Verder na ontrouw deel 5

Of met gewoon

Opgedane ervaringen. Die partners zíjn vreemdgeweest, daar is niets van geinterpreteerd.
Dat een vrouw met je partner flirt gebeurt ook. Dat hij er niets mee doe kan best, maar het kan ook niet. Die achterdocht is een normale reactie op vreemdgaan.

Ik zou het verhaal van schoonmoeder en gevonden info dan niet met een dochter delen.

Je reclame/advertenties, wordt aangepast aan surfgedrag. Als je op poes of doos zoekt, komt daar ook wel eens iets onwenselijks uit.

Flanagan

Waarom niet wachten en het gewoon aan man zelf vragen?

Dochter wordt er in betrokken om achter de motieven van de eigen echtgenoot te komen en of ze iets gemerkt heeft de laatste dagen.

Heeft helemaal niks met grenzen te maken, maar met communiceren.

Ik vind de vergelijking met Miss mank gaan. Die man is vreemd geweest, heeft allerlei Truzen gehad. Logisch dat ze dan meteen getriggerd wordt als een vrouw naar hem kijkt.

Reactie

De reactie is niet vreemd maar wel een kuil die je voor jezelf graaft. Niet bepaald bijdragend aan herstel. Mijn post aan Miss was om haar mee te geven dat instinctieve reacties je ook kunnen verblinden.
Mari had het over woorden en daden. Zijn daad is dat hij zich distancieerde. Hij ging niet de fout in door haar gevoel te negeren.

Verder is mijn dochter geen klein kind meer, wel degene die niet achter mijn rug om speelt. Het ging erom dat ik beren zag, die er niet waren. Ik ga ook niet verder in op vragen over communicatie; persoonlijk geen behoefte aan het analyseren van mij relatie.
Dan had ik wel een eigen draadje begonnen.

ja maar Flanagan

je zegt " Ik ga ook niet verder in op vragen over communicatie; persoonlijk geen behoefte aan het analyseren van mij relatie." dat kan natuurlijk. Maar je begint zelf jouw relatie te vergelijken met die van Miss. En dat gaat niet op. Mocht jouw man ook vreemdgegaan zijn, of al ettelijke keren stiekem een echtscheiding aan het voorbereiden zijn geweesten je zou er dan voor kiezen niet met aannames mee te gaan, dan zou het meer in de richting van de situatie van Miss komen.

Wat betreft 'let op zijn 'daden niet op zijn woorden'. Ja dat is mijn raad. Jij zegt dan in feite 'kijk eens wat mooi, hij gaat niet in op een dame die naar hem kijkt'. En ik geef je he-le-maal gelijk mocht dat gebeuren in een totale setting van dat man zelf naar de therapeut gaat, dat Miss ziet dat hij er voor vecht, dat hij volkomen open is over het verleden als zij dat wil, dat ze samen met hem naar de relatie therapeut gaat, dat ze het gevoel heeft dat hij enigszins beseft hoe het voor haar moet zijn. Maar dat doet hij niet. Sterker nog, hij houdt dingen voor haar achter, en gaat geen enkele confrontatie met zijn eigen angsten aan. In zo'n situatie is het misschien wel heel slim om juist niet te denken 'ah hij kijkt niet terug, hij doet echt wel zijn best'.
In het geval van Miss, en mijn verleden, dien je ook rekening te houden met de uitgenastheid, het berekenende van de cluster b persoonlijkheid. Ik herinner me ook tijden dat ex in het openbaar zich helemaal gedroeg of ik zijn koningin was, en naar geen enkele vrouw keek. Maar achter mijn rug om ging hij wel vreemd en was wel seksverslaafd. Hij wist heel goed zich zo te gedragen dat je juist dacht 'oh deze man wil juist alleen met mij'. Waarbij ik niet zeg dat Missman dat doet, maar als partner van een clusterb persoonlijkheid is het niet gek dat je 'on edge' bent en dien je "let op zijn daden' in een veel groter totaalpakket te zien dan alleen maar even niet ingaan op vrouwelijke aandacht.
Sterker nog, je mooie integere intentie om niet met aannames mee te gaan kan je volledig in de val laten lopen.

Surfen (ot)

Nog eens nagedacht over het surfen. Ik lees OO op een privé-pagina. Maar ik heb recentelijk per ongeluk, na aanleiding van draadje carrière en scheiding op de algemeen pagina gekeken naar waarom tweederde van de huwelijken overeind bleven.
Ik vrees dat ik zelf zonder hètin de gaten te hebben, de veroorzaker ben van die pagina.
Arme echtgenoot ;-)

Huh @ flanagan? Wil je man scheiden dan? Of in het verleden?
Hoe komt hij erbij op zn site te kijken?

Ik voel vandaag voor het eerst rust. Maar ben zo in de war. Mijn pschy zegt miss stap eens even in de stoptrein inplaats van in de sneltrein.. naja dat zal ik vanaf nu eens gaan doen. Blijkbaar merkt ze dat mijn emoties te veel oplopen en ik daar mee aan de gang mag. En verder niets hoef. Maar ik ben over 3 wk een jaar verder...
Vandaag een jaar geleden was missman bij een ander en ik voel niets. Het raakt me vandaag niet. Misschien omdat hij er niet is... alleen de gedachte kwam voorbij, verder niets. Best krachtig al zeg ik het zelf..

Flanagan ik begrijp Mari 's redenatie. Toch is dit niet meer van belang. Het zit al weer bij het potje bij de rest. Zo zie je maar hoe snel je daar weer overheen komt. Ik denk dat ik momenteel gewoon niets nodig heb om in huilen uit te barsten... door het hele proces. De werkelijkheid die er nu is en ben benieuwd of ik man weer ga missen. Voor vandaag in ieder geval niet... en dat heb ik nog geen dag van mijn halve leven gehad.

Miss

En hoe denkt je psych over even tijdelijk uit elkaar gaan? Zou dat je meer rust geven? Want dat je dat nodig hebt is wel duidelijk.
"Het zit al weer bij het potje bij de rest. Zo zie je maar hoe snel je daar weer overheen komt. Ik denk dat ik momenteel gewoon niets nodig heb om in huilen uit te barsten... door het hele proces"
Klinkt eenzaam en wanhopig. Ik gun je een uitweg. sterkte

Miss,

Er zijn momenten geweest dat ik ermee klaar was. Klaar met die verrassende loyaliteit naar moeder boven de band met je vrouw, waardoor mijn aanwezigheid binnen gezin ook wel eens onzinnig leek. Maar dan realiseerde ik mij dat ik andere personen zou raken.
En als ik zie dat er toch nog wel groene schuiten groeien, geef ik dat plantje water. Zo sta ik er tenminste in. Maar dat is geen garantie dat een ander dat ook zo ziet en genoeg mensen die onaangenaams verrast werden terwijl ze dachten dat de relatie okee was.

(Over)gevoelig reageren komt vaak voort uit vermoeidheid en stress en spanningen. Mijn bezorgdheid om een paar dierbaren hebben mij deze dagen parten gespeeld. Ik ben blij als deze maand met verplichtingen weer voorbij is. Het is niet eenvoudig mijzelf niet voorbij te lopen. Maar ik weet wel hoe belangrijk dat is, anders heb ik het gevoel dat die jaren van verandering voor niets is geweest.

Je therapeut gaf al aan rustiger aan te doen, veranderingen moeten kunnen wortelen anders spoelen ze bij de eerste regenbui weg.

Ik vind dat ik niet kan adviseren hem te verlaten want dat is tussen jullie.

Miss,

‘ hoe komt hij erbij op zo’n site te kijken’. Dat berust mogelijk op een misverstand van mijn zijde zie #206.

Oké, gelukkig flanagan. Je lijkt me iemand die ook flink wat kracht heeft en ik bewonder het dat je zo aan je andere dierbare denkt binnen je gezin/ omgeving.
Dat wortelen, hmmm ja. Verandering duurt lang, maar komt er in mijn situatie ooit verandering. Dat vraag ik me af en op " kort termijn " geen antwoord op ga krijgen. En misschien wil ik dat wel veel te graag, en veel te snel. Psych zegt dat ik dat wel ga krijgen maar nu in het proces zit.
Jij vecht je het klapzuur, wat doet jou man?
Precies wat sommige hier zeggen. Dat geeft stof tot nadenken. Buiten het bij elkaar blijven of scheiden om.
Gewoon rust in de tent. Ik ben er klaar mee, op mijn hoede te zijn, te trillen van zenuwen hoe mans humeur weer is.
Ik kon het enorm goed loslaten, maar dat schoot uit naar het tegen voorgestelde " doe wat je niet laten kan, dan is het voorbij of val te plekke neer doet me toch niets " maar ik werkelijkheid doet het me steeds weer iets. En begint het gevecht te staken. Wil ik helemaal niet meer bezig zijn met hem. Maar met Hoe krijg ik mijn hoofd en leven op de rit? Wat voel ik nog echt voor hem?
Dit misschien ook omdat ik hem vandaag niet mis. Geen idee.

@ Mari, misschien wel. Ik vind het wel dood en doodeng. Niet eens omdat ik denk dat ik het niet kan. Ik weet 100% zeker dat ik het kan, omdat ik hele lange periodes alleen ben geweest met kind vanwege werk.
Maar om hem te kwetsen. Hoe krom is dat. ( hij heeft mij tot het bot gekwetst, maar dat ziet hij nu) Naja daar ben ik gewoon echt niet goed in. Ik weet dat het hem gigantisch pijn gaat doen. Maar dan zijn we weer aan het eind van de cirkel. Daar hoef ik niet naar te kijken.
Ik moet naar mezelf kijken, in wat ik nodig heb. En dat is dus de grote zoektocht...
Voor nu mezelf rust en tijd gunnen. Maar het delen van zoon brengt mij weer terug naar een dikke vette NEE.
Had ik maar een tijd machine.( Dan was mn zoon 10 jaar ouder en zelfstandiger...)

Nou Miss

Dat is ook herkenbaar: de ander doet jou veel pijn en onmogelijke dingen aan, maar jij en ik vinden het rot voor hem om het af te breken. En dat terwijl de mannen in kwestie heel veel kansen krijgen. Ik denk dat dat komt (in mijn geval in ieder geval) doordat ik aanvoel dat zaken zo geboren zijn uit een wanhopig iets in zijn leven, uit ook maar waar doen om het aan te kunnen, uit heel vroeg zo gekwetst zijn en dan maar dan maar gaan externaliseren (dus voeding in de buitenwereld zoeken om te verdoven en de pijn en angst aan te kunnen). En aan de andere kant komt het (bij mij) omdat ik van huis uit zo weinig er mocht zijn, gezien werd, moest leven met een narcistische moeder die mij een verlengstuk van haar vond, een soort pop, dat ik al blij was met schamele kruimeltjes liefde en bereid was er alles aan te doen. Ik herinner me dat ik heel vroeg in mijn leven al dacht 'okay dan doe ik wel weer de wijste zijn'. Ook speelde dat er gewoon niemand anders voor mij was. Vader was autist en onbereikbaar, ik had geen broers of zussen. Dus ik ben getraind om het maar vol te houden met cluster b personen.
Ik vertel dit allemaal, niet om te zeggen dat je wel of niet weg moet gaan maar om te laten zien dat er in een toxische relatie (en met een ErS iemand kan het bijna niet anders dan toxisch zijn) alle twee deel hebben aan het ontstaan ervan. Niet schuld, deel. En dat is iets om naar te kijken. Zo ook het steeds maar meer over grenzen van jezelf heen stappen. Ik heb dat ook gedaan met mijn ex. En ik zie ook waar dat vandaan komt: met mijn ouders kon ik geen grenzen aangeven, of ongenoegens dus ik ' droeg' alles wel. Tot in mijn vijftiger levensjaren want ik ben ook nog eens zwaar gestalkt en lastig gevallen door mijn moeder. Ik ben zo gewend niks te krijgen maar er wel voor de ander te moeten zijn dat elk kruimeltje meer al heel wat is. En dat voelde ex haarfijn aan.
Het kan bij jou allemaal totaal anders zijn, maar het heeft wellicht nut te zien waarom iemand met zoveel weg kan komen en je toch maar wanhopig blijft proberen er toch wat van te maken. liefs voor jou

Mari

Goedemorgen, dankjewel dat je je verhaal met mij deelt.
Hoe ben jij dit zelf allemaal zo gaan zien?
Door schade en schande? Doordat je bent gaan zien wat wel " normaal is "?

In de kern zit hier absoluut wat in in mijn situatie( extreem dominante moeder, haar wil was wet)
Merk nu ik ook weer meer open sta naar haar, hun toe dat het weer mis gaat tussen ons. Ze controleert mijn man, dag in dag uit. Snachts ontvangen we berichtjes etc. Dus ga weer afstand pakken, want ik voel dat ze de overhand wil nemen. Wat ik begrijp, ze wil me beschermen maar merk dat het mij niet helpt. Ik word nu weer bezorgt om haar omdat zij niet slaapt, controleert.
Ik kan het er niet ook nog bij hebben. Maar dat zie ik nu veel sneller dan voorheen omdat het dus niet als "gewoon " is.

Waarom ik genoegen neem met de " kruimeltjes " is een hele goede verwoording. Ik ga het tijd geven. De ene dag is het leeg, en niets. De andere dag het verdriet.
Mijn emoties gaan in traptredens steigend en exploderen, inplaats van langzaam up and down. Zoals psych het zegt.
Nu ik me daar bewust van ben en de kruimels zal ik daar eens naar gaan kijken in mijn stoptrein....

Ik wil zo graag het beste voor mn zoon. Een warm thuis. Een gezin. Maar wat is het beste, die tijd zal ik moeten nemen...
Gewoon stoppen met knallen en vechten. En het weer per dag nemen.
Ik ben gewoon gesloopt... door alle emoties. Door de rust merk ik nu pas hoe moe ik eigenlijk wel niet ben.

Bedankt voor je steun. Het is leerzaam.

Miss

"Ik wil zo graag het beste voor mn zoon. Een warm thuis. Een gezin. "

Dat willen we allemaal, maar denk je dat je dat ooit terug gaat krijgen? Je bent al zo lang bezig.

Áls je het ooit gaat terugkrijgen zal dat door afstand te nemen van elkaar zijn.
Zo denk ik er in mijn situatie over. De rust terug vinden, weer mens worden, niet continue met elkaar en 'de relatie' bezig zijn. Alleen jammer dat het bij ons niet met een tussenstap kon, maar we over een paar weken officieel gescheiden zijn. Gelukkig hebben we goede afspraken mbt de kinderen, blijven we in overleg en zullen we zelfs 1x per week gezamenlijk eten

Door bij elkaar te blijven zien we de werkelijke persoon niet meer. Waar mijn stbex nog steeds zaken van ruim 2 jaar geleden en de jaren ervoor op mijn bordje blijft gooien en ik het pareer met de ontrouw en vice versa, blijft het -ook nu nog- een viceuze cirkel waar we nooit uit hadden gekomen door bij elkaar te blijven. Haar rugzak richting mij was de zwaar geworden, haar gevoel, haar houden van voor mij kreeg geen kans meer. Ze gunt mij een vrouw die mij wel kan geven wat ik verdien, dat soort teksten.

Misschien -misschien, met een dikke voetnoot- wordt het pas weer duidelijk hoeveel goeds er was in de nieuwe situatie en komt er een boek 2.

Maar dat geldt ook enorm voor jou. Laat hem toch een tijdje los. Het is klote om het proces door te moeten, ook dat zuigt weer energie en maakt emoties los, maar het is de enige manier, anders blijven we bezig, blijf jij bezig.

Ik wil je niet een scheiding aanpraten hoor, maar ik heb het al eerder gezegd. De bereidheid in mijn situatie om het te doen slagen was zo anders, zoveel groter bij zowel mij als mijn bijna exvrouw lijkt het dan bij jou en wij faalden ook uiteindelijk. Puur rationeel gezien, als outsider, denk ik dat je er goed aan doet, voor jezelf en je zoon, om een tijd lang uit de situatie te stappen en daarmee te ontdekken wat het nu is dat jij echt wil en ook wat hij echt wil? Maak een -tijdelijk- eind aan je onzekerheid.

Do we need somebody
Just to feel like we're alright?
Is the only reason you're holding me tonight
'Cause we're scared to be lonely?

Ga het uitvinden Miss, waarom je nou echt zo graag zou willen blijven.

Het mag klinken alsof het voor mij nu een bevrijding is, makkelijk, ik er emotioneel al overheen ben, maar het blijft vechten tegen wat het hart wil.

Miss

Lieverd misschien heb ik het niet goed begrepen maar ik dacht dat je man weg zou gaan. Dat er voor nu een punt achter jullie relatie stond na die avond met het schriftje?

Zoals je weet ben ik geen opgever, ben ik voorstander voor vechten voor je relatie, zeker als er kinderen in het spel zijn, maar er zijn grenzen. Die we steeds verleggen, ook daar weten velen hier meer over, maar is wat je nu gebeurd nog in het belang van jou?

Volgens mij heeft je man geen diagnose? Weigert iig elke vorm van hulp.
Mijn man heeft geen diagnose, wel verknipt geraakt in zijn jeugd. Met therapie, hard werken is hij nu redelijk normaal haha. Daar was wel een externe noodzaak voor nodig.
Nogmaals ik weet niet of dat voor jou man werkt. Jij weet wel dat je het afgelopen jaar alles geprobeerd hebt wat in je macht ligt. En je man weigert therapie.
Kan jij leven met Missman 1.0?

Zolang je samenleeft kan je geen afstand nemen. Zo werkt een gezin niet. Er is communicatie nodig, een zo normaal mogelijke situatie voor jullie zoon, etc. Door samen te zijn, vrees ik dat je je man geruststeld. Dat hij denkt, laat maar praten, het komt wel goed.

Senna en Hoedan

Zo dapper hoe jullie blijven knokken! Voor mij was het antwoord tijd, geloofde dat nooit, maar echt tijd doet gevoel slijten als het niet gevoed wordt. Maar ook een man die ging vechten, nadat hij eerst bleef liegen, vooruit wilde etc.
Zoals onze peut het verwoordde naar man, je moet een coole ridder zijn zolang als nodig. Daarmee werd bedoeld dat man zijn eigen gevoelens even moest parkeren om de mijne de ruimte te geven. Pas later kon ik er ook voor man zijn in zijn traject.

Stekte en wijsheid voor jullie!

Spiegel

Het lied in de link en de rust en het gevoel waarmee het gezongen wordt, fungeert bij mij als een spiegel waarin ik stil sta bij wat voor mij belangrijk is. Het geeft mij antwoorden en het brengt mij dicht bij mijzelf en wat ik wil bereiken. Het werkt als een soort bevestiging in de keuzes die ik maak.
Het maakt dat ik niet bang ben voor veranderingen, soms misschien even schrik, maar niet bang. Angst is een slechte raadgever.
Ik deel het in de hoop dat anderen er wat aan hebben. Muziek werkt ontspannend.

Ja mooi

https://www.npostart.nl/jacobine-op-zondag/16-12-2018/KN_1702691

Toevallig afgelopen zondag in een eerbetoon aan Huub Oosterhuis/1e deel.
Trijntje Oosterhuis zingt.

Zachtjes aan

Begin ik ook in te zien dat ik hem loslaat JJ

Hoe gek dat ook klinkt op het forum, door hier te komen zie ik steeds hoe wazig mijn relatie wel niet is. Voor mij was dit leven normaal. Met de kruimels dealen. Hard werken en hup oppakken en gaan. Tot het eind. Waarschijnlijk is dat ook mijn karakter.

Maar zoals ze dat benoemen leer je een verslaafde anders vast te pakken. En zoals Mari beschrijft is het echt een co-pendency relatie.
Nu ik afstand neem, ondanks dat er wel degelijk contact is zie ik hoe ik langzaam aan het lijntje aan het breken ben.
En waarom ik dat niet in een keer kan en waarom ik nog bij hem wil zijn, zijn enorm goede vragen. Waar ik het antwoord momenteel niet op weet.

@ ik ook. Het schriftje is niet eens aan bod gekomen. Man is daae geen enkele keer op terug gekomen.
Langzaam aan voel ik me serieus bevrijd. Doe wat ik wil. Hij is een soort van deel naast me geworden. En waarom wil mijn huwelijk nog blijven voortzetten?
Gewoon omdat ik zo verweven ben in hem. De minimale liefde er nog is maar compleet veranderd. Heb jij dat dan niet? Nadat je nu zoveel tijd verder bent?

Ik ben ook totaal niet boos nu ik anders naar hem kijk. Die is echt gezakt. Ik zie het als zijn tekortkoming. Fuckt up jeugd idd haha zeer herkenbaar. Maar denk in mijn geval bij ons beide!!
Ik daarom op mijn jonge levensjaar ook zo enorm op hem gevallen ben, in de ban van hem en hij letterlijk alles met mij kon! Doen. Nu niet meer en grip verliest.
De dingen die ik niet wil weet ik wel al heel erg goed. Dus dat is al een super mooi inzicht wat ik steeds meer krijg. Zoals geen verbitterende vrouw worden.
Merk jij ook dat je praat moe werd? Het steeds in herhaling vallen helpt geen fluit.
Ik zoek nieuwe mensen op, van de training etc en dat verreikt mijn leven en beeld.

Fijne kerst allemaal

Voorzichtig Miss

Ik merk dat je wat heftig op en neer gaat en ben bang dat je straks teveel focust op sterk/vrij/blij. Je gevoel waarin dingen duidelijk worden, je je bevrijd voelt, je voornemen niet verbitterd te worden, verrijking door nieuwe mensen enz. Ik begrijp je, heb zelf een scheiding doorgemaakt, maar voorzichtig want het brengt niet alleen dat.
Als je het goed aanpakt, dan krijg je de hele riedel gevoelens te verwerken, ook de negatieve kant naast die bevrijding.
Bij mij ging het begin heel goed, ik was sterk, opgelucht, bevrijd uit mijn kooi.
Maarja, toen kwam het leven na de scheiding en ik heb er niet voor niets zo hevig de P. in als mensen scheiden de makkelijke weg noemen.
Mijn huwelijk was zwaar, de scheiding zwaarder dan het vechten om te blijven ervoor.
Onderschat het losmaken niet, ik wens je alle sterkte met wat voor jou het beste is.

Maar ik wil nog steeds niet scheiden

Bobbie, ik voel me meer bevrijd in de zin van een leven opbouwen naast mijn man.
Mijn leven was mijn man, mijn man was mijn leven.
Zoals buitenstaanders het benoemde was ik altijd zo dol op hem. Ik was in een bepaalt opzicht mijn eigen leven min of meer " verloren"
Wij deden enorm veel dingen samen, gezamenlijke hobby's. Man man veel vrijheid en blijheid en ik was altijd thuis bij onze zoon. En dat is wat ik niet meer wil.
Dus dat zal een lange weg worden, naja ik was al op weg maar ga steeds heel hard omhoog en kei hard omlaag en nu zien hoe ik dat onder controle ga krijgen. Mijn muur enorm hoog is en soms een klein beetje afbreek.... Maar dat lukt bijna niet door dat ik me niet meer helemaal durf te geven.. . Ik ben bijna een half jaar onderweg na uitkomst verslaving. En merk dat Ik steeds heel veel leer, leef en kijk. En het zal uit moeten gaan wijzen welke kant het op gaat.
Vooralsnog hoop ik oprecht dat zijn woorden daden zullen worden. Maar goed dat is het bekende verhaal.

Hij vraagt zich sinds deze week oprecht af waarom hij vreemdging. Het het totaal niet waard was. Naja we shall see, als je alles verloren bent heb je niets meer te verliezen en kun je gaan kijken naar nieuwe vorderingen. Maar ook dat is inmiddels een bekent verhaal geworden.

Verdorie, waarom hou ik toch zo ontzettend veel van die eikel en zie ik altijd het goede weer. En zo begint de cirkel weer opnieuw! Maar eerst zag ik dat niet en nu wel. Hopelijk helpt dat mij!
Zaterdag zag ik hem en oefff dan val ik weer als een blok voor hem. En lijkt het alsof ik alles even opzij kan zetten om normaal te redeneren en te functioneren dat, wat ik eerst niet kon.

Och bobbie, ik heb in een complete sprookjeswereld geleefd. En zie nu alles anders. Ik weet dat ik voor nu nog steeds niet wil stoppen ondanks dat ik dat niet benoem.
De feestdagen maken het allema extra gevoelig.

Miss

Ik heb denk ik wat gemist, net als Ik ook. Je man zou toch weg gaan? Is dat al gebeurd, of gaat dat nog gebeuren?
Ik wil je ook geen scheiding aanpraten, dat weet je, maar ik snap deze gang van zaken niet. Je was er zo klaar mee, had tijd en ruimte nodig, wat allemaal vreselijk logisch is. Je had dat met je man besproken en hij zou weg gaan.
Wat is er tussen toen en nu gebeurd? Wat is er veranderd? Wat heeft hij beloofd, gezegd, gedaan? Daar hoor ik je niet over. En ik ben zo bang dat dit 'gewoon' weer Miss is, die toch voor haar gezin wil blijven vechten, en dat je man nu gewoon weer denkt dat hij overal mee weg kan komen. En ik gun je zo dat hij laat zien dat hij het waard is om te blijven en te vechten. Maar 'zich oprecht afvragen waarom hij vreemd ging' zie ik niet als enorme ommezwaai of duidelijk bewijs van zijn goede wil. Sorry.

Ik hoop dat je rustige, fijne Kerstdagen hebt, dit allemaal even een beetje kunt parkeren en een beetje kunt uitrusten en bijslapen.

Hij is (tijdelijk) weg. En nee dat is bij lange na niet voldoende pennestreek, dat soort vragen waar hij zich bewust van is.

Ik bedoelde dat ik niet meer vecht. Ik ben daar mee gestopt. En heb de stoptrein genomen.
Even tot mezelf komen. Rust aan mijn hoofd.

En dan zullen we zien wat we door de tijd heen weer mee maken.

In mijn ogen is en blijft hij een verslaafde en zal hij veel daden mogen gaan laten zien. Wil mijn gevoel nog meer groeien. Ik geef me niet meer. Zover ben ik nu. Maar dat neemt niet weg dat dit is wat Ik wil.
Ik wil nog steeds vechten maar doe het oprecht niet meer.
Ik kijk nu alleen nog naar mezelf. Dat wat een tijd terug ook de hele tijd deed!! Maar nu "los" van hem in de zin van wel trouw, maar mijn wereld verbreden door de training etc etc. Dat ik kijk wat ik nodig heb en me fijn bij voel. Dat soort gevoelens en dat heb ik veel te weinig gedaan. Ik sluip in een oud patroon.
Begin sept heeft hij alle hulp gestopt. Dus kijk waar we nu weer staan. Het lijkt eindeloos te duren. En eerst uitzichtloos. Maar dat gevoel heb ik dus niet meer. Ook zonder man eindigt mijn leven niet. Waar ik eerst zo zeker van was
Sorry als ik wat onduidelijk was.

En ja ik zal waakzaam moeten blijven. Zie wat er steeds gebeurd. Dankje.

Miss,

Je vroeg eerder wat mijn man deed. Ach zo beetje wat de meeste zelfverzekerde mannen doen; hopen dat het vanzelf oplost en op taktische wijze met de meute meepratende sorry zeggen .
Daarom gaat het mij niet zo zeer om wat hij van zaken in het verleden vind, maar hoe hij met mijn veranderingen nu om gaat. Want dat is onze toekomst.
Balans was scheef. Ik heb de tijd genomen om stil te staan bij wat ik anders wil, dat vraagt gewenning van mij maar ook van hem. Door stil te staan bij mijzelf, sta ik 1-0 voor op hem. Ik kan niet verwachten dat hij al gewend is aan het door mij herstelde balans.

Ondertussen vind ik het lied van ‘ken je mij’ wel heel sterk omdat het mij houvast geeft, zonder mijn gevoel te hoeven uitleggen aan een ander; momentje me.

Flanagan

Hele mooi post!
Ik heb hem van de week geluisterd, kende hem niet. Maar het zegt wel iets. Fijn dat je er wat aan hebt.

Goh, dat wil ik nou ook. Niet steeds terug naar "toen" en langzaam aan merk ik ook dat ik dus naar het heden ga kijken inplaats van het verleden.
Veranderingen here we come 2019

2019

Ja in die zin kunnen we uitkijken naar wat 2019 ons gaat brengen. Ik deel wat jullie schrijven, wil ook meer bij mijzelf blijven. Maar dat is ook lastig. Ik ben zelf erg emphatisch, de neiging om vanuit begrip te voegen is er dan. Maar daarbij is het belangrijk om bij jezelf te blijven. Dat wordt mijn thema voor de komende tijd. Gaat met vallen en opstaan.