Verder na ontrouw deel 5

Dubbel

Hij zegt dat hij er spijt van heeft dat hij mij en de kinderen dit heeft aangedaan. Daar is hij ook al wel verdrietig om geweest. Maar hij zegt wel dat hij geen spijt heeft van wat hij met haar heeft (gehad)... En dat doet natuurlijk heel erg pijn.

Ik herken wat je zegt miss, als gezin liep het eigenlijk allemaal prima. Maar ik heb de laatste jaren ook veel 's avonds alleen gezeten.
En ik ga inderdaad niet als een mak lammetje zitten wachten. Ik heb al aangegeven dat als we verder gaan ik een goede balans wil tussen dingen met gezin, met z'n tweeën en voor jezelf doen.

Aan de ene kant zie ik hem z'n best doen voor de punten die ik vorige week heb genoemd. Bijvoorbeeld meer lichamelijk contact vanuit zijn kant. Maar aan de andere kant is het contact nog niet verbroken... Ik vind het ook heel moeilijk hoe ik dit kan bespreken want hij schiet meteen in de verdediging en irritatie ook als de therapeut er over begint. We hebben straks weer gesprek....

We gaan volgende week een weekje weg en daarbij had ik als voorstel geen mobieltjes daar was hij het op zich wel mee eens behalve dan dat hij het nieuws wilde lezen. Maar in principe dus komende week geen contact.

Pennenstreek

Je schrijft over twee jaar in de wachtkamer. Maar ik neem aan dat je man toen geen contact met andere vrouwen had of wel?

Ik snap echt dat het niet in een keer een knopje omzetten is. Maar ik heb wel vanaf het begin aangegeven dat wat mij betreft de eerste stap het contact verbreken is...
En dat blijft echt een struikelblok. Voor de rest kunnen we eigenlijk heel fijn praten nu.

Hij vindt wel dat de therapeut veel op hem gericht is. Maar dat vind ik op dit moment ook wel logisch omdat op meerdere punten de bal bij hem ligt.

Hij klinkt

verliefd. Bijzonder dat hij zo geïrriteerd raakt. Het lijkt wel alsof hij denkt dat hij jou alles kan maken. Waarom kom je niet meer voor jezelf op? Is die ongelijkwaardigheid er altijd geweest in jullie relatie?

Wie zegt dat

Ik niet meer voor mijzelf op kom?

Dat doe ik juist wel! En ik ben ook degene die heeft gezegd dat het te vroeg is om te zeggen dat we gaan scheiden. Achteraf heeft hij mij ook gelijk gegeven dat de therapeut daar veel te veel op in ging en dat was ook niet zijn bedoeling.

En ja hij is verliefd, dat heeft hij zelf ook al verteld. Maar verliefdheid houdt ook op...

Visjes

Nee, in die tijd was er volgens hem (en dat geloof ik) geen ander. Wel aan het einde van die periode, toen besloot hij ook dat hij wilde scheiden. Dus jullie situatie is in die zin wel heel anders. Zo'n verliefdheid benevelt zijn denkvermogen echt totaal. Ik weet niet wat dat is, dat volwassenen die in een gewoon goede relatie, met kinderen!, zitten toch zo alles verterend verliefd kunnen worden. Ik was als puber ook heftig verliefd, maar je hoopt toch dat als je volwassen bent en een gezin hebt, je gezonde verstand nog énige beperkende invloed heeft. Maar dat is niet zo. En daarom is het ook zo moeilijk, zo niet onmogelijk, om ze bij te sturen. Jij kunt niet afdwingen dat ze geen contact hebben, hoe graag je dat ook zou willen. Ik hoop dat de therapeut wel tot hem door kan dringen, maar te hard duwen kan er ook voor zorgen dat hij met zijn hakken in het zand gaat. Het is heel moeizaam balanceren.

Fijn dat jullie goed kunnen praten nu. Hopelijk doet hem dat beseffen dat hij echt heel veel weg zou gooien als hij met haar verder zou willen. En dat verder gaan met haar ook heel veel nare consequenties heeft, bijvoorbeeld dat hij zijn kinderen nog maar weinig zal zien. Is hij nu een leuke betrokken vader? Dan is dat misschien het knopje waar je op kunt drukken. Daarom raadde ik je aan een echtscheidingsconvenant in te vullen. Met daarin hoe jij de verdeling zou zien. Misschien schrikt hij daarvan. En reken vast uit wat hij aan alimentatie (zowel voor de kinderen als voor jou) zou moeten betalen. En wat hij dan nog overhoudt om zelf van te leven. Jullie zullen dan beiden een eigen huis moeten hebben als jullie weer in Nederland zijn. Hoe gaan jullie dat bekostigen? Maak het zo concreet mogelijk.

En voor er mensen over beginnen: ik weet best dat geld geen reden moet zijn om bij elkaar te blijven, als de relatie echt slecht is. Maar het kan wel helpen om zijn roze bril stuk te slaan. Mensen die verliefd zijn, denken niet rationeel, bagatelliseren veel, schuiven dingen voor zich uit, kortom, staan niet in de realiteit. Aan jou om hem daar aan zijn haren in terug te sleuren. Een realiteit met een fijn gezin en een stabiel leven met een leuke vrouw en voldoende geld aan de ene kant, en een leven met een andere leuke vrouw maar zonder kinderen en met geldzorgen aan de andere kant.

Goed idee om de telefoons thuis te laten volgende week. Er is ook TV en een krant om het nieuws te volgen, dus daarvoor heeft hij hem echt niet nodig. Fijn dat hij daar in mee wil gaan, dat geeft aan dat hij jullie wel echt een serieuze kans wil geven. Een raad nog: kleine stapjes. Hem losweken van die ander moet je niet willen overhaasten, zoals ik zei is de kans dan groot dat hij gaat steigeren en juist de andere kant op rent. Wat niet wil zeggen dat je alles over je kant moet laten gaan, maar vertel dan wat het met jou doet als je weet dat hij contact met haar heeft. Blijf daarover praten. Ook met de therapeut erbij.

Succes, en sterkte! Ik vind dat je het goed doet, kalm en standvastig en pragmatisch.

Redenen om in een ongelukkige relatie te blijven

Ik kan me niet voorstellen dat de redenen die jij noemt de doorslag kunnen geven bij iemand die echt niet meer bij jou wil zijn maar liever bij die ander (althans dat zou je toch denken anders is de liefde voor die ander niet zo groot, of groter dan de liefde voor jou. Tuurlijk klopt het allemaal wat je schrijft (maar gebruik het niet als pressure-middelen) ik zou niet willen blijven in een ongelukkige relatie als ik wist dat meneer alleen maar blijft vanwege die redenen. En je kunt er dan bijna op rekenen als de kinderen de deur uit zijn, dat ie dan alsnog weg gaat. Wil je daar dan altijd bang voor zijn? Als ie kiest dan moet dat volmondig zijn en ook nadat jullie saampjes overblijven, althans zo zie ik het.

Als de kinderen de deur uit zijn..

Dat zie je dan wel weer.
Vaak is dat nog jaren vooruit kijken.
Best mogelijk dat het zelf welletjes vind, maar de fase kan ook zijn als de zeven vette koeien en de zeven magere koeien.
Menig huwelijk kent zeven goede jaren afgewisseld door zeven magere jaren. Het is maar hoe mager die jaren binnen komen.

Als iedereen een glazen bol had, dan wisten we het wel.
Maar dat maakt het leven zo onvoorspelbaar en geef je een ander eerder nog wat ruimte om zelf niet al te drastisch banden te verbreken.
Je krijgt er wel een dikke huid van en tegelijk een geheugen als een olifant om niet weer je kop te stoten aan dezelfde steen.

Als de kinderen idd de deur uit zijn ??

Goh, Ik leef per dag. Soms per twee.
Ik kijk niet zover vooruit. Handel meer in hoe ik nu op dit moment denk het goed te doen voor mezelf en kind.

Tja en misschien gaat mijn man wel (weer) vreemd, dan is morgen totaal anders. Maar Ik handel nu zoals ik denk dat ik het goed doe.

Je weet echt niet wat de tijd je gaat brengen, ook niet als je ermee stopt.
Is stoppen zoveel beter? Is blijven zoveel beter?

Je weet het pas veel later..

Ik merk wel dat hoe ouder ik nu word ( ze noemen het de midlifecrisis, misschien wel flink eerder omdat dit is gebeurd) ik veel bewuster leef en doe wat ik graag doe. Maar ook vooral er mee bezig ben met waar sta ik nu eigenlijk ? Wat wil ik nog doen? Zowel binnen het huwelijk maar ook met vriendschappen. Mijn kostbare tijd in mezelf te stoppen en fam/vrienden die mij steunen.
Zo kun je er ook naar gaan kijken.

Misschien geneuzel voor sommige. Maar mij helpt het echt. De weegschaal per situatie en per dag af te wegen om te gaan ervaren wat er gebeurd.

Alles kan zo anders zijn morgen, of tegen die tijd dat de kinderen de deur uit zijn....

Pennenstreek

Helemaal eens, dat is dan het leven waar HIJ voor kiest. Dat mag hem zeker voor geschoteld worden visje.

Andere vergelijking maar precies dat dus waar mijn partner dan voor kiest toch vreemd te gaan( vlucht gedrag) en niet met mij te praten. Dan is het klaar. Meteen. Dat is dan zijn keus geweest. Maar is er wel 1 kans geweest het te proberen, voor mezelf en als gezin. En dat is wat ik belangrijk vind.

Het is geen gebruik maken van vind ik, het is de waarheid. Hem in laten zien van dat is waar hij voor kiest. En als hij uiteindelijk daar voor kiest heb je je volledig ingezet en kun je je er ook bij " neer leggen "...visje

@ Lisbeth hoe gaat het met je? Jullie?

Niet afdwingen?

Je kunt niet afdwingen dat ze geen contact hebben. Volgens mij is het voorwaarde om de relatie een kans van slagen te geven. Man moet dit dan wel zelf inzien. En zelf zijn huwelijk willen redden. Voor mij werkte het zo als man dat niet wilde en dus contact wilde houden, hij direct een keuze had gemaakt.

Zo zou ik er

ook in staan. Natuurlijk kun je het wel afdwingen dat hij geen intiem contact heeft met die ander, namelijk door een ultimatum te stellen. Wil hij dat niet, dan is daarmee zijn keuze gemaakt en ben ik weg. Ik sta zelf niet open voor een polyamorie relatie, dus daarmee is mijn grens bereikt.

Voor de rest wil ik dat mijn man bij mij is, omdat hij van me houdt en graag bij me is. Niet omdat hij angstig is voor een hoge alimentatie, of voor het minder zien van zijn kinderen. En andersom hetzelfde.

Druk

Kijk, en dat is waar ervaring om de hoek komt kijken. Als je er druk op zet, is zo’n man gewoon veel eerder geneigd om dan maar voor de ander te kiezen, want dan zet ie zijn hakken in het zand. En die ander is toch al leuker, want die zeurt niet en vindt hem gewoon sowieso geweldig. Ik zeg het nog maar weer eens, iemand die verliefd is, denkt niet rationeel. Dus je moet ook geen rationele beslissingen verwachten. Wat je wel kunt doen is hem met zijn neus op de onprettige, maar zeer reële consequenties van een keuze voor die ander drukken. Dat heeft niks met bang maken van doen, maar met hem confronteren met de werkelijkheid. Waarmee trouwens nog echt niet gezegd is dat hij daardoor van gedachten verandert. Maar het kan helpen.

Hier was er helaas een crisis van een andere orde, namelijk met een van onze kinderen, voor nodig om man wakker te schudden. Zonder dat denk ik niet dat we nog bij elkaar zouden zijn nu. En dat is best een rare en nare gewaarwording. Wat wel fijn is, is dat man ontzettend blij is dat hij bij zinnen is gekomen. We genieten intens van onze relatie zoals die nu is, en van ons mooie gezin. Dus het volhouden, het blijven geloven in ons, het werken aan mezelf en het hem niet onder druk zetten is wat mij betreft zeer de moeite waard geweest. Maar je weet natuurlijk pas achteraf of iets goed uitpakt en dan nog weet je niet hoe het was gelopen als je het anders had aangepakt.

Dus doe vooral wat jij vindt en voelt dat je moet doen. Lees de bijdragen hier en haal eruit wat bij je past. De paar keer dat ik advies volgde dat eigenlijk niet bij me paste, pakten echt heel verkeerd uit. En dat waren vooral dingen waarmee ik een besluit probeerde te forceren.

Dankjewel pennenstreek

Voor je reactie, ik haal er inderdaad uit waar ik zelf iets aan heb. Ik wilde eerst delen hoe het gesprek van gister ging. Maar ik hou het voor mijzelf.
Het had in ieder geval weer twee kanten...

Pennestreek

Zoals je weet heb ik helaas ervaring. Heb man dag 1 voor het blok gezet en dat heeft bij ons dan weer gewerkt. Heel knap en dapper als je je partner de tijd en ruimte geeft om te kiezen, maar ik kon dat niet.

Het kan er ook voor

zorgen dat een man die toch al vooral aan zichzelf denkt, nog meer ruimte inneemt. Het is natuurlijk wel een prettige positie, twee vrouwen die jou willen en jij die mag kiezen. Zo'n besluitproces kan hij dan expres maandenlang of zelfs jarenlang rekken en in de tussentijd genieten van zijn luxepositie.

Daarbij is al het respect wat hij mogelijk nog voor je had wel weg. De kans dat hij jullie beide aan het lijntje houdt is groot of dat hij opnieuw vlucht in leugens als het leven weer eens wat lastiger wordt (wat altijd zal blijven voorkomen).

Mijn man zou het niet zijn, daarvoor hou ik net iets te veel van mezelf en sta ik iets te stevig in mijn schoenen.

Ver weg

Het is ook lastig als je in het buitenland zit; dan wil je graag als gezin terug als het tijdstip daar is.
Je mist familie, solliciteren gaat met een omweg, welke school, waar wonen want waar werken. Allemaal te veel op je bord om tegelijkertijd ook nog even een scheiding af te handelen
Als je eerst als gezin terug komt, kan je de situatie beter handelen. Wilt hij dan als of scheiden, of wil jij dan alsnog stoppen met dit huwelijk, dan sta je er minder alleen voor.
Ik snap ‘het tijd’ geven wel. Het zegt niets over je eigenwaarde; het is gewoon praktischer om niet te scheiden; scheiden kan altijd nog. Mogelijk dat ondertussen bij hem de oogkleppen open gaan. Je gaat toch een relatie van x jaar niet onderdoen aan een verliefdheid van 4 maanden.

Even praktisch;
@Visjes, hebben jullie in Nederland een woning waar jullie zo in kunnen of zijn jullie zoekenden? Je kan jezelf wel alvast inschrijven.
En maak wel alvast een kopie van jullie bankzaken. Dat een een preventieve benadering van je ontvlambare situatie die best met een sisser kan aflopen. Dat is voor jou dan een levensles rijker.
Persoonlijk leer ik van iedere hobbel. Ik vind het niet fijn, maar ik weet dat die bagage ook waardevol is. Sterkte en een knuffel.

Heg gatsie,..

Lanza, met wat voor mannen ga jij om?

Je kiest vanwege bepaalde factoren voor elkaar. Je houdt van hem en hij houdt ook van jou om wie je bent. Je bent iemand, iemand met de ‘waarden’ waar hij verliefd op werd.
Hoe kan je hier over een echtgenoot schrijven als iemand die het wel gemakkelijk vindt om twee vrouwen aan het lijntje te houden? Dat is een belediging voor zowel de vreemdganger als de bedrogene. Want dan zou hij bij voorbaat al geen respect voor haar hebben, zou zijn huwelijk een comedie zijn.
Ja, hij ging de fout in en ja, hij zal het moeilijk vinden om zijn aandeel te erkennen.
Maar er is geen papier getekend en zijn koffer staat nog onder bed.

@Visjes, Geef jezelf tijd; laat jezelf niet opzij zetten als een zoutzak.

Huis

Qua baan heb ik het voordeel dat ik in principe zo weer terecht kan waar ik ben gestopt voordat we weg gingen.
We hebben een koophuis dat sowieso tot augustus verhuurd is. In eerste instantie zal ik bij mijn ouders gaan wonen als we uit elkaar gaan in december. Ik denk dat ik daar op dat moment dan ook behoefte aan heb.

Lanza, je kent mijn man niet. Op sommige punten ben ik het met je eens. Maar op een heleboel ook niet...

Visje

Maar hoe heeft hij dan contact met haar?

Appe? Waar jij bij bent? Of bellen?want ze spreken niet af toch?

@ lisbeth hoe gaat het nu met je?

Het gebrek

aan respect blijkt uit zijn acties, Flanagan. Iemand maandenlang, soms jarenlang voor de gek houden, vind jij dat echt respectvol? Wat denk je dat hij al die tijd aan het doen is? Twee vrouwen aan het lijntje houden is precies wat er aan de hand is.

Dat zijn koffer nog onder het bed staat komt alleen omdat ts hem er nog niet uitgekickt heeft.

Lees eens iets van Esther perel lanza

Want zo zwart wit is het leven niet..

Die ken ik al

zij onderkent dat vreemdgaan andere oorzaken kan hebben, maar wat mij betreft blijft het een daad van disrespect naar je partner toe. Wat er verder ook achterzit.

Koffer

Met koffer onder bed bedoel ik dat ze allebei nog niet weten wat ze ‘moeten’ doen; kappen of elkaar tijd geven om uit te zoeken of er een toekomst voor hen is.
Als hij echt bij haar weg wilde, had hij ook al zijn koffer kunnen pakken.
En als Visjes hem niet meer kan luchten, kan zij ook die koffer bij de voordeur zetten.
Maar de koffer staat er nog; het is nog niet over.

Lezen

Ik zie in ieder draadje over vreemdgaan Esther Perel langskomen. Ik heb gekozen voor praten in plaats van lezen:) je kunt wel speculeren nav een boek maar door te (blijven) praten met elkaar kom je dichter bij elkaar dan door een boek te lezen. Maar dit terzijde.
Visjes, geloof me, ik denk echt dat ieder op haar eigen manier het beste met je voor heeft. Wat het beste voor jou is kun alleen jijzelf bepalen. Ieder schrijft hier vanuit eigen ervaring of gevoel. Dat is mooi maar kan idd ook verwarrend werken. Destijds is mij ook door 1 van mijn beste vriendinnen gezegd dat zij zeker niet bij haar man zou zijn gebleven als hij haar zoiets geflikt zou hebben. En wie zijn er nu uit elkaar? Tja, wij niet...en zij zijn uit elkaar gegroeid (geen overspel). Iedere situatie is anders, lastig om te beoordelen “van buiten af”. Als je maar dicht bij jezelf blijft, en trouw aan jezelf. Sterkte!

Anno N.

Ik deed/wij deden beide. Boeken gaven ons veel inzichten, waarover we dan weer konden praten. Als een van beiden niet wil of kan praten, of de emoties zitten te hoog, dan wordt het lastig om te praten.
Uiteindelijk is dat denk ik wel essentieel voor een fijne relatie, maar niet iedereen kan dat van nature even goed. Of er is nogal wat gepasseerd dat het moeilijk maakt om elkaar te vertrouwen, dan is een hulpboek als Houd me vast wel een heel fijn steuntje.