarom ik niet wil dat zij weet dat ik op de hoogte ben?
- nu kan ik doen of ik gek ben. Dan moet ik er misschien ook nog wat mee elke keer als ik haar tegenkom.
-ik zie dat de onzekerheid, de 'stilte' zoals A. beschrijft haar opbreekt. En dat doet mij goed. Ik pijn , zij pijn, Zoiets.
- als ze weet hoe de vork in de steel zit zal ze misschien denken; Oh hij is wel gestopt maar dat is niet zijn keus geweest; hij wil dit niet maar het is onder dwang. (en in beginsel speelde dit inderdaad een rol). Dan zal het voor haar misschien makkelijker zijn om weer contact te zoeken. En wie zegt dat ze de draad dan niet weer oppakken? 1 x maanden belazerd (en echt geen idee hebben), dan zal het een 2de keer met nog meer listigheid ook wel lukken.

Man lijkt zijn best te doen. Ik geloof niet dat hij contact met haar heeft of reageert op haar mail. Hij geeft eerlijk antwoord op mijn vragen. En die antwoorden zijn vaak niet leuk om te horen. Hij vond gisteravond dat ik 'hard' tegen hem was. Dat is ook zo. Ik wil zo graag dat hij in gaat zien wat hij stuk gemaakt heeft. Dat hij mij zo ontzettend gekwetst en belazerd heeft. 4-5-6- dagen per week. Ik vind het zo moeilijk. Telkens schieten er situaties door mijn hoofd. Welke rol speelde zij dan? Hoe keek hij naar mij?
En wie zegt dat hij nu de waarheid spreekt?

Dat ik haar gedecideerd kan vertellen dat ze uit zijn en mijn buurt moet blijven twijfel ik eigenlijk niet aan. Het kan dus effect hebben. Ik laat jullie postings geregeld aan mijn man lezen. Hij vond dit een goed plan. Voor mij en voor haar en misschien ook voor hem. Dat maakt mij alleen maar pissig; kan ik het weer opknappen. Niet eerlijk van mij want ik wil onder geen enkele voorwaarde dat hij met haar in contact komt. Dus hij kan het niet doen.

Ik heb het gevoel dat het mij zo moeilijk gemaakt wordt (contact met dat mens, therapie, boos moeten worden, enz.) en dat hij er maar makkelijk vanaf komt. Ik wil graag zijn schuldgevoel zien. Dat heeft hij te weinig in mijn ogen. Ik wil zien dat hij er ook doodongelukkig van wordt. Nu zie ik dat hij het rot vindt. Hij doet lief en z'n best denk ik. En dat is het. Hij heeft ook het idee dat we alles wel uitgesproken hebben. En ik helemaal niet. ik zit nog met dat bedrog, schijnheiligheid, mij opzettelijk pijn doen, de kinderen in een onveilige situatie brengen. Ik ben nog lang niet zover.

A. jij hebt het over die tunnel. Dat herken ik en ik trek mij op aan wat je schrijft. Ook de andere reakties helpen me om alles meer in perspectief te zien.

Sanne; toen ik las dat je man 1x vreemdging dacht ik; jaja, ik geloof er niets van. Wat je schrijft over jullie laatste maanden herken ik van hier. Man die zo met zichzelf in de knoop zit.
Ik herken veel in de volgende link:

http://www.tripleimpact.nl/weblog/nieuwsbericht/verliefd-op-een-ander-de-7-dos-and-donts.html

We komen elkaar hier misschien nog geregeld tegen. Kunnen elkaar misschien tot steun zijn. Ik word er gek van dat het mijn leven compleet beheerst. OP mijn werk gaat het wel maar zodra ik in de auto stap, 's morgens m'n ogen opendoe, sta te koken, enz. overvalt het me weer.

Sterkte

Mooie link Stip, met wijze woorden. Heel veel sterkte gewenst.

Mannen vs. vrouwen

Beste Stip,

Mijn indruk is dat mannen (we scheren ze voor t gemak even over 1 kam bij ontrouw de oorzaak vaak buiten zichzelf zoeken, alsof het niet anders kon (we hadden geen seks meer, zij drong zich zo op, etc.). Het lijkt wel of het ze ontbreekt aan een bepaalde zelfreflectie en hun eigen verantwoordelijkheid niet zien of nemen. En vervolgens duiken ze ook nog de slachtofferrol in "want het is ze overkomen, boehoe".
Vrouwen beginnen meteen aan zichzelf te twijfelen (wat heeft zij dat ik niet heb) en begrijpen bijna dat het onafwendbaar was.

En: wees niet bang om boos te worden. Het lucht enorm op en is ook meer dan begrijpelijk. En volgens mij is het ook nodig voor de verwerking.
Destijds was ik heel bang om boos te worden, uit angst dat ik mijn man in de armen van die andere vrouw dreef.

@"beter van niet": het spijt me enorm dat ik ooit "die andere vrouw" was. Ik heb niet het idee dat ik dat in jouw geval was maar ik vind het goed om te lezen dat jij de ballen had om je zo uit te spreken.

Stip

Bedankt voor de link. Heb hem doorgestuurd naar mijn man ;-)
En laten we elkaar inderdaad steunen. Veel dingen zijn zo herkenbaar. En dat het maar 1 keer is gebeurd geloof ik op zich wel. Wat dat betreft is mijn man enorm eerlijk (mits ik bepaalde vragen stel).
Na een flinke dip vrijdagavond en zaterdagochtend ging het de rest van het weekend wel aardig. Maar vanmiddag de kennismaking bij relatietherapie waar ik erg tegenop zie. Geen idee wat ik er van kan verwachten. De buikpijn van de stress blijft maar terugkomen :-(

Boos!

Lieve Stip,

Jouw focus op haar is lekker makkelijk. Dan kun je haar de schuld geven, piekeren over of je het wel of niet wil zeggen etc. Hou daar mee op! Je focus zou bij jezelf en je relatie moeten zijn. Laat die man van je maar zien wat hij heeft veroorzaakt. Word boos! Jullie therapeut geeft dit ook al aan, is het niet mogelijk om met hem/haar in een veilige omgeving boos te worden op je man? Waar hij bij is dus?

Voor ons was het de sleutel naar herstel. Ik heb gevochten, gescholden, geschopt, gekrabd, figuurlijk maar ook letterlijk. En in eerste instantie schoot mijn man ook in de slachtofferrol, hij voelde zich machteloos en schuldig bij het aanzien van mijn verdriet. Maar hij moest het wel zien van mij. Dat deed hem ook beseffen hoeveel ik van hem hield, hoe ik voor hem wilde gaan, wat hij ons heeft aangedaan. In tweede instantie kon hij me zelfs troosten bij mijn woede en verdriet. Natuurlijk gaat dat niet een-twee-drie, je moet elke fase DOORleven. Ik hoor je verzuchten: maar als het twee drie jaar duurt weet ik niet of ik het volhoud. Je bent aan het plannen en rationaliseren. Nu is het belangrijk dat je vol in je gevoel gaat en eerlijk bent naar jezelf en je man. Beetje voor beetje. Alles uitspreken, opruimen, verwerken. Samen.
Als jij je boosheid niet uit en niet laat zien, blijft het smeulen en zul je altijd een rotgevoel houden. Beloof me: word boos!!
Ik las laatst het dagboekje wat ik heb bijgehouden uit die tijd. Bladzijden vol scheldpartijen, beschrijvingen van gebeurtenissen die ineens in een heel ander licht stonden, boze woorden, tranen etc. Dat schrijven heeft me ook geholpen.

Ik quote even een stukje van een andere reageerder: Je rijdt nu door een grote lange tunnel, eens de uitgang bereikt zal je nog afentoe een (kleine) berg door moeten voor het vlakke land bereikt is, maar geniet ook van de mooie momenten welke jullie nu al geregeld zullen ondervinden, elkaar terug ontdekken."

Ik snap de beeldspraak, maar ik heb die moeilijke tijd ook ervaren als een met diepe dalen EN prachtige bergtoppen. Het vlakke land is saai. Als je ervoor gaat samen dan kun je zulke mooie dingen ervaren. Zie dit als een kans om verder te groeien. Ik denk zomaar dat jij in het "dagelijks leven" ook moeite hebt met boos worden en bezig bent het anderen naar de zin te maken. Nu is de kans om te leren dat anders te doen.

Ga ervoor, je kunt het!

Anoniempje 2

Ai de spijker op z'n kop. Ja ik denk dat ik in het dagelijks leven ook niet snel boos ben en het graag anderen naar hun zin maak. Dat heb ik de afgelopen jaren ook gedaan; mijn man veel ruimte gegeven voor zichzelf want hij was depressief, had het zo moeilijk met zichzelf. Hij heeft nog meer ruimte genomen dan ik gaf. Daar ben ik ook boos over. Ik voel me misbruikt in die zin. Dat dat iets is vanuit het gezin waar ik uit kom zie ik ook wel. Nu nog veranderen.

Je hebt gelijk; ik moet van die boosheid naar haar toe af. Ik vind het echt ook afschuwelijk dat ze mijn denken beheerst. Het is makkelijk; met haar hoef ik niet verder. Diezelfde boosheid voel ik misschien wel t.o.v. mijn man maar ik durf dat niet te uiten. Als ik iets grom kruipt hij in z'n schulp. Waar ik vervolgens weer bang voor ben want wat denkt hij? Stopt hij ermee? Dat wil ik (meestal) niet.

Ik zal het vanavond in de groep gooien bij die peut want dat dit niet goed is voor mij en ons zie ik zelf ook wel.

Ik heb alleen minder lef dan jij.

Dank.

Sanne

Wie ben ik om te zeggen dat ik het beter weet? Je vertelde dat je zoveel positiefs zag. Later dat hij 1x vreemd gegaan was. Maar ik las ook dat het al maanden niet goed gaat met 'm. Dat klonk zo hetzelfde als bij mijn man. Die een half jaar met z'n hoofd in de wolken gelopen heeft. Daaruit concludeerde ik dat het meer was dan 1x vreemd gaan.

Ik vind de relatie ook bedreigender dan een keer seks buiten de deur zoeken. Was dat het maar geweest. Had ik ook niet grappig gevonden maar niet zo kwetsend als dit.

Iik heb de link destijds ook naar man gestuurd. Heb 'm vandaag nog eens doorgelezen en zie dat we al wel een klein beetje op de goede weg zijn.

Wat kun jij snel terecht bij die peut. Wij moesten 3 weken wachten. In die 3 weken hebben we al veel uitgesproken, veel samen gedeeld en elkaar weer gevonden. De echt moeilijke dingen hebben we laten liggen. Dat wreekt zich nu. Waardeloos dit.

Ik hoop dat het klikt met die peut en dat je man na verloop van tijd weer oprecht voor jou kiezen kan. Verliefdheid is niet zomaar over. En het zal ontzettend moeilijk zijn om je erover heen te zetten. Ik heb mijn man destijds gevraagd met zijn verstand voor ons te kiezen en samen in therapie te gaan. Scheiden kan altijd nog. Het lijkt erop dat gevoelens voor mij nu weer meer gaan spelen. We hebben het soms echt goed samen. Maar ook heel vaak niet. Daarin speelt mijn hou7dsing een grote rol; ben ik wel van overtuigd. Nu moet het nog anders. Zo eng.
Wie weet waar het eindigt.

Stip

Aan de ene kant lijkt het idd minder 'erg' (sowieso niet het goede woord in deze context) dat het hier maar 1 keer is gebeurd. Maar de verliefdheid was er al maanden en is er nog. Maar ik kan me haast niet voorstellen hoe jij je nu moet voelen.

De therapie die wij gaan doen is eft en idd erg fijn dat we snel terecht konden. Het was een goede intake en we gaan in elk geval volgende week weer. Wat de therapeut zei klonk allemaal heel goed. Nu kijken of het werkt voor ons. Hoop het heel erg van wel.

Roos - stip

Hallo Roos,

Als ik nu zou weten dat jij die andere vrouw was geweest en zelfs ben je het niet dan vindt ik het van karakter getuigen dat je zo reageert! Die "andere" vrouw was m.i. nooit alleen de schuldige en mogelijk was ze zelfs heel sympathiek zoals jij (want als ik het zo lees dan ben jij dat zeker).
Voor Stip heb ik geen verdere adviezen. Tijd en vooral veel praten met elkaar. De andere vrouw de schuld geven is iets wat ik niet zo zeer heb gedaan. Ik heb haar destijds te kennen gegeven dat ze ons met rust moest laten maar waar er 2 vreemdgaan zijn er 2 schuldig en daarom heb ik me het meest gefocust op wat er over was en degene waar ik mee moest dealen; mijn partner.
Maar zo te lezen is dat iets waar Stip nu volop aan werkt cq. gaat werken.