Verdergaan na ontrouw

Stip

Zomaar even.... ik denk aan je vandaag.

Over dat boos worden...

Ik gaf al aan dat ik destijds bang was om boos te worden, omdat ik bang was dat mijn man me dan nog minder leuk zou vinden. Hij was immers niet voor niets vreemdgegaan.....
Misschien daardoor ben ik jaren boos op hem geweest.

Toen ik verliefd werd op een andere man ( meer dan dat is er niet gebeurd trouwens) was ik enorm verbaasd door de reactie van mijn man. Hij was ziedend, in alle staten.
Ik had gewoon nooit gedacht dat het hem iets kon schelen. Natuurijk, hij had een deuk in zijn ego, zoals iedereen die wordt bedrogen, maar ik was echt oprecht verbaasd dat het hem zo raakte.

Gek genoeg was dat een enorme eye opener. Los van de verschillende manieren waarop we reageerden (omdat we nou eenmaal verschillende personen zijn) maakte het ook wel dat we ons bewust werden van de waarde van de ander.
Ook al kijken we er nu op een andere manier op terug, en zullen we het daar nooit over eens worden, het heeft wel onze relatie een soort van "herijkt". Niet vanuit de gedachte: "wat jij kunt, kan ik ook" maar het maakte ons meer bewust van het feit dat we deze weg nooit meer wilden bewandelen. Het veroorzaakt namelijk echt veel verdriet. Om nog maar te zwijgen van wat het doet met je kinderen.

Het kan

Toen mijn man hevig verliefd werd op iemand anders kreeg ik een tip die mij heeft geholpen. Ga vooral op zoek naar je zelf en heb niet zoveel begrip (ik begreep namelijk wel waarom het niet meer zo leuk was in ons huwelijk). Ook hij is verantwoordelijk voor jullie gezamenlijk huwelijksgeluk, en hij kiest ervoor daar niets aan te doen. Hij moet je namelijk (weer) leuk vinden om wie jij bent en niet omdat je zo hard voor jullie gezamenlijke relatie werkt. Gevolg: ik heb die meid opgebeld haar gezegd dat ik niets met haar te maken had maar wel met mijn man en mijn kinderen en dat zij flink bijdraagt aan ons verdriet. Zij eén mijn man schrokken zich helemaal wezenloos! Had hij nooit zelfs maar bedacht dat ik zou doen.
En vervolgens heb ik gezegd, als jij haar vandaag ziet kun je nu je tandenborstel meenemen en kom je niet meer terug. Ik zie je voorstel voor alimentatie en het opvoeden van de kinderen wel verschijnen. Woedend was hij, powerplay vond hij! (jaha, het was hem overkomen he, die verliefdheid). Maar ik toonde, zoals mij getipt, geen begrip. Dít was mij overkomen, hij werd verliefd en ik werd boos. Kon ik ook niets aan doen .
Het klinkt veel gemakkelijker natuurlijk dan het ging. Maar hij heeft haar niet meer gezien, alleen nog opgebeld om te zeggen dat hij haar niet meer wilde zien. En onze relatie is aanzienlijk verbeterd.

Geerke (ot)

Wat ben je toch altijd lief voor iedereen! Dank je wel!

Het wordt alleen maar donkerder

Gisteravond liet die peut zien wat ik doe. Mijn houding. Net als jullie mij de laatste dagen laten zien. Hij gaf mij tevens handvatten hoe ik mij gedragen kan. Heel praktisch. Ik was vol goede moed. Man en ik spraken samen af dat we de komende dagen tot rust wilden komen; gewoon dagelijks leven en niet teveel zwarte gesprekken.

Vanochtend sprak ZIJ me aan. Ik reageerde heel afwijzend. ze hield vol en we hebben 3 uur met elkaar gesproken. Het was een goed gesprek waarin zij haar verhaal gedaan heeft. Op veel punten kwam het overeen, mijn man heeft het denk ik wel groter gemaakt dan het was. We hebben uiteindelijk heel goed gesproken over onze huwelijken. Ik vond het fijn dat ze er was. Enh ik geloof haar verhaal. Ik kende haar hiervoor ook als een fijne, oprecht vrouw. (ik ben ook heel verbaasd geweest; had dit niet van haar verwacht)

Ze vertelde dat man contact gelegd had telefonisch. Dus niet zomaar op het werk elkaar tegengekomen en van het een kwam het ander. Maar bewust haar gebeld met zijn depressieverhaal en wat hij voor haar voelde. Au. Dat deed mij weer zeer. Ik heb man hiermee geconfronteerd. We zouden eerlijk zijn tegen elkaar en ik ben ervan overtuigd dat hij dit bewust voor mij verborgen gehouden heeft. Hij ontkent dit. Niet bewust verborgen. Ik geloof er geen moer van.
Vervolgens vroeg ik hem wie van die zustertjes hij nog meer achterna gebeld heeft (ik schaam me echt dood). Niemand. Echt niet. Heel lang stil. Toch wel 1x. Een vriendin van ons toen ze in een relatiecrisis zat. Hij heeft haar toen gebeld/gesmst (weet ie niet meer, geloof ik ook niet) dat hij haar leuk vond. En dat hij meer wilde. Zij heeft uiteindelijk hem afgepoeierd. Ik denk dat het 4-5 jaar terug is geweest. Ik kots ervan. Mijn gevoel is helemaal weg. Ik geloof dat ik niet meer met hem verder kan. Wat een vies mannetje.
Ik ken hem niet meer. Het werd al steeds moeilijker. En ik ga ervan uit dat5 ik ook nu nog een hoop niet weet.

Maar hij is wel de vader van mijn kinderen. Kinderen die nu stabiel opgroeien in (echt) een liefdevol gezin. Heel gewoon.

Ik wil dit allemaal niet. Maar ik wil hem geloof ik ook niet meer. Hij vroeg of hij nog thuis kon komen vannacht. Ik denk dat ik dat niet meer wil.

Weg alle hoop en vertrouwen in het opbouwen van iets moois samen.
Wat ben ik belazerd. En wat voel ik mij onnozel.

Stip

Ach wat naar allemaal, heel veel sterkte. Persoonlijk vind ik het goed dat je met 'haar' gepraat hebt. De sleutel ligt toch bij hem uiteindelijk, hij is verantwoordelijk voor jullie relatie en wat hij er van maakt. Misschien moet je maar even toegeven aan je gevoel dat je hem nu in ieder geval even niet in je buurt wilt. In de eerste plaats voor jezelf, je voelt dit nu en er is al genoeg over je grenzen gegaan. En in de tweede plaats naar hem: ik denk dat in dit geval daden sterker aankomen dan woorden. Nogmaals heel veel sterkte.

Diepste

Wat zit er het diepste in jou? Wil je hem nog of wil je hem niet meer? Wat wil je in de kern?
Ik vind wel dat zij met die uitspraak ook wel zichzelf wat in de slachtofferrol plaatst, alsof zij hem niet duidelijk kon afpoeieren, maar natuurlijk is wat je man deed vreselijk. Waarschijnlijk speelde er wel mee hoe het toen binnen jullie relatie/gezin ging, was het een zwakker periode (opgroeiende kinderen), natuurlijk praat dit niets goed, maar je kan je er toch aan vast klampen om het te kunnen overbruggen...
Want ook dit is enigszins vergelijkbaar met wat ik voorhad. Ik wist dat mijn man graag met vrouwen omging, gewoon, vriendschappelijk, maar ik vertrouwde hem blind! Tot ik merkte dat hij buiten de minnares wat ik had ontdekt, hij toch wel vaker verliefd geweest was (ik weet niet hoe ver dit ging, wat er nog bij kwam kijken) maar als er thuis problemen waren, dan zocht hij blijkbaar steun, een schouder bij een vriendin om zijn 'leed' te helpen dragen, waar verliefdheid dan toch wel gemakkelijk uit bleek voor te komen. Wat ik ook vreselijk vond was dat dat telkens eenzelfde type vrouw was, een type waar ik niet onder val...(jonger, dunner, blonder.. hoewel ik zeker niet lelijk had, ze hadden dan wel een lelijkere neus etc ohoh, ik heb het daar heel moeilijk mee gehad en hij heeft moeten laten zien dat hij voor mij ging, hij heeft mijn vertrouwen moeten terugwinnen (hij zal trouwens nooit meer hetzelfde naieve vertrouwen kunnen krijgen als dat hij voordien van mij kreeg)
Ik heb dus in mijn binnenste zelve moeten voelen wat ik wou, verder met hem of niet,
Hij heeft ook wel mooie kanten,absoluut, en de mannen welke vrij op de markt rondlopen hebben zeker ook hun minpunten!
Dit alles samen vroeg dus 2 a 3 jaar de tijd, hij moest afleren andere vrouwen in vertrouwen te nemen als hem iets tegenzat in het gezin, hij moest mij terug zien te winnen, onze verliefdheid moest terug kunnen groeien, en ikzelf had ook een berg te verzetten om alles te kunnen plaatsen
Wij hebben geen relatietherapie gedaan, hebben het op ons eigen tempo en met eigen middelen gedaan. Als ik jouw teksten lees voel ik het bij mij terug opborrelen, zo herkenbaar nog, maar gelukkig heeft het een plaats gekregen na 6 jaar, hebben wij een fijne relatie, doen fijne uitstapjes, volwassen kinderen welke wij goed op eigen benen met een gelukkige jeugd hebben kunnen laten opgroeien, overwinning v diepere liefde, in goede en kwade dagen
Hoe vreselijk moeilijk het ook was, het was het echt waard, (en ik denk dat de strijd niet minder zwaar geweest zou zijn als ik gekozen had om te scheiden!) Nu voel ik mij rijk dat we het samen toch wel overwonnen hebben, ondanks wat je nu moet doorstaan (of misschien zelfs dankzij..) het maakt jullie relatie sterker als jullie dit GOED kunnen overwinnen
Sterkte aan je hele gezin!

Ik weet het niet meer

Ik weet niet wat ik ten diepste wil. Hij is me zo tegen gevallen. Het lijkt echt ziekelijk te zijn. Hij ziet signalen in het gedrag van vrouwen (meest alleenstaande vrouwen). Vervolgens gaat hij daarop in. Recht op z'n doel af met bellen/sms en dat hij gevoelens heeft en af wil spreken. En dan ook nog bekende vrouwen voor ons. Ik schaam me dood voor zo'n man.

Ik vertrouw hem echt niet meer. In niets wat hij zegt. Hij heeft me vannacht gebeld (ik ben ergens anders gaan slapen) dat hij echt van me houdt en zo'n spijt heeft. Voor het eerst klonk het oprecht. Dat hij zo graag met mij verder wil en er echt alles aan doen wil.
Is dit echt of is dit een kat in het nauw? Misschien manipuleert hij mij wel. Hij kent mijn zwakke plekken.

Ik zie geen oplossing meer. Weet echt niet of ik dit ook nog wel wil.

Behalve dat ik weet dat ik het de kinderen zo graag zou besparen.

Hou vol

Lieve Stip, kan nu niet uitgebreid reageren. Later vandaag. Misschien kan mijn verhaal je helpen, het vertoont nl veel gelijkenissen. Tot later.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Jeetje wat ontzettend rot voor je dat dit nu ook boven water komt. Het hoeft allemaal niet zoveel te betekenen en het zegt wel wat dat hij er eerlijk over is. Tenminste dat hoop je dan maar. Misschien is het een idee dat hij zelf in een intensievere therapie gaat, want dit gedrag is toch wel opmerkelijk. Hij houdt van jou en zet dan toch jullie huwelijk op het spel met dit gedrag. Er is zeker is mis met hem. Depressie, midlife crisis ofzo. Hij moet hiermee aan de slag voordat jij met hem verder kan.
Sterkte ermee

rowan

Schaduw

Ieder mens heeft een donkere kant. Het is heel zwaar als je op deze manier geconfronteerd wordt met de schaduwzijde van je geliefde. Ik heb oprecht met je te doen.
Toch denk ik ook dat dit één kant van hem is en ook de andere kant, waar je veel van houdt is er ook nog. Als hij met je verder wil zal hij eerst zelf met die donkere kant van hem aan de slag moeten gaan. En niet slachtofferig in een depressie (ik weet dat een depressie een serieuze aandoening is en bedoel dit niet denigrerend), maar echt de confrontatie met zichzelf aan gaan en verantwoordelijkheid nemen voor zijn gedrag en voor wat hij aanricht bij anderen. En misschien moet hij beter gediagnosticeerd worden en liggen er andere problemen onder zijn depressie. Kortom laat hem maar zien wat zijn spijt waard is.

Uitgebreider

Lieve Stip,

Misschien kan ik je helpen met mijn verhaal.

Ik kwam erachter dat mijn man was vreemdgegaan met een collega tijdens een werkgerelateerd iets. Wat een enorme schok, verdriet, boosheid etc. Ik had wel direct zoiets van: hier wil ik uit gaan komen met hem, ik laat me door zo'n muts mijn huwelijk niet afnemen. Vele, vele emotionele gesprekken gehad met man waarin hij toegaf dit gedaan te hebben, nee hij wist ook niet waarom. Je wereld staat op zijn kop, ik had het gewoon nooit verwacht van hem. Maar goed, daar kunnen meer dames hier over meepraten geloof ik Het viel me zo vies tegen van hem.
Ik heb ontzettend veel gevraagd, wilde van alles weten, hoe lang het speelde (1 keertje), wat voor vrouw was het etc. Ik had echt het gevoel dat hij spijt had en eraan wilde werken. Contact met de ander werd ook direct verbroken (heb e-mails gezien). Na een paar emotionele dagen werd hem wel duidelijk dat ik ervoor wilde gaan. Mijn opstelling hierin: enorme boosheid maar ook het vertrouwen dat ik hem wilde geven raakten bij hem een gevoelige snaar. Dat gaf hem het gevoel om "schoon schip" te kunnen maken. De volgende dag vertelde hij me dat er nog veel meer aan de hand was. Ik ga hier niet opschrijven wat, maar neem van mij aan dat het heftig was, zo erg dat ik het hier gewoon niet op wil schrijven. Hiermee wil ik geenszins afbreuk doen aan jouw ellende, maar je hopelijk het gevoel geven dat als wij er uit kunnen komen samen, jij dat ook kunt. Of in ieder geval een poging moet willen wagen. Uit elkaar gaan kan altijd nog.
Het kwam er dus op neer dat mijn man mij jaren heeft bedrogen, een dubbelleven heeft geleid (niet met die collega overigens). Toen ik dat hoorde zakte echt de grond onder mijn voeten vandaan. Ik moest deze situatie ontvluchten, en ben (niet in blinde paniek, maar weloverwogen), een week weggegaan naar de andere kant van de wereld om tot mezelf te komen. Mijn kinderen, die echt mijn alles zijn, liet ik bij hem. Ik voelde me zo slecht dat ik zelfs geen liefde meer voor mijn kinderen voelde. Dieper dan dat kon ik niet gaan. Dacht ik. De avond voordat ik wegging vertelde hij me doodleuk dat hij nu "ook wel kon vertellen" dat die ene keer met die collega niet 1 keer was, maar dat het acht maanden had geduurd. Toen kon je me echt wegdragen. Voor mijn gevoel kon dit nooit meer goed komen. En toch hield ik van hem. Liefde kun je niet zomaar stopzetten.

Misschien komen er bij jou ook nog wel apen uit de mouw. Bereid je erop voor, stel je ervoor open voorzover mogelijk. Laat hem zijn verhaal doen. Natuurlijk gaat dat niet direct, jij moet eerst je BOOSHEID misschien eens tonen, maar daar ben je mee bezig, schreef je. Zoals de dames voor mij schreven: iedereen heeft een schaduwkant, jij ook. De vraag is: ben je moedig en nieuwsgierig genoeg om zijn schaduwkant onder ogen te zien? Wat je over je man schrijft (depressie) en zijn behoefte aan aandacht/bevestiging bij anderen zoeken duidt op een onderliggend probleem. Probeer er open voor te staan dat hij daaraan werkt, mij hielp het enorm omdat ik de omschakeling heb gemaakt: hij had een probleem en heeft deze manier gekozen om daarmee om te gaan. Anderen gaan drinken, excessief eten, aan de drugs. Hij deed iets anders, net als jouw man. Iets waar hij je enorm mee heeft gekwetst, dat maakt het ook zo troebel allemaal.
Neem het stapje bij stapje, laat je begeleiden door jullie therapeut. Er zijn dingen die jij apart zult moeten aangaan/verwerken, je man ook. En dan natuurlijk nog samen. Ons hielp het enorm om ieder aan ons eigen stuk te werken en steeds in contact te blijven met elkaar in dit proces. De therapeut is daarbij onmisbaar, er spelen zoveel gevoeligheden door elkaar heen. Je man moet leren verantwoordelijkheid te nemen, maar er moet ook ruimte zijn om zijn stuk te verwerken. Dat moest mijn man ook. En soms vond ik het ondraaglijk om daar getuige van te zijn, bijvoorbeeld tijdens de therapie. Maar het zorgde ook voor veel begrip en een langzaam weer opbouwen van een soort van relatie met elkaar. Ik heb nog zeker twee jaar niet geweten welke kant het op zou gaan met onze relatie. Het ging heel goed, maar het bedrog was zo groot dat ik (rationeel) een enorme twijfel had. Gaat dit gevoel ooit weg? Kan ik ooit nog onbevangen verliefd naar hem kijken? Want dat kon ik niet. Er zat altijd een "ja-maar" gevoel bij. Ik heb besloten het gewoon de tijd te geven. En weet je, opeens was het weg. Dat nare gevoel, dat donkere randje om elke gebeurtenis. In plaats daarvan was er enorme trots, dat wij dit samen overwonnen hadden. En enorme liefde voor elkaar. O ja, en humor, we lachen er nu samen om. En natuurlijk ben ik ook wel eens onzeker, of komt het gevoel naar boven. Ik zit dit nu ook met een brok in mijn keel te typen omdat het gevoel weer boven komt. Gelukkig kan ik dat met hem delen.
Mensen zeggen vaak: wat knap van je dat je hem hebt kunnen vergeven (en die mensen dachten dan ook nog dat hij maar 1 keertje was vreemdgegaan, ze moesten eens weten). Mijn reactie is dan: dank je, maar geef ook credits aan hem, want hij heeft er evenveel aan gedaan. De makkelijkste weg voor hem was natuurlijk wegrennen van deze situatie. In plaats daarvan heeft hij zijn problemen aangepakt en een weg genomen waarbij hij lange tijd een onstabiele vrouw had, die hem verwijten maakte, die geen zin had in intimiteit, een vrouw kortom die hem dagelijks herinnerde aan wat hij had gedaan. Je moet er maar zin in hebben.

Lieve Stip, ik hoop dat je wat hoop kunt putten uit ons verhaal. Heel veel kracht toegewenst. En boosheid.

P.S. Ik had een vriendin waarmee ik alles, maar dan ook alles deelde. Dat heeft me enorm geholpen. Heb jij die ook? Je verhaal hier van je afschrijven helpt ook, denk ik.

Vannacht?

Jij gaat een nacht ergens anders slapen om even tot rust te komen, even niet bij hem te zijn, en hij belt je MIDDEN IN DE NACHT op?? Op mij komt dat over op weinig respect naar jou toe. Jij zit er doorheen, hebt je rust nodig, en wat hij wil, is zo snel mogelijk af van zijn onzekere gevoel, en eigenlijk weten hoe zijn kansen liggen, weten of je met hem verder wil zodat hij gerustgesteld kan worden.
Zo komt het op mij over iig.

Sterkte

Stip

Stip, ik maakte hetzelfde mee. Ook die biecht over van alles. Ik heb heel lang gewacht tot hij het met mij wilde uitzoeken, of we elkaar weer zouden gaan vinden. Maar hij liet haar niet los. Koos niet. Dat moest ik toen doen. Ik vind het vreselijk voor jou. Ik ben nu bijna twee jaar verder en pas nu komt het walggevoel echt. Zo groot, het bedrog. Onveilig ook, dus mij in gevaar brengend. Die volle omvang van alles is er nu pas. Ik durf je niet raad te geven. Maar weet wel dat je zelfbeschermingsmechanisme sterk werkt nu. Een hoop bagger komt later pas. Dat besef. Jouw berichten roepen veel op. Laat maar weten als je wilt mailen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Dank

Dank jullie wel voor jullie reacties.
Toen ik dit draadje startte vroeg ik naar positieve ervaringen na ontrouw. Ik wilde zo graag horen dat het goed kon komen. Ik las jullie reacties gretig; zocht bevestiging en werd 'blij' van jullie verhalen. De goede afloop dan.

Nadat van de week bleek dat het niet 'gewoon' overspel is maar dat er heel andere dingen spelen werd ik boos en ging/ga ik ervanuit dat ons huwelijk niet meer te redden is. Welke vrouw pikt dit? Al die jaren hebben andere vrouwen een grote rol gespeeld in zijn leven/hoofd. Waar stond ik? Ik denk geen rol van betekenis gespeeld te hebben. En daar pas ik voor. Ik ben gegroeid de laatste weken; ben hartstikke de moeite waard om wie ik ben (hoe eng om dit te schrijven, maar het is zo) en ik wil dat er om die reden van mij gehouden word.

Anoniempje 2; jouw verhaal komt zo overeen met ons. Wat afschuwelijk. Maar ik merkte dat ik de goede afloop niet eens lezen wilde. Ik heb zo'n afkeer van 'm dat ik niet horen wil dat er stellen zijn bij wie het lukte om samen verder te gaan. Ik heb je posting wel 10 keer gelezen. Je hebt mij aan het denken gezet. En ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel (ik ben wel echt blij met je inspanning om je verhaal te doen).

""De vraag is: ben je moedig en nieuwsgierig genoeg om zijn schaduwkant onder ogen te zien?""
Nou ik ben niet moedig. En eigenlijk ook totaal niet nieuwsgierig naar zijn schaduwkanten. Ik wist niet dat ze zo'n grote rol speelden en ben er ongewild mee in contact gekomen. Ik wil eigenlijk gewoon dat het er niet is. Maar er is geen ontkomen meer aan.

Dat je schrijft dat man op deze manier een oplossing zocht voor zijn problemen heeft me aan het denken gezet. Ik moet ook steeds denken aan dat verhaal van Rob Oudkerk. Dat je schrijft aan het eind dat man destijds de keus maakte te werken aan z'n problemen en dat dat ook een moedige keus was begrijp ik. Maar hoe wist jij dat dat echt was? Hij heeft al zoveel gelogen; hoe weet ik dat dit oprecht is en niet een of ander berekenend plan om mij weer te misbruiken voor zijn eigen belang?

Mies als ik jouw reactie lees bevestigt dit mijn vermoeden. Want ja, wat als hij mij nu ook weer belazert? Hij heeft de afgelopen tijd al zo vaak beloofd om eerlijk te zijn. En elke keer was er weer wat anders. Ik word er doodziek van. Heb er echt genoeg van. Hij zal wel keihard moeten werken om te laten zien dat het hem menens is. Ik heb wat dat betreft geen vertrouwen in hem. Hij laat zich vast weer afleiden door een andere vrouw, gaat voor zichzelf. Vraag mij af of hij het kan. Als ik het al zou willen. Hoe wisten jullie dat je nog van 'm hield? Ik weet het niet meer. Van wie hou ik dan? Ik weet niet meer wie hij is. Ik vind het ook zo moeilijk dat de afgelopen 25 jaar bezoedeld zijn. Wanneer hadden we het goed/ Wanneer was hij blij met mij of verlangde hij altijd naar een ander? Als ik dit lees denk ik echt; ben je nou helemaal gek geworden. Stoppen en zelf met de kinderen wat opbouwen en nooit, nooit meer een man in mijn leven. Ik kan mijn geluk uit andere dingen halen en een mooi leven krijgen met wat ik kan betekenenen in mijn werk en voor/met anderen.

Sanne

Zo ging het die nacht niet; hij zag dat ik online was en appte of hij mij bellen mocht.

Hoe gaat het bij jou?

(Ik was de laatste dagen ergens waar ik geen computer tot mijn beschikking had. En reageren via m'n iphone snap ik niet hoe dat moet met die app enzo.)

Stip

Ach wat ontzettend moeilijk dit allemaal, ik kan me voorstellen dat het gewoon traumatisch is. Het enige lichtpuntje dat ik, als buitenstaander, zie is dat jij zelf wel veel dichter bij je gevoel bent dan een week geleden. Toen durfde je nauwelijks kwaad te worden, weet je nog?

Heel veel sterkte in ieder geval.

Stip

Stip, het bericht was van Sannie waar je op reageerde

Maar wat een achtbaan voor je zeg. Kan me voorstellen dat je twijfels nu enorm groot zijn. Helaas (nog) geen wijze woorden van mij....Ik blijf zelf maar voor ogen houden dat als we hier doorheen kunnen komen we er sterker uit komen.

Hier is het op eerste gezicht rustig. Lief dat je ernaar vraagt. Maandag hebben we de eerste echte therapiesessie. Maar man weet volgens mij nog steeds niet wat ie wil. Hij heeft ergens wel het idee dat het misschien goed zou kunnen komen maar gaat daar niet van uit. Z'n grootste drijfveer is het welzijn van de kinderen. Hij is ook nog te verliefd op de ander. Daar heeft ie nu al een week geen contact mee gehad maar elke minuut van de dag ben ik bang dat ze toch weer gaat bellen en we dan weer terug bij af zijn. Tis allemaal nog zo enorm kwetsbaar en pijnlijk. Elke dag weer die buikpijn. Kan nog steeds niet normaal eten.

Stip

Lieve Stip. Ik raak nu pas een beetje uit de overleefstand. In mijn eigen huis, de helft van de tijd de kinderen, wat ik nog steeds een verschrikking vind. En juist nu, uit die overleefstand, ga ik alles voelen, dat schreef ik al. Dat gaat eigenlijk niet meer over mijn ex. Ik heb hem nooit gemist. Wel ons gezin, mijn leven, mijn eigen trouw, hoe ik wilde dat mijn leven was: in harmonie, samen, knokken (want ook depressies), zorgend, trots. Het voelt alsof het me allemaal is afgenomen. Geen vanzelfsprekend thuis meer. Een nieuwe liefde nu. En ik geloof niet in mezelf. Wel in hem, in zijn intenties. Niet in mijn eigen capaciteit om 'op de goede manier' lief te hebben. Herschrijven wat het betekent: een liefdesrelatie. Opnieuw beginnen. Juist deze week voelde ik weer: het moet over mij gaan. Ik kan mijn waarden behouden. Die zijn niet besmet en besmeurd. Ik kan niet mijn relaties, mijn vriendschappen, mijn liefde voor mijn kinderen verliezen. Ik ben de moeite waard komt daar hopelijk achteraan. Jij bent nu in een boze roes, dan in de overleefstand, dan verder met je leven, en daar ben ik nu. Ik geniet niet vaak meer. Ben met de vanzelfsprekendheid veel plezier kwijt. Ik wil er op vertrouwen dat alles terugkomt. In een andere vorm maar weer goed. Het valt niet mee. Het is ons aangedaan, zo is het. Dit wilden wij niet. En nu moeten daar uit keuzes geboren worden. Heel lang heel moeilijk. En oh, wat koester ik liefs van mensen. Lieve mensen. En mijn werk bijvoorbeeld. Houd je vast aan je eigen dingen. Je kracht. Weet dat het van hem is. Niet, nooit van jou. Dit wilde je niet en wil je niet. Dat bepaal jij. Zo simpel is het ook. En hoe vreselijk en chaotisch en 'horrific' ook de scheiding was, daar kwam ik doorheen. Je kunt veel. De ene of de andere kant op. Het klinkt alsof je de focus al op jou en je kinderen hebt. Knapperd. Want of hij nu ziek is of niet met zijn leven en oroblemen kan omgaan, dat geldt hier ook, jij kan wél voor jezelf zorgen, jij weet waar je voor staat in je leven. En hoewel dat nu geweld aan gedaan wordt, weet dat dat gekwetst maar nooit geknakt zal raken. Jij bent van jou. Er zijn mensen die van je houden. Je hoeft zijn nare dingen niet van jou te laten zijn. Dat kist alleen tijd. Wees en blijf lief voor jezelf. Het mag niet wat hij doet. Hij is uit de relatie gestapt. En als je getrouwd bent, of duurzaam samen, is dat niet de afspraak. Dan is de afspraak dat je de dingen ín de relatie aanpakt. Laat je niet wijsmaken dat je schild hebt. Alles mag, ín de relatie. Dit mag niet. Althans, bij mij was het geen onderdeel van waarvoor ik trouw beloofde. En ook dat besef duurde lang. Want eerst hield ik op een geel andere manier vast aan mijn trouw. Tevergeefs. Sterkte Stip. En nogmaals: als je contact wilt buiten het forum, laat het weten.

Hoi stip

Ik lees elke dag weer hoe het met je gaat. Heen en weer geslingerd. Moeilijk, zwaar is het. Ik denk aan je, elke dag.
liefs Geerke

Keep going

'If you're going through hell, keep going!'!
Ik weet wat je doormaakt, wat jij en anoniempje2 beschrijven is dus ook zeer herkenbaar voor mij, zucht...
Alleen jijzelf kan beslissingen nemen. Elke beslissing zal zwaar zijn, maar ooit is er het einde van de tunnel, bij elke beslissing wat je neemt. Enja, hij zal je echt moeten bewijzen en tonen dat hij het meent, dat mag je zeker van hem vragen, sterkte (leest hij dit alles ook?)

Ziekelijk

A. bij jou dus een soortgelijk verhaal.
En jullie zijn er ook uitgekomen samen. Het lijkt mij nu meestal onmogelijk.
Het lijkt bij man niet te gaan om lust/sexualiteit. Het lijkt te gaan om aandacht, opwinding, spanning. Herkennen jullie dat ook?
Het lijkt een ziekelijke factor te zijn. Een soort van verslaving? Ik weet niet hoe ik het zien moet.
Vanaf van de week heb ik hem praktisch niet gesproken. Er zijn wel ontwikkelingen met een therapeut bij hem maar ik heb mij ervan afgesloten. Had er totaal geen behoefte aan om allerlei achtergronden/excusus voor zijn gedrag te horen.
Paar jaar geleden heeft hij het etiket 'ocpd' gekregen. Hij gebruikt dat nu te pas en te pas; zegt steeds 'het is geen excuus' maar verschuilt zich hierachter. (zien andere mensen om ons heen ook zo). Dat maakt dat hij volgens mij nog steeds niet de verantwoordelijkheid neemt voor zijn gedrag. Misschien dat die peut daar verder mee komt met hem. Ik heb hier altijd aan getwijfeld - zie er wel dingen van maar ook dingen echt helemaal niet.
Het is zo afschuwelijk dat hij zo berekenend is. Doortrapt. Een verliefdheid overkwam hem niet maar hij ging er doelbewust op af. Ik wil tzt wel een gesprek met hem waarin hij mij vertellen kan hoe dat al die jaren geweest is. Maar het doet zo'n pijn; het voelt alsof al onze jaren samen weggegooid zijn. Zoveel momenten waarin ik gelukkig was, dacht het fijn met hem te hebben speelden andere vrouwen een rol. Hij heeft ook de laatste tijd steeds gezegd dat als het goed zou zitten tussen ons zijn verliefdheid/gevoeligheid voor andere vrouwen weg zou zijn. Ik wist wel dat hij wat lichtontvlambaar was- maar niet in deze ziekelijke mate. Ik denk inmiddels dat het weinig te maken heeft met mij/ons. Misschien is het zoals anoniempje zegt: een oplossing zoeken voor problemen waar een ander gaat drinken, eten, drugs gebruiken. Zijn jullie mannen hieroverheen gekomen? Is het echt over gegaan of hanteerbaar geworden?
Leven jullie met de angst dat het weer mis zal gaan? hoe kunnen jullie naar hem kijken en niet denken aan wat r zich in zijn hoofd afspeelt?
Hoe weten jullie dat je man van jou houdt?

Daar twijfel ik het meest over. Is het gemak dat hij met mij verder wil; veilig, Stip accepteert het wel. Of gaat het om mij? Wil hij met mij verder omdat ik van waarde ben, het fijn is om bij mij te zijn. Zodat hij zijn uiterste best zal doen om mij te behouden om wie ik ben?Ik betwijfel het laatste. Ik vrees dat ik inwisselbaar ben.

Deze relatieve rust is goed nu. Ik krijg wel voor ogen wat ik niet wil. Nu nog wat ik wel wil. Hij zei van de week dat ik onvoorwaardelijk van hem gehouden heb. Misschien was dat zo - maar dat is voorgoed voorbij. Ik wil ook 'gekend' worden. Zoals ik al eerder schreef zie ik wat ik waard ben; ik wil niet meer mijn leven in dienst stellen van iemand die volstrekt onbetrouwbaar is.
Ik ben inmiddels wel weer vrij redelijk tegenover hem. Maar mijn boosheid zit zo aan de oppervlakte. En ik vind het minder moeilijk om het te uiten. Zoals iemand hier al zei; dat is anders dan een week terug.

Of hij dit leest weet ik niet. Ik heb hem in het begin wel postings laten lezen en hem geattendeerd op de posting van Anoniempje 2. Het zou kunnen. Maakt mij niet uit.

Komende week heb ik een gesprek met die peut. Ik wil eerst niet meer samen. Heb het echt goed gehad met 'm. Ik hoop dat die peut mij kan laten zien wat er gebeurt met hem en hoe dat in de toekomst kan gaan.

Lees mee

Heb geen ervaring in dit soort situaties, heb ook geen wijze raad, maar ik wens je alle moed en wijsheid toe...

Ziekelijk

Ik denk soms dat mijn man altijd de liefde, aandacht van een vrouw wil kunnen voelen, als het bij ons wat moeilijker ging (de grote drukte van jonge kinderen) dat hij dan bij een andere vrouw bevestiging/ondersteuning zocht, een beetje 'Nice Guy'. Mijn man is trouwens ook gevlucht in pijnstillers en daar is hij nog steeds niet helemaal van af. Dus ja, een soort van verslaving, verslaving naar aandacht, bevestiging van vrouwen (wanneer hij daar bij mij door omstandigheden niet op de eerste plaats kwam).
Hij heeft mij wel moeten overtuigen en laten zien wat ik waard ben voor hem. Sommige uitspraken van hem hebben mij toch weten te winnen. Daarom is het contact met de therapeut waarschijnlijk ook goed, dat je uitspraken van hem hoort wat er in hem speelde. Op het moment dat alles uitkwam walgde ik ook, de grond onder mijn voeten verdween, ik bleek zo oneindig naief geweest te zijn, zo goed gelovig.... En neen, dat vertrouwen zal hij nooit meer kunnen krijgen, ik heb achteraf geleerd nooit mijn hand in't vuur te steken in volle vertrouwen. Ik ben er heel trots op dat we uit deze situatie zo goed gekomen zijn en nu sterk staan, dat voelt echt wel goed, maar ik zou het niet nog eens kunnen, als ik weer achter zulke feiten zou komen zou het voor mij ook gedaan zijn, ik kan trouwens door alles wat zich toen heeft voorgedaan niemand meer zo blind vertrouwen als dat ik ooit deed, Maar je man zal moeten laten zien wat je voor hem betekent, hij zal mogen voelen dat je dit alles niet zomaar pikt, hij zal je terug moeten veroveren. Mijn man draagt mij nu eigenlijk weer helemaal op handen, we zijn nu gelukkiger samen als ervoren. Ik herinner mij dat er gezegd werd dat het 2 jaar zou duren voor alles weer wat op z'n plaats zou geraken, maar na 2 jaar raakte ik in paniek, want we waren er nog niet echt, hier was dus 3 jaar nodig om alles volledig los te kunnen laten.
Het is een heel proces waar je hele gezin door zal moeten...

Ocpd

http://ocpd.freeforums.org/post46385.html#p46385
Het is niet erg waarschijnlijk dat iemand met OCPD, met sterke opvattingen over goed of fout, angst, overspel pleegt en als die dat wel doet dan zal dat op een bij OCPD passende specifieke manier zijn en daar zien jou postings niet naar uit.
Ken je dit forum? Dan krijg je daar in elk geval een beeld bij. Het wordt geleid door Paul Whois, iemand die alles van OCPD weet en het zelf heeft.
Eigenlijk kun je die diagnose wel vergeten denk ik. Het helpt je niet.