Verder na ontrouw deel 5

Ja 2019 laat het maar komen

Kerst valt me zwaar. Ben net voor kerst met indivuele therapie gestart. Was confronterend. Wat verwacht ik van een relatie. En kan man mij dat geven. Ik probeer er voor de kinderen het beste van te maken deze dagen. Ik merk dat ik afstand van man neem.

Toch fijne dagen allen!

Oh nijntje

Wat fijn dat je toch eens post, je wilde dat geloof ik toen niet echt meer toch. ( als ik het goed onthouden heb kwam je achter het vreemdgaan, en kwam je er later door "onze verhalen, waaronder de mijne" dat hij op zakenreis ook vreemd was gegaan toch?)

Hoe gaat het nu met je en met jullie?

Het is een heel proces, zoals ik vaker poste ben ik ook op die weg. Meditatie, mindfulness, dagjes weg met vriendinnen saunatje, met kind de hort op. Gister is mij een nieuwe baan aangeboden, binnen mijn branche en ik zat al een tijd te dubbe om partime naast mijn huidige fijne werk wat erbij te zoeken. hoe vinden jullie dat? Terwijl ik daar niet om vroeg! Moet je nagaan wat je uitstraalt als je goed voor jezelf zorgt. Je ware ik toont.

Een tip van mij, zeg iedere dag eens :
Ik ben het waard om goed voor mezelf te zorgen, die kreeg ik een paar weken terug en het helpt.

@ hoedan, sterkte. Knap dat je je zo inzet voor je kinderen. Ik weet hoe zwaar het is. Soms is met afstand voelen en kijken heel zwaar, maar ook dit word weer wat " beter" morgen of overmorgen is weer anders. Pak het per dag. Xxx

Eerste kerst alleen

Begin november heeft mijn ex in wording aangegeven niet verder met me te willen. Ook had hij (al) een ander in zijn leven. Voor mij kwam dit nieuws (scheiding) echt totaal onverwachts. We zijn 22 jaar samen geweest en hebben samen 3 kinderen. (13,11,6)
We hebben er voor gekozene de kinderen niets te vertellen over papa’s nieuwe vriendin.

Hij was al bezig met een ander huis, waar ik nu woon ( lang verhaal). Ik kan hier tot rust komen en proberen te bevatten wat mij en de kinderen in godsnaam overkomt.

En hij gaf al meteen aan met de kerst de kinderen niet wilde/kon hebben, want hij wilde op vakantie. Met haar. En het doet pijn, heel veel pijn. En nee, ik wil hem nooit meer terug. Hij heeft me zo verschrikkelijk gekwetst de afgelopen weken met dingen die hij over me gezegd heeft en tegen me.
Maar het feit dat ik zo makkelijk aan de kant gezet ben, ingeruild. Dat trekt diepe krassen in mijn ziel.

Ander leven

Heftig JB. Hopelijk lukt het je om snel wat evenwicht in de situatie te brengen voor de kinderen en jezelf.

Ik begrijp alleen niet zo goed waarom de kinderen niet mogen weten dat vader een vriendin heeft. Kinderen willen graag een antwoord en gaan anders zitten gissen of dingen op zichzelf betrekken.

Dus gewoon: je vader kon de relatie met mij niet volhouden, hij heeft een andere vrouw waar hij mee wil leven. Ik voel me zwaar teleurgesteld in hem maar we gaan er het beste van maken.

Ik wens je hele goede momenten met deze feestdagen die genoeg donkere momenten zullen hebben. Met alle mensen die je lief zijn.

Klopt miss

Klopt inderdaad miss, goed onthouden. Het is zwaar maar daar weet jij alles van. Mijn man schaamt zich erg voor de seksverslaving. Hij gaat naar de therapie en ik zie ook dat hij anders wil. Hij reflecteert meer en hij is anders. Vroeger was hij grilliger, kon onredelijk boos reageren. Dat gaat nu beter, is beter aan te spreken. Maar het gaat met mij erg op en af. Ik ben regelmatig zo boos of verdrietig. Regelmatig wil ik toch stoppen met de relatie maar er zijn ook momenten dat we het erg leuk hebben.

Wat klinkt jou man hard JB. Misschien heeft hij die hardheid nodig om zich los van jou te maken. Ik ben ook voor de kinderen het eerlijke verhaal vertellen. Ze voelen dingen heel puur en in mijn beleving geef je ze alleen maar duidelijkheid en bevestiging als je eerlijk bent.

Sterkte JB

Dat van harde woorden herken ik heel erg. Man heeft me de eerste weken na uitkomen affaire ook voor zoveel naars uitgemaakt. Nu zegt hij dat hjj toen helemaal de weg kwijt was. En op dat moment echt geloofde dat alles kapot was. Kun je nagaan: we hadden het in mijn beleving fijn hoewel we wel door omstandigheden bv gezin waren een tijdje.
Nogmaals sterkte. En mbt kinderen. Ik zou toch op hun niveau iets meer vertellen. Anders gaan kinderen zoals AnneJ zegt zelf dingen bedenken. Zorg er wel voor dat ze niet in een loyaliteitsconflict belanden.

Kinderen

We hebben er voor gekozen de kinderen niets te vertellen, juist vanwege het loyaliteitsconflict. Nu twijfel ik er wel eens aan of we daar goed aan gedaan hebben
In het dorp ging al meteen het verhaal dat papa een ander had. Ik ben toen met de oudste gaan praten en die zei dat als dat zo was dat ie papa nooit meer hoefde te zien.

En misschien laat ik me (nog steeds) teveel beïnvloeden door mijn ex in wording. Hij heeft altijd bepaald hoe alles ging. Zo ook dit. En nu vind ik het lastig om daar eenzijdig op terug te komen.

Ook al leer ik steeds meer voor mezelf op te komen.

Oei JB

Zker als er roddels gaande zijn. Vertel de oudste dan hoe het zit. En geef daarbij wel aan dat het iets tussen jou en je to be exman is. Bij voorkeur doe je dat samen (hebben wij wel gedaan). Maar wellicht dat dat nu lastig is. Want kinderen voelen haarfijn aan als je de waarheid achterhoudt. Je hoeft niet alles te vertellen maar je kunt wel aangeven dag je verdrietig bent over hoe het gelopen is.

Heb je in de gaten dat je zo de vertrouwensband met je oudste in gevaar brengt? Die zou mij veel meer waard zijn dan je mond te houden tegenover hem of haar...

Vertrouwen is een enorm kostbaar bezit en dit zal je niet gauw terug krijgen. Dertien is een leeftijd die erg moeilijk is. Maar hij of zij komt er achter, of is er al achter en zal jou dadelijk ook scheef aan kijken. Jij hoeft helemaal niet meer te doen wat je ex je zegt. Daar heeft hij zelf voor gekozen.
Dit komt misschien hard over. Maar het is een goed bedoeld advies.
Ik wist het wel als mijn kind ouder was. Gewoon de waarheid. Inplaats van ik ben boos op papa's gedrag om wat hij gedaan heeft. Geen wraak, geen loyaliteits conflict.

Gewoon de waarheid. Eerlijkheid duurt het langst. Zonder details. Zonder zwart makerij. Gewoon zoals de vork in de steel zit.

Je zou ook een brief aan je oudste kunnen schrijven. Dat heb ik gedaan. En op een dag als hij volwassen is en vragen heeft mag hij die lezen. En misschien ook wel niet, omdat hij nu nog heel klein is... zit het hier anders...

Nijntje

Idd zeer herkenbaar. Knap hoe je zo krachtig doorpakt, om te kijken wat jullie samen nog kunnen redden. Heb je zelf ook hulp of andere ontspanning die wat verlichting geeft in je verdriet en boosheid?

Hier rust in huis, rust in het hoofd momenteel. Gewoon bizar... Maar fijn. Maar mis hem. Ik wil echt door met hem... de vecht lust is nog steeds in rustig vaarwater. Iets wat ik nog niet gehad heb het af gelopen half jaar. Positief, het voelt licht.

Miss

Ik praat met vriendinnen en ik praat ook veel met mijn man hierover. We hebben therapie en zelf laatst individuele therapie sessie gehad. Ik heb een aantal (zelfhulp) boeken gelezen (boek van Esther perel, een boek over liefdesverdriet en boek over liefdesverslaving) Maar het heeft tijd nodig. Ik herken in jou verhaal het stuk dat ik zo dol ben op mijn man. Maar ik ben ook zo boos. Ik vind het ook steeds nog zo onbegrijpelijk. We hebben het altijd super leuk gehad, zo voelt het voor hem ook. Het ligt niet aan de relatie, dit heeft te maken met de problemen van mijn man zelf. Maar het heeft wel mega impact op onze relatie. Het is zo jammer.

Nijntje

Absoluut. Het is ontzettend jammer. En dat is nog netjes & zacht uitgedrukt....

Waar ik momenteel het meeste weer mee kamp, is het ongelofelijke gevoel van: weg geparkeerd te zijn.
Alsof je dan gewoon even niet bestond, er niet bij na dacht. Het weg cijferen van je kind. Gewoon in een extase van huis wegrijden en dat doen. Dat is onbegrijpelijk. En ik denk dat wij als partners zoiets nooit gaan begrijpen. Dat is echt de ruse....

Maar het doet pijn, ontzettend veel pijn. Ook al kom je in een fase van loslaten, doorgaan, gezin draaiende houden, "leuke" dingen doen, meditatie etc. Noem het maar op. Het speelt weer enorm.

Oh ja

En dan heb ik het nog niet over het verdriet wat mijn omgeving er ( dagelijks) van heeft, het slechte voorbeeld wat hij kind gaf, of misschien nog gaat geven in de toekomst, het bedrog naar omgeving...
Al die keuzes die er dan nog eens bij komen kijken...

Ik moet er maar mee dealen, en vele van ons. Hoe sterk ik vaak ook ben... het heeft mijn hart gebroken.

Gebroken hart

Ja dat vind ik ook zo moeilijk. Dat hij al die jaren niet tot reflectie is gekomen. Gewoon door is gegaan en mij weg geparkeerd. Het maakt mij zo boos en verdrietig. Alsof ik er niet toe deed. Ik ben in het verleden meerdere keren in betrekking gegaan over het onderwerp vreemd gaan. En dan snoeihard liegen, zoveel leugens en mindfuck.
Ik hoop dat die pijn minder erg wordt met de tijd..en dat er iets van vertrouwen kan gaan groeien. Want dat is echt tot diepte punt gedaald.

Oh ja!!!! Zeeer herkenbaar!

Daar heb ik een voorbeeld bij, waargebeurd:

Ik heb een jaar of zes geleden mijn overbuurman " moeten " vertellen dat zijn vrouw, toen der tijd mijn beste vriendin vreemd ging met zijn goede vriend. Ik had haar een tijdperk gegeven het te vertellen, maar ze ging gewoon tot het uiterste, en daar stond haar man met zijn ziel onder zijn armen onverwachts met de vraag of ze vreemd ging voor mijn deur.

Zo eerlijk als ik was zei ik Ja.
Ik ben er weken, weken ziek van geweest. Wetende wat het ging brengen..En kort daarop begon mijn man een affaire....

Het zijn koeien uit de sloot halen.... Maar ik schreeuwde het hier na uitkomst door het huis heen. Hoe kon je?

Nijn, weet dat je niet alleen bent. Hou je krachtig, en hou goede moed. Je bent het waard. Denk eerst aan jezelf. Ik ben heel erg blij voor je dat je man in therapie is. Dat haalt het verdriet niet weg. Maar hopelijk is er kans op een " nieuwe, andere " relatie.

Mijn hoofd fuckt ook weer de hele, echt de hele dag met mij........ de afkeer, het houden van. Ik ben weer moe van al het denken... de gedachtes wat er de afgelopen jaren gebeurd is... een weekendje weg voor werk.
Ik durf het niet eens meer te vragen.. Want ik weet toch wel dat het zo is... het heeft ook geen enkele zin. Maar de gedachtes zijn er weer.
Het is haast onoverkomelijk.. zou je zeggen...

Je kunt je kinderen gewoon op nuchtere wijze vertellen wat er is gebeurd. Jij maakt daar de keuze in, niet je ex. Natuurlijk is het voor hem makkelijk dat de kinderen niets weten. Maar ik zie dat er dus al roddels rond gaan.
Vertel het je kinderen voordat het te laat is en ze er zelf achter komen, dat is funest voor de vertrouwensrelatie met je kinderen. En ze gaan er zeker achter komen....

Pennestreek (OT)

Ik ben al je gegevens kwijt. Wil je mij appen?

Check!

gedaan

JB, kinderen vertellen

Beste JB,

Inderdaad, als je man altijd alles beslist heeft bij jullie ben je als het ware gemuteerd. Maar ik zou het ze gewoon vertellen. In elk geval de oudste twee, al zal het lastig zijn het voor de jongste achter te houden, voor je oudsten ook, want die weten het dan wel. Maar natuurlijk wil hij dat liever niet, dat ligt voor de hand. Hij weet zelf ook wel hoe fout hij zit, al zal hij, gesteund misschien door allerlei 'foute' vrienden en kennissen, allerlei mooie verhaaltjes en excuses verzinnen, prachtige altruïstische sausjes over 'het is ook beter voor jou' en weet ik wat meer.
Kinderen kiezen vaak vrij radicaal vóór de bedrogen ouder. Afhankelijk van hoe snel ze zelf mentaal/emotioneel volwassen worden en gaan beseffen dat hun ouders ook maar feilbare wezens zijn die domme en gemene dingen doen, zal dat mettertijd heus wel bijtrekken. Daar speel je zelf ook een actieve rol in natuurlijk, ten goede of ten kwade. In het begin is het bijna onmogelijk de scheiding en je kinderen neutraal tegemoet te treden. Toch denk ik dat je daar t.z.t. wel in kunt groeien, zodra je los kunt laten dat het aan jou als persoon ligt, dat de fout eenzijdig bij jou ligt, maar net zo goed ook bij de ander of zelfs voornamelijk bij de ander. Daar kan een buitenstaander al helemaal niet over oordelen. Wel krijg je van zo'n drama 'ik heb een ander' een enorme optater, een dreun van jewelste, die je eigenwaarde jarenlang onderuit kan schoffelen.

Toen mijn man vreemd was gegaan, heb ik het de kinderen wel verteld. Natuurlijk wou hij dat ook niet, maar daar had ik maling aan. Ze zagen me dagelijks in tranen, allebei -ze zijn ook ouder dan de jouwe, tieners al- en ik vond het belangrijker ze in elk geval in grote lijnen uit te leggen wat er aan de hand was, dan dat ze aan de haal gingen met hun eigen interpretatie, nl. dat we gingen scheiden (daar dacht ik helemaal net aan, ik wou niet iig, was wel bang dat hij zou willen).
De oudste vond het ongelooflijk stom en onbegrijpelijk van zijn vader. De jongste dacht er min of meer hetzelfde over.
Wij zijn nog bij elkaar, ik vertel je nog wel eens wat er bij ons gebeurd is -ben hier al heel lang niet geweest- maar makkelijk is het allemaal nog niet. Elke route die ik fiets (voor de 'insiders') die ook maar in de richting van haar huis gaat, denk ik eraan. Ik ben niet altijd vreselijk verdrietig, hoor, maar ik denk er dan wel altijd aan. Het laat diepe sporen na, zoiets. Wij zijn nu twee jaar verder, maar voordat mijn vertrouwen weer op het oude peil is, gaan er nog jaren overheen. Misschien komt het wel nooit meer helemaal terug.

JJ en de koek die op is

JJ, zoals jij erover denkt, zo ik ook: als de koek op is, moet je nieuwe bakken. Ik snap sowieso niet hoe mensen kunnen zeggen dat de liefde over is, het boek uit, de koek op en meer van die harteloze eufemismen. Liefde is het enige wat nooit op kan raken, en maak me dan maar uit voor een hopeloze romanticus, maar dat verkies ik toch boven het gedesillusioneerde en verbitterde wat ik om me heen vaak hoor.
Wat verdrietig voor je, JJ, dat je vrouw hiervoor koos. Ik heb niet alles gelezen, alleen het begin van deze nieuwe draad, dus weet niet hoe de zaken er nu voor staan bij jullie. Maar opgeven is mijn aanpak ook niet. Zelfs gescheiden zou ik de deur duidelijk open blijven houden voor hem. Of ik het zou kunnen vergeven wanneer er dan andere dames tussen ons zouden komen te staan, is weer een tweede, maar zonder deze: zeker weten.

Maar met opgeven bedoel ik beslist niet al die vrouwen die bedrogen zijn en wiens man wil scheiden, hoor, om enig misverstand in die richting bij voorbaat onderuit te halen! Dan ben je slachtoffer in mijn ogen en hoe het ook gegaan is in je huwelijk en wat je eigen aandeel of lacune ook mag zijn geweest, de grens over gaan en vreemdgaan is altijd een verkeerde en desastreuze keuze.
Tot zover maar even.

reactie

Ik reageer al weken niet meer hier. Mijn verhaal gaat immers niet meer over de naweeën van ontrouw.

Mijn vrouw, dat is ze nog formeel en stbex blijf ik een lelijke term vinden, is per 1 januari verhuisd na een dikke maand klussen waarin ik door laminaat te leggen er er veel te zijn voor de kinderen mijn steentje heb proberen bij te dragen. Dat ging gepaard met een ruzie omdat ik even bij haar wilde liggen en zij daar niet van gediend was. Verder geen details nodig. Het was van beide kanten onhandig en ze vertrok.
De vraag of we er goed aan hebben gedaan in december bij elkaar te blijven wonen.. achteraf was het wellicht beter van niet geweest. Er waren goede momenten maar ook veel onbegrip over haar zakelijke aanpak en mijn emotionele.

We zijn er met het ouderschapsplan helemaal uit. Het convenant in grote lijnen. Financieel mbt kindrekening zijn er goede afspraken. Geld en inboedel is verdeeld.

As we speak zit ik op de 2e dag dat de kinderen bij haar zijn. Het geeft veel vrijheid. Gisteren filmpje gekeken, vandaag allerlei dingetjes doen. Toch mis ik haar en de kinderen enorm. Die stilte in huis, de warmte, de arm om haar heen. Maar het zal vast wennen...

Mijn gevoel is nog niet klaar met haar. Ze benoemt zelf de kans dat we ooit weer een relatie hebben heel klein. Ik heb moeite dat ze dat nu al weet. In juli toen we het huis op beide namen zetten wist ze nog zeker dat ze volgend jaar met me op vakantie ging. Zo veranderlijk als het weer dus ik weiger nooit te zeggen.

Hopelijk verbetert onze verstandshouding door deze afstand. Ik hou nog zoveel van haar.

Vraag

De vrouw waar mijn man een affaire mee heeft gehad werkt in het zelfde gebouw als mijn man. Ik probeer het los te laten maar blijf het moeilijk vinden. De therapeut zegt dat ik hier geen punt van mag maken, mijn man heeft alleen werkinhoudelijk contact en ik kan hem dat niet verbieden. Maar voor mij voelt het zo moeilijk. Mijn man vertelt van ieder gesprek en contact met haar. Daarin probeert ze wel meer contact op te bouwen met mijn man maar hij houdt dat af. Contact gaat eigenlijk alleen via de mail. Mijn man heeft het vreemd gaan gedaan vanuit een seksverslaving. Hij heeft geen verliefde gevoelens. Wat vinden jullie? Moet ik hier meer een punt van maken of moet ik mijzelf tijd geven om te dealen met de moeilijke gevoelens hierover. En hoe kan ik dit dan meer loslaten?

Ik snap dat het voor jou moeilijk is

weten dat je man regelmatig contact heeft met iemand met wie hij in bed gelegen heeft lijkt mij echt vreselijk. Maar... je weet dat het was vanuit een seksverslaving, en dus eigenlijk niets te maken heeft met haar of met jou. Verder laat je man zien zich bewust te zijn van wat het met jou doet, doordat hij er enorm open over is. Ook over dat zij meer contact zou willen en dat hij dat afhoudt. Dus zie het als een oefening voor jezelf in het opbouwen van het vertrouwen in je man.

Ik hoop dat je met je man iedere keer weer het gesprek aan kunt gaan over jouw gevoelens hierbij. Dat jij ze niet wegstopt en dat hij ze respecteert en begrijpt. Je zult zien dat het slijt. Het verdwijnt niet, maar de pijn wordt minder.

Het zou lastiger zijn als hij verliefd was geweest, of als er op wat voor manier dan ook een andere, diepere verbinding tussen ze zou zijn geweest. Maar het was niet haar persoon waar hij op viel, hij was (is?) verslaafd en zij was zijn 'fix'. Was zij het niet geweest, dan was er wel een ander. Dat klinkt hard, en dat realiseer ik me heel erg goed hoor, maar als je dat voor ogen houdt, krijg je het misschien meer in perspectief.

Wat ik mij ook in de loop der tijden realiseerde is dat het vasthouden aan wantrouwen, pijn en verdriet, hoe raar het ook klinkt, op een bepaald moment vertrouwd aanvoelt en op een verwrongen manier houvast biedt. Het is iets dat je gewoon bent geworden, en daarom is het moeilijk om het los te laten. Maar het remt je af in je eigen ontwikkeling. Laat dat wantrouwen los, en zie hoe veel ruimte dat jou biedt in je relatie met je man. Hoeveel rust.

Nogmaals, ik snap het helemaal dat je dit moeilijk vindt. Maar het helpt jou, je man en je relatie meer als je het los kunt laten. Complimenteer je man met hoe hij er nu mee omgaat, en toon hem dat jouw vertrouwen in hem groeit. Dat zal hem ook meer aanmoedigen op deze weg door te gaan dan vast te blijven zitten in het wantrouwen.

Pennestreek

Dankjewel voor jou reactie, doet me goed en geeft ook handvaten. Mooi ook dat je benoemd dat ik mijn man stimuleer om open te zijn als ik hem stukje vertrouwen geef. Ik heb het boek verslaafd aan liefde van Jan geurtz gelezen. Daar heb ik veel aan maar in de praktijk is het moeilijk. Maar dat mag er zijn. Ik deel met mijn man dat ik het moeilijk vind en hij heeft daar gelukkig begrip voor. Hij is veel liefdevoller naar mij geworden de afgelopen maanden. We zijn er als stel en beide voor onszelf door gegroeid. Maar er is ook angst voor herhaling en pijn over wat er gebeurt is.

Nijn

Hier kopie. Man werkt nog geregeld nauw met die collega. Ik kan het zelfs zien wanneer ze samen werken. Er waren dagen bij dat hij dat niet deelde, dan brak de hel los hier.
In mijn gedachte deed hij het express, maar hij was zich daar niet eens bewust van dat ik daar naar keek. Daar kwam verandering in en dat is wat pennestreek post, je kunt het leren loslaten.
Het magische woord : praten, deel die gevoelens. Al is het iedere dag. Dat geeft niet, je verdiend dat. Dat herstel als je man zich zo inzet zoals ik lees. En dan zal hij dat zelfs fijn vinden dat jij open bent naar hem.

De ene dag denk ik ach, laat ze maar werken. Zoals hij het zelf zei het was gewoon voor de fun. De ruse. Vreselijk om te horen.
En af en toe heb ik zelfs met haar te doen. Dat ze zo gebruikt is in het spel. Maar dat heb ik nu pas ( 6mnd later) en omdat ik een zeer gevoelig persoon ben. Veel inlevingsvermogen heb.
En de andere dag heb ik de tandenborstel kapot gegooit die ze samen in zn voordeel actie gekocht hadden, een jaar geleden omdat we beide toevallig een nieuwe nodig hadden zonder dat ik van hun af wist.
Het ging nergens over maar dan slaat de boosheid toe. Dus de grote vraag hoe laat je los?
Dat is tijd. Iedere dag is anders. Je kunt het niet in eens. Het is een lang proces.
Morgen glijd het ietsjes van je af en vandaag komt de intense pijn omhoog.

Wat ik bij jou lees is je man open, in therapie. Doet hij echt zijn best. Dat vind ik ontzettend fijn te lezen. En geeft hij eerlijke antwoorden? Aan je als je er naar vraagt. Dat is al een hele stap. Want het liefst zwijgen ze natuurlijk. Maar doordat hij dat al niet meer doet laat hij zien dat hij eerlijk wil zijn. En probeer dat voor ogen te houden.

Nijn, het is een onbegrijpelijk iets. Die ongeloof dat blijft nog een hele tijd bij je. ( bij mij )
Maar neem je eigen dat vooral niet kwalijk. Het zit echt bij hun.
Veel liefs