Verder na ontrouw deel 5

Primaire schuldige

De primaire schuldige is in mijn opinie altijd degene die het initiatief neemt om naast zijn/haar eigen huwelijk een tweede geliefde te zoeken of op avances in te gaan.
Mocht je huwelijksproblemen hebben, los ze dan op!

Het hardloopmaatje van mijn man is getrouwd en bijna fysiek vreemdgegaan met een andere getrouwde vrouw. Hij is volgens hem nog net op tijd bij zinnen gekomen, er was nog niets gebeurd (nee, alleen maar gezoend en gezegd dat je ging sporten terwijl je met haar afsprak en weet ik wat privé dingen besproken).
De truus in kwestie had ook zo'n slecht huwelijk, wilde toch al scheiden, en had toen hardloopmaatje aangaf dat hij zijn huwelijk wilde proberen te redden binnen twee weken een nieuwe vlam.
De vrouw van hardloopmaatje heeft een enorme douw gehad en dat was niet nodig geweest als hij zijn ongenoegen met haar besproken had.
Nou ja, jullie herkennen het wel.
De man van de truus weet overigens nog steeds van niets.

Mari

Met angst en beven ben ik hier de reacties gaan lezen want verwachtte direct neergesabeld te worden....
Wat het voor mij was?
Een absolute verslaving en liefde... Ik ben ontzettend van die man gaan houden. Ben gescheiden. Niet voor mij he zei hij dan, want ik ben nog niet zover he.
Maar ik wel.
We hadden hele dagen contact via telefoon en app.
Toen zij erachter kwam heb ik hem na twee weken weer opgezocht. Ik was verslaafd aan hem. Ondanks haar verdriet (ik ken haar niet persoonlijk) hadden we een paar weken later weer net zoveel contact en zagen elkaar ook weer.
Echt... het is een verslaving voor beiden..
Ik hoop dit nooit meer mee te maken.
Mijn ogen gingen open toen ik op internet iets aan het lezen was. Over minnaars en weggaan bij de vaste partner,.
Ineens was het me duidelijk. Hij zou niet gaan...ook al zei hij van wel. Ik nam afstand...en we zouden zo nu en dan eens contact hebben met elkaar hoe het ging en hoever hij met zijn scheiding was.
En toen las ik iets waardoor ik wist dat hij niet weg zou gaan bij haar.

En de mensen om mij heen die er wel van wisten zeiden ook dat hij mij ook dit verdriet zal gaan doen als we bij elkaar kwamen. Maar zover kwam het niet eens..

Maar het blijft pijn doen...
Het gevoel blijft..
Zeg tegen je vriendin dat ze voor zichzelf moet kiezen. Als ze niet van zichzelf kan houden en alleen maar gelukkig kan zijn met die man komt dat nooit goed.
Ze moet niet afhankelijk zijn van zijn liefde.
Als hij echt van haar houdt dan komt hij wel.

Dat is ook wat mij overeind houdt nu.. ik ga door met mijn leven nu.
Maar ik heb ook gezegd dat we nog 30 jaar voor de boeg hebben en het ook over tien jaar nog kan,samen gelukkig zijn.
Maar ik ga er niet meer tussenin zitten
en weet ook niet of ik hem nog zou willen over 10 jaar.
Na alle pijn die hij mij nu ook weer gedaan heeft

Miss

Wat was het bij jou dat je die drang zo had contact met hem aan te gaan en te behouden?
Wat voelde jij dan?
Ik lees vaak een giga onzekerheid, een mega aandachtsprobleem. Zitten smarten om appjes en een vluchtige kus. Een bevestiging. En daarna de pijn van de kruimels..

Zoals ik net al zei het was een verslaving. En inderdaad weten het te moeten doen met de tijd die over was. Al moet ik zeggen dat we dagelijks ontzettend veel contact konden hebben. Er ging geen dag voorbij dat we niet appten of belden.
Ik ben een sterke zelfstandige vrouw en dat mij dat gebeurde...dat ik liever niet naar de winkel ging omdat hij zo zou bellen. En dan konden we niet praten, terwijl we soms al uren gepraat hadden.
En dat ging over alles en nog wat he. Alles werd met elkaar besproken..
En de wetenschap dat het niet goed ging thuis, de ruzies ook die werden met mij besproken.
Ik was naief en ik was dom en ik voel ook haar pijn en dan ook nog bijna haar begrip dat ze het ook met mij te doen had...
Omdat hij ons beiden voorloog..

Maar ik ga er niet teveel op in verder. Het is jullie draadje maar ik voelde al een tijdje de behoefte om eens te reageren...maar durfde niet zo goed...

Dank

Voor je antwoord. Knap hier zo in een leeuwinnenhol

Blijf dichtbij jezelf.
Doe Ik ook tegenwoordig als partner van.

Maar Ik ben er van overtuigd dat de waarheid altijd boven tafel komt. Ooit komt zn dag.

Miss

Al kan ik maar iets duidelijkheid geven wat er aan de andere kant kan spelen. En ik ben geen sterotype voor hoe alle Truzen zijn..
Ik blijf zeker dicht bij mijzelf nu.
Ik weet wie ik ben en wat ik wil...
Ik wil zelf weer gelukkig kunnen zijn maar ook dat is soms best lastig als ik dan bedenk hoe zwaar zij het zal hebben en jullie draadje trekt mij dan toch om te lezen
Met hem heb ik geen medelijden, al hou ik nog ontzettend veel van m.
Ik heb haar de tweede keer weer alles vertelt, omdat hij het niet wilde en ik zeker wist dat hij dat ook niet ging doen.
Wat vinden jullie daarvan?
De mensen die ik dat vertelt heb zijn er nogal negatief over. Dat dat niet nodig was geweest om haar verdriet weer groter te maken terwijl ze net weer 4 maanden omhoog aan het krabbelen was.
Mijn mening was dat zij moest weten wat hij de afgelopen maanden weer had uitgespookt en dat we elkaar ook weer gezien hadden. Hij loog eerst nog dat we alleen geappt hadden. Ik heb ervoor gezorgd dat hij alles weer aan haar heeft opgebiecht. Na het eerste contact zei ik tegen haar dat dit alles was wat ik wilde vertellen maar zij wilde dat ik alles weer zou vertellen zodat ze hem kon confronteren...

Truus

Ik vind dat raar

Truus

"Ik heb haar de tweede keer weer alles vertelt, omdat hij het niet wilde en ik zeker wist dat hij dat ook niet ging doen.
Wat vinden jullie daarvan?"

Ik vind er dit van:
Als je het haar vertelt uit wraak op hem vind ik het niet okay. Als je het vertelt omdat je haar verder leed wil besparen (omdat je bijvoorbeeld ook weet dat hierdoor niets meer met hem verder kan hebben) vind ik het wel okay.
Als het iets daartussen in is, weet ik niet wat ik er van vind.

Wat ik eigenlijk in alle gevallen vind is dat de vrouw en de minnares contact met elkaar moeten opnemen, al is het nog zo pijnlijk. Gewoon omdat het haast niet anders kan dan dat de vreemdganger niet waarachtig is tegen beide partijen. Dus om je niet uit te laten spelen.

Ik heb zelf wel contact opgenomen met degene waarmee mijn ex vreemd ging. Niet om wraak of om haar te beschuldigen. Juist om te zeggen dat ik het haar niet kwalijk nam omdat ik zag dat zij ook gepiepeld was. Het was erg verhelderend.

Mari

Nee niet uit wraak.
Omdat ik wilde dat zij het wist. Al heel vaak had ik gezegd dat als hij met haar verder wilde ik het zou begrijpen. Ik wilde dat hij gelukkig zou zijn, dan maar zonder mij.
Hij had mij vertelt dat als ik haar ooit weer zou vertellen dat wij weer contact hadden ik nooit meer iets van m zou horen.
Ook dat was een reden om alles te vertellen.
Ik wil(de) ook nooit meer iets van m horen.
En nu denk ik daar misschien anders over maar weet ik ook dat ik de deur definitief dicht heb gegooid.

Jouw man was toch bij de buurvrouw? Ik heb dat toen wel gevolgd...Is hij daar ook niet meer bij dan? Omdat je zegt dat zij ook gepiepeld is...

nee hoor truus

Mijn ex was niet met de buurvrouw (of misschien wel maar dat is dan goed verborgen gehouden, haha). Je haalt me door de war met iemand anders.

Kijk dit "Hij had mij vertelt dat als ik haar ooit weer zou vertellen dat wij weer contact hadden ik nooit meer iets van m zou horen." Dat vind ik zeer dwingend en piepelend. En ronduit onaardig. Hij wilde dus de partijen gescheiden houden. daar hebben vreemdgangers baat bij.

Je zegt dat je zo van hem hield. Dat geloof ik wel en dat zegt mijn vriendin ook. Maar volgens mij is er iets anders, veel sterkers aan de hand in dit soort verhoudingen. Iets wat intermittent reinforcement genoemd wordt. Dat is een voortdurende afwisseling van emoties in relaties, geen consistentie, dan is het weer superleuk, dan moet je mond houden en weken wachten terwijl het gezin voorgaat. Je gaat hopen op de terugkeer van de mooie zaken maar de mooie zaken hebben eigenlijk nooit een echt vervolg in de zin dat elkaars minder mooie dingen kan zien bijvoorbeeld en dan toch een verdieping, een band kan krijgen. Het lijkt net op een eeuwige spannende verliefdheid maar het wordt niet echt een band zoals een huwelijk. Dat geeft die verslaving, een enorme gehechtheid, een double bind. En een gehechtheid is moeilijker te verbreken dan liefde. Dat is verslaving. Ik denk dat stiekeme minnaars verslaafd raken aan die arousal jack, die rush. En dat het heel moeilijk is dat te onderscheiden van liefde. En ook dat je bijna op wilskracht en verstand je eruit terug moet trekken. Dat zie ik ook bij die vriendin, haar hele leven stort in maar zij wil maar door met die man. Het is bijna erger dan alcoholisme, ze denkt aan niets anders en kan het over niets anders hebben. Ze vindt het zelfs belangrijker dan de moeilijkheden van haar kinderen heb ik het gevoel. Ken je het programma verslaafd? Er zouden interventies voor dit soort situaties moeten zijn. In het geval van die vriendin is het echt ziekelijk zoals ze haar leven weggooit voor die paar mooie momentjes (die dan ook niet eens echt mooi zijn want ze is doodsbang dat hij ook nog andere vrouwen ziet, lekker dan)

Andere vrouw - Truus

Beste andere vrouw, De naam Truus vind ik denigrerend en dat verdien je niet. Jij was gescheiden en werd verliefd. Meneer was getrouwd. Ander verhaal. Zijn verantwoordelijkheid vind ik. Ik ben zelf bedrogen. Door een getrouwde vrouw en mijn man. De andere vrouw was een spijtoptant zoals ik dat noem. Te vroeg getrouwd met haar eerste vriendje. En dan naar een aantal jaar denken: is dit het nou? En dan vervolgens trachten een ander zijn huwelijk te ruïneren. Haar eigen huwelijk heeft stand gehouden want ik heb het haar man niet laten weten. Mijn man heeft alles opgebiecht. Zalig zijn de onwetenden. Ik kon haar man het te laten weten niet aandoen. Andere vrouw, ik kan je niet zo noemen al noem je jezelf Truus. Dank je wel voor je eerlijke verhaal. Ik heb de minnares van mijn man ook gesproken. Ik wou dat ze net als jij was geweest....jij beseft wat je hebt aangericht, zij verwoest waarschijnlijk nu weer andere relaties. Ik hoop dat jij weer gelukkig bent/wordt met een ongebonden lieve man.

Truus

Toen je nog dacht dat je minnaar wel bij zijn vrouw weg zou gaan had je dus geen medelijden met haar. Maar toen hij bij haar wilde blijven wel? Misschien, als je dat kan uitleggen, lukt het mij om jou iets minder raar te vinden.

Voor Miss en anderen

Als het goed is, betreft de link een muziekstuk van James Last met George Zamphir; the lonely Shepherd.

Het verhaal vooraf: in een jaar waarin mijn vader in een verpleeghuis woonde, luisterde we eens naar deze muziek. Ik verwonderde mij over de reactie van de medebewoners; ze genoten. Mijn vader gaf aan dat hij de muziek in zijn hart voelde!
Mijn vader was in die tijd voor mij een voorbeeld. De manier hoe hij de touwtjes in eigen handen hield, gaf mij de kracht dat ook te kunnen en mijzelf niet te verliezen.

De muziek lijkt heel eenzaam maar ik voel het als een krachtige creatie die één individu kan bereiken. En verder is diegene ook niet helemaal alleen, want ergens staat er een orkest om hem heen die ook een bijdrage levert. Het onderwerp, de herder intrigeert mij; een herder heeft de wijsheid, inzicht om ook in eenzame dagen het overzicht te behouden.

Als ik naar de muziek luister, voel ik die kalmte terug komen.

Muziek van Marco Borsato is ook mooi. Maar ik wordt een beetje mat van het onderwerp. Het herinnert je aan pijn van verlatenheid. Ik wil herinnert worden aan sterke impulsen, als een boost, zoals ik ben.

Eens met Thera

Ik vraag mij ook af hoe iemand denkt een toekomst met een ander te kunnen verwachten; vindt diegene zich dan meer, beter, ‘waardevoller’ dan de de bedrogen vrouw? Verwachten dat hij voor haar kiest, is als vinden dat ze dat waard is en een ander dus niet. Ze verheft zich dan boven een ander.

mwaoh Flanagan

" Verwachten dat hij voor haar kiest, is als vinden dat ze dat waard is en een ander dus niet. Ze verheft zich dan boven een ander." dat geldt dan voor de bedrogen vrouw die verwacht dat haar man voor haar kiest evengoed, toch? Het enige verschil is 'oudste rechten'.
Maar ik maak me geen illusie hoor: uiteindelijk zijn we allemaal inwisselbaar. Helaas.

Ontbrekende woordje

Oef, er ontbrak een klein woordje in de eerste regel. Ik bedoelde dat ik mij dan ook afvraag hoe iemand denkt een toekomst met een ander te verwachten, ( alsof zij beter is). Niet dat Thera in#862 dat ook beweert.

Ook geen kwestie van oudste rechten, eerder de gedachtegoed dat een egoïsme overheerst.

'Het gedachtegoed dat egoïsme overheerst' Ja dat speelt natuurlijk bij vreemdgaan. Maar vooral en in de eerste plaats bij de vreemdganger.

Hij is verantwoordelijk voor zijn relatie. Niet de minnares.

Ik ken deze situatie: een vrouw ( Miep) komt een man (Kees) tegen. Hij is getrouwd, heeft drie kinderen maar zijn vrouw(Annie) heeft al anderhalf jaar een minnaar. Miep en Kees worden verliefd maar Miep wil niets beginnen omdat ze geen gezin wil opbreken. Miep heeft zelfs een gesprek met Annie. Annie geeft aan dat ze beide heren wil in haar leven. Kees wil dat niet. Kees wil Miep nu.

Wat moet Miep nou? Ze is heel edel en niet egoistisch (zegt zelfs "maar als er ook maar een beetje liefde tussen jou, kees en annie is, ga er dan voor, er zijn drie kinderen) Niet egoïstisch dus maar zit intussen alleen terwijl de man waarvan ze houdt vastzit in de situatie thuis: hij blijft voor de kinderen terwijl zijn vrouw dus twee mannen heeft. Niet zelfzuchtig zijn is prachtig maar vaak winnen de zelfzuchtigen ten koste van de niet egoïsten en vooral de kinderen.

Persephone

We hebben een misverstand en wegens tijdtekort kan ik niet volledig uitleggen wat ik wel bedoelde, maar ik veroordeel beslist niemand die er na overspel het bijtje bij neergooit! Het is een persoonlijke beslissing! Inderdaad, als iemand vreemdgaat, verbreekt die daarmee het huwelijk door zijn belofte te schenden en dan stata het je vrij of je dat kunt vergeven of niet. En voor vergeving moet er een basis zijn.
Mij man heeft spijt betoond, al duurde dat lang, maar dat ging om een korte affaire, twee weken, één keer seks, en hij wou beslist niet bij me weg. Daarom bleef ik. Maar was het een langere verhouding geweest zoals bij jou of meerdere vrouwen, dan weet ik ook niet of ik dat wel kon vergeven.
Het spijt me heel erg dat je je door mij veroordeeld voelt. Dat is beslist niet mijn intentie.

Puinhoop

Fijne reactie van je, Puinhoop! We hebben elkaar blijkbaar gewoon verkeerd begrepen. Zand erover!

Truus

Net als Thera vind ik het raar dat jij tot 2 keer toe de vrouw van je minnaar ging inlichten. Ik geloof namelijk niet zo in nobele bedoelingen. Die had je immers ook niet toen je die relatie met die man aanging.

Dat gezegd hebbende, heb ik destijds heel erg weinig gedachten over de minnares van mijn ex-man gehad. Ik kende haar al jaren en vond haar al jaren een nare vrouw, want ze stond bekend om haar affaires met getrouwde mannen. Geen vrouw waar ik bevriend mee zou willen zijn en het feit dat mijn ex-man uitgerekend met háár een affaire had, vond ik eigenlijk erg beledigend. Maar mijn ex-man was degene die ik verantwoordelijk hield voor de teloorgang van mijn huwelijk - met hem was ik getrouwd, niet met haar.

reactie

Het iets beginnen met deze man is ons beiden(die man en mij) overkomen, al zullen jullie dan zeggen dat we dat niet hadden hoeven laten gebeuren. Maar dat gebeurde wel.
Vrijwel al die tijd had ik een schuldgevoel naar haar en omdat de gevoelens zo snel opspeelden wilde ik het liefste alles heel snel opengooien. Ik ben er ingetrapt, dat hij die tijd nog even nodig had. Meerdere keren heb ik gezegd dat ik het contact ging verbreken en hij gelukkig moest zijn met haar maar steeds was er weer een reden. Een aantal keren stelde ik een ultimatum maar hij wist het heel subtiel door verschillende redenen weer uit te stellen.

De eerste keer heb ik haar niet ingelicht, zij kwam er zelf achter. Hij wilde haar niets vertellen en ze heeft me gesmeekt om openheid te geven. We waren beiden slachtoffer van zijn leugens.
De tweede keer heb ik haar wel ingelicht. Omdat ik wilde dat ze het wist. Hoe ontzettend hij weer loog tegen haar. Ik heb haar vertelt dat we weer contact hadden gehad, intensief. En dat ze de rest maar aan hem moest vragen.

Ik stop weer in dit draadje en geef het weer over aan jullie.

Truus

Het overkwam jullie en jullie lieten het gebeuren, schrijf je. Ik begrijp dat het ingewikkeld is. Meestal zoiets denk ik.

Wat ik (als meelezer met respect voor de schrijvers hier en hopend dat mijn inmenging geoorloofd is) je nog wel graag wil vragen (ik ben daar gewoon heel nieuwsgierig naar): wat wilde je bereiken met die vrouw van je minnaar zoveel te vertellen? Het heeft met je schuldgevoel te maken, blijkt uit wat je schrijft. Heb je haar dan bijvoorbeeld ook vergeving gevraagd? Ik wil het zo graag begrijpen.

Openheid

Truus ik heb de laatste Truus op mijn blote knieën bedankt voor haar openheid.
Anders had ik nog steeds niets geweten!!
Ik was enorm dankbaar, helaas woonde ze verweg en waren de omstandigheden er niet naar haar op dat moment te ontmoeten. En nu hoeft dat niet meer, dat ligt achter mij.

Thera, ik kan me voorstellen dat jullie het als " zoete wraak" zien.
Lekker handen wrijvend van soh nu zal ik hem eens een hak zetten. Maar toch geloof ik niet dat Truus het daarom vertelde. Ik denk dat ze toch het beste voor had nadien(!) Toen de verslaving zichtbaar werd.
Iemand die zo verslaafd is is niet in staat juist re handelen.
Ik praat het absoluut niet goed maar snap het wel, denk ik.

Miss, truzen

Ik zie dat je me aanspreekt in het narcisme draadje maar ik schrijf niet in dat draadje.
Daarom antwoord ik hier op je wat je zegt:

"En Mari ik denk dat jou vriendin nog steeds niet genoeg pijn heeft ervaren. Of zou ze verslaafd zijn aan de " pijn" die hij haar doet????

Nou ik denk dat je voor een deel gelijk hebt. Ik zie in mijn vriendin een vrouw die zo heel weinig voor haarzelf heeft gehad in haar jeugd -en nog- dat ze het vermogen heeft ontwikkeld met het miniemste kruimeltje tevreden te zijn, en totaal niet voor zichzelf op te komen.
Haar moeder is uitgesproken narcistisch (nee geen diagnose maar ik weet er intussen wel wat van) en leunt nog steeds volkomen op haar. Haar kinderen gebruiken haar ook als voetveeg. Haar vader was vertrokken op haar vierde en verder had ze nog een broer die autistisch was en waar ze weinig aan had in de opvang van het gedrag van haar moeder.

Later kwam ze in een relatie met een alcoholist terecht en ik zag al dat ze daar volkomen co-addict in was. Ik stelde voor naar meetings te gaan voor co-dependants: nope haar mankeerde niks, het lag aan hem.
Eigenlijk werd ze verliefd op deze man om aan dat huwelijk te ontsnappen in plaats van eerst op haar eigen benen te staan. (haar exman is niet zielig hier in hoor, heeft een hoge functie waarbij hij op congressen e.d. ruim vreemdging).
Maar goed: ze was al zelf een ingedeukt hoopje toen ze aan deze affaire begon en raakte gewoon verslaafd aan die goede momenten. En daar blijft ze maar aan vasthouden. Ik vind het zielig maar kan haar niet meer opvangen als hij haar weer pijn doet. Ik heb ook gezegd dat ik de herhaling van zetten niet meer opbreng en geen dumpputje meer wil zijn.
En ja dan spreek zo iemand dus niet meer. Dat doet mij ook pijn.

Wat ik maar wil zeggen: natuurlijk zijn er truzen die valse wijven zijn, zeker op het eerste gezicht, maar ik zie ook dat er van zeer gewonde mensen gebruik gemaakt wordt door vreemdgangers. Daarom kan ik niet meteen een keihard oordeel hebben of velen over een truus. We weten het verhaal niet. Mijn ex ging ook vreemd met iemand die geen sociaal netwerk had, een iq van 70, misbruikt in haar jeugd. Ik kan niet kwaad zijn op zo iemand, zij werd door hem ook gebruikt.

En ja mijn vriendin laat zich gebruiken. Ik vind dat ze hulp moet zoeken voor haar codependency maar zelf ziet ze het probleem niet. Het probleem voor haar is dat hij niet in een volledige relatie met haar is. Ze blijft het buiten haarzelf zoeken. Dat irriteert me mateloos

" manverslaafd "

Het boek van Robin Norwood, als hij maar gelukkig is beschrijft dit proces zo goed.
De diepe dalen en hoge toppen.

Jammer dat ze er niet aan wil werken, kan mij ontzettend goed voorstellen dat jij er geen zin meer in hebt om een klankbord te zijn. Op een geven moment zal ze toch zelf door moeten pakken.

Maar goed, er zijn genoeg truzen die niet in zn proces zitten en er ronduit opuit zijn te stoken, die waarvan er hier heel veel voorbij komen bij mede schrijfsters. Die kwam er hier ook een voorbij en heeft niets geleerd. Ze kickt er zelfs op, zelfs nu ze zelf kinderen heeft. (Als die voor de auto komt, geef ik gas bij haha)
Voor die hele enkele andere heb ik een klein beetje empathie nu ik het kan " plaatsen" op sommige momenten.
Maar goed Mari trek je handen er vanaf want ze zal nog lang door gaan met haar systeem zolang ze niet wil. Xxx

Het zijn allemaal

vormen van destructief gedrag tov jezelf. Ik denk niet dat mensen die vreemdgaan of affaires hebben met gebonden mensen nou echt zo lekker in hun vel zitten. Als je genoeg zelfwaardering hebt en eigenliefde, dan heb je al dit soort gekke fratsen niet nodig om je ego op te krikken.

Ik heb alleen maar te doen met mensen die het zichzelf zo moeilijk maken. Ze missen een stevige kern in zichzelf, maken zich afhankelijk van externe waardering, terwijl die waardering maar zo fragiel is. Het gaat nooit echt diep, of over de persoon zo'n 'relatie'.

Ik gun al die mensen wat meer eigenliefde, een fundament. Als je dat eenmaal hebt, dan pas kun je een mooie duurzame relatie opbouwen die echt bestendig is en echt. Helaas zullen de meeste mensen nooit echte liefde vinden, omdat ze zelf te leeg zijn van binnen. Ik vind er een enorme triestheid vanuit gaan.