Verder na ontrouw deel 4

Flanagan

Ik wil die gedachte heel graag, en doe daar echt mijn best voor. Maar doordat ik in alles altijd heel erg open ben geweest is het ontzettend moeilijk te geloven en te vertrouwen op die woorden, is niet dat ik het niet wil. Ik moet er nu op vertrouwen dat hij naar mij toe komt met die gevoelens.
Truus nummer zoveel vermijd. En maakt dat hij weg komt, als de widde weer.

Op zijn werk geen diensten meer draait waar hij door het bedrijf heen fladdert en zomaar een Truus tegen komt... want zo erg is het flanagan. Dat hij zelfs dat soort situaties vermijd. Dus niet Alleen Op stap kan.

Zo van alleen op pad sturen met zoon zijn sport moet waken op wie hij tegen komt in de kantine.

Hier is het niet de vraag doet hij het nooit meer? Wie komt hij tegen dat is de vraag. Deze gesprekken waren idd maanden geleden al aan de orde. Zo erg is het blijkbaar bij hem. Dat is wat ik laatst met "cocaïne verslaafde bedoelde "
De angst is er nu nog te veel, Ik kan het momenteel moeilijk verwoorden tegen over jullie.

Stip

De site meerdere malen bezocht. Past onder andere precies binnen het "plaatje".

Die kliniek waar hij/wij nu lopen hebben diverse profs zitten. Het team is al rond de tafel gegaan. Daar kwam emotionele regulatie stoornis uit. Adhd test en verslavingsdrang.
Allemaal mooie stempels waar ik idd weinig mee kan.
Wat dan nog als ik adhd heb? Dan ga ik wel extra sporten. Ik ga echt geen pillen innemen hoor ( zegt hij)
Ert traject gaat hij niet doen, omdat onze systeem therapeut het niet noodzakelijk vind. Het heeft met pannetjes te maken die overlopen.. Daar heeft hij niet veel last van. Want hij uit zich vanaf nu.
Wat ik posten geef hem een vinger en nee die therapie past niet bij mij. Ik ga het nooit meer doen omdat ik bewust ben van de pijn die ik jou doe.( Daar komt het even kort samen gevat op neer)

Hij "lult" me vast. Ik moet weer even op krachten komen de komende dagen. En zal al mijn vragen op een rijtje gaan zetten. Zodat ik het op papier heb bij de systeem prof. Daar hebben we ook een betere klik mee. Dus is geen man overboord dat hij de ert niet doet. Maar bied in gods gekleren iets anders aan. In plaats van een verslaafde naar "huis" te sturen. Dat deed mij zo flippen.

Hij had vandaag geen hulpvraag. Wat daarop haar antwoord was dan zijn we voor vandaag klaar.
Dat komt door zijn opstelling. Die, die ik hier boven profileer.
Dikke dikke tranen vloeien bij hem ( en bij mij natuurlijk nog meer, net wat jij had toen)
Het is 1 doffe ellende.

Hij ziet het zonnig in onze toekomst.

Verslaving drang kan ik nu nog in de groep gooien. Dat is wat ik zo ie zo doen. En misschien wel naar een andere prof. Maar het duurt zo eindeloos...
Naja je kent het. Niet op willen staan. Mijn benen zijn van lood en het is alsof de bodem van beton onder mijn voeten uit is geslagen.

Jezus wat klink ik depressief !!!! Ik ben nog nooooooit zo geweest. Ik lijk wel een kermis attractie maar het voelt voor nu ff zo omdat ik me machteloos voel.

Mari

Daar heb ik HEEL veel aan gehad. Meteen ook opgezocht. En hij past daar precies in. In vele. Daarom weten hun het ook niet.

De wisselende mote swings.
Ik kon daar nooit een hoogte van krijgen maar door de dagen / weken heen wel. Het inlezen.

Ook de verschillen in brein. Reptielen brein onder andere wat zorgt voor overleven. Het dus echt niet meer weten van wat er gebeurd is. Dat geloofde ik steeds niet.

Ik ga het ook opschrijven en donderdag mee nemen naar de systeem therapie.

Dankjewel, Mari volgens mij snap jij onderandere precies wat ik steeds post omdat je zelf met zn man te maken hebt gehad die binnen dit "rijtje" past.

Jullie alle bedankt voor de reacties en jullie mede leven.

En de gedachte

Die dan bij mij steeds de hoek om komt:

#Ach ze is er nog steeds#

Iemand sprak een tijd terug van gekke henkie. Nou zo voel ik me echt.

En nee dat ben ik niet en nee zo moet ik niet denken. Wat weet ik het allemaal goed in mijn hoofd. Maar mijn hart....

Miss,

Mensen die dat denken, kennen je zoon niet. Je gunt hem een moeder en een vader en een veilige jeugd.

Thnx

Dat is het.

Nog één

Dag allemaal,

Mijn naam is Billy Jean. Ik lees hier al bijna twee jaar mee in dit draadje nadat ik er achter was gekomen dat mijn man, toentertijd na een huwelijk/relatie van 24 jaar een vrouwelijke collega onder een mannennaam in zijn contactenlijst had staan. Deze vrouw was al eens twee jaar eerder voorbij gekomen in een app gesprek wat later gewist werd.

Hij beweerde bij hoog en laag dat er niets was, vele ruzies thuis, dame in kwestie er op aangesproken, ook totale ontkenning, maar...biechtte hij op, hij was wel meerdere keren naar de dames van plezier geweest. Oké, slik. Nou dan gaat er wel wat door je heen. Zeker aangezien mijn biologische moeder een (minderjarige) prostituée was toen ze mij kreeg. Ik ben dus het kind van een onbekende klant. Bij de geboorte heeft ze mij bij familie achtergelaten en verder nooit meer naar me omgekeken. Heb haar nooit meer gezien. Na de geboorte van ons eerste kind raakte ik mede door dit in een ernstige postnatale depressie.

Maar nog steeds ontkende hij bij hoog en laag dat er iets speelde tussen hem en collega!! Ik heb aan de Xanax gezeten, slaapmiddelen gehad, ik was kapot van verdriet.

Ik ging op onderzoek uit, want de verklaringen die hij aflegde over zijn collega klopte niet helemaal met hetgeen zij beweerde. Ik vond mailtjes. Veel mailtjes. Ben via google history Maps zijn hele wandelgangen nagegaan. En wat bleek. Er speelde toch wel wat.

Op de dag dat we ons 25 jarig jubileum hadden, kwam dit er met veel moeite uit: we (collega en ik) hebben onze gevoelens naar elkaar uitgesproken, maar we hadden besloten om er niets mee te doen want er zijn kinderen bij betrokken. Hij beweert tot op de dag van vandaag dat er niets gebeurd is, maar hij heeft cadeautjes voor haar gekocht, ging regelmatig met haar “lunchen”. Zij ontkent ook bij hoog en laag. Zij is van moslim afkomst, haar man weet van niets. Deze gevoelens spelen al sinds 2011, als ik alle mails terug lees. Daar zal ook nog wel een flirt periode aan vooraf zijn gegaan, dus sinds 2010/2011 zeg maar.

De ruzies thuis liepen zo uit de hand dat ik ben mishandeld. Ben naar politiebureau gegaan, maar zij geloofden mij niet. Pas toen ik de volgende dag terugkwam met een arm vol blauwe plekken kreeg ik een geprek.

Allerlei hulpinstanties werden ingeschakeld. Psycholoog voor mij, psych voor hem, relatietherapie, huisarts was op de hoogte en tenslotte jeugdzorg. Want “we” hadden gevochten waar de kinderen bij waren. In het rapport van jeugdzorg werd ik beschuldigd van kindermishandeling om deze reden. Ook had ik natuurlijk een geschiedenis van depressiviteit, dus één plus één.

Uit de onderzoeken die mijn man kreeg kwam ook wat naar buiten. Seksverslaving zoals hier op dit draadje wordt genoemd was daar niet één van, maar wel 4 (!) andere stoornissen. Om privacy redenen wil ik daar niet teveel op in gaan.

De dag na kerst is mijn man me naar de keel gevlogen. Een paar dagen daarna kwam mijn vader te overlijden.

Ik wil er voor de goede orde wel even bij zeggen dat mijn man me nooit eerder mishandeld heeft. Hij heeft me nooit uitgescholden of heeft zelfs nooit ach hou je mond tegen me gezegd.

Nu wordt ik voor van alles uitgemaakt, van heilig boontje tot bitch. Ik krijg regelmatig een wijsvinger op mijn neus geduwd en mijn boosheid en verdriet mag er niet zijn. Met Moederdag heeft hij me ook nog uit huis gezet en heb de nacht buiten doorgebracht. Zijn collega heeft me ook via de telefoon met de dood bedreigd. Hij zegt dat hij het niet goed gehoord heeft.

Om de kids te sparen hadden we de afspraak dat we zouden ruziën als ze er niet zijn of in de auto stappen om elkaar dan maar even de huid vol te schelden of zo. Maar helaas weigert hij dat inmiddels ook zodat ik helemaal geen ruimte heb om “te ventileren” om het zo maar even te zeggen. Relatietherapie is ook stop gezet, want hij werkte totaal niet mee.

Ik las op dit forum toen ik hier voor het eerst kwam dat het ongeveer 2 jaar zou duren voordat de boel weer een beetje op orde zou zijn, ik was bereid de gok te wagen, want we hebben het altijd goed gehad samen. Althans dat dacht ik. Hij heeft in de twee jaar nog meerder keren contact gezocht met zijn collega, dus dat contact is nooit helemaal gestopt, hoewel ze op een andere locatie werkt.

Ik vind het heel wrang dat ik dat ik me altijd heb ingezet voor mijn man en gezin, hem in alles gesteund heb, hem altijd heb vertrouwd, heb nog nooit naar een andere man gekeken of gelachen en heb altijd keihard gewerkt. Ik had een goedlopend bedrijfje wat door deze hele ellende is ingestort. Kon me gewoonweg niet meer bij elkaar rapen. En toen kreeg ik na 25 jaar trouwe dienst zo’n prachtig jubileumjaar.

Scheiden kan altijd nog lees ik hier wel eens, daar ging ik ook van uit. Zou het nu met deze kennis om willen draaien. Weer bij elkaar komen kan altijd nog.

Dit is even “in het kort” wat er speelt. Dit is wat er over is van mijn eens zo mooie leven en ons mooie gezin. Ik ben helemaal verzuurd.

scheiden kan altijd nog

Een jaar geleden, toen de ellende bezig was, ik op dat moment in scheiding lag en we rond deze tijd de kinderen vertelden dat mama een eigen huisje zou krijgen las ik al deze open brief van Villa Pinedo.

Vandaag kreeg ik hem in de mail.

Billy Jean.. in jouw geval had ik al weggeweest denk ik. Gevoelsmatig zit het erg krom in jullie relatie, temeer hij gewoon door is gegaan met contact zoeken.

Maar over het algemeen is het devies echt wel scheiden kan altijd nog.

So die komt binnen

Jeetje JIJ die komt ff binnen. Had hem al op Facebook voorbij zien komen maar nu door jou linkt toch maar eens gekeken.
En dit terwijl ik op dit moment zo’n puinhoop heb in mijn hoofd en het echt even niet meer weet.

Onze vakantie was fijn. Heb genoten. Maar ik moet zeggen ik heb vooral genoten van mijn zoon. Ik ben de laatste tijd helemaal op dus mijn dag stopt ook zodra mijn zoontje slaapt en ik ook snel slaap. Niet echt bevordelijk voor een gezellige avond helaas. Maar ik kan het helaas niet omdraaien. Ik denk dat ik weer terug bij af ben qua burn out en mijn lijf het even allemaal niet trek. Manlief heeft hier geen begrip voor, of in die zin had hij de vakantie wel anders verwacht. Snap ik helemaal van zijn kant uit gezien. Ik merk nml ook dat ik steeds meer afstand neem. Zoals hij zelf ook zei was de vakantie meer papa en mama spelen ipv ook een koppel.
Ik voel me niet meer aangetrokken tot hem en ik ben steeds banger om te genieten en bang of die onvoorwaardelijke liefde wel ooit terug kan komen. Omdat mijn hoofd hier hele dag mee bezig is ben ik verder veel ‘afwezig’ . Man is bezig met de toekomst en met solliciteren. Hij vind het lastig dat ik me er weinig mee bemoei. Maar ik ben op dit moment nog niet zover om aan de toekomst te denken. Die toekomst is voor mij helemaal omver geschopt en heb ik niet meteen weer positief voor me.

Sorry ik heb weer even een down...
De therapie is helaas pas weer over drie weken helaas. Dit ivm de vakanties. Balen dat het niet sneller kan want het is echt nodig. We kunnen op dit moment niet goed praten nml. Pffff even doorbijten weer. Maar jeetje wat een gestruggle. Weet niet of ik dit blijf trekken....
Maar goed als ik dit filmpje dan zie dan doet die ook wel heel erg veel pijn.

Dus Billy Jean ook hier is het zo van: scheiden kan altijd nog! Sterkte!!

Billy Jean

Wat ontzettend rot voor je. Het moet heel onrechtvaardig voelen allemaal. sterkte

Tips

Na een flink en goed gesprek is het allemaal weer wat gezakt gelukkig. Maar het begon weer zo slecht vandaag dat ik ons maar afgemeld had voor een familiefeest. Samen gezellig doen ging hem even niet worden. Maar na korte hevige discussie hebben we ons herpakt en heel lang gesproken.
Conclusie is toch nog steeds dat ik graag door wil (hij wil dat ook nog steeds) als gezin. JIJ het filpmje maakte een grote impact...
Maar omdat ik zo in mijn hoofd bezig ben en het mezelf hierdoor zo lastig maak wil ik voor mijzelf op zoek gaan naar hulp. Ik vrees dat ik anders telkens maar terug blijf vallen. Mijn man vond dat eerst niet nodig maar geeft nu ook aan dat hij hoopt dat me dat gaat helpen om vooruit te kunnen kijken. En tuurlijk mag mijn verdriet er zijn maar hij wil graag samen verder en vind het lastig als ik blijf hangen. Na lang praten kom ik ook alleen maar tot de conclusie die me hier ook al geadviseerd is: als je doorwilt moet je niet meer terug kijken maar vooruit. En moet/wil ik met mezelf aan de slag.
Maar goed mijn vraag aan jullie waar kan ik het beste hulp zoeken voor mezelf? Bij pshygoloog of hebben jullie mss nog andere tips?

Senna

Wat voor mij en vrouw hielp was een zelfbewustzijn/lifecoach/NLP coach (beetje de termen waar je op kunt zoeken.) Specifiek: https://www.zelfbewustzijn.nl/technieken/

Ik moet ook zeggen dat de man die wij hadden een goede was, bijzonder geval. Eentje die werkt vanuit eigen ervaringen. Provocatief coachen werkt bij ons erg goed.

Een paar dingen die ik me nog kan herinneren:

- De relatie die je had bestaat niet meer. Je krijgt hooguit een nieuwe relatie, maar ook dat is niet eens zeker. Staar je niet blind op wat je had, of dacht te hebben, maar wat je graag zou willen en hoe je dat denkt te willen bereiken.

- Wat maakt jou nou gelukkig?
Waarop ik o.a. mijn kinderen en mijn vrouw noemde. Hij presenteerde dat als A4tje. Er bleek nog maar 20% over te blijven van mezelf. Als je al dat andere weghaalde. En die 20% was ook nog aardig in de war. En hoe kon ik verwachten dat vrouw van dat verfrommelde 20% A4tje kon houden? Eye opener om weer meer aan mezelf te denken, mijn geluk niet afhankelijk te maken van mijn vrouw, of mijn kinderen, maar van mezelf.

- De focus op mijn vrouw en de signalen die ik daarin dácht te zien.
Hij haalde een kopje erbij, beschreef het van zijn kant. Een kopje met het oortje links. Ik zag een kopje met een oortje rechts. Zo zien we dus alles van ons eigen perspectief, onze eigen waarheid. Ja, cliché, een open deur. Soms moeten dingen even herhaald worden.
Ook dacht ik een zekere vrouw te zien die bewuste -tegenstrijdige- signalen gaf, maar ik keek naar chaos die het ook allemaal even niet meer precies wist.

- De vergeving. Wilde ik dat ze zich kapot zou schamen, wilde ik dat ze dit de rest van haar leven moest blijven meedragen -de ontrouw, de pijn- of wilde ik het vergeven, achter me laten, mijn best doen het te vergeten en naar de toekomst te kijken?
En de wedervraag aan haar, of ze daarin geduld kon hebben, begreep wat het met me had gedaan? Kon ze me beloven niet bij de eerste zucht tegenwind weg te rennen?

We hebben toen een stapje teruggedaan. Het doel was niet een nieuwe relatie te beginnen. Het doel werd de intentie hebben uiteindelijk een nieuwe relatie te beginnen. Dat vond ik wel lastig om het zo te zien.

Uiteindelijk hebben we samen en apart gesprekken gehad en dat hielp ons op weg op een manier dat we elkaar beter zijn gaan begrijpen en de patronen herkennen in onszelf die onze relatie uiteindelijk schaden, waardoor we ze makkelijker kunnen vermijden of kunnen bespreken.

Goed, je kent mijn geschiedenis een beetje hier, het kan soms ineens even een dipje vormen, maar ook daar zijn we weer doorheen gekomen. Mijn vrouw zei me zaterdagavond nog dat een vriendin aan haar vroeg hoe het ging en dat ze voor het eerst in weken weer 'goed' had gezegd, en het meende.

Opstellingen

Het is dat ik niet in het Zuiden woon, maar een workshop van Trudy Hommel ( verleden en toekomst) waarom en hoe opstellingen werken, vind ik wel aansprekend.
Nu wil ik geen reclame maken, maar deze route sprak mij wel aan; het gezin waar je deel uit maakt, zien als een onderneming waarin je onderdeel bent.

Billy jean en flanagan

@ Billy jean, Ontzettend veel sterkte gewenst. Wat onbegrijpelijk en onrechtvaardig moet het allemaal voelen. Hoop dat je jezelf terug vind in alles.
Het klinkt misschien gemakkelijk maar vandaag zei iemand tegen me ook voor jou miss schijnt de zon. Billy jean ook voor jou en vele andere hier schijnt de zon.... Heb je de regie over je eigen leven weer op kunnen pakken momenteel?

@flanagan, indrukwekkende site. Klinkt idd erg goed en gedreven zoals ze schrijft.

Ik heb net in het andere draadje gepost... Maar was ook mede bedoeld het op dit draadje te delen.
Hoe jullie hier tegen over staan...
Ik heb echt wel het gevoel dat ik het goed doe, papa niet afkeur. Maar worstel er wel mee. Hoe is dat bij jullie. Kopieer het vanuit de andere post nog eens...

Kind, respect en bezorgd om het geen wat je mee geeft...

Ik ben vandaag naar de boekenwinkel geweest, me verdiept in het brein.

Heb je wel eens wat meer gelezen over het stukje reptielenbrein ?
Hieronder een stukje uitleg. Misschien heb je er wat aan. Op de vraag, hoe, wat, waarom.

https://holistik.nl/reptielenbrein/

Ik kan er wel wat mee. Geen idee of het je inzicht geeft maar ik ben vaak opzoek naar handvatten. Inzicht krijgen. Wat me ook wel steeds meer gelukt is.... ondanks dat ik ook vaak vast loop.

Natuurlijk ligt het bij hun. De flirt, de verleiding vermijden en maken dat ze weg komen.

Ik zit nu in de fase. Wat voor soort relatie hebben wij eigenlijk? Waar willen wij naartoe?
Kan ik van iemand verwachten die jaren ( in jou geval tijden ! ) toegeeft aan zijn reptielenbrein verwachten dat hij dat vanaf nu niet meer gaat doen? Grijpt hij in zodra het signaal weer komt. Gaat het delen? Dat soort vragen. Tenminste als jij wilt blijven... wat ik wel lees tot nu toe.
Ook al wil hij het zelf zo enorm graag.
Wil jou man het ook nooit meer doen? Of ben je nog niet zo ver?

Vandaag het boek waarom veranderen meestal mislukt gekocht. Niet dat ik het somber in zie maar vraag het me wel bewust af voor mijn toekomst met kind.
Wasrom wil iemand toch trouw zijn? Terwijl je vrij kunt zijn. Maar laat ons gaan. Het van twee walletjes willen eten.
Maar vooral hierin wat wil jij? ( ik?)

Ik herken de boosheid, de cirkel. Psycholoog rade me vandaag edmr therapie te gaan doen...
Ik ga er over na denken. Ik ben nog steeds in de war.
Merk wel dat ik zelf steeds sterker word.
Kind vroeg net wat vrijen is.
Uitlegt wat het is en dat mensen die van elkaar houden dat doen... hé papa? Met de nadruk op knoop het nog eens in je oren en kan het dan ook niet laten te benadrukken.

Ik leg het duidelijk uit aan kind, dat ik soms enorm boos en verdrietig ben. Maar het voelde net zo hypocriet.
Voel me dan echt waardeloos, dat man ons zo in leugen heeft gehouden. Zo 180 graden anders dan dat ik onze zoon opvoedt. Mijn zoon vind zijn beste eigenschap dat hij eerlijk is zei hij vorige week. Terwijl ik weet dat ik weet dat ik mijn zoon een veilige thuishaven wil geven zoals ik hier vaker benoem heb ik het toch moeilijk het bedrog te " accepteren"

Waarschijnlijk krijg ik nu adviezen van je liegt niet. Nee ik zwijg. Hij hoeft niet alles te weten over de andere vrouwen. Dat ik papa's gedrag niet accepteer. Maar ik vind het lastig en zwaar vandaag.

Dankje

Bedankt JIJ voor je uitgebreide reactie. Kan ik zeker wat mee. Ik ga op zoek naar een therapeut voor mezelf naast de relatietherapie.

Flanagan ik heb de site bekeken. Ik woon wel in het zuiden maar denk er nog even over na. Thanks voor de tip iig.

En Miss toi toi toi voor jou weer! Vind het een hele goede die je aangeeft mbt zwijgen ipv liegen.
Voor mij voelt het vaak tegenover andere ook dat ik aan het liegen ben, maar als dan bedenk dat ik het alleen verzwijg voelt dat toch minder zwaar. Dankje voor dit inzicht!

Overigens heb ik voor mezelf besloten ook de draad weer meer op te gaan pakken om aan mezelf te denken en werken. Weer gaan sporten, weer gezonder eten (ben nml nogal een emo eter) en leuke dingen te gaan doen met anderen. (Vriendinnen en moeder bv)
Ik leef nu en wil een goede moeder zijn. Besef me steeds meer dat het nodig is om goed voor mezelf te zijn zodat ik het ook voor mijn zoon (en man;-) kan zijn.

Miss,

Ik weet het niet hoor. Dat reptielenbrein komt bij mij over als een excuus.
Er is ook nog zoiets als karakter tonen en bewust zijn van de consequenties.

Nou nee dus (reptielenbrein)

Flanagan "Er is ook nog zoiets als karakter tonen en bewust zijn van de consequenties." Ja dat zou je zeggen. Dat heb ik ook jaren gezegd. Maar bij personen met een afwijking in het cluster -b spectrum (ERS) ligt dat heel anders. Schijnt. Als je een trauma hebt opgelopen op heel jonge leeftijd, blijft vaak je emotionele ontwikkeling op dat niveau hangen. Schijnt, volgens een aantal wetenschappers.

Overigens gebruiken die personen zelf het meestal niet als excuus. Ze doen gewoon maar wat uit pure overlevingsstrategie

Therapie, boek, zomergasten en vaker uit

Beste allemaal,

Ik ben lang weggeweest en zonder eerst alles te gaan lezen sinds de laatste keer, wil ik toch graag melden dat het tussen mijn man en mij heel goed gaat. Tot mijn eigen verbazing! We zijn al een tijdje in relatietherapie. Dat helpt ons om beter naar elkaar te kijken, luisteren, de therapeute gaat ook in op de relatie met de ouders, wat zeer verhelderend was voor me (man is nooit zo'n prater geweest over dergelijke zaken) en voor hem eveneens.
Hebben jullie ook gekeken naar zomergasten met Esther Perel? Wij wel, in stukjes, en dat opende ook gesprekken. En op een avond in de kroeg ( we gaat nu veel vaker samen weg, ook korte kampeervakanties) begon ik over de vergoeding voor de therapie en daardoor raakten we weer aan de praat. Ik kon hem vertellen hoe moe ik was van altijd maar gesprekjes over niets voeren, koetjes en kalfjes, de huishouding, terwijl er van alles in me broeide om eruit te komen. en hij bleek ook helemaal niet zo van dat gekeuvel te houden, miste ook onze gesprekken die we vroeger hadden, toen we nog niet zo lang bij elkaar waren.
We zijn nu veel meer open naar elkaar. Ik voel me meer op mijn gemak. Ik lees mijn dagboeken terug en zie waar het steeds misging. En omdat hij nu veel meer naar me luistert, krijg ik eindelijk ruimte ook om zijn kant van het verhaal te horen. Hij heeft echt spijt, snapt niet waarom dat zo ging, weet nu wel wat van zijn motieven, maar het belangrijkste is dat we er eindelijk over praten.
JJ, ik heb het boek van Esther Perel over ontrouw. Dat kan ik van harte aanraden.
Binnenkort reageer ik ook weer op jullie bijdragen :-)

Senna

'Maar omdat ik zo in mijn hoofd bezig ben en het mezelf hierdoor zo lastig maak wil ik voor mijzelf op zoek gaan naar hulp. Ik vrees dat ik anders telkens maar terug blijf vallen. Mijn man vond dat eerst niet nodig maar geeft nu ook aan dat hij hoopt dat me dat gaat helpen om vooruit te kunnen kijken. En tuurlijk mag mijn verdriet er zijn maar hij wil graag samen verder en vind het lastig als ik blijf hangen. '

Daar word ik altijd boos van. 'We moeten verder' en dan hou jij het tegen, want jij 'blijft erin hangen'. Hij heeft jullie huwelijk op het spel gezet voor zijn eigen genoegen en nu mag jij er niet te lang verdrietig van zijn. Wat klopt er niet aan dat plaatje?
Ik heb trouwens een bevriende traumatherapeut in de arm genomen. Mijn man kan ook heel erg bagatelliseren, 'nou nou, trauma, als je nou je kind verliest, dát is een trauma', maar laten we even nadenken waarom overspel de enige grond is in Gods wet waarom een man of vrouw mag scheiden en een ander trouwen? De overspeler heeft het huwelijk al verbroken en de pijn die ermee gemoeid is, begrijpt God. Dat ís lastig te helen. Alles hangt er van af hoe de overtreder ermee omgaat, met de gevoelens van zijn/haar belazerde vrouw/man.
Dan staat overspelers in een rijtje van gezelschap van weinig respectabele lieden: hoereerders, dronkemannen, dieven, grote graaiers, afpersers etc., die mensen zullen Gods Koninkrijk niet beërven.
Erkenning van jouw verdriet, van jouw pijn, is een eerste stap naar het herstellen van de relatie. Als hij die niet bereid is te nemen, blijft het altijd gisten en schiften bij je, ben ik bang. Bij mij was dat wel zo.

Verwijten

Klopt Puinhoop.
Maar als ik dan aangeef dat hij de aanrichter is dan ben ik degene die in de verwijten terug valt...
Blijft zo’n cirkeltje. Met de ene dag de gedachten ik ga ervoor en andere dag krijg ik het niet uit kom hoofd en denk ik hij verdiend me ook niet...
Pffff lastige dagen op dit moment.
Morgen onze zoon jarig en overmorgen ik zelf. Heb hulp van hem gevraagd maar tot nu toe is dat niet zo veel... maar goed dat is wel iets wat ik gewens ben

Hij wil bevestiging

Ik merk gewoon heel erg dat hij op zoek is naar de bevestiging. En ik geef aan er voor te willen vechten, te blijven maar nog geen honderd procent garantie kan geven en daar kan hij niet mee omgaan.
Ik Hou van hem, hij vraagt het regelmatig. Ik geef aan dat ik echt van hem hou (anders ook al wel weg was geweest) maar dat het niet meer voelt zoals het was. En dat ik dat gevoel terug wil krijgen.

Puinhoop wat fijn trouwens dat het bij jullie zo goed gaat! Hoeveel tijd zijn jullie verder? Wij ruim 4mnd

Senna

Ik lees bij jou steeds waar jij in de fout gaat, wat de gevolgen zijn van wat jij doet, dat jij blijft hangen en dat HIJ er niet mee kan omgaan.
Alsof jij moet goedmaken en alsof jij het recht niet hebt om te verwerken omdat hij verder wil.

Ik denk dat hij nog steeds zijn impact niet snapt en vindt dat je (zwart/wit gezegd) ff niet zo moet zeuren.
En dat jij daarmee bang bent gem kwijt te raken omdat hij het geduld niet geeft en heeft.
Het lijkt me een dunne fundering waarop jullie verder willen. Je hoeft het niet te verdienen, het is er of niet, maar jij mag denk ik best even de focus naar jezelf halen en je tijd nemen. 4 maanden is als niets in deze situatie en je man komt niet echt heel ontwikkeld over in zijn reacties ( ik noem hem hiermee niet dom:-)) en jij komt over of je wat aan het paniekvoetballen bent. ( als ik maar zus en vooral niet dat...)
Sterkte

Eens met Bobbie

Zo zie ik het ook. Vier maanden, dat is niets. Bij ons was bekentenis 1 bijna 2 jaar geleden, bekentenis 2 (de hele waarheid) 5 maanden. Wij zijn er nog lang niet, ook al gaat het nu de goede kant uit. Man beseft ook wel dat hij geduldiger moet zijn. Maar patronen die je 20 jaar lang hebt opgebouwd, verander je niet in een paar maanden, dat kost jaren.
Je hebt echt een derde persoon nodig om die valkuilen te zien waar jullie in stappen. Het gedrag van je man vind ik pijnlijk, zo reageerde die van mij ook: hij vond dat dit allemaal een heel 'positieve wake-up-call' was en dat ik dat ook zo moest zien. Terwijl hij mij de grond onder de voeten had weggeslagen. Dan geeft zo'n man je eerst en hengst in je gezicht en bestempelt jou niet alleen als de aansteller, die de vooruitgang remt, maar ziet zijn zelfzuchtige buiten-de-pot-pisserij ook nog als een constructieve bijdrage aan het verbeteren van jullie huwelijk en verwacht er krediet voor.
Mijn man neemt niet gauw iets van mij aan. Maar als een derde hem zijn gedrag voorhoudt en analyseert, neemt hij dat wèl aan. Daarom. Hoe gaat het met jullie therapie? Hebben jullie al iemand of nog niets?
Overigens is het zoeken naar een goede ook veel waard, hoor. Therapeuten lijken ook geneigd tegenwoordig om ontrouw als symptoom van een zieke relatie te beschouwen, en het is knap pijnlijk als je op zo'n fiets de verantwoordelijkheid voor zijn overtreding in de schoenen krijgt geschoven.

Gedachte

@ flanagan, ik begrijp helemaal wat je bedoeld. Dat dacht ik ook steeds! Huhu ammehoela die mooie praatjes van ik weet niets meer, ik kan me het niet herinneren. Maar het is wat Mari zegt.
Ik ben me er ( als ik zin heb natuurlijk, niet door drijven miss je bent niet zijn begeleider, helper en therapeut) in aan het verdiepen. Het boek waarom wij vreemdgaan en parachute springen is een boek om er in zicht in te krijgen. Het werkt dus echt zo. Is idd wetenschappelijk onderbouwd. Diverse boeken ben ik nu voor mezelf aan het lezen, als partner leven met een borderliner bijv.
Als je verder wilt met zn man als de mijne dan zou ik haast zeggen. Ik "moet" wel. Ik wil het begrijpen en of wij het redden staat daar los van. Dat terzijde. Daar kan ik alleen maar op hopen.
Het brein is een raar iets. Door de kindercoach waar ik met onze zoon heen ga word ik hier ook op gewezen. Het reptielen brein. Het vele paniek gevoel bij hem. Het onveilig voelen. Waar staat mama? Staat papa er ook?
Waar zn manneke door deze situatie in beland is is afgrijselijk. Ook al bewaar ze nog zo vaak de lieve vrede. En praat ik in kindertaal met hem. Het is en blijft soms lastig de momenten dat ik huil... ook al probeer ik tot 20.00 uur de rol van mama te zijn valt het niet mee. Keer op keer de klap heeft me onzeker gemaakt, over mijn toekomst.

Ik ben er nu dus bewust van, dat ik echt naar mezelf moet kijken ( de laatste 3 maanden) ik geen invloed op man heb. Ik aan de zijlijn sta. Maar ik ben zo waakzaam als een hond. Het zelfbeschermings mechanisme wat ik ontwikkeld heb.
Sinds af gelopen week heb ik wel meer rust in mijn hoofd. En zeg en zie ik het als:
Het is een cadeautje dat ik er nog iedere dag ben( in ons huwelijk). Voor man. Voor mezelf. Een veilige thuisbasis wil geven voor zoon. Aan mezelf werk. Duidelijk ben. Grenzen stel en toch mijn warme nest / hart gevoel weer op komt. Dat is wat ik ben en niet kwijt wil.
Ik stond dinsdag voor het eerst op( ook door de boeken, gesprekken en man die anders reageert, oprecht? ) met de gedachte. Wat als hij nu eens vanaf nu echt eerlijk wil en gaat zijn zoals hij beloofd.
Houdt ik mezelf dan voor de gek of is die kans er nog?
Zijn gedrag kan ik niet beïnvloeden, wel voelen. Hij zal moeten gaan als er een kaper op de kust komt. Feestjes vermijden. Dat soort situaties. Maar is aan hem. En of hij het kan? Dat is mijn vraag. Maar erin blijven hangen het niet te geloven brengt me geen bal. Alleen maar meer negatieve gedachtes. En mijn eigen gevoel er bij. Senna dat wil ik je zeggen. Laat het er zijn. Pech pech pech voor man. Hij is de gene die hier verantwoording mag pakken. Misschien helpt het jou in je hoofd...
Het is een cadeautje dat je er nog iedere dag bent. En bij mij is iedere dag eentje. Man weet de consequentie.
Morgen is onzeker. En of ik het op kan brengen geen idee. Gaan is geen optie voor nu. Mijn liefde is er nog teveel en de jouwe?