Verder na ontrouw deel 5

Doel

Even nog bijstellen aangaande doel #350. Aan begin heb je een doel voor ogen met bepaalde invullingen. Onderweg merk je dat sommige invullingen niet realistisch zijn en aanpassingen vragen om toch een balans te bereiken waar je je in kan vinden.

Heel mooi

Hoe je dat verwoord flanagan.

Heb er ook heel veel aan gedacht, maar bij mijn situatie heb ik meer het gevoel gekregen dat ik alles al verloren ben en echt in 1 grote illusie geleefd heb.
Het is haast ongelooflijk dat je geleefd hebt met iemand die je never nooit trouw is geweest. En dat is zo maar "bijzaak " geworden maar het ronduit liegen, verzinnen van, bedenken van, losgeslagen eigen dubbel leven hebben kunnen lijden. En ik dat niet zag. Daar sta ik mee op en ga ik mee naar bed
, what thit i miss???? En er zijn dagen bij dat dat nog steeds niet tot me doorgedrongen is.
En ik me nu op iets totaal nieuws moet gaan richten, of ik nu bij hem blijf of weg ga. ( wat nog steeds niet is wat ik wil, ondanks dat ik nu alleen ben)
Ik vind het oprecht bizar. En vraag me af ondanks dat ik weer mijn leven flink opgepakt heb ooit slijt... Dat je met stomheid geslagen zit of dan zit je zomaar in de auto en valt er weer een puzzelstukje compleet en weet je weer, het is wel écht!
Het effect dat het nog dagelijks op me heeft, terwijl ik nog meer geniet van mijn leven, mn zoon, mn leven. Is enorm.
Dus ik kan meer met je laatste post : de balans vinden.
Merk dat hij enorm zijn best doet maar ik ben gewoon heel erg sceptisch geworden. En denk bij alle gezegdes Huhu dat zei je toen ook.
Hoe ga je iemand nog geloven die zoveel loog?

Dan heb ik het nog niet over (de details) de appjes, de foto's op de app, met leuke, lieve teksten. Met i love you, etc etc. De kleine hart vormpjes, de grote hart vormpjes, die me dagelijks om de oren en ogen vliegen.
Die stuk voor stuk ook gewoon naar al die andere gingen.

( en ja ik kijk steeds naar mijn aandeel, maar dat is er echt niet zegt hij steeds)
Bah wat kan je zelfvertrouwen er toch een knauw van krijgen. Terwijl ik weet dat dat niet nodig is.
Maar het doet zn zeer, dat ik hem dan maar langs me neer leg. Los van mij. Terwijl mijn hart hem nog steeds terug wil.....

Toekomst

Ik denk dat de toekomst dat gaat uitwijzen. Want ook in de toekomst zullen problemen zich voordoen. Zo kan je tegen de zorg voor je ouders aanlopen, of de schoolproblematiek met je zoon of onrust op het werk van je man of een hernia. Noem het maar op.
Juist dergelijke nare perioden kunnen mensen weer bij elkaar brengen. Ze ervaren dan hoe ze elkaar nodig hebben en hoe die steun hen bij elkaar brengt. Het zal de liefde terug brengen.

Dankjewel

Daar richt ik me vanaf nu dan ook steeds op. Maar bedankt dat je het weer even benoemd.
Doet me goed, te weten dat ik daar naar moet handelen en kijken.

Die stomme triggers, grrrr de hele stad hangt weer vol met weer een nieuwe datingsite ( boards) nova nog wat. Gadverdamme wat een wereld.
Ik neem nu een andere route als het kan. En zo zoek je steeds oplossingen @ puinhoop.

Jaja...

Senna, dat is heel goed nieuws, dat jullie zo'n leuke avond gehad hebben. Dat soort positieve dingen heb je hard nodig, no?
Gesprek ging goed, man vertelde over zijn eenzaamheid en het gevoel verlaten te worden, toen ik voor zijn idee hem helemaal uit het oog verloor en met mijn eigen dingen bezig was. We hebben een doel: we moeten een 'modus' zien te vinden voor wat ik wil met mijn geloof en waar hij mee leven kan. Maar ik voel me wel bekocht omdat hij het erg veel vind, terwijl ik een baantje zoeken zou en dat nu heb, en dat voorheen voor hem een pleister op de wonde was. Nu ineens niet meer?
De vrijheid die hij met zijn bandjes permitteert, vind ik dat ik met mijn geloof ook moet hebben. Ieder zijn meug, nietwaar?

Ja Miss, die ellende, je vergeet het niet zomaar. Ik ben soms ineens ook nog boos, op haar, op hem. Ik ben fysiek niet zo hip de laatste tijd en dan ben ik ook emotioneel sneller uit het lood. Van de week ging hij alleen wandelen en naar de kroeg en bleef hij wel erg lang weg. normaal vind hij er weinig aan, alleen in de kroeg, dus ineens zo lang zette meteen mijn haren overeind: waar zat hij? En met wie? Leuke vrouw ontmoet?
De volgende morgen kan ik ook wel bedenken dat er immers geen enkele reden is voor dat wantrouwen: het gaat helemaal niet slecht tussen ons. Alsof er überhaupt een reden is, een excuus, voor overspel, hooguit een verklaring.
Maar een van de doelen va therapie is nog wel dat hij meer open wordt over wat hij denkt en voelt en we moeten het dus echt over mijn geloof hebben, wat het voor me betekent. hij wil het begrijp. Maar dan moeten we er wel over praten. Steeds het gesprek afketsen en dan achteraf me verwijten dat ik dingen achter zijn rug doe vind ik zo laag.

En fin, het gaat best, maar ik heb af en toe terugvallen en dan zit ik toch weer in de rats. Vooral als hij wat langer wegblijft dan gedacht. Dan denk ik toch weer: zit ie bij een ander? Is dat bekende koek voor jullie?

Oh ja hoor puinhoop

Gisteren nog na ons telefoon gesprekje, het vloog me naar mijn keel nadat we opgingen, bloedheet, paniek, echte paniek, in wat doet hij straks, die trut van toen in beeld, of weer een nieuwe die kennis gemaakt heeft met me bij een bijeenkomst,( paar weken terug) ik scan wat af, zie ze letterlijk in bed liggen in mijn nacht merries, en sta dan op met barstende hoofdpijn. Terwijl ik er nu helemaal nul komma nul zicht op heb, waar hij uithangt wie, hoe, wat, waar.
Dus kan het alleen maar accepteren. Een plek geven en doorgaan.
Want wat dan? Als hij het wel doet. Ik zie het nu niet. En dat blijft voorlopig zo. Dat is voor nu het beste.
Denk ik.... pff...

Miss

Dat is het ergste inderdaad, dat je andere dames gaat scannen, zou hij daar iets mee willen? Of in de kroeg opletten: zou ze hier ook binnen komen? En dan wat? Ik word heel emotioneel, weet ik zeker. Ik zou haar uitschelden, wat denkt ze wel, een man die het even moeilijk heeft in z'n huwelijk en dan die in je nest lokken, vuile snol, echtbreekster. Wat zou ik graag willen dat het haar ook overkwam.
Of die beelden voor je zien: ik zie hem ook op bed liggen bij haar, met die blik die ik zo goed ken, terwijl ze zich uitkleedt en boven op hem gaat zitten. Heeft ie verteld.

Ik moet me bedenken dat het iedereen had kunnen wezen die hem de aandacht gaf die hij voor zijn gevoel bij mij tekort kwam. En dat hij nooit verliefd is geweest op haar, dat waren gewoon verwarrende gevoelens. En dan bedenken dat hij altijd alleen maar van mij hield, dat het daar in elk geval goed voor is geweest: dat hij zich dat ging realiseren, dat hij echt van me hield. en zo knuffelig en aanhalig als hij de laatste week is geweest, zo verliefd als hij naar me keek....ik denk dat hij rare ideeën heeft bij verliefdheid. Dat het toch echt wel zo is. Dat hij gewoon niet weet wat het is. Bedenken dat hij nooit van haar gehouden heeft.
En dat hij inderdaad geen man is om vreemd te gaan. Geloven en erop vertrouwen dat hij nu zijn grenzen wel kent met vrouwen. Hij zegt er nu zekerder van te zijn als hij met andere vrouwen praat, beter weet waar de grens ligt.

Maar het blijft lastig verteerbaar, de man waar je zelf zo gek op bent, die je altijd zelf trouw bent geweest, in de armen van een ander. Een gruwel. Nachtmerrie.
Tijd, veel tijd, het is nu nog te kort geleden. Hopelijk kan ik er over een jaar beter mee omgaan..

Graag mee schrijven

Hallo,
Eindelijk de stoute schoenen aangetrokken om ook te reageren. Ik lees eigenlijk al lang mee en herken zoveel in jullie verhalen, helaas.
Hier ook een man die het nodig vindt om als het moeilijk wordt in de armen van iemand anders te gaan liggen. Ook hier is het niet eenmalig gebeurt maar vaker. Altijd geprobeerd om samen weer verder te gaan maar ik merk dat het deze keer zoveel moeilijker is. Vertrouwen is weg en zoals miss zegt het vaker gehoord wat maakt dat het nu wel echt is.
Voel me vaak eenzaam en verdrietig. Praat er weinig over.
Hoop bij jullie wat steun te vinden.

Triggers

Miss, het is ook absurd.. En natuurlijk had je het niet door. Jullie hadden het goed samen en dat was ook echt. Kun je jezelf verwijten dat je hem vertrouwde. Ik verwijt het mijzelf niet. Nu zie ik wel dat mijn man steeds ongelukkiger met zichzelf leek te worden. Dat is ook wat een verslaving met je doet. Ik begrijp niet waarom ik hierin mijn grenzen steeds heb verschoven, harder ging werken voor de connectie.

Ik voel me tegenwoordig minder afhankelijk van de relatie, ik sta steviger in mijn schoenen. In die zin heeft het mij veel groei opgeleverd. Maar het blijft ook heel pijnlijk. Het doet zeer dat hij dit al die tijd heeft laten bestaan. Het diepe gevoel dat ik er onvoldoende toe deed om er mee te stoppen. Ik kan hierin wel zien dat het vanuit mijn perspectief anders is dan vanuit zijn perspectief.

Ik herken wat je schrijft van die triggers, zoals die nieuwe datingsite advertentie. Ik heb er nog een heel rijtje triggers

Puinhoop, ja dat soort beelden zijn zo pijnlijk. Herken ik ook enorm. Ik heb groot deel van hun chat geschiedenis gelezen en ken de teksten uit mijn hoofd. En ja ik heb helaas ook gevraagd en alle details gekregen. Anderzijds heeft het mij ook geholpen om het los te laten. Maar soms plagen de detail en dan doet het vreselijk veel pijn.

Welkom drama. Ik hoop dat je hier steun kan vinden. Speelt er bij jou man ook een seksverslaving? Zijn jullie nog samen?

Triggers

Oja Miss en. Nijntje. De reclame voor de site triggert mij ook. En heb verder ook een heel rijtje. Gelukkig neemt de heftigheid waarop ik er op reageer wel wat af (we zijn nu 8 maanden verder ongeveer).
Maar soms vraag ik me echt af of ik er ooit echt overheen kom. Soms doet het zoveel pijn. En als er dan dingen spelen blijf ik soms in verwijten hangen.
Maar het dagelijks leven gaat weer door. Ik word steeds sterker. Doe de dingen anders. Voel mezelf goed.
Welkom drama. Mijn verhaal kun je hier ook lezen. Ik herken je eenzaamheid. Omdat niet heel veel mensen in mijn omgeving het weten voelt het alleen.

Waarom niet vertellen?

Ik zie het nu bij Nijntje en Hoedan: waarom hebben jullie het zo weinig verteld? Ik heb geen grote vriendenkring, maar mijn beste vriend weet het, mijn moeder, heel wat mensen in mijn gemeente en ook wel een paar vrienden van mijn man en mij. Op die manier weet iedereen meteen waar je het over hebt, als het even wat minder gaat en kun je op steun rekenen. Ik hoef me niet eenzaam te voelen met mijn verdriet.

Oh, vergeef me mijn manieren, Drama: van harte welkom. Het is heerlijk om met lotgenoten te kunnen 'praten'. Uiteindelijk zijn zij wel de enigen die echt weten hoe het voelt.
Ik besef dat ik wel een ander verhaal heb dan de meesten van jullie. Mijn man is maar korte tijd vreemd gegaan -1 x seks en nog 3 bezoekjes met zoenen-, heeft het zelf verteld en heeft direct alle contact met haar verbroken. Op mijn dringende verzoek: anders was het voor mij afgelopen.
Ik weet echt niet of ik het nóg eens zou kunnen vergeven. Ik heb er nu zoveel pijn van, dat ik echt niet nog eens door deze hel wil. Dus een man die meermaals vreemdgaat....anderzijds kun je er niet over spreken totdat je het zelf meemaakt. Ik was boud in mijn stelling dat ik abortus zou plegen als ik zwanger raakte vroeger, maar toen het eenmaal zover was, kon ik dat echt niet. En zo raakten we samen, mijn man en ik, drie maanden pas op weg samen Jee, wat klinkt dat EO

Hij is ook meestal heel lief, wou mee in therapie, doet zij best, dus ik denk dat ik niet echt klagen mag. De pijn is er nog, maar gelukkig niet meer altijd zo hevig en zo constant ook als toen. Nu zitten er wel eens dagen of weken zelfs tussen, de huilbuien.

Gisteren via internet wel fantastische wraakacties gevonden en er stevig op los gefantaseerd! Wie weet doe ik dat nog -op haar. Alleen al de gedachte is bevredigend

Schrijf even mee

Wat een herkenbaarheid van gevoelens zeg. Die triggers een echte hel! Man (ex) heeft er tijdens relatie niemand op na gehouden, maar na een maand had hij al een Truus. Verhaal kennen jullie Dit heeft een half jaar aangehouden. En als ik denk dat het uit zijn leven is, duikt ze weer op. Reageert op socialmedia op foto van onze!!!! kinderen. Wordt 'schoonmoeder' bevriend met haar. Zie ik hen in mijn dromen en krijg paniek als hij af en aan op de app zit. Ben wantrouwend geworden. Die onzekerheid zit ook zeker in mij. Dit gebeuren belemmert me gewoon in mijn dagelijks leven. Als ik in de stad loop, ben ik bang haar tegen te komen. Als we een gesprek hebben, zit zij in mijn hoofd dat hij haar waarschijnlijk bedoeld als voorbeeld in gesprek.

En jeetje wat v

Eenzaamheid

Ik heb het met best veel mensen gedeeld, dus in die zin absoluut niet eenzaam. Heb veel steun van vriendinnen, collega's en familie. Mijn man had het liever geheim gehouden maar ik had wel behoefte om het met mijn netwerk te delen.

Drama

Hoi drama, wat verdrietig dat je hier mee kan schrijven...
De woorden die je gebruikt, spelen bij mijn dagelijks op. En vraag ik me oprecht af of man het idd kan, om nooit meer vreemd te gaan. Maar zoals vaak gezegd word ga ook ik het tijd geven, scannen, zien, of hij mee groeit met mij.
Voel je altijd vrij om tussendoor te schrijven. Het is een heel verdrietig en ja toch wel eenzaam proces, zijn jullie al lang samen? En heb je het zelf ondekt?

Ondanks dat de laatste Truus heel mijn kring via social media bericht had, denderende ik gewoon door. Ik wilde niet toegeven dat ik het veel erger vond dan ik uitte, en was alleen maar super boos op hem, ook hier op het forum als ik posten, hield ik dat na maanden niet meer vol. Ik werd letterlijk ziek van het toneelspelen, het anders voor doen tegenover dichte naasten. Dus ja later ben ik het gaan delen... Met vele tranen... Die geleidelijk aan iets minder worden... eerst drukte ik het een soort van weg en dacht ik ach 1 tje. Toen het er vele meerdere bleken te zijn kon ik het niet meer alleen doen. En ik ben nu best opgelucht dat ik nu gewoon mezelf kan zijn, binnen mijn eigen mensen, die echt om me geven.
Want je voelt je zo alleen en nu hoor en lees ik wel dat ik dat niet ben...

Reactie

Dank jullie wel voor reageren.
Wij zijn nog steeds bijelkaar. De eerste keer dat dit gebeurde was 10 jaar geleden met een zogenaamde vriendin. Kinderen waren bevriend en we kwamen vaak bijelkaar over de vloer.
Daarna is het nog een keer mis gegaan met dezelfde persoon. En vorig jaar met een collega.
De eerste keer veel met mensen on me heen gedeeld en dat was fijn. Maar nu speelt er toch ook een soort van schaamte mee. Dat hij dit alweer flikt terwijl hij weet van te voren wat voor ellende dit oplevert. Daar kan ik echt niet bij.
Vertrouwen is nu compleet weg. Hij kan van alles zeggen of doen maar toen zei en deed hij dat ook. En dat speciale gevoel wat ik voor hem had tja, waar is dat gebleven.
En toch wil ik het niet nu al kapot laten gaan. Dat kan altijd nog. Ik wil er in iedergeval alles aan gedaan hebben om het te redden.

Maar drama

Het levert voor hem toch helemaal geen ellende op? Hij gaat vreemd, en jij blijft bij hem. Tot drie keer toe! Hij vindt zichzelf waarschijnlijk een hele stoere vent, en heeft geleerd dat hij hiermee wegkomt.

En wat wil je precies niet kapot laten gaan? Je vertrouwen is weg, je speciale gevoel voor hem is weg. Het is al kapot, door hem.

Drama

Ik ben het met Yanea eens: jouw opstelling van 'alles er aan gedaan hebben om het te redden" is zijn vrijbrief het ooit weer te doen.
Jij hoeft er niets meer aan te doen, hij moest er wat aan doen om het te redden. Jouw vertrouwen herwinnen door het nooit meer te doen. Maar hij heeft je vertrouwen nog ernstiger beschadigd. Wat moet jij nu nog doen om het te redden?

cactus

Ik begrijp je verhaal niet. Man ging vreemd na de relatie? maar dat is toch geen vreemdgaan? Dat is gewoon een nieuwe vriendin hebben, toch?

Omgeving

Hier weten wel wat naasten het. Maar ik bedoel meer de kring eromheen. Kennissen enzo. Vrienden die wat verder weg staan. Ouders van onze kinderen die je weleens spreekt. Dan voel ik me weleens eenzaam als zij vragen hoe het is en ik net in een dip zit. Dan vertel ik het dus niet. Hooguit dat het niet zo goed gaat zonder uit te wijden.

Mari

Dat was hier feitelijk ook zo. Of althans, de relatie met Truus ontstond pas toen wij al in het scheidingsproces zaten. Maar ik wilde die scheiding niet, en had man gevraagd om in ieder geval zolang we nog niet echt uit elkaar waren iets anders te beginnen. Gewoon uit respect voor mij en om mij de kans te geven me op die scheiding te focussen, dat was zo al moeilijk genoeg. Maar man ‘had behoefte aan wat positiviteit in zijn leven’ en dus schiet aan mij(n verzoek). Dat voelde toch echt als vreemdgaan voor mij. Ook al omdat de Truus een goede vriendin was, die wij tijdens haar scheiding heel intens hebben gesteund. Dubbel verraad, vond ik.
Bij Cactus speelde ongeveer zoiets. Uit elkaar en Truus vielen soort van samen, en volgens mij is niet helemaal duidelijk wat de kip is en wat het ei.

@Cactus: goed om je weer even te ‘zien’. Hoe is het met jou nu? Uit je post haal ik niet of jullie nu (weer) bij elkaar of (weer) uit elkaar zijn. Ik hoop voor je dat je hoe dan ook rust in je leven krijgt.

Drama

Zonder je aan te vallen hoor maar waar moet jij nog voor vechten?

Dat doe ik al lang niet meer, ik heb tijd nodig even op adem te komen en mezelf terug te vinden. Want ik heb nu pas in de gaten ( 10 mnd plus minus) in welke hang en span diensten ik mij gewrongen heb om samen te blijven. En dat ga ik dus niet meer doen. De enige die mag laten zien dat hij eerlijk kan zijn naar mij toe met gedachtes en gevoelens, lusten en verdriet is hij. Zonder te vluchten in de armen van een andere vrouw.
Dus die kans ben ik bereid nog te gaan geven, maar heb een duidelijke grens. Nog één maal is exit. Dan kan ik het niet meer, en ik kan niet in de toekomst kijken maar mijn gevoel zegt dat ik deze trap echt niet nog eens kan beklimmen...
Moet er niet aan denken maar als ik jou verhaal lees maakt het me wel " bang en boos" zou de mijne het ook weer doen, als wij goed op weg zouden zijn. Maar goed zover kijk ik niet. Eerst eens dingen los van hem ondernemen.
Hij hoeft mij niet meer te vertellen wat ik moet doen, zover ben ik wel al. Heb jij dat gevoel ook?
Ik was flink opstandig. Mensen herkende mij niet meer. En daar kom ik nu los van nu ik even alleen ben met kind.
En dan vind ik het toch wel ver gaan dat je hem weer een kans geeft, mag ik vragen waarom?
Tuurlijk wil je je huis, je kinderen niet delen. Maar soms gaan we over onze grenzen heen. En heb jij wel duidelijk voor jezelf wat jou grens is?

Zorg je dat je je hoofd op orde houdt? Heb je hulp voor jezelf?
Ook jij mag er zijn hè.

Een volgende keer?

Eens kijken of het lukt iedereen mee te nemen in deze reactie ;-)
Ja, als je uit elkaar gaat en binnen een maand is er een nieuwe, dan beschouw ik dat ook als vreemdgaan. Ik zou zelf echt wel denken dat die dame al in de coulissen stond te wachten tot de kogel door de kerk was. Vaak is dat ook zo, mannen hebben wel een reserve als ze hun huidige partner kwijtraken. Blijkt uit allerlei onderzoeken ook.
Laatst had ik het met mijn man erover, een stel in onze omgeving is gescheiden en ze hebben allebei alweer een nieuwe. Dat vond hij zelfs erg snel, daar zou hij nog lang niet aan toe zijn.
Net zoals Pennestreek zegt: het is een blijk van respect als je midden in een scheiding zit, niet alweer met een ander te beginnen. Dat is niet eerlijk tegenover je partner. Focus op hoe je het het beste kunt doen voor je gezin. Een ander vertroebelt dat proces, maakt het zelfzuchtiger, verpest de verhoudingen met de kinderen, je geeft je ex munitie (begrijpelijk) je te verfoeien tegenover de kinderen etc.

Nog een keer vergeven zou ik denk ik ook niet kunnen. Natuurlijk hangt alles af van hoe hij er onder is: als hij meteen de dag erna overstuur zou opbiechten dat hij met een ander had gezoend, dat ze al bij haar thuis waren geweest maar hij op het laatst toch weg was gegaan, dat het hem vreselijk speet en hij me niet wou kwijtraken, met echte tranen en al, dan zou ik er milder tegenaan kijken.
Maar kwam hij nog eens met een halve waarheid, eindeloos veel later met de rest, en gooide hij weer alle verantwoordelijkheid voor het ontstaan van die situatie op mij, nee, dan zou ik daar de grens trekken. Dan had hij duidelijk niets geleerd van de eerste keer.
En inderdaad, als hij toch weet en gezien heeft hoeveel pijn hij mij heeft gedaan en dan desondanks nog eens puur voor zichzelf gaat, dan is het wel duidelijk hoe de vlag erbij hangt. Dat kan hem dan blijkbaar niet veel schelen.

Ik ben ook benieuwd naar Cactus, ik denk dat ze afgebroken werd door een of ander? Die post was nog niet af?

Toch achterdocht

Kan je merken dat het vertrouwen echt nog niet terug is: vaak als we naar bed gaan, blijft hij nog een minuut of 10 achter. En ik lig me dan onbehaaglijk af te vragen of hij soms nog een berichtje uitwisselt met een minnares.
Gisteren durfde ik erover te beginnen toen hij bij me kroop: wat doe je toch allemaal die tijd? Hij uitleggen: nog even alles nalopen, wat opruimen, de dag afsluiten...dus ik vertelde mijn angsten. En hij reageert gelukkig niet aangebrand maar oké: Joh, hoe stel je je dat voor? Dag schat, welterusten, ik ga nu lekker op mijn vrouw kruipen?
Nee, inderdaad, is ook zo. En ik bedenk me ook: wanneer zouden ze elkaar moeten zien? Tegenwoordig zijn we altijd samen weg.
Maarja, dat wantrouwen, die angst dat het tóoh nog, of alweer...het zal helaas heel lang duren voor dat weer herstelt. Zucht.

Grenzen

Ik begrijp jullie reacties en jullie hebben zeker een punt. Het is echt niet zo dat ik er alleen voor ga. Dat doet hij ook. Ik merk dat echt wel.
Voor de duidelijkheid ik heb hem weggestuurd na de derde keer. En gezegd dat dit het einde is van onze relatie. Daarna heeft hij er alles aan gedaan om weer samen verder te kunnen.
We hebben samen toch nog heel veel en dan bedoel ik niet de kinderen, huis etc.
Maar natuurlijk er is ook veel stuk en sommige dingen/gevoelens kunnen niet meer gerepareerd worden. Een litteken op ons hart wat af en toe maar soms ook vaak opspeeld.
Dit is voor mij een lastige periode dat herinneringen opspelen en mij verdrietig maken.
Ik heb ook echt duidelijk gemaakt er komt niet nog een kans. Er zijn echt grenzen. Ik ben nu al over mijn grenzen gegaan. Nog een keer trek ik echt niet.