Verder na ontrouw deel 4

Stip

Ik vind het een hele goede vraag. En heb die mezelf ook al veel vaker gesteld. Wat is het bij mij dat ik " accepteer" dat hij de therapie niet gaat volgen.

Vanmorgen nadat ik je post las ben ik er nog eens dieper over na gaan denken. En ik ben helemaal voor wat je zegt. Voorkomen is beter dan "genezen, in mijn geval exit"

Maar wat is er voor nodig hem zover te krijgen?
-Uit mijn dak gaan heeft niets geholpen.
- een rustig gesprek aangaan thuis heeft niet geholpen.
- een ( achterlijke, egoïstische )schoon vader die zegt waar is die flauwekul voor nodig helpt ook niet bevorderlijk
- een psycholoog die geen beginnen meer aan weet met hem. Wat ik geheel begrijp hoe laconiek hij daar zat. En alle mooie invullingen zelf wel wist.

Dus daar zeg je wat... de eerdere situatie met ik ga weg zijn wij gepasseerd. Daarna is hij zelf op zoek gegaan naar de therapie. Maar hij zet niet door.
Zijn eigen woorden deze ochtend nog, toen ik het weer aanhaalde waren: ik weet niet wat ik daar NU iedere week moet doen! Ik heb nu geen triggers. En al hebben wij de sleutel miss ik zal het toch ZELF moeten doen.

En daar lig ik dan weer jankend in mijn bed... van verdriet. Ik merk dat ik dat "los" begin te laten.
Ik ben aan het vechten tegen de bierkaai... Hij gaat die therapie niet in.
Morgen heb ik besloten het nog eenmaal aan te kaarten bij systeemtherapeut, hoe erg ik er mee zit. Misschien helpt dit nog. Maar eigenlijk heb ik die hoop al opgegeven. Want ik praat tegen een blok beton.
Het enige wat ik dus weer zou kunnen doen..is mijn grens aanpassen.
" ik ga weg als je de therapie niet doet"
Dan doet hij het stip. Maar dat voelt voor mij als hem iets opleggen en dwingen. En totaal niet helpend is bij HEM. Bij mij wel. Het stelt me misschien gerust, maar ik heb er nu een andere gedachte bij. Begrijp je me? Dan doet hij het maar even tussen de aardappels en groente door.
( ik hoor hem zuchten hèhè zo daar zijn we weer vanaf, en niet eens op een botte manier maar hij ziet het nut er niet van in, alleen van het samen gaan omdat het mij vooral helpt)

Enige wat ik voor nu kan doen, na morgen is wachten tot mama overlijd ( paar maanden ) en hij dan misschien doorpakt. Wat hij daar toen zei en aangaf. Dat hij dan hulp wil.
Ik weet het idd niet. Misschien is het dan te laat.

Voor mij in iedergeval wat ik doe is rust proberen te krijgen in mijn hoofd, mezelf recht aankijken in de spiegel en hulp van ook eigen psycholoog om te kijken hoe hier mee om te gaan.
En ook uitgesproken, wat ik morgen ook weer aan ga halen is dat ik bang ben hij zichzelf weer compleet gaat verliezen, maar ik een soort van mezelf loskoppel... als zelf bescherming. Wat moet ik anders ????
En vraag me serieus af wat hij daarvan vind. En dan toch niet doorpakt.
Het is zoals hij zelf meent nu niet nodig.

Miss

Mijn mening is: het gedrag (seksverslaving, aandachtsverslaving) van je man komt voort uit een diepe verwonding. Het gedrag is daar een exponent van. Hij kan dat wel vermijden en het siert hem dat hij dat wil, maar zolang hij vindt dat het probleem daar in zit en niet in die onderliggende laag, schiet het niet op en ligt acting out gedrag om de hoek.
Ik voel zoooo met jou mee: je denkt "man laat je toch helpen, doe het voor mij, doe het voor ons, doe het voor ons kind" . Maar het kan zijn dat hij het (nog) niet kan, of nooit kan, omdat de pijn die er onder ligt gewoon te zwaar is...

En daar helpt geen lieve moedertje aan. Elke interventie van jouw kant is nutteloos zolang hijzelf niet aan die onderliggende pijn wil werken.

En ja, dat is heel hard om onder ogen te zien.

just my two cents. Sterkte

Dubbel, Miss

" Dan doet hij het stip. Maar dat voelt voor mij als hem iets opleggen en dwingen. En totaal niet helpend is bij HEM. Bij mij wel. Het stelt me misschien gerust, maar ik heb er nu een andere gedachte bij. Begrijp je me? Dan doet hij het maar even tussen de aardappels en groente door."

Ja Miss ik begrijp je. Je zou zo graag willen dat hij het uit zichzelf doet. Dat doet ie dus niet. Ja, even ; als 't water 'm aan de lippen staat. En dan toch maar niet. En wat Mari zegt kan heel goed; dat de onderliggende pijn te groot is. Kan ook zijn dat hij die pijn uiteindelijk best handelen kan - met hulp. Kan zijn dat hij er voor weg loopt; gewoon , omdat hij dat al 15 jaar lang doet.
En natuurlijk is het 't best als hij het uit zichzelf doet. En natuurlijk kan hij 't doen enkel om 't af te strepen. Z'n afspraak nakomen en that 's it. Dat gaat hem niet helpen. En jou ook niet. Nu niets doen gaat hem ook niet helpen en jou ook niet.

Dus wat is er te verliezen? In het ergste geval helpt 't geen zak, zet hij zich niet in. In het gunstigste geval wordt hij geraakt en zet het hem in beweging.
Ik zie geen nadeel en wel kans op winst. Ff praktisch gedacht;-)

" Zijn eigen woorden deze ochtend nog, toen ik het weer aanhaalde waren: ik weet niet wat ik daar NU iedere week moet doen! Ik heb nu geen triggers. En al hebben wij de sleutel miss ik zal het toch ZELF moeten doen."

Hij heeft nu geen triggers. Dat is superfijn! Compliment waard. En juist dan het moment om verder te kijken- om te voorkomen dat het weer mis gaat. En ja; hij moet het zelf doen. Moest de afgelopen 15 jaar ook- is niet gelukt. Werkelijk naïef om te geloven dat het nu zomaar wel lukt. Alhoewel ik zeggen moet dat man hier weinig sessies nodig gehad heeft om tot goede inzichten te komen en gedrag te veranderen. (ik had er meer voorlopig;-(

" ...een psycholoog die geen beginnen meer aan weet met hem. Wat ik geheel begrijp hoe laconiek hij daar zat. En alle mooie invullingen zelf wel wist."
Ik vraag mi wel af of hij op de goede plek zit met een psycholoog die 't niet meer weet en een team wat met de handen in het haar zit. (had je eens geschreven toch?)
Zou mi weinig vertrouwen geven. Vraag mij ook af of man zich daar in juiste handen voelt. Kan ook een reden zijn om niet verder te willen- voelt hij zich veilig daar? Is er overwicht- 't vertrouwen geven dat hij wat leren kan?

Weet je Miss, natuurlijk is onze situatie mijn referentiekader. En elke situatie s anders. Misschien sla ik de plank finaal mis. Maar ik heb zo het gevoel dat jullie wat laten liggen.

" Enige wat ik voor nu kan doen, na morgen is wachten tot mama overlijd ( paar maanden ) en hij dan misschien doorpakt."

Ik denk dus dat er meer mogelijkheden zijn. Daarbij zou ik niet maanden wachten tot schoonmoeder er niet meer is. Kan zomaar langer duren dan je denkt- en al die tijd staat hij (jullie?) op hold. Met het risico dat jullie /hij weer opgeslokt wordt door het dagelijks leven met verdriet/onzekerheid/zorg en doorhobbelen. Poeh - niets veranderd en dan verwachten dat hij stand houdt. Bijna onmogelijke opgave denk ik dan.

Moeilijk moeilijk Miss.
Ik denk veel aan je.

Oh nog iets

Kennen jullie mensen in soortgelijke situatie?Mijn man was op gegeven moment z'n schaamte voorbij. Wilde best graag met een andere man hierover praten. Er waren een aantal vrienden op de hoogte van onze situatie. Wanneer man in 1 op 1 gesprek iets aankaartte over zijn gevoelens/gedrag tov vrouwen gaven deze vrienden niet thuis. Man was teleurgesteld hierin.

Jaren later ging er een koppel uit elkaar die wij oppervlakkig kende. Ik had de indruk (intuïtie denk ik) dat er hetzelfde speelde. Man heeft man van dat koppel aangesproken en de uitnodiging neergelegd voor een gesprek- omdat er misschien wel overeenkomsten waren. Dezelfde avond werd er een afspraak gemaakt en volgde er een goed gesprek. (m'n intuïtie was juist). Koppel is wel gescheiden (dat dan weer wel;). Die man gaf later wel aan dat het gesprek voor hem zo helpend was, het gevoel niet alleen met deze gevoelens/gedachten te worstelen.

Ik heb hier veel gedeeld.
Als je man niemand heeft maar wel zou willen wil ik manlief wel vragen of hij in gesprek wil.

Vrienden

Ik herken hoe vriendschap maar een dun lijntje kan zijn, te dun om daarop terug te kunnen vallen. Hier heeft man een groep vrienden die hij al jaren kent. Maar hij weet ook hoe lachwekkend gedaan wordt als een paar vrienden er een zootje van maken en zodoende ruzie met hun vrouw krijgen. Net een kippenhok en een sneeuwbal tegelijk. Zoiets kan een man weerhouden om over zijn onrust binnen het huwelijk te praten.

Eens sprak ik de vrouw van een goede vriend. Het was niet de bedoeling om over de situatie met zijn moeder met de vrouw uit te wijden, maar heel verbaasd was ze ook niet omdat ze zelf al eerder acties had gezien die haar wenkbrauwen deed optrekken.
Ze vroeg of haar man met mijn man hierover mocht praten. Ik zei dat het niet nodig was omdat ik het vreemd zou vinden als hij wel tot inzicht kwam als hij met een vriend sprak.
Ik moest het zelf doen; praten, evenwicht vinden, en de vuile was binnen houden om het vertrouwen in mij, zijn partner, niet kwijt te raken.

Het vertrouwen van een man in zijn vrouw verliezen wanneer zij met bekenden zonder zijn medeweten er over gaat praten, is net zo funest voor herstel als een vrouw die haar vertrouwen in haar man verliest wegens ontrouw. Als één van de twee met buitenstaanders/ vrienden praat over iets privé, dan zakt de bodem onder je voeten vandaan.
Dan is in meeste gevallen de bedrogen vrouw nog verder van huis; als twee mensen het vertrouwen in elkaar verliezen, wordt de kans op herstel een langere zoektocht. Want naast haar zoektocht naar vertrouwen in hem, speelt er dan ook een zoektocht van hem naar het vertrouwen in haar.

Als ik mijn man zou voorstellen om met de onbekende partner van een onbekende forummer te mailen, zou hij mij deze actie niet in dank afnemen. Zoals een geïnitieerd gesprek met een goede vriend ook in verkeerd aarde zou vallen. En dat terwijl het hier niet eens om ontrouw gaat. Het gaat om de vuile was, die hangt hij niet graag buiten.

Ik ken mijn man en hij heeft een klein hartje. Dat vraagt om een overwogen werkwijze, die in kleine stapjes gestaagd vorm krijgt. Maar ik heb geduld.
Daarom moet ik in gesprekken niet te veel op mijn strepen staan waardoor er ruimte ontstaat waarin hij zijn gevoel met mij kan delen, aangezien hij zijn gevoel aan niemand anders toe vertrouwd.

Ja maar flanagan

Het ene is toch wel meer om te schamen dan het andere.
En daarnaast ga ik niet stikken in hetgeen ik niet over mezelf heb afgeroepen. Juist door te praten ( beperkt en met mate, zonder alle details) kreeg ik het veel sneller op een rijtje.
Waarom zouden stellen geen hulp uit eigen kring of van wildvreemden mogen krijgen?
Waarom moet de bedrogene zich stil houden om te zorgen dat de bodem niet onder zijn of haar voeten vandaan zakt?
Waarom moet de bedrogene de ander beschermen? Ik deed dat wel in meer of mindere mate, maar had er geen behoefte aan.
IK wilde beschermd worden en daar heeft hij toen in gefaald.
Ik ga ook niet betuttelen voor het andere "partnertje"; als je geen vuile was buiten wilt, zul je moeten wassen alsof je leven er van afhangt.
Maar een andere vrouw of vrouwen is geen kattenpis en de manier van omgaan met ook niet.

Doel

In een crisis wordt elk mee naar beneden gezogen, elk lijdt eronder, wat de aanleiding ook is; het huwelijk staat op springen voor jou en ook voor je man.

Ik geef niet aan dat je geen hulp mag krijgen; het hangt van de twee personen af of hulp zinvol is of niet. Bij echtpaar A kan het werken, maar bij echtpaar B niet.
Je kent je partner en je weet wat werkt en wat niet.
En ondertussen stel je je in op een route waarbij je je richt op je beoogde doel; allebei uit die crisis komen en kijken of er dan nog ruimte is voor een toekomst.

Erger

‘Het ene is toch wel meer om te schamen dan het andere.’

Is dat zo? Maakt het voor de bedrogene uit hoe vaak het gebeurd is? Hoe vaker, hoe erger, omdat de kans op herhaling groter is?
Ik denk dat de emotie en de weerbaarheid van de bedrogene zelf, bepalend is hoe frequent en heftig de emotie van het vreemdgaan beleefd wordt, gevoed door factoren als eerlijkheid en betrokkenheid. Oftewel, iemand die maar één keer bedrogen is, kan zelfs meer pijn voelen dan iemand die vaker bedrogen is maar zelf ook iets afstandelijker of vrijer in het huwelijk staat.
En zo gaat dat ook op voor de oorzaak van welke crisis dan ook; de waarde voor eerlijkheid en openheid kan voor een persoon is een maat van de beleving. Is eerlijkheid een zwaarwegende factor voor een persoon, dan kan is het moeilijk je ogen sluiten voor leugens. Het is niet nodig om te spreken over erger dan...

Het is wel van essentieel belang dat je man geen contact meer heeft met de persoon die aanleiding gaf tot een crisis. Als dat niet mogelijk is, vb werk of buurvrouw of etc., blijft het zeuren en vraagt het meer tijd om het een plek te geven..

De vuile was niet buiten hangen

Ik vind dat zo vreemd: mensen die niet praten over de moeilijkheden binnen hun relatie met hun beste vrienden. Uit een soort van veronderstelde solidariteit neem ik aan? En het wel doen gaan vergelijken met vreemdgaan? Of lees ik nu verkeerd.?

Ik vind het niet meer dan normaal dat je praat over je moeilijkheden binnen een relatie. Ik mag ook hopen dat mijn partner dat doet met vrienden. Het feit dat ik het altijd ben blijven doen is mijn redding geweest, toxische relaties floreren bij geheimhouding.

Maar daarbij: hier doen we toch niet anders? Waarom kan het hier wel en elders niet?

Bescherming

‘IK wilde beschermd worden n daarin heeft hij gefaald’. Dat snap ik, ik wil ook dat mijn man mij steunt boven anderen. Wel zo veilig..
Alleen is dat tegelijkertijd ook een kwetsbare positie; je schiet in de slachtofferpositie wanneer bescherming het aflaat.
Wat ook voorbij komt, voorkom dat je die slachtofferpet opzet. Sta op eigen benen en bepaal zelf het tempo.

Juist wel heel erg open geweest

Zowel hier als in real life. En dat was mijn redding. Vooral omdat ik zelf anders in mijn eigen gedachten- en emotiekringetje was blijven ronddraaien. Ik had juist enorm veel behoefte aan inzichten van anderen.
Nu was mijn situatie in eerste instantie iets anders dan ontrouw, man wilde scheiden. Voor mij totaal onverwacht, ik had me niet in mijn eentje overeind kunnen houden, dus heb direct hulp en steun gezocht bij familie en vrienden en hier. En die ook gekregen gelukkig. Naast dat ik wat verderop in het traject therapie en coaching heb gehad.

Man, die verder veel gelijkenis vertoont met een oester, heeft trouwens ook in die periode veel gesproken met vrienden. En een psychiater. Omdat je toch, denk ik, behoefte hebt aan andere invalshoeken om je eigen standpunt te toetsen en bepalen.

Het idee om alles vooral zelf te verwerken, zelf veranderingen in gang te zetten, en te verwachten dat je dat ook lukt, zijn voor mij vreemd. Je zit samen (na in ons geval 27 jaar) zo vast in een bepaald stramien, dat het heel moeilijk is daar objectief naar te kijken, je aannames en je invloed op elkaar te herkennen en je emoties te sturen, dat je daar bijna per definitie hulp van buitenaf bij nodig hebt.

Flanagan, ik vind het heel erg knap dat jullie het zelf hebben gedaan/doen, maar ik denk echt dat jullie uitzonderingen zijn. En ik ben het eens met Bobbie, dat de vuile was binnen houden in een geval van bedrog heel erg voelt alsof de vreemdganger uit de wind gehouden wordt, ten koste van degene die bedrogen is. Maar ik kon het niet, en ik ben ook erg blij dat ik het niet gedaan heb.

Mari,

Ik durf ‘het wel buiten hangen van de vuile was’, niet te vergelijken met vreemd gaan. Ik gaf aan dat wanneer de vuile was in een vriendengroep ter sprake komt, dit het herstel ook kan benadelen. Dat hangt ook helemaal van de vrienden af. Bij sommige vrienden heeft het baat, bij anderen werkt het averechts.

Hier op het forum is er sprake van anonimiteit; het schaadt niet de verstandhouding met vrienden.
Eens besprak ik met een familielid een voorval en ik gaf aan dat ik zelf met de benadeelde zou praten en ik vroeg het familielid dat ook aan mij te over te laten. De volgende dag had het familielid de benadeelde opgebeld met de intro’ wat heb ik nou gehoord...’. De benadeelde was gebelgd, ook op mij. Dat hakt in het de vertrouwen en respect voor diegene waarmee je een situatie denkt te kunnen bespreken.
Een forum is dan veiliger.

Flanagan

Ja nu begrijp ik er meer van: het gaat om gemeenschappelijke vrienden. Ik heb altijd mijn eigen vrienden gehouden en die weten alles van me. Ik ben er ook erg voor dat partner eigen vrienden heeft met wie hij dingen deelt en gelukkig heeft hij dat ook. Bij gezamenlijke vrienden zou ik het ook niet doen denk ik, uitzonderingen daargelaten

Gemeenschappelijke vrienden

Wij zijn al zo lang bij elkaar, dat wij veel gezamenlijke vrienden hebben. Ik was pas 17 toen ik man leerde kennen, dus ik moest mijn leven eigenlijk nog beginnen. Natuurlijk hebben we allebei mensen uit onze (voormalige) werkkringen, en ik heb mijn eigen familie, maar de echt goede vrienden zijn eigenlijk allemaal gezamenlijk. Toch heeft mij dat niet tegengehouden. Sterker nog, bij ons is de band met al die vrienden alleen maar beter geworden. Ik geloof dat wij daar dan weer de uitzondering in zijn, maar er is echt niemand geweest die partij heeft gekozen, terwijl het er toch lang naar uitzag dat we uit elkaar zouden gaan, en ondanks dat de keuze van man om te scheiden bij heel veel vrienden en familie niet op veel begrip kon rekenen. Maar je bent nu eenmaal vrienden, en voor mijn familie geldt, hij is wel de vader van mijn kinderen.

Ik weet natuurlijk niet hoe het verder was gelopen als we echt uit elkaar waren gegaan. Dan zouden er toch wel vrienden zijn geweest die meer naar hem of meer naar mij toe zouden trekken denk ik. Maar met mijn familie heb ik altijd besproken dat ik graag wilde dat we alle feesten samen zouden kunnen blijven vieren, dus dat ik het belangrijk vond dat ze ook voor hem open bleven staan. Mijn ouders vonden dat (uiteraard) lastig, mijn zus ook, maar mijn broer en mijn schoonzus en zwager zijn hem altijd gewoon als hun zwager blijven behandelen. Gelukkig maar, want nu we toch samen verder zijn gegaan heeft dat niet voor ongemakkelijke situaties gezorgd.

Ik vond en vind het heel erg fijn dat we met alle mensen in onze omgeving zo open hebben kunnen praten over onze problemen. Dat heeft echt geholpen, en heeft ook voor een verdieping in veel vriendschappen gezorgd.

Pennenstreek

Een paar jaar voor het conflict waarin mijn man, naar mijn inzicht, mij niet steunde, hadden we samen een conflict met school te verwerken. We waren toen een echt team, zoals we al jaren een team waren.
Daarom was ik zo verbaasd, maar tegelijkertijd ook vol vertrouwen dat we dit dal ook wel uit zouden komen.

En als we samen iets deden, aan het huis op begeleiding van de kinderen, dan voelde ik ook die eenheid zoals tijdens het moeilijke proces in de jaren ervoor. Tussen ons tweeën zat het echt wel goed. Er was liefde voor elkaar, (ookal heb ik mij ook best eenzaam gevoeld).
Alleen die stoorzender moest niet zoveel ruimte krijgen van haar zoon. Dit klinkt wel onvriendelijk, maar ik had wel een gezin bij elkaar te houden. En de kinderen hadden ook last van de sfeer in huis. Nu, stap voor stap, is de stoorzender op een zijspoor gekomen, waar ik mij in kan vinden. Langzaam neemt het contact met de rest van zijn familie weer toe, nadat ze jaren weg keken.
Misschien dat ik daarom niet met hen over de impact kon praten; één loyaal gestemde was al meer dan genoeg. En mijn eigen ouders waren te oud om het te begrijpen.
Dan ga je juist op die dingen letten, die je bevestigen in het verbond tussen elkaar.

Pennenstreek, in jouw relazen las ik toendertijd ook hoe jullie met z’n tweeën dingen oppakten. Vb schuur aanpakken of je kinderen begeleiden met school. Ik las daarin het bewijs van liefde voor elkaar. Ik denk dat juist die zo onbelangrijke lijkende dingen, nodig zijn om te werken en geloven in herstel.
Ik ben blij voor jullie dat de storm voorbij is en dat jullie dit uiteindelijk samen hebben bewerkstelligd. Zo groei je naar elkaar toe.

Miss

Wat moeilijk allemaal! Kan het zijn dat je man inderdaad niet bij zijn diepe pijn wil komen? Of wellicht oprecht niet weet (nog) dat er veel werk aan de winkel is bij hem. Ik merk dat bij mijn man. Die gaat wel samen naar therapie maar de 1 op 1 sessies wuift hij wat weg. Heeft hij niet zo nodig en zijn wel klaar nu. Terwijl er veel te verwerken is. Therapeut geeft dat ook aan. We zitten hier nu ook op een kruispunt. Ik ben bereid ook met mezelf aan de slag te gaan. Man wil eigenlijk alleen gezamelijk aan de slag en ziet (nog) niet in dat een aantal zaken ook komen door patronen die hijzelf in stand houdt. Onze therapeut gaat erg voorzichtig te werk omdat hij wel doorheeft dat man anders het bijltje erbij neergooit. Maar geeft wel duidelijk aan dat man ook aan de bak moet. Lastig allemaal hoor. Ik wens je veel wijsheid. En ga vooral ook met jezelf aan de slag.

Dankjewel voor de reacties

Om even in te haken op het delen van heb ik daar geen invloed op gehad, Truus nummer 4 had heel mijn social media "vrienden' ingelicht omdat ze smoorverliefd was en niet wist waar missman was gebleven.. door mijn beste vriendin wist ze dat ik zijn vrouw was, dus als laatste kwam ze bij mij uit.. twee dagen na vriendin.... Dus even kort gezegd je hebt het niet altijd in de hand.
Verder heb ik met mijn dierbare verteld over de verslavingsproblematiek.
Zoals ik man hier in het begin van mijn rouwproces * anders kan ik het niet noemen* zwart maakte zoals ook JJ toen benoemde heb ik niet gedaan want ik zag ook wel in dat dat totaal niet helpend was maar de boosheid de overhand nam. Nu is het alleen nog maar verdriet. Boosheid word omgezet in verdriet.

@ stip, dankjewel voor je posts. Ze zijn zeker helpend. Vandaag kwam individuele therapie aanbod bij systeemtherapeut maar nee miss man gaat er nu niet aan verder werken. Alleen openheid geven in zaken en daden...
Het motto wat heb je te verliezen dan Alleen maar winst word weg gewuift. Niet nodig. Hij weet het wel.

Aan therapeut uitgelegd dat ik spartelend in het water lig door het stoppen en bijna verdrink, met een duivel op mijn nek... die me constant waakzaam houdt...
Peut zegt dat ik de duivel vanaf nu op zijn "bek moet slaan" en mag gaan kijken wat er gaat gebeuren of man daadwerkelijk eerlijk gaat zijn en loslaten dat ik 0 komma 0 controle heb. Alleen over mezelf.. zoals zeggen mijn man is verslaafd....

Ik vind het nogal wat. Dus kan er nu op het forum weinig over zeggen. Ik moet het op me in laten werken...
Het aanbod van je vind ik ontzettend lief. Ik zou het zo willen maar man staat daar nu niet voor open. Hij kijkt zelfs bij de ingang van de kliniek of er geen bekende geparkeerd staan. Want hij heeft het alleen met een paar dierbare gedeeld en verder wil hij (nog) niet.
Of misschien dat wat @ Mari zegt, hij kan het nog niet, misschien wel nooit niet. Zit er teveel pijn. En zal hij het nooit aan gaan vechten....
Ook dat besef ik steeds meer door je posts. Omdat je zelf die ervaring gedeeld hebt.
De tijd gaat mij uitwijzen hoe, wat en waarin verder.
Van peut moet ik gaan loslaten.. nog meer voor mezelf zorgen. Dat ik mezelf tekort doe in zo voor hem te blijven buigen.. Want blijkbaar vond hij dat ik dat toch nog te veel doe.. een eye opener.. weer... Dus ga daar nog verder mee aan de slag. Maar het maakt me bang of ik niet loskoppel van man..

Ik ben giga loyaal...( aan ouders, ook enorm veel therapie voor gehad jaren geleden) aan man..
Dat kwam voornamelijk vandaag aanbod. En wat maakt dat mij dat ik dat toch ben. Na zoveel bedrog. Ik ga het laten bezinken...
Ik wil nog zoveel type maar woorden schieten even tekort. Ik kom er later op terug...

@hoedan, precies... hoeft niet. Nergens voor nodig. Het gaat toch goed zo? Herkenning. Herkenning. Wat zijn mannen toch buitenaardse wezens. In een volgend leven ga ik samen wonen met een vrouw

Miss

Je klinkt zo wanhopig. Zou graag wat voor je inschenken en even goed voor je zorgen.
Denk aan je.

Miss

Ja weet je wat het is: je verwacht, geheel terecht, een redelijke reactie van hem. Een reactie zoals jij en ik zouden geven. Maar hij is ziek, een verslaafde is ziek. Ook al geeft hij er nu geen gevolg aan, hij blijft ziek totdat hij het in de ogen heeft gekeken.

Ik begrijp zo je wanhoop, dat je denkt 'man werk er toch aan'. Maar ik kan je meegeven: mijn ex werkte er echt ook heel erg aan, maar de onderliggende patronen bleven opspelen. Ook therapeuten weten niet altijd wat ze met zulke mensen (ERS) aan moeten. De oude overlevingsmechanismes zijn zo sterk.

Ik denk dat de therapeut heel goed doorheeft dat jij er alleen voorstaat nu, dat je nu voor jezelf en je zoontje moet zorgen.

Ik zou ook een warme arm om je heen willen leggen... ik weet hoe je het nodig hebt

Veel sterkte allemaal

Jammer, ook hier blijk ik niemand te hebben waar ik tegen kan praten. Ik denk dat mijn verhaal niet heftig genoeg is. Ik wens jullie allemaal het allerbeste en hoop dat jullie eruit komen met jullie partner. Veel sterkte en geluk.

Tomaatje84

Tomaatje84

Wellicht even eigen draadje opstarten?
Denk dat jouw ervaring ondersneeuwt in de andere discussies. Dat is jammer want jou gevoel als verraad doet niet onder voor elk ander soort verraad.

Ik heb een zelfde soort ervaring, dus snap je gevoel wel.

Stip en Marie

Dankjewel. Wat ontzettend lief...
Ik zou willen dat ik jullie in het echte leven kon. Het doet me goed, nog iemand te kunnen "vertrouwen" in een soort van... En gehoord voelen...
Marie ik heb je mail toen opgeslagen. Misschien dat ik toch nog eens als ik er behoefte aan heb ga mailen... als dat oké is.

Later kom ik terug. Nu mijn zinnen op het werk richten want dat is me veel te dierbaar om te verliezen tussen al het verdriet door. ( werk zelfstandig en wil mijn klanten niet kwijt)

Tomaatje, ik stel voor in jou draadje verder te gaan over jou ervaring. Heb daar gereageerd.
Veel liefs en fijne dag alle

Miss

Je mag me altijd mailen. Je hebt het emailadres nog, toch? Sterkte!

Vuile was

Even nog terugkomend op de vuile was buiten hangen....

Ik vond het in eerste instantie ook lastig om het binnenshuis te houden. We hebben er bewust voor gekozen om het niet aan familie etc te vertellen.
We hebben we allebei iemand waar we ons verhaal kwijt kunnen. Ik bij een goede vriendin en een collega en mijn man bij zijn vriend. Dus we kunnen er wel over praten maar hebben het niet naar buiten gebracht. Soms heb ik daar moeite mee (vooral in het begin) en wil ik het rond schreeuwen wat hij me aangedaan heeft. Maar daar heb ik niks aan. Het gaat me alleen maar moeilijker maken ben ik achter gekomen! De vrouw vd vriend van mijn man weet het nml ook. Zij was er achter gekomen voor ik het wist en is woedend. Ze wil geen contact meer met mijn man en vind het raar dat ik blijf. Ik heb er moeite mee om haar te zien. Als ik me dan bedenk dat je al die oordelen van iedereen krijgt dan zou ik dat erg lastig vinden denk ik.
De therapeut vond het goed dat we er wel over kunnen praten maar het wel voor ons zelf houden. Daarnaast wil ik mijn omgeving er ook niet mee belasten. Mijn ouders zijn bv erg beschermend en ik weet al wat hun advies gaat zijn, plus hebben ze al heel veel ellende aan hun hoofd op dit moment.

Dus tja het zal voor iedereen anders zijn. Maar ik denk op dit moment dat het voor ons zo goed is. En natuurlijk denk ik wel eens dat ik zo zijn hand boven zijn hoofd houd... maar goed hij heeft zijn schuldgevoel toch wel, of nu iedereen het weet of niet.

Hier gaat het nog steeds met ups en downs. Idd ook zo van vanuit mijn man: het gaat nu toch goed en we kunnen samen een mooie toekomst hebben...
volgende week eindelijk weer x naar de therapie. Mss dat zij hem duidelijk kan maken dat dat voor mij niet zo makkelijk gaat.

Sterkte Miss! Ik vind je heel krachtig dat je jezelf na iedere teleurstelling toch weer bijelkaar raapt en doorgaat! Respect en ik hoop dat het uieindelijk allemaal waard is!! Goed dat je aan jezelf gaat denken!!

Tomaatje

Ik denk dat jij exact hetzelfde gevoel hebt dan ons! Ook al is er geen affaire geweest je vertrouwen is wel geschaad! En dat doet pijn.

Mijn man miste ook de spanning en intimiteit terwijl ik ook daar mijn redenen voor had. Dus ik kan het me goed inbeelden. Praat samen en ga wellicht samen in therapie. Mijn man is geen prater en al helemaal niet over gevoel. Bij de therapie kan hij dat beter.
Sterkte en denk ook aan je!