Verder na ontrouw deel 6

Mooie post van

Persephone, waar ik me helemaal bij wil aansluiten.

De manier waarop je man zich nu opstelt zegt heel veel over het totale gebrek aan respect dat hij voor je heeft. Als je dit nu accepteert, dan zullen er andere situaties komen waarin hij over je grenzen heen walst, want hij weet dat je toch wel alles accepteert en dat je bereid bent daarin heel ver te gaan. Vanaf nu weet hij dat hij alles bij je kan maken.

Mari

Zijn vrouw en ik hebben uitgebreid contact gehad over hem en wat er in hem omgaat. Hij heeft ook wat issues en zij is in ons contact wat we hadden niet boos geweest op mij. Eigenlijk alleen het onbegrip naar hem en dat hij mij voor een tweede keer leugens heeft verteld en mij weer heeft doen geloven dat er een toekomst zou zijn voor ons samen.
Heel bijzonder was dat contact. In een normaal leven denk ik dat we vriendinnen hadden kunnen zijn als zij niet met hem getrouwd zou zijn geweest.
Ik had hem wel eens vertelt dat ik ( aan de hand van alle verhalen over haar) dacht dat zijn vrouw en ik meer van elkaar weg zouden hebben dan dat hij bedacht..
Haha, daar schrok hij even van...dat zag hij zeker niet zo...

De verantwoordelijkheid

ligt inderdaad volledig bij haar man. Truzen zullen er altijd zijn, die bestaan nu eenmaal en mannen die er gevoelig voor zijn zullen altijd Truzen blijven tegenkomen en er zullen altijd overweldigende verliefdheden ontstaan.

De vraag is alleen of jij als getrouwde man/vrouw je hierin laat meeslepen. Voor de meeste stellen geldt dit gelukkig niet. Die zijn tevreden met zichzelf, hun leven en hun relatie en zijn er niet vatbaar voor. Als een Truus (of een Hans) zich aandient dan hebben ze dat echt wel door, maar ze zullen er niet mee in zee gaan.

Dus ja, 100% ligt het aan haar man. Truzen en Hansen zijn fout, dat zullen ze altijd zijn, maar in feite heb je daar weinig mee van doen. Het gaat om jou, om je man en om jullie huwelijk/relatie.

truus

Wat mooi, in alle pijnlijkheid dat jij en zijn vrouw toch contact hebben gehad. Ja, daar zie ik aan dat -ook al is het natuurlijk stervensmoeilijk- het toch ook kan verzachten, het contact van een truus met de getrouwde vrouw: je gaat elkaar meer als mens zien. Beter dan verharden in de karikatuur die je in je hoofd van de ander maakt.
En... het ontneemt degene die vreemdgaat de macht van onwaarachtigheid.

Truus

Ik bedankte de Truus, op mijn blote knieën!

Nu wist ik eindelijk dat mijn onderbuikgevoel altijd had geklopt! Ik was serieus blij dat ze me berichten.

Ergens vind ik het zo moeilijk te begrijpen Truus, gewoon vanuit mezelf, waarom zou je een man willen die zo ontrouw is als ik weet niet wat als partner willen houden?
Zoals je eraan komt kom je er ook weer vanaf, het is volgens mij zelden echt liefde die stand blijft houden, omdat je zijn gestink en gesnurk niet hoort. Zijn gebulder als hij zijn lievelings kost niet op tafel hebt staan. Dat verbaast mij nu echt, ander half later. Dit zo te lezen...

Soms begrijp ik er nog geen klap van.

Gisteren had Ik meneer in mijn stoel, zijn vrouw en hij waren 80 jaar bij elkaar. Nog nooit een ander gehad, ik moest een traantje weg pinken. Dat zal ik nooit hebben.

Gebroken Ik denk aan je. Nogmaals door gaan kan nog steeds maar ga eerst jezelf eens heel goed verzorgen en overeind houden.

En nee dames die mee posten

Ik hoef geen medelijden. Ik blijf zelf. Dat weet ik.

Maar als je zoiets met vele ups and downs waar het echtpaar mee te dealen hadden samen zonder vreemdgaan ( waarvan ik op recht denk dat het toch kan en ze bestaan) doorheen zijn gekomen, raakt mij dat echt. En weet ik van mezelf. Ik ben er nog lang niet klaar mee. Anderhalf jaar is niets.

En dat deed me echt veel pijn. Waar dient het toch allemaal voor?
Terwijl we dat echt wel weten, voel ik het op zn moment even echt niet.

Natuurlijk komt het voor

dat stellen niet gaan voor die weg.

Mijn man en ik hebben er uitgebreide gesprekken over gehad. We kennen de valkuilen en kennen de mechanismen die aan de basis liggen van vreemdgaan.

We zijn ons er dus terdege van bewust dat ook wij kwetsbaar kunnen zijn. Tegelijkertijd kiezen we iedere dag weer heel duidelijk voor elkaar. Ook dat spreken we regelmatig uit. We investeren veel tijd energie en liefde in onze relatie. We praten veel, blijven elkaar betrekken in onze levens. Dat is wel echt nodig om met elkaar verbonden te blijven, ook in heel moeilijke en drukke tijden.

Maar over het feit dat het kan hoef je echt niet te twijfelen. Er zijn genoeg mannen die de waarde kennen van trouw en een liefdevolle langdurige relatie. Echt ze bestaan nog. Ik hoop dat jullie ook ooit weer dat vertrouwen zullen hebben/ terugkrijgen, want het is een van de mooiste, meest oprechte en liefdevolle dingen die er in de wereld bestaan.

Mari

Ik vind niet dat ik haat spreek naar Truus toe, ik stel het misschien zwart wit omdat ik niets weet over hun verhouding en daar geen uitspraken over wilde doen. Ik sprak dus over alle verschillende soorten. Want voor sommige mannen is het de jacht, soms de kick, een zoektocht naar iets wat ze kwijt zijn in zichzelf, een slechte relatie, liefde op het eerste gezicht.. alles kan!
Sommige dames worden voorgelogen dat ze single zijn, sommige weten het en vinden het juist een kick. En alle gradaties ertussen in.

En beide zijn verantwoordelijk voor hun aandeel in dat verhaal, zij zijn beide wetend (voor zover ze elkaar op de hoogte houden en eerlijk zijn tegen elkaar) en de vaste partner is de onwetende in die driehoek.

Truus, ik wil even zeggen; doe het jezelf niet aan. Gun jezelf een leuk, lief exemplaar! Met deze zal het nooit echt goedkomen. Want dit zal altijd een onderdeel van jullie zijn. En de toekomst zal onmogelijk worden, want het begrip van zijn vrouw houdt op een gegeven moment op. En, het allerbelangrijkste; in je binnenste zal je hem nooit helemaal vertrouwen, je weet waartoe hij in staat is. De basis zal nooit stabiel en gelijkwaardig zijn. Zoek desnoods hulp zodat jij ook hier sterker uitkomt, belangrijke levensles geleerd. Meer zelfliefde gevonden

Ik heb zelfs geen haat naar mijn Truus toe. Ik heb echte medelijden gevoeld, verschrikkelijk schuldgevoel wat dan ook, want mijn “eisen” hadden een zakelijke uitwerking vanuit een privekwestie.
Maar zij heeft willens en wetens mijn man versierd (ik heb hun chat gevonden) en hij is er op ingegaan. Beide zijn schuldig, beide op een andere manier want beide hebben een andere verantwoordelijkheid naar iemand toe.
Dus ik ben mijn grenzen gaan bewaken nadat zij ze niet respecteerde, herhaaldelijk. Zij sprak zeer negatief over mij naar mijn man toe (ik ben een slechte moeder, zij zou het allemaal veel beter doen etc) puur uit wanhoop en om hem over te halen. En dat zie ik, daar heb ik medelijden voor, Ik snap het zelfs want ze was zó verliefd en moest kostte wat kost winnen, maar ze heeft het zichzelf aangedaan door achter haar getrouwde baas aan te gaan!

Mari

Een verliefdheid overkomt je, wat je ermee doet is een keuze.
Ik ken ook stellen die uit zo’n situatie komen. Maar die hebben het allemaal zo netjes mogelijk proberen op te lossen.
De stellen waar het pas uitkwam doordat ze betrapt waren zijn niet zo verlopen. Het vaste stel bleef bij elkaar of er was toch een scheiding en het “nieuwe” stel kreeg zoveel ellende en een realitycheck dat het geen stand hield

nee Haasje

De vreemdganger die een relatie heeft is verantwoordelijk, niemand anders.

Neemt niet weg dat het dom is om iets met een getrouwde man te beginnen (of te continueren): het is meestal gewoon geen leuke man.

Dankje haasje

Dat wat je zegt, bedoelde ik. Maar kreeg het mijn keel niet uit.

Gebroken kun je vanavond iemand naar je toe laten komen, gewoon iemand die een arm om je heen slaat? Jezus blijf alsjeblieft niet alleen. Ik denk aan je.

Mari

Eens met Mari: de vreemdganger is 100% verantwoordelijk, want met hem/haar ben je immers getrouwd. De minnares doet er eigenlijk helemaal niet toe. Die kan ook voorgelogen zijn, of zelf gewoon een akelig mens zijn- dat is totaal niet relevant. Om die reden ook zou ik nooit met de minnares van mijn man afspreken: zij doet immers niet terzake.

Ik kende de minnares van mijn ex-man (goed). Ik vond haar al nooit een aardig mens, dus dat vond ik nadat uitkwam dat hij mij met haar besodemieterde ook niet. Maar boos op haar ben ik nooit geweest, want ik was immers niet met haar getrouwd.

Overigens: toen ik hem eruit gooide, wilde hij in eerste instantie ons huwelijk redden (maar hij was al wel bij haar ingetrokken, direct nadat ik hem de deur wees). Toen bleek dat ik wilde scheiden, is hij bij haar gebleven en ze zijn nu alweer jaren getrouwd. Dat kan dus gewoon gebeuren.

Persephone, toch niet helemaal eens hoor

in mijn geval dan. Man twijfelde al een tijdje. Besprak dat o.a. met een goede vriendin die zelf net door een nare scheiding was gegaan waar wij (en vooral hij) haar flink in bijgestaan heeft. Zij hebben uiteindelijk een jaar lang een relatie gehad. Ik weet niet wie het initiatief heeft genomen. Volgens man 'gebeurde het op dag gewoon' en was het niet zo dat hij of zij er bewust op aangestuurd heeft.
Maar ik mijn optiek heeft zij toch echt van de situatie misbruik gemaakt en mijn vertrouwen en vriendschap verraden. Ze had nota bene het lef om mijn uitnodiging aan te nemen om Kerst bij ons te vieren. Stonden ze samen in de keuken een beetje te flikflooien, waar mijn kinderen en ik bij waren!
Natuurlijk, man heeft zich daar ook flink over moeten verantwoorden. Ik dacht eerst nog dat het aan mij lag, maar het was de kinderen ook opgevallen . Maar daar ben ik echt laaiend over geweest. Dat dóe je toch niet. Die affaire niet, maar zeker die uitnodiging voor Kerst niet. Als ze een echte vriendin was geweest had ze geprobeerd man weer richting zijn gezin te helpen, maar nee, ze wurmde zich ertussen.

Dus zeker, man was 99% fout (zijn 'excuus' was dat hij al lang twijfelde natuurlijk) maar die ene % neem ik haar nog steeds zeer kwalijk. En zij zichzelf ook. Ik heb later nog een excuusbrief van haar gekregen. Daar heb ik niet op gereageerd. Ik heb me nog wel heel lang (en soms nog) schuldig gevoeld over het feit dat man geen contact meer met haar kan hebben. Dat vindt hij zelf hoor, ik verbied hem niks. Ze/we waren echt heel close, zij deelden ook een gezamenlijke hobby. Dus Haasje, ik begrijp wat je bedoelt met schuldgevoel.

Gebroken, zoek afleiding. Vraag iemand op bezoek, of ga zelf ergens heen. Niet thuis in je eentje gaan zitten piekeren. Ik hoop voor jou en je man dat het na vanavond inderdaad klaar is voor hem. Dat zij hem met rust gaat laten hierna. Zodat jullie weer kunnen gaan opbouwen. Heb je voor jezelf al hulp geregeld? Slecht slapen is fnuikend, zorg desnoods met medicatie dat je kunt slapen. Verder goed voor jezelf zorgen door goed te eten (ik weet dat je weinig trek hebt, maar zorg dan in ieder geval dat wat je eet gezond is en geen troostvoer, vul aan met een multivitamine) en veel te bewegen en zorg voor afleiding. Doe dingen waar je vroeger blij van werd, ook al heb je er nu geen zin in misschien. Spreek af met vriendinnen en vertel ze wat er aan de hand is. Zodat het oké is als je een avond stilletjes bent, en ze je kunnen steunen. Vraag daar ook om. "Ik heb besloten voorlopig bij hem te blijven, wil je me daarin steunen, ik heb geen behoefte aan het advies om hem de deur uit te schoppen". Hou vol! Je bent veel sterker dan je denkt.

Pennestreek

Ja maar in het geval dat je al vriendin was met een truus vind ik het argument van ' hij is 100% verantwoordelijk" ook niet opgaan hoor. Zij heeft namelijk ook een relatie met jou, een vriendschapsrelatie. Vriendinnen verraadt je niet.

Mannen vrouwen

Even helemaal los van het hele nare stuk waar gebroken nu in zit. Dit gaat niet over haar maar vraag ik me af: Of zou er achter het hele Truus blamen eigenlijk een ouderwetse visie zitten? De visie dat het mannelijk vlees zwak is en dat niet kunnen helpen. Dat geen enkele man 'nee' zegt als hem seks of een relatie wordt aangeboden? En dat hij daar ook niets aan kan doen want ja hij is nu eenmaal aangedreven door testosteron. Of een jager.
Dus dat het daarom de verantwoordelijkheid van de loslopende vrouw die iets met zo'n man begint, is omdat hij het niet kan helpen? En dat zij de slet is?

Dat is een visie die nog niet zo heel lang geleden gemeengoed was. En een mening die diep in het collectief verankerd is want al vele eeuwen oud.
Ik betrap mijzelf er ook wel eens op dat ik denk "tja geen enkele man zegt nee als hem vrouwelijke gunsten worden aangeboden".

Maar zo wil ik niet denken! Ik vind dat denigrerend ten opzichte van mannen. Het is een visie alsof zij een soort willoze dieren zijn die geen integere keuze voor monogamie kunnen maken, eigenlijk niet ten volle voor een vrouw kunnen kiezen.

En het maakt vrouwen verantwoordelijk voor het huwelijk van anderen. En ik vind niet dat dat zo moet zijn: ieder die in een relatie is: is verantwoordelijk voor die relatie niemand anders.

twee kanttekeningen:
- natuurlijk ben je wel verantwoordelijk als vrouw als je zelf een band met die getrouwde vrouw hebt; vriendin of zus of zo
- ik blijf daarnaast ook vinden dat je maar niet iets met een getrouwde man aan moet gaan. Simpelweg omdat hij laat zien hoe onbetrouwbaar hij is

Dat is echt niet waar hoor

genoeg mannen die prima weerstand kunnen bieden tegen een vrouw die zich aanbiedt. Zou wat zijn als mannen daartoe niet in staat zouden zijn, dan zou dus 100% van de mannen vreemdgaan.

Gelukkig werkt het niet zo.

maar (Lanza)

ik beweer ook niet dat het waar is. Ik vraag me af of dat de dynamiek achter de Truusblaming is

Vrouwen gaan trouwens

even vaak vreemd. We hebben het nu veel over mannen, maar vrouwen kunnen net zo en zijn er misschien zelfs nog iets beter in, om op een slinkse manier anderen voor te liegen.

Het is gewoon een probleem dat in veel mensen zit, dat ze gevoelig zijn voor aandacht van anderen. Dat zit in je, of niet.

maar daar gaat het niet om Lanza

Ik vraag me af of dat de dynamiek achter de Truusblaming is. Er is veel minder Henkblaming en wellicht is dat niet toevallig

Truus-blaming

Ik denk dat achter het "Truus-blamen" niets meer of minder zit dan de diepgeworstelde wens om die rotkant van je partner niet te hoeven zien. Want zo lang je die minnares de schuld kan geven, ligt in ieder geval NIET de hele schuld bij degene waarvan je houdt. Terwijl de bittere werkelijkheid natuurlijk is dat je keihard verraden bent door uitgerekend degene die je het allermeest vertrouwde.

Hmmmm

Mari ken je de serie Affaire, het laatste seizoen?

Daarin gaat man lief weg, hij is nog dol op zijn ex vrouw. Zijn vrouw keurt het goed dat hij 6 maanden van huis af gaat. Uitzoeken wat hij wil.
Onderweg komt hij bij een vrouw ( waar zijn vader een dikke affaire mee had)
Die vrouw heeft een assistent die hem verleid. Hij wijst haar af! Ik weet nog dat ik verbijsterd op de bank zat. Wauw bestaat dat echt dacht ik toen nog?

Een scène later liggen ze met elkaar in bed.

( haha ohhh misss toch hadden ze je weer bijna te pakken)

En ja het is maar tv. Maar het begint verdomde veel op het " echte " leven te lijken. Daarom worden die series ook gemaakt.

Ik denk op bijzondere uitzonderingen na Mari dat de meeste het doen.

Lanza ik vind het toch wel mooi dat jij zo denkt, dan ontnemen we jou jou denkwijzen niet. Vroeger dacht ik ook zo.... maar helaas soms veranderd er veel.

Pennestreek

Wat een naar verhaal, Pennestreek, over die kerst.....

In jouw geval vind ik het wel anders, trouwens, want jij had een goede band met wat later de minnares van je man bleek te zijn. Ik kan me goed voorstellen dat je dus ook heeeeel kwaad op haar was. Dat je je schuldig voelen over het verbreken van alle contact tussen haar en je man, daar snap ik dan weer niks van. Logisch gevolg van hun eigen acties, zou ik denken.

Dat snap ik zelf ook niet

maar ik heb hopelijk nog flink wat jaren om mezelf uit te vogelen Persophone .

Miss

Ja, mooi was die tijd he?! Toen je nog zeker wist dat je het ideale koppel was...
De avond voor mijn man de bom dropte vroeg mijn dochter of wij ooit zouden gaan scheiden. De ouders van een van haar vriendinnetjes gingen toen uit elkaar. Nee hoor, zei ik, papa en mama houden vreselijk veel van elkaar, wij gaan nooit scheiden. Ik geloofde dat op dat moment oprecht. Little did I know... en zalig de onwetenden of van zichzelf overtuigden.