Verder na ontrouw deel 5

Drama

Alleen jij kan voelen of je verder wil met jou man ondanks het vreemd gaan. Als ik jou verhaal lees zit er lange tijd tussen. Het lijkt me echt zwaar voor je dat het weer op jullie pad is gekomen. Ik lees dat jullie er voor willen blijven. Ik kan mij voor. Heb je een idee waardoor het meerdere keren is gebeurt? Wat is zijn motivatie zeg maar.. Hebben jullie hulp gehad van een therapeut?
Heeft jou man het zelf opgebiecht? Of ben jij er achter gekomen? Kunnen jullie er over praten?

Drama

Te snel verstuurd :-)
Wilde nog schrijven dat ik mij voor kan stellen dat je je schaamt. Er wordt zo makkelijk door geoordeeld dat je relatie dan geen toekomst meer heeft, maar stel dat je nog wel gek op elkaar bent en gelukkig bent.. Mij helpt de gedachte dat mijn man het niet met de intentie heeft gedaan om mij te kwetsen. Maar hij heeft nu wel gezien hoeveel pijn het mij gedaan heeft en ik zou het heel erg vinden als het dan toch weer gebeurde. Maar aangezien mijn man vreemd is gegaan vanuit een seksverslaving is er wel risico. Breekpunt voor mij zou denk ik zijn als hij het weer verborgen voor mij zou houden.

Fijn dat je dat duidelijk voelt voor jezelf drama

Als er voor jou idee nog genoeg is om voor te blijven, is dat toch prima! Ik kan alleen maar zeggen luister naar jezelf en je onderbuik. En wijk daar niet meer vanaf.
Net wat nijn zegt, is het de rush of wat is het zo in je man wat hem er toe aanzet vreemd te gaan? Wat zijn drijfveer is.
Werkt een ander soort relatie misschien beter voor jullie?
Daar denk ik vaker over na.

Ik heb hier zelf gewoon met een aandachtsjunk te maken. Maar niet eens alleen in sex, alles draait altijd om hem. Van minder snel antwoorden op een appje tot snel verveeld zijn. En dat zie ik nu pas duidelijk, nu ik afstand heb genomen.
Hij is een grote kleuter, vandaag ook weer. Het ongenoegen in zichzelf botvieren op mij. Omdat ik in zijn ogen hem niet snel genoeg antwoorden. Als hij minder snel zijn " zin " krijgt. Reageert hij nukkig en kortaf. Als ik daar een gesprek over begin ziet hij zelf ook Hoe hij doet.
Wauw wat een eye opener. Zo erg is het dus.

En ik ben heeeeeeeel snel tevreden, kan met weinig tevreden zijn.

Super

@Miss, super dat je tegengas weet te geven en hem op zijn gedrag wijst.
Tegengas geven wordt makkelijker als je een ‘gezonde, broodnodige’ afstand kan creëeren. Dat lijkt nodig voor de ander om wakker geschud te worden.

Hier merk ik dat ook. Ondertussen krijg ik wel eens het gevoel dat ik dat eerder had kunnen doen. . Dit is geen verwijt naar mijzelf, of een bepaalde mate van schuldgevoel. Maar een constatering aangaande de vanzelfsprekendheid.
Nu hebben we ongemerkt de zorgtaken voor ouders opgesplitst. Ik de mijne, hij de zijnde. Het werd een druk jaar voor mij. Nu man in spitsuren verkeerd, gaat hij begrijpen hoe het is er alleen voor te staan. Pas nu komt hij in beweging.

Het was een tijd die ik liever mijn kinderen had bespaard, maar het heeft wel opgeleverd dat er puntjes op de i staan. Daarop kunnen we verder; fase 2.

Loslaten /afkicken

Na me de afgelopen dagen/ weken te hebben geamuseerd met allerlei wraakfantasieën -echt heel bruikbare gevonden, wie weet doe ik het nog eens- riep ik mezelf tot de rode. Verbetert mijn stemming hiermee? Verwerk ik het lekker zo?
Nee, eigenlijk niet.
De ouderlingen uit mijn gemeente, die alles hebben aangehoord, adviseerden om vooral niet steeds de mails opnieuw te lezen en allerlei dingen te doen die het verdriet warm houden. En ik moet ze gelijk geven. Eigenlijk ben ik helemaal niet lekker bezig. Ik lees die dingen dan niet, maar ik denk er wel veel aan. En het deprimeert me tot mijn haarwortels.

Natuurlijk is het lastig om echt los te laten. Tenslotte herinneren veel dingen me er steeds weer aan: dan weer een wandeling langs haar huis (geliefde wandelroute van ons helaas), een EenVandaag-journaliste die op haar lijkt, een frase die ik in de mails tegenkwam, een plotse 'echo' van zijn woorden over de details die hij me heeft verteld. Maar dat zijn de dingen die ik zelf niet oproep of in de hand heb.
Lezen over overspel, deze oude draadjes teruglezen, oude mails, dagboeken, allerlei, opzoeken van wraakvormen, het houdt het vuurtje brandend. uitdoven is te hoog gegrepen maar het mag best naar ene waakvlam. Dus ik moet mezelf tot de orde gaan roepen.

Het wordt tijd om weer eens wat leukere dingen te gaan doen. Sporten, in de kringloop rondlopen, oude vrienden opzoeken, andere boeken lezen....helaas is mijn gezondheid nog steeds kwakkelend, ik vrees dat de lente er pas verbetering in gaat aanbrengen. Veel mogelijkheden zijn er dus niet. Maar eindelijk ophouden om te zien, het moet eens uit zijn.
Alles bij elkaar is er niet veel gebeurd, relatief, is hij haar allang weer vergeten, ben ik juist degene die de herinnering warm houdt, doet hij zijn best voor ons en zou ik gewoon moeten genieten daarvan en focussen op het versterken van onze relatie. Terugblikken zwakt dat alleen maar af.

Alleen hier mee lezen en schrijven wil ik nog niet laten. Zie het maar als nazorg. Maar verder ga ik de komende tijd eens proberen mezelf te verbieden ermee bezig te zijn. Net als stoppen met roken.
Zijn er die mee doen? (Als je tenminste niet een recidive hebt natuurlijk.)

Nou, verbieden...

Dat lijkt me lastig. Beetje roze-olifant, krijg je dan denk ik. Het zijn allemaal fases. Tenminste, ik herken het, het erin blijven hangen, het niet kunnen loslaten van de gedachten, het steeds weer oprakelen, het hier blijven lezen en reageren...

Ik heb er niet voor doorgeleerd, maar ik denk dat het te maken heeft met twee dingen. De eerste is een soort van genoegdoening krijgen van je man. Zolang jij er last van hebt/houdt, voelt hij zich schuldig en blijft hij zijn best voor je doen, je troosten. De tweede is dat als je die gevoelens loslaat, en je weer voelt en doet zoals voorheen, dan is het misschien een beetje alsof het nooit gebeurd is, of alsof alles vergeven en vergeten is. En dan, dan krijg je allemaal nare vragen in je hoofd. Zoals, heb je dan al die pijn en dat verdriet voor niets doorgemaakt? Heeft het wel echt iets tussen jullie (positief) veranderd? Als je weer teruggaat naar ‘normaal’, gaat hij dan niet weer de fout in? Als je aandacht verslapt, heb je het dan wel op tijd door als het mis dreigt te gaan? Als jullie niet meer elke dag (week) erover praten, zakt het dan niet weg, dat besef dat jullie ondanks alles nog bij elkaar zijn?

En daarnaast is dit nu wat vertrouwd voelt. Al het loslaten van vertrouwde dingen en gevoelens kost moeite. En jawel: tijd!

Daar issie dus weer: tijd. Geef het tijd. Het wordt vanzelf minder noodzakelijk om vast te houden aan die nare gedachten en herinneringen. Echt. Maar jezelf verbieden eraan te denken, nee, ik denk niet dat dat gaat werken.

Accepteer dat dit nu (nog) is war je nodig hebt. Maar een beetje gezond verstand is natuurlijk wel goed. Zwelgen is het andere uiterste. Dat moet je zien te voorkomen. En er is ook niks mis met jezelf af en toe stevig toespreken en jezelf in je nekvel pakken of een schop onder je kont geven. Maar verder, gewoon lief zijn voor jezelf en niet boos worden omdat je blijkbaar een bepaald proces nodig hebt.

Hé puinhoop

Dat verbieden er aan te denken, te voelen of wat dan maar ook werkte bij juist averechts. Ik deed niet anders de eerste maanden. En daardoor werd echt alles alleen maar erger. Omdat je het dan weg wilt stoppen is mijn ervaring... En daarom deel ik dat nu met je.
Ik laat het er gewoon iedere dag zijn. Bij mezelf.
Niet het steeds delen, snauwen, grauwen of oprakelen.
Maar gewoon bij mezelf. Lukt dat jou?

Ik schrijf wat af, ik noteer in mijn telefoon als ik geen pen bij de hand heb, wat er binnenkomt. Of bel zomaar mijn vriendin op om even te praten..
En idd heel, heel, heeeeeeel veel leuke dingen doen. Waar je je goed bij voelt, ze verzachten. Ze halen niets weg hoor, maar verzachten mijn pijn...
Mijn gemaal, maken mijn hoofd rustig. En savonds als ik op de bank zit ben ik dan moe van alle fijne dingen die ik gedaan heb en voel ik voldoening.
Twee buren hebben kanker ( deze wk te horen gekregen) beide niet behandelbaar.
Zo en toen dacht ik, zo kan het ook. Heb meteen een weekendje weg geboekt.
Probeer positieve gedachtes aan te nemen, maar huil, ben boos op zijn tijd en misschien kun je eens gaan kijken of je een nieuwe hobby kunt gaan ondervinden als je gezondheid het toelaat.

Ik zit overal bij wat mij aanspreekt, ga binnenkort een proeflesje boxen doen lijkt mij een hele goede voor mij, want die boosheid is soms extreem, misschien omdat ik nooit boos was op hem voor uitkomst? Opgekropt? Kijk dat is dus wat ik bedoel realiseer ik me nu, nu ik het post, stop het niet weg dat wat er is,
Ik werk me een slag in de rondte. En daar word ik gelukkig van. Ga kijken wat jou helpt.

Oh ja puinhoop

Ik luister dat liedje van marco Borsato vaker - alles kwijt. En dat maakt me niet meer triest, het zorgt ervoor dat ik me bewust focus op mezelf en mijn sleutel van mijn eigen geluk ga houden.
Het is geen verspilde tijd, juist een kei harde levensles. Zo probeer ik het steeds in een positief perspectief te zien. Ik verdien het niet, maar ik zal het toch nodig gehad hebben dit op mijn bord te hebben gekregen. Om meer van mezelf te gaan houden, en dat lukt al steeds beter. Hou jij van jezelf?

Hem niet laten vergeten?

Pennestreek, dat vind ik wel raar klinken, wat je schrijft. Het is niet mijn bedoeling om hem zich almaar schuldig te laten voelen. Hij heeft er echt spijt van. Ik wil geen keiharde, onvermurwbare vrouw zijn die hem dag na dag door het stof laat kruipen, jij toch ook niet? Ik denk niet dat we het vergeten, allebei niet. Maar ik probeer het van zijn kant te zien: toen ik me jarenlang genegeerd voelde en verwaarloosd, was ik ook gevoeliger voor de aandacht van andere mannen. Het had mij toen ook kunnen gebeuren. En als ik enorm veel spijt had en hij zou me toch elke week weer inpeperen hoe erg het was, me geen kans geven het te vergeten, dan wordt het op den duur een gevaarlijk spel, denk je niet?

Ik heb eens een tijd samengewoond met een ziekelijk jaloerse man. Op den duur dacht ik echt: ik gá gewoon vreemd, hij denkt toch wel dat ik het doe. overspel is vreselijk, maar ziekelijke argwaan evengoed.
Ik kan mijn man vertrouwen, het is echt een eenmalig gebeuren geweest en hij is lief, ik weet dat ik hem rustig alleen kan laten gaan ergens heen. Aandacht laten verslappen? Het lijkt me doodvermoeiend als je steeds maar waakzaam moet zijn. Ik weet dat het in mij zit, dat het onredelijk is, dat ik bang ben dat hij weer met een ander zit te ginnegappen. Dat doet hij niet.

Verbieden is ook te sterk uitgedrukt van me. Ik bedoel gewoon: niet opzoeken van triggers. Komt het vanzelf,dat is dan maar zo, maar ook dan: niet teveel aandacht aan geven. Komen we samen iemand tegen die op haar lijkt: niets over zeggen. het is best harteloos om er steeds op terug te komen. Zo wil je zelf ook niet behandeld worden.

En dan is er de harde waarheid nog; je kunt wel aldoor alert zijn en controleren, maar behalve dat dat wantrouwen niet liefdevol is, schiet je er ook niets mee op. Als hij het vroeg of laat toch wéér zou doen, kun je dat toch niet voorkomen.

En ja Miss, ik ben best tevreden met mezelf, dank je In karma en noodlot zoals jij dat formuleert een beetje geloof ik echter niet

Echt loslaten

We zijn drie jaar verder nadat de eerste feiten aan het licht kwamen. Het gaat zoveel beter met me dan in 2016/2017, maar het echt 100% achter me laten, daar slaag ik maar niet in. Er blijven triggers, een vlaagje argwaan, achterdocht. Vaak doe ik daar niets mee, soms meld ik het mijn man. Hij is dan lief en begripvol, maar kan het gevoel niet weg nemen. Ik vertrouw maar op de tijd. Dat de komende jaren deze gevoelens steeds meer en meer naar de achtergrond verdwijnen.
Wat het in mijn geval, denk ik, extra lastig maakt is dat het een affaire met mijn beste vriendin betrof. Althans ik dacht dat het mijn beste vriendin was. Ik heb zoveel met haar gedeeld en ales is tegen me gebruikt. Heb haar sinds 2016 niet meer gezien of gesproken. Ze heeft niets maar dan ook echt niets anders gedaan dan gelogen, haar eigen haggie willen redden. Nooit is er een moment van inzicht geweest, een positieve bijdrage aan mijn pijn. Ik weet dat dat ook nooit meer zal komen, maar in een diep plekje zou ik dat zo graag anders zien.

De beste vriendin

Dat hoor ik vaker, dat dat nu net degene is met wie hij het doet. Dat is dubbel verraad! En natuurlijk degene die je alles vertelt, ook de minder florissante kanten van je man, en dat ze die dan gebruiken kan om hem tegen jou in het harnas te jagen en in haar eigen nest. Zó vuil!
Wel goed van je dat je je man kunt vertellen dat je af en toe weer even argwaan hebt. Dat lijkt me wel goed. Doe ik ook wel es. En ja, dat is de rekening die hij nu eenmaal open heeft staan, dat vertrouwen duurt jaren en jaren voor het weer opgebouwd is. Het is het liegen wat bij mij de grootste kloof in dat vertrouwen heeft gegeven. Eerst al jaren liegen dat alles goed ging, dat hij gelukkig was, dan dat liegen van twee weken een affaire hebben en niet zeggen waar hij geweest was, dan in zijn mails 'ik heb me prima weten te beheersen', als ik vroeg of er niet meer gebeurd was dan zoenen, als ik op de man af vroeg of ze geen seks hadden gehad 'Nee, al was de passie er wel' en dna de anderhalf jaar dat het duurde voordat ik uiteindelijk eruit wist te peuren dat ze toch wel met elkaar naar bed waren geweest. Dat deed de deur dicht.
Het vertrouwen hebben in dat hij ook echt zegt wat hij denkt en zelfs ook echt was waar hij zei te zijn geweest, daar heb ik het nog wel moeilijk mee.
Maar alles gaat voorbij, zegt men, dus ook dit. het neemt alleen heel veel tijd.

Mari,

Hij is inderdaad niet vreemdgaan, zoals bij anderen. Het liep net naast elkaar. En de pijn en triggers, de last die ik nog steeds ervaar herken ik heel erg van de anderen meiden hier. Buiten dat man aangaf dat hij weg ging, zaten we overal nog midden in. Binnen een maand was 'Truus' in beeld.

Pennestreek en Puinhoop,

We zijn niet samen. We hebben beiden een eigen huis en de kinderen zij elke week 3 dagen bij papa. Het contact is goed en fijn. Ik zou zoals eerder aangegeven meer willen dan dit. We zien elkaar nu ook regelmatig met z'n 2. Geven elkaar een zoen bij aankomst en weg gaan. Drinken buiten de deur koffie. Zijn intiem. Doen af en toe als gezin wat samen. Spreken ook uit wat we voor elkaar voelen en hoevel we van elkaar houden. De liefde en discussie gaan buiten de kinderen om. Zij hoeven geen verwarring te ervaren. Ze hebben het (nog steeds) moeilijk genoeg. Eigenlijk gaat hoe we met elkaar om gaan ergens tegen mijn gevoel in. Ik wil het heel graag op deze manier, maar dat er geen commitment is vind ik lastig. 'Man' is erg duidelijk. Hij wilt nu geen relatie, want dat belemmert hem in zijn zoektocht. Hij als persoon zal nu dan handelen naar wat ik bijvoorbeeld niet fijn vind. Dan stagneert het. Hij is erg sterk in het vasthouden van wat hij wil.

We zijn beiden ontzettend bezig voor onszelf. Therapie en ons leven oppakken. Dat gaat (als ik alleen voor mezelf spreek) mij niet heel goed af. Ik ben eenzaam en voel me erg alleen. Krijg weinig gedaan en de berg is te hoog om dingen op te pakken. Sport: zou goed zijn voor geest en lijf. Elke dag wil ik me er heen slepen, maar dan laat ik het weer. Uitgaan/kroeg/uiteten: gebeurd echt wel eens met iemand uit mijn kleine kring. Maar ik heb behoefte aan veel leuke dingen, maar ik heb de mensen niet. We hebben de kring niet kunnen opbouwen vanwege zorg van iadh kind. Ik probeer het wel, maar is lastig op deze leeftijd. Terwijl ik best durf te zeggen dat ik een leuk mens ben, die helemaal niet of niet de hele tijd over haar sores hoeft te praten.

Werk lijkt me leven te zijn. Ik kan best alleen zijn en vind dat ook prima. Maar ik heb mijn huis nu wel genoeg bestudeerd. De onrust die man ervaarde in ons gezin, lijkt bij mij nu de kop op te steken. Had ik de mensen, was ik er op uit gegaan. Nu denk ik weleens bijvoorbeeld, ik ga naar de stad even winkelen. Om vervolgens vlak bij bestemming weer op te keren en weg te gaan.

Ik doe mijn best en ik heb ook erg periode gehad dat het lange tijd goed ging. Maar voor nu zit ik vaak erg diep en weet ik niet het om te buigen.

Verwarrend

Dat zou ik zelf niet fijn vinden, wel intiem zijn en allerlei dingen die bij een relatie horen, maar verder vrijblijvend. Je moet het zelf weten, maar ik zou zeggen: uit elkaar, dan ook geen intimiteiten meer. Toch raar dat jullie duidelijk van elkaar houden, maar daar moet het bij blijven?
Ook om hem te laten ervaren hoe het dus echt is als je gescheiden bent, alle consequenties te laten voelen, zou ik dat niet willen.
Bah, mannen met hun midlife-crises!

ik begrijp dat je hem moeilijk kunt loslaten, echt. Ik zou ook van hem blijven houden. Maar als hij zo nodig zichzelf zou willen zoeken of whatever, doet ie dat maar zonder mij. Niet het beste van twee werelden.

Joh, ga op een sport, of vereniging, zoek nieuwe contacten, probeer mensen te ontmoeten! Maakt je ook minder afhankelijk van hem.

Inderdaad

Dat intieme gebeurd weleens, we zijn allebei alleen en aantrekking is er nou eenmaal. Maar in elkaars levens blijven maakt het inderdaad verwarrend. Het lijkt voor ons zo te werken, wat verwerken betreft. Het moet inderdaad nu zo blijven. De zoektocht die we beiden hebben kunnen we niet samen onderzoeken. Ik wil hem niks laten voelen of straffen en consequenties geven. Ik wil gelijkwaardigheid. Dit komt niet alleen van hem, dit doen we allebei. Maar het klopt, het gaat tegen mijn gevoel in. Ik wil dit zo niet. Maar dan toch bang te verliezen wat er wel is. Nee, niet de intimiteit, maar wel het contact.

'Ik begrijp dat je hem moeilijk kunt loslaten, echt. Ik zou ook van hem blijven houden. Maar als hij zo nodig zichzelf zou willen zoeken of whatever, doet ie dat maar zonder mij. Niet het beste van twee werelden'

Ik ben altijd van hem blijven houden. Maar heb hem ook op een bepaalde maniet los gelaten. Ik kan ook niet anders. Ik wil absoluut niet afhankelijk of onderdanig zijn. Mijn zoektocht met hulp van psycholoog geeft mij heel veel inzichten, wat vreselijk confronterend is. Soms duwt me dat richtinf 'man' soms ervan af. Dus hoe ik hier schrijf stel ik me erg kwetsbaar op. Maar ik snap je wel puinhoop, wel lusten maar geen lasten. Dat gaat ook vaak door mijn hoofd

En mensen ontmoeten, zo makkelijk is dat niet. De sportschool waar ik ben, heb ik wel wekelijks contact met een vast groepje. Meer dan hoe gaat het is er niet. Er komt nooit meer van. Ook niet als ik het voor stel. Ik wil de kroeg in, gek doen, uit eten, borrelen etc. Alleen de kroeg in, ga je je niet beter door voelen. Voor anderen is dit misschien makkelijk. Hup zoek contacten, ga er op uit. Iedereen is druk en willen er weinig op uit. Ik doe echt wel moeite hoor, het is echt niet zo makkelijk.

Cactus

Ik vind het ergens ook heel mooi hoe jullie het doen, dat je jou man de ruimte kan geven en de liefde er ook mag zijn. Misschien past dit voor nu wel bij jullie. Je schrijft we hebben dit nodig voor onze zoektocht.

Waar staat jou gevoel voor van ik wil dit niet zo? Is het je innerlijke criticus?

Je wens om je netwerk uit te breiden snap ik wel. Jammer dat het niet lukt met de mensen van de sportschool. Misschien kun je nog aansluiten bij nog een andere club? Wat heeft jou interesse?
Misschien heb je leuke collega's waar je een keer mee kunt eten of wandelen?

Sowieso verwarrende tijd

Ach ja, het is een wervelwind van gevoelens en gedachten. Redeloosheid en gezond verstand, verontwaardiging en begrip, het gaat alle kanten op, hoe je er ook mee omgaat.

Ons helpt die relatietherapie echt heel goed. maar echt helemaal loslaten lukt me ook nog niet, al is de emotie nu wel goed uitgeraasd. Ik denk er vooral nog over in de zin van willen begrijpen wat hiertoe geleid heeft. Ik zie nu wel hoe hij zich gevoeld moet hebben, het idee me kwijt te raken aan een organisatie waar hij niets van begrijpt. Maar ik maak mezelf geen verwijten, ik heb hem vaak genoeg uitgenodigd, vaak genoeg geprobeerd erover te praten, hij wees dat allemaal af.
Ik focus me nu op de goede dingen die er uit voortgekomen zijn: meer begrip, meer intimiteit, we zijn dichter tot elkaar gekomen dan ooit tevoren. Al betreur ik het wel dat er zoiets hartverscheurend als een slippertje voor nodig was om de boel op te schudden.

Ik vind zelf het slippertje zelf nog niet het ergste, al is dat pijnlijk genoeg, maar al die leugens, zolang verzwijgen wat er gebeurd was, nooit eerlijk antwoorden als ik hem vroeg of hij gelukkig was.
En het was op een moment dat ik het het minst verwachtte: juist de laatste twee jaar ervoor kreeg ik het vertrouwen dat hij echt van me hield, bij me bleef, dat we het gingen rooien samen. En dan zo'n klap in je gezicht.

De dame zelf is denk ik niet zo kuis als mijn man haar voor hield. Ze heeft al eens haar Facebook opgezegd omdat ze op een nare manier benaderd werd en dat kan heel goed een kwade bedrogen echtgenote zijn geweest. Nu er meer sporen verdwijnen op internet denk ik dat ze het nog eens heeft gelapt. Mogelijk zo'n tante die er een gewoonte van maakt getrouwde mannen te verleiden. Dat hij niets had gebruikt, vond ik erg. toen ik later klachten kreeg en een onderzoek moest, was hij als de dood -moet zo zijn geweest, gaf hij later ook toe- dat er iets uit kwam, want dan zou ik weten dat er meer gebeurd was. Achteraf had ik toen even moeten toneelspelen en zegen dat ik iets had van een geslachtsziekte. Was hij er vast mee gekomen. Maar ja, achteraf...

En had hij alles maar meteen verteld toen. Dat vertrouwen heeft zo'n knauw gekregen door al die leugens, dat ik alles eruit moest trekken, dat het verhaal op het laatst net weer even anders was -en toen het hoe woord er uit, wel geneukt Het was nooit zo'n drama geworden als het bij dat ene slippertje was gebleven en hij had het me binnen een week verteld, zonder haar weer te hebben opgezocht.

Maarja, zo blijven je gedachten in een kringetje malen...
Klote is en blijft het. Maar het slijt. en ik richt me op de goeie dingen. zucht.

Mooi

Cactus ik vind het juist krachtig van je. Dat je hem de ruimte geeft. Ook al Is het met pijn in je hart. Pak Ook die vrijheid zoals je al doet! Heel goed! Ga vooral zo door, met ontdekken wat jou helpt en een lichter gevoel geeft. Aan je jaartal te zien zijn we even oud. Ik zou zeggen zullen we samen een keer gaan uiteten?

@puinhoop, iemand in mijn familie zei het vorige week mooi : hij had een soort magie over je.
En ging er eens over nadenken. Het klopt als een bus. Altijd geloofd in zijn woorden, mijn goedheid die van goed vertrouwen uit ging. Auw wat doet het toch veel pijn. Maar ik leer ervan... zoals ik laatst posten. Het waarom ga ik nooit begrijpen. Alleen maar zorgen dat ik nooit meer zo blind zal zijn. Hoe verdrietig ook. Het blind vertrouwen komt volgens mij nooit meer terug bij mij....

Blind vertrouwen

Ja dat is voor mij ook zo herkenbaar en ik vind het jammer dat het blinde vertrouwen weg is. Het is een rauwe levensles. Ik herken ook dat de pijn mij veel groei geeft. Dat is onze kracht.

En de gedachten in kringetjes is helaas ook herkenbaar. Ik probeer hier wel rust in te krijgen en mijn gedachten niet als overtuiging aan te nemen. Hoe wrang ook waarschijnlijk had jou man het nodig of kon hij het niet om eerlijk te zijn. Het was niet bedoeld om jou te kwetsen. Maar de vele leugens vind ik ook pittig.

Oh nijntje

Goeiemorgen!

Precies. Echt de spijker op zijn kop.
Raken woorden.
Dat voel ik ook zo, een groei per dag, per week, per maand. Puzzelstukjes die ik leg. Dat Had ik een paar maanden geleden niet gedacht, toen dacht ik dat de wereld verging. Zo verdrietig.

Ik wens jullie een hele fijne zondag.

Nijntje, ik bekritiser mezelf er soms wel om ja. Ik geef hem inderdaad ruimte, om die zoektocht aan te gaan. Ik heb dat ook nodig. Maar soms denk ik, 'dit is niet hoe ik het wil, de lusten en leuke dingen en daarna voel ik de pijn weer' Maar we willen duidelijk deze connectie houden, en moet er maar niet teveel conclusie aan verbinden.

Het is niet zo dat ik helemaal geen contacten heb hoor. Maar ik heb behoefte aan meer en anders, en daar kan ik zelf alleen iets aan veranderen. Waar 2 keer per maand iets leuks doen met vrienden/familie of werk voldoende was, omdat ik gezin en man ook had lijk ik nu onrust te ervaren. Een soort uit de band springen. Ik wil er op uit, uitgaan, jong zijn, gek doen. Maar ik heb de personen niet. Als ik dan dus denk, 'hey ik heb zin de kroeg in de gaan' heb ik amper/geen mogelijkheid iemand mee te vragen. Vriendinnen zitten in andere levensfase nu. Dat voelt eenzaam. Ik ben best een leuk mens om mee om te gaan al zeg ik het zelf.

Miss, lief van je, dank je! Dat doe ik ook zeker. Haha, ja leuk! Wat fijn om van je te lezen dat je groeit en langzaam uit dat dal kruipt. Dat heb je aan jezelf te danken, door de kracht die je hebt om door te gaan. Maar ooo verdrietig dat het vertrouwen weg is.

Puinhoop en Nijn, ik denk ook aan jullie!

Overspel als aanzet tot betere relatie

Ach, jullie ook weer bedankt Doelde je op mij, Nijntje?

Ik probeer nu vooral naar de positieve dingen te kijken, sorry als ik in herhaling val. We hebben het er gisteren weer even over kunnen hebben, allerlei dingen, en dat is fijn. En ik kwam tot de conclusie dat hij eigenlijk een hondstrouwe man is, inderdaad helemaal geen type om vreemd te gaan. Ik denk dat de hele duur en aard van zijn affaire ook veel minder ernstig is dan die bij jullie.
Al met al zijn we toch dichter tot elkaar gekomen dan ooit, hebben we eindelijk weer echte gesprekken, durven we gevoelens te laten zien, is ons seksleven ook beter geworden. Niet dat het belabberd was voorheen, maar nu wel veel intiemer en frequenter. Gisteren zei ik hem dat ik eigenlijk pas met hem tot volle bloei was gekomen en hij antwoordde tot mijn verbazing dat dat ook hem gold. Veel vertrouwder, fijner. En ook eerder dat hij nooit een voorstander was van zomaar uit elkaar gaan. (Ik denk niet dat mensen 'zomaar' uit elkaar gaan, maar hield mijn mond.)
Ik zei ook dat als ik het geweest was, hij toch niet zo makkelijk zou vergeven, toch? en hij betwijfelde dat. Vast wel. Hij wou mij immers ook niet kwijt. Hing ervan af hoe serieus het met die ander was.

Al met al zijn we er beter uitgekomen. Blijf het betreuren dat er zo'n drama voor nodig was, maar dat was misschien de klap die we beiden even nodig hadden. Vooral jammer dat hij pas dit voorjaar echt met de waarheid kwam. Pas sinds toen hebben we echt stevig aan onze relatie gewerkt, toen kwam stukje bij beetje het vertrouwen ook weer terug.

Dat maakt het niet minder erg hè

Voor je puinhoop dat het maar eenmalig was.

Eenmalig was al maanden een aanslag op mijn gestel in die tijd dat ik er achter kwam.

Maar meerdere malen heeft wel een andere wending, gedachte gang... vind het moeilijk dat te beschrijven.
En wat nijn poste, doelt vooral op iedereen van ons vind ik, maar omdat haar man het ook meerdere malen heeft gedaan maakt haar post wel meer los bij mij in een vergelijkbaar idee, gevoel. Dat man het niet kon opbrengen om eerlijk te zijn vind ik ronduit het verdrietigst, Puinhoop geef je man een dikke knuffel en ga door met van hem te houden als hij zoveel power laat zien om door te willen gaan met jou. Xx

Miss

Nee, dat is zo, dat heb ik ook eerder geschreven hier hoor, dat een ander niet kan uitmaken waar je al dan niet verdriet van hebben mag en hoeveel.
Maar het scheelt wel heel veel hoe je er daarna mee omgaat. Bij ons was dat de eerste anderhalf jaar niet goed, vermijdend gedrag, veel verwijten aan mijn adres. Sinds de hele waarheid is het heel anders geworden. En hij wilde ook wel therapie.

Ja, dat is ook wat de term 'bedrogen worden' zo treffend uitdrukt: je wordt belogen. Het liegen erover heeft de meeste schade aangericht. Ik twijfel soms nog wel eens, alsik teruglees en in een mail van hem zie: het zou haar woord tegen het mijne zijn' als ik met die Truus zou praten. Dan denk ik: hoezo? Zouden ze vaker hebben geneukt, zijn ze langer doorgegaan...het ging toen om wie er het plan had gelanceerd met haar naar huis te gaan.
Anderzijds ben ik er ook wel klaar mee. Wat als dat zo zou zijn? Zo'n klap zou ik niet nog eens verdragen. En bij hem weggaan zou ik niet meer, maar dan weer opnieuw twijfelen...ik hou er mee op. Bovendien zou ik als de dood zijn dat ze dacht: "Oh díe, ja, dat was een leuke, eens kijken of ik die nog eens verleiden kan.."
Mijn man weet trouwens heel goed dat hij het niet nog een keertje zou moeten flikken, dan is het over en uit. Maar ik zie het hem ook niet doen.

Soms verlang ik wel eens naar tien jaar verder zijn. Hoe ouder hij wordt, hoe minder kans dat er nog een vrouw is die warm van hem wordt

Ja precies

Ik fantaseer er vaak op los net als jij.
Van mij mogen ze hem castereren dat het zaakje niet meer werkt

Ohhh En dat herken ik ook zoooooooo, maanden geleden posten ik hier " Ik zou willen dat ik een tijd machine had "
Dan gingen we een paar jaar verder. Maar ik ga me toch steeds meer op het NU richten.
Morgen kan weer heel anders zijn. Xxx

Grappig,

In plaats van vooruit, zou ik juist terug willen gaan in de tijd en dingen anders willen doen om te voorkomen dat dit op mijn pad kwam.
Dat is niet hetzelfde als de schuld tot mij nemen maar de tijd een wending geven. Ook al groei je er van of is het leerzaam (wat absoluut waardevol is), ik was liever de oude als de kinderen dit niet hadden hoeven meemaken.
Maar het zij zo; nu belangrijk om de groei door te voeren.
——
Een enkele keer is er iets op tv of komt er iets te sprake waarbij liegen de basis is. Dat kan ik met een algemene reactie komen, zo van’ liegen haalt het slechte in iemand naar boven’. Een algemene reactie is minder persoonlijk maar gaat niet voorbij het fenomeen leugens. Man kan dit alleen maar beamen als waar.
Nu gaat het mij niet alleen daarom. Het is een uiting van mijn oordeel over liegen en daarnaast het benadrukken van mijn grenzen. Een mededeling dat ik niet meer zo makkelijk over mijn hart strijk als vroeger. Dat hij dat niet vergeet.
Ik moet het natuurlijk niet op de spits drijven, vandaar de subtiele in algemene vorm gegoten reactie.