Verder na ontrouw deel 4

Verdrietig en boos

Hier is het nu ruim 4 maanden geleden dat de affaire van man uitkwam. Ups en downs. En in therapie. Deze week ben ik sinds tijden weer zo verdrietig en boos. En heb ik grote twijfels of alles wel goed komt. Een echte aanleiding is er niet. Is dit herkenbaar? Ik probeer afleiding te zoeken. Ik merk wel dat ik meer afstand van man neem. Hij kan weinig met mijn gevoelens merk ik. Dat maakt me dan nog bozer.... pffff. Ik heb in therapie en bij hem diverse malen aangegeven wat ik dan nodig heb. Alleen man geeft het niet. Niet uitzichzelf. En dan twijfel ik zo. Of ik wel verder wil. Ookal weet ik dat er nog veel te halen valt. En ingesleten patronen niet zomaar oplossen. En ik ook de kinderen een scheiding niet aan wil doen. Want voor mijn gevoel heb ik er nog niet alles aan gedaan.

Rottigheid

Ik hou het heel kort, want heb niet veel gelegenheid nu, maar ben momenteel even terug in de afgrond. Op een avond vorige week in kroeg opende ik mijn hart, stelde me kwetsbaar op, vertelde van mijn verdriet wat weer erg aanwezig was die week en kreeg een deksel op mijn neus. Hij zei 'dat hij er wel klaar mee was' en toen ik vroeg later of hij er nooit meer aan dacht -hij zei zoiets- kwam hij aan met dat hij die opleving van passie niet had willen missen. Met haar dus. Zout in mijn wond.
Het verdwijnt niet meer, dat verdriet. Hij zat te zuipen daar, was moe, zei zich er later niets van te herinneren waar we het over hadden gehad en ik ben beurtelings kwaad over het gemak van vergeten -en de luxe ervan, die ik wou dat ik me veroorloven kon- en intens verdrietig door alles wat gebeurd is, dat hij het gedaan heeft. De hee film, bij jullie allemaal welbekend, speelt zich steeds voor mijn ogen af. Op een dagje uit met een groep keek ik naar het uitzicht, vanaf een hoog punt over de stad en keek in de richting waar ze woont, die snol. Ik drukte steeds mijn tranen weg.
Vrijdag weer therapie. En ik ben het hartgrondig eens met die therapeute, die hem vertelde dat als hij zijn eigen ongemak om het erover te hebben voorrang geeft boven mijn verdriet, hij zichzelf belangrijker maakt dan ik, zoals hij dus ook deed toen hij vreemdging. Dat hij daar niet voor weg kan lopen.
Aanstaande sessie ga ik het erover hebben. Ook al heeft ze plannen, waar ik wel in mee wil gaan, dit moet van mijn hart bij de therapeute, want dat wordt een breekpunt op deze manier.
Sorry, ik kan even niet reageren op jullie. Ben stuk.

Een man en zijn bier

Puinhoop, een gevalletje “bad timing”; een man lastig vallen terwijl hij moe is en een biertje zit te zuipen. Ik snap wel dat je toch je vraag stelde omdat het jou bezig hield, maar dit was niet het moment waarop je kon rekenen op een positieve begripvolle blijk van medeleven, waar het je juist om te doen ging.
En ja, een kroeg is ook niet de meest geschikte plaats om over moeilijke onderwerpen te praten. Wie een kroeg binnen stapt, komt daar voor een gezellige avond.

Als je een moeilijk onderwerp wilt aankaarten, maak je meer kans op een goed verlopend gesprek, verhelderd en opbouwend, als je het moment met takt uit kiest.
Anders ga je één stap naar voren en twee stappen achteruit.

Een goede sessie bij de therapeut, toegewenst.

Flanagan

Je hebt helemaal gelijk. We hebben het er inmiddels even over gehad en het was de timing. Precies wat je zegt: even ontspannen. Hoewel de kroeg doorgaans wel de plaats is waar we vaak praten over onze relatie, dus dat is dat weer even anders.
We kregen een heleboel afspraken in de agenda, het zat nogal vol, de week ervoor en ook erna, dus ik koos ervoor toen omdat ik ook voorlopig geen andere gelegenheid zag. Maar wat je zegt: dat is niet het moment waarop je krijgt waar je behoefte aan hebt.

Desondanks -heb ik hem ook gezegd- vind ik dat hij niet zo bruut hoefde te wezen en ook had kunnen zeggen: 'Ik zie je verdriet, maar ik ben heel moe, kan er nu niet goed op reageren, dus ik wil het er graag morgen of overmorgen met je over hebben, als ik uitgerust ben en meer ontspannen.'

Dat kan ook, nietwaar?
Want was het andersom geweest, had ik het niet in mijn kop gehaald hem te zeggen hoe fijn het was met die andere man, terwijl hij in tranen tegenover me zat.

Aanname-check

‘Hij zei 'dat hij er wel klaar mee was' en toen ik vroeg later of hij er nooit meer aan dacht -hij zei zoiets- kwam hij aan met dat hij die opleving van passie niet had willen missen. Met haar dus. Zout in mijn wond.’

Sorry, maar kan het zijn dat je een ongelukkige aanname hebt gedaan of hij je man toegegeven dat hij daadwerkelijk sprak over een passie met haar?
Hij kan ook een opleving van passie tussen jullie twee bedoeld hebben. ( Ik weet even niet meer of jullie voor de ontrouw in een fase van weinig passie verkeerden. ) In dat geval, hebben die woorden niet echt iets met haar te maken, maar was het hoe hij dat vroeger beleefde en hoe hij nu een positieve verandering heeft gemerkt.
Dat is niet zout in de wonden gooien want hij had in dat geval het niet over de tijd met haar, maar de tijd met jou toen en nu.

Neem mij niet kwalijk als hij wel over de tijd met haar bedoelde. Letterlijk genomen, staat er niet dat hij dit gezegd heeft, dus vroeg ik mij af of je je kwelde door een misverstand.
Gelukkig kunnen jullie achteraf nog met elkaar over die avond praten, dat is ook belangrijk.

Irritante autocorrectie

Sorry, maar kan het zijn dat je een ongelukkige aanname hebt gedaan of hij je man toegegeven dat hij daadwerkelijk sprak over een passie met haar?
=
Sorry, maar kan het zijn dat je een ongelukkige aanname hebt gedaan of heeft je man toegegeven dat hij daadwerkelijk sprak over een passie met haar?

Overspel en de woestijngod

"maar laten we even nadenken waarom overspel de enige grond is in Gods wet waarom een man of vrouw mag scheiden en een ander trouwen? De overspeler heeft het huwelijk al verbroken en de pijn die ermee gemoeid is, begrijpt God. Dat ís lastig te helen. Alles hangt er van af hoe de overtreder ermee omgaat, met de gevoelens van zijn/haar belazerde vrouw/man.
Dan staat overspelers in een rijtje van gezelschap van weinig respectabele lieden: hoereerders, dronkemannen, dieven, grote graaiers, afpersers etc., die mensen zullen Gods Koninkrijk niet beërven."

Die bijbelse wetten zijn natuurlijk geschreven voor de situatie van lang geleden. Een tijd zonder voorbehoedmiddelen met ongewenste zwangerschappen en geslachtsziekten.

Dat hoeft nu allemaal niet meer. Hoog tijd om daar wat minder spastisch over te doen. Dat gezegd hebbende is het ene overspel het andere natuurlijk niet. Die Truus van Mara is een stuk heftiger dan een partner die een keer een spannende one-night stand heeft tijdens een congres of zo.

Doe niet zo heftig en zwart-wit over overspel. (en laat die woestijngod erbuiten)

Woestijngod?

Af Hombre, het was even zoeken maar je reactie slaat dus op post #796, ca 60 reacties terug.
Ik zat al te denken; woestijngod, waar heeft hij het over.
De post van Puinhoop weerspiegelde haar frustratie, dat is alles. Til er niet zo zwaar aan.

Flanagan

Ik lees niet zo snel ;-)

Bedankt Flanagan

Ik had de zoektocht naar de woestijngod al opgegeven.

"... een stuk heftiger dan een partner die een keer een spannende one-night stand heeft tijdens een congres of zo."
Haha dit doet mij aan mijn man denken die na zo'n congres steeds zeer beteuterd bij mij komt melden dat hij "weer niet is vreemdgegaan". Ik zou het hem bijna gunnen.

Ad Hombre

Flanagan, bedankt voor je reactie, dat was precies wat ik bedoelde, niets meer of minder dan dat.
Ad Hombre, het lijkt me niet vriendelijk om dit draadje te kapen met een existentiële discussie. Dat kun je in een andere rubriek kwijt. Ik reageer soms met een Bijbelcitaat, om te laten zien wat iets voor mij persoonlijk betekent, niet met de bedoeling om iemand te overtuigen van mijn waarheid, wat disrespectvol zou zijn. Laten we in die zin elkaar blijven respecteren, ongeacht wat voor levensovertuiging iemand heeft. We zijn hier om elkaar te steunen in moeilijke tijden tenslotte.

'Die Truus van Mara is een stuk heftiger dan een partner die een keer een spannende one-night stand heeft tijdens een congres of zo.'
Dat mag je voor jezelf uitmaken, of je dat erger of minder erg zou vinden dan je eigen situatie, maar dat kun je niet voor een ander bepalen. Het één is niet erger dan het ander: je kunt verdriet niet meten of wegen. Wat voor de één niet zo erg lijkt, kan voor een ander een drama zijn. Je kunt niet in andermans hart kijken. Laten we elkaar niet tekort doen door er waarde-oordelen aan te hangen.

Flanagan

Ja joh, ik hoopte ook even dat ik het verkeerd interpreteerde en hij bedoelde wat je suggereerde. Maar bij navraag en bij de therapie vanmorgen bedoelde hij dus wel exact wat ik schreef. Hij gaf ook toe dat hij het expres had gezegd om me te kwetsen. Waarvoor hij nu min of meer -op zijn wijze- excuses heeft gemaakt.
Fantastisch, die relatietherapie. ik leer hem nu kennen zoals ik hem al veel eerder had willen kennen, zonder dat gereserveerde, die houding van 'alles onder controle'. Zonder persoonlijke details te verklappen had hij het vandaag over zijn vader, wat hij genist had in hem, en er ging een wereld voor me open, omdat het meteen aansloot bij wat hij in mij miste -of niet kon of wou zien. Ook zijn vooringenomenheid en vooroordelen, mijn motivaties voorkauwende die ik zou hebben betreffende mijn geloof, kwamen allemaal voor het voetlicht toen hij vertelde hoe het vroeger in zijn gereformeerde gezin was gegaan. Het verklaarde zó veel!
Dit is de man die ik altijd in hem zag, de man die ik zo graag achter die muur wilde weglokken, wat wordt hij er onweerstaanbaar aantrekkelijk van om zich zo te openen als een bloem. Eindelijk krijg ik het vertrouwen, zo voelt het, van hem, om zichzelf te tonen voor wie hij werkelijk is. Dat wilde ik zo graag bereiken in ons huwelijk, dat we dat zouden kunnen: ons aan elkaar tonen zonder reserves, de schillen van wellevendheid laten vallen en onszelf op ons kwetsbaarst, en daarmee tegelijk op ons sterkst, laten zien aan elkaar.
Kortom, ik ben in de gloria momenteel. Van 'zum tode betrübt' naar 'himmelhoch jauchzend' (excuseer mijn beroerde Duits s.v.p.).

Mari

Op jouw post, een stukje terug, kom ik later even terug. Want ik snap dat je een antwoord verlangt Dank je voor je reacties en meedenken!

Mooi, Puinhoop

En ook weer zó herkenbaar. Achter die façade van ik kan en weet alles, ik heb geen emoties en alles gaat altijd goed, bleek toch een gevoelige man te zitten, met zwakke plekken en onzekerheden en pijnpunten. Zoals ik inderdaad eigenlijk altijd wel gevoeld heb, maar ik kon niet door zijn muur heen breken. Het was zo fijn om eindelijk de échte man te zien. Die is veel leuker dan de oude rots-in-de-branding die hij van zichzelf altijd moest zijn voor mij. Veel menselijker.

Het zal voor je man wel onwennig zijn en ongemakkelijk voelen, maar ik hoop dat hij ook zal ervaren dat het hem veel brengt of kan brengen. Geef hem maar een knuffel. Maar eerst een mep voor het jou bewust willen kwetsen. Issie nou helemaal belatafeld!! Ik zou hem er toch niet zo gemakkelijk mee weg laten komen en er nog eens op terugkomen. Want zo ga je niet met elkaar om. Al helemaal niet als je je partner al zo diep hebt gekwetst.

Lastig hoor

Fijn puinhoop dat jullie er nog over hebben kunnen praten.

Hier deze week heel goed gesproken samen maar hij is zo met de toekomst bezig dat hij niet snapt dat ik blijf hangen en dat de therapie niet meer nodig is geeft hij aan. Ik heb aangeven dit nog wel graag te doen dus hij gaat wel mee.

Van de andere kant zit hij erg in de slachtoffer rol op dit moment.
Gisteren was zijn zus hier en dan is hij deprie want het lukt hem niet om de baan te vinden die hij graag wil, is hij 40 en staat hij nog steeds niet daar waar hij wil zijn etc etc. Hij slaapt slecht en eet slecht en dan zegt zij dat hij er over moet praten en dan krijg ik te horen (van zijn zus) dat het niet goed met hem gaat dus hem in de gaten moet houden!
en dan heb ik toch zo’n moeite om mijn mond dicht te houden... ze moest eens weten denk ik dan!! En ik dan????
Tuurlijk vind ik het ook vervelend dat het niet lukt wat hij wil maar ik denk allemaal dat het een uitweg/vlucht is. Om zo het onderliggende probleem uit de weg te gaan... vind het lastig hier meer om te gaan!

Pennestreek en Senna

Wat fijn, Pennestreek, dat ook bij jullie dat proces bezig is van opengaan, openhartigheid en die muur afbrokkelen van 'alles o.k.' Je voelt je als vrouw, als partner, niet gezien, niet vertrouwd, als je man zich permanent een houding aanmeet van 'Breek jij daar je mooie hoofdje maar niet over'. Kern van het huwelijk is toch juist dat je elkaar aanvult en samenwerkt? Mannen lijken vaak onterecht te denken dat ze het respect van hun vrouw verliezen als ze die onzekerheid toelaten en tonen, maar het tegendeel is waar en ik vind het leuk om te lezen dat dat voor jou ook geldt. Sowieso maakt hij me veel onzekerder als hij duidelijk kampt met problemen, van welke aard maar ook, maar mij daarin niet kent, dan als hij ze wel bekend maakt en deelt. Ook dat is juist een teken van respect, van hem naar mij.
Eén onzekerheid echter probeer ik hem wel duidelijk te maken niet steeds weer te willen horen. Wat mij betreft zijn we getrouwd en is die gelofte iets wat we niet breken. Maar hij uit soms zijn twijfels aan alles, ook aan ons, en ik probeer hem te laten zien wat dat met mij doet: door steeds juist aan die basis te morrelen, brokkelt het fundament onder onze relatie af. Ik wil niet steeds op eieren hoeven lopen met de vraag in mijn achterhoofd of ik wel goed genoeg ben. Juist ook als het even wat minder gaat, wil ik dat we er allebei op kunnen vertrouwen dat dát in ieder geval altijd buiten kijf staat, dat we wel bij elkaar blijven. Wat is een belofte waard als je uiting geeft aan de mogelijkheid die te verbreken? Het romantische en utopische ideaal in de huidige samenleving lijkt ook een beeld te scheppen van de liefde, als zou die constant eufoor en op de toppen va geluk moeten leven. Maar omdat geen mens perfect is en je zelf ook wel weet dat je, hoe graag je ook wilt, niet alles kunt geven wat de ander wenst, is het niet redelijk dat van de ander wel te verwachten.
Hoe véél makkelijker is het andermans tekortkomingen voorbij te zien als je weet dat die ander jullie relatie en jou op waarde schat en de bereidheid toont zich in te zetten! Nu ik zie dat mijn man, door zijn achtergrond volkomen onbekend met zaken als relatie-therapie en openhartigheid, zich over die griezelige afgrond heenbuigt en zich het onbekende instort, groeit niet alleen mijn respect maar ook mijn vertrouwen in hem en in zijn trouw aan mij met sprongen. De situatie zoals die was, van langs elkaar heen leven en nauwelijks betekenisvolle gesprekken voeren, heeft geleid tot zijn overspel. Nu die toestand afbrokkelt en we een nieuwe weg inslaan, neemt mijn angst voor herhaling af.
Toch is het opmerkelijk dat ik bij zoveel van jullie (Senna bv.) hetzelfde zie: mannen die niet begrijpen waarom je er na zoveel tijd nog altijd zo'n verdriet van kunt hebben. Mijn man zegt heel rationeel: 'Je maakt een keuze, verder te gaan met elkaar, je zet je eroverheen, waarom dan steeds weer dat verdriet?' Maar voor mij bestaat het naast elkaar: enerzijds die terugkerende pijn, anderzijds het groeiende vertrouwen. Juist met het groeien van mijn liefde voor hem doet het soms ook gemener zeer als ik het weer voor me zie.
Oh ja, niet onbelangrijk: op de terugweg van de kroeg gisteren haalde ik het nog eens aan, of hij het echt zo rot bedoelde als ik dacht. En nu kwam hij erop terug en herinnerde het zich nogmaals niet echt goed meer, maar zei dat hij de opleiding van passie tussen ons bedoelde, en dat het met haar helemaal niet zo hartstochtelijk was geweest, aangezien ze allebei flink in de olie waren. Dat deed me wel goed. Dat hij de laatste keer nog zo ver was gegaan dat hij weer heftig had gezoend en het zgn. 'droogneuken', verklaarde hij als dat hij zich schuldig voelde jegens haar, omdat hij verwachtingen had gewekt en dat niet waar kon maken, omdat hij niet verder wilde met haar. Ik had eerst geen boodschap aan zijn verdediging van 'zij wou het, ik niet' maar begin dat nu wat te begrijpen.
Hoe dan ook, het blijft moeilijk. Maar ik heb er wel steeds meer vertrouwen in dat we hier doorheen komen. Als hij zich maar niet steeds schuldig voelde als ik huil. Het gaat er niet om dat hij zich schuldig voelt als ik mijn verdriet laat zien, jullie wel? Meer alleen dat hij het ziet, erkent, me vasthoudt. Spijtbetuigingen hoef ik niet meer, dat heeft hij genoeg gedaan en ik geloof het wel.

puinhoop

"Maar voor mij bestaat het naast elkaar: enerzijds die terugkerende pijn, anderzijds het groeiende vertrouwen. Juist met het groeien van mijn liefde voor hem doet het soms ook gemener zeer als ik het weer voor me zie."

Even de generalisatie over mannen voor lief nemend is wat je schrijft enorm waar natuurlijk. Hoe meer de positieve gevoelens terugkomen en de overhand nemen, hoe pijnlijker eigenlijk het hele gebeuren wordt -want zooooo onnodig- en je er daardoor juist weer meer mee bezig bent. Als een golfbeweging.

Hier versterkt dat elkaar weer. Ik krijg er 'last' van door verschillende triggers, mijn vrouw gaat gevoelsmatig mee in de teneur i.p.v. er niet aan toe te willen geven en waar ik op dergelijke momenten naar verbinding zoek lijkt er dan ineens weer een beekje tussen ons in te staan waar mijn vrouw niet overheen lijkt te willen springen om me te laten zien dat het 'aan' is tussen ons en niks daar verandering in gaat brengen. Ik baal van dat soort momentjes.

Gisteravond weer eens te horen gekregen 'dat we er nog niet zijn', ze had een mindere dag wat ik merkte. Zo'n opmerking vind ik lastig te plaatsen. Spreek nou *** eens je *blinde* vertrouwen in ons uit.

Dank je dat me het niet kwalijk neemt, dat seksime, maar sorry ervoor. Ik heb jou altijd in gedachten als juist een uitzondering in het geheel. Niet alle mannen en vrouwen zijn gelijk, natuurlijk, ik zie alleen wel veel reageren op dezelfde manier, daarom.
Ja, dat vertrouwen heb je keihard nodig. Niet dat voorbehoud, niet die reserve, alsof je een werknemer bent in zijn proeftijd, maar voluit de overgave: we komen er wel. Het staat m.i. het genezingsproces ook in de weg als je je daar niet voor uitspreekt.

Zeg JJ, ik lees dat boek van Esther Perel nu steeds over en er staat een hoofdstuk in wat me erg aan jou en je vrouw doet denken. Waarom een vrouw zich geen seksueel wezen voelt bij haar eigen man, maar bij een ander wel. Ik herken er veel van jouw frustraties en uitspraken in en denk dat het goed zou zijn als jij dat ook las. Ik zal straks even kijken op welke bladzijde het staat. Het is helaas nog niet in de bieb, maar je kunt het wel via Marktplaats of bol.com verkrijgen denk ik. Kort tipje van de sluier: een vrouw die thuis opgeslokt wordt door verantwoordelijkheden, de rol van moeder en echtgenote neemt, moet juist omdat ze dan in de eerste plats aan anderman belangen denkt, haar eigen 'egocentrische' verlangens opgeven, zoals seks. Ze kan haar seksuele wezen niet uiten temidden van die rollen. De man in het voorbeeld is gefrustreerd en pijnlijk geraakt omdat hij eerst dacht dat ze gewoon niet zo van seks hield. nu denkt hij dat ze het wel wil, maar niet met hem en dat raakt hem natuurlijk recht in zijn hart. maar zo eenvoudig ligt het niet. Het ligt niet aan hem als man of mens, maar zit in haar, in de rollen die ze hebben.
Ik zoek het op en laat het je weten. Dat zou je best eens kunnen helpen, troosten en geruststellen in elk geval, dat het geen afwijzing is van jou als minnaar. Sowieso lijk je me een heel gevoelige man waar een vrouw heel blij mee kan zijn Hè, ik wens je zo toe dat dat weer terugkomt. We weten allemaal hoe rot ook jij je voelt.

wispelturige vrouw

"Sowieso lijk je me een heel gevoelige man waar een vrouw heel blij mee kan zijn"
Klopt helemaal, maar sorry Puinhoop. Ik ben bezet, en jij ook.

-----------

Vrouwen,.. of mijn vrouw. Af en toe begrijp ik er nog maar weinig van...

Afgelopen weekend was een flinke dip. Mijn vrouw gaf aan dat haar twijfels of ze mij wel genoeg kon geven er weer waren. Een paar dagen daarvoor was ze nog begonnen over een dure reis die we met onze laatste centen maar moesten maken begin volgend jaar. Ze benoemde zelf dit contrast in haar gevoelens. Doorgaans ben ik haar veilige haven, wil ze zo graag bij me zijn, knuffelen met me en soms slaat het even door de andere kant uit. Op dergelijke momenten gaat ze ook downplayen wat ik aan argumenten breng wat we allemaal samen hebben, hoeveel verder we zijn dan jaren geleden, waarom we nog steeds groeiende zijn en er na 9-10 maanden 'herstelperiode' echt nog niet hoeven te zijn, we helemaal geen haast hoeven te hebben.

We móeten niet x keer vrijen per maand, we móeten niet elke avond met elkaar doorbrengen, je bent een goede vrouw voor me waar ik nog helemaal geen afscheid van wil nemen. Nee, we zijn nog niet perfect, maar welke relatie is dat wel? Het gras wordt groener waar je het water geeft.

Ze had weer gekeken op de website van de sociale huur bekende ze desgevraagd. Waarom ben je daar toch nog mee bezig als je met mij verder wilt? Selffulfilling prophecy op die manier. Hou er toch mee op plan B aandacht te geven.

Ondertussen word ik overladen met hartjes in de app. Er naar vragen, of dat dan allemaal geacteerd is dan is dat niet waar. Alle positieve dingen die ze zegt, die ik zie, het is allemaal waar volgens haar. Ze houdt van me, daar is niks aan gelogen.

Maandag na het werk verontschuldigd ze zich voor haar opmerkingen in ons gesprek, dat ze dat niet moet doen zo'n twijfel zaaien, dat het haar spijt dat ze zo'n warboel is en lijkt de koude lucht weer helemaal verdwenen. We geven elkaar een minuten lange knuffel.

De rest van de week voel ik desondanks een spanning, merk ik dat mijn focus op haar weer teveel aanwezig is. Al het positieve dat ze doet voelt ineens weer geforceerd, terwijl dat waarschijnlijk niet eens zo is, maar dat is dus de impact van zo'n twijfelgesprekje.

Dit, in een enorme nutshell, hoe het gaat in huize JJ.

Heel vaak héél goed, heel soms ineens een schop in mijn b*llen die ik op de een of andere manier langer blijf voelen en me weer aan al het positieve dat ik denk te hebben gezien de afgelopen maanden doet twijfelen.

En ik weet wel wat helpt hoor, dat is niet zo ingewikkeld. Dat ze me eens beetpakt, heel stevig beetpakt, me liefdevol aankijkt en vol overtuiging zegt: Lieve man van me, ik WIL niet weg, ik GA niet weg. Ja, we zijn er nog niet, MAAR we gaan er zeker wel komen!! BAM!

Het gevoel dat ik niet meer op de rand van het ravijn sta, maar veilig op 50 meter afstand. Dat zou prettig zijn.

Waar ligt voor jouzelf die grens? Als zij die geeft of is die er voor jouzelf ook?
Puur belangstelling, ik weet wat ik eerder heb gezegd, maar daar doel ik met deze vraag niet op.
Ik ben oprecht belangstellend hoe verschillende mensen hiermee omgaan en hun grenzen bepalen en bewaken.

Wat vervelend zeg dat je weer even de twijfels over je heen gekregen hebt wat jou dan weer aan het wankelen maakt. Zo te lezen blijft het een enorm lang proces. Gelukkig lees ik ook bij je dat het vaker goed dan slecht gaat!

Maar wat Bobbie vraagt ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar. Wat is jouw grens? Of verleg je telkens te grens? (Wat ik zelf nml vaak doe merk ik)
Het lijkt me in jouw situatie zo lastig dat je vrouw degene was die vreemd is gegaan, maar ook degene is die de twijfels heeft. Dat zou mij dan enorm lastig lijken. Ik heb iig veel respect voor je geduld! Daar kan mijn man nog wel wat van leren;-)

Bij ons is het nml zo dat hij er volledig voor wil gaan, geen twijfels heeft over ons, spijt heeft en door wil. Ik ben daarintegen de twijfelaar die het niet los kan laten. Ik merk dat ik niet goed weet wat ik nu echt wil. Wat me enorm onzeker maakt. Dat merkt hij natuurlijk en dat maakt het lastig omdat dat voor hem een onderdeel is wat hij zelf niet in de hand heeft. Hij kan nog zo goed zijn best doen maar mijn gevoel moet weer goed zijn en ik vind het lastig te bepalen wanneer ga ik nu het gelukkigste zijn. Ik kan het niet doorbreken waardoor ik de laatste weken een enorm emotioneel wrak ben. Laatste dgn flink ziek geweest ook waardoor ik helaas de therapie heb moeten verzetten. Enorm balen want nu duurt het weer een paar wkn voor we terecht kunnen. waarop mijn man zegt we kunnen het zelf ook wel...

Afgelopen weekend hadden we heftig gesprek. Hij vroeg me letterlijk of hij zijn koffers maar moest pakken om me de rust te geven. Ik heb hem toch tegengehouden dus ergens in mijn hart wil ik toch dat hij blijft.
Ik merk dat mijn man voor mij onder een vergrootglas ligt dus alles wat hij doet of zegt kan al heel snel een ergernis voor mij worden. Alsof ik tegen mezelf wil zeggen: zie je nou wel, stop er nou maar mee want het werkt toch niet.

Pffff sorry moest het weer eventjes kwijt. Ik neem jullie adviezen altijd van harte aan maar vind het ooit zo verdomd moeilijk om ze toe te passen. Maar iig dank voor jullie steun!

grens

Weet je Senna, dat hele vreemdgaan, of huwelijk lozen en heel snel in de armen van een ander springen, hoe we het ook willen noemen. Het zal me wat inmiddels. Ja, ik word nog wel eens wakker met beelden in mijn hoofd.

Maar weet je, die beelden komen vooral in perioden dat de aandacht naar mij lijkt te verslappen, zoals deze week dat de twijfel wordt uitgesproken en ik gevoelsmatig naar alle kanten geduwd word.

Ik ben zo klaar met de onrust deze week. Het ligt vast grotendeels aan mij, mijn onzekerheid, mijn honger naar bevestiging, maar ze doet er te weinig aan om de onrust weg te nemen. Ze kruipt tegen me aan in bed, en dat vind ik ontzettend fijn, en op de bank voor de tv wil dat ook nog wel eens gebeuren, maar een spontane knuffel, een spontane opgewekte kus, laat staan een zoen, ze zijn er zo weinig de laatste tijd.

Ze zegt met woorden dat ze van me houdt, dat ze de boel de boel wil laten, dat ze blij is met de ruimte die ik haar geef. Dat ik me niet teveel moet wegcijferen en haar maar continue haar zin moet geven. Maar ze zegt nooit overtuigend 'ik ga niet bij je weg'.

Op de momenten dat ik me uitspreek over de hang naar intimiteit voel ik me bijna bezwaard, alsof het iets onredelijk is waar ik naar verlang. Op het woord 'geil' lijkt bijna wel een taboe te rusten. Het komt weinig in haar op dat, ondanks dat zij minder de behoefte heeft, ik wél de -noem het basaal en plat- druk voel oplopen als het een tijdje uitblijft. Mijn ogen dan anders naar haar gaan kijken, nog steeds mijn lieve mooie vrouw, ook lustobject wanneer ze bijv. de douche instapt, hopend dat ze me zo lief vindt dat ze haar handen niet van me af kan houden. En die hoop creëert afwijzing en teleurstelling die ik probeer voor me te houden. En dat doet zij niet eens bewust, dat is wat ik mezelf aandoe door de hoop en verwachting.

En dan komen die beelden weer van hun samen steels kijkend op de foto, de woorden 'we vreten elkaar op als we elkaar maar aankijken'. Ik heb gelezen wat Puinhoop erover zegt m.b.t. Perel, ik hoop maar dat dat ergens waar is en ze me op termijn weer als minnaar kan gaan zien.

Zelf nu ik dit schrijf voel ik me bezwaard. Omdat ik weet dat ze mee kan lezen en de kans dus groot is dat ze dit leest (hi schat). En dat ze dan conclusies gaat trekken die niet terecht zijn. Want ik héb geduld, ik stel me ruimdenkend op, buig waar ik kan buigen Ja, af en toe gooi ik een proefballonnetje op, en soms reageer ik gefrustreerd, niet is minder menselijk.

Waar ligt mijn grens vragen jullie? Die is nog lang niet bereikt, want ik weet wat we allemaal hebben, hoeveel goeds er in onze relatie aanwezig is, ik weet waar we vandaan komen en het is ingewikkelder dan enkel de fase vorig jaar overwinnen. We moeten niet bij wat tegenwind opgeven, zo simpel mag het niet zijn.

Ik hoop gewoon dat mijn vrouw op een dag uitstraalt dat ze ontzettend bang is MIJ te verliezen. Zich aan mij vastklampt zoals ik aan haar heb gedaan volgens haar. En ik zeg niet dat ze NIET bang is mij te verliezen, maar na de woorden van twijfel afgelopen weekend merk ik dat ik onrustig wordt van alles dat ze doet en zegt deze week, het vergrootglas er te dik bovenop ligt en ik zo hoop op wat ik eerder al schreef:

"En ik weet wel wat helpt hoor, dat is niet zo ingewikkeld. Dat ze me eens beetpakt, heel stevig beetpakt, me liefdevol aankijkt en vol overtuiging zegt: Lieve man van me, ik WIL niet weg, ik GA niet weg. Ja, we zijn er nog niet, MAAR we gaan er zeker wel komen!! BAM!"

Gisteren op stap geweest, de aandacht krijg ik wel. En dat is prettig voor het zelfvertrouwen en nee, mijn ring zit gewoon om mijn vinger, haar foto in mijn portemonnee en ik ga zeker niet te ver. Vandaag niet, morgen niet, nooit niet.

Ik wil hem maar van 1 vrouw. Mijn vrouw.

" Het gevoel dat ik niet meer op de rand van het ravijn sta, maar veilig op 50 meter afstand. Dat zou prettig zijn."

Zo dan. Die komt bij mij, terwijl ik je niet eens ken, keihard binnen.
Heb je exact deze woorden weleens tegen je vrouw gezegd?

Ravijn

Ik durf echt niet te zeggen of ik ze exact zo gezegd heb, ongetwijfeld iets van dergelijke inhoud wel. Ze weet het ook wel, dat ze me onrustig maakt met bepaalde uitspraken en het uitblijven van zekerheden.

Ik wil het hier niet doen overkomen alsof het zwaar negatief gaat ineens.
Alleen de spanning is voor mij deze week ineens terug en wil daar enorm graag vanaf. Het ene moment bellen we even (werk) zoals gisteren en is de lucht snel geklaard, 's avonds kan de stemming ineens omslaan, voornamelijk door mezelf waarschijnlijk.
Dat is f*cked up op het moment.

Even doorbijten dit drukke weekje...

‘Hou je nog wel van mij?’

Lang geleden heb ik mijn man in een boze bui die vraag gesteld. Hij keek mij aan met een gezichtsuitdrukking van ‘ hoe kan je daar aan twijfelen?’. Hij vroeg dit ook aan mij.

Ik vroeg mijzelf ook af waarom ik die vraag had gesteld, het had eigenlijk gediend als een opening tot een gesprek dan als een op zichzelf staande vraag die mij parten speelde. Zijn reactie was voldoende; ik had mijn antwoord al.

Sommige mensen zeggen niet tegen hun partners dat ze van hen houden, maar ze houden wel van hen. Ik behoor daar ook toe.
Mocht mijn man mij zou vragen vaker te zeggen dat ik van hem hou, zou dat na verloop van tijd weer verwateren want zo zit ik niet in elkaar. Mijn blijk van houden van zit hem meer in de minder uitgesproken activiteiten. Daarin zijn man en ik gelijk en zodoende weet ik dat hij ook van mij houdt.

—-
De grens is voor mij de situatie waarin ik geen liefde meer voor hem zou voelen. Wanneer dat gevoel helemaal verdwenen is en ook niet meer terug komt.