Verder na ontrouw deel 4

Lieve Senna

Is dat serieus een vraag? Hebben zijn woorden zoveel invloed op je dat je straks nog gaat geloven dat alles jouw schuld is?
Mag ik je eraan herinneren dat HIJ de keuze heeft gemaakt vreemd te gaan en dat JIJ zo rui.hartig bent nog met hem verder te willen en hem ruimte wil geven die hij niet verdiende?
Als hij zich als een verongelijkte kleuter gedraagt negeer je hem maar eens een poosje en laat je hem maar eens in zijn sop gaarkoken en zweten, issie nou helemaal van de pot gepleurd.

Nuance

Eventjes een nuance aanbrengen; wat hem zo triggert om boos te worden is vooral dat hij niet weet wat hij nog meer kan doen. Hij doet nml enorm zijn best. En dat moet ik eerlijk gezegd ook wel beamen. Hij doet thuis enorm veel, hij doet heel veel met onze zoon en pakt de verantwoordelijkheid voor het inkomen. En na nog een gesprek vannacht blijkt dat dat het zo machteloos maakt en triggert. Hij kan het niet meer terugdraaien en doet nu zijn best..... tja

Herkenbaar!

Oh Senna wat herken ik hier weer veel in. Man doet hier ook erg zijn best om bij te dragen. Doet meer in huis enzo. In t verleden deed hij dat ook overigens maar ergens het afgelopen jaar is ie uitgechecked en deed niets meer zo ongeveer (ook niet ri. de kinderen). Ik weet dat aan andere dingen (nieuw werk oa). Dit even als context.

Ik heb het bij tijd en wijle ook zo moeilijk en man gaf vorige week ook aan dat hij dan soms niet weet of ik wel door wil. Hij zegt dan maar we kiezen toch nu samen om verder te gaan? Blijf dan niet hangen. En nou ja wat jij hierboven ook aangeeft. Geeft aan dat hij zo zijn best doet en ik dat dan niet lijk te zien. Maar ik zie het wel alleen blijkbaar voel ik me san toch niet erkend ofzo. Heftig gaat er dan soms aan toe. Wat wij nu doen op advies van onze therapeut is onze gevoelens via papier delen. En het lijkt of man nu beter snapt dat door zijn daad zoveel veranderd is. Hij zei gisteren voor het eerst: ik besef nu pas hoe mijn acties in alles doorwerkt voor jou. Ook zijn we samen in het boek “liefde in verhouding van Esther Perel begonnen. We strepen (digitaal) passages aan die ons raken en praten daar samen over. Ik had niet gedacht dat man op deze manier eraan zou willen werken maar dat doet mij goed.

Ik zou het zeker ook bij de therapie ter sprake brengen. Wij hebben nu wekelijks een sessie zodat de spanning thuis niet te ver kan oplopen. En dat is fijn.

Succes en sterkte!

Hoe vertel je t de kinderen dilemma

Vraag: wij hebben onze kinderen (9, 13 en 16) samen verteld redelijk in t begin na het uitkomen dat we het moeilijk hadden en elkaar wat vergeten waren. En daar samen aan gingen werken. Niet zo letterlijk maar dat was de strekking. De kinderen namen de booschap aan. Ze benoemen nu soms dat we meer samen doen maar soms ook meer ruzie hebben. Daar praten we dan over. Dat we ook moeten leren om elkaar beter te begrijpen.
Nu merken we steeds meer dat de oudste het idee heeft dat er meer speelt. Is het verstandig alleen haar iets meer te vertellen? Heeft iemand daar ervaring mee?

Onbetaalde rekening

In een ander draadje schreef ik dit: 'Wat mij bezig houdt is de ongelijkwaardigheid die dan de relatie binnengeslopen is: hij heeft het fout gedaan, hij geeft dat ook toe, hij voelt zich schuldig. Daar tegenover zij als de benadeelde partij, met alle gelijk aan haar kant. In het midden ligt een rekening, waarvan zij alleen kan bepalen of die ooit kan worden voldaan en wat daarvoor moet gebeuren.'

Opmerkingen als 'ik voel het nog niet', 'ik moet het gevoel nog krijgen' 'het is voor mij nog erg moeilijk' 'het kost tijd' etc., dat zijn eigenlijk allemaal opmerkingen die aangeven dat er een open rekening op tafel ligt, waarvan je nog niet bepaald hebt wat de hoogte zal zijn. Ja, daar kan een mens nerveus van worden. Keihard ergens voor werken en dan toch blijven horen dat de ander nog niet weet of het wel genoeg is.

Het is profijtelijk om erin te blijven hangen, want dan hoef je je nog niet in te zetten. Zoals Senna zegt: '(...) echter ik geef aan dat het werk mij nog te veel energie kost op dit moment ipv dat het me energie op zou leveren.'en: 'Ik geef daarna ook aan dat ik het idd ook lastig vind om altijd maar positief te zijn. Dat ik het lastig heb en dat ik het vervelend vind om naar te toekomst te kijken.'

Als je het vervelend vindt om naar de toekomst te kijken, wat wil je dan? In het verleden blijven hangen? Waarom? Welke voordelen heeft dat voor jou (ik kan ze wel opnoemen)?
Je verwacht van de ander een keuze. Pak jezelf dan bij elkaar en maak ook die keuze en ga ervoor, ook al 'voel' je nog niet alles zoals je het wil voelen. Er is wel meer te doen, zou ik denken.

Tsjor

Hoedan

Je kunt een kind ook vertellen dat er soms dingen zijn die volwassenen onder elkaar willen uitzoeken en dat ze dat aan jullie over mag laten.

Tsjor.

Eens met Tsjor

Als je samen hebt besloten verder te gaan, en als je ziet en voelt dat je man heel erg zijn best doet, dan moet jij zelf ook een grote stap zetten. Ik heb deze tip al eerder gegeven, maar ik doe het nog een keer. Spreek met elkaar een vast tijdstip af waarop je het gesprek over de (uiteraard nog steeds) bestaande pijn. Schrijf tussendoor van je af, maak een bespreekpuntenlijstje, maar parkeer in de tussentijd die gevoelens (voor zover mogelijk hoor, soms zijn er natuurlijk hele heftige triggers die zich niet weg laten duwen). En drink je op vrijdagavond samen een wijntje en je werkt allebei (!) je lijstje af. Met als gesprekstechniek dat je de ander laat uitspreken, dan probeert samen te vatten wat je denkt te hebben gehoord, en dan pas ga je de diepte in. Dan zijn de heftigste emoties eraf en kun je over het algemeen veel beter met elkaar in gesprek. Echt, probeer dit.

Daarnaast moeten jullie mannen inderdaad langzaam het besef toelaten dat ze echt heel veel schade hebben aangericht en dat die misschien zelfs blijvend is. Dat is de consequentie van hun actie. Maar het scheelt al zoveel als je het aantal momenten waarop je je (negatieve) emoties laat zien beperkt. Wat je aandacht geeft, groeit. En dat werkt ook andersom, als je ergens minder aandacht aan geeft wordt het vanzelf minder.

En, bevestig aan je man steeds dat je, ondanks de pijn en het verdriet, wel samen verder wil. Ook een tip die ik al eerder gaf, duw zelf die twijfel ook weg en spreek een lange periode (een jaar?) af dat jullie er allebei 100% voor gaan, en evalueer daarna. Dat helpt je focus op de positieve dingen te leggen, en het geeft de rust dat je niet nu, morgen of volgende week een definitieve keuze hoeft te maken, en het geeft de rust dat de ander dat ook niet doet.

Succes weer allebei!

Senna

Laat hem je niet manipuleren en het slachtoffer gaan spelen van een situatie waar hij grotendeels zelf verantwoordelijk voor is hoor.
Ik begrijp deels zijn machteloosheid en het gegeven dat hij door wil, en dat hij niet jouw twijfel wil zien en het zo snel mogelijk achter zich wil laten, maar zo werkt het niet, hoe graag jij dat misschien zelf ook wel zou willen.

"Ik geef nogmaals aan ik wil wel maar de tijd zal het leren of het ook lukt. Waarop hij zegt hak dan nu maar de knoop door! Want hier kan ik niet tegen zegt hij. "

Dit is niet meer dan een schreeuw om erkenning van zijn kant natuurlijk. Niet willen toegeven dat zijn fout zoveel effect heeft op je, dat er triggers zijn. Hij zal moeten begrijpen dat zijn erkenning en geduld met die triggers juist de weg is naar herstel.

En niet iets simpels als 'we willen verder, dus berg zand erover en doen alsof er niks gebeurd is'. En dat heeft niks te maken met hem boete laten doen.

Blijf praten, blijf rustig, probeer te luisteren. Bereid je desnoods voor op een gesprek door elkaar eerst een brief te schrijven zodat je rustig kunt reageren. En blijf luisteren en respecteren dat de relatie voor en de relatie ná nu eenmaal anders is.

Wat betreft de triggers: face your demons. Spuug ze recht in het gezicht.
Mijn vrouw is naar Walibi Fright Nights geweest met hem in oktober vorig jaar en die nacht kwam ze niet thuis. Haar leugen destijds was dat ze met een vriendin was.
Twee weken geleden reden we nog langs de afslag onderweg ergens heen. De trigger ging af als een tierelier, hart bonkte als een gek en de tranen stonden in mijn ogen en toch heb ik het niet laten merken. En dat terwijl het morgen een jaar geleden is dat ze zei te willen scheiden en de hel begon. Zo lang, of kort, dus al. Vertel dat je man maar als hij vindt dat je er 'even' overheen moet stappen.

Ik heb nu tickets gekocht, spring er met gestrekte benen in. Voor mijn hoofd het signaal dat ik me niet langer wil laten gekmaken, aan mijn vrouw het signaal dat ik er vanaf wil.
We hebben verder de focus van de intimiteit afgehaald en het gaat ineens zoveel beter.

Het begint van me af te vallen en weer te normaliseren, gelukkig.
Blijf praten, laat de emmertjes niet tot het randje vollopen.

Easier said than done, ik weet het.

Pennestreek Tsjor

Dank voor de waardevolle adviezen. Ik ga ook separaat aan de gang met de therapeut waar het door komt dat bepaalde zaken me zo heftig blijven triggeren. Want dat helpt niet dat besef ik.

Senna

Ik val er een beetje in. Ken jullie verhaal niet precies, zeg misschien niet het juiste, maar als ik #676 lees, snap ik je man wel.
Ik zou zeggen: probeer het eens. Al is het maar een maand. Zet je emoties op een laag pitje en kijk naar de toekomst samen. Ik bedoel niet dat je je gevoel voor altijd moet onderdrukken, maar probeer het een poosje op het tweede plan te zetten. Spreek desnoods een dag / moment af waarop jij weer kunt spuien.
Vertrouwen moet groeien en dat gaat erg lastig als je steeds weer terug gaat naar waar het mis ging. Je moet er juist voor gaan zorgen dat je samen nieuwe ervaringen krijgt waarin het vreemdgaan / de affaire niet steeds een rol speelt. Ervaringen waarin hij kan laten zien dat hij jouw vertrouwen waard is.
Ik denk dat je man vindt dat je hem geen eerlijke kans geeft, als je op de schone lei steeds zijn schuld blijft opschrijven. Maar ook geef je jezelf geen eerlijke kans als je je steeds laat triggeren.je komt in een gedachten-emotie caroussel, waar je rondjes blijft draaien. Het wordt steeds moeilijker om daaruit te stappen.
Ik heb in een jaar twee zeer ingrijpende dingen meegemaakt toen ik 21 was en ben daar toen erg lang in blijven hangen. Er gebeurde voortdurend dingen die mij triggerden. Veel verdriet, rouw en boosheid. Mijn toen nieuwe vriendje heeft dat op een zeker moment ruw de kop ingedrukt. Onze relatie wankelde, want ik was echt gekwetst omdat hij mijn verdriet niet serieus nam.
Met dit vriendje ben ik inmiddels 23 jaar gelukkig samen. Gelukkig zat ik op tijd in dat ik teveel vasthield aan mijn verdriet. Hoe terecht en begrijpelijk het ook was, ik moest het loslaten om verder te komen.
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal.

Hoog

Senna, het zat je hoog en nu zijn die emoties eruit. Dat is beter dan die opgekropt beheersen, uit angst dat het toch op een scheiding uitloopt.
Wees niet bang dat het op een scheiding uitloopt, waardoor je niet durft te zeggen wat in je omgaat. Een relatie heeft voedingsbodem als er niets tussen staat, dus ook geen angst. Angst voor een scheiding brengt zoveel stress mee dat je moeite hebt met het denken aan herstel en het vertrouwen in een toekomst. Bang om de verkeerde woorden te zeggen.

Het moest eruit, en het is er uit. Laat het maar even dalen. Over twee dagen kom je erop terug.

Top, dat het tussen jullie beter gaat.

Persoonlijk

Ben ik niet van het wegdrukken of negeren van gevoelens, ook niet het pad plaveien voor iemand die fout was. Nog mij harder inzetten of even hard inzetten voor iemand die de bodem onder mijn bestaan veegde.

Gebrek aan communicatie, het wederom over mijn grenzen heen moeten gaan na verraad ( geef hem maar de ruimte om het uit te zoeken), het continue niet open kunnen zijn over pijn, in stilte moeten rouwen en verwerken, het niet de tijd krijgen terwijl ik hem ruimte had moeten geven ( sorry zo krom ken ik ze niet)is bij mij juist 1 van de redenen geweest om te gaan en hebben dus een scheiding veroorzaakt en zijn ook de reden waarom ik na 5 jaar nog alleen woon en de tijd nam te verwerken. ZIJ moet de ruimte krijgen, niet omgekeerd.
Angst dat hij zou gaan heb ik nooit gehad. Ik wil nl niet bij zo iemand zijn.

Zo zie je dat er eigenlijk niet één remedie is of een goed of fout, sterk of zwak, alles geprobeerd of ogenschijnlijk niet ( kreeg ik ook naar mijn hoofd).
Je moet mogen zijn wie je bent en rouwen op je eigen manier. Mensen vinden dat al snel te lang. Daarom kregen vriendinnen van mij een burn out, door het overleven en je groot houden en daarom is een vriendin van mij na 7 jaar nog steeds niet onbezorgd in haar huwelijk.

Bobbie

Dat is het andere uiterste. Volgens mij zegt niemand hier (ik in ieder geval niet) dat Hoedan en Senna hun gevoelens moeten wegduwen of negeren. Wel dat je er een strategie voor kunt kiezen om die gevoelens te bespreken. Dat is ook voor jezelf prettig. En dan kun je ook nog zeggen op het moment dat er iets is, dat je het daar op het afgesproken tijdstip over wilt hebben. Maar als je samen verder wilt, zul je samen een weg moeten vinden in het hoe je dat doet. Het kan helpen om daar duidelijke afspraken over te maken.

En ik ben iemand die een ander graag een tweede kans geeft. Ja, man was fout. En wellicht fouter dan ik, maar ik heb ook dingen stom aangepakt en hem gekwetst. Al heeft hij dat niet duidelijk genoeg gezegd, en al had ik niet door dat ik hem kwetste met mijn gedrag. Maar maakt dat het minder 'fout'? En hoe wil je ooit een relatie onderhouden als je de 'fouten' tegen elkaar afweegt? Nou ja, het is niet mijn manier van denken. Of handelen.

Ik kan me op zich voorstellen dat je niet verder wilt met iemand die je bedrogen heeft. Maar van de mannen die hier voorbij komen (en voor mijn eigen man gold en geldt dat ook) krijg ik niet de indruk dat ze met opzet vreemd zijn gegaan, puur om hun vrouw pijn te doen. Ze zijn in de war en zoeken een goed/beter gevoel over zichzelf, noem het een 'fix'. En dan is daar een truus. Zeker, ontzettend egoïstisch, en wat je er verder maar over wil zeggen. Maar de truus is niet het doel. Ze is een escape. En volgens mij juist omdat deze mannen heel goed weten hoe fout ze zijn geweest vinden ze het moeilijk om met de pijn van hun vrouwen geconfronteerd te worden. Het laat ze steeds weer voelen wat een oetlul ze zijn geweest. Niet fijn natuurlijk, dus reageren ze nogal kort door de bocht. Ook niet slim, niet helpend, maar wel begrijpelijk.

Nou ja, bottom line is volgens mij dat áls je besluit met elkaar verder te gaan, en je wil een gelijkwaardige relatie, dan kan het niet zo zijn dat de eerste tijd (en hoe lang dan?) alles van de man moet komen, omdat hij fout is geweest. Dat gelijkwaardige zit er dan alweer niet in, maar dan de andere kant op.

Je zult wegen moeten zoeken om wel allebei je gevoel en emotie aan elkaar te kunnen laten zien, maar niet steeds opnieuw, op onverwachte momenten. Zorg dat je je gevoel met minder emotie kunt bespreken, dan is het voor de ander vaak veel beter te begrijpen. En kom je minder snel in verwijten terecht.

Tijd is inderdaad een heel belangrijke factor. Dat zeg ik ook steeds. Geef elkaar (!) ruim de tijd. Voor het verwerken, voor het helen, voor het elkaar leren begrijpen, voor het weer naar elkaar toegroeien, voor het creëren van een heel nieuwe relatie. Dat kost enorm veel tijd. Maar met deze methode kunnen wij na 1,5 jaar zeggen dat we er bijna zijn. En we realiseren ons dat het een doorlopend project is. En dat het een litteken blijft, dat nog steeds makkelijk open wordt gehaald. En dat het vertrouwen nooit helemaal 100% terug zal komen. Maar de winst zit in de gelijkwaardigheid en open communicatie die er voorheen niet waren. Onze relatie is echt beter dan voorheen. Dat kan dus ook, en dat gun ik de dames hier ook.

Bobbie

Mag ik vragen wat jou grenzen waren?

Ging jou man weer vreemd, na dat je hem een kans had gegeven?
Ik ken je verhaal niet. Wil je het delen?

Veel sterkte. Zal een zware dag voor je zijn, virtuele knuffel

Miss

Ik ben na bijna 30 jaar samen uit de relatie gestapt na diverse " vage vrouwen" waarmee hij altijd stiekem afsprak, een wachtwoord op zijn mobiel zette, niets neer vertelde of deelde en waarmee hij stiekem appte. Als klap op de vuurpijl vertelde hij pas toen nooit iets gevoeld te hebben van liefde of chemie voor mij. Dat is het in een notendop, ivm herkenbaarheid noet ik het daarbij laten ☺

Mijn grens voor de relatie was al: verraad is einde verhaal. Ik ken mezelf, dat vertrouwen komt nooit meer terug en ik vind het het ergste dat je een partner kunt aandoen. Toch ben ik niet over één nacht ijs gegaan.
Omdat ook ik hem heb beschermd en dus nooit iemand de waarheid had verteld, kreeg ik bij de scheiding te horen dat hij een schatje was en ik zonder vechten weg was gegaan. Alleen daarom heb ik er al een hekel aan als mensen zeggen dat scheiden makkelijk is of dat er wel heel makkelijk gescheiden wordt.
Dat is niet zo, pertinent niet .
Maarja in je eentje kun je een relatie niet redden .
Daarom vertel ik Senna dat ze recht heeft op haar gevoel en haar tijd mag nemen, zolang als ze nodig heeft. Pas dan kom je waar je zijn moet en dat heeft niets te maken met blijven hangen.

Dank!!

Wat een fijne reacties allemaal! Heel erg veel dank. Daar zitten zeker dingen tussen waar ik iets mee kan. @Pennestreek met je laatste bericht sla je echt de spijker op de kop. Ik vind jou en JIJ een knap voorbeeld waarvan ik hoop dat wij er over een jaar ook zo voor staan. Geeft me wel moed. Maar ook de reactie van Bobbie begrijp ik! Zo voel ik het soms ook en dat is ook hetgeen wat het zo moeilijk maakt. Maar ik heb nu wel geleerd dat ook ik aan de slag moet als we de keuze maken samen door te gaan! Wat mij zo aan het wankelen maakt is dat ik er maar niet achter kan komen of dit de juiste keuze idd ook zo is. Dus daar heb ik tijd de voor nodig. En op jullie ervaring lees ik telkens dat tijd heel veel doet gelukkig.

Communiceren over gevoel is een groot knelpunt (altijd ook wel geweest) en ik ga dit met de therapie bespreken. De tips die je geeft Pennestreek zijn mijn inziens goed. Mijn man vond het maar een raar idee om op vaste momenten er over te moeten spreken. Maar wil het wel uitproberen iig.

@jij wat knap dat je je triggers onopgemerkt kan laten en er boven begint te staan!!

@hoedan wat fijn dat jullie iedere week in gesprek kunnen met de therapie. Wij hebben er weer 1 gepland staan in de vakantie die nu begonnen is.
mbt je vraag over het vertellen aan de kinderen of iig je oudste kind kan ik je niet adviseren helaas. Onze zoon is bijna 3. Aan hem merk ik soms ook al wat onrust, bv enorme verlatingsangst op dit moment. Maar ik kan me voorstellen dat jullie kinderen er wel iets meer van meekrijgen. Denken jullie niet als de oudste weet wat er gespeeld heeft dat ze boos gaat worden op haar vader? Dat zou het nog lastiger maken toch?

@miss en flanagan jullie ook dank voor jullie reacties en medeleven! Flanagan het is er nu idd wel weer even uit en dat lucht idd op.

Ik ga mijn vakantie open in en wil proberen er van te gaan genieten als gezin. Ben benieuwd...

Senna

Fijn dat je wat aan mijn posts hebt. Je vraagt je af of je wel de juiste keuze maakt. Ga ervan uit dat OP DIT MOMENT je de juiste keuze maakt. Vechten voor je relatie kan naar mijn idee nooit fout zijn. Daar is die termijn ook voor,om jezelf van dat twijfelen af te houden. Bekijk over een jaar (of zo) opnieuw hoe de relatie zich ontwikkeld heeft, hoe het tussen jullie gaat, of je allebei geleerd hebt en gegroeid bent, en of dat nog wel bij elkaar past. Geef het tijd 😊

Als je man deze manier van communiceren niet prettig vindt kun je ook andere manieren verzinnen. Elkaar brieven schrijven bijvoorbeeld. Of alleen met de therapeut erbij. Als je de maar voor zorgt dat je geen ‘gesprekken’ gaat voeren op het toppunt van je emoties, want dat zorgt altijd voor twijfels en verwijten, en daar wil je nu voorbij, je wil naar de emoties en pijn daaronder, en je wil elkaar kunnen horen en begrijpen. Dat lukt beter als je de emotie eerst wat hebt kunnen laten zakken.

Heel goed dat je ook zelf aan de slag gaat. Hoe dan ook is dit een periode waarin je allebei veel leert, mooie nieuwe bagage voor de rest van je leven.

Fijne vakantie!

Senna en pennestreek

Geniet van je vakantie! Praten over gevoelens is hier ook een ding. Dus ook dat is weer herkenbaar. Wij zijn daar met onze therapeut mee aan de slag en dat helpt! We leren echt anders samen te praten. En dat geeft mij vertrouwen in de toekomst.
Vwb praten met oudste: ja daar ben ik wel bang voor dat ze boos op vader wordt. Maar wellicht heeft ze al vermoedens dat er zoiets speelt. Met therapeut daar ook over gehad en het zal per kind verschillend zijn wat verstandig is. En je kunt het nooit zeker weten. Maar in haar geval is het wellicht toch verstandig. En als we samen ook kunnen laten zien dat we het moeilijk hebben maar oog voor elkaars gevoelens hebben is dat een hele mooie les voor een kind. Want spanningen voelen ze nu toch ij deze situatie. Maar ik zie er wel tegenop. Want dat zal wel weer het nodige triggeren.

Pennestreek: ik heb ook veel aan jouw bijdragen. Dat geeft me hoop! Dank daarvoor.

Voorstellen

Uit een ander draadje waar ik JJ tegenkwam bleek al dat ik al een tijd meelees in dit draadje. Ik heb me van de week pas geregistreerd omdat ik zelf iets wilde plaatsen dus ik heb altijd alleen maar meegelezen en meegeleefd. Maar ik zal me nu ook even voorstellen / wat van mijn verhaal delen. 25jaar getrouwd, eigenlijk altijd super gelukkig geweest (althans dat dacht ik), 1 kind, een tweede is helaas nooit gelukt. In ons huwelijk is er regelmatig wel spanning geweest over flirtgedrsg van mijn man wat ik te ver vond gaan, en hij vond mij te jaloers. Ik heb zelf altijd gedacht dat ik inderdaad te jaloers was en probeerde die gevoelens dus altijd te onderdrukken. Ondertussen mocht man van mij alleen op vakantie, afspreken met andere vrouwen, appen met anderen, zolang hij het maar netjes hield. Af en toe ging dat dus naar mijn mening te ver (meestal in de vorm van teveel complimentjes over en weer of vrouwen die dan verliefd op hem werden en meer van hem wilden). Begin december 2017 kwam ik er achter dat hij al bijna een jaar een affaire had met een van zijn ‘vriendinnen’. Waar ik dus ook al wel eens alarmbellen bij had gehad maar die weggewuifd waren als zijnde ‘je bent jaloers’. Hij was heftig verliefd, zij ook, zijn ook 2x intiem geweest maar het was voornamelijk een emotionele affaire. Hij voelde zich bij haar begrepen en door mij niet (alleen was hij even vergeten mij daarover in te lichten). Afijn, de bom barstte, en we hebben een aantal ongelooflijk zware maanden gehad. Omwille van ons kind wilde ik niet zomaar de handdoek in de ring gooien (en in het begin van het ontdekken was mijn eigenwaarde ook zo laag dat ik me niet kon voorstellen het alleen te kunnen redden). De afgelopen maanden ben ik enorm gegroeid en hebben we samen, met relatietherapie en veel praten, uitgepuzzeld waar het mis is gegaan tussen ons. Uiteindelijk kwam hier ook nog een diagnose ADHD bij wat ook wel het een en ander duidelijk maakte. Nu gaat het eigenlijk heel goed tussen ons, hij heeft medicatie, ik ben enorm gegroeid, hij is ook zelf in therapie, we hebben kapitalen uitgegeven aan relatietherapie etc. Binnenkort komen er wel wat grote triggers aan voor mij, in de vorm van de data waarop hij intiem is geweest met haar. Door de manier waarop ik er achter ben gekomen weet ik alle data en aangezien die in mijn geheugen gegrift staan gaat dat niet fijn zijn.. sowieso vind ik het heeeeel lastig om steeds weer te denken.. vorig jaar rond deze tijd deden we dit, of dat, en toen was hij al met haar en had ik niets in de gaten.. van die fijne Facebook herinneringen enzo van 1jaar geleden.. toen was alles (in mijn ogen) nog goed, was ik zo gelukkig, terwijl alles achteraf een leugen bleek. Daar heb ik het nog heel erg moeilijk mee, hoe iemand zo lang zo tegen je kan liegen. Ik heb ze notabene zelf de vrijheid gegeven om af en toe een dagje samen op stap te gaan, want ze waren ‘bevriend’. Hoe kan ik zo stom zijn geweest dat ik het niet gezien heb??? Soms voel ik me echt zo’n dom rund... volgens hem had ik onbewust toch wel wat door want ik schijn toch regelmatig aan hem gevraagd te hebben of ze wat hadden met elkaar.. ik kan me dat niet eens meer herinneren op twee keer na toen er echt verdachte omstandigheden waren. Nooit gedacht dat mijn man zo keihard tegen me zou kunnen liegen, hij komt altijd ontzettend eerlijk en oprecht over, maar dat is dus 1 groot toneelspel. Dit blijkt ook uit de ADHD die hij blijkt te hebben en die hij ook heel lang verborgen heeft gehouden, zich met smoesjes beter heeft voorgedaan dan hij is..

Mamase

Hoi,
Wohw wat ontzettend heftig te lezen.
Herken enorm veel uit je verhaal... het vermoeden... de datums... ik kon bij therapie de namen zelfs opnoemen en klopte allemaal. Gezellig een drankje doen met die collega... huhu hoe the fuck.
( 15 jaar lang heeft mijn man me bedrogen blijkt nu, kwam er in mei uit)

ADHD gaan ze mijn man nu op testen..En vandaag onze 2de sessie systeem therapie. Vanmiddag weer een zoveelste intake traject gesprek voor hem omdat ze het nog steeds niet weten.. zo goed niet meer weten wat te moeten doen.. morgen naar zijn psycholoog... donderdag naar die van mij.

Wat is er gebeurd met mij gewone leven!! Hoe kon ik zoooo stom zijn hem te geloven op zijn woord?
Ik herken het. Er zijn dagen bij dat ik walg van mezelf. Misselijk makend. De gedachtes.

Terwijl ik heel goed weet dat ik het waard ben. Financieel onafhankelijk, alles alles aan gedaan.Er een jaar lang bij mijn psycholoog aan gewerkt heb dat ik goed ben zoals ik ben... En toch zijn er weer dagen dat ik het niet voel.

Ik begrijp je... Ik vind het knap dat je er nog steeds bent.

Hey Miss

Wat bedoel je met : "knap dat je er nog steeds bent?"

Mamase

Ik heb een paar tips voor je.
Die dagen/data die eraan komen, je geeft nu al aan 'dat dat niet fijn gaat zijn'. Geloof me, dan wordt het ook niet fijn. Je gedachten kun je sturen. Natuurlijk zijn het triggers, maar je kunt er wat anders mee dan 'de ellende maar over je heen te laten komen'. Spreek met je man af dat jullie samen wat leuks gaan doen. Nieuwe mooie herinneringen maken om die andere mee af te zwakken.
Denk van jezelf niet dat je een rund bent. Vind jezelf geen rund. Je man is een rund dat hij misbruik van jouw meegaandheid heeft gemaakt. En los daarvan, wat had je anders kunnen doen, dat een andere uitkomst had opgeleverd? Hij was nog stiekemer gaan doen, jullie hadden hooglopende ruzies gehad, misschien was de relatie er al eerder op stukgelopen. Nee, het was niet jouw fout dat hij de fout in ging, het kwam niet doordat jij hem teveel ruimte hebt gegeven. Maar dat weet je natuurlijk wel .
Voor dat ontdekken van die data en voor de triggers zou je kunnen overwegen om EMDR te doen. Bespreek dat eens met jouw therapeut. Zelf geen ervaring mee, maar ik hoor er (ook hier) goede verhalen over.

En ja, dat toneelspel, dat liegen, dat jou niet vertellen dat het niet goed gaat, maar dat wel delen met truus. Herkenbaar en zo vreselijk pijnlijk. Wat mij heeft geholpen om daarmee om te gaan was een moment bij onze therapeut, waar we daarop ingezoomd hebben. Ik vroeg hem waarom hij niet 'gewoon' eerst met mij had besproken dat hij twijfels had. Het kostte wat moeite om bij de echte reden te komen, maar wat bleek? Hij heeft ontzettend veel moeite met mij pijn doen. Echt extreem. Dat doet hij niet, want het is zijn taak om mij gelukkig te maken, om voor mij te zorgen. En dat pakte dus echt heel averechts uit. Doordat hij er niet met mij over kon praten, ontstond de verwijdering die hij juist niet wilde. Hij faalde zelf dus in zijn zelfopgelegde taak. Voelde zich daar enorm schuldig over, maar kon daar met mij niet over praten, want... zie hierboven. En zo zit je dan ineens in een neerwaartse spiraal. Het was voor hem ook heel helpend en helend om dat mechanisme te ontdekken. En voor mij was het helpend omdat ik daardoor kon zien dat zijn doel niet was mij zoveel mogelijk pijn te doen. Tot dat moment heb ik alles wat er gebeurde wel zo gezien. En dan zit je direct in een vijandige modus. Toen die modus eenmaal weg was ging het de goede kant op.

Fijn dat jullie zo goed gaan. En ik roep het maar weer eens, geef het (veel) tijd. Alles slijt uiteindelijk. Het verdwijnt niet, maar de scherpe randjes gaan eraf. Echt.

Vechten

Dat ze nog steeds vecht voor haar huwelijk, relatie! Respect daarvoor. Dat kan ik alleen maar beamen en vind ik dus knap. Dat ze er aan werken.