Verder na ontrouw deel 4

Mari

Klopt hij gebruikt het absoluut NIET. Hij wist het zelf niet eens Mari. Gewoon omdat we ons er in verdiepen.
Maar de vraag is helpt dit?
Al gaat hij motorrijden, parchute springen, circuit race, dat hem ik altijd geweten, daar kan en kon ik mee dealen. Maar met andere vrouwen absoluut niet. Dat is duidelijk. Maar kan hij dat ook. Kan ik hem daar weer in vertrouwen of zou die spanning weer komen, de drang....
Je zult ook geen antwoord hebben. Niemand.
Maar bestaat de kans.
Ik ga het tijd geven. Ik vind het verdomd moeilijk. Maar merk wel dat door dit alles ik meer kijk naar wat wil ik. De zon schijnt ook voor mij. En wat vind ik belangrijk. Dat ben ik aan het uitzoeken. Gaat ie mee daarin? Of staan we over 2 jaar heel anders tegen over elkaar? Allerlei vragen. Zonder antwoorden.

Het maakt je sommige dagen crazy. En verlos ik mezelf ervan om weg te gaan. Dan heb ik daar ons kind. Wat ons verbindt. Het is ingewikkeld !!!!!! Pfffffff.
@ puinhoop wat goed dat jullie zo ver gekomen zijn. Ik ben oprecht blij voor je. Want las je ook steeds.
Twijfel je nog vaak over leugens zoals ik? Door de tijd heen die je nu neemt.

Miss,

Als je je goed voel bij de wijze waarop je met je zorg omgaat, en het je rust geeft zodat je helder de situatie aan kan, dan is dat het belangrijkste.

Het maakt niet uit wat een ander erover zegt.volg je gevoel.

Miss, geheugen

Tja het ligt er een beetje aan waar men valt in het cluster-b spectrum, ofte wel de ERS-klanten. Mijn ex (narcistisch) was ook zo vergeetachtig. Dat vond hij zelf ook best rot, terwijl het mij niet eens zo veel kon schelen behalve waar het kwetsingen jegens mij betrof. Op een gegeven moment hoorde ik een lezing van iemand over de geheugenstoornis bij narcisten. Hij zei dat narcisten alleen onthouden wat ze kunnen gebruiken om (toekomstige) voeding, supply veilig te stellen. Toen ben ik er eens op gaan letten. En ja hoor, hij kon wel degelijk zaken onthouden als het ten bate van hemzelf was. Enfin dat hoeft allemaal bij je man niet zo te zijn.
Maar naar aanleiding van dit soort dingen kreeg ik wel eens genoeg van verklarende boeken omtrent ERS. Ik bedoel soms lijkt de lijn tussen een naar karakter en een stoornis tgv trauma zeer dun.

Dat wat Puinhoop zegt

Ik ben te moe om uitgebreid te reageren. Maar wat Puinhoop zegt over de relatietherapie zo werkt dat hier (gelukkig) ook. En herken veel in je post #800. Puinhoop. Zo reageerde man ook tot deze week. therapeut houdt ons beide een spiegel voor. En man neemt dingen van hem aan. Luistert erna. Ook wij hebben patronen van 20 jaar te doorbreken. En dat gaat met vallen en opstaan. Maar door voorvllen met de therapeut te bespreken komen wij echt verder. Boek van Esther Perel hebben wij beide gelezen en zorgde voor goede gesprekken.

puinhoop

Goed je hier weer te zien en helemaal goed om te horen dat het zo goed gaat. Dacht toevallig pas nog aan je, hoe het zou gaan met je.

Weet nog wel dat je zei dat je hier afscheid nam en toen de beerput opengetrokken werd. Top dat het zo goed gaat nu!

Betekent dat nu dat we nooit gaan wandelen? (just kidding )

Puinhoop

Wat een mooi bericht! Niks meer puinhoop, maar hoop! Hou vol. En laat je niet van de wijs brengen door de terugvallen en dips, die ook zeker nog/weer gaan komen. Daar kom je ook weer overheen, als je de grote lijn maar in het oog blijft houden.

Senna, ik weet dat het niet meezit met de therapie ivm de vakantieperiode, ik hoop dat die nu voorbij is en jullie echt aan de slag kunnen. Het is inderdaad essentieel dat je man beseft dat jij (maar hij ook!) veel meer tijd nodig hebt. En dat het noodzakelijk is dat hij zijn aandeel en verantwoordelijkheid erkent. En dus niet de schuld bij jou neerlegt. Ook niet de verantwoordelijkheid voor het belemmeren van de vooruitgang. Het is een langdurig proces, dat herstel, en gaat met vallen en opstaan.

Bij ons is het morgen 3 jaar geleden dat voor mij de ellende begon. Het begint nu pas weer een beetje stabiel te voelen.

Ik heb het je al eerder aangeraden, spreek met elkaar af het voorlopig niet meer te hebben over wel of niet scheiden, wel of niet twijfelen, wel of niet garanties kunnen geven (dat kan sowieso niet). Gewoon niet over hebben. Het helpt niet. Maak van iedere dag het beste. En ga voorlopig alleen met een therapeut in gesprek over de pijnpunten. Dat is nu nog te lastig om zelf te doen, en jullie draaien steeds in hetzelfde rondje.

Heb je je man wel eens hier laten lezen? Misschien is dat nog een optie. Dat hij zich realiseert dat hij dingen van jou verwacht die niet realistisch zijn. En dat ook mannen die in jouw schuitje zitten P, zoals JJ, het precies hetzelfde voelen, en dat het dus niet een vrouwendingetje is, dat blijven hangen maar dat het gewoon bij iedereen veel tijd kost.

Ups en downs

Hoedan, wat fijn dat ook je man dat boek leest. Dat doen er niet veel, dus een pluim voor hem!
JJ, die wandeling was een onmogelijkheid, omdat we niet bepaald buren zijn. Soms zou ik echter best eens met de deelnemers aan dit forum willen praten, in het echie dan. We kunnen veel steun aan elkaar hebben en hoop putten uit elkaars vooruitgang.
Pennestreek, die dips zijn er ook nog steeds. Ik zat wat terug te scrollen op mijn facebook en daar kwam ik ineens de foto's van het etentje voor onze 10e trouwdag tegen. En ik schreef hoe smoorverliefd ik op hem was. Twee weken later lag hij in bed met een ander. Dan komen de waterlanders toch weer :-(
Ik heb er nog regelmatig verdriet om. Maar een groot verschil is, dat mijn man daar nu wel aandacht voor heeft, wat hij eerst niet had. Bij ons is er een wereld van verschil tussen zijn eerste en laatste bekentenis. Teruglezende in mijn dagboek zie ik dat die argwaan van mij, dat hij van alles achterhield, er altijd was gebleven. En toen hij uiteindelijk bekende dat er meer was gebeurd dan een enkele zoen, kwam alles pas los. De eerste anderhalf jaar had hij totaal geen oog voor mijn verdriet, ontweek alle vragen, was ongeduldig, had alleen oog voor zijn eigen kant van het verhaal, wat er op neer kwam hoe ik tekort was geschoten. Pas nu hij alles verteld heeft en ook luistert naar mij, begin ik ruimte te krijgen voor zijn kant van het verhaal en durf ik eerlijk te kijken naar mijn eigen aandeel. Waarmee beslist niet beweerd is dat ik er schuld aan heb, want dat is onzin. Ik vind het nog steeds laf dat hij niet bij mij kwam met wat hem allemaal dwars zat, maar ervoor koos zo'n bom onder onze relatie te leggen en dat ik me vervolgens hard moest inspannen om de lont te doven.
Wat ook pijn deed, was dat hij dacht dat ik van mijn geloofsgemeente zou moeten scheiden. Zijn gebrek aan vertrouwen in mijn persoonlijke integriteit is een pijnpunt in onze relatie. Maar dat hij zo weinig vertrouwen had in de liefde die ik voor hem voelde, dat ik hem nooit zou opgeven, dat deed en doet nog steeds zeer.
Enfin, het gaat met vallen en opstaan, maar inderdaad, er gloort weer hoop aan de horizon. Evengoed zie ik er als een berg tegenop nu de tijd weer komt dat dat allemaal gebeurde, onze trouwdag over een paar weken, zijn verjaardag toen hij vreemdging, de twee weken daarna toen hij het me vertelde...brrr. Vergeven is één ding, vergeten is veel moeilijker

vergeten

"Vergeven is één ding, vergeten is veel moeilijker :-("

Het komt, het gaat, het lijkt soms heel ver weg, en dan komt het weer heel hard binnen wanneer je het niet verwacht.

Precies zoals je zegt. De triggers zullen er bij blijven horen. De bittere smaak van een ander die haar heeft 'aangeraakt' vervaagt wel iets, maar blijft sluimerend aanwezig.

"Ik heb er nog regelmatig verdriet om. Maar een groot verschil is, dat mijn man daar nu wel aandacht voor heeft, wat hij eerst niet had."

De erkenning is belangrijk voor het herstel.
Het willen vergeten en het helemaal kúnnen vergeten zijn 2 verschillende dingen.
Ik merk het hier ook.

Waarom vergeten?

Waarom zou je je best doen het te vergeten? Je kan ook accepteren dat het op je pad is gekomen, hoe onrechtvaardig dan ook.

Het is op je pad gekomen, en je leert er sowieso iets van.
De ervaring had je liever gemist, maar wat je ervan leert, hoe dit jou verandert in positieve zin, is een waardevolle wijsheid die jou verder helpt.

Ook in de algemene situaties; meer afwegend, en dat is echt geen overbodigheid.
Zie de periode als een waarschuwing; je kan samen verder maar met meer invloed vanuit jou visie. Dat kan zonder de ontrouw er steeds bij te halen. Een soort van nieuwe start.

Zalige vergetelheid

Het lijkt me zelf gewoon heel fijn om te kunnen vergeten. Niet in de zin van je niet meer herinneren, maar dat die rauwe pijn eraf gaat. Ik las eens in een boek over een vrouw die er, na vele jaren, op terug kan kijken alsof ze een foto-album doorbladert. het is gebeurt, maar ze knapt niet meer steeds als ze eraan denkt of herinnerd wordt. Dat zou ik ook wel willen.
Nee, Flanagan, steeds die ontrouw erbij halen, ik las in het boek van Perel ook over wrokgevoelens en hangen in je slachtofferrol, ik herkende daar niets van. Dat lijkt me zinloos. Maar ik wil er anderszijds ook geen taboe van maken, snap je? Dat stoort me wel eens bij de visie van zelfs therapeuten: alsof het er niet toe doet. Terwijl het wel je hart gebroken heeft.
JJ, steeds weer die beelden zien is kwellend, dat zul jij ook wel hebben en met ons veel meer anderen. Ik zie ze voor me in haar bed, alles doen wat wij doorgaans doen, en vooral het diep in elkaars ogen kijken en intens zoenen. Dat laatste vind ik eigenlijk het ergst. Zo intiem. Hij houdt veel van zoenen, met mij ook. Er is gewoon niets wat nog van ons is, alles heeft hij ook met haar gedaan. Die dierbare handen, die sensuele lippen, die oplichtende ogen, verliefd, verschrikkelijk dat zij dat allemaal heeft gekregen.

Ik weet ook niet wat ik zou doen als ik haar tegenkwam. Ik vermoed dat ik heel emotioneel word. ik ben wel eens bang dat ik agressief wordt en haar een enorme hengst voor haar hebberige bekje ga verkopen. Heel stom natuurlijk, maar i moet er wel op bedacht zijn: beter even weglopen. Maar misschien ben ik ook wel verlamd, alleen maar verdrietig. Ik weet zeker dat er niets van excuses uit zullen komen van haar kant. De liefde lijdt sowieso aan enorme erosie in deze tijd. Ik vind te armoe troef, zoals partners met elkaar omgaan. Maar dat is weer iets anders.

Gisteren dus weer een dikke huilbui, helemaal kapot. Vanavond maar even over praten. Ik ben zo opgelucht dat dat nu tenminste kán!

Puinhoop

Oh Puinhoop wat beschrijf je dat treffend. Zo voel ik me momenteel ook. Hier op dit moment weer een dip. Man die weer heel hard gewoon doorgaat met toekomst. En dat ik het gevoel heb dat ik alleen aan het verwerken ben. En ook wat trigger momenten hier. Man blijft dat lastig vinden. Enorme ruzie hier ook over gehad. Ups en downs.

"JJ, steeds weer die beelden zien is kwellend, dat zul jij ook wel hebben en met ons veel meer anderen. Ik zie ze voor me in haar bed, alles doen wat wij doorgaans doen, en vooral het diep in elkaars ogen kijken en intens zoenen. Dat laatste vind ik eigenlijk het ergst. Zo intiem. Hij houdt veel van zoenen, met mij ook. Er is gewoon niets wat nog van ons is, alles heeft hij ook met haar gedaan. Die dierbare handen, die sensuele lippen, die oplichtende ogen, verliefd, verschrikkelijk dat zij dat allemaal heeft gekregen."

Ik heb wel mijn periodes ja, de laatste dagen wat meer aanwezig, terwijl ik er de weken daarvoor weinig last meer van had.
Dat ik naar haar kijk en de gedachtes dat er andere handen, een andere mond, een andere (...) is geweest. De lippen die ik kus op plaatsen is geweest, de hand die mijn hand vasthoudt .. enfin. Je snapt het punt.

Echt diepe pijn doen ze me niet meer, die gedachten. Meer nog de vragen waarom het zo snel heeft kunnen gebeuren in de context van het gebeuren vorig jaar. Vakantie, scheiding aankondigen, op een ander duiken en weer doorstarten met mij. Het voelt waardeloos overbodig dat het gebeurd is en het doet me toch veel dat ze met een ander intiem is geweest.

Dat zou ik wel degelijk graag vergeten.

De lessen uit de hele periode natuurlijk niet, die zijn me ook wel weer waardevol en leerzaam.

ja maar ...

Puinhoop schrijft dit: "Dat stoort me wel eens bij de visie van zelfs therapeuten: alsof het er niet toe doet. Terwijl het wel je hart gebroken heeft."

Dat begrijp ik heel goed van jou Puinhoop.

En ik begrijp ook heel goed wat Perel zegt "niet in je slachtofferschap blijven hangen"

Maar hebben jullie dan niet iets van "ik wil geen slachtoffer zijn, maar het ziet er naar uit dat dit verdriet blijft, dus dan moet ik het uitmaken"?

Ik weet het, jullie houden van je partner, net als ik deed en nog steeds doe. Maar door de ontrouw bleef ik eeuwig het slachtoffer, door het verdriet.... dat altijd maar weer terugkeerde

Ik weet dat dit niet is wat jullie willen horen, jullie willen een hart onder de riem. Toch moet het me vandaag even van het hart: ik zie zooo dat het verdriet maar blijft en je wordt er niet echt in gezien noch gevalideerd

Fijn te weten dat het niet gek is

Jeetje wat herkenbaar van iedereen zeg! Fijn in die zin om te horen dat je echt niet de enige bent met die gedachtes! Die doen nog zo’n pijn. En ik vind het lastig om als er zo’n moment is er geen vervelende opmerking over te maken zoals; deed je dat bij hoor ook oid. Soms slikt mijn man de opmerkingen maar na een paar keer is het moment natuurlijk ook weer weg en dan heb ik spijt... Maar goed ik lees wel dat ik niet de enige ben.

@hoedan idd weer vergelijkbaar met hier. Alleen maar met toekomst bezig. Heb een beetje het idee dat dat ook zijn vlucht is. Er staan een paar keuzes hier mbt switchen van baan en/of starten van onderneming. Door deze keuzes wil hij wel graag weten of ik wel blijf. Dat ik die garanties niet kan geven maakt hem onzeker.

Soms denk ik wel eens: had ik er maar meteen de stekker uitgetrokken, was makkelijker geweest(zal ook een moeilijke weg zijn)
Van de andere denk ik dan weer maar diep van binnen wil ik blijven anders was ik al weg geweest. Of ik laat me toch niet sollen en laat het toch niet gewoon gebeuren! Voelt zo dubbel allemaal.
Maar goed ik heb hier al vaker gehoord dat het allemaal tijd nodig heeft. En ik hoop dat ik dit over een jaar ook kan zeggen.
Voor mij is er nog wel een puntje wat ik enorm lastig vind is een twee kindje. Dit was mijn wens en we hadden ook de keuze gemaakt ervoor te gaan. Nu durf ik het niet en mijn leeftijd tikt wel zeg maar..(ben al 37) Omdat je je toekomst in één klap weg ziet vallen en je ideale plaatje wegvalt doet voor mij wel extra pijn. Maar ik besef me maar al te goed dat de basis voor nog een kind nu niet goed is. Pffff

Weet niet meer wie het schreef/vroeg maar mijn man leest niet mee.

Mari

Ik ken je verhaal niet helemaal. Maar als ik het goed begrijp ben jij na ontrouw weg gegaan? Na een tijdje pas of direct?
Ik snap je punt zeker en dat maakt het ook zo lastig...
Voor mij gevoel zijn het nml twee slechte keuzes:
- blijven met de vraag of je ooit nog verder kunt zonder dat dit een belemmering is....
- of uitelkaar en dus niet als gezin verder wat ik mezelf maar vooral mijn zoon ook niet gun

Herkenning

Hier ook.
Uitspraken als:
Man gaat vrolijk door met dagelijkse leven. "Hoezo het gaat toch goed?"

"Ik weet dat je verdriet hebt, dat mag er zijn" maar begrijpen. Nee, nee, nee dat doet hij echt,echt niet.

Hij weet niet wat het is om jaren intensief bedrogen te zijn.

Senna en alle andere het heeft giga veel skills nodig te blijven.
Maar begrijp jou compleet Mari. Hoeveel je ook van hem gehouden hebt en nog houdt, blijft volgens mij oneindig. Hij zijn ziek. Zo zie ik mijn man echt. En zie het steeds en steeds meer in.

Eerst viel ik van een ladder, toen hij doodleuk (2 weken geleden) met therapie stopte viel ik van een hoogwerker. Ik heb er heel veel last van, het gevoel dat hij me "zoet " hield de af gelopen maanden. Deze klap komt op de rest en begint zich nu te uiten.
Volgende week naar systeem therapie. Ga het daar ook aankaarten. Ben echt bang dat hij zichzelf verliest in de toekomst. En wat moet ik er weer mee... de machteloosheid...

En ik wil hem zo graag geloven, maar dat wantrouwen. Het duiveltje op mijn nek noemde ik het gisteren tegen hem. Maakt me zo waakzaam... bah baal er zo enorm van!!!! Heb daar geen woorden voor!

Geen grote beslissingen

Gouden tip van Perel: neem geen grote besluiten -zoals uit elkaar gaan- zolang je je nog in die achtbaan van emoties bevindt. En dat is mijn devies ook: uit elkaar gaan kan altijd nog. Eerst proberen er samen uit te komen, en ik denk dat therapie onontbeerlijk is, omdat veel mannen/vrouwen zich niet realiseren dat vóór ze 'verder kunnen' of begrip vinden voor wat ze gedaan hebben, laat staan de trouwe partner zijn/haar aandeel laten zien, ze eerst ruimte moeten geven aan het verdriet van hun m/v. En omdat niemand zich slecht wil voelen, als 'dader', gaan ze dat uit de weg.

Bij herhaling

@Miss, bij de eerdere acties van je man werd hij niet geconfronteerd met jouw boosheid en verdriet en teleurstelling in hem omdat jij nergens van wist.
Nu staan de zaken er anders voor; als hij weer de mist in gaat, ondanks zijn mooie woorden, dan heeft het bestaan van je kind geen verzoeningskracht meer en weet je dat hij niet kan verbeteren.

Miss

" Nu staan de zaken er anders voor; als hij weer de mist in gaat, ondanks zijn mooie woorden, dan heeft het bestaan van je kind geen verzoeningskracht meer en weet je dat hij niet kan verbeteren."

Poeh wat een stelligheid.

Ik heb er niet zo naar gekeken. Het is verschrikkelijk Miss, de situatie waar je in beland bent. Het feit dat je wantrouwen zo groot is tov de man die je lief hebt. ( is dat nog zo?? - ik heb mij dat destijds lange tijd wel afgevraagd).
Als ik je postings laatste weken lees zie ik t ook als zorgelijk dat hii gestopt is met therapie. Ik snap de reden ook niet - hoeft ook niet. Als jij t maar volgen kunt. En kunnen volgen is 1 ding; accepteren is een tweede.
Begrijp ik t goed dat jullie samen systeemtherapie doen? Wiens systeem krijgt de aandacht? Ik hoop dat dat nu in eerste plaats zijn systeem is ; daar kan de sleutel wel eens liggen. Wat maakt dat hij wel systeemtherapie wil? ( mssn ben ik de draad wel kwijt en ben jij alleen naar systeemtherapie? Dan zou ik m aan z n haren meeslepen..).

Miss je maakt je zorgen omdat hij de aanbevolen therapievorm niet wil - terecht misschien. Ik zou 't destijds ook zien als ; hij heeft dit niet voor mij, voor ons over. Dat was voor mij van belang. Volledige inzet om samen een kans te maken. Man vond t eerst ook niet nodig - dan was voor mij de consequentie dat we uit elkaar zouden. Toen ging hij alsnog. Het kan angst zijn van je man - hopelijk gaat hij onder ogen zien wat maakt dat hii toch wegloopt. Die systeemtherapie kan m daar in helpen. Als hij durft. En als zijn angst jullie te verliezen groter is dan de angst om zichzelf onder ogen te komen.

Stip

Ik had het niet als stellig bedoeld. Eerder als een kans. Een kans dat het mogelijk is dat haar man haar niet meer zal bedriegen, ookal volgt hij geen therapie meer omdat hij gezien heeft wat het haar doet en hij nu meer bewust is van hij feit dat hij haar ook kan verliezen.

Mijn verhaal

Eerst een stukje voorgeschiedenis. Ik ben door 2 ex-partners bedrogen met vreemdgaan. De ene met een goede vriendin terwijl ons kind 9 weken was. Partner 2 heeft mijn vertrouwen helemaal kapot gemaakt.

Huidige partner heeft stukje bij beetje mijn vertrouwen weer opgebouwd en zijn nu 9 jaar samen en hebben, behalve mijn zoon uit mijn eerste relatie, een dochter samen. Zijn erg gek op elkaar, maar de seks is nooit top geweest. Dit is aan mij te wijten. Hij had een ex die best van spannende dingen hield en ik heb gewoon een verleden waarbij ik seks als iets banaals zie (de reden hiervan heb ik nooit iemand verteld). Alles eromheen zie ik als liefde, de daad zelf doet me weinig (dit was niet alleen bij mijn partner het geval).
In het begin ben je verliefd, wordt er meer geknuffeld en gekust. Je neemt er langer de tijd voor en doet meer moeite voor elkaar (dit was tenminste bij ons het geval). Dit werd steeds minder en steeds meer 'doelgericht'. Waardoor ik steeds minder zin kreeg, omdat het voor mij alleen iets plats werd.

Een paar jaar geleden heeft partner geappt met zijn ex. Waarin het gesprek zo ging dat hij de sex met haar miste, de spanning. Want die was er bij ons maar weinig. Ik ben erachter gekomen en ik werd stikonzeker. Heb ge-eist dat hij haar nummer zou verwijderen. Dit zou hij doen.

Paar maanden later kwam ik erachter dat ze nog gewoon in zijn telefoon stond, alleen met een andere naam. Ik was gebroken. Niks ongepast meer met elkaar gedeeld, maar het voelde toch als bedrog. Dit hebben we stukje bij beetje achter ons kunnen laten.

Ik heb een jaar geleden een nieuwe vriendin leren kennen. We herkenden van alles in elkaar en voelden ons echt bij elkaar op het gemak. Uiteindelijk vertelden we elkaar alles en het vertrouwen was geboren. De partners en kinderen klikten ook goed en deden veel samen. Ik werd stukje bij beetje zekerder door deze vriendschap en werd steeds gelukkiger in mijn leven, gewoon door zo'n vriendin.

Afgelopen dinsdag ben ik erachter gekomen dat partner en deze vriendin achter mijn rug hebben zitten appen de laatste paar weken. Het ging verder dan wat flirten, ze heeft foto's gestuurd (hij niet zegt hij). Hij voelde vlinders en vond het allemaal reuze spannend. Hebben een keer afgespoken en hebben gekust (zonder tong zegt hij, dus meer kusjes) Hij voelde de spanning weer die hij bij ons miste. Hij bekende dat hij beetje verliefd op haar was. Niet zozeer op haar persoonlijk, maar 'verliefd op de vlinders'. Haar man is erachter gekomen en heeft gezegd dat ze ermee moest stoppen. Ze is gewoon doorgegaan. Pas nu ik erachter ben gekomen is het gestopt. Ik heb na een paar dagen een app gestuurd met mijn gevoelens, ze heeft gereageerd dat het haar zo speet en me daarna direct geblokkeerd op whatsapp en sociale media. Alsof ik de boosdoener was.

Hoewel ik ook snap dat hij die spanning bij mij niet vind, heeft het me toch enorm gekwetst. Mijn vertrouwen is echt volledig weg, zowel in mijn relatie als in mn vriendschappen. Want heb ik heel die vriendschap verbeeld? Hoeveel ben ik dan waard geweest? Wel zeggen je schuldig te voelen, maar toch ermee doorgaan...

We hebben deze week wel goede gesprekken gehad. Hij doet enorm zijn best. Ik heb eindelijk mijn hart gelucht over mijn verleden, waardoor ik problemen heb met de seks zelf. Hij wist wel dat ik wat naars had meegemaakt, maar niet in welke (heftige) mate. Het lucht op dat ik het verteld heb, maar de hele rambam komt nu keihard naar boven. Ik slaap niet meer, als ik slaap heb ik nachtmerries, ik eet niet meer en kan alleen maar huilen

We hebben afgesproken meer tijd voor elkaar vrij te maken. Heb gezegd dat ik echt de dingen om de seks heen mis. De romantiek, het verleiden, 'het hof maken'. We gaan proberen om deze dingen weer op te pakken en hebben voor het eerst sinds we samen zijn een weekendje weg geboekt met zijn tweeën. Ik hou enorm veel van mijn partner, hij is verder écht een goed persoon. Maar ondanks dat er nooit een echte 'daad' is geweest ben ik zo bang dat het vertrouwen nooit meer terugkomt...

Sorry voor het lange verhaal, soms moet je gewoon even je hart luchten. Ik heb niet het idee dat ik dit bij bekenden kan doen. Bedankt voor jullie luisterend oor/lezend oog.

"En kunnen volgen is 1 ding; accepteren is een tweede.
Begrijp ik t goed dat jullie samen systeemtherapie doen? Wiens systeem krijgt de aandacht? Ik hoop dat dat nu in eerste plaats zijn systeem is ; daar kan de sleutel wel eens liggen. Wat maakt dat hij wel systeemtherapie wil? ( mssn ben ik de draad wel kwijt en ben jij alleen naar systeemtherapie? Dan zou ik m aan z n haren meeslepen..)."

Hoi Stip,
Ja het wantrouwen is enorm. Het zit hem niet eens zo zeer in het wantrouwen als hij weg is maar de woorden. De gehele dag door komt het stemmetje, met DAT zei je toen ook. Je beloofde mij 15 jaar lang vanalles. Nu voelt het als een illusie. Terwijl ik nog steeds verder wil, ik serieuze spijt en verdriet zie. Maar de woorden betekenen momenteel weinig voor me.
Hij geeft volledige openheid in alles. Maar achter alles komt mijn gedachte weer omhoog.
Miss je kunt kijken wat je wilt, hij is zo goed in pc's ( hij is een prof in pc s, dus geloof mij ik vind never nooit wat) dat is allang gewist....
Dat soort gedachtes. En dat bespreek ik ook. Zonder een verwijtende toon. Maar dat zijn de feiten. En eigenlijk heeft mijn intuïtie me alles gezegd. Dus waarom wil ik toch steeds die bevestiging. Als het zo is kom ik er wel achter, maar het is de "angst" het wantrouwen dus.
Ik probeer nu rust in mijn hoofd te creëren.
Ik wil mijn warme hart niet kwijt, dat is wat ik ben en altijd het goede van de mens heb gezien... alleen heb ik even totaal geen balans meer...
Maar ook het erover praten valt me soms zwaar...
Het lijkt zn cirkel... Ik zit in het verdriet, man troost me. En dan pak ik me weer op... En ga door.

De antwoorden op je vragen.
Hij is gestopt met individuele therapie. Ook zn psycholoog. De reden daarvan is een 8 weeks traject wat hij niet wil volgen. Het is een traject over emoties. Ze noemen het emotie regulatie stoornis ? Met verslavingsdrang en adhd.
Hij heeft alleen nog intake gesprekken gehad. Maar hij kan het allemaal zelf wel. Hij weet wel wat hij moet doen. En dat is van vrouwen afblijven en maken dat ik weg kom. ( eigen woorden)

Ik wil hem zo graag geloven. Soms lukt het een beetje en komt er een trigger.
Gisteravond had ik een feest van mijn werk. En op die locatie begon de affaire met zijn collega. Daar sta je dan.... En moet ik mijn tranen afknijpen... omdat ik verder wil. En niet steeds weer moet huilen om die gedachte. Toch heb ik er een leuke avond er van gemaakt maar het is anders.

Tijdens onze 3de sessie systeemtherapie heb ik die man zowat " gesmeekt" of we bij hem in therapie mogen blijven. Daar stemt man mee in. Maandag hebben we de volgende sessie en daar zal ik het ook weer aanbod brengen.
Mijn mans moeder is stervende. Het voelt nu als stilte voor de storm...
Als ze straks echt overlijd... dan gaat hij hulp zoeken ( zegt hij als het nodig is, maar ook dat geloof ik niet helemaal) eerst zien.
We zullen dus veel aandacht aan hem moeten besteden bij de systeem therapie.

@ flanagan ik snap precies wat je zegt. Dat is vanaf dag 1 aanbod. Dat is mijn grens. Nog 1 maal en is het exit.
Dankjewel alle voor het luisteren en de adviezen.

Tomaatje

Lief Tomaatje,

Het spijt me dat ik nu niet kan reageren -man komt zo terug van optreden en ik zit nog in pyjama- ik ga me in oorlogskleuren hullen Maar wat een vreselijk verhaal, wat een trieste geschiedenis. Ik heb erg met je te doen. Ik ga later deze dag verder schrijven naar je.

Miss

O dat afschuwlijke onzekere - wat je man ook zegt; zijn woorden hebben geen waarde meer. Dat vond ik ook verschrikkelijk. En nog steeds komt dat heel soms boven. T enige wat mijn man daar aan kan doen is ervoor zorgen dat z n woorden en z n daden overeen komen. Dat er geen enkele reden is voor misverstanden. Hij staat 3-0 achter zei de peut tegen hem.

De cirkel die je beschrijft van verdriet, troosten en weer verder herken ik ook. En door de tijd werd dat " verder gaan " steeds wat makkelijker. Omdat het verdriet en boosheid/ machteloosheid enz kleiner werd.
Een proces van jaren.

Ik heb vandaag nagedacht over m n volgende vraag Wil je niet nog meer in verwarring brengen.
Toch denk ik dat f goed is om over na te denken.
Je zegt als t nog 1x mis gaat is t over. Daar ligt echt je grens.
Wat maakt dat daar je grens ligt en dat je niet al eerder een grens stelt waardoor de kans groter is dat t gaat lukken tussen jullie? Wat maakt dat je accepteert dat hij die 8 weken emotie regulatie therapie niet gaat doen? Blijkbaar zien deskundigen dat als nodig. Man duikt ervoor weg wat bij mij t idee geeft dat daar wat gebeuren moet.
Natuurlijk weet man heel goed hoe hij kan voorkomen dat t weer gebeurt; situaties mijden en contact met vrouwen uit de weg gaan. Maar dat weet hij al 15 jaar en toch is t blijkbaar groter geweest dan hijzelf en kon hij t niet weerstaan. Mijn man vond t ook niet nodig. Wist ook heel goed hoe t moest. En hij geloofde t zelf ook echt. Was denk ik echt van goede wil. Wilde mij niet kwijt en walgde van zichzelf. En toch geloofde ik niet in hem - hij had t al jaren op eigen kracht geprobeerd. Zonder succes.

Dat je schoonmoeder terminaal is is nu een complicerende factor. Jullie hebben al genoeg aan je hoofd. Je man gaat z n moeder verliezen - hoe de relatie ook is vaak heeft dat verl impact. En juist in zo n kwetsbare periode loopt hij risico. Kan de stress in z n brein t overnemen. Juist in deze periode heeft mssn ondersteuning nodig ( em of dan nu juist die therapie hsndig is is de vraag). Mooi dat hij meewil naar systeemtherapie. En nu dan mssn eerst de situatie rond schoonmoeder voir laten gaan ( als t om dagen / weken gaat). En vervolgens zou ik in jouw situatie nog eens heroverwegen waar de grens ligt. Juist om man te ondersteunen.

Wijsheid gewenst.

Puinhoop

Fijn, dank je wel. Het was fijn om mijn hart te luchten. Ook al is er in mijn geval geen daad geweest, is wel het gebrek aan vertrouwen hetzelfde op dit vlak. Het voelt alsog ik niet genoeg ben. Wat ik eigenlijk, nuchter gezien, ook niet ben. Partner doet écht zijn best en gunt me de tijd. Weet ook dat dit wel echt zijn laatste kans is. En ook alleen omdat hij geen daden bij het woord heedt gevoegd. Of dat ook zo zou zijn als we een paar maanden verder hadden geweest, weet ik niet. Ik probeer het maar als het lot te zien dat het op dit moment moest uitkomen.

Oorlogskleuren? Klinkt spannend ;-)